Ιωάννης Τορνίκιος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ιωάννης Τορνίκης
Γενικές πληροφορίες
Θάνατος985
Χερσόνησος του Άθω
Χώρα πολιτογράφησηςΓεωργία
Βυζαντινή Αυτοκρατορία
Eορτασμός αγίου12 Ιουνίου
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμοναχός
στρατιωτικός
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Ιωάννης Τορνίκης (γεωργιανά : თორნიკე ერისთავი) ήταν στρατηγός του βασιλείου της Ιβηρίας και αργότερα μοναχός που έγινε περισσότερο γνωστός ως ιδρυτής της Μονής Ιβήρων στο όρος Άθως. Απεβίωσε το 985 και σήμερα είναι άγιος της γεωργιανής ορθόδοξης εκκλησίας.

Ο Ιωάννης καταγόταν από οικογένεια με γεωργιανές ή αρμενικές ρίζες χωρίς να είναι αποδεδειγμένο αν ανήκε στην Οικογένεια Τορνικίων με αρμενικές ρίζες ή ήταν κάποιος κλάδος της στην Γεωργία[1]. Ο πατέρας του Χοντνβανέλι ήταν στην αυλή του Ίβηρα πρίγκιπα Ασότ Β΄ του κουροπαλάτη. Ο ίδιος έκανε καριέρα δικαστικού και στρατηγού στο Βασίλειο της Ιβηρίας και το 979 βοήθησε τον βυζαντινό αυτοκράτορα Βασίλειο Β΄ στην καταστολή της Στάσης του Βάρδα Φωκά[1]. Για την υπηρεσία του αυτή του απονεμήθηκε ο βυζαντινός τίτλος του πατρικίου.

Το 963 παραιτήθηκε, έγινε μοναχός με το όνομα Ιωάννης κι αποσύρθηκε στη Μονή Μεγίστης Λαύρας στο άγιο όρος. Επανήλθε μόνο το 979 για να καταστείλει τη στάση του Φωκά[1]. Ο Ίβηρας πρίγκιπας Δαβίδ Γ΄ του Τάο ο κουροπαλάτης του παραχώρησε εκτάσεις στη βορειοανατολική Ανατολία και έγινε βοηθός πατριάρχη. Επιστρέφοντας στο Άγιο όρος, ο Ιωάννης, και με τα λάφυρα που είχε αποκομίσει από τους πολέμους ανακατασκεύασε και επέκτεινε τη σημερινή μονή Ιβήρων και δημιούργησε μια Μονή αποκλειστικά με γεωργιανούς μοναχούς.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 1,2 Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού, Τορνίκιοι (Τορνίκες) Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine., Συγγραφή : Στουραϊτης Ιωάννης (25/7/2005)

Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Morris, R. (2002), Monks and Laymen in Byzantium, 843-1118, Cambridge University Press (UK), ISBN 0-521-26558-4, pp 85–6
  2. Peelers P. Un Colophon georgien de Thornik le moine // Analecta Bollandiana, 1932–50
  3. ბოგვერაძე ა., ქსე, ტ. 4, გვ. 695, თბ., 1979
  4. გიორგი მთაწმიდელი, ცხორებაი იოვანესი და ეფთვიმესი, ძველი ქართული აგიოგრაფიული ლიტერატურის ძეგლები, II, ილია აბულაძის რედაქტორობით, თბილისი, 1967;
  5. მატიანე ქართლისაი, ქართლის ცხოვრება, I, ს. ყაუხჩიშვილის რედაქტორობით. თბილისი, 1955;
  6. სუმბატ დავითის ძის ქრონიკა ტაო-კლარჯეთის ბაგრატიონთა შესახებ, ე. თაყაიშვილის გამოცემა/მასალები საქართველოსა და კავკასიის ისტორიისათვის. ნაკვ. 27, თბილისი, 1949;
  7. ბატონიშვილი ვახუშტი, აღწერა სამეფოსა საქართველოსა, ქართლის ცხოვრება, IV, ს. ყაუხჩიშვილის გამოცემა, თბილისი, 1973;
  8. თ. ჟორდანია, ქრონიკები, I, 1893;
  9. გეორგიკა. ბიზანტიელი მწერლების ცნობები საქართველოს შესახებ, ს. ყაუხჩიშვილის გამოცემა, IV -V, თბილისი, 1963; VI, 1966; Анна Комнина. «Алексиада».1965 г.
  10. სუმბატ სპარაპეტი. ჟამთააღმწერლობა, ერევანი, 1954 (სომხურ ენაზე).
  11. ივ. ჯავახიშვილი, ქართველი ერის ისტორია, II. თბილისი, 1948;
  12. ნ. ბერძენიშვილი, ივ. ჯავახიშვილი, ს. ჯანაშია, საქართველოს ისტორია, ნაწილი I, 1948;
  13. ე. მეტრეველი, ნარკვევები ათონის კულტურულ-საგანმანათლებლო კერის ისტორიიდან, თბილისი, 1996;
  14. ც. ქურციკიძე, ათონზე გადაწერილი ერთი ხელნაწერის შესახებ, კრებული “მწიგნობარი” თბილისი, 1980;
  15. ე. ცაგარეიშვილი, ზოგი რამ დავით კურაპალატის სახელმწიფოებრივ-პოლიტიკური მოღვაწეობის შესახებ, “მრავალტავი”, XX, თბილისი, 2003;
  16. Православная энциклопедия. Под редакцией патриарха Московского и всея Руси Алексея II. т.III, Москва, 2001;
  17. Н. Ломоури. К истории восстания Варды Склира, თსუ შრომები #67
  18. С.Н. Джанашия, Об одном примере искажения исторической правды, Тб. 1947
CC-BY-SA
Μετάφραση
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Tornike Eristavi της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).