Μάρκος Μπότσαρης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Ετικέτες: Οπτική επεξεργασία Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό
Προσθήκη στοιχείου
Γραμμή 23: Γραμμή 23:
|σχέσεις =
|σχέσεις =
|υπογραφή = Markos Botsaris signature 1820.svg}}
|υπογραφή = Markos Botsaris signature 1820.svg}}

{{απόφθεγμα|απόφθεγμα=«Εκείνος εκεί ο αμίλητος θα φάει πολλή Τουρκιάν.» --Αλή Πασάς για τον Μάρκο Μπότσαρη|πηγή=[Εφημερίδα "Παπάγου-Χολαργού Πολιτεία" #119 (Ιούλιος - Αύγουστος 2021), σελ. 10 (αρθρογράφος: Ιωάννης Κρασσάς)}}
Ο '''Δημήτρης Χριστούλας''' ([[1935]]-[[2012]]) ήταν [[Έλληνας]] συνταξιούχος, ο οποίος δημοσίως έδωσε τέρμα στη ζωή του διαμαρτυρόμενος για την [[Ελληνική κρίση χρέους 2010-2012|ελληνική κρίση χρέους]].


Ο '''Μάρκος Μπότσαρης''' ([[Σούλι Θεσπρωτίας]], [[1790]] - [[Καρπενήσι|Καρπενήσι Ευρυτανίας]], [[9 Αυγούστου]] [[1823]]) ήταν [[Έλληνες|Έλληνας]] οπλαρχηγός της [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|Ελληνικής Επανάστασης του 1821]] και καπετάνιος των [[Σουλιώτες|Σουλιωτών]]. Για τις συνολικές του υπηρεσίες και τη μεγάλη συνεισφορά του στον αγώνα, μετά θάνατον έλαβε τιμητικά το στρατιωτικό βαθμό του [[Στρατηγός|Στρατηγού]].
Ο '''Μάρκος Μπότσαρης''' ([[Σούλι Θεσπρωτίας]], [[1790]] - [[Καρπενήσι|Καρπενήσι Ευρυτανίας]], [[9 Αυγούστου]] [[1823]]) ήταν [[Έλληνες|Έλληνας]] οπλαρχηγός της [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|Ελληνικής Επανάστασης του 1821]] και καπετάνιος των [[Σουλιώτες|Σουλιωτών]]. Για τις συνολικές του υπηρεσίες και τη μεγάλη συνεισφορά του στον αγώνα, μετά θάνατον έλαβε τιμητικά το στρατιωτικό βαθμό του [[Στρατηγός|Στρατηγού]].

Έκδοση από την 07:47, 15 Σεπτεμβρίου 2021

Μάρκος Μπότσαρης
Ο Μάρκος Μπότσαρης
Ψευδώνυμο"Αετός της Σαμονίβας"
Γέννηση1790[1]
Σούλι Θεσπρωτίας, Ελλάδα, Οθωμανική Αυτοκρατορία
Θάνατος9 Αυγούστου 1823 (33 ετών)[2]
Καρπενήσι, Ευρυτανία, Ελλάδα, Οθωμανική Αυτοκρατορία
ΕνταφιασμόςΜεσολόγγι
Χώρα Ελλάδα
Εν ενεργεία1820-1823
ΒαθμόςΣτρατηγός
ΔιοικήσειςΣτρατηγία της Δυτικής Στερεάς Ελλάδος
Μάχες/πόλεμοιΕπανάσταση του 1821
Μάχη της Βογόρτσας
Πολιορκία της Άρτας
Μάχη στο Κομπότι
Μάχη του Πέτα
Πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου
Μάχη του Κεφαλόβρυσου
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )
«Εκείνος εκεί ο αμίλητος θα φάει πολλή Τουρκιάν.» --Αλή Πασάς για τον Μάρκο Μπότσαρη

[Εφημερίδα "Παπάγου-Χολαργού Πολιτεία" #119 (Ιούλιος - Αύγουστος 2021), σελ. 10 (αρθρογράφος: Ιωάννης Κρασσάς)

Ο Δημήτρης Χριστούλας (1935-2012) ήταν Έλληνας συνταξιούχος, ο οποίος δημοσίως έδωσε τέρμα στη ζωή του διαμαρτυρόμενος για την ελληνική κρίση χρέους.

Ο Μάρκος Μπότσαρης (Σούλι Θεσπρωτίας, 1790 - Καρπενήσι Ευρυτανίας, 9 Αυγούστου 1823) ήταν Έλληνας οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και καπετάνιος των Σουλιωτών. Για τις συνολικές του υπηρεσίες και τη μεγάλη συνεισφορά του στον αγώνα, μετά θάνατον έλαβε τιμητικά το στρατιωτικό βαθμό του Στρατηγού.

Πρώτα χρόνια

Ήταν ο πέμπτος γιος του Κίτσου Μπότσαρη και της Χριστίνας Παπαζώτου-Γιώτη. Ο πατέρας του, όπως και ο παππούς του Γιώργης Μπότσαρης, υπήρξαν από τις επιφανέστερες μορφές της περιοχής του Σουλίου στην Ήπειρο. Ύστερα από την πτώση του Σουλίου (1803), πήγε στην Κέρκυρα μαζί και με άλλους Σουλιώτες, όπου κατατάχτηκε ως υπαξιωματικός στο σώμα των Ηπειρωτών και Σουλιωτών που συγκρότησαν οι Γάλλοι. Μετά την ήττα των Γάλλων από τους Άγγλους (1811) επέστρεψε στην Ήπειρο, όπου έχασε τον πατέρα του το 1813.[3] Το 1815 ο Αλή Πασάς τον διόρισε αρματολό στον Κακόλακκο Πωγωνίου, στον παλιό πύργο του Κουρτ Πασά. Έμεινε στον Κακόλακκο έως το 1820, τότε δηλαδή που ο Αλής πολιορκήθηκε από τον Ισμαήλ Πασόμπεη.[3]

Δράση του Μάρκου Μπότσαρη

Ο Μάρκος Μπότσαρης.
Έργο του Τζιοβάνι Μπότζι
Η σημαία του Μάρκου Μπότσαρη.

Δράση στην Ήπειρο (1820-1821)

Ο Μάρκος Μπότσαρης, μαζί με τον θείο του, τον Νότη, αγωνιζόταν στο πλευρό των σουλτανικών δυνάμεων εναντίον του τυράννου της Ηπείρου, του Αλή Πασά, επειδή είχαν πάρει την υπόσχεση ότι θα ξαναγυρνούσαν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους.[4] Βλέποντας ότι οι Οθωμανοί αθετούσαν την υπόσχεση τους, όταν ο Αλή Πασάς πολιορκήθηκε από τα σουλτανικά στρατεύματα στα τέλη Οκτωβρίου του 1820, ο Μπότσαρης ήρθε σε συνεννόηση μαζί του και ζήτησε τον επαναπατρισμό των Σουλιωτών, με αντάλλαγμα να βοηθήσουν τον Αλή Πασά στον αγώνα του εναντίον των στρατευμάτων του σουλτάνου, πράγμα που έγινε. Ο Μπότσαρης, επικεφαλής 300-350 ανδρών, εμφανίστηκε επί του όρους Σατοβέτζας, απέναντι από το σουλτανικό στρατόπεδο, και επιτέθηκε εναντίον των Τούρκων (5 Δεκεμβρίου 1820).[4] Κατόπιν κατέλαβε το φρούριο των Βαριάδων και οχυρώθηκε σε αυτό (7 Δεκεμβρίου 1820). Από εκεί, επικεφαλής 200 ιππέων, προσέβαλε μία σουλτανική εφοδιοπομπή στις Κομψάδες Άρτας (22 Δεκεμβρίου 1820).[4] Αμέσως μετά κατέλαβε τη θέση Πέντε Πηγάδια και συνέτριψε μία δύναμη 5.000 Αλβανών που εστάλη εναντίον του. Τους επόμενους μήνες άρχισε διαπραγματεύσεις με τους Τούρκους και τους Αλβανούς, ώσπου το Μάρτιο του 1821 να έρθει στην Ήπειρο ο Χριστόφορος Περραιβός και να ενημερώσει τους Σουλιώτες για την επικείμενη επανάσταση.[4]

Όταν ξέσπασε η Επανάσταση, νίκησε τους Τούρκους στη Βογόρτσα και στα Δερβίζιανα, όπου εξόντωσε ένα ισχυρό μισθοφορικό σώμα με ένα απίστευτο τέχνασμα.[4] Καταλήφθηκαν τα Λέλοβα, η Καντσά και το παραθαλάσσιο φρούριο της Ρηνιάσας (μεσαιωνικό κάστρο κοντά στο σημερινό χωριό Ριζά Πρεβέζης).[4] Στις αρχές Μαΐου απειλήθηκε και η ίδια η Πρέβεζα.[4] Στη συνέχεια, επιτέθηκε με 600 πολεμιστές σε δύο χιλιάδες γενίτσαρους που στάθμευαν στους Δραμεσιούς, κατέλαβε το χωριό Κοσμηρά, δύο ώρες (13 χλμ.) μακριά από τα Ιωάννινα, και νίκησε τον Ισμαήλ Πασά στο μοναστήρι της Ραψίνας. [5]Ακολούθησαν οι νικηφόρες μάχες στο Κομπότι (3 Ιουλίου 1821), στους Βαριάδες (14 Ιουλίου 1821), όπου εκδίωξε τους Τούρκους από το φρούριο που μόλις είχαν καταλάβει, και στην Πλάκα (17 Ιουλίου 1821), όπου χάρη στην αποφασιστικότητά του και την ορμητική του επίθεση με 125 άντρες, στοίχισε στους Τούρκους πάνω από διακόσιους νεκρούς.[6][7] Ένα μήνα αργότερα διέλυσε τις υπέρτερες εχθρικές δυνάμεις στις Κομψάδες και συμμετείχε στην πολιορκία της Άρτας, η οποία άρχισε στις 12 Νοεμβρίου και τέλειωσε άδοξα στις 4 Δεκεμβρίου 1821.[8]

Μάχη του Πέτα και υπεράσπιση του Μεσολογγίου (1822)

Την άνοιξη του 1822 το Σούλι πολιορκήθηκε από τους Τούρκους και ο Μπότσαρης ζήτησε βοήθεια από τους οπλαρχηγούς της Στερεάς Ελλάδας. Έλαβε μέρος στην εκστρατεία του Μαυροκορδάτου στην Ήπειρο, η οποία απέτυχε ολοσχερώς στις μάχες της Πλάκας και του Πέτα (4 Ιουλίου 1822), κι έτσι τους επόμενους μήνες το Σούλι παραδόθηκε.[9] Βρέθηκε μεταξύ των υπερασπιστών του Μεσολογγίου στην πρώτη του πολιορκία στα τέλη του 1822, όπου παρέσυρε τους Τούρκους σε "πλαστές" συνομιλίες (τις λεγόμενες "καπάκια") και έδωσε χρόνο στους πολιορκημένους να ενισχύσουν τις οχυρώσεις. Τα Χριστούγεννα υπερασπίστηκε με μόνο 35 άνδρες το τείχος της πόλης από τα στρατεύματα του Ομέρ Βρυώνη. Τότε με παρέμβαση του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου τού έδωσαν τον τίτλο του στρατηγού της Δυτικής Στερεάς Ελλάδας. Μάλιστα το γεγονός αυτό προκάλεσε την αντιζηλία των άλλων οπλαρχηγών, κάτι το οποίο εξόργισε τον Μπότσαρη, ο οποίος μπροστά τους έσκισε το χαρτί του διορισμού του λέγοντας: "Όποιος είναι άξιος παίρνει το δίπλωμα με το σπαθί του από τον πασά!". Αυτή η μεγαλοπρεπής πράξη του αποδεικνύει την ανιδιοτέλειά του και την αγάπη του για την πατρίδα.[10]

Μάχη στο Κεφαλόβρυσο, ο θάνατός του και η κηδεία του (1823)

Το καλοκαίρι του 1823 προσπάθησε να ανακόψει το δρόμο στα οθωμανικά στρατεύματα που επέδραμαν προς τη δυτική Ρούμελη. Στις αρχές Ιουλίου ο Μουσταής πασάς, επικεφαλής 15.000 επίλεκτων ανδρών, εκστράτευσε εναντίον της Επανάστασης και σύντομα κατέφθασε ο Ομέρ Πασάς και ο Σούλτζη Κόρτσα με τα πολυάριθμα στρατεύματα τους.[10] Ο Μπότσαρης, τη νύχτα της 8-9 Αυγούστου,[10] μαζί με τον Κίτσο Τζαβέλα και άλλους 450 Σουλιώτες, επιτέθηκε κατά της εμπροσθοφυλακής των εχθρών, που είχαν στρατοπεδεύσει στο Κεφαλόβρυσο του Καρπενησίου, στη μάχη που έμεινε γνωστή ως Μάχη του Κεφαλόβρυσου. Παρά τον αρχικά ελαφρύ τραυματισμό του, συνέχισε να πολεμάει και κατάφερε να νικήσει τους Τουρκαλβανούς. Όμως μια εχθρική σφαίρα έπληξε το μάτι του. Ιστορικοί αναφέρουν πως τότε ο Μπότσαρης είπε πριν ξεψυχήσει: «Αδέλφια, με βάρεσαν». Εκείνη τη στιγμή, οι Σουλιώτες, αν και νικούσαν, διέκοψαν τον αγώνα για να παραλάβουν τον νεκρό αρχηγό τους και τα λάφυρα. Οι Σουλιώτες σκότωσαν εκατοντάδες εχθρούς χωρίς όμως να καταφέρουν να σταματήσουν την οθωμανική προέλαση. Μεταφέροντας το σώμα του Μπότσαρη προς το Μεσολόγγι όπου τελικά τον ενταφίασαν, σταμάτησαν για λίγο στο νάρθηκα της Μονής Προυσσού όπου ευρισκόταν ο Γεώργιος Καραϊσκάκης κατάκοιτος. Αυτός τον ασπάστηκε λέγοντας "Άμποτε ήρωα Μάρκο, κι' εγώ από τέτοιο θάνατο να πάω".[11]
Ο νεκρός μεταφέρθηκε στο Μεσολόγγι με θριαμβική πομπή που περιγράφει και ο Πουκεβίλ. Του θριάμβου προηγούνταν Τούρκοι αιχμάλωτοι, ακολουθούσαν οι αιχμαλωτισμένοι ίπποι των αξιωματικών με πολύτιμα επισάγματα και πενήντα τέσσερις σημαίες των εχθρών. Ο νεκρός Μάρκος ήταν καλυμμένος με γαλάζια χλαμύδα. Ακολουθούσαν τα λάφυρα που ήταν ζώα, όπλα, σκηνές, πολεμοφόδια και άλλα στρατιωτικά εφόδια και το ταμείο των εχθρών.[12] Η κηδεία ξεκίνησε το απομεσήμερο, από το οίκημα του επάρχου Κωνσταντίνου Μεταξά, για να δειχθεί ότι τον κηδεύει το Έθνος[13]. Η επικήδεια τελετή έγινε στον ναό Αγίου Νικολάου των προμαχώνων. Για τον θάνατο του Μπότσαρη γράφηκαν πολλά έντεχνα ποιήματα και δημοτικά τραγούδια, ενώ φιλοτεχνήθηκαν και πίνακες ζωγραφικής. Μεταξύ των άλλων ο Διονύσιος Σολωμός έγραψε ποίημα όπου παρομοιάζει τη συρροή των Ελλήνων στην κηδεία του Μπότσαρη με τη συρροή των Τρώων στην ταφή του Έκτορα.[14]

Μετά την ηρωική Έξοδο και την κατάληψη του Μεσολογγίου από τους Οθωμανούς, οι Τουρκαλβανοί άνοιξαν τον τάφο του Μπότσαρη αναζητώντας τα πολύτιμα όπλα του.[15]

  • Καλλιτεχνικές απεικονίσεις του θάνατου του Μπότσαρη
  • Ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη Πίνακας από τον Λουντοβίκο Λιππαρίνι (Ludovico Lipparini), που βρίσκεται στο μουσείο της Τεργέστης στην Ιταλία.
    Ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη Πίνακας από τον Λουντοβίκο Λιππαρίνι (Ludovico Lipparini), που βρίσκεται στο μουσείο της Τεργέστης στην Ιταλία.
  • Ο Μπότσαρης αποθνήσκει στο Καρπενήσι. Έγχρωμη λιθογραφία. Πέτερ φον Ες.
    Ο Μπότσαρης αποθνήσκει στο Καρπενήσι. Έγχρωμη λιθογραφία. Πέτερ φον Ες.
  • Ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη. Μελανογραφία του Αθανασίου Ιατρίδη. Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.
    Ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη. Μελανογραφία του Αθανασίου Ιατρίδη. Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.

Εθνικός ήρωας

Ο τάφος του Μάρκου Μπότσαρη στο Μεσολόγγι, φιλοτεχνημένος από τον Γάλλο γλύπτη Νταβίντ ντ' Ανζέρ (David d' Angers). Το επίγραμμα γράφηκε από τον καθηγητή πανεπιστημίου Δ. Σεμιτέλο.
Αρχείο:Markos Botsaris bust.jpg
Άγαλμα του Μάρκου Μπότσαρη (έργο της Νίνας Εμπειρίκου, 1937) στο Πεδίο του Άρεως.

Ο Μάρκος Μπότσαρης έμεινε στην ιστορία για την ανδρεία του και τη σημαντική συμβολή του στον Αγώνα για την ανεξαρτησία των Ελλήνων και δίκαια θεωρείται μεγάλος εθνικός ήρωας.

Πολλοί Φιλέλληνες που επισκέφθηκαν την Ελλάδα, θαύμασαν την ανδρεία του Μπότσαρη, ενώ πολλοί ποιητές έγραψαν ποιήματα γι' αυτόν. Ο Φιτζ-Γκρην Χάλλικ (Fitz-Greene Halleck) Αμερικάνος ποιητής, έγραψε ένα ποίημα με τίτλο "MARCO BOZZARIS",[16] ενώ ο Ελβετός ποιητής Τζαστ Ολίβιερ έγραψε επίσης ένα ποίημα-έπαινο προς τιμήν του, το 1825.[17] Επίσης ο εθνικός ποιητής της Ελλάδας, ο Διονύσιος Σολωμός, αφιέρωσε μία από τις ωδές του στον Μάρκο Μπότσαρη. Ο Ζακύνθιος μουσουργός Παύλος Καρρέρ συνέθεσε το 1858 την όπερα Μάρκος Βότζαρης (Marco Bozzari), σε λιμπρέτο του Ιταλού ποιητή Τζιοβάνι Κατσιαλούπι (Giovanni Caccialupi), η οποία παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία σε όλα τα γνωστά ελληνικά θέατρα του 19ου αιώνα, από λυρικά σχήματα όπως ο Ελληνικός Μελοδραματικός Θίασος.[18] Από την όπερα αυτή ιδιαίτερα δημοφιλής έχει καταστεί η άρια του Μάρκου "Εγέρασα, μωρές παιδιά", ευρύτερα γνωστή και ως "Γερο-Δήμος".[19] Ένας σταθμός του μετρό του Παρισιού (σταθμός Botzaris) έχει ονομαστεί προς τιμήν του. Αναφέρεται ότι ήδη το 1825 υπήρχε λαϊκό-σχολικό δράμα για τον Μάρκο Μπότσαρη, γραμμένο από την Ευανθία Καΐρη, το οποίο διαρκούσης της επανάστασης διδασκόταν σε όποια σχολεία το επέτρεπαν οι συνθήκες (αναφέρεται η Τήνος) για να τονώνεται το αίσθημα υπέρ της ελευθερίας.[20]

Απόγονοι

Ο Μάρκος Μπότσαρης είχε παντρευτεί τη Χρυσούλα Καλογήρου και έκανε μαζί της πέντε παιδιά, από τα οποία μόνο τα δύο επιβίωσαν.[εκκρεμεί παραπομπή] Ο γιος του, Δημήτριος Μπότσαρης, ο οποίος γεννήθηκε το 1814, έγινε στρατιωτικός και διετέλεσε Υπουργός Στρατιωτικών το 1859 και 1866-1867, ενώ οργάνωσε το Μετοχικό Ταμείο Στρατού. Πέθανε στις 17 Αυγούστου 1871 στην Αθήνα. Η κόρη του Μπότσαρη, Κατερίνα "Ρόζα" Μπότσαρη, γεννημένη στο Σούλι το 1818, ήταν στην υπηρεσία ("κυρία επί των τιμών") της βασίλισσας της Ελλάδος Αμαλίας. Απεβίωσε το 1875.

Το ελληνοαρβανίτικο λεξικό

Σε ηλικία 19 ετών, ενώ ζούσε στην Κέρκυρα, ο Μάρκος Μπότσαρης κατά παραγγελία του Πουκεβίλ και με τη βοήθεια μεγαλυτέρων του συνέγραψε ένα ελληνοαρβανίτικο γλωσσάριο.[21] Αποτελεί μάλιστα το πρώτο ελληνοαρβανίτικο λεξικό.[22] Η ονομασία του έργου αυτού, όπου και ο ίδιος ο Μπότσαρης το επιγράφει έτσι, είναι "Λεξικόν της Ρωμαϊκής και Αρβανητηκής Απλής". Το χειρόγραφο αφιερώθηκε από τον Πουκεβίλ στην Εθνική Βιβλιοθήκη των Παρισίων και φέρει την ιδιόγραφη σημείωση "Ce lexique est écrit de la main de Marc Botzaris à Corfou en 1809 devant moi. Pouqueville".[23] Το ίδιο χειρόγραφο περιλαμβάνει και ένα είδος ελληνοαλβανικής μεθόδου άνευ διδασκάλου και ελληνοαλβανικούς διαλόγους. Είναι γραμμένο με ελληνικά γράμματα μερικά των οποίων είναι ιδιόμορφα και φαίνεται τα είχε επινοήσει ο ίδιος ο Μπότσαρης. Ο ίδιος γνώριζε λίγα γράμματα που πιθανώς είχε διδαχθεί από τον καλόγηρο Σαμουήλ ή, κατά μία πληροφορία, στη Μονή του Προφήτου Ηλιού.

Ο Μάρκος Μπότσαρης. Αναμνηστικό μετάλλιο φιλοτεχνημένο από τον Βαυαρό γλύπτη Κόνραντ Λάνγκε (Konrad Lange) το 1836. Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.

Σύμφωνα με σημείωση του Πουκεβίλ, ο Μπότσαρης έγραψε το λεξικό καθ' υπαγόρευση του πατέρα του Κίτσου, του θείου του Νότη και του πεθερού του Χρηστάκη Καλογήρου. Ο καθηγητής και ακαδημαϊκός Τίτος Γιοχάλας που μελέτησε το χειρόγραφο, πιστεύει ότι ο Μπότσαρης έγραφε τα ελληνικά λήμματα και οι μεγαλύτεροι έδιναν την αλβανική μετάφραση. Είχε παλαιότερα υποστηριχτεί από κάποιους ότι το λεξικό γράφηκε για να εξυπηρετήσει την επικοινωνία μεταξύ των Σουλιωτών και των άλλων Ελλήνων, όμως κατά τον Γιοχάλα αυτό δεν θεωρείται πιθανό, διότι αφενός οι Σουλιώτες γνώριζαν την ελληνική αφετέρου το περιεχόμενο του λεξικού δεν είναι χρηστικό για την καθημερινή ζωή[24]. Επίσης οι λέξεις δεν είναι με αλφαβητική σειρά ώστε το λεξικό να είναι χρηστικό. Θεωρείται πιθανότερο ότι το λεξικό γράφηκε κατόπιν πρωτοβουλίας του Πουκεβίλ, ο οποίος είχε ενδιαφέρον για την αλβανική γλώσσα, και τελικώς παρήγαγε ένα Αλβανογαλλικό γλωσσάριο μεταφράζοντας τα ελληνικά λήμματα του Μπότσαρη και μεταγράφοντας τα αλβανικά με λατινικούς χαρακτήρες. Αυτό το δημοσίευσε στο έργο του Voyage dans la Grèce (μετ. Ταξίδι στην Ελλάδα), τομ. 2, σελ. 617-623, το 1820.

Θεωρείται άξιο προσοχής το ότι συχνά ο Μπότσαρης και οι συνεργάτες του αποδίδουν τις ελληνικές φράσεις στην Αλβανική, σκεπτόμενοι αποκλειστικά "ελληνικά", μεταφέροντας δηλαδή την ελληνική σύνταξη στην αλβανική. Το ίδιο συμβαίνει και με σύνθετες ελληνικές λέξεις ενώ παρατηρείται και λανθασμένη μεταφορά των γενών ουσιαστικών και επιθέτων από την Ελληνική στην Αλβανική. Επίσης δύο ελληνικές λέξεις δεν μεταφράστηκαν στην Αλβανική είτε από άγνοια είτε εκ παραδρομής, ενώ υπάρχουν και άλλα είδη λαθών στην Αλβανική. Η παρουσία αυτών των φαινομένων ερμηνεύεται κατά τον Γιοχάλα με δύο τρόπους[25]:

  1. Η μητρική γλώσσα του Μπότσαρη και των συνεργατών του ήταν η Ελληνική.
  2. Αν ομιλείτο στο Σούλι η Αλβανική, τότε είναι πιθανό η επίδραση της Ελληνικής να ήταν πολύ μεγάλη στην Αλβανική.

Το αλβανικό ιδίωμα του λεξικού ανήκει στην τοσκική διάλεκτο της νότιας αλβανικής γλωσσικής ομάδας και περιλαμβάνει μεγάλο αριθμό δανείων από την Ελληνική.[26]

Παραπομπές

  1. ↑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, τεύχος 138, Φεβρουάριος 2008, σελ. 11.
  2. ↑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, τεύχος 138, Φεβρουάριος 2008, σελ. 17.
  3. ↑ 3,0 3,1 ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, τεύχος 138, Φεβρουάριος 2008, σελ. 11.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, τεύχος 138, Φεβρουάριος 2008, σελ. 12.
  5. ↑ Γούδας Aν., Bίοι Παράλληλοι, Ήρωες της ξηράς, Εν Aθήναις 1876, Τ. 8, σ. 62
  6. ↑ Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τ. ΙΒ', σ. 160, 162.
  7. ↑ Χρ.Περραιβός "Ιστορία του Σουλίου και της Πάργας", Αθήνα 1857, σελ. 302
  8. ↑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, τεύχος 138, Φεβρουάριος 2008, σελ. 13.
  9. ↑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, τεύχος 138, Φεβρουάριος 2008, σελ. 14-16.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, τεύχος 138, Φεβρουάριος 2008, σελ. 16.
  11. ↑ Ι. Βλαχογιάννη, Τα ανέκδοτα του Καραϊσκάκη και του Κολοκοτρώνη, Αθήναι 1922, σελ. 8
  12. ↑ Γούδας Aν., Bίοι Παράλληλοι, Ήρωες της ξηράς, Εν Aθήναις 1876, Τ. 8, σ. 71
  13. ↑ Ηλίας Παπαθανασόπουλος, «Ο θάνατος και η κηδεία του Μάρκου Μπότσαρη», Ιστορία Εικονογραφημένη,τχ.69 (Μάρτιος 1974), σελ.107
  14. ↑ Κ.Σ. Κώνστα, Του Μάρκου Μπότσαρη, Στερεοελλαδική Εστία, 1962, τ. 16, σελ. 117-130.
  15. ↑ Σιμόπουλος, Πώς είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του '21, τομ. 1, σ. 282. Αναφέρεται στο Βαρβαρήγος Ποθητός (2012) Θρησκεία και θρησκευτική ζωή κατά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Μεταπτυχιακή διατριβή, σελ. 73.
  16. ↑ «Marco Bozzaris, by Fitz-Greene Halleck». www.poetry-archive.com. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  17. ↑ «Olivier, Juste Daniel». 1911 Encyclopædia Britannica Volume 20. https://en.wikisource.org/wiki/1911_Encyclop%C3%A6dia_Britannica/Olivier,_Juste_Daniel. 
  18. ↑ Ξεπαπαδάκου, Αύρα (2003). «Ο Μάρκος Βότζαρης του Παύλου Καρρέρ. Μία εθνική όπερα». Μουσικός Λόγος 5, 27-63. https://www.academia.edu/723546/_%CE%9F_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%92%CF%8C%CF%84%CE%B6%CE%B1%CF%81%CE%B7%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%81%CE%AD%CF%81._%CE%9C%CE%AF%CE%B1_%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%8C%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82_5_2003_27-63_The_Marco_Bozzari_by_Pavlos_Carrer_a_national_Opera_Moussikos_Logos_5_2003_27-63. 
  19. ↑ Ξεπαπαδάκου, Αύρα (2013). Παύλος Καρρέρ. Αθήνα: Fagottobooks. σελ. 91-92. ISBN 9789606685521. 
  20. ↑ Ευαγγελίδης Τρύφων, Η παιδεία επί τουρκοκρατίας, Αθήνα, 1936, τόμ. Β', σελ. 79
  21. ↑ Γιοχάλας 1980, σελ. 39-42
  22. ↑ Γιοχάλας 1980, σελ. 29
  23. ↑ « Αυτό το λεξικό γράφτηκε από το χέρι του Μαρκ Μποτσαρί (Μάρκου Μπότσαρη) στο Κόρφου (Κέρκυρα), το 1809, παρουσία μου. Πουκεβίλ. »
  24. ↑ Γιοχάλας 1980, σελ. 40-41
  25. ↑ Γιοχάλας 1980, σελ. 53
  26. ↑ Γιοχάλας Π. Τίτος, Το ελληνο-αλβανικόν λεξικόν του Μάρκου Μπότσαρη (φιλολογική έκδοσις εκ του αυτογράφου), Ακαδημία Αθηνών, 1980.

Βιβλιογραφία

  • Ηλίας Παπαθανασόπουλος, «Ο θάνατος και η κηδεία του Μάρκου Μπότσαρη», Ιστορία Εικονογραφημένη,τχ.69 (Μάρτιος 1974), σελ.104-111
  • Εγκυκλοπαίδεια Υδρία-Cambridge-Ήλιος
  • Γιοχάλας, Τίτος Π. (1980). Το ελληνο-αλβανικόν λεξικόν του Μάρκου Μπότσαρη (φιλολογική έκδοσις εκ του αυτογράφου). Αθήνα: Ακαδημία Αθηνών. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μάρκος_Μπότσαρης&oldid=9053012"