Γκουρού

Με τον θρησκευτικό τίτλο Γκουρού ή Γκούρου (Guru) που στη σανσκριτική σημαίνει "σεβαστός", αναφερόμαστε στον Πνευματικό Δάσκαλο του ινδουισμού, ένα πρόσωπο που πιστεύεται από τους οπαδούς της θρησκείας αυτής πως έχει φθάσει στην εσώτερη φώτιση ή έστω έχει προχωρήσει πολύ προς τον τελικό σκοπό.

Έργο του Γκουρού είναι να μελετήσει προσεκτικά την προσωπικότητα και την ιδιοσυγκρασία των μαθητών του και να καθορίζει για τον καθένα από αυτούς, την κατάλληλη μέθοδο Προσήλωσης. Αν και πολλοί Ινδοί επισκέπτονται συχνά ένα Γκουρού για να τον ακούσουν να απαγγέλλει και να σχολιάζει τα ιερά κείμενα, εντούτοις, για μια επιτυχή μαθητεία στον Γιόγκα, πρέπει ο μαθητής να ακολουθήσει τις διδασκαλίες του Γκουρού με πίστη, υπακοή και απόλυτη αυτοεγκατάλειψη.

Τελετή μύησης

Η πνευματική υιοθεσία μαθητή από έναν γκουρού στην Ινδία, ήταν πάντα ισχυρότερη από τον δεσμό του αίματος. Κατά την τελετή αυτή, ο υποψήφιος μαθητής ξύριζε το κρανίο, φορούσε τα γιορτινά του ρούχα και στολιζόταν προσεχτικά. Ο δόκιμος πήγαινε να σταθεί πλάι στο δάσκαλο του. Στέκονταν κι οι δυο όρθιοι, με σταυρωμένα χέρια, ενώ ο γκουρού έστρεφε το πρόσωπο του στην ανατολή και ο μαθητής στη δύση. Ο δάσκαλος, ψιθυρίζοντας τα κατάλληλα λόγια, καλούσε το νέο ν' ανέβει με το δεξί πόδι πάνω σε πέτρα, για να γίνει σταθερός κι ακλόνητος, σαν κι αυτή. Κατόπιν ο γκουρού του έβγαζε το ρούχο του και του έδενε γύρω στη μέση του εκείνο που του είχε ετοιμάσει αυτός, ενώ ταυτόχρονα του ευχόταν, με τελετουργικό τρόπο, μακροβιότητα.

Στερέωνε επάνω του, ένα ιερό κορδόνι που αποτελείτο από τρεις πλεξούδες από εννέα βαμβακερές κλωστές η κάθε μια, ακουμπώντας το στον αριστερό ωμό και στο δεξί πλευρό. Ο μυημένος έπρεπε να το φοράει σ' ολόκληρη τη ζωή του. Ο γκουρού κατόπιν, του έδινε μια ζώνη, που την έδενε τρεις φορές γύρω απ' τη μέση του και του φορούσε δέρμα αντιλόπης σαν πανωφόρι, για να του εξασφαλίσει συμβολικά δύναμη και γενναιότητα.

Αρχιζε μετά ένας διάλογος ανάμεσα στο δάσκαλο και το μαθητή, στη διάρκεια του οποίου καθορίζονταν οι μελλοντικές σχέσεις τους. Ο γκουρού ένωνε τα χέρια κι ένας από τους βοηθούς του τα γέμιζε με νερό. Ο δάσκαλος ράντιζε τρεις φορές τα σταυρωμένα χέρια του νέου με το νερό, έπαιρνε μετά το δεξί του χέρι ανάμεσα στα δικά του και ψιθύριζε κάποιες ευχές. Στο τέλος της τελετής, ο μαθητής άκουγε με συντομία τα καθήκοντα του για τους προσεχείς μήνες. Μετά από ένα χρόνο, γινόταν συνήθως το δεύτερο μέρος της τελετής όπου ο μυημένος μάθαινε τις ιερές τυπικές λέξεις που θα έπρεπε να προφέρει στις καθημερινές ιεροτελεστίες.