Μελχισεδέκ Τσουδερός
| Μελχισεδέκ Τσουδερός | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1769 Κρήτη |
| Θάνατος | 3 Φεβρουαρίου 1823 Πολεμάρχι Χανίων |
| Ψευδώνυμο | Τσουδερογούμενος |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Θρησκεία | Ανατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ιερέας μοναχός |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Εμμανουήλ Καλλέργης Τσουδερός |
| Αδέλφια | Ιάκωβος Τσουδερός Γεώργιος Τσουδερός |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Πόλεμοι/μάχες | Ελληνική Επανάσταση του 1821 |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Φιλικός |
Ο Μελχισεδέκ Τσουδερός (1769 - 1823) ήταν Έλληνας ιερομόναχος και αγωνιστής της ελληνικής επανάστασης από την Κρήτη. Σκοτώθηκε το 1823 σε μάχη με τα οθωμανικά στρατεύματα στην ευρύτερη περιοχή των Χανίων[1].
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε το 1769[2] υπό το κοσμικό όνομα Μιχαήλ και καταγόταν από την ιστορική οικογένεια των Τσουδερών. Ήταν ο τριτότοκος γιος του Εμμανουήλ Τσουδερού και είχε τουλάχιστον άλλα τρία αδέλφια, τους Γεώργιο, Ιωάννη και Νικόλαο[3][4]. Κατά το 1810 έγινε μοναχός με το όνομα Μελχισεδέκ στη Μονή Πρέβελη, στην οποία είχε παραχωρηθεί μεγάλο μέρος της κτηματικής περιουσίας της οικογένειάς του. Γύρω στο 1817 αναδείχτηκε ηγούμενος της μονής αποκτώντας το παρωνύμιο «Τσουδερογούμενος»[5]. Όντας φιλελεύθερο πνεύμα, κατά την προεπαναστατική περίοδο μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από μοναχό της Αγίας Λαύρας[4].
Κατά τον Μάιο του 1821, Τουρκοκρητικός αξιωματικός προσπάθησε να τον συλλάβει, ο ίδιος όμως ειδοποιήθηκε από έτερο Τουρκοκρητικό και διέφυγε στον Ασώματο Ρεθύμνης. Από εκεί, κινήθηκε μαζί με τους αδελφούς του Γεώργιο και Ιωάννη στον Καλλικράτη Χανίων και στη συνέχεια κατευθύνθηκε μαζί με ένοπλη δύναμη προς τη μονή, η οποία ενδιάμεσα είχε καταστραφεί και λεηλατηθεί από τους Οθωμανούς[3]. Στις 24 του ίδιου μήνα, συμμετείχε στην επίσημη κήρυξη της επανάστασης, στο Κούρκουλο Ροδάκινου Ρεθύμνης[6].
Στις 13 Ιουνίου έλαβε μέρος σε μάχη στο λόφο του Αγίου Ιωάννη όπου είχε στρατοπεδεύσει δύναμη 600 Οθωμανών. Ο αιφνιδιασμός υπήρξε απόλυτος, οι αντίπαλοι υπέστησαν πολλές απώλειες - μεταξύ των νεκρών ήταν και ο αρχηγός τους, ο Τουρκοκρητικός Ισμαήλ Αγάς ή Ψαραοσμαήλης - και υποχώρησαν ενώ οι επαναστάτες απελευθέρωσαν μια σειρά από χωριά της περιοχής[7]. Δύο ημέρες έπειτα, οι άνδρες του επικράτησαν σε νέα μάχη με εχθρικές δυνάμεις στο Σπήλι. Μάλιστα, από οθωμανικής πλευράς, ανάμεσα στους νεκρούς συγκαταλεγόταν και ο επικεφαλής του αποσπάσματος Δελή Μουσταφά, ο οποίος πιάστηκε αιχμάλωτος και αργότερα εκτελέστηκε[8].
Τον Μάιο του 1822 συμμετείχε στη Γ' Συνέλευση των Κρητών, στους Αρμένους Χανίων[9], όπου ανέλαβε καθήκοντα φροντιστή υπό τον γενικό έπαρχο Κρήτης, Μιχαήλ Κομνηνό Αφεντούλιεφ[10]. Σκοτώθηκε στο Πολεμάρχι Χανίων, στις 3 Φεβρουαρίου του 1823, στο πλαίσιο επιχειρήσεων των επαναστατών προς κατάληψη του Πύργου Κισσάμου όπου βρίσκονταν οχυρωμένες οθωμανικές δυνάμεις[11].
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Δετοράκης 1986, σελ. 428.
- ↑ Σύγχρονος Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, τ. 23, σ. 363.
- ↑ 3,0 3,1 Κόκκινος 1974, σελ. 14.
- ↑ 4,0 4,1 Γούδας 1930, σελ. 53-54.
- ↑ Γούδας 1930, σελ. 54.
- ↑ Γούδας 1930, σελ. 58.
- ↑ Γούδας 1930, σελ. 60.
- ↑ Γούδας 1930, σελ. 61-63.
- ↑ Γούδας 1930, σελ. 64.
- ↑ Ζαμπέλιος & Κριτοβουλίδης 1893, σελ. 416-418.
- ↑ Γούδας 1930, σελ. 63-64.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Γούδας, Αναστάσιος (1930). Βιογραφία Τσουδερών ή Καλλεργών. Αθήνα: Τυπογραφείον «Εστία».
- Δετοράκης, Θεοχάρης (1986). Ιστορία της Κρήτης. Αθήνα.
- Κόκκινος, Διονύσιος (1974). Η Ελληνική Επανάστασις. 2 (6η έκδοση). Αθήνα: Εκδοτικός Οίκος Μέλισσα.
- Ζαμπέλιος, Σπυρίδων· Κριτοβουλίδης, Καλλίνικος (1893). Ιστορία των Επαναστάσεων της Κρήτης. Αθήνα: Δ. Φέξης.
