Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα
Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα | |
|---|---|
 | |
| Πρόεδρος | Πολύδωρος Δάκογλου |
| Ιδρυτής | Πολύδωρος Δάκογλου |
| Ίδρυση | 1979 |
| Διάλυση | 1991 |
| Διάσπαση από | Εθνική Παράταξις |
| Έδρα | Αθήνα |
| Ιδεολογία | Εθνικισμός Μιλιταρισμός Φυλετισμός |
| Πολιτικό φάσμα | Ακροδεξιά |
| Χρώματα | Μπλε |
| Πολιτικό σύστημα Ελλάδας Πολιτικά κόμματα Εκλογές | |
Το Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα (ΕΝ.Ε.Κ.), ήταν ελληνικό εθνικιστικό κόμμα που ιδρύθηκε το 1979 και διαλύθηκε το 1991.
Ίδρυση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το ΕΝΕΚ ιδρύθηκε στις 6 Μαΐου 1979 στον Βόλο[1], από 88 διαγραμμένα μέλη της νεολαίας της Εθνικής Παρατάξεως, ΕΝΕΠ[2], που διαφώνησαν με διάφορες επεμβάσεις της ηγεσίας του κόμματος στα εσωτερικά της νεολαίας[1]. Την ηγεσία του νέου κόμματος που προέκυψε από αυτή τη διάσπαση, ανέλαβε ο μέχρι πρότινος αρχηγός της ΕΝΕΠ, Πολύδωρος Δάκογλου[1].
Βάση του προγράμματος του ΕΝΕΚ, τέθηκε ως στόχος η «Προοπτική 2000», δηλαδή, η προετοιμασία του κόμματος για τη συμμετοχή σε εθνικές εκλογές το 2000, όταν και σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους, το ΕΝΕΚ θα ήταν έτοιμο για μια τέτοια πολιτική αναμέτρηση[3].
Η Εθνικιστική Συμπαράταξη[4] , αποτέλεσε ένα πολιτικό σχήμα του εθνικιστικού χώρου, που συμμετείχε στις εθνικές εκλογές του 1990 και στις ευρωεκλογές του 1994. Η στελέχωση του βασίστηκε σε σημαντικό βαθμό σε μέλη του ΕΝΕΚ, ενώ υποψήφιος του κόμματος ήταν και ο Δάκογλου.
Ιδεολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το ΕΝΕΚ εξέφραζε τον εθνοτικό εθνικισμό, θεωρούσε το έθνος ως την πρωταρχική αξία και υποστήριζε πως το κάθε άτομο πρέπει να δρα υπέρ του έθνους, έναντι του οποίου είναι υπόλογο. Το κράτος θεωρείτο ως η έκφραση του πολιτικά οργανωμένου έθνους και ως εκ τούτου πρέπει να δρα αποκλειστικά υπέρ των εθνικών συμφερόντων[5]. Επίσης, στόχος του ΕΝΕΚ ήταν η δημιουργία μιας «οργανικής κοινωνίας»[6].
Παράλληλα, η ιδεολογία του κόμματος περιείχε στοιχεία αλυτρωτισμού[6], φυλετισμού[6], αντικοινοβουλευτισμού[7] και μιλιταρισμού[7]. Επίσης, εξέφραζε αντιδημοκρατικά και ακραία αντικομματικά αισθήματα[7].
Κριτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τόσο κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του[8][9], όσο και αργότερα[3][10], το ΕΝΕΚ χαρακτηρίστηκε ως φασιστική και νεοφασιστική οργάνωση όπως και ως ανοικτά αντιδημοκρατικό κόμμα[11] ενώ οι οπαδοί του ως «χουντοβασιλικοί»[12] ( παρά το γεγονός ότι το ΕΝΕΚ δεν ήταν φιλοβασιλικό κόμμα ), «χουντοφασίστες»[12], «αντιδραστικοί»[13] κ.λπ.
Στις 28 Ιουνίου του 1979, μέλη του ΕΝΕΚ ενεπλάκησαν σε διενέξεις με μέλη της ΚΝΕ στη Δράμα[12]. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους, ασκήθηκε στους υπεύθυνους του κόμματος, εισαγγελική ποινική δίωξη λόγω διανομής φυλλαδίων στη Θεσσαλονίκη, ενόψει της επετείου των εμφυλίων μαχών σε Γράμμο και Βίτσι, που περιείχαν ψευδείς ειδήσεις και υβριστικούς χαρακτηρισμούς κατά της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή[14][8] ενώ τον Νοέμβριο του 1982, μέλη του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ στη Λάρισα, εξέφρασαν διαμαρτυρίες λόγω αφισών του ΕΝΕΚ στον Αμπελώνα Λάρισας, με θέμα τα Δεκεμβριανά[15].
Συμμετοχή σε εκλογές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το ΕΝΕΚ συμμετείχε δύο φορές σε εκλογικές αναμετρήσεις και συγκεκριμένα στις Ευρωεκλογές του 1984 και του 1989. Στις ευρωεκλογές του 1984 έλαβε 5.592 ψήφους που αντιστοιχούσαν σε ποσοστό της τάξης του 0,09%[16], καταλαμβάνοντας έτσι την τελευταία θέση ανάμεσα στα 16 κόμματα που συμμετείχαν. Στις ευρωεκλογές του 1989 έλαβε 15.183 ψήφους (ποσοστό 0,23%)[17], καταλαμβάνοντας την δέκατη έκτη θέση ανάμεσα στα 21 κόμματα που συμμετείχαν. Το 1991, η εκλεγμένη από Συνέδριο Διοικούσα Επιτροπή του αποφάσισε την αναστολή της δράσης του ΕΝΕΚ.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 34 χρόνια από την ίδρυση του ΕΝΕΚ: Ο αγώνας συνεχίζεται Αρχειοθετήθηκε 2013-07-02 στο Wayback Machine..
- ↑ Τσιράς Ευστάθιος, Η νέα άκρα δεξιά στην Ελλάδα: οργανωτική εξέλιξη, εκλογική επιρροή και πολιτικός λόγος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών, 2011, σελ 90.
- ↑ 3,0 3,1 Τσιράς Ευστάθιος, 2011, σελ 91.
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 19 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2015.
- ↑ Κολοβός Γιάννης Ηλία, Άκρα δεξιά και ριζοσπαστική δεξιά στην Ελλάδα και στην Δυτική Ευρώπη 1974-2004, εκδόσεις Πελασγός, Α' έκδοση, Μάρτιος 2005, σελ 78 - 79.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Κολοβός Γιάννης Ηλία, 2005, σελ 79.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Κολοβός Γιάννης Ηλία, 2005, σελ 80.
- ↑ 8,0 8,1 Εφημερίδα «Ριζοσπάστης», 30 Αυγούστου 1979, σελ 1.
- ↑ Περιοδικό «Επίκεντρα», τεύχος 44 ( Μάιος - Ιούνιος 1985 ), σελ 70.
- ↑ IosPress:Η κολυμβήθρα των δημοτικών εκλογών
- ↑ Κολοβός Γιάννης Ηλία, 2005, σελ 111 και 117.
- ↑ 12,0 12,1 12,2 Εφημερίδα «Ριζοσπάστης», 7 Ιουλίου 1979, σελ 2.
- ↑ Εφημερίδα «Ριζοσπάστης», 27 Φεβρουαρίου 1982, σελ 7.
- ↑ Εφημερίδα «Μακεδονία», 30 Αυγούστου 1979, σελ 3.
- ↑ Εφημερίδα «Ριζοσπάστης», 23 Νοεμβρίου 1982, σελ 11.
- ↑ Το Ποντίκι, 21 Ιουνίου 1984, σελ 7.
- ↑ Κολοβός Γιάννης Ηλία, 2005, σελ 37 και 230.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Γιάννης Ηλία Κολοβός, Άκρα δεξιά και ριζοσπαστική δεξιά στην Ελλάδα και στην Δυτική Ευρώπη 1974-2004, εκδόσεις Πελασγός, Α' έκδοση, Μάρτιος 2005.
- Ευστάθιος Τσιράς, Η νέα άκρα δεξιά στην Ελλάδα: οργανωτική εξέλιξη, εκλογική επιρροή και πολιτικός λόγος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών, 2011.