Σακανόουε νο Ταμουραμάρο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σακανόουε νο Ταμουραμάρο
Γέννηση758
Θάνατος17  Ιουνίου 811
Heian-kyō
ΧώραΙαπωνία
ΒαθμόςΣτρατηγός, Σόγκουν, Υπουργός του Πολέμου
ΣύζυγοςMiyoshi Takako
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )
Σακανόουε νο Ταμουραμάρο του Κικούτσι Γιοσάι

Ο Σακανόουε νο Ταμουραμάρο (坂上 田村麻呂, Sakanoue no Tamuramaro, 758 – 17 Ιουνίου 811) ήταν ευγενής στην αυτοκρατορική αυλή, στρατηγός και σόγκουν της πρώιμης περιόδου Χεϊάν της Ιαπωνίας. Υπηρέτησε ως ντάιναγκον (大納言), υπουργός του Πολέμου και Ουκόνε νο Ντάισο (επικεφαλής της Δεξιάς Μεραρχίας των Εσωτερικών Φρουρών του Παλατιού). Ήταν κάτοχος του τίτλου ευγενείας καμπάνε του Οσουκούνε και του βαθμού της βασιλικής αυλής Δεύτερη Κατώτερη Κατάταξη. Του απονεμήθηκε το Τάγμα της Δεύτερης Τάξης. Ήταν ο γιος του Σακανόουε νο Καριταμάρο.[1]

Στρατιωτική σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όντας στην υπηρεσία του αυτοκράτορα Κάνμου, ο Ταμουραμάρο διορίστηκε Σόγκουν και του δόθηκε η αποστολή να κατάκτησει τους Εμίσι (蝦夷征伐 Εμίσι Σεϊμπάτσου), ένα λαό γηγενή στα βόρεια της Χονσού, τους οποίους υπέταξε. Πρόσφατα στοιχεία υποδηλώνουν ότι μια μετανάστευση των Εμίσι από το βόρειο Χονσού στο Χοκκάιντο έλαβε χώρα κάποια στιγμή μεταξύ του έβδομου και του όγδοου αιώνα, ίσως ως άμεσο αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, που προϋπήρχε του διορισμού του Ταμουραμάρο. Ωστόσο, πολλοί Εμίσι παρέμειναν στην περιοχή Τόχοκου ως υπήκοοι της επεκτεινόμενης Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας και αργότερα δημιούργησαν ανεξάρτητους τομείς Φούσου. Μετά τον θάνατο του αυτοκράτορα Κάνμου, ο στρατηγός συνέχισε να υπηρετεί τον αυτοκράτορα Χέιζεϊ και τον αυτοκράτορα Σάγκα ως Ανώτατος Σύμβουλος (大納言, dainagon) και Υπουργός του Πολέμου (兵部卿, Hyōbu-kyō). [2] Ήταν το δεύτερο άτομο, που του δόθηκε ο τίτλος Σέι-ι Ταϊσόγκουν (征夷大将軍, Sei-i Taishōgun). Ο πρώτος που έλαβε αυτόν τον τίτλο ήταν ο Ότομο νο Οτομάρο. 

Λέγεται ότι τα περίφημα φεστιβάλ Ταναμπάτα και οι παρελάσεις του νομού Αομόρι (επίσης γιορτάζονται στην πόλη Σεντάι του νομού Μιγιάγκι), που συγκεντρώνουν πάνω από 3 εκατομμύρια ανθρώπους στο νομό ετησίως, διαδόθηκαν σε ανάμνηση της εκστρατείας του Σακανόουε νο Ταμουραμάρο να υποτάξει τις φυλετικές κοινότητες, που ζούσαν τότε στο Τόχοκου. Αυτές οι ετήσιες γιορτές (ματσούρι, matsuri) ονομάζονται φεστιβάλ Νεμπούτα στην πόλη Αομόρι και Φεστιβάλ Νεπούτα (ねぷた祭り) στην πόλη Χιροσάκι. Διαθέτουν μια σειρά από γιγάντια, ειδικά κατασκευασμένα, φωτισμένα χάρτινα άρματα. Αυτές οι τεράστιες κατασκευές του φεστιβάλ είναι ζωγραφισμένες πολύχρωμα με μυθικές φιγούρες και ομάδες ανδρών τις μεταφέρουν στους δρόμους καθώς τα πλήθη φωνάζουν για ενθάρρυνση. Λέγεται ότι τα υπέροχα φανάρια νεμπούτα του Αομόρι θυμίζουν την καινοτόμο στρατηγική του Ταμουραμάρο σε εκείνη την εκστρατεία των αρχών του ένατου αιώνα. Σύμφωνα με το θρύλο, γίνεται υπενθύμιση του ταϊσόγκουν, επειδή είχε παραγγείλει τεράστια φωτισμένα φανάρια να τοποθετηθούν στην κορυφή των λόφων. Και όταν οι περίεργοι Εμίσι πλησίασαν αυτά τα λαμπερά φώτα για να τα ερευνήσει, συνελήφθησαν και υποτάχθηκαν. [3] Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990 το βραβείο που απονεμόταν για τον καλύτερο άρμα των παρελάσεων ονομαζόταν Βραβείο Ταμουραμάρο. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία ιστορική καταγραφή ότι ο Ταμουραμάρο πήγε βορειότερα από τον νομό Ιβάτε.

Το όνομα του Ταμουραμάρο συνδέεται με πληρωμές για κατασκευαστικά έργα στο ναό Κιγιομίζου (Κιγιομίζου-ντέρα) στα τέλη του 8ου αιώνα. [4]

  • 811 ( Κόνιν 2, 3ος μήνας ): Ο Ταμουραμάρο πέθανε σε ηλικία 54 ετών, προς μεγάλη λύπη του αυτοκράτορα Σάγκα, ο οποίος εξέφρασε την αίσθηση της απώλειας μοιράζοντας μεγάλες ποσότητες μεταξωτών υφασμάτων, βαμβακερών υφασμάτων και ρυζιού προς τιμήν του νεκρού συμβούλου του. Το τόξο, τα βέλη, η φαρέτρα και το σπαθί του τοποθετήθηκαν στο φέρετρό του με εντολή του Αυτοκράτορα. [5]

Ο τάφος του Σακανόουε νο Ταμουραμάρο βρίσκεται στο Κανσούτζι Χιγκασικουρισουνότσο, στο δημοτικό διαμέρισμα Γιαμασίνα στο Κιότο της Ιαπωνίας. Δεν είναι ο σαμουράι που θάφτηκε στο Σόγκουν-ζούκα, καθώς αυτό ήταν ένα τελετουργικό άγαλμα ενός πολεμιστή που έθαψε ο αυτοκράτορας Κάνμου, όταν αποφάσισε να μεταφέρει την πρωτεύουσα στο Χεϊάν-κιο, το σημερινό Κιότο. 

Καταγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με το Σόκου Νιχόνγκι, ένα επίσημο ιστορικό αρχείο, η φυλή Σακανόουε κατάγεται από τον αυτοκράτορα Λινγκ της Δυναστείας Χαν της Κίνας. [6] [7] Το γενεαλογικό δέντρο της φυλής Σακανόουε δείχνει ότι ο Ταμουραμάρο είναι απόγονος 14ης γενιάς του Λινγκ. [8] Άλλες έρευνες εντοπίζουν την προέλευση της φυλής Σακανόουε από την ασιατική ηπειρωτική χώρα, πιθανώς μέσω του Baekje. [9]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

 

  1. ↑ Iwao, Seiichi. (2002). Dictionnaire historique du Japon, p. 2329.
  2. ↑ Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki, p. 272.
  3. ↑ Boroff, Nicholas. National Geographic Traveler Japan, p. 156.
  4. ↑ Kyoto University of Foreign Studies: Japan 101 Αρχειοθετήθηκε 2011-10-01 στο Wayback Machine.
  5. ↑ Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du japon, p. 99.
  6. ↑ Shoku Nihongi　延暦四年六月の条:右衛士督従三位兼下総守坂上大忌寸苅田麿ら表を上りて言さく、「臣らは、本是れ後漢霊帝の曾孫阿智王の後なり。漢の祚、魏に遷れるとき、阿智王、神牛の教に因りて、出でて帯方に行きて忽ち宝帯の瑞を得たり。
  7. ↑ «Sakanoue no Karitamaro Drawing His Bow». Los Angeles County Museum of Art. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 2 Απριλίου 2011. 
  8. ↑ 塙 保己一 [Hanawa hokii] 続群書類従 [Zoku Gunsho Ruiju Series] 従十八巻坂上系図 [Volume 18 Sakagami Clan's family tree]
  9. ↑ «Archived copy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2011. 

Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Bornoff, Nicholas. (2005). National Geographic Traveler Japan. Washington, D.C.: National Geographic Society. ISBN 0-7922-3894-X
  • Iwao, Seiichi. (2002). Dictionnaire historique du Japon (with Teizō Iyanaga, Susumu Ishii, Shōichirō Yoshida et al.). Paris: Maisonneuve & Larose. ISBN 978-2-7068-1632-1; OCLC 51096469
  • Titsingh, Isaac. (1834). [Siyun-sai Rin-siyo/Hayashi Gahō (1652)], Nipon o daï itsi ran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland.
  • Varley, H. Paul, ed. (1980). [ Kitabatake Chikafusa (1359)], Jinnō Shōtōki ("A Chronicle of Gods and Sovereigns: Jinnō Shōtōki of Kitabatake Chikafusa" translated by H. Paul Varley). New York: Columbia University Press. ISBN 0-231-04940-4
  • Kameda Takashi 亀田隆之 (1967). Sakanoue no Tamuramaro. Tokyo: Jinbutsu Oraisha 人物往来社.
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σακανόουε_νο_Ταμουραμάρο&oldid=9383325"