Βλαδίσλαος Β΄ της Ουγγαρίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 14/02/2020.
Βλαδίσλαος Β΄ της Ουγγαρίας
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Władysław II Jagiellończyk (Πολωνικά)
Γέννηση1  Μαρτίου 1456
Κρακοβία
Θάνατος13  Μαρτίου 1516[1]
Βούδα
Τόπος ταφήςΒασιλική του Σέκεσφεχερβαρ
Χώρα πολιτογράφησηςΟυγγαρία
ΘρησκείαΧριστιανισμός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταηγεμόνας
Οικογένεια
ΣύζυγοςΒαρβάρα του Βρανδεμβούργου (1464-1515) (1476–1500)
Βεατρίκη της Νάπολης (1490–1500)[2]
Άννα της Φουά-Καντάλ (1502–1506)[2]
ΤέκναΆννα της Βοημίας και της Ουγγαρίας
Λουδοβίκος Β΄ της Ουγγαρίας
ΓονείςΚαζίμιρ Δ΄ της Πολωνίας και Ελισάβετ της Αυστρίας
ΑδέλφιαΆγιος Καζιμίρ
Αλέξανδρος της Πολωνίας
Ιωάννης Α΄ Αλβέρτος της Πολωνίας
Σιγισμούνδος Α΄ της Πολωνίας
Χέντβιχ Γιαγκελλόνων, δούκισσα της Βαυαρίας
Άννα των Γιαγκελλόνων, δούκισσα της Πομερανίας
Βαρβάρα Γιαγκελλόνων
Σοφία Γιαγκελλόνων, μαργραβίνα του Βρανδεμβούργου-Άνσμπαχ
Elizabeth Jagellon
Ελισάβετ των Γιαγκελόνων
Elisabeth Jagiellon
Φρειδερίκος Γιαγκελλόνων
ΣυγγενείςΦερδινάνδος Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (γαμπρός), Μαρία της Αυστρίας, βασίλισσα της Ουγγαρίας (νύφη), Αλβέρτος Β΄ της Γερμανίας (παππούς από την πλευρά της μητέρας) και Σιγισμούνδος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (προπάππος)
ΟικογένειαΟίκος των Γιαγκελλόνων
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαπρίγκιπας-εκλέκτορας
King of Bohemia (1471–1516)
βασιλιάς της Ουγγαρίας (1490–1516)[3]
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Βλαδίσλαος Β΄, γνωστός και ως Vladislav,[4][5]Władysław[6] ή Wladislas[6] (Ουγγρικά: II. Ulászló, 1 Μαρτίου 1456 – 13 Μαρτίου 1516), ήταν Βασιλιάς της Βοημίας από το 1471 ως το 1516 και Βασιλιάς της Ουγγαρίας και της Κροατίας από το 1490 έως το 1516. Ως πρωτότοκος γιος του Καζίμιρ Δ΄ της Πολωνίας αναμενόταν να κληρονομήσει την Πολωνία και τη Λιθουανία. Ο Γεώργιος Ποντιέμπραντυ ο Χουσίτης ηγεμόνας της Βοημίας, προσφέρθηκε να κάνει το Βλαδίσλαο διάδοχό του το 1468, γιατί χρειαζόταν την υποστήριξη του Καζίμιρ Δ΄ εναντίον των επαναστατημένων Καθολικών ευγενών και του συμμάχου τους Ματθία Κορβίνου, βασιλιά της Ουγγαρίας. Η Δίαιτα της Βοημίας εξέλεξε το Βλαδίσλαο βασιλιά μετά το θάνατο του Γεώργιου, αλλά μπόρεσε να κυβερνήσει μόνο την κυρίως Βοημία, επειδή ο Ματθίας (τον οποίο οι Καθολικοί ευγενείς είχαν εκλέξει βασιλιά) κατέλαβε τη Μοραβία, τη Σιλεσία και τη Λουσατία. Ο Βλαδίσλαος προσπάθησε να ανακαταλάβει τις τέσσερις επαρχίες με τη βοήθεια του πατέρα του, αλλά ο Ματθίας τους απώθησε.

Ο Βλαδίσλαος και ο Ματθίας μοιράστηκαν τις Χώρες του Στέμματος της Βοημίας με την Ειρήνη του Όλομουτς το 1479. Οι τάξεις του βασιλείου είχαν ενισχύσει τη θέση τους κατά τη διάρκεια του πολέμου μεταξύ των δύο βασιλιάδων. Οι προσπάθειες του Βλαδίσλαου να προωθήσει τους Καθολικούς προκάλεσαν εξέγερση στην Πράγα και σε άλλες πόλεις το 1483, αναγκάζοντάς τον να αναγνωρίσει την κυριαρχία των Χουσίτες Χουσιτών στις δημοτικές συνελεύσεις. Η Δίαιτα επιβεβαίωσε το δικαίωμα των ευγενών και των αστών της Βοημίας να προσχωρούν ελεύθερα είτε στο Χουσιτισμό είτε στον Καθολικισμό το 1485. Οταν ο Ματθίας Κορβίνος κατέλαβε τα Δουκάτα της Σιλεσίας για να τα παραχωρήσει στο νόθο γιο του Ιωάννη Κορβίνο, ο Βλαδίσλαος έκανε νέες συμμαχίες εναντίον του στα τέλη της δεκαετίας του 1480.

Ο Βλαδίσλαος (η μητέρα του οποίου Ελισάβετ των Αψβούργων, ήταν αδελφή του προκατόχου του Ματθία) διεκδίκησε την Ουγγαρία μετά το θάνατο του Ματθία. Η Δίαιτα της Ουγγαρίας τον εξέλεξε βασιλιά όταν οι υποστηρικτές του νίκησαν τον Ιωάννη Κορβίνο. Οι άλλοι δύο διεκδικητές, ο Μαξιμιλιανός των Αψβούργων και ο αδερφός του Βλαδισλάου Ιωάννης Αλβέρτος, εισέβαλαν στην Ουγγαρία, αλλά δεν μπόρεσαν να πετύχουν στις επιδιώξεις τους και έκαναν ειρήνη με το Βλαδίσλαο το 1491. Εγκαταστάθηκε στη Βούδα, δίνοντας τη δυνατότητα στις Τάξεις της Βοημίας, της Μοραβίας, της Σιλεσίας και της Λουσατίας να αναλάβουν πλήρως την κρατική διοίκηση. Όπως προηγουμένως στη Βοημία, έτσι και στην Ουγγαρία, ο Βλαδίσλαος ενέκρινε πάντα τις αποφάσεις του Βασιλικού Συμβουλίου, εξ ου και το ουγγρικό παρατσούκλι του Dobzse László (στα τσέχικα král Dobře, στα λατινικά rex Bene – «Kαλός Βασιλιάς»). Λόγω των παραχωρήσεων που είχε κάνει πριν από την εκλογή του το βασιλικό θησαυροφυλάκιο δεν μπορούσε να χρηματοδοτήσει ένα μόνιμο στρατό και ο Μαύρος Στρατός του Ματθία Κορβίνου διαλύθηκε μετά από μια εξέγερση, αν και οι Οθωμανοί έκαναν τακτικές επιδρομές στα νότια σύνορα και μετά το 1493 προσάρτησαν ακόμη και εδάφη της Κροατίας.

Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Βλαδίσλαος ήταν ο πρωτότοκος γιος του Καζίμιρ Δ΄, Βασιλιά της Πολωνίας και Μεγάλου Δούκα της Λιθουανίας, και της Ελισάβετ των Αψβούργων, [7][8] που ήταν κόρη του Αλβέρτου, Βασιλιά της Γερμανίας, της Ουγγαρίας και της Βοημίας, και της Ελισάβετ του Λουξεμβούργου, μοναδικού τέκνου και κληρονόμου του Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Σιγισμούνδου.[9][10] Ο Βλαδίσλαος γεννήθηκε στην Κρακοβία την 1η Μαρτίου 1456.[7] Η μητέρα και ο πατέρας του διεκδίκησαν την Ουγγαρία και τη Βοημία, όταν ο άτεκνος αδερφός της Λαδίσλαος ο Οψιγενής πέθανε στις 23 Νοεμβρίου 1457.[6][11] Ωστόσο οι αξιώσεις τους αγνοήθηκαν τόσο στην Ουγγαρία όσο και στη Βοημία.[6][12] Η Δίαιτα της Ουγγαρίας εξέλεξε βασιλιά το Ματθία Κορβίνο στις 24 Ιανουαρίου 1458.[13] Οι Boημικές Τάξεις του βασιλείου ανακήρυξαν βασιλιά το Χουσίτη Γεώργιο Ποντιέμπραντυ στις 2 Μαρτίου.[12]

Ο Βλαδίσλαος ήταν διάδοχος του πατέρα του στην Πολωνία και τη Λιθουανία.[14] Ο Καζίμιρ Δ΄ ήθελε να προετοιμάσει όλους τους γιους του για να κυβερνήσουν ένα βασίλειο και ανέθεσε την εκπαίδευσή τους σε διάσημους λόγιους. [15] Δάσκαλος του Βλαδίσλαου ήταν ο ιστορικός Γιαν Ντουούγκος.[16]

Ο Πάπας Παύλος Β΄ αφόρισε το Γεώργιο Ποντιέμπραντυ στα τέλη του 1466 και κήρυξε σταυροφορία εναντίον του.[17] Οι Τσέχοι Καθολικοί ευγενείς ξεσηκώθηκαν εναντίον του «αιρετικού» Γεώργιο Ποντιέμπραντυ και ζήτησαν βοήθεια από τον Ματθία Κορβίνο.[17] Ο Ματθίας κήρυξε τον πόλεμο το Μάρτιο του 1468 και εισέβαλε στη Μοραβία.[17] Στις 16 Μαΐου 1468 ο Γεώργιος Ποντιέμπραντυ πρότεινε στον Καζίμιρ Δ΄ να κάνει το Βλαδίσλαο διάδοχό του, αν μεσολαβούσε για μια συνθήκη ειρήνης μεταξύ της Βοημίας και της Ουγγαρίας.[18] Ο Ματθίας αρνήθηκε την προσφορά του, αλλά ο Γεώργιος Ποντιέμπραντυ τον ανάγκασε να υπογράψει ανακωχή στις αρχές του 1469.[19][17] Φοβούμενοι μήπως χάσουν την υποστήριξη του Ματθία οι Καθολικοί ευγενείς τον ανακήρυξαν βασιλιά της Βοημίας στο Όλομοουτς στις 3 Μαΐου.[20][21] Αφού ο Γεώργιος Ποντιέμπραντυ επανέλαβε την προσφορά του να κληροδοτήσει τη Βοημία στο Βλαδίσλαο, ο Καζίμιρ Δ΄ ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τον Αυτοκράτορα Φρειδερίκος Γ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για λογαριασμό του.[22] Ο Γεώργιος Ποντιέμπραντυ πέθανε στις 22 Μαρτίου 1471.[20][23]

Βασιλεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Rey de Bohemia. Ιδανικό πορτρέτο του Βλαδίσλαου του Γιαγκελλόνου, που απεικονίζεται ως Βασιλιάς της Βοημίας και ο Αρχικυπελλούχος της Αυτοκρατορίας στο fol. 33r της πορτογαλικής συλλογής θυρεών Livro do Armeiro-Mor (1509)

Πόλεμος για τη Βοημία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οταν ο δεκαπεντάχρονος Βλαδίσλαος δεσμεύτηκε να σεβαστεί τις ελευθερίες των Τάξεων του βασιλείου, η Βοημική Διατροφή τον εξέλεξε βασιλιά στην Kούτνα Χόρα στις 27 Μαΐου 1471.[4][24] Συγκεκριμένα του ζητήθηκε να αναγνωρίσει την ύπαρξη δύο «εθνών» (των Καθολικών και των Χουσιτικών Τάξεων) στο βασίλειό του σύμφωνα με τα Συμβόλαια της Βασιλείας, αν και η Αγία Έδρα τα είχε ήδη καταδικάσει το 1462.[4][24][12]. Η Αγία Έδρα θεώρησε άκυρη την εκλογή του Βλαδισλάου και ο παπικός λεγάτος Λορέντζο Ροβερέλα επικύρωσε τις αξιώσεις του Ματθία Κορβίνου για τη Βοημία στις 28 Μαΐου.[25][24][12] Ωστόσο ο Αυτοκράτορας Φρειδερίκος Γ' αρνήθηκε να αναγνωρίσει τον Ματθία ως νόμιμο βασιλιά της Βοημίας.[25]

Ο Βλαδίσλαος στέφθηκε βασιλιάς στην Πράγα στις 22 Αυγούστου 1471.[25] Μπορούσε να εξασφαλίσει τη θέση του μόνο με την υποστήριξη των ευγενών, γιατί στη Βοημία δεν τον είχε συνοδεύσει στρατός[26]. Κατά συνέπεια η Δίαιτα εξελίχθηκε στο σώμα της κρατικής διοίκησης με τη μεγαλύτερη επιρροή κατά τη διάρκεια της βασιλείας του.[27] Η Δίαιτα άρχισε να λειτουργεί ως νομοθετική συνέλευση και ψήφιζε διατάγματα που καταγράφονταν σε συγκεκριμένα μητρώα.[27]

Ο Καζίμιρ Δ΄ υποστήριξε επίσης το Βλαδίσλαο.[23] Επέτρεψε στο δεύτερο γιο του, τον αδελφό του Βλαδίσλαου Καζίμιρ, να εισβάλει στην Άνω Ουγγαρία (σημερινή Σλοβακία) από την Πολωνία, αφότου μια ομάδα Ούγγρων βαρόνων και ιερέων πρόσφερε στον Καζίμιρ τον ουγγρικό θρόνο στα τέλη του 1471.[15][28][29] Ο Ματθίας νίκησε τον Καζίμιρ και τον ανάγκασε να αποσυρθεί από την Ουγγαρία πριν από το τέλος του έτους.[23][30] Την 1η Μαρτίου 1472 ο Πάπας Σίξτος Δ΄ εξουσιοδότησε τον λεγάτο του Μάρκο Μπάρμπο να αφορίσει το Βλαδίσλαο και τον πατέρα του αν συνέχιζαν να διεξάγουν πόλεμο εναντίον του Ματθία.[29] Η πρώτη ανακωχή μεταξύ του Βλαδίσλαου και του Ματθία υπογράφηκε στις 31 Μαΐου.[31] Οι εκπρόσωποί τους συνέχισαν τις διαπραγματεύσεις για μήνες, συχνά παρουσία του παπικού λεγάτου που υποστήριζε τις αξιώσεις του Ματθία.[23] Η Δίαιτα εξέλεξε τέσσερις ευγενείς στο Μπένεσοφ το 1473 για να διοικούν τη Βοημία ως αντιβασιλείς μέχρι να αποκατασταθεί η ειρήνη.[26]

Οι εκπρόσωποι του Καζίμιρ Δ΄ και του Ματθία συνήψαν συνθήκη ειρήνης στις 21 Φεβρουαρίου 1474.[32] Δύο ημέρες αργότερα ο Βλαδίσλαος συμφώνησε επίσης να υπογράψει ανακωχή για τρία χρόνια.[33][34] Λίγο αργότερα όμως ο Βλαδίσλαος συνάντησε τον Φρειδερίκο Γ΄ στην Αυτοκρατορική Δίαιτα στη Νυρεμβέργη και τον έπεισε να συνάψουν εναντίον του Ματθία συμμαχία,.[33] στην οποία προσχώρησε επίσης ο Καζίμιρ Δ΄.[34] Οι στρατοί της Πολωνίας και της Βοημίας εισέβαλαν στη Σιλεσία και πολιόρκησαν το Ματθία στο Βρότσουαφ τον Οκτώβριο.[35] Τα ουγγρικά στρατεύματα έκοψαν τις οδούς ανεφοδιασμού των εισβολέων, αναγκάζοντας το Βλαδίσλαο και τον Καζίμιρ να υπογράψουν νέα εκεχειρία για περισσότερο από ένα χρόνο στις 8 Δεκεμβρίου.[30][36]

Η νεαρή Βαρβάρα του Βρανδεμβούργου κληρονόμησε το Δουκάτο του Γκουόγκουφ στη Σιλεσία από το σύζυγό της Ερρίκο ΙΑ΄ του Γκουόγκουφ το 1476.[37] Οι περισσότεροι δούκες της Σιλεσίας είχαν αναγνωρίσει πριν από χρόνια την επικυριαρχία του Ματθία Κορβίνου, αλλά ο Βλαδίσλαος ήθελε να επεκτείνει την εξουσία του στην επαρχία αυτή[37] και παντρεύτηκε τη Βαρβάρα με πληρεξούσιο για να καταλάβει το δουκάτο της.[37] Με την υποστήριξη του Ματθία ο ανιψιός του Ερρίκου ΙΑ΄ Ιωάννης Β΄, Δούκας του Ζάγκαν, εισέβαλε στο δουκάτο και το κατέλαβε.[37] Οταν η Βαρβάρα έχασε την προίκα της το Βασιλικό Συμβούλιο της απαγόρευσε να έρθει στη Βοημία.[27]

Η προσπάθεια του Βλαδίσλαου να καταλάβει το Γκουόγκουφ οδήγησε σε νέα σύγκρουση.[38] Ο Βλαδίσλαος και ο Φρειδερίκος Γ' επιβεβαίωσαν τη συμμαχία τους εναντίον του Ματθία στις 5 Δεκεμβρίου 1476.[39] Ο παπικός λεγάτος Μπαλντασάρε ντε Πίσια, απείλησε το Βλαδίσλαο με αφορισμό αν εισέβαλε στα βασίλεια του Ματθία.[39] Ο Φρειδερίκος Γ' εγκατέστησε το Βλαδίσλαο βασιλιά της Βοημίας και Πρίγκιπα-εκλέκτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στις 10 Ιουνίου 1477.[39][40] Δύο ημέρες αργότερα ο Ματθίας κήρυξε τον πόλεμο εναντίον του Αυτοκράτορα και εισέβαλε στην Αυστρία.[39][40] Ο Βλαδίσλαος έστειλε ενισχύσεις στο σύμμαχό του, αλλά απέσυρε τα στρατεύματά του από την Αυστρία πριν από τα τέλη Ιουλίου.[41] Ο Φρειδερίκος αναγκάστηκε να αναγνωρίσει το Ματθία ως νόμιμο βασιλιά της Βοημίας την 1η Δεκεμβρίου.[40][41]

Ο Μπαλντασάρε ντε Πίσια αφόρισε το Βλαδίσλαο και τους υποστηρικτές του στις 15 Ιανουαρίου 1478.[40] Οι εκπρόσωποι του Βλαδίσλαου και του Ματθία ξεκίνησαν νέες διαπραγματεύσεις και κατέληξαν σε συμβιβασμό που έγινε αποδεκτός και από τους δύο μονάρχες.[42][4] Το δικαίωμα τόσο του Βλαδίσλαου όσο και του Ματθία να χρησιμοποιούν τον τίτλο του βασιλιά της Βοημίας επιβεβαιώθηκε, αλλά μόνο ο Ματθίας υποχρεούτο να απευθύνεται στο Βλαδισλάο ως τέτοιο στη μεταξύ τους αλληλογραφία.[24][33] Οι Χώρες του Βοημικού Στέμματος χωρίστηκαν: ο Βλαδίσλαος κυβερνούσε την κυρίως Βοημία και ο Ματθίας στη Μοραβία, τη Σιλεσία και τη Λουσατία. [24]Ο συμβιβασμός εξουσιοδότησε επίσης το Βλαδίσλαο να εξαγοράσει τις τρεις επαρχίες αντί 400.000 χρυσών φλουριών μετά το θάνατο του Ματθία.[33] Ματθίας και Βλαδίσλαος επικύρωσαν τη συνθήκη ειρήνης με μεγάλη μεγαλοπρέπεια και τελετή σε μια συνάντηση στο Όλομοουτς στις 21 Ιουλίου 1479.[33]

Συγκρούσεις στη Βοημία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ειρήνη του Όλομοουτς έδωσε τη δυνατότητα στους Καθολικούς ευγενείς που είχαν υποστηρίξει τον Ματθία να επιστρέψουν στη Βοημία.[43] Ο Βλαδίσλαος, που παρέμεινε καθολικός, αποφάσισε να ενισχύσει τη θέση των Καθολικών στο βασίλειό του επειδή χρειαζόταν την υποστήριξη της Αγίας Έδρας για να ενισχύσει τη θέση του στην Ευρώπη.[43] Παρόλο που δεν μπόρεσε να επιτύχει την αποκατάσταση της Ρωμαιοκαθολικής Αρχιεπισκοπής της Πράγας,[44] άρχισε να αντικαθιστά τα μέλη των Χουσιτών των δημοτικών συμβουλίων με Καθολικούς αστούς.[43] Δύο γιοι του προκατόχου του Βλαδίσλαου, ο Γίντριχ και ο Χύνεκ του Ποντιέμπραντυ, ασπάστηκαν επίσης τον καθολικισμό.[45]

Η Αίθουσα του Βλαδίσλαου μέσα στο Κάστρο της Πράγας

Η εκστρατεία του Βλαδίσλαου για την επαναφορά του καθολικισμού ξεσήκωσε τους Χουσίτες[43] και οι πολίτες της Πράγας εξεγέρθηκαν το Σεπτέμβριο του 1483.[43] Οι επαναστάτες δολοφόνησαν ή έδιωξαν όλους τους καθολικούς κληρικούς και δημοτικούς συμβούλους και καταδίωξαν τους Γερμανούς και τους Εβραίους.[44][46] Ο Βλαδίσλαος επίσης αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πρωτεύουσα.[46] Παρόμοιες εξεγέρσεις ξέσπασαν στο Νίμπουρκ, το Ζάτετς και το Χράντετς Κράλοβε.[46] Αφού συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να στείλει δυνάμεις εναντίον της Πράγας, ο Βλαδίσλαος αναγνώρισε ότι δεν ήταν σε θέση να συνεχίσει την φιλοκαθολική πολιτική του και ενέκρινε τους νέους δημοτικούς συμβούλους των Χουσιτών το 1484.[43][46] Ο Βλαδίσλαος είχε στενή σχέση με την εβραϊκή κοινότητα, συμπεριλαμβανομένης της απασχόλησης Εβραίων όπως ο Αβραάμ της Βοημίας.

Η επιτυχία της εξέγερσης των αστών της Πράγας οδήγησε στην προσέγγιση των μετριοπαθών Χουσιτών και των Καθολικούς ευγενών, που αντιμετώπισαν τους κατοίκους της πόλης με περιφρόνηση.[43] Ο Βλαδίσλαος προέτρεψε επίσης τους ευγενείς να καταλήξουν σε συμφωνία για θρησκευτικά ζητήματα.[45] Ο συμβιβασμός τους επιβεβαιώθηκε στη Δίαιτα στην Κούτνα Χόρα το Μάρτιο του 1485, με την αναγνώριση του δικαιώματος τόσο των ευγενών όσο και των αστών να προσχωρούν ελεύθερα είτε στον Καθολικισμό είτε στον Ουτρακουϊσμό κατά τα επόμενα 31 χρόνια.[43][45]

Ο Φρειδερίκος Γ' δεν προσκάλεσε το Βλαδίσλαο και το Ματθία στην Αυτοκρατορική Δίαιτα στη Φρανκφούρτη, όπου ο γιος του Μαξιμιλιανός εξελέγη Βασιλιάς της Γερμανίας στις 16 Φεβρουαρίου 1486.[44][47] Η παράλειψη του Φρειδερίκου προσέβαλε και τους δύο βασιλιάδες της Βοημίας που συμμάχησαν εναντίον του Αυτοκράτορα σε μια συνάντηση στη Γίχλαβα στις 11 Σεπτεμβρίου.[44][47] Η συνάντηση δημιούργησε επίσης την ευκαιρία να συζητηθούν άλλα θέματα κοινού ενδιαφέροντος, ιδιαίτερα η κυκλοφορία του χρήματος στις επικράτειές τους.[44] Ο Βλαδίσλαος δεσμεύτηκε να στείλει ενισχύσεις στο Ματθία για να πολεμήσει εναντίον του Φρειδερίκου, αλλά οι σύμβουλοί του τον έπεισαν να μην τηρήσει την υπόσχεσή του.[44] Η Δίαιτα της Βοημίας τον προέτρεψε επίσης να συνάψει ειρήνη με τον Αυτοκράτορα και τους πρίγκιπες-εκλέκτορες τον Ιούνιο του 1487.[48] Την ίδια χρονιά ο Πάπας Ιννοκέντιος Η΄ ήρε τον αφορισμό και αναγνώρισε το Βλαδίσλαο ως βασιλιά της Βοημίας.[4]

Ο Ματθίας Κορβίνος δήμευσε μεγάλες περιουσίες στα βασίλειά του και τις παραχώρησε στο νόθο γιο του Ιωάννη Κορβίνο, επειδή ήθελε να κάνει τον Ιωάννη διάδοχό του..[44][49] Οι γιοι του Γεωργίου Ποντιέμπραντυ ήταν μεταξύ των βαρόνων που έχασαν τα κτήματά τους από τον Ιωάννη Κορβίνο, κάτι που ενόχλησε το Βλαδίσλαο επειδή ορισμένα κτήματα βρίσκονταν στα εδάφη του Στέμματος της Βοημίας.[44] Ο Βλαδίσλαος ζήτησε τη βοήθεια του πατέρα του και έκαναν επίσημη συμμαχία εναντίον του Ματθία στις 23 Απριλίου.[44][48] Ο Ματθίας ανάγκασε τον Ιωάννη Β΄ του Ζάγκαν να αποκηρύξει το Γκουόγκουφ υπέρ του Ιωάννη Κορβίνου την άνοιξη του 1489.[50] Λίγο αργότερα ο Βλαδίσλαος έκανε ειρήνη με τον Αυτοκράτορα Φρειδερίκο, αλλά ο γιος του δεύτερου, Μαξιμιλιανός ξεκίνησε ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις με το Ματθία.[50]

Πόλεμος για την Ουγγαρία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πόλεμοι thw διαδοχής στην Ουγγαρία μετά το θάνατο του Ματθίας Κορβίνου

Ο Ματθίας Κορβίνος πέθανε απροσδόκητα στη Βιέννη στις 6 Απριλίου 1490.[49][51] Μέχρι να συγκεντρωθούν οι ευγενείς για να εκλέξουν το διάδοχό του το Μάιο τέσσερις υποψήφιοι διεκδίκησαν το θρόνο.[51][52] Ο Ιωάννης Κορβίνος υποστηρίχθηκε κυρίως από βαρόνους και προκρίτους που είχαν κτήματα κατά μήκος των νότιων συνόρων (συμπεριλαμβανομένων του Λαυρέντιου του Ιλοκ και του Πέτερ Βάραντ, Αρχιεπισκόπου της Κάλοτσα).[53] Ο Μαξιμιλιανός των Αψβούργων αναφέρθηκε στη Συνθήκη Ειρήνης του Βίνερ Νόιστατ του 1463, που προέβλεπε ότι ο Αυτοκράτορας Φρειδερίκος ή οι κληρονόμοι του επρόκειτο να κληρονομήσουν την Ουγγαρία αν ο Ματθίας πέθαινε χωρίς νόμιμο διάδοχο[54] Ο Βλαδίσλαος διεκδίκησε την Ουγγαρία ως ο μεγαλύτερος γιος της αδελφής του προκατόχου του Ματθία, Λαδίσλαου του Οψιγενούς.[55] Ωστόσο οι γονείς του, που ήθελαν να εξασφαλίσουν ένα ξεχωριστό βασίλειο για κάθε γιο τους, πρότειναν το μικρότερο αδερφό του Βλαδίσλαου Ιωάννη Αλβέρτο.[44][56]

Οι περισσότεροι Ούγγροι βαρόνοι και ιεράρχες προτιμούσαν το Βλαδίσλαο, επειδή η διοίκησή του στη Βοημία είχε δείξει ότι θα σεβόταν τις ελευθερίες τους.[55][57] Ο Βλαδίσλαος υποσχέθηκε επίσης να παντρευτεί μετά τη στέψη του την πλούσια χήρα του Ματθία Βεατρίκη της Νάπολης.[58] Οι δύο υποστηρικτές του, ο Στέφανος Μπάτορι και ο Παλ Κίνιζι νίκησαν τον Ιωάννης Κορβίνο στις 4 Ιουλίου.[53] Η Δίαιτα της Ουγγαρίας εξέλεξε το Βλαδίσλαο βασιλιά στις 15 Ιουλίου.[53][55] Ο Βλαδίσλαος, που είχε φύγει από την Πράγα για την Ουγγαρία στα τέλη Ιουνίου, εξέδωσε διάταγμα που υποσχόταν να απέχει από την επιβολή έκτακτων φόρων ή την εισαγωγή άλλων «επιβλαβών καινοτομιών» και να συνεργαστεί στενά με το Βασιλικό Συμβούλιο.[55] Έφτασε στη Βούδα (πρωτεύουσα της Ουγγαρίας) στις 9 Αυγούστου.[53][57] Συνάντησε τον αδελφό του, που είχε βαδίσει μέχρι την Πέστη στην απέναντι πλευρά του ποταμού Δούναβη, αλλά δεν κατέληξαν σε συμβιβασμό.[59]

Ο Βλαδίσλαος στέφθηκε βασιλιάς στις 18 Σεπτεμβρίου στο Σέκεσφεχερβαρ.[55] Σύμφωνα με την υπόσχεση που έδωσε μετά την εκλογή του εγκαταστάθηκε στη Βούδα.[58] Κατά την απουσία του η Βοημία διοικείτο από τους μεγάλους αξιωματούχους του κράτους, ιδιαίτερα το Βουργράβο της Πράγας και τον Καγκελάριο.[27] Η Μοραβία, η Σιλεσία και η Λουσατία είχαν αναγνωρίσει την κυριαρχία του αμέσως μετά το θάνατο του Ματθία Κορβίνου.[27][58] Αν και ο Βλαδίσλαος υποσχέθηκε ότι οι τρεις επαρχίες θα προσαρτώνταν στο Ουγγρικό Στέμμα μέχρι να καταβληθούν στο ουγγρικό ταμείο τα χρήματα που ορίζονταν στην Ειρήνη του Όλομοουτς, οι Τάξεις του Στέμματος της Βοημίας υποστήριξαν ότι η προσωπική ένωση υπό την κυριαρχία του καθιστούσε άκυρη αυτή τη διάταξη. [60]Τα 400.000 χρυσά φλουριά δεν πληρώθηκαν ποτέ.[58][60]

Ο Ιωάννης Αλβέρτος δεν απαρνήθηκε την Ουγγαρία μετά τη στέψη του Βλαδίσλαου.[61] Κατέλαβε το Έγκερ και πολιόρκησε την Κάσα (Κόσιτσε στη Σλοβακία) το Σεπτέμβριο.[59] Ο Βλαδίσλαος παντρεύτηκε τη Βεατρίκη της Νάπολης στο Έστεργκομ στις 4 Οκτωβρίου, αλλά ο γάμος κρατήθηκε μυστικός, αν και εκείνη του έδωσε σημαντικά κεφάλαια για να χρηματοδοτήσει τις εκστρατείες του για την Ουγγαρία.[58][59] Ο Μαξιμιλιανός των Αψβούργων εισέβαλε επίσης στην Ουγγαρία και κατέλαβε το Σόμπατχεϊ, το ΒέσπρεμVeszprém και το Σέκεσφεχερβαρ μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου.[59] Οι υποστηρικτές του Βλαδίσλαου ανακούφισαν την Κάσα στις αρχές Δεκεμβρίου και ο Μαξιμιλιανός αποχώρησε από την Ουγγαρία πριν από το τέλος του έτους, επειδή δεν μπορούσε να χρηματοδοτήσει την εκστρατεία του.[58] Ο Ιωάννης Αλβέρτος παραιτήθηκε από τις αξιώσεις του για την Ουγγαρία σε αντάλλαγμα για το Δουκάτο του Γκουόγκουφ και την επικυριαρχία σε πάνω από το μισό της Σιλεσίας στις 20 Φεβρουαρίου 1491.[61][62] Εισέβαλε όμως πάλι στην Ουγγαρία το φθινόπωρο, αλλά ο Στέφανος Ζαπόλυα τον ανάγκασε να αποσυρθεί.[62]

Τα στρατεύματα του Βλαδίσλαου είχαν εν τω μεταξύ εκδιώξει το στρατό του Μαξιμιλιανού των Αψβούργων από την Ουγγαρία.[62] Με τη Συνθήκη του Πρέσμπουργκ στις 7 Νοεμβρίου ο Βλαδίσλαος αποκήρυξε όλα τα εδάφη που είχε κατακτήσει ο Ματθίας Κορβίνος στην Αυστρία και επίσης αναγνώρισε το δικαίωμα των Αψβούργων να κληρονομήσουν την Ουγγαρία και τη Βοημία αν πέθαινε χωρίς γιο.[62][58] Ο Στέφανος Ζαπόλυα κατατρόπωσε τον Ιωάννη Αλβέρτο στο Eπεργες (Πρέσοβ στη Σλοβακία) στις 24 Δεκεμβρίου, αναγκάζοντάς τον να εγκαταλείψει τις αξιώσεις του για την Ουγγαρία.[62]

Νέο καθεστώς στην Ουγγαρία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρόλο που ο Ιωάννης Φίλιπετς, Επίσκοπος του Βάραντ, προειδοποίησε το Βλαδίσλαο ότι οι Ούγγροι θα μπορούσαν να «αναγκαστούν να υπακούσουν μόνο με σιδερένια ράβδο», εκείνος δεν συνέχισε τη συγκεντρωτική πολιτική του Mατθία Κορβίνου.[58] Σχεδόν όλες οι σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονταν συλλογικά στο Βασιλικό Συμβούλιο και ο Βλαδίσλαος τις δεχόταν πάντα, λέγοντας Dobrze («Πολύ καλά» στα πολωνικά), από το οποίο προέρχεται το παρατσούκλι του.[63] Ο Θωμάς Μπάκοτς και ο Στέφανος Ζαπόλυα ήταν οι σύμβουλοί του με τη μεγαλύτερη επιρροή τη δεκαετία του 1490.[64] Η Δίαιτα της Ουγγαρίας που είχε συγκληθεί μόνο πέντε φορές τα τελευταία δεκατρία χρόνια της διακυβέρνησης του Mατθία Κορβίνου ανέκτησε τη σημασία της.[65] Η πρώτη δίαιτα συγκλήθηκε στις αρχές του 1492.[62] Επικύρωσε την Ειρήνη του Πρέσμπουργκ μόνο αφού επέστρεψαν στην πατρίδα τους οι περισσότεροι ευγενείς που είχαν φτάσει στις πρώτες συνεδριάσεις, επειδή κατηγόρησαν τους συντάκτες της συνθήκης για προδοσία επειδή απαρνήθηκαν τις κατακτήσεις του Ματθία.[66]

Ο Καζίμιρ Δ΄ πέθανε στις 7 Ιουνίου 1492 αφού κληροδότησε την Πολωνία και τη Λιθουανία στους νεότερους αδελφούς του Βλαδίσλαου, Ιωάννη Αλβέρτο και Αλέξανδρο αντίστοιχα.[67] Ο Βλαδίσλαος διεκδίκησε την Πολωνία, αλλά οι Πολωνοί ευγενείς εξέλεξαν βασιλιά τον Ιωάννη Αλβέρτο στις 27 Αυγούστου.[67] Ο Βλαδίσλαος είχε κληρονομήσει ένα σχεδόν άδειο ταμείο από το Ματθία και δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει χρήματα για να χρηματοδοτήσει το Μαύρο Στρατό του προκατόχου του (ένα μόνιμο στρατό μισθοφόρων).[68] Οι απλήρωτοι μισθοφόροι ξεσηκώθηκαν και λεηλάτησαν αρκετά χωριά κατά μήκος του Ποταμού Σάβου.[57][69] Ο Παύλος Κίνιζι τους διέλυσε το Σεπτέμβριο.[69] Οι περισσότεροι μισθοφόροι εκτελέστηκαν και ο Βλαδίσλαος διέλυσε τα υπολείμματα του στρατού στις 3 Ιανουαρίου 1493.[69][70]

Οι Οθωμανοί άρχισαν να κάνουν τακτικές επιδρομές κατά της Ουγγαρίας κατά μήκος των νότιων συνόρων.[71] Ένας Οθωμανικός στρατός προκάλεσε μια συντριπτική ήττα στον ενωμένο στρατό των κορυφαίων Κροατών βαρόνων στη Μάχη της Κρμπάβα στις 11 Σεπτεμβρίου 1493.[72][73] Οι Οθωμανοί προσάρτησαν τις ακτές της Αδριατικής στα βόρεια του ποταμού Νερέτβα μέχρι το Όμις.[73] Λίγους μήνες αργότερα οι Κροάτες ευγενείς συγκεντρώθηκαν στο Μπίχατς και προσπάθησαν να ζητήσουν βοήθεια από τον Πάπα Αλέξανδρο ΣΤ΄ και τον Μαξιμιλιανό των Αψβούργων.[73]

Παρ' όλα αυτά ο Βλαδίσλαος εξακολουθούσε να θεωρείται αρχηγός ενός ισχυρού κράτους, ειδικά επειδή αυτός και τα δύο αδέρφια του κυβερνούσαν τα πιο ισχυρά κράτη της Κεντρικής Ευρώπης.[72][74] Συναντήθηκαν στο Λέτσε (Λέβοτσα στη Σλοβακία) τον Απρίλιο του 1494 για να επιτύχουν μια κοινή εξωτερική πολιτική, αλλά ο Βλαδίσλαος και ο Ιωάννης Αλβέρτος δεν κατέληξαν σε συμβιβασμό σχετικά με τη Μολδαβία και τη Σιλεσία.[74][61][75] Ο Βλαδίσλαος επέβαλε έναν έκτακτο φόρο, ή «επιδότηση», χωρίς την έγκριση της Δίαιτας την άνοιξη του 1494.[70][75] Οι ευγενείς διαμαρτυρήθηκαν για το φόρο σε όλο το βασίλειο.[70] Ο Λαυρέντιος Ούλιακι, που ήταν ένας από τους πλουσιότερους βαρόνους της Ουγγαρίας διέταξε τη δολοφονία ενός φοροεισπράκτορα και αποκάλεσε το Βλαδίσλαο βόδι.[74][72] Ο Βλαδίσλαος κατηγόρησε τον Ούλιακι για συνεργασία με τους Οθωμανούς και ξεκίνησε μια εκστρατεία εναντίον του, αναγκάζοντάς τον να εκλιπαρεί για έλεος στις αρχές του 1495[72][76], και του επέτρεψε να διατηρήσει τα περισσότερα κτήματά του.[72] Οι εκπρόσωποι του Βλαδίσλαο και του Οθωμανού Σουλτάνου Βαγιαζήτ Β΄ υπέγραψαν ανακωχή για τρία χρόνια τον Απρίλιο του 1495[77], αλλά οι οθωμανικές επιδρομές πέρα ​​από τα σύνορα συνεχίστηκαν στην Κροατία.[73]

Οι Τάξεις κατηγόρησαν τον ταμία του Βλαδίσλαου Σιγισμούνδο Ερνουστ για υπεξαίρεση στη Δίαιτα το Μάιο του 1496.[71] Μετά από απαίτηση της Δίαιτας ο Βλαδίσλαος διέταξε τη σύλληψη του Ερνουστ και του αναπληρωτή του.[78] Ο Ερνουστ αφέθηκε ελεύθερος μόνο αφού πλήρωσε λύτρα 400.000 χρυσών φλωρινιών.[78]

Ο Βλαδίσλαος επισκέφτηκε τη Βοημία το πρώτο μισό του 1497.[79] Μετά την επιστροφή του η Δίαιτα τον έπεισε να απαγορεύσει στον αντιδημοφιλή Θωμά Μπάκοτς να χρησιμοποιεί τις βασιλικές σφραγίδες, αλλά ο Μπάκοτς παρέμεινε ο αρχικαγκελάριος.[80] Οι βασιλικές σφραγίδες ανατέθηκαν στο Γεώργιο Σάτμαρι, που ήταν στενός σύμμαχος των Tούρζο.[80] Ο Πάπας Αλέξανδρος έκανε τον Μπάκοτς Αρχιεπίσκοπο του Eστεργκομ στις 20 Δεκεμβρίου.[79]

Οθωμανική απειλή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Βλαδίσλαος επιβράβευσε τις Τάξεις της Σλαβονίας (την «ασπίδα της Ουγγαρίας» κατά των Οθωμανών) με ξεχωριστό οικόσημο στα τέλη του 1497.[79][73] Η εκεχειρία με την Οθωμανική Αυτοκρατορία έληξε το 1498.[72] Η Δίαιτα της Ουγγαρίας του 1498 ενέκρινε την εισαγωγή ενός συνήθους φόρου ενός φλωρινίου, ορίζοντας ότι οι ιδιοκτήτες γης μπορούσαν να κρατήσουν το ήμισυ του φόρου για να πληρώσουν τους δικούς τους ακολούθους.[70] Ένα διάταγμα υποχρέωνε τους πλουσιότερους βαρόνους και ιεράρχες να δημιουργήσουν τους δικούς τους στρατούς.[70] Αλλο διάταγμα προέβλεπε ότι το Βασιλικό Συμβούλιο μπορούσε να λάβει αποφάσεις μόνο αν στη συνεδρίαση συμμετείχαν τουλάχιστον οκτώ εκλεγμένοι ευγενείς, ένορκοι των βασιλικών αυλών.[79]Η Δίαιτα ψήφισε επίσης νόμους που αύξαναν το εισόδημα των ευγενών σε βάρος των εσόδων της Εκκλησίας και περιόριζαν τα οικονομικά προνόμια των πόλεων και των κατοίκων τους.[81]

Ο Βλαδίσλαος έκανε συμμαχία με τον Ιωάννη Αλβέρτο και το Στέφανο Γ' της Μολδαβίας κατά των Οθωμανών στην Κρακοβία στις 20 Ιουλίου 1498.[82] Συμφιλιώθηκε επίσης με τον Ιωάννη Κορβίνο και τον Μπαν της Κροατίας, αναθέτοντάς του την υπεράσπισή της.[82][83]

Επί της βασιλείας του (1490–1516) η Ουγγρική βασιλική εξουσία μειώθηκε υπέρ των Ούγγρων αρχόντων, οι οποίοι χρησιμοποίησαν τη δύναμή τους για να περιορίσουν την ελευθερία των αγροτών.[84] Η βασιλεία του στην Ουγγαρία ήταν σε μεγάλο βαθμό σταθερή, αν και η χώρα βρισκόταν υπό συνεχή συνοριακή πίεση από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και βίωσε και την εξέγερση του Γκέργκι Ντόζα. Στις 11 Μαρτίου 1500 η ​​Βοημική Δίαιτα υιοθέτησε ένα νέο καθεστώς για τη γη, που περιόριζε τη βασιλική εξουσία και ο Βλαδίσλαος το υπέγραψε το 1502 (εξ ου και γνωστό ως Διαταγή του Βλαδίσλαου για τη Γη).[85] Επιπλέον επέβλεψε την κατασκευή (1493–1502) της τεράστιας Αίθουσας Βλαδίσλαου στην κορυφή του παλατιού στο Κάστρο της Πράγας.

Ο Βλαδίσλαος πέθανε στις 13 Μαρτίου 1516, δύο εβδομάδες μετά τα 60α γενέθλιά του, στην πόλη της Βούδας. Η κηδεία του τελέστηκε έξι μέρες αργότερα στον κεντρικό Καθεδρικό του Σέκεσφεχερβαρ, όπου ήταν θαμμένοι όλοι οι βασιλιάδες της Ουγγαρίας. Ο γιος του στέφθηκε προηγουμένως βασιλιάς της Ουγγαρίας το 1508 και το 1509 βασιλιάς της Βοημίας πριν πεθάνει ο πατέρας του, επομένως η διαδοχή ήταν εξασφαλισμένη. Πριν πεθάνει ο Βλαδίσλαος κάλεσε το Θωμά Μπάκοτς, τον Ιωάννη Μπόρνεμισα και το Γεώργιο Χοεντσόλερν και τους ονόμασε φορείς και φύλακες του νεαρού πρίγκιπα Λουδοβίκου. Ο μονάρχης άφησε ένα βασίλειο σε πολιτικά ερείπια με χρέος 403.000 ουγγρικών φλωρινιών.

Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νυμφεύτηκε πρώτα το 1476 τη Βαρβάρα των Χοεντσόλερν, κόρη του Αλβέρτου Β΄ Αχιλλέα εκλέκτορα του Βρανδεμβούργου.

Το 1491 έκανε δεύτερο γάμο, με την Βεατρίκη των Ιβρέα-Τραστάμαρα, κόρη του Φερδινάνδου Α΄ της Νάπολης.

Το 1502 έκανε τον τρίτο του γάμο, με την Άννα των Φουά, κόρη του Γκαστόν κόμη του Κανντάλ και είχε τέκνα:

  • Άννα 1503-1547, παντρεύτηκε τον Φερδινάνδο Α΄ αρχιδούκα της Αυστρίας και βασιλιά της Γερμανίας. Όταν απεβίωσε ο Λουδοβίκος Β΄, η Άννα και ο Φερδινάνδος Α΄ τον διαδέχθηκαν και από τότε τα δύο βασίλεια έμειναν στους Αψβούργους.
  • Λουδοβίκος Β΄ 1506-1526, βασιλιάς της Ουγγαρίας και Α΄ της Βοημίας.

Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118634453. Ανακτήθηκε στις 17  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 p11203.htm#i112022. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  3. ↑ Zsuzsa Gáspár, Jenő Horváth: «Királyok könyve» (Ουγγρικά) Officina Nova. Βουδαπέστη. 1997. σελ. 84. ISBN-10 963-548-580-8.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Boubín 2011, σελ. 174.
  5. ↑ Macek 1998, σελ. 98.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Frost 2015, σελ. 278.
  7. ↑ 7,0 7,1 Varga 2012, σελ. 144.
  8. ↑ Frost 2015, σελίδες 278-279.
  9. ↑ Varga 2012, σελ. 145.
  10. ↑ Frost 2015, σελ. 277.
  11. ↑ Engel 2001, σελίδες 297-298.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 Šmahel 2011, σελ. 165.
  13. ↑ Engel 2001, σελ. 298.
  14. ↑ Kubinyi 2002, σελ. 174.
  15. ↑ 15,0 15,1 Frost 2015, σελ. 280.
  16. ↑ Kubinyi 2002, σελ. 175.
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 Šmahel 2011, σελ. 167.
  18. ↑ Teke 1981, σελ. 288.
  19. ↑ Teke 1981, σελ. 289.
  20. ↑ 20,0 20,1 Šmahel 2011, σελ. 168.
  21. ↑ Teke 1981, σελ. 290.
  22. ↑ Teke 1981, σελίδες 290-291.
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 23,3 Engel 2001, σελ. 304.
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 24,3 24,4 Macek 1998, σελ. 100.
  25. ↑ 25,0 25,1 25,2 Teke 1981, σελ. 292.
  26. ↑ 26,0 26,1 Boubín 2011, σελ. 176.
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 27,3 27,4 Macek 1998, σελ. 101.
  28. ↑ Kontler 1999, σελίδες 123-124.
  29. ↑ 29,0 29,1 Teke 1981, σελ. 293.
  30. ↑ 30,0 30,1 Kontler 1999, σελ. 124.
  31. ↑ Teke 1981, σελ. 294.
  32. ↑ Teke 1981, σελίδες 295-296.
  33. ↑ 33,0 33,1 33,2 33,3 33,4 Engel 2001, σελ. 305.
  34. ↑ 34,0 34,1 Teke 1981, σελ. 296.
  35. ↑ Teke 1981, σελίδες 296-297.
  36. ↑ Teke 1981, σελ. 297.
  37. ↑ 37,0 37,1 37,2 37,3 Kubinyi 2002, σελ. 176.
  38. ↑ Teke 1981, σελ. 299.
  39. ↑ 39,0 39,1 39,2 39,3 Teke 1981, σελ. 300.
  40. ↑ 40,0 40,1 40,2 Engel 2001, σελ. 306.
  41. ↑ 41,0 41,1 Teke 1981, σελ. 301.
  42. ↑ Teke 1981, σελ. 302.
  43. ↑ 43,0 43,1 43,2 43,3 43,4 43,5 43,6 43,7 Boubín 2011, σελ. 181.
  44. ↑ 44,00 44,01 44,02 44,03 44,04 44,05 44,06 44,07 44,08 44,09 Kubinyi 2002, σελ. 177.
  45. ↑ 45,0 45,1 45,2 Macek 1998, σελ. 108.
  46. ↑ 46,0 46,1 46,2 46,3 Macek 1998, σελ. 104.
  47. ↑ 47,0 47,1 Teke 1981, σελ. 312.
  48. ↑ 48,0 48,1 Teke 1981, σελ. 313.
  49. ↑ 49,0 49,1 Engel 2001, σελ. 317.
  50. ↑ 50,0 50,1 Teke 1981, σελ. 316.
  51. ↑ 51,0 51,1 Kontler 1999, σελ. 128.
  52. ↑ Magaš 2007, σελίδες 77-78.
  53. ↑ 53,0 53,1 53,2 53,3 Szakály 1981, σελ. 318.
  54. ↑ Kontler 1999, σελίδες 119, 130.
  55. ↑ 55,0 55,1 55,2 55,3 55,4 Engel 2001, σελ. 345.
  56. ↑ Frost 2015, σελίδες 280-281.
  57. ↑ 57,0 57,1 57,2 Kontler 1999, σελ. 131.
  58. ↑ 58,0 58,1 58,2 58,3 58,4 58,5 58,6 58,7 Engel 2001, σελ. 346.
  59. ↑ 59,0 59,1 59,2 59,3 Szakály 1981, σελ. 319.
  60. ↑ 60,0 60,1 Boubín 2011, σελ. 175.
  61. ↑ 61,0 61,1 61,2 Frost 2015, σελ. 281.
  62. ↑ 62,0 62,1 62,2 62,3 62,4 62,5 Szakály 1981, σελ. 320.
  63. ↑ Kontler 1999, σελ. 346.
  64. ↑ Engel 2001, σελίδες 353-354.
  65. ↑ Engel 2001, σελίδες 315, 348.
  66. ↑ Engel 2001, σελ. 347.
  67. ↑ 67,0 67,1 Frost 2015, σελ. 327.
  68. ↑ Engel 2001, σελίδες 357-358.
  69. ↑ 69,0 69,1 69,2 Szakály 1981, σελ. 321.
  70. ↑ 70,0 70,1 70,2 70,3 70,4 Engel 2001, σελ. 358.
  71. ↑ 71,0 71,1 Engel 2001, σελ. 359.
  72. ↑ 72,0 72,1 72,2 72,3 72,4 72,5 Engel 2001, σελ. 360.
  73. ↑ 73,0 73,1 73,2 73,3 73,4 Magaš 2007, σελ. 88.
  74. ↑ 74,0 74,1 74,2 Kubinyi 2002, σελ. 183.
  75. ↑ 75,0 75,1 Szakály 1981, σελ. 322.
  76. ↑ Szakály 1981, σελίδες 322-323.
  77. ↑ Bartl και άλλοι 2002, σελ. 55.
  78. ↑ 78,0 78,1 Szakály 1981, σελ. 323.
  79. ↑ 79,0 79,1 79,2 79,3 Szakály 1981, σελ. 324.
  80. ↑ 80,0 80,1 Engel 2001, σελ. 353.
  81. ↑ Engel 2001, σελ. 356.
  82. ↑ 82,0 82,1 Szakály 1981, σελ. 325.
  83. ↑ Magaš 2007, σελ. 89.
  84. ↑ "Dózsa Rebellion".
  85. ↑ Buchvaldek 1987, σελ. [Χρειάζεται σελίδα].

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Bartl, Július· Čičaj, Viliam· Kohútova, Mária· Letz, Róbert· Segeš, Vladimír· Škvarna, Dušan (2002). Slovak History: Chronology & Lexicon. Bolchazy-Carducci Publishers, Slovenské Pedegogické Nakladatel'stvo. ISBN 0-86516-444-4. 
  • Boubín, Jaroslav (2011). «The Bohemian Crownlands under the Jagiellons (1471–1526)». Στο: Pánek, Jaroslav· Tůma, Oldřich. A History of the Czech Lands. Charles University in Prague. σελίδες 173–187. ISBN 978-80-246-1645-2. 
  • Engel, Pál (2001). The Realm of St Stephen: A History of Medieval Hungary, 895–1526. I.B. Tauris Publishers. ISBN 1-86064-061-3. 
  • Frost, Robert (2015). The Oxford History of Poland-Lithuania, Volume I: The Making of the Polish-Lithuanian Union, 1385–1569. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-820869-3. 
  • Kontler, László (1999). Millennium in Central Europe: A History of Hungary. Atlantisz Publishing House. ISBN 963-9165-37-9. 
  • Kubinyi, András (2002). «II. Ulászló». Στο: Kristó, Gyula. Magyarország vegyes házi királyai [The Kings of Various Dynasties of Hungary] (στα Ουγγρικά). Szukits Könyvkiadó. σελίδες 174–188. ISBN 963-9441-58-9. 
  • Macek, Josef (1998). «The monarchy of the estates». Στο: Teich, Mikuláš. Bohemia in History. Cambridge University Press. σελίδες 98–116. ISBN 0-521-43155-7. 
  • Magaš, Branka (2007). Croatia Through History. SAQI. ISBN 978-0-86356-775-9. 
  • Rowell, S. C. (1994). Lithuania Ascending: A Pagan Empire within East-Central Europe, 1295-1345. Cambridge University Press. ISBN 0-521-45011-X. 
  • Šmahel, František (2011). «The Hussite Revolution (1419–1471)». Στο: Pánek, Jaroslav· Tůma, Oldřich. A History of the Czech Lands. Charles University in Prague. σελίδες 149–169. ISBN 978-80-246-1645-2. 
  • Szakály, Ferenc (1981). «A középkori magyar állam virágzása és bukása, 1301–1526: 1490–1526 [Flourishing and Fall of Medieval Hungary, 1301–1526: 1490–1526]». Στο: Solymosi, László. Magyarország történeti kronológiája, I: a kezdetektől 1526-ig [Historical Chronology of Hungary, Volume I: From the Beginning to 1526] (στα Ουγγρικά). Akadémiai Kiadó. σελίδες 318–350. ISBN 963-05-2661-1. 
  • Teke, Zsuzsa (1981). «A középkori magyar állam virágzása és bukása, 1301–1526: 1458–1490 [Flourishing and Fall of Medieval Hungary, 1301–1526: 1458–1490]». Στο: Solymosi, László. Magyarország történeti kronológiája, I: a kezdetektől 1526-ig [Historical Chronology of Hungary, Volume I: From the Beginning to 1526] (στα Ουγγρικά). Akadémiai Kiadó. σελίδες 273–318. ISBN 963-05-2661-1. 
  • Varga, Szabolcs (2012). «II. Ulászló». Στο: Gujdár, Noémi· Szatmáry, Nóra. Magyar királyok nagykönyve: Uralkodóink, kormányzóink és az erdélyi fejedelmek életének és tetteinek képes története [Encyclopedia of the Kings of Hungary: An Illustrated History of the Life and Deeds of Our Monarchs, Regents and the Princes of Transylvania] (στα Ουγγρικά). Reader's Digest. σελίδες 144–147. ISBN 978-963-289-214-6. 
  • Wolf, Armin (1994). «Reigning Queens in Medieval Europe: When, Where, and Why». Στο: Parsons, John Carmi. Medieval Queenship. Sutton Publishing. σελίδες 169–188. ISBN 0-7509-1831-4. 
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Βλαδίσλαος_Β΄_της_Ουγγαρίας&oldid=10457280"