Μεσιέ 78

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: Sky map 05h 46.7m 00s, +00° 03′ 00″

Το νεφέλωμα Μ78

Το Μεσιέ 78 (γνωστό και ως Μ78 και NGC 2068) είναι νεφέλωμα ανάκλασης σε απόσταση 1.600 ετών φωτός στον αστερισμό Ωρίωνα. Με φαινόμενο μέγεθος 8,3 είναι το λαμπρότερο νεφέλωμα ανάκλασης στον ουρανό. Το Μεσιέ 78 ανήκει στο σύμπλεγμα του Ωρίωνα, όπως το Μέγα Νεφέλωμα του Ωρίωνα και το Μεσιέ 43, που βρίσκεται σε απόσταση 1.500 ετών φωτός.

Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Μεσιέ 78 ανακαλύφθηκε από τον Πιέρ Μεσαίν το 1780. Ο Σαρλ Μεσιέ το συμπεριέλαβε στον κατάλογό του στις 17 Δεκεμβρίου 1780.[1]

Το νεφέλωμα του Μακ Νηλ

V1647 Orionis[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Ιανουάριο του 2004 ο αστέρας V1647 Ωρίωνος, ένας νεαρός εκρηκτικός μεταβλητός αστέρας που βρίσκεται στη βορειοδυτική άκρη του νεφελώματος, υπέστη μια ξαφνική αύξηση της φωτεινότητας, φωτίζοντας μέρος του νεφελώματος, το οποίο ονομάστηκε Νεφέλωμα McNeil, προς τιμήν του ανθρώπου που το ανακάλυψε. Αυτό το γεγονός ήταν ιδιαίτερα σημαντικό για τη μελέτη της δυναμικής που σχετίζεται με τους πρωταστέρες και μελετήθηκε έντονα για δύο χρόνια, που αντιστοιχεί στην περίοδο κατά την οποία διατήρησε φωτεινότητα υψηλότερα από το κανονικό. Τον Οκτώβριο του 2005 η φωτεινότητά του μειώθηκε απότομα.[2]

Χαρακτηριστικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ευρύτερη περιοχή του Μ78 από το 2MASS

Το Μεσιέ 78 είναι το λαμπρότερο νεφέλωμα ανάκλασης σε μία ομάδα νεφελωμάτων που περιλαμβάνει τα NGC 2064, NGC 2067 και NGC 2071. Αυτά τα νεφελώματα μαζί με το Νεφέλωμα «Φλόγα» αποτελούν το μοριακό νέφος LDN 1630, ένα μέρος του συμπλέγματος του Ωρίωνα.

Οι αστέρες που φωτίζουν το Μεσιέ 78, ως νεφέλωμα ανάκλασης, είναι οι HD 38563A και HD 38563B, οι οποίοι έχουν οπτικό μέγεθος 10. Η πραγματική διάμετρος του Μεσιέ 78 φτάνει τα 4 έτη φωτός.[1] Το φάσμα του είναι συνεχές και όμοιο με αυτό των αστέρων που το φωτίζουν. Μέσα στο Μεσιέ 78 έχουν εντοπιστεί 45 μεταβλητοί τύπου Τ Ταύρου και 17 αντικείμενα Herbin-Haro.

Στην υπέρυθρη ακτινοβολία γίνεται σαφέστερα ορατό το ανοικτό σμήνος από νέους αστέρες που σχηματίστηκαν μέσα στο νεφέλωμα. Αποτελείται από 192 αστέρες και εκτείνεται σε μία ακτινική διάμετρο 7΄. Αυτό το σμήνος ονομάστηκε M78 ''[LDEG91] 3''.[3]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 Federico Manzini (2000). Nuovo Orione - Il Catalogo di Messier. 
  2. Acosta-Pulido, J.A.; Kun, M.; Ábrahám, P.; Kóspál, Á.; Csizmadia, Sz.; Kiss, L.L.; Moór, A.; Szabados, L.; Benkő, J.M.; Delgado, R. Barrena; Charcos-Llorens, M.; Eredics, M.; Kiss, Z.T.; Manchado, A.; Rácz, M.; Almeida, C. Ramos; Székely, P.; Vidal-Núñez, M.J. (2007). «The 2004-2006 Outburst and Environment of V1647 Ori». The Astronomical Journal 133 (5): 2020-2036. doi:10.1086/512101. http://adsabs.harvard.edu/abs/2007AJ....133.2020A. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουλίου 2009. 
  3. Archinal, Brent A.; Hynes, Steven J. (00/2003). Star clusters. Bibcode2003stcl.book.....A. http://adsabs.harvard.edu/abs/2003stcl.book.....A. Ανακτήθηκε στις 08-05-10. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]