Ευρωπαϊκή ιθαγένεια
Η ιθαγένεια της Ένωσης θεσπίστηκε από τη συνθήκη του Μάαστριχτ του 1992. Η ιθαγένεια της ΕΕ συμπληρώνει την ιθαγένεια των κρατών μελών και δεν την αντικαθιστά.
Πολίτες της Ένωσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το άρθρο 17(1) της Συνθήκης της Ρώμης δηλώνει ότι:
ΙΘΑΓΕNΕΙΑ ΤΗΣ ΕNΩΣΗΣ
Άρθρο 17
1. Θεσπίζεται ιθαγένεια της Ένωσης. Πολίτης της Ένωσης είναι κάθε πρόσωπο που έχει την υπηκοότητα ενός κράτους μέλους. Η ιθαγένεια της Ενωσης συμπληρώνει και δεν αντικαθιστά την εθνική ιθαγένεια.2. Οι πολίτες της Ένωσης έχουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που προβλέπονται από την παρούσα συνθήκη.[1]
Τα δικαιώματα των πολιτών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η σημασία της ιθαγένειας της Ένωσης έγκειται στο γεγονός ότι οι πολίτες της Ένωσης έχουν γνήσια δικαιώματα στο πλαίσιο της κοινοτικής νομοθεσίας. Τα βασικά δικαιώματα που τους παρέχει η ιθαγένεια στο πλαίσιo του δεύτερου μέρους της συνθήκης ΕΚ είναι τα εξής:
- απαγόρευση κάθε διάκρισης λόγω ιθαγενείας.(Άρθρο 12)[1]
- ελεύθερη κυκλοφορία και δικαίωμα διαμονής στο έδαφος των κρατών μελών·(Άρθρο 18)[1]
- δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στις δημοτικές εκλογές στο κράτος μέλος διαμονής(Άρθρο 19)[1]
- δικαίωμα διπλωματικής και προξενικής προστασίας(Άρθρο 20)[1]
- δικαίωμα αναφοράς προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο(Άρθρο 21) [1]
- δικαίωμα προσφυγής στον Ευρωπαίο Διαμεσολαβητή[1]
Εθνικές Υπηκοότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ιθαγένεια της Ένωσης δεν αντικαθιστά την ιθαγένεια των κρατών μελών αλλά η υπηκοότητα των κρατών μελών είναι ένα ζήτημα που αφορά αποκλειστικά τα κράτη μέλη, όπως επιβεβαιώνει η δήλωση για την υπηκοότητα ενός κράτους μέλους που έχει προσαρτηθεί στη συνθήκη του Μάαστριχτ. Επομένως, το κάθε κράτος μέλος είναι αρμόδιο, τηρώντας δεόντως την κοινοτική νομοθεσία , να ορίζει τους όρους για την απόκτηση και των απώλεια της υπηκοότητας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει καμία αρμοδιότητα ως προς το θέμα αυτό.[2]