Μεσαία δύναμη

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περαιτέρω πληροφορίες: Δύναμη (Διεθνείς σχέσεις), Υπερδύναμη, Μεγάλες Δυνάμεις, Περιφερειακή Δύναμη και Μικρή Δύναμη
Ηγέτες των ηγετών των χωρών του G20 και άλλοι, στη σύνοδο G20 του 2008 στην Ουάσιγκτον. Τα περισσότερα μέλη του G20 είναι μεσαίες δυνάμεις, ενώ κάποια είναι μεγάλες δυνάμεις.

Στις διεθνείς σχέσεις, μια μεσαία δύναμη είναι ένα κυρίαρχο κράτος το οποίο δεν είναι ούτε υπερδύναμη ούτε μεγάλη δύναμη, αλλά και πάλι έχει μεγάλη ή αρκετή επιρροή και διεθνή αναγνώριση. Η έννοια της "μεσαίας δύναμης" χρονολογείται από τις αρχές του Ευρωπαϊκού συστήματος λειτουργίας των κρατών. Στα τέλη του 16ου αιώνα, ο Ιταλός πολιτικός στοχαστής Τζιοβάνι Μπότερο διαχώρισε τον κόσμο σε τριών ειδών κράτη: – grandissime (αυτοκρατορίες), mezano (μεσαίες δυνάμεις) και piccoli (μικρές δυνάμεις). Σύμφωνα με τον Μπότερο, μια mezano, ή μικρή δύναμη, "...έχει αρκετή δύναμη και εξουσία να σταθεί από μόνη της χωρίς τη βοήθεια από άλλους."[1].

Ορισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δεν υπάρχει μια συμφωνημένη σταθερή μέθοδος που να καθορίζει ποιες δυνάμεις είναι μεσαίες. Κάποιοι ερευνητές χρησιμοποιούν τα στατιστικά στοιχεία για το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) για να συντάξουν τον κατάλογο των μεσαίων δυνάμεων. Από οικονομική άποψη, μεσαίες δυνάμεις είναι αυτές που θεωρούνται ούτε πολύ "μεγάλες" ούτε πολύ "μικρές," όπως κι αν ορίζεται αυτό. Όμως, οι παράγοντες της οικονομίας και η οικονομία δεν είναι πάντα ο καθοριστικός παράγοντας κατάταξης. Υπό την παρούσα έννοια του όρου, μια μεσαία δύναμη είναι μία που έχει ένα βαθμό επιρροής παγκοσμίως, αλλά δεν έχει σαφή υπεροχή σε καμία συγκεκριμένη περιοχή. Όμως, η χρήση αυτής του ορισμού δεν είναι παγκόσμια, και κάποιοι περιγράφουν τις μεσαίες δυνάμεις έτσι ώστε να περιλαμβάνουν και κράτη που μπορούν να θεωρηθούν περιφερειακές δυνάμεις.

Σύμφωνα με Ακαδημαϊκούς του Πανεπιστημίου του Λέιτσεστερ και του Πανεπιστημίου του Νότιγχαμ:

Το στάτους ως μεσαία δύναμη συνήθως καθορίζεται με έναν από τους δύο τρόπους. Ο παραδοσιακός και πιο συνηθισμένος είναι η συνάθροιση σημαντικών φυσικών και υλικών κριτηρίων για την κατάταξη των κρατών σύμφωνα με τις σχετικές τους δυνατότητες. Επειδή οι δυνατότητες των κρατών διαφέρουν, αυτές κατατάσσονται σε υπερδυνάμεις (ή μεγάλες δυνάμεις), μεσαίες δυνάμεις, και μικρές δυνάμεις. Προσφάτως, υπάρχει η δυνατότητα να γίνει διάκριση και μιας δεύτερης μεθόδου για τον καθορισμό των μεσαίων δυνάμεων η οποία εστιάσει σε συμπεριφοριστικές στάσεις. Αυτή η μέθοδο θεωρεί ότι μπορεί να γίνει διάκριση των μεσαίων δυνάμεων από τις υπερδυνάμεις και τις μικρότερες δυνάμεις, εξ’ αιτίας της συμπεριφοράς τους στην εξωτερική πολιτική– οι μεσαίες δυνάμεις εξασφαλίζουν μια θέση γι’ αυτές με τον να κυνηγούν μια περιορισμένου εύρους και συγκεκριμένου τύπου ενδιαφερόντων και στοχεύσεων στην εξωτερική πολιτική. Με αυτόν τον τόπο μεσαίες δυνάμεις είναι χώρες που χρησιμοποιούν την σχετικές διπλωματικές τους ικανότητες προς το όφελος της διεθνούς ειρήνης και σταθερότητας. Και η δύο μέθοδοι κατάταξης έχουν αμφισβητηθεί και είναι αμφιλεγόμενες, αν και η παραδοσιακή ποσοτική μέθοδο έχει αποδειχθεί πιο προβληματική από την συμπεριφοριστική μέθοδο.

Σύμφωνα με τον Eduard Jordaan του Πανεπιστημίου Διοίκησης της Σιγκαπούρης:

Όλες οι μεσαίες δυνάμεις επιδεικνύουν μια εξωτερική πολιτική συμπεριφορά η οποία είναι προς τη σταθεροποίηση και τη νομιμοποίηση της διεθνούς τάξεως, συνήθως μέσω πολύπλευρων και συνεργατικών πρωτοβουλιών. Όμως, ανερχόμενες και παραδοσιακές μεσαίες δυνάμεις μπορούν να διακριθούν βάση των, εξίσου ασκούντων επιρροών, θεσμικών και συμπεριφοριστικών διαφορών τους. Θεσμικά, οι παραδοσιακές μεσαίες δυνάμεις είναι πλούσιες, σταθερές, κράτη ισονομίας, σοσιαλδημοκρατικά, και χωρίς περιφερειακή επιρροή. Συμπεριφοριστικά, επιδεικνύουν έναν αδύναμο και όχι βέβαιο περιφερειακό προσανατολισμό, διαμορφώνοντας ταυτότητες που διαφέρουν από τα ισχυρά κράτη της περιοχής τους και που συχνά συνεισφέρουν με ειρηνευτικές πιέσεις για παγκόσμια αναμόρφωση. Σε αντίθεση, οι ανερχόμενες μεσαίες δυνάμεις είναι ημί-περιφερειακές, σε υλικό επίπεδο κράτη μη ισότητας, και πρόσφατα εκδημοκρατισμένα κράτη, τα οποία επιδεικνύουν πολύ περιφερειακή επιρροή και αυτό-αναφορά. Συμπεριφοριστικά, προτιμούν την αναμορφωτική και όχι τη ριζοσπαστική παγκόσμια αλλαγή, έχουν προτίμηση για ισχυρότερο περιφερειακό προσανατολισμό προκρίνοντας τη τοπική κοινωνική ενσωμάτωση, αλλά επίσης επιζητούν να διαμορφώσουν διαφορετική ταυτότητα από τα αδύναμα κράτη της περιοχής τους[2].

Ένας άλλος ορισμός από την Πρωτοβουλία Μεσαίων Δυνάμεων (Middle Power Initiative): "Οι Μεσαίες δυνάμεις είναι χώρες πολικά και οικονομικά σημαντικές, που έχουν διεθνή σεβασμό, οι οποίες έχουν αποκηρύξει την κούρσα για τον πυρηνικό εξοπλισμό, μια θέση η οποία τους προσδίδει σημαντική διεθνή αξιοπιστία."[3]. Υπό αυτό τον ορισμό όμως, χώρες με πυρηνικά όπως η Ινδία και το Πακιστάν, και κάθε χώρα του ΝΑΤΟ με πυρηνικά δεν θα μπορούσε να θεωρείται μεσαία δύναμη.

Διπλωματία μεσαίων δυνάμεων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με τη Laura Neak του Οργανισμού Διεθνών Σπουδών (International Studies Association):

Αν και υπάρχει ο ορισμός της μεσαίας δύναμης είναι εννοιολογικά αμφιλεγόμενος, τις περισσότερες φορές οι μεσαίες δυνάμεις προσδιορίζονται από τη διεθνή συμπεριφορά τους–η οποία αποκαλείται 'διπλωματία των μεσαίων δυνάμεων'—η τάση της επιδίωξης λύσεων που περιλαμβάνουν πολλά συμβάλλοντα μέρη στις διεθνείς διαφωνίες, και η τάση υιοθέτησης εννοιών της ‘καλής πολιτικής συμμετοχής’ στη διπλωματία. Οι μεσαίες δυνάμεις είναι κράτη τα οποία δεσμεύουν τη σχετική τους επιρροή, διαχειριστικές ικανότητες, και διεθνές κύρος προς τη διατήρηση της διεθνούς τάξεως και ειρήνης. Οι Μεσαίες δυνάμεις βοηθούν στη διατήρηση της διεθνούς τάξεως με την διαμόρφωση συμμαχιών, παίρνοντας το ρόλο του διαμεσολαβητή και ενδιάμεσου , και μέσω διεθνούς χειρισμού συγκρούσεων και αποφάσεων, όπως ειρηνευτικές αποστολές των Ηνωμένων Εθνών. Οι Μεσαίες δυνάμεις κάνουν αυτές τις διεθνείς κινήσεις λόγω ενός ιδεαλιστικού καθήκοντος το οποίο συνδέουν με το γεγονός ότι είναι μεσαίες δυνάμεις. Το καθήκον είναι ότι οι μεσαίες δυνάμεις έχουν ηθική υποχρέωση και συλλογική δυνατότητα να προστατεύσουν τη διεθνή τάξη από αυτούς πουν την απειλούν, περιλαμβανομένων επίσης κατά καιρούς και των μεγάλων δυνάμεων. Το καθήκον αυτό ήταν συγκεκριμένα σημαντικό κατά την πιο οξέα φάση του Ψυχρού Πολέμου[4].

Σύμφωνα με τη μελετήτρια Διεθνών Σχέσεων Annette Baker Fox, οι σχέσεις μεταξύ μεσαίων και μεγάλων δυνάμεων έχουν πιο πολύπλοκες σχέσεις και διαπραγματευτικά σενάρια απ’ ό, τι έχει συχνά υποτεθεί[5]. Σύμφωνα με τον Soeya Yoshihide, "Μεσαία Δύναμη δεν αναφέρεται μόνο στη στρατιωτική ή οικονομική δύναμη. Αντίθετα, 'η διπλωματία της μεσαίας δύναμης ορίζεται από το πεδίο ενδιαφέροντος όπου επενδύει ένα κράτος του πόρους και τη γνώση του. Η Μεσαίες Δυνάμεις αποφεύγουν την άμεση αντιπαράθεση με μεγάλες δυνάμεις, αλλά βλέπουν τους εαυτούς τους ως ‘ηθικούς δράστες’ και αναζητούν το δικό τους ρόλο σε συγκεκριμένα ζητήματα, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, το περιβάλλον, και τους εξοπλιστικούς κανονισμούς. Οι μεσαίες δυνάμεις είναι η κινητήρια δύναμη στη διαδικασία του χτισίματος των διεθνικών θεσμών." (Soeya Yoshihide)[6].

Χαρακτηριστικά της διπλωματίας των μεσαίων δυνάμεων περιλαμβάνουν:[6]

  • Δέσμευση στη συμμετοχή πολλών μερών μέσω παγκόσμιων θεσμών και η συμμαχία με άλλες μεσαίες δυνάμεις[7].
  • Μεγάλο βαθμό διείσδυσης της κοινωνίας των πολιτών στην εξωτερική της χώρας.
  • Μια χώρα που αντανακλά και διαμορφώνει την εθνική της ταυτότητα μέσω μιας 'καινοτόμας εξωτερικής πολιτικής': ειρηνευτικές ενέργειες, ασφάλεια πολιτών, Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, και Πρωτόκολλο του Κιότο.

Η Πρωτοβουλία Μεσαίων Δυνάμεων (Middle Power Initiative), ένα πρόγραμμα του Παγκοσμίου Οργανισμού Ασφάλειας (Global Security Institute), τονίζει την σημασία της διπλωματίας των μεσαίων δυνάμεων. Μέσω της ΠΜΔ, οκτώ διεθνείς μη κυβερνητικοί οργανισμοί έχουν τη δυνατότητα να εργάζονται κυρίως με τις κυβερνήσεις των μεσαίων δυνάμεων για να ενθαρρύνουν και να εκπαιδεύσουν τα κράτη με πυρηνικά να κάνουν άμεσα πρακτικά βήματα για την μείωση των κινδύνων από αυτά, και να αρχίσουν διαπραγματεύσεις για την εξάλειψη των πυρηνικών όπλων. Οι Μεσαίες δυνάμεις είναι ασκούν ιδιαίτερα επιρροή σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με τον έλεγχο των όπλων, όντας πολιτικά και οικονομικά σημαντικές, και έχοντας διεθνή σεβασμό, και έχοντας αποκηρύξει την κούρσα των πυρηνικών εξοπλισμών , θέση που τις παρέχει σημαντική πολιτική αξιοπιστία.

Αυτό-περιγραφή από κράτη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο όρος εισήχθη στον Καναδικό πολιτικό διάλογο πρώτη φορά μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο. Για παράδειγμα ο Πρωθυπουργός του Καναδά Λουί Σεν-Λορέν αποκάλεσε τον Καναδά "μία δύναμη μεσαίας τάξης" και βοήθησε στην εγκαθίδρυση του κλασικού ορισμού της Καναδικής μέσης δυνάμεως διπλωματίας. Όταν επιχειρηματολογούσε υπέρ της εκλογής του Καναδά για μια θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών είπε ότι ενώ "...ενώ οι ειδικές σχέσεις [του Καναδά] με το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες περιπλέκουν τις υποχρεώσεις μας," ο Καναδάς δεν ήταν "δορυφόρος" καμιάς από τις δύο χώρες αλλά θα "συνεχίσουμε να παίρνουμε μόνοι μας της αποφάσεις μας αντικειμενικά, υπό το φως των υποχρεώσεών μας στο λαό μας και τα συμφέροντά του στην ευημερία της διεθνούς κοινότητας."[8]. Οι Καναδοί ηγέτες πίστευαν ότι ο Καναδάς ήταν μεσαία δύναμη επειδή ήταν νέο μέλος σε μεγάλες συμαχίες (π.χ. στο ΝΑΤΟ, NORAD), συμμετείχε ενεργά στην επίλυση κρίσεων εκτός της περιοχής του (π.χ. Κρίση του Σουέζ), δεν ήταν πρώην αποικιακή δύναμη και συνεπώς ουδέτερη σε αντιαποικιακούς αγώνες, εργαζόταν ενεργά στα Ηνωμένα Έθνη για την αντιπροσώπευση των συμφερόντων μικρότερα έθνη και για την αποτροπή της κυριαρχίας των υπερδυνάμεων (συχνά έχοντας μια θέση στο Συμβούλιο της Ασφαλείας για τέτοιους λόγους), και επειδή εμπλεκόταν σε ανθρωπιστικές και ειρηνευτικές αποστολές ανά τον κόσμο.

Το Μάρτιο του 2008 ο Αυστραλός Πρωθυπουργός Κέβιν Ραντ χαρακτήρισε την εξωτερική πολιτική της χώρας του ως "διπλωματία μέσης δύναμης", με βάση παρόμοια κριτήρια. Η Αυστραλία θα "επηρεάζει αυτούς που παίρνουν διεθνείς αποφάσεις" σε θέματα όπως "η παγκόσμια οικονομία, η ασφάλεια, και οι περιβαλλοντολογικές προκλήσεις".[9].

Μεσαίες ή μεγάλες δυνάμεις;[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η παρουσία χωρών στον κατάλογο και των μεγάλων και των μεσαίων δυνάμεων δείχνει ότι δεν υπάρχει ομοφωνία μεταξύ των ειδικών[10].

Έθνη όπως η Γαλλία, Ρωσία, και Ηνωμένο Βασίλειο γενικά νοούνται ως μεγάλες δυνάμεις λόγω της στρατιωτικής και στρατηγικής τους σημασίας, το στάτους τους ως αναγνωρισμένες πυρηνικές δυνάμεις, και της μόνιμης θέσης τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Κάποιοι μελετητές πιστεύουν ότι η Γερμανία και η Ιαπωνία είναι μεγάλες δυνάμεις, αλλά λόγω των μεγάλων αναπτυγμένων οικονομιών τους και παγκόσμια επιρροή σε αντίθεση με στρατιωτικές και στρατηγικές δυνατότητες[11]. Η Ιταλία επίσης έχει συγκεντρώσει πολλές συζητήσεις σε ακαδημαϊκούς και σχολιαστές για το στάτους της ως μεγάλη δύναμη[12][13], συγκεκριμένα για τη θέση της στους G7 και την επιρροή της στους περιφερειακούς και διεθνείς οργανισμούς[13][14]. Αν και η ευρεία ακαδημαϊκή υποστήριξη για την θεώρηση της Ινδία ως μεγάλης δύναμης δεν είναι συνηθισμένη, τα τελευταία χρόνια στο πεδίο της πολιτικής επιστήμης κάποιοι, όπως ο Malik Mohan (2011) και ο Δρ. Zbigniew Brzezinski (2012) υποστήριξαν την θέση ότι η Ινδία έχει επίσης το στάτους της μεγάλης δύναμης[15][16].

Παρόλα αυτά, πηγές έχουν κατά καιρούς αναφερθεί στα έθνη αυτά ως μεσαίες δυνάμεις:

Κατάλογος μεσαίων δυνάμεων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όπως και με τις μεγάλες δυνάμεις, δεν υπάρχει ομοφωνία για το ποιες δυνάμεις θεωρούνται μεσαίες. Οι κατάλογοι συχνά είναι αντικείμενο πολλών διαφωνιών, και τείνουν να τοποθετούν σχετικά μεγάλες χώρες (π.χ. Βραζιλία) μαζί με συγκριτικά μικρότερες χώρες (π.χ. Νορβηγία)[34]. Σαφώς όλες οι μεσαίες χώρες δεν έχουν το ίδιο στάτους μεταξύ τους. Κάποιες θεωρούνται περιφερειακές δυνάμεις και άλλες είναι μέλη του G20 (π.χ. Αυστραλία), ενώ άλλες μπορούν εύκολα να θεωρηθούν μικρές δυνάμεις (π.χ. Τσεχία). Κάποιες μεγαλύτερες μεσαίες δυνάμεις παίζουν επίσης σημαντικούς ρόλους στα Ηνωμένα Έθνη και σε άλλους διεθνείς οργανισμούς όπως ο ΠΟΕ.

Ο παρακάτω είναι ένας κατάλογος με της χώρες που στο παρελθόν ή πιο πρόσφατα έχουν θεωρηθεί μεσαίες δυνάμεις από ακαδημαϊκούς ή άλλους ειδικούς:

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Rudd K (2006) Making Australia a force for good Αρχειοθετήθηκε 2007-06-27 στο Wayback Machine., Labor eHerald Αρχειοθετήθηκε 27 Ιουνίου 2007 στη Wayback Machine του Internet Archive
  2. ↑ 2,0 2,1 Jordaan, Eduard (2003). «The concept of a middle power in international relations: distinguishing between emerging and traditional middle powers». Politikon 30 (1): 165–181. doi:10.1080/0258934032000147282. 
  3. ↑ 3,0 3,1 Middle Powers Initiative (2004) Building Bridges: What Middle Power Countries Should Do To Strengthen the NPT Αρχειοθετήθηκε 2007-06-14 στο Wayback Machine., GSI
  4. ↑ Bishai LS (2000) From Recognition to Intervention: The Shift from Traditional to Liberal International Law Αρχειοθετήθηκε 28 Φεβρουάριος 2002 στη Wayback Machine του Internet Archive
  5. ↑ Fox, Annette Baker, The Politics of Attraction: Four Middle Powers and the United States (Columbia University Press, 1977).
  6. ↑ 6,0 6,1 Yoshihide, Soeya (2006). «Middle Power Diplomacy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2016. 
  7. ↑ Patrick James· Mark J. Kasoff (2008). Canadian studies in the new millennium. University of Toronto Press. σελ. 265. ISBN 978-0-8020-9468-1. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2016. 
  8. ↑ H.H. Herstien, L.J. Hughes, R.C. Kirbyson. Challenge & Survival: The History of Canada (Scarborough, ON: Prentice-Hall, 1970). p 411
  9. ↑ Shanahan D (2008) Time to go global, urges Rudd Αρχειοθετήθηκε 2008-05-17 στο Wayback Machine., The Australian
  10. ↑ Mehmet Ozkan. "A NEW APPROACH TO GLOBAL SECURITY: PIVOTAL MIDDLE POWERS AND GLOBAL POLITICS" Perceptions: Journal of International Affairs XI.1 (2006): 77-95
  11. ↑ «Encarta - The Great Powers». Encarta - The Great Powers. http://encarta.msn.com/encyclopedia_761590309/Great_Powers.html. Ανακτήθηκε στις 2016-08-23.  Αρχειοθετήθηκε 2011-08-19 στο Wayback Machine. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Αυγούστου 2011. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2016. 
  12. ↑ Canada Among Nations, 2004: Setting Priorities Straight. McGill-Queen's Press - MQUP. 17 Ιανουαρίου 2005. σελ. 85. ISBN 0773528369. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2016.  ("The United States is the sole world's superpower. France, Italy, Germany and the United Kingdom are great powers")
  13. ↑ 13,0 13,1 Sterio, Milena (2013). The right to self-determination under international law : "selfistans", secession and the rule of the great powers. Milton Park, Abingdon, Oxon: Routledge. σελ. xii (preface). ISBN 0415668182. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2016.  ("The great powers are super-sovereign states: an exclusive club of the most powerful states economically, militarily, politically and strategically. These states include veto-wielding members of the United Nations Security Council (United States, United Kingdom, France, China, and Russia), as well as economic powerhouses such as Germany, Italy and Japan.")
  14. ↑ The Routledge Handbook of Transatlantic Security. Routledge. 2 Ιουλίου 2010. ISBN 1136936076. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2016.  (see section on The G6/G7: great power governance)
  15. ↑ Strategic Vision: America & the Crisis of Global Power by Dr. Zbigniew Brzezinski, pp 43–45. Published 2012.
  16. ↑ Malik, Mohan (2011). China and India: Great Power Rivals. United States: FirstForumPress. ISBN 1935049410. 
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 Bernard Wood, 'Towards North-South Middle Power Coalitions', in Middle Power Internationalism: The North-South Dimension, edited by Cranford Pratt (Montreal, McGill-Queen's University Press, 1990).
  18. ↑ 18,0 18,1 Heine J (2006) On the Manner of Practising the New Diplomacy, ISN Αρχειοθετήθηκε 7 Οκτώβριος 2007 στη Wayback Machine του Internet Archive
  19. ↑ 19,0 19,1 Gladys Lechini, Middle Powers: IBSA and the New South-South Cooperation. NACLA Report on the Americas, Vol. 40, No. 5 (2007): 28-33: 'Today, a new, more selective South-South cooperation has appeared, bringing some hope to the people of our regions. The trilateral alliance known as the India, Brazil, and South Africa Dialogue Forum, or IBSA, exemplifies the trend … The three member countries face the same problems and have similar interests. All three consider themselves "middle powers" and leaders of their respective regions, yet they have also been subject to pressures from the North.'
  20. ↑ Daniel Flemes, Emerging Middle Powers' Soft Balancing Strategy: State and Perspective of the IBSA Dialogue Forum. Hamburg: GIGA, 2007.
  21. ↑ 21,0 21,1 P. Shearman, M. Sussex, European Security After 9/11(Ashgate, 2004) - According to Shearman and Sussex, both the UK and France were great powers now reduced to middle power status.
  22. ↑ Otte M, Greve J (2000) A Rising Middle Power?: German Foreign Policy in Transformation, 1989-1999, St. Martin's Press
  23. ↑ Sperling, James (2001). «Neither Hegemony nor Dominance: Reconsidering German Power in Post Cold-War Europe». British Journal of Political Science 31 (2). doi:10.1017/S0007123401000151. http://journals.cambridge.org/action/displayAbstract;jsessionid=BAF3F6B6103D4CEF49834F52571F68B0.tomcat1?fromPage=online&aid=68015. 
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 24,3 Tobias Harris, 'Japan Accepts its "Middle-Power" Fate'. Far Eastern Economic Review Vol. 171, No. 6 (2008), p. 45: 'Japan is settling into a position as a middle power in Asia, sitting uneasily between the U.S., its security ally, and China, its most important economic partner. In this it finds itself in a situation similar to Australia, India, South Korea and the members of Asean.'
  25. ↑ Cox, Robert W. (1989). «Middlepowermanship, Japan, and future world order». International Journal 44 (4): 823-862. doi:10.1177/002070208904400405. https://archive.org/details/sim_international-journal_autumn-1989_44_4/page/823. 
  26. ↑ Soeya Yoshihide, 'Diplomacy for Japan as a Middle Power, Japan Echo, Vol. 35, No. 2 (2008), pp. 36-41.
  27. ↑ Efstathopoulos, Charalampos (2011). «Reinterpreting India's Rise through the Middle Power Prism». Asian Journal of Political Science 19 (1): 74–95. doi:10.1080/02185377.2011.568246. «India's role in the contemporary world order can be optimally asserted by the middle power concept. The concept allows for distinguishing both strengths and weakness of India's globalist agency, shifting the analytical focus beyond material-statistical calculations to theorise behavioural, normative and ideational parameters.». 
  28. ↑ Robert W. Bradnock, India's Foreign Policy since 1971 (The Royal Institute for International Affairs, London: Pinter Publishers, 1990), quoted in Leonard Stone, 'India and the Central Eurasian Space', Journal of Third World Studies, Vol. 24, No. 2, 2007, p. 183: 'The U.S. is a superpower whereas India is a middle power. A superpower could accommodate another superpower because the alternative would be equally devastating to both. But the relationship between a superpower and a middle power is of a different kind. The former does not need to accommodate the latter while the latter cannot allow itself to be a satellite of the former."
  29. ↑ Cartwright, Jan (2009). «India's Regional and International Support for Democracy: Rhetoric or Reality?». Asian Survey 49 (3): 403–428. doi:10.1525/as.2009.49.3.403. «India’s democratic rhetoric has also helped it further establish its claim as being a rising "middle power." (A "middle power" is a term that is used in the field of international relations to describe a state that is not a superpower but still wields substantial influence globally. In addition to India, other "middle powers" include, for example, Australia and Canada.)». 
  30. ↑ Verbeek, Bertjan· Giacomello, Giampiero (2011). Italy's foreign policy in the twenty-first century : the new assertiveness of an aspiring middle power. Lanham, Md.: Lexington Books. ISBN 978-0-7391-4868-6. 
  31. ↑ "Operation Alba may be considered one of the most important instances in which Italy has acted as a regional power, taking the lead in executing a technically and politically coherent and determined strategy." See Federiga Bindi, Italy and the European Union (Washington, D.C.: Brookings Institution Press, 2011), p. 171.
  32. ↑ "Italy plays a prominent role in European and global military, cultural and diplomatic affairs. The country's European political, social and economic influence make it a major regional power." See Italy: Justice System and National Police Handbook, Vol. 1 (Washington, D.C.: International Business Publications, 2009), p. 9.
  33. ↑ Neumann, Iver B. (2008). «Russia as a great power, 1815–2007». Journal of International Relations and Development 11: 128–151 [p. 128]. doi:10.1057/jird.2008.7. «As long as Russia's rationality of government deviates from present-day hegemonic neo-liberal models by favouring direct state rule rather than indirect governance, the West will not recognize Russia as a fully fledged great power.». 
  34. ↑ 34,00 34,01 34,02 34,03 34,04 34,05 34,06 34,07 34,08 34,09 34,10 34,11 34,12 34,13 34,14 34,15 34,16 34,17 Solomon S (1997) South African Foreign Policy and Middle Power Leadership Αρχειοθετήθηκε 2015-04-26 στο Wayback Machine., ISS
  35. ↑ 35,0 35,1 35,2 Wurst J (2006) Middle Powers Initiative Briefing Paper Αρχειοθετήθηκε 2007-06-14 στο Wayback Machine., GSI Αρχειοθετήθηκε 14 Ιουνίου 2007 στη Wayback Machine του Internet Archive
  36. ↑ 36,0 36,1 36,2 36,3 Cooper, Andrew F.; Antkiewicz, Agata; Shaw, Timothy M. (2007). «Lessons from/for BRICSAM about South-North Relations at the Start of the 21st Century: Economic Size Trumps All Else?». International Studies Review 9 (4): 673–689. doi:10.1111/j.1468-2486.2007.00730.x. https://archive.org/details/sim_international-studies-review_winter-2007_9_4/page/673. 
  37. ↑ 37,0 37,1 Ploughshares Monitor (1997) Scrapping the Bomb: The role of middle power countries Αρχειοθετήθηκε 2007-09-27 στο Wayback Machine.
  38. ↑ GILLEY, BRUCE (September 10, 2012). «The Rise of the Middle Powers». The New York Times Company, σελ. 1. http://www.nytimes.com/2012/09/11/opinion/the-rise-of-the-middle-powers.html?_r=0&module=ArrowsNav&contentCollection=Opinion&action=keypress&region=FixedLeft&pgtype=article. Ανακτήθηκε στις 14 March 2015. 
  39. ↑ 39,0 39,1 Cooper AF (1997) Niche Diplomacy - Middle Powers after the Cold War Αρχειοθετήθηκε 2012-03-06 στο Wayback Machine., palgrave
  40. ↑ 40,0 40,1 Yasmi Adriansyah, 'Questioning Indonesia's place in the world', Asia Times (20 September 2011): 'Countries often categorized as middle power (MP) include Australia, Canada and Japan. The reasons for this categorization are the nations' advanced political-economic stature as well as their significant contribution to international cooperation and development. India and Brazil have recently become considered middle powers because of their rise in the global arena—particularly with the emerging notion of BRIC (Brazil, Russia, India and China).'
  41. ↑ 41,0 41,1 41,2 41,3 Buzan, Barry (2004). The United States and the Great Powers. Cambridge, United Kingdom: Polity Press. σελ. 71. ISBN 0-7456-3375-7. 
  42. ↑ Hazleton WA (2005) Middle Power Bandwagoning? Australia's Security Relationship with the United States Αρχειοθετήθηκε 2020-06-10 στο Wayback Machine., allacademic
  43. ↑ 43,0 43,1 Inoguchi K (2002) The UN Disarmament Conference in Kyote Αρχειοθετήθηκε 2007-09-29 στο Wayback Machine. Αρχειοθετήθηκε 29 Σεπτέμβριος 2007 στη Wayback Machine του Internet Archive
  44. ↑ Caplan G (2006) From Rwanda to Darfur: Lessons learned? Αρχειοθετήθηκε 2020-07-13 στο Wayback Machine., SudanTribune
  45. ↑ 45,0 45,1 45,2 45,3 45,4 45,5 45,6 45,7 45,8 demosEUROPA – Centre for European Strategy Golden Age of Middle Powers? Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine., Adam Balcer, January 2012
  46. ↑ 46,0 46,1 46,2 46,3 46,4 Jonathan H. Ping Middle Power Statecraft (p 104)
  47. ↑ 47,0 47,1 47,2 47,3 Behringer, Ronald M. (2005). «Middle Power Leadership on the Human Security Agenda». Cooperation and Conflict 40 (3): 305–342. doi:10.1177/0010836705055068. 
  48. ↑ 48,0 48,1 48,2 48,3 Pratt C (1990) Middle Power Internationalism, MQUP
  49. ↑ Thanos Veremēs (1997)The Military in greek Politics "Black Rose Books"
  50. ↑ Laipson, Ellen (3 Σεπτεμβρίου 2014). «The UAE and Egypt's New Frontier in Libya». The National Interest. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2014. 
  51. ↑ Evans, Gareth (29 Ιουνίου 2011). «Middle Power Diplomacy». Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2014. 
  52. ↑ 52,0 52,1 Jonathan H. Ping, Middle Power Statecraft: Indonesia, Malaysia, and the Asia Pacific (Aldershot: Ashgate Publishing, 2005).
  53. ↑ Anoushiravan Ehteshami and Raymond Hinnesbusch, Syria and Iran: Middle Power in a Penetrated Regional System (London: Routledge, 1997).
  54. ↑ Samhat, Nayef H. (2000). «Middle Powers and American Foreign Policy: Lessons for Irano-U.S. Relations, 1962–77». Policy Studies Journal 28 (1): 11–26. doi:10.1111/j.1541-0072.2000.tb02013.x. https://archive.org/details/sim_policy-studies-journal_2000_28_1/page/11. 
  55. ↑ Ahouie M (2004) Iran Analysis Quarterly Αρχειοθετήθηκε 2020-05-17 στο Wayback Machine., MIT
  56. ↑ Foreign Affairs Committee (2006) Iran
  57. ↑ 57,0 57,1 according to Yves Lacoste, Géopolitique, Larousse, 2009,p. 134, both Spain and Portugal exert a real influence in Africa and in the Americas.
  58. ↑ «www.lrb.co.uk». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Αυγούστου 2009. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2016. 
  59. ↑ «www.acronym.org.uk». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2016. 
  60. ↑ Crosby, Ann Denholm (1997). «A Middle-Power Military in Alliance: Canada and NORAD». Journal of Peace Research 34 (1): 37–52. doi:10.1177/0022343397034001004. https://archive.org/details/sim_journal-of-peace-research_1997-02_34_1/page/37. 
  61. ↑ Petersen K (2003) Quest to Reify Canada as a Middle Power, Dissident Voice
  62. ↑ Cooper, Andrew F. «Middle Powers: Squeezed out or Adaptive?». Public Diplomacy Magazine. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2017. Ανακτήθηκε στις 12 Μαρτίου 2015. 
  63. ↑ Kamrava, Mehran. «Mediation and Qatari Foreign Policy» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 7 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 12 Μαρτίου 2015. 
  64. ↑ «THE UN DISARMAMENT CONFERENCE IN KYOTO». disarm.emb-japan.go.jp. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 2015. 
  65. ↑ Heine, Jorge. «On the Manner of Practising the New Diplomacy». The Centre for International Governance Innovation. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 2015. [νεκρός σύνδεσμος]
  66. ↑ LSE: Middle East Centre The New Politics of Intervention of Gulf Arab States, April 2015
  67. ↑ 67,0 67,1 Mace G, Belanger L (1999) The Americas in Transition: The Contours of Regionalism (p 153)
  68. ↑ Kim R. Nossal and Richard Stubbs, 'Mahathir's Malaysia: An Emerging Middle Power?' in Niche Diplomacy: Middle Powers After the Cold War, edited by Andrew F. Cooper (London: Macmillan, 1997).
  69. ↑ Louis Belanger and Gordon Mace, 'Middle Powers and Regionalism in the Americas: The Cases of Argentina and Mexico', in Niche Diplomacy: Middle Powers After the Cold War, edited by Andrew F. Cooper (London: Macmillan, 1997).
  70. ↑ 70,0 70,1 Pierre G. Goad, 'Middle Powers to the Rescue?', Far Eastern Economic Review, Vol. 163, No. 24 (2000), p. 69.
  71. ↑ Pellicer Ο (2006) Mexico – a Reluctant Middle Power? Αρχειοθετήθηκε 2007-06-14 στο Wayback Machine., FES
  72. ↑ Politics and Power in the Maghreb, Michael J. Willis (2012)
  73. ↑ Peter Vale, 'South Africa: Understanding the Upstairs and the Downstairs', in Niche Diplomacy: Middle Powers After the Cold War, edited by Andrew F. Cooper (London: Macmillan, 1997).
  74. ↑ Van Der Westhuizen, Janis (1998). «South Africa's emergence as a middle power». Third World Quarterly 19 (3): 435–456. doi:10.1080/01436599814334. https://archive.org/details/sim_third-world-quarterly_1998_19_3/page/435. 
  75. ↑ Pfister R (2006) The Apartheid Republuc and African States Αρχειοθετήθηκε 2007-06-12 στο Wayback Machine., H-Net
  76. ↑ Jordaan, Eduard (August 2008). «Barking at the Big Dogs: South Africa's Foreign Policy Towards the Middle East». The Round Table 97 (397): 547–559. doi:10.1080/00358530802207344. 
  77. ↑ Flemes, Daniel, Emerging Middle Powers' Soft Balancing Strategy: State and Perspectives of the IBSA Dialogue Forum (August 1, 2007). GIGA Working Paper No. 57. doi:10.2139/ssrn.1007692
  78. ↑ Armstrong DF (1997) South Korea's foreign policy in the post-Cold War era: A middle power perspective Αρχειοθετήθηκε 2011-07-20 στο Wayback Machine.
  79. ↑ Rozman, Gilbert (2007). «South Korea and Sino-Japanese rivalry: a middle power's options within the East Asian core triangle». The Pacific Review 20 (2): 197–220. doi:10.1080/09512740701306840. https://archive.org/details/sim_pacific-review_2007-06_20_2/page/197. 
  80. ↑ Woosang Kim, 'Korea as a Middle Power in Northeast Asian Security, in The United States and Northeast Asia: Debates, Issues, and New Order, edited by G. John Ikenbgerry and Chung-in Moon (Lantham: Rowman & Littlefield, 2008).
  81. ↑ Sheridan, Greg (27 November 2008). «The plucky country and the lucky country draw closer». The Australian. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-09-12. https://archive.today/20120912182114/http://www.theaustralian.news.com.au/story/0,25197,24712289-7583,00.html. Ανακτήθηκε στις 2016-08-23. 
  82. ↑ Oman: A Unique Foreign Policy Produces a Key Player in Middle Eastern and Global Diplomacy, Joseph A. Kechichian
  83. ↑ Higgott, Richard A.; Cooper, Andrew Fenton (1990). «Middle power leadership and coalition building: Australia, the Cairns Group, and the Uruguay Round of trade negotiations». International Organization 44 (4): 589–632. doi:10.1017/S0020818300035414. https://archive.org/details/sim_international-organization_autumn-1990_44_4/page/589. 
  84. ↑ 84,0 84,1 Spero, Joshua (2004). Bridging the European Divide. Rowman & Littlefield. σελ. 206. ISBN 9780742535534. ISBN 0-7425-3553-3. 
  85. ↑ Barry Buzan (2004). The United States and the great powers: world politics in the twenty-first century. Polity. σελίδες 71, 99. ISBN 978-0-7456-3374-9. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2011. 
  86. ↑ Routledge Handbook of Diplomacy and Statecraft, B.J.C. McKercher (2012), Page 189
  87. ↑ Kirton J (2006) Harper’s Foreign Policy Success?
  88. ↑ «findarticles.com». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Μαΐου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2016. 
  89. ↑ «yaleglobal.yale.edu». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Αυγούστου 2004. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2016. 
  90. ↑ Rudengren J, Gisle P, Brann K (1995) Middle Power Clout: Sweden And The Development Banks Αρχειοθετήθηκε 2007-04-22 στο Wayback Machine.
  91. ↑ Meltem Myftyler and Myberra Yyksel, 'Turkey: A Middle Power in the New Order', in Niche Diplomacy: Middle Powers After the Cold War, edited by Andrew F. Cooper (London: Macmillan, 1997).

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μεσαία_δύναμη&oldid=10446872"