Ουγγρικό Σοσιαλιστικό Κόμμα

Ουγγρικό Σοσιαλιστικό Κόμμα
Ουγγρικό Σοσιαλιστικό Κόμμα; Magyar Szocialista Párt
Συντομογραφία	MSZP
Ηγέτης	Μπέρταλαν Τοτ ; Άγκνες Κουνχάλμι
Αναπληρωτής πρόεδρος	Ίμρε Κομιάτι
Αντιπρόεδρος	Ζίτα Γκουρμάι; Γκιούλα Χέγκι
Κοινοβουλευτικός ηγέτης	Μπέρταλαν Τοτ
Πρόεδρος του συμβουλίου	Ίστβαν Χίλερ
Ίδρυση	7 Οκτωβρίου 1989
Προκάτοχος	Ουγγρικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα
Έδρα	1073 Βουδαπέστη, VII. Erzsébet krt. 40–42. fsz. I-1.
Πτέρυγα νεολαίας	Societas – Baloldali Ifjúsági Mozgalom
Ιδεολογία	Σοσιαλδημοκρατία; Φιλοευρωπαϊσμός
Πολιτικό φάσμα	Κεντροαριστερά
Ευρωπαϊκή προσχώρηση	Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα
Ομάδα Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου	Προοδευτική Συμμαχία Σοσιαλιστών και Δημοκρατών
Διεθνής προσχώρηση	Προοδευτική Συμμαχία; Σοσιαλιστική Διεθνής
Χρώματα	Κόκκινο
Εθνοσυνέλευση	15 / 199
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο	1 / 21
Επαρχιακά συμβούλια	18 / 381
Ιστότοπος
	mszp.hu
	Πολιτικό σύστημα Ουγγαρίας; Πολιτικά κόμματα; Εκλογές

Το Ουγγρικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΟΣΚ, ουγγρικά: Magyar Szocialista Párt‎‎), γνωστό κυρίως με το ακρωνύμιο του MSZP, είναι σοσιαλδημοκρατικό^[2]^[3]^[4]^[5] κόμμα στην Ουγγαρία.

Ιδρύθηκε στις 7 Οκτωβρίου 1989 ως μετακομμουνιστικό κόμμα και ένας από τους δύο νόμιμους διαδόχους του Ουγγρικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (MSZMP). Μαζί με το συντηρητικό αντίπαλό του Φίντες, το ΟΣΚ ήταν ένα από τα δύο κυρίαρχα κόμματα στην ουγγρική πολιτική μέχρι το 2010. Ωστόσο έχασε μεγάλο μέρος της δημοτικότητας του λόγω της ομιλίας του Ούσεντ, τις διαδηλώσεις του 2006 και την οικονομική κρίση του 2008 . Μετά τις εκλογές του 2010, το ΟΣΚ έγινε το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης στο Κοινοβούλιο, θέση που κατείχε μέχρι 2018, όταν ξεπεράστηκε από το δεξιό εθνικιστικό Γιόμπικ.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το ΟΣΚ εξελίχθηκε από το κομμουνιστικό Ουγγρικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΟΣΕΚ ή MSZMP), το οποίο κυβέρνησε την Ουγγαρία μεταξύ 1956 και 1989. Μέχρι το καλοκαίρι του 1989, το ΟΣΕΚ δεν ήταν πια μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα και είχε καταληφθεί από μια ομάδα μεταρρυθμιστών υπέρ της απόρριψης του κομμουνιστικού συστήματος για μια οικονομία της αγοράς. Ένας από τους ηγέτες της, ο Ρέζου Νιερς, αρχιτέκτονας του Νέου Οικονομικού Μηχανισμού στη δεκαετία του 1960 και του 1970, εξελέγη πρόεδρος μιας συλλογικής Προεδρίας τεσσάρων ατόμων που αντικατέστησε το παλιό Πολιτικό Γραφείο του ΟΣΕΚ. Αν και ο γενικός γραμματέας Κάρολι Γκρος, ο οποίος διαδέχθηκε τον Γιάνος Κάνταρ ένα χρόνο νωρίτερα, εξελέγη σε αυτό το σώμα, ο Νιερς τον είχε ξεπεράσει–και έτσι ήταν τώρα ο ντε φάκτο ηγέτης της Ουγγαρίας.

Σε κομματικό συνέδριο στις 7 Οκτωβρίου 1989, το ΟΣΕΚ διαλύθηκε και επανιδρύθηκε ως ΟΣΚ με τον Νιερς ως πρώτο πρόεδρο. Μια περιθωριακή "κομμουνιστική" φατρία με επικεφαλής τον Γκρος ίδρυσε ένα αναβιωμένο Ουγγρικό Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα, το σημερινό Ουγγρικό Εργατικό Κόμμα, τον άλλο διάδοχο του ΟΣΕΚ.

Η απόφαση της ονομασίας του ΟΣΚ ως διάδοχο του ΟΣΕΚ ήταν αμφιλεγόμενη και εξακολουθεί να έχει επιπτώσεις τόσο για το ΟΣΚ όσο και για την Ουγγαρία. Μια άλλη πηγή διαμάχης είναι ότι ορισμένα μέλη της πρώην κομμουνιστικής ελίτ διατήρησαν πολιτική επιρροή στο νέο ΟΣΚ. Πράγματι, πολλοί βασικοί πολιτικοί του ΟΣΚ ήταν ενεργά ή ηγετικά μέλη του ΟΣΕΚ, όπως οι Γκιούλα Χορν και Λάσλο Κόβατς.

Σε οικονομικά θέματα, οι Σοσιαλιστές συχνά είναι μεγαλύτεροι υποστηρικτές των φιλελεύθερων πολιτικών και της ελεύθερης αγοράς σε σχέση με τα κόμματα της συντηρητικής αντιπολίτευσης, η οποία τείνει να ευνοεί περισσότερο τον κρατικό παρεμβατισμό στην οικονομία μέσω οικονομικών και τιμολογιακών κανονισμών, καθώς και μέσω κρατικής ιδιοκτησίας βασικών οικονομικών επιχειρήσεων. Το ΟΣΚ, αντίθετα, εφάρμοσε ένα ισχυρό πακέτο μεταρρυθμίσεων υπέρ της ελεύθερης αγοράς, λιτότητας και ιδιωτικοποίησης το 1995-96, το πακέτο Μπόκρος, όταν η Ουγγαρία αντιμετώπισε οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση. Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι ελίτ της ουγγρικής "αριστεράς" (ΟΣΚ και Συμμαχία Ελεύθερων Δημοκρατών) έχουν διαφοροποιηθεί από την "δεξιά" με το να είναι πιο υποστηρικτικοί στις κλασικές νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές, ενώ η "δεξιά" (ιδιαίτερα η άκρα δεξιά) έχει υποστηρίξει πιο παρεμβατικές πολιτικές. Αντίθετα, θέματα όπως οι σχέσεις εκκλησίας και κράτους και οι πρώην κομμουνιστές δείχνουν ευθυγράμμιση κατά μήκος του παραδοσιακού αριστερού-δεξιού φάσματος στην Ουγγαρία.^[7] Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με την έρευνα, οι θέσεις της ελίτ του ΟΣΚ ήταν πιο κοντά στις θέσεις των ψηφοφόρων του Συμμαχίας Ελεύθερων Δημοκρατών παρά στις δικές τους.^[8]

Εκτός από μια πιο φιλελεύθερη προσέγγιση της οικονομίας συνολικά, το ΟΣΚ έχει διαφοροποιηθεί από την συντηρητική αντιπολίτευση από την πιο πρόσφατη έμφαση του στην μεταμόρφωση της κρατικής πολιτικής από μια σειρά μέτρων που ωφελούν ολόκληρο τον πληθυσμό, όπως οι επιχορηγήσεις για όλους τους πολίτες, σε μια που βασίζεται στην οικονομικοκοινωνική ανάγκη.

Πέρα από τον Γκιούλα Χορν, οι πιο διεθνώς αναγνωρισμένοι πολιτικοί του ΟΣΚ ήταν οι Φέρεντς Γκιουρτσάνι και Λάσλο Κόβατς, πρώην μέλος της Κομισιόν, υπεύθυνος για τη φορολογία.

Αποτελέσματα εκλογών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εθνοσυνέλευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκλογικό έτος	Αριθμός ψηφοφόρων			Αριθμός εδρών		Κατάταξη	Θέση στη κυβέρνηση	Αρχηγός της εθνικής εκλογικής λίστας
Εκλογικό έτος	#	%	±ΡΡ	#	+/−	Κατάταξη	Θέση στη κυβέρνηση	Αρχηγός της εθνικής εκλογικής λίστας
1990	419.152	10.9%	–	33 / 386	±0	4ο	Ουγγρικό Δημοκρατικό Φόρουμ–Κόμμα Ανεξάρτητων Μικροϊδιοκτητών, Αγροτικών Εργατών και Πολιτών–Χριστιανοδημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα	Ρέζου Νιερς
1990	419.152	10.9%	–	33 / 386	±0	4ο	Ουγγρικό Δημοκρατικό Φόρουμ–Κόμμα Ανεξάρτητων Μικροϊδιοκτητών–Χριστιανοδημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα	Ρέζου Νιερς
1994	2.921.039	33.0%	21.9	209 / 386	176	1ο	Υπερπλειοψηφία ΟΣΚ-Συμμαχίας Ελεύθερων Δημοκρατών	Γκιούλα Χορν
1998	1.497.231	32.9%	0.1	134 / 386	75	2ο	Φίντες-Ουγγρικό Δημοκρατικό Φόρουμ–Κόμμα Ανεξάρτητων Μικροϊδιοκτητών, Αγροτικών Εργατών και Πολιτών	Γκιούλα Χορν
2002	2.361.997	42.0%	9.1	178 / 386	44	1ο	Υπερπλειοψηφία ΟΣΚ-Συμμαχίας Ελεύθερων Δημοκρατών	Πέτερ Μέντγκιεσι
2006	2.336.705	43.2%	1.2	190 / 386	12	1ο	Υπερπλειοψηφία ΟΣΚ-Συμμαχίας Ελεύθερων Δημοκρατών	Φέρεντς Γκιουρτσάνι
2006	2.336.705	43.2%	1.2	190 / 386	12	1ο	Μειοψηφία ΟΣΚ	Φέρεντς Γκιουρτσάνι
2010	990,428	19.3%	23.9	59 / 386	131	2ο	Υπερπλειοψηφία Φίντες-Χριστιανικού Δημοκρατικού Λαϊκού Κόμματος	Αττίλα Μεστερχάζι
2014	1.290.806	25.57%	6.37	29 / 199	30	2ο	Υπερπλειοψηφία Φίντες-Χριστιανικού Δημοκρατικού Λαϊκού Κόμματος	Αττίλα Μεστερχάζι
2018	682.701	11.91%	13.66	17 / 199	12	3ο	Υπερπλειοψηφία Φίντες-Χριστιανικού Δημοκρατικού Λαϊκού Κόμματος	Γκεργκέλι Καράτσονι (Πάρμπεσεντ)

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ Nordsieck, Wolfram (2018). «Hungary». Parties and Elections in Europe.
↑ ^2,0 ^2,1 Dimitri Almeida (27 Απριλίου 2012). The Impact of European Integration on Political Parties: Beyond the Permissive Consensus. CRC Press. σελ. 71. ISBN 978-1-136-34039-0. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2013.
↑ ^3,0 ^3,1 José Magone (26 Αυγούστου 2010). Contemporary European Politics: A Comparative Introduction. Routledge. σελ. 456. ISBN 978-0-203-84639-1. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2013.
↑ ^4,0 ^4,1 Petr Kopecký· Peter Mair (26 Ιουλίου 2012). Party Patronage and Party Government in European Democracies. Oxford University Press. σελ. 165. ISBN 978-0-19-959937-0.
↑ ^5,0 ^5,1 Igor Guardiancich (21 Αυγούστου 2012). Pension Reforms in Central, Eastern and Southeastern Europe: From Post-Socialist Transition to the Global Financial Crisis. Routledge. σελ. 95. ISBN 978-1-136-22595-6.
↑ Freedom House (24 Δεκεμβρίου 2013). Nations in Transit 2013: Democratization from Central Europe to Eurasia. Rowman & Littlefield Publishers. σελίδες 255–. ISBN 978-1-4422-3119-1.
↑ Bodan Todosijević, "The Hungarian Voter: Left–Right Dimension as a Clue to Policy Preferences" in International Political Science Review (2004), Vol 25, No. 4, p. 421
↑ Bodan Todosijević"The Hungarian Voter: Left–Right Dimension as a Clue to Policy Preferences" in International Political Science Review (2004), Vol 25, No. 4, p. 424

[Nordsieck-1] Nordsieck, Wolfram (2018). «Hungary». Parties and Elections in Europe.

[Almeida-2] 2,0 ^2,1 Dimitri Almeida (27 Απριλίου 2012). The Impact of European Integration on Political Parties: Beyond the Permissive Consensus. CRC Press. σελ. 71. ISBN 978-1-136-34039-0. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2013.

[Magone2010-3] 3,0 ^3,1 José Magone (26 Αυγούστου 2010). Contemporary European Politics: A Comparative Introduction. Routledge. σελ. 456. ISBN 978-0-203-84639-1. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2013.

[KopeckýMair2012-4] 4,0 ^4,1 Petr Kopecký· Peter Mair (26 Ιουλίου 2012). Party Patronage and Party Government in European Democracies. Oxford University Press. σελ. 165. ISBN 978-0-19-959937-0.

[Guardiancich2012-5] 5,0 ^5,1 Igor Guardiancich (21 Αυγούστου 2012). Pension Reforms in Central, Eastern and Southeastern Europe: From Post-Socialist Transition to the Global Financial Crisis. Routledge. σελ. 95. ISBN 978-1-136-22595-6.

[House2013-6] Freedom House (24 Δεκεμβρίου 2013). Nations in Transit 2013: Democratization from Central Europe to Eurasia. Rowman & Littlefield Publishers. σελίδες 255–. ISBN 978-1-4422-3119-1.

[7] Bodan Todosijević, "The Hungarian Voter: Left–Right Dimension as a Clue to Policy Preferences" in International Political Science Review (2004), Vol 25, No. 4, p. 421

[8] Bodan Todosijević"The Hungarian Voter: Left–Right Dimension as a Clue to Policy Preferences" in International Political Science Review (2004), Vol 25, No. 4, p. 424

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]