Λεοπόλδος Ε΄ της Αυστρίας

Λεοπόλδος Ε΄
	Ο Λεοπόλδος Ε΄ ο ενάρετος λαμβάνει το λάβαρο από τον Ερρίκο ΣΤ΄ της Γερμανίας. Ζωγραφική από το αββαείο Κλοστερνόιμπουργκ, 1489-92.
Δούκας της Αυστρίας
Περίοδος	1177 - 1194
Προκάτοχος	Ερρίκος Β΄
Διάδοχος	Φρειδερίκος Α΄
Γέννηση	1157
Θάνατος	31 Δεκεμβρίου 1194 (37 ετών)
Σύζυγος	Ελένη των Αρπάντ
Επίγονοι	Φρειδερίκος Α΄; Λεοπόλδος ΣΤ΄
Οίκος	Μπάμπενμπεργκ
Πατέρας	Ερρίκος Β΄
Μητέρα	Θεοδώρα Κομνηνή
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Λεοπόλδος Ε΄ ο ενάρετος (γερμ.: Luitpold V der Tugendhafte, 1157 - 31 Δεκεμβρίου 1194), από τον Οίκο των Μπάμπενμπεργκ, ήταν δούκας της Αυστρίας (1177-1194) και της Στυρίας (1192-1194).

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ερρίκου Β΄, δούκα της Αυστρίας και της δεύτερης συζύγου του Θεοδώρας Κομνηνής, κόρης του Ανδρόνικου, σεβαστοκράτορος και γιου του Ιωάννη Β΄ Κομνηνού, Αυτοκράτορα του Βυζαντίου.

Νεανικά έτη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1156 ο Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσσα της Γερμανίας με το Μικρό Προνόμιο (Privilegium Minus) είχε αναβαθμίσει τη μαρκιωνία της Αυστρίας σε δουκάτο. Το 1177 απεβίωσε ο πατέρας του και τον διαδέχθηκε. Το 1178 υποστήριξε τον Φρειδερίκο των Πρεμυσλιδών εναντίον του εξαδέλφου του πατέρα του Σομπεσλάβ Β΄ των Πρεμυσλιδών, δούκα της Βοημίας. Τότε ο Σομπεσλάβ Β΄ εισέβαλε στην Αυστρία, αλλά τελικά ο Φρειδερίκος του πήρε το δουκάτο. Το 1179 ο Λεοπόλδος ΣΤ΄ κατέληξε σε ειρήνη με το δουκάτο της Βοημίας, που επικυρώθηκε από τον Φρειδερίκο Α΄. Το 1182 στη Συνέλευση (Diät) στην Ερφούρτη ο γιος του, Φρειδερίκος Α΄ ορίστηκε διάδοχος. Το 1182 ξεκίνησε για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους και έγινε ευμενώς δεκτός στη διαδρομή του από τον Μπέλα Γ΄ της Ουγγαρίας, αδελφό της συζύγου του και τον Αλέξιο Β΄ Κομνηνό στην Κωνσταντινούπολη, που ήταν δεύτερος εξάδελφος της μητέρας του.

Συμμετοχή στην Γ΄ Σταυροφορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όταν επέστρεψε, συμφώνησε το 1186 με τον άτεκνο Ότακαρ Δ΄ της Στυρίας να τον διαδεχθεί μετά θάνατον, κάτι που καταγράφηκε στο "Αποδεικτικό του Γκεόργκενμπεργκ" (Georgenberger Handfeste). Αυτό συνέβη όταν το 1192 απεβίωσε ο δούκας τη Στυρίας. Το 1189 ο Φρειδερίκος Α΄ ξεκίνησε τη Γ΄ Σταυροφορία, αλλά οι συνοριακές διαφορές του Λεοπόλδου Ε΄ με τον Μπέλα Γ΄ τον εμπόδισαν να συμματάσχει. Όταν όμως το 1190 άκουσε ότι ο Φρειδερίκος Α΄ απεβίωσε, μετέβη με ενετικό πλοίο στην Άκρα, όπου συμμετείχε στο τελικό στάδιο της πολιορκίας. Λίγο πριν είχε αποβιώσει και ο γιος του Φρειδερίκου Α΄, ο Φρειδερίκος ΣΤ΄ της Σουαβίας και ο Λεοπόλδος Ε΄ ανέλαβε τη διοίκηση των υπολειμμάτων του γερμανικού στρατού. Μετά τις μάχες ο χιτώνας του ήταν κόκκινος από το αίμα εκτός από μία λωρίδα, εκεί που ήταν η ζώνη του. Ζήτησε αυτό να γίνει το έμβλημά του και ο Ερρίκος ΣΤ΄ της Γερμανίας, άλλος γιος του Φρειδερίκου Α΄, του το επέτρεψε. Το έμβλημα αυτό αργότερα καθιερώθηκε ως σημαία της Αυστρίας.

Η σύλληψη του Ριχάρδου Α΄[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όταν έφθασε ο Φίλιππος Β΄ της Γαλλίας και ο Ριχάρδος Α΄ της Αγγλίας, η Άκρα παραδόθηκε και οι σημαίες τους κυμάτισαν στην πόλη. Ο Λεοπόλδος Ε΄ έβαλε και αυτός τη δική του, αλλά ο Ριχάρδος Α΄ την έβγαλε. Ο Λεοπόλδος Ε΄ οργίστηκε και επέστρεψε την Αυστρία, όπου παραπονέθηκε στον Ερρίκο ΣΤ΄ για το συμβάν. Ο Ερρίκος ΣΤ΄ και ο Φίλιππος Β΄ επίσης είχαν δυσαρεστηθεί με τον Ριχάρδο Α΄: τον υποπτεύονταν για τον θάνατο του Κορράδου του Μομφεράτου, συζύγου της Ισαβέλλας Α΄ της Ιερουσαλήμ. Όταν ο Ριχάρδος Α΄ επέστρεφε, τα Γαλλικά λιμάνια ήταν κλειστά γι' αυτόν, έτσι από την Αδριατική αποβιβάστηκε στην Ακυληία. Θα περνούσε από την Αυστρία για να φτάσει στην αδελφή του, σύζυγο του Ερρίκου ΙΒ΄ Γουέλφων του λέοντος, δούκα της Βαυαρίας. Έφτασε μεταμφιεσμένος στη Βιέννη, αλλά αναγνωρίστηκε από το δακτυλίδι του και συνελήφθη. Ο Ερρίκος ΣΤ΄ τον φυλάκισε και τον μετέφερε μπροστά στον Ερρίκο ΣΤ΄, που τον κατηγόρησε για τον θάνατο του Κορράδου. Ο Ριχάρδος Α΄ πλήρωσε λύτρα 35 τόνους αργύρου και ελευθερώθηκε. Με το μερίδιό του ο Λεοπόλδος ΣΤ΄ ίδρυσε νομισματοκοπείο, έκτισε τα νέα τείχη της Βιέννης και ίδρυσε τις πόλεις Βίνερ Νόιστατ και Φρίντμπεργκ στη Στυρία. Ο Πάπας Καλεστίνος Γ΄ όμως, επειδή φυλάκισε σταυροφόρο, τον αφόρισε.

Το τέλος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Για να λύσει το επιτίμιο, προετοίμαζε άλλη Σταυροφορία, όταν σε μία κονταρομαχία το 1194 το άλογό του έπεσε επάνω του και του έσπασε το πόδι. Οι χειρουργοί δεν το έκοψαν και έπαθε γάγγραινα. Ο Αδαλβέρτος, αρχιεπίσκοπος του Σάλτσμπουργκ δέχθηκε τις υποσχέσεις του για Σταυροφορία και του έκανε χριστιανική ταφή στο αββαείο Χάιλιγκενκροϊτς.

Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1174 νυμφεύτηκε την Ελένη των Άρπαντ, κόρη του Γκέζα Β΄ της Ουγγαρίας και είχε τέκνα:

Φρειδερίκος Α΄ π. 1175-1198, δούκας της Αυστρίας
Λεοπόλδος ΣΤ΄ 1176-1230, δούκας της Αυστρίας & της Στυρίας

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Beller, Steven (2007). A Concise History of Austria. New York: Cambridge University Press. ISBN 978-0521478861.
Brooke, Z. N. (1938). A History of Europe: From 911 to 1198. London: Methuen & Company Ltd. ISBN 978-1443740708.
Dopsch, Heinz (1999). Österreichische Geschichte 1122-1278. Vienna: Ueberreuter. ISBN 3-8000-3973-7.
Howden, Roger (1871). William Stubbs, επιμ. Chronica (4 volumes).
Lechner, Karl (1976). Die Babenberger: Markgrafen und Herzoge von Österreich 976–1246. Vienna: Böhlau. ISBN 978-3205085089.
Leeper, Alexander W. (1941). History of Medieval Austria. London: Oxford University Press. ISBN 978-0404153472.
Lingelbach, William E. (1913). The History of Nations: Austria-Hungary. New York: P. F. Collier & Son Company. ASIN B000L3E368.
Pohl, Walter (1995). Die Welt der Babenberger. Graz: Verlag Styria. ISBN 978-3222123344.
Rickett, Richard (1985). A Brief Survey of Austrian History. Vienna: Prachner. ISBN 978-3853670019.
Wegener, Wilhelm (1965). Genealogischen Tafeln zur mitteleuropäischen Geschichte. Vienna: Verlag Degener.