Δαβίδ Ζ΄ της Γεωργίας
| Δαβίδ Ζ΄ της Γεωργίας | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1215 |
| Θάνατος | 1270 Τιφλίδα |
| Τόπος ταφής | Καθεδρικός Ναός του Σβετιτσχόβελι |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γεωργία |
| Θρησκεία | Γεωργιανή Ορθόδοξη Εκκλησία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Gvantsa Kakhaberidze Jigda-Khatun Esukan |
| Τέκνα | Δημήτριος Β΄ της Γεωργίας Γεώργιος (γιος του Δαβίδ Η΄ της Γεωργίας) |
| Γονείς | Γεώργιος Δ΄ της Γεωργίας και Uelis-Tzihe, concubine[1] |
| Οικογένεια | Δυναστεία των Μπαγκρατιόνι |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Δαβίδ Ζ΄ Ουλού, δηλ. Πρεσβύτερος, γεωργιανά: დავით VII ულუ David VII Ulu, (1215 – 1270), από τον Οίκο των Βαγρατιδών Γεωργίας, ήταν βασιλιάς της Γεωργίας από το 1247 έως το 1270, μαζί με τον συνονόματο εξάδελφό του Δαβίδ ΣΤ΄ από το 1247 έως το 1259, όταν ο Δαβίδ ΣΤ΄, που εξεγέρθηκε από τη Μογγολική ηγεμονία, απέσπασε το δυτικό τμήμα του βασιλείου, ενώ ο Δαβίδ Ζ΄ περιορίστηκε στην κυριαρχία της ανατολικής Γεωργίας. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, η Γεωργία έπεσε σε περαιτέρω παρακμή υπό την κυριαρχία των Μογγόλων.
Πρώιμη ζωή και δυαρχία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν γιος του βασιλιά Γεώργιου Δ΄ Λάσα από μία μη ευγενή γυναίκα. Φοβούμενη ότι θα διεκδικούσε τον θρόνο, η θεία του βασίλισσα Ρουσουντάν τον κράτησε αιχμάλωτο στην αυλή τού γαμπρού της, τού σουλτάνου Kαϋχοσρόη Β΄ για σχεδόν επτά χρόνια, και έστειλε τον γιο της Δαβίδ ΣΤ΄ στη Μογγολική αυλή για να πάρει την επίσημη αναγνώρισή του ως διαδόχου. Μετά την ήττα του Kαϋχοσρόη Β΄ από τους Μογγόλους, ο Δαβίδ Ζ΄, γιος του Γεωργίου Δ΄, αφέθηκε ελεύθερος το 1242. Το 1246, επιλέχθηκε ως βασιλιάς από τους Γεωργιανούς ευγενείς, που πίστευαν ότι ο εξάδερφός του Δαβίδ ΣΤ΄, γιος της Ρουσουντάν, είχε αποβιώσει το 1244. Μετά τη στέψη στον καθεδρικό ναό Σβετιτσχοβέλι, Mτσχέτα, στάλθηκε στον μεγάλο χαν Γκουγιούκ Χαν για να λάβει επίσημη αναγνώριση. Κρατούμενος στο Kαράκορουμ για πέντε χρόνια, γνώρισε τον εξάδελφό του Δαβίδ εκεί. Τέλος, ο Γκουγιούκ Χαν όρισε και τους δύο ως βασιλείς: αναγνώρισε τον Δαβίδ Ζ΄ (γιο του Γεωργίου Δ΄ Λάσα) ως ανώτερο από κοινού κυρίαρχο και διόρισε τον άλλο Δαβίδ ΣΤ΄ (γιο της Ρουσουντάν) ως κατώτερο συγκυβερνήτη. Στη συνέχεια, γνωστοί ως Δαβίδ Ζ΄ Ουλού (δηλ. «ο πρεσβύτερος») και Δαβίδ ΣΤ΄ Ναρίν (δηλ. «ο νεότερος»), τα εξαδέλφια κυβέρνησαν από κοινού για χρόνια.
Παρακμή του βασιλείου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1256, ο Δαβίδ Ζ΄ Ουλού με τους Γεωργιανούς βοηθούς συμμετείχαν στην κατάκτηση του Aλαμούτ από τους Μογγόλους. Το 1259 ο Δαβίδ ΣΤ΄ Ναρίν σηκώθηκε, ανεπιτυχώς, ενάντια στον Μογγολικό ζυγό και, στη συνέχεια, κατέφυγε στο Κουτάισι, από όπου βασίλευσε στη δυτική Γεωργία (Ιμερέτι) ως ανεξάρτητος ηγεμόνας. Το 1260 ο Χουλαγού Χαν ζήτησε από τον Δαβίδ Ζ΄ Ουλού να τον υποστηρίξει στον πόλεμο κατά της Αιγύπτου. Ο Δαβίδ Ζ΄, ενθυμούμενος τις απώλειες των Γεωργιανών στη Βαγδάτη (1258), αρνήθηκε να συμμορφωθεί και εξεγέρθηκε. Τότε ένας τεράστιος στρατός Μογγόλων με επικεφαλής τον Aργκούν Νοϋάν επιτέθηκε στη νότια Γεωργιανή επαρχία Σάμτσχε, νίκησε τον βασιλιά και τον στρατηγό (spasalar) Σάγκις Τζακέλι του Σάμτσχε, αλλά δεν μπόρεσε να καταλάβει τα κύρια οχυρά των ανταρτών και εγκατέλειψε τη χώρα τον Ιούνιο του 1261. Ωστόσο οι δυνάμεις ήταν άνισες και ο Δαβίδ Ζ΄ Ουλού έπρεπε να καταφύγει στον εξάδελφό του, την αυλή του Δαβίδ ΣΤ΄ Ναρίν στο Kουτάισι. Η οικογένειά του αιχμαλωτίστηκε και η σύζυγος του Δαβίδ, η Γκβάντσα, σκοτώθηκε από τους Μογγόλους. Το 1262 έπρεπε να συνάψει ειρήνη με τους Μογγόλους και επέστρεψε στην Τιφλίδα, χωρίζοντας ουσιαστικά τη χώρα σε δύο μέρη, με τους δύο ηγεμόνες να ονομάζονται βασιλείς της Γεωργίας.
Μετέπειτα ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Με αίτημα του Ιλχάν, ο στρατός του Δαβίδ Ουλού στάλθηκε για να υπερασπιστεί τις οχυρώσεις της Σίμπα ενάντια στη Χρυσή Ορδή το 1263. Το 1265 οι Γεωργιανές δυνάμεις που υπηρετούσαν ως εμπροσθοφυλακή του στρατού των Ιλχανιδών, νίκησαν τον Μπέρκε χαν της Χρυσής Ορδής, και έδιωξαν τα στρατεύματά του από το Σιρβάν. Ένα βαρύ φορτίο της κυριαρχίας των Μογγόλων οδήγησε σε πολιτική και οικονομική κρίση στο βασίλειο. Ως αποτέλεσμα μίας διαφωνίας με τη βασιλική Αυλή, η επαρχία του Σάμτσχε αποσχίστηκε και υποτάχθηκε απευθείας στην κυριαρχία του Ιλχάν το 1266. Έτσι η Γεωργία κατατμήθηκε περαιτέρω, για να σχηματίσει τρεις ξεχωριστές πολιτικές οντότητες.
Ο Δαβίδ Ζ΄ Ουλού απεβίωσε από λοίμωξη του εντέρου σε ηλικία 55 ετών την άνοιξη του 1270. Κηδεύτηκε στη Μτσχέτα. Τον διαδέχθηκε ο γιος του Δημήτριος Β΄.
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Νυμφεύτηκε τέσσερις φορές. Η πρώτη του σύζυγος, Τζίιγκντά-Χατούν, είτε μία Μογγόλα είτε κόρη του σουλτάνου του Ρουμ, απεβίωσε το 1252. Στο μεταξύ (1249/50), συνήψε ταυτόχρονα μία ένωση με μία Αλανή, την Αλτούν, την οποία απέπεμψε το 1252. Η τρίτη σύζυγός του Γκβάντσα, χήρα του Γεωργιανού ευγενή Άβαγκ Μχαργκρτζέλι και κόρη του Kαχάμπερ δούκα (eristavi) της Ράχα και του Tακβέρι, εκτελέστηκε με εντολή του Χουλαγού Χαν το 1262. Το 1263 ο Δαβίδ Δ΄ νυμφεύτηκε την Eσούκαν, κόρη του Μογγόλων νoϋάν Χορμάκαν.
Είχε δύο γιους και δύο κόρες, μεταξύ των οποίων:
- Γκιόργκι (1250–1268) (από την Αλτούν), ορισμένος διάδοχος, απεβίωσε πριν από το τέλος τού πατέρα του το 1268,
- Tάμαρ (από την Αλτούν) παντρεύτηκε πρώτα έναν γιο του Aργκούν νοϋάν περί το 1273, και αργότερα τον Γεωργιανό ευγενή Σαντούν του Μανκαμπέρντι, αντιβασιλιά του βασιλείου το 1269–1278.
- Δημήτριος Β΄ (από τη Γκβάντσα), τον διαδέχθηκε το 1270.
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.