Πάπας Μάρκελλος Β΄
| Πάπας Μάρκελλος Β΄ | |
|---|---|
 | |
| Από | 9 Απριλίου 1555 |
| Έως | 1 Μαΐου 1555 |
| Προκάτοχος | Πάπας Ιούλιος Γ΄ |
| Διάδοχος | Πάπας Παύλος Δ΄ |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 6 Μαΐου 1501 Μοντεφάνο, Μάρκε, Παπικά Κράτη |
| Θάνατος | 1 Μαΐου 1555 (53 ετών) Ρώμη, Παπικά Κράτη |
| Προσφωνήσεις του Πάπα Μαρκέλλου Β΄ | |
|---|---|
 | |
| Προσφώνηση αναφοράς | Αγιότατος |
| Προφορική προσφώνηση | Αγιότατε |
| Θρησκευτική προσφώνηση | Άγιος Πατέρας |
| Μεταθανάτια προσφώνηση | Δ/Δ |
Ο Πάπας Μάρκελλος Β΄ (Papa Marcello II, 6 Μαΐου 1501 - 1 Μαΐου 1555) ήταν Πάπας της Καθολικής Εκκλησίας από τις 9 Απριλίου του 1555 έως το θάνατό του 22 ημέρες αργότερα, την 1η Μαΐου του 1555[1]. Διαδέχθηκε τον Πάπα Ιούλιο Γ΄. Ήταν επίσης ο τελευταίος Πάπας που δεν άλλαξε το όνομά του κατά την ενθρόνισή του.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
.jpg)
Γεννήθηκε στις 6 Μαΐου του 1501 στο Μοντεφάνο. Το οικογενειακό του όνομα ήταν Μαρτσέλο Τσερβίνι ντέλι Σπαννόκι (Marcello Cervini degli Spannochi) και ήταν γιος του Ρικάρντο Τσερβίνι, ο οποίος ήταν ο αποστολικός ταμίας της Ανκόνα[2]. Η αδερφή του Ρικάρντο, Σύνθια Τσερβίνι παντρεύτηκε τον Βιντσέντζο Μπελαρμίνο και απέκτησαν τον Ρομπέρτο Μπαλερμίνο. Ο Ρικάρντο ενδιαφερόταν για την αστρολογία και μετά την ανακάλυψη ότι το ωροσκόπιο του γιου του προμήνυε υψηλά εκκλησιαστικά αξιώματα, τον έβαλε στο δρόμο της ιεροσύνης[3].
Σπούδασε στη Σιένα και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Ρώμη. Το 1534 διορίστηκε παπικός γραμματέας του Πάπα Παύλου Γ΄ (1534–49) και υπηρέτησε σαν στενός σύμβουλος του ανιψιού του Πάπα, Αλεσάντρο Φαρνέσε. Ο Παύλος Γ΄ τον τοποθέτησε επίσκοπο στο Νικάστρο της Καλαβρίας το 1539. Ωστόσο δεν χειροτονήθηκε επίσκοπος. Στην συνέχεια τον έκανε καρδινάλιο στη Βασιλική του Τιμίου Σταυρού της Ιερουσαλήμ στη Ρώμη στις 19 Δεκεμβρίου του 1539. Κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας ο Τσερβίνι ανέλαβε επίσης τοποτηρητής των επισκοπών του Ρέτζιο-Καλάμπρια και του Γκούμπιο[2].
Κατά τη διάρκεια της Συνόδου του Τρέντο εξελέγη ως ένας από τους τρεις προέδρους της συνόδου μαζί με τους καρδινάλιους Ρέτζιναλντ Πόουλ και Τζοβάννι Μαρία Τζότσι ντελ Μόντε, τον μετέπειτα Πάπα Ιούλιο Γ΄. Διατήρησε τη θέση αυτή μέχρι το τέλος της παποσύνης του Παύλου Γ΄, οπότε και αντικαταστάθηκε προκειμένου να εξευμενιστεί ο αυτοκράτορας Κάρολος Ε΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (1519–56). Το 1548 ανέλαβε τη θέση του βιβλιοθηκάριου της Βιβλιοθήκης του Βατικανού[2].
Στις 9 Απριλίου του 1555, την τέταρτη ημέρα από το κονκλάβιο που διεξήχθη μετά το θάνατό το Πάπα Ιούλιου Γ΄ (1550–55), ο Τσερβίνι εξελέγη Πάπας παρά τις προσπάθειες του αυτοκράτορα Κάρολου Ε΄ να εμποδίσει την εκλογή του[3]. Ο νέος Πάπας ονομάστηκε Μάρκελλος Β΄, αποτελώντας τον τελευταίο Πάπα που διατήρησε το κοσμικό του όνομα. Την επόμενη ημέρα χειροτονήθηκε επίσκοπος και ενθρονίστηκε Πάπας σε μία λιτή τελετή λόγω του ότι ήταν περίοδος Σαρακοστής. Η χειροτονία του σε επίσκοπο ήταν απαραίτητη διότι παρόλο που είχε αναλάβει καθήκοντα επισκόπου σε διάφορες επισκοπές δε είχε χειροτονηθεί ποτέ[2].
Αν και επιθυμούσε να κάνει μεταρρυθμίσεις σε πολλά εσωτερικά θέματα της εκκλησίας, το ταλαιπωρημένο του σώμα υπέκυψε λόγω της κουραστικής διαδικασίας εκλογής, των εξαντλητικών τελετών ενθρόνισης, του άγχους από την υψηλή ευθύνη της θέσης του και της υπερέντασης λόγω των παπικών του υποχρεώσεων κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα[2][3]. Σύντομα αρρώστησε και πέθανε την εικοστή δεύτερη ημέρα μετά την εκλογή του[3].
Ο Μάρκελλος Β΄ φημιζόταν για την ακεραιότητα, τη διακριτικότητα και τις ικανότητες του. Η Λειτουργία του Πάπα Μαρκέλλου του Τζιοβάννι Πιερλουίτζι ντα Παλεστρίνα, που χρονολογείται το 1565 ή προγενέστερα[4] θεωρείται παραδοσιακά ότι συντέθηκε προς τιμή του.[2]. Παραμένοντας στην Αγία Έδρα για μόλις είκοσι δύο ημέρες, ο Μάρκελλος κατατάσσεται έκτος στον κατάλογο με τους Πάπες με τη μικρότερη περίοδο παραμονής στο παπικό αξίωμα. Τον διαδέχθηκε ο Πάπας Παύλος Δ΄ (1555–59).
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Marcellus (popes) Encyclopædia Britannica (1911)
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Ο Πάπας Μάρκελλος Β΄ στην Καθολική Εγκυκλοπαίδεια του 1913. (Αγγλικά)
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Valérie Pirie. The Triple Crown: An Account of the Papal Conclaves From the Fifteenth Century to the Present Day. New York: G.P. Putnam's Sons, 1936.
- ↑ Ο Τζιοβάνι Πιερλουίτζι ντα Παλεστρίνα, στην Καθολική Εγκυκλοπαίδεια του 1913
|