Η Καθημερινή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
{{μορφοποίηση}}
{{μορφοποίηση}}
{{Κουτί πληροφοριών εφημερίδας
{{Κουτί πληροφοριών εφημερίδας
|όνομα = Η Καθημερινή
|όνομα = Η Καθημερινή
|εικόνα = [[Αρχείο:Logo-kathimerini-gr.svg|250px]]
|εικόνα = [[Αρχείο:Logo-kathimerini-gr.svg|250px]]
|λεζάντα =
|τύπος = Καθημερινή [[εφημερίδα]]
|τύπος = Καθημερινή [[εφημερίδα]]
|μορφή = Εφημερίδα μεγάλου σχήματος
|μορφή = Εφημερίδα μεγάλου σχήματος
Γραμμή 9: Γραμμή 8:
|ιδιοκτήτες = «Καθημερινές Εκδόσεις» Μονοπρόσωπη Α.Ε.
|ιδιοκτήτες = «Καθημερινές Εκδόσεις» Μονοπρόσωπη Α.Ε.
|ιδρυτές = [[Γεώργιος Βλάχος (δημοσιογράφος)|Γεώργιος Βλάχος]]
|ιδρυτές = [[Γεώργιος Βλάχος (δημοσιογράφος)|Γεώργιος Βλάχος]]
|πολιτικήl =
|Έδρα = Εθνάρχου Μακαρίου και Δημητρίου Φαληρέως 2, 185 47, [[Νέο Φάληρο]], [[Ελλάδα]]
|Έδρα = Εθνάρχου Μακαρίου και Δημητρίου Φαληρέως 2, 185 47, [[Νέο Φάληρο]], [[Ελλάδα]]
|αρχισυντάκτης = Παπαχελάς Αλέξης
|αρχισυντάκτης = Παπαχελάς Αλέξης
Γραμμή 30: Γραμμή 28:


==Ιστορικό==
==Ιστορικό==
Τα πρώτα χρόνια, ήταν εγκατεστημένη στην παλιά μονοκατοικία της οικογένειας Βλάχου στην οδό Σωκράτους 57. Κυκλοφορούσε καθημερινά με τέσσερις ή έξι σελίδες και κόστιζε μία δραχμή. Ο Γεώργιος Βλάχος ήταν ιδιοκτήτης και βασικός συντάκτης της εφημερίδας μέχρι και το 1951. Εκτός του πολύστηλου πολιτικού άρθρου του, που διαμόρφωνε την κατεύθυνση της εφημερίδας, συμμετείχε με χιουμοριστικά σχόλια και πολιτικές κριτικές στη στήλη «Καθημερινός Διάλογος». Συνήθης ήταν η προσφορά σε αναγνώσματα διαφόρων τύπων, αλλά και ανέκδοτων  μυθιστορημάτων σε συνέχειες.
Τα πρώτα χρόνια, ήταν εγκατεστημένη στην παλιά μονοκατοικία της οικογένειας Βλάχου στην οδό Σωκράτους 57. Κυκλοφορούσε καθημερινά με τέσσερις ή έξι σελίδες και κόστιζε μία δραχμή. Ο Γεώργιος Βλάχος ήταν ιδιοκτήτης και βασικός συντάκτης της εφημερίδας μέχρι και το 1951. Εκτός του πολύστηλου πολιτικού άρθρου του, που διαμόρφωνε την κατεύθυνση της εφημερίδας, συμμετείχε με χιουμοριστικά σχόλια και πολιτικές κριτικές στη στήλη «Καθημερινός Διάλογος». Συνήθης ήταν η προσφορά σε αναγνώσματα διαφόρων τύπων, αλλά και ανέκδοτων μυθιστορημάτων σε συνέχειες.


«Η Δασκάλα με τα χρυσά μάτια» του Μυριβύλη και η «Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ» του Τερζάκη, αποτελούν μόνο ένα πολύ μικρό δείγμα αυτών. Σημαντικές στήλες της εποχής ήταν «Τα φαιδρά του Εικοσιτετραώρου» με χρώμα αστυνομικού ρεπορτάζ, και η στήλη «Εδώ και Εκεί» με αναφορά στα κοσμικά γεγονότα των Αθηνών. Μετά το θάνατό του [[Γεώργιος Βλάχος (δημοσιογράφος)|Γεώργιου Α. Βλάχου]], η διεύθυνση της εφημερίδας μεταβιβάστηκε στην κόρη του, Ελένη Βλάχου.
«Η Δασκάλα με τα χρυσά μάτια» του Μυριβύλη και η «Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ» του Τερζάκη, αποτελούν μόνο ένα πολύ μικρό δείγμα αυτών. Σημαντικές στήλες της εποχής ήταν «Τα φαιδρά του Εικοσιτετραώρου» με χρώμα αστυνομικού ρεπορτάζ, και η στήλη «Εδώ και Εκεί» με αναφορά στα κοσμικά γεγονότα των Αθηνών. Μετά το θάνατό του [[Γεώργιος Βλάχος (δημοσιογράφος)|Γεώργιου Α. Βλάχου]], η διεύθυνση της εφημερίδας μεταβιβάστηκε στην κόρη του, Ελένη Βλάχου.
Γραμμή 40: Γραμμή 38:
«Ανεξάρτητον όργανον αντιβενιζελικής αδιαλλαξίας και συντηρητικότητος εν παντί, έσχεν ευρείαν διάδοσιν και ήσκησε σημαντικόν επηρεασμόν. Διακρίνεται διά την σφοδράν μαχητικότητά της, την εντυπωσιακήν αρθρογραφίαν, το καλαίσθητον ύφος, την παικτικήν και σατιρικήν διάθεσιν, την αίσθησιν και έξαρσιν του ζητήματος της ημέρας. Τας πολιτικάς, κοινωνικάς και φιλολογικάς γνώμας της καθορίζει γενικώς στερρά εμμονή εις την παράδοσιν, χαρακτηριζομένη από την έλξιν προς εν εξιδανικευμένον παρελθόν τάξεως, ευπρεπείας και αισθήματος, ήτις επιτρέπει να παρεισάγωνται τόνοι λυρικοί εις την πλέον οξείαν πολεμικήν της».
«Ανεξάρτητον όργανον αντιβενιζελικής αδιαλλαξίας και συντηρητικότητος εν παντί, έσχεν ευρείαν διάδοσιν και ήσκησε σημαντικόν επηρεασμόν. Διακρίνεται διά την σφοδράν μαχητικότητά της, την εντυπωσιακήν αρθρογραφίαν, το καλαίσθητον ύφος, την παικτικήν και σατιρικήν διάθεσιν, την αίσθησιν και έξαρσιν του ζητήματος της ημέρας. Τας πολιτικάς, κοινωνικάς και φιλολογικάς γνώμας της καθορίζει γενικώς στερρά εμμονή εις την παράδοσιν, χαρακτηριζομένη από την έλξιν προς εν εξιδανικευμένον παρελθόν τάξεως, ευπρεπείας και αισθήματος, ήτις επιτρέπει να παρεισάγωνται τόνοι λυρικοί εις την πλέον οξείαν πολεμικήν της».


Το πολιτικό πρόγραμμα της Καθημερινής, που διακήρυξε στις 13 Σεπτεμβρίου 1920, συνοψίζεται στη φράση «Κάτω ο Βενιζέλος» (Μάγερ, 1957)<ref name=":0">Μάγερ, Κ. (1959). ''Ιστορία του Ελληνικού Τύπου: Αθηναϊκαί Εφημερίδες 1901-1959'', (Τόμ. Β) Αθήνα: Αθήναι.</ref>. Με αυτόν τον τρόπο, μετατρέπεται σε ναυαρχίδα του αντιβενιζελισμού, προσκείμενη σε αυταρχικές μορφές εξουσίας με φιλοβασιλικά «αισθήματα» (Γιαννουλόπουλος, 2008)<ref>Γιαννουλόπουλος, Γ. (2008). «Τα χρόνια του Μεσοπολέμου» :1923-1939. Στο: Γ. Δρούλια & Γ. Κουτσοπανάγου (επιμ.) . ''Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου,'' 1784-1974. Αθήνα: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, σελ. 41-45.</ref> Εκείνες τις μέρες ο Γιώργος Βλάχος συνελήφθη και φυλακίστηκε με αποτέλεσμα η Καθημερινή να μη δημοσιευτεί για δώδεκα ημέρες. Εκτός από τις βιαιότητες εναντίον του Τύπου, κυριαρχεί ο έλεγχος και η πρακτική των λευκών στηλών. Οι τελευταίες ήταν απόρροια της λογοκρισίας και αντικαθιστούσαν, τα αφαιρεμένα από την κυβέρνηση, τμήματα των εφημερίδων (Μάγερ, 1957).
Το πολιτικό πρόγραμμα της Καθημερινής, που διακήρυξε στις 13 Σεπτεμβρίου 1920, συνοψίζεται στη φράση «Κάτω ο Βενιζέλος» (Μάγερ, 1957)<ref name=":0">Μάγερ, Κ. (1959). ''Ιστορία του Ελληνικού Τύπου: Αθηναϊκαί Εφημερίδες 1901-1959'', (Τόμ. Β) Αθήνα: Αθήναι.</ref>. Με αυτόν τον τρόπο, μετατρέπεται σε ναυαρχίδα του αντιβενιζελισμού, προσκείμενη σε αυταρχικές μορφές εξουσίας με φιλοβασιλικά «αισθήματα» (Γιαννουλόπουλος, 2008)<ref>Γιαννουλόπουλος, Γ. (2008). «Τα χρόνια του Μεσοπολέμου»: 1923-1939. Στο: Γ. Δρούλια & Γ. Κουτσοπανάγου (επιμ.) ''Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου,'' 1784-1974. Αθήνα: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, σελ. 41-45.</ref> Εκείνες τις μέρες ο Γιώργος Βλάχος συνελήφθη και φυλακίστηκε με αποτέλεσμα η Καθημερινή να μη δημοσιευτεί για δώδεκα ημέρες. Εκτός από τις βιαιότητες εναντίον του Τύπου, κυριαρχεί ο έλεγχος και η πρακτική των λευκών στηλών. Οι τελευταίες ήταν απόρροια της λογοκρισίας και αντικαθιστούσαν, τα αφαιρεμένα από την κυβέρνηση, τμήματα των εφημερίδων (Μάγερ, 1957).


Παρά την απομάκρυνση του Βενιζέλου και την άνοδο της  «Ηνωμένης Αντιπολίτευσης» την ίδια χρονιά, η Καθημερινή συνέχιζε να διατηρεί κριτική στάση απέναντι στην Κυβέρνηση και τις ενέργειές της, κυρίως όσον αφορά την εξέλιξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία. Στο ιστορικό άρθρο «Οίκαδε» (14 Αυγούστου 1922) στηλιτεύει, τρόπον τινά, την κυβέρνηση και ζητά την επιστροφή των ελληνικών στρατευμάτων οίκαδε, δηλαδή πίσω στην πατρίδα. Για το άρθρο τούτο αλλά και για το άρθρο «Πομερανοί», ο Γιώργος Βλάχος επικρίθηκε από αντίπαλους και φίλους, καθώς θεωρήθηκε ότι συνετέλεσε στην ηθική κατάρρευση του μαχόμενου στρατού. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να ισχύει, εφόσον τα σώματα του ελληνικού στρατού είχαν ήδη δεχτεί το πρώτο πλήγμα από τον τουρκικό στρατό στο Αφιόν Καραχισάρ (Μάγερ, 1957)<ref name=":0" />.
Παρά την απομάκρυνση του Βενιζέλου και την άνοδο της  «Ηνωμένης Αντιπολίτευσης» την ίδια χρονιά, η Καθημερινή συνέχιζε να διατηρεί κριτική στάση απέναντι στην Κυβέρνηση και τις ενέργειές της, κυρίως όσον αφορά την εξέλιξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία. Στο ιστορικό άρθρο «Οίκαδε» (14 Αυγούστου 1922) στηλιτεύει, τρόπον τινά, την κυβέρνηση και ζητά την επιστροφή των ελληνικών στρατευμάτων οίκαδε, δηλαδή πίσω στην πατρίδα. Για το άρθρο τούτο αλλά και για το άρθρο «Πομερανοί», ο Γιώργος Βλάχος επικρίθηκε από αντίπαλους και φίλους, καθώς θεωρήθηκε ότι συνετέλεσε στην ηθική κατάρρευση του μαχόμενου στρατού. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να ισχύει, εφόσον τα σώματα του ελληνικού στρατού είχαν ήδη δεχτεί το πρώτο πλήγμα από τον τουρκικό στρατό στο Αφιόν Καραχισάρ (Μάγερ, 1957)<ref name=":0" />.


Αντιθέτως, η επίθεση από τις τουρκικές δυνάμεις καταγράφεται ιστορικά στην Άγκυρα στις 16 Αυγούστου 1922. Αφότου εδέχθη επίθεση, ο ελληνικός στρατός «κινήθηκε προς την περιοχή του Αφιόν Καραχισάρ, απ’ όπου αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει, πρώτα προς τη Σμύρνη και, στη συνέχεια, προς τα παράλια της Μικράς Ασίας» (Λεοντή, 1998, σελίδα 156)<ref>Λεοντή, Α. (1998). ''Τοπογραφίες του Ελληνισμού: Χαρτογραφώντας την πατρίδα''. Αθήνα: Scripta.</ref>. Εντούτοις, σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να αποδοθεί η ήττα των Ελλήνων στις παρεμβάσεις του Τύπου. Το τουρκικό εθνικιστικό κίνημα  ίχε αναπτυχθεί πολύ νωρίτερα και είχε φτάσει στο απόγειό του ήδη από το 1919. Συνεπώς η υποχώρηση του ελληνικού Στρατού και η καταστροφή της Σμύρνης ήταν σε μεγάλο βαθμό προδιαγεγραμμένα (Βερέμης, 2013)<ref name=":1">Βερέμης, Θ. (2013). ''Νεότερη Ελλάδα: Μια Ιστορία από το 1821''. Αθήνα: Πατάκη.</ref>.
Αντιθέτως, η επίθεση από τις τουρκικές δυνάμεις καταγράφεται ιστορικά στην Άγκυρα στις 16 Αυγούστου 1922. Αφότου εδέχθη επίθεση, ο ελληνικός στρατός «κινήθηκε προς την περιοχή του Αφιόν Καραχισάρ, απ’ όπου αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει, πρώτα προς τη Σμύρνη και, στη συνέχεια, προς τα παράλια της Μικράς Ασίας» (Λεοντή, 1998, σελίδα 156)<ref>Λεοντή, Α. (1998). ''Τοπογραφίες του Ελληνισμού: Χαρτογραφώντας την πατρίδα''. Αθήνα: Scripta.</ref>. Εντούτοις, σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να αποδοθεί η ήττα των Ελλήνων στις παρεμβάσεις του Τύπου. Το τουρκικό εθνικιστικό κίνημα είχε αναπτυχθεί πολύ νωρίτερα και είχε φτάσει στο απόγειό του ήδη από το 1919. Συνεπώς η υποχώρηση του ελληνικού Στρατού και η καταστροφή της Σμύρνης ήταν σε μεγάλο βαθμό προδιαγεγραμμένα (Βερέμης, 2013)<ref name=":1">Βερέμης, Θ. (2013). ''Νεότερη Ελλάδα: Μια Ιστορία από το 1821''. Αθήνα: Πατάκη.</ref>.


Άμεσο επακόλουθο της ήττας, ήταν η ανταλλαγή πληθυσμών που επιβλήθηκε με την επισφράγιση της συνθήκης της Λωζάνης (μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας) το 1923 (Βερέμης, 2013)<ref name=":1" />. Η πολεμική στάση των γηγενών κατοίκων στη νέα «ανθρωπογεωγραφία» είναι φανερή και στον Τύπο της εποχής. Το ίδιο συνέβη και με την "Καθημερινή η οποία κράτησε έντονα αντιπροσφυγική στάση, προτείνοντας να μη δοθούν πολιτικά δικαιώματα στους διωγμένους Έλληνες της [[Μικρά Ασία|Μικράς Ασίας]] και του [[Πόντος|Πόντου]]<ref>[http://www.patrides.com/may09/agtzidis.htm "Προσεγγίζοντας τον αντιπροσφυγικό αναθεωρητισμό"]</ref><ref>[https://www.antibaro.gr/article/1433 Αναφορά στην "Καθημερινή" της εποχής (παραπομπή 31)]</ref>.
Άμεσο επακόλουθο της ήττας, ήταν η ανταλλαγή πληθυσμών που επιβλήθηκε με την επισφράγιση της συνθήκης της Λωζάνης (μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας) το 1923 (Βερέμης, 2013)<ref name=":1" />. Η πολεμική στάση των γηγενών κατοίκων στη νέα «ανθρωπογεωγραφία» είναι φανερή και στον Τύπο της εποχής. Το ίδιο συνέβη και με την "Καθημερινή η οποία κράτησε έντονα αντιπροσφυγική στάση, προτείνοντας να μη δοθούν πολιτικά δικαιώματα στους διωγμένους Έλληνες της [[Μικρά Ασία|Μικράς Ασίας]] και του [[Πόντος|Πόντου]]<ref>[http://www.patrides.com/may09/agtzidis.htm "Προσεγγίζοντας τον αντιπροσφυγικό αναθεωρητισμό"]</ref><ref>[https://www.antibaro.gr/article/1433 Αναφορά στην "Καθημερινή" της εποχής (παραπομπή 31)]</ref>.
Γραμμή 66: Γραμμή 64:
Το Ιουλιανό πραξικόπημα του ’67 και η περίοδος της δικτατορίας που ακολούθησαν την πτώση της κυβέρνησης Στεφανόπουλου, αποτέλεσαν τομή για την εξέλιξη της Καθημερινής. Η απόφαση της ιδιοκτήτριας Ελένης Βλάχου να κλείσει την εφημερίδα την περίοδο της επταετίας, θεωρήθηκε αναντίστοιχη με την έως τότε πολιτική της στάση (Ψαράκης, 1993)<ref name=":4" />. Πως γίνεται μία εφημερίδα της άκρας δεξιάς να μην υποστηρίζει τη δικτατορία, ενώ στο παρελθόν δήλωνε υπέρμαχος του Ιωάννη Μεταξά; Μάλιστα, η ίδια κατέφυγε στο εξωτερικό και διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο στον αντιδικτατορικό αγώνα (Σωμερίτης, 2008)<ref name=":5">Σωμερίτης, Ρ. (2008). «Επίμετρο: 1974 έως σήμερα». Στο: Γ. Δρούλια & Γ. Κουτσοπανάγου (επιμ.). ''Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου'', 1784- 1974. Αθήνα: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, σελ. 61-65.</ref>.
Το Ιουλιανό πραξικόπημα του ’67 και η περίοδος της δικτατορίας που ακολούθησαν την πτώση της κυβέρνησης Στεφανόπουλου, αποτέλεσαν τομή για την εξέλιξη της Καθημερινής. Η απόφαση της ιδιοκτήτριας Ελένης Βλάχου να κλείσει την εφημερίδα την περίοδο της επταετίας, θεωρήθηκε αναντίστοιχη με την έως τότε πολιτική της στάση (Ψαράκης, 1993)<ref name=":4" />. Πως γίνεται μία εφημερίδα της άκρας δεξιάς να μην υποστηρίζει τη δικτατορία, ενώ στο παρελθόν δήλωνε υπέρμαχος του Ιωάννη Μεταξά; Μάλιστα, η ίδια κατέφυγε στο εξωτερικό και διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο στον αντιδικτατορικό αγώνα (Σωμερίτης, 2008)<ref name=":5">Σωμερίτης, Ρ. (2008). «Επίμετρο: 1974 έως σήμερα». Στο: Γ. Δρούλια & Γ. Κουτσοπανάγου (επιμ.). ''Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου'', 1784- 1974. Αθήνα: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, σελ. 61-65.</ref>.


Όπως αναφέρουν οι Τάιμς της Ν. Υόρκης: ''Όταν η ελευθερία γραφής, λόγου και πολιτικής δράσεως χάνονται, ύστατη διαμαρτυρία γίνεται η σιγή. Εις την τραγωδία που εκυριάρχησε στην Ελλάδα, η Κα Ελένη Βλάχου επροτίμησε με γενναιότητα την διακοπήν εκδόσεως δύο εφημερίδων και ενός περιοδικού επικαιρότητος από την παραδοχήν στρατιωτικής λογοκρισίας'' (4 Μαΐου, 1967).{{εκκρεμεί παραπομπή}} Κατ’ αντιστοιχία  με την περίοδο του εμφυλίου, κυριάρχησαν η λογοκρισία, οι διώξεις, οι εκβιασμοί και οι συλλήψεις των αντιπολιτευόμενων εφημερίδων, από το καθεστώς της δικτατορίας (Ψυχογιός, 2004)<ref name=":3" />. 
Όπως αναφέρουν οι Τάιμς της Ν. Υόρκης: ''Όταν η ελευθερία γραφής, λόγου και πολιτικής δράσεως χάνονται, ύστατη διαμαρτυρία γίνεται η σιγή. Εις την τραγωδία που εκυριάρχησε στην Ελλάδα, η Κα Ελένη Βλάχου επροτίμησε με γενναιότητα την διακοπήν εκδόσεως δύο εφημερίδων και ενός περιοδικού επικαιρότητος από την παραδοχήν στρατιωτικής λογοκρισίας'' (4 Μαΐου, 1967).{{εκκρεμεί παραπομπή}} Κατ’ αντιστοιχία  με την περίοδο του εμφυλίου, κυριάρχησαν η λογοκρισία, οι διώξεις, οι εκβιασμοί και οι συλλήψεις των αντιπολιτευόμενων εφημερίδων, από το καθεστώς της δικτατορίας (Ψυχογιός, 2004)<ref name=":3" />.


Προς το τέλος της δεκαετίας του '80 οι μικρές βιοτεχνίες του Τύπου υπό το βάρος των οικονομικών πιέσεων (τεράστια κεφάλαια για την επιβίωσή τους, αφαίρεση σημαντικού ποσοστού διαφήμισης), αφομοιώθηκαν από τα συγκροτήματα Τύπου (Σωμερίτης, 2008)<ref name=":5" />.
Προς το τέλος της δεκαετίας του '80 οι μικρές βιοτεχνίες του Τύπου υπό το βάρος των οικονομικών πιέσεων (τεράστια κεφάλαια για την επιβίωσή τους, αφαίρεση σημαντικού ποσοστού διαφήμισης), αφομοιώθηκαν από τα συγκροτήματα Τύπου (Σωμερίτης, 2008)<ref name=":5" />.

Έκδοση από την 10:59, 27 Μαΐου 2021

Η Καθημερινή
Αρχείο:Logo-kathimerini-gr.svg
ΤύποςΚαθημερινή εφημερίδα
ΜορφήΕφημερίδα μεγάλου σχήματος
Ιδιοκτήτης«Καθημερινές Εκδόσεις» Μονοπρόσωπη Α.Ε.
ΙδρυτήςΓεώργιος Βλάχος
ΑρχισυντάκτηςΠαπαχελάς Αλέξης
Ίδρυση15 Σεπτεμβρίου 1919, πριν 104 έτη (1919--9-15)
Πολιτική τοποθέτησηφιλελεύθερος συντηρητισμός
ΓλώσσαΕλληνικά
ΈδραΕθνάρχου Μακαρίου και Δημητρίου Φαληρέως 2, 185 47, Νέο Φάληρο, Ελλάδα
ISSN1108-9792
ΙστοσελίδαΕπίσημη ιστοσελίδα
Σελίδα στο Facebook Σελίδα στο Twitter


Η Καθημερινή είναι ημερήσια πολιτική και οικονομική εφημερίδα που εκδίδεται στην Αθήνα. Ιδρύθηκε από τον Γεώργιο Α. Βλάχο. Το πρώτο φύλλο κυκλοφόρησε στις 15 Σεπτεμβρίου 1919. Μετά το θάνατό του το 1951, η εφημερίδα πέρασε στα χέρια της κόρης του Ελένης Βλάχου. Εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων, η Βλάχου πούλησε την εφημερίδα το 1987 στον Γιώργο Κοσκωτά και έγινε μέρος του εκδοτικού συγκροτήματος της ανώνυμης εταιρείας παραγωγής και εκμετάλλευσης μέσων μαζικής επικοινωνίας «Γραμμή». Με την αποκάλυψη του σκανδάλου «Κοσκωτά», η εφημερίδα πέρασε στα χέρια του Αριστείδη Αλαφούζου και σήμερα μαζί με τον ΣΚΑΪ, αποτελεί μέρος του μιντιακού οργανισμού της οικογένειας Αλαφούζου.

Στο μεγαλύτερο μέρος της μακράς πορείας της, η Καθημερινή έγινε φορέας συντηρητικών απόψεων και δεξιών πεποιθήσεων.[εκκρεμεί παραπομπή] Την περίοδο του εθνικού διχασμού υποστήριξε την Ηνωμένη Αντιπολίτευση του Γούναρη και το Λαϊκόν Κόμμα του Παναγιώτη Τσαλδάρη, αργότερα τη δικτατορία του Μεταξά και κατά τη μεταπολίτευση την κυβέρνηση Παπάγου και την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή.[εκκρεμεί παραπομπή]

Μολαταύτα, την περίοδο της κατοχής και κατά τη δικτατορία του ΄67 επέδειξε σθεναρά αντίσταση απέναντι στα καταπιεστικά καθεστώτα. Σημειωτέον ότι την 21/4/1967 λόγω του Απριλιανού πραξικοπήματος η Ελένη Βλάχου διέκοψε την κυκλοφορία της εφημερίδας. Οι Απριλιανοί την πίεσαν να ξαναβγάλει την εφημερίδα αλλά εκείνη αρνήθηκε. Στις 21 Δεκεμβρίου 1967 διέφυγε στο εξωτερικό. Επέστρεψε στην Ελλάδα στις 9 Αυγούστου του 1974 μετά τη Μεταπολίτευση και στις 15 Σεπτεμβρίου 1974 έβγαλε και πάλι την Καθημερινή. Σήμερα, αν και βρίσκεται πιο κοντά στον κεντρώο χώρο, θεωρείται πολυσυλλεκτική εφημερίδα καθώς ενσωματώνει δημοσιογράφους και απόψεις από διαφορετικές πολιτικές τάσεις.

Δραστηριότητες

Η δραστηριότητα της Καθημερινής είναι η έκδοση ημερήσιων εφημερίδων πρωινών και απογευματινών, περιοδικών, ειδικών εφημερίδων και κάθε είδους εντύπου γενικού ή ειδικού περιεχομένου. Η εταιρία από το 2000 μέχρι το 2015 ήταν εισηγμένη στο Χρηματιστήριο Αθηνών με τον κωδικό ΚΑΘΗ.

Θεωρείται εφημερίδα της Κεντροδεξιάς με σημαντική επιρροή στους κύκλους της συντηρητικής παράταξης. Στην εφημερίδα αρθρογραφούν τακτικά οι Σταύρος Λυγερός, Παντελής Μπουκάλας, Πάσχος Μανδραβέλης, Χρήστος Γιανναράς, Ελένη Μπίστικα, Πέτρος Παπακωνσταντίνου κ.ά. Διευθυντής είναι ο Αλέξης Παπαχελάς.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι πρόκειται για την πιο πολυσυλλεκτική ελληνική εφημερίδα. Αν και θεωρείται κατ' εξοχήν συντηρητική -συνδεδεμένη παλαιότερα και με τα "αστικά" κομμάτια της κοινωνίας-, η Καθημερινή στεγάζει παραδοσιακά και τις απόψεις κεντροαριστερών ή ακόμα και αριστερών δημοσιογράφων.[εκκρεμεί παραπομπή] Έτσι, μέσα από τις στήλες της εφημερίδας πολλές φορές εκφράζονται και εντελώς διαφορετικές προσεγγίσεις πάνω σε ένα ζήτημα.[εκκρεμεί παραπομπή]

Ιστορικό

Τα πρώτα χρόνια, ήταν εγκατεστημένη στην παλιά μονοκατοικία της οικογένειας Βλάχου στην οδό Σωκράτους 57. Κυκλοφορούσε καθημερινά με τέσσερις ή έξι σελίδες και κόστιζε μία δραχμή. Ο Γεώργιος Βλάχος ήταν ιδιοκτήτης και βασικός συντάκτης της εφημερίδας μέχρι και το 1951. Εκτός του πολύστηλου πολιτικού άρθρου του, που διαμόρφωνε την κατεύθυνση της εφημερίδας, συμμετείχε με χιουμοριστικά σχόλια και πολιτικές κριτικές στη στήλη «Καθημερινός Διάλογος». Συνήθης ήταν η προσφορά σε αναγνώσματα διαφόρων τύπων, αλλά και ανέκδοτων μυθιστορημάτων σε συνέχειες.

«Η Δασκάλα με τα χρυσά μάτια» του Μυριβύλη και η «Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ» του Τερζάκη, αποτελούν μόνο ένα πολύ μικρό δείγμα αυτών. Σημαντικές στήλες της εποχής ήταν «Τα φαιδρά του Εικοσιτετραώρου» με χρώμα αστυνομικού ρεπορτάζ, και η στήλη «Εδώ και Εκεί» με αναφορά στα κοσμικά γεγονότα των Αθηνών. Μετά το θάνατό του Γεώργιου Α. Βλάχου, η διεύθυνση της εφημερίδας μεταβιβάστηκε στην κόρη του, Ελένη Βλάχου.

Αμέσως μετά την κατοχή, η ίδια είχε αναλάβει τη στήλη «Επίκαιρα», με σημαντικές λογοτεχνικές πένες να λειτουργούν υποστηρικτικά δίπλα της. Τα χρονογραφήματα της Ελένης Βλάχου αποτύπωσαν, με ιδιαίτερο ύφος, τον τρόπο ζωής του αθηναϊκού λαού και τα σημαίνοντα της εποχής.

Η "Καθημερινή" κράτησε σκληρή αντιβενιζελική στάση στα χρόνια του Εθνικού Διχασμού. Αξίζει ίσως να παραθέσουμε απόσπασμα του λήμματος για την εφημερίδα και το τι εξέφραζε τότε από τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Πυρσός (έκδοση 1932):

«Ανεξάρτητον όργανον αντιβενιζελικής αδιαλλαξίας και συντηρητικότητος εν παντί, έσχεν ευρείαν διάδοσιν και ήσκησε σημαντικόν επηρεασμόν. Διακρίνεται διά την σφοδράν μαχητικότητά της, την εντυπωσιακήν αρθρογραφίαν, το καλαίσθητον ύφος, την παικτικήν και σατιρικήν διάθεσιν, την αίσθησιν και έξαρσιν του ζητήματος της ημέρας. Τας πολιτικάς, κοινωνικάς και φιλολογικάς γνώμας της καθορίζει γενικώς στερρά εμμονή εις την παράδοσιν, χαρακτηριζομένη από την έλξιν προς εν εξιδανικευμένον παρελθόν τάξεως, ευπρεπείας και αισθήματος, ήτις επιτρέπει να παρεισάγωνται τόνοι λυρικοί εις την πλέον οξείαν πολεμικήν της».

Το πολιτικό πρόγραμμα της Καθημερινής, που διακήρυξε στις 13 Σεπτεμβρίου 1920, συνοψίζεται στη φράση «Κάτω ο Βενιζέλος» (Μάγερ, 1957)[1]. Με αυτόν τον τρόπο, μετατρέπεται σε ναυαρχίδα του αντιβενιζελισμού, προσκείμενη σε αυταρχικές μορφές εξουσίας με φιλοβασιλικά «αισθήματα» (Γιαννουλόπουλος, 2008)[2] Εκείνες τις μέρες ο Γιώργος Βλάχος συνελήφθη και φυλακίστηκε με αποτέλεσμα η Καθημερινή να μη δημοσιευτεί για δώδεκα ημέρες. Εκτός από τις βιαιότητες εναντίον του Τύπου, κυριαρχεί ο έλεγχος και η πρακτική των λευκών στηλών. Οι τελευταίες ήταν απόρροια της λογοκρισίας και αντικαθιστούσαν, τα αφαιρεμένα από την κυβέρνηση, τμήματα των εφημερίδων (Μάγερ, 1957).

Παρά την απομάκρυνση του Βενιζέλου και την άνοδο της  «Ηνωμένης Αντιπολίτευσης» την ίδια χρονιά, η Καθημερινή συνέχιζε να διατηρεί κριτική στάση απέναντι στην Κυβέρνηση και τις ενέργειές της, κυρίως όσον αφορά την εξέλιξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία. Στο ιστορικό άρθρο «Οίκαδε» (14 Αυγούστου 1922) στηλιτεύει, τρόπον τινά, την κυβέρνηση και ζητά την επιστροφή των ελληνικών στρατευμάτων οίκαδε, δηλαδή πίσω στην πατρίδα. Για το άρθρο τούτο αλλά και για το άρθρο «Πομερανοί», ο Γιώργος Βλάχος επικρίθηκε από αντίπαλους και φίλους, καθώς θεωρήθηκε ότι συνετέλεσε στην ηθική κατάρρευση του μαχόμενου στρατού. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να ισχύει, εφόσον τα σώματα του ελληνικού στρατού είχαν ήδη δεχτεί το πρώτο πλήγμα από τον τουρκικό στρατό στο Αφιόν Καραχισάρ (Μάγερ, 1957)[1].

Αντιθέτως, η επίθεση από τις τουρκικές δυνάμεις καταγράφεται ιστορικά στην Άγκυρα στις 16 Αυγούστου 1922. Αφότου εδέχθη επίθεση, ο ελληνικός στρατός «κινήθηκε προς την περιοχή του Αφιόν Καραχισάρ, απ’ όπου αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει, πρώτα προς τη Σμύρνη και, στη συνέχεια, προς τα παράλια της Μικράς Ασίας» (Λεοντή, 1998, σελίδα 156)[3]. Εντούτοις, σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να αποδοθεί η ήττα των Ελλήνων στις παρεμβάσεις του Τύπου. Το τουρκικό εθνικιστικό κίνημα είχε αναπτυχθεί πολύ νωρίτερα και είχε φτάσει στο απόγειό του ήδη από το 1919. Συνεπώς η υποχώρηση του ελληνικού Στρατού και η καταστροφή της Σμύρνης ήταν σε μεγάλο βαθμό προδιαγεγραμμένα (Βερέμης, 2013)[4].

Άμεσο επακόλουθο της ήττας, ήταν η ανταλλαγή πληθυσμών που επιβλήθηκε με την επισφράγιση της συνθήκης της Λωζάνης (μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας) το 1923 (Βερέμης, 2013)[4]. Η πολεμική στάση των γηγενών κατοίκων στη νέα «ανθρωπογεωγραφία» είναι φανερή και στον Τύπο της εποχής. Το ίδιο συνέβη και με την "Καθημερινή η οποία κράτησε έντονα αντιπροσφυγική στάση, προτείνοντας να μη δοθούν πολιτικά δικαιώματα στους διωγμένους Έλληνες της Μικράς Ασίας και του Πόντου[5][6].

Του λόγου το αληθές επιβεβαιώνει άρθρο της Καθημερινής στις 19/7/28, με σαφή επιχειρηματολογία εναντίον της συμμετοχής των προσφύγων, ως υποψηφίων στην εκλογική διαδικασία: Με έκπληξιν μας είδομεν εις τα χθεσινά φύλλα ότι το λαϊκόν κόμμα θα περιλάβη τρεις πρόσφυγας πολιτευομένους εις τον συνδυασμόν Αθηνών. Διατί να τους περιλάβη; Επί τη βάσει ποίας ηθικής και επί τη βάσει ποίας σκοπιμότητος; Και λίγο παρακάτω: Ας είνε και αδελφοί και εξάδελφοι. Όταν αποκτήσουν συνείδησιν πολιτικήν και θέλησιν πολιτών ελευθέρων-πράγμα το οποίον δε θα συμβή ποτέ-τότε θα δικαιούνται να θεωρούνται μεταξύ ημών, όχι μόνο ως εκλογείς αλλά και ως εκλέξιμοι (Στήλη: Καθημερινά).

Για μεγάλο διάστημα η Καθημερινή διάκειτο θετικά απέναντι σε δικτατορικές μορφές εξουσίας, προτείνοντας ένα είδος «κοινοβουλευτικής δικτατορικής» κυβέρνησης (Ιανουάριος, 1934) (Παπαδημητρίου-α, 2008)[7]. Μάλιστα, το 1936 η Καθημερινή στήριξε τόσο την υπηρεσιακή κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά, όσο και το Καθεστώς της 4ης Αυγούστου[8][9]. «Κράτησε φιλική στάση απέναντι στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Μεταξά, ζητώντας μάλιστα τη στήριξή της από τα αστικά πολιτικά κόμματα (και βασικά το Λαϊκό), ενώ στήριξε και το δικτατορικό καθεστώς» (Χάσου, 2015, σελ. 25)[10].

Σταθμό για την εφημερίδα και τον ελληνικό Τύπο γενικότερα αποτέλεσε το περίφημο άρθρο - ανοιχτή επιστολή προς τον Αδόλφο Χίτλερ, του Γεωργίου Βλάχου την 8 Μαρτίου 1941. Όταν η γερμανική εισβολή βρισκόταν προ των πυλών, ο Γ. Βλάχος συνέταξε το «ιστορικό» άρθρο «Ανοιχτή επιστολή προς την Α.Ε. και τον Αδόλφο Χίτλερ, Αρχικαγκελλάριον του Γερμανικού Κράτους» (Μάγερ, 1957)[1]. Το άρθρο τούτο έγινε ευαγγέλιο ηρωικό μα και συνάμα πολεμικό, αναδημοσιεύτηκε στον ξένο τύπο και κέρδισε μία σημαντική θέση στην ιστορία της ελληνικής δημοσιογραφίας (Βλάχου, 2008)[11].

Η γερμανική επιβολή, εκτός των άλλων, ανάγκασε πολλές εφημερίδες να διακόψουν την κυκλοφορία τους (Παπαδημητρίου-β, 2008)[12]. Όσες συνέχισαν να κυκλοφορούν, βρίσκονταν υπό τον πλήρη έλεγχο των Γερμανών και δημοσίευαν ειδήσεις που διοχέτευαν οι κατοχικές δυνάμεις, με σκοπό τον εξωραϊσμό των πολεμικών επιχειρήσεων του άξονα. Μάλιστα, κάποιες από αυτές, ελλείψει χρημάτων, δέχονταν επιδοτήσεις από κόμματα και άλλες ελίτ της εποχής, που συνεισέφεραν στο ταμείο για να μη συκοφαντηθούν (Ψυχογιός, 2004)[13]. Ο Γιώργος Βλάχος, αντιθέτως, αν και είχε την ευκαιρία να προσπορισθεί 5.000 λίρες για την εξαγορά των τίτλων, ποσό διόλου ευκαταφρόνητο, αρνήθηκε να λειτουργήσει την Καθημερινή. Παρόλα αυτά, εξακολούθησε να εκδίδεται υπό γερμανική εποπτεία, με το θετικά διακείμενο στις κατοχικές δυνάμεις Τραυλό, στη διεύθυνση της εφημερίδας (Βλάχου, 2008).

Μετά την απελευθέρωση, το κλίμα δυσπιστίας απέναντί στις  λειτουργούσες εφημερίδες την περίοδο της κατοχής, οδήγησε σε προσωρινή διακοπή της έκδοσής τους. Για τον ίδιο λόγο κάποιες, με εξαίρεση την Καθημερινή, κυκλοφόρησαν με νέους τίτλους (Μπασαντής, 2002)[14].

Στα μαύρα χρόνια του εμφυλίου, το πνεύμα του αντικομουνισμού αντικατέστησε γρήγορα την προγενέστερη εθνική ομόνοια και οι αριστερές εφημερίδες τέθηκαν εν διωγμό (Παπαδημητρίου-β, 2008)[12]. Αν και η Ε. Βλάχου ισχυρίζεται ότι η Καθημερινή δεν είχε ποτέ κανέναν αντικομουνιστικό φανατισμό (Ψαράκης, 1993)[15], τα δημοσιεύματα της εποχής τη διαψεύδουν σε μεγάλο βαθμό. Επί παραδείγματι, ο τίτλος «Υπέστη Πανωλεθρίαν η Νεοσυσταθείσα εις Γράμμον Συμμορία» είναι χαρακτηριστικός (Καθημερινή, 2/7/1947). Ασφαλώς, με τον όρο συμμορία αναφέρεται στους κομμουνιστές αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος. Ακόμη, στο άρθρο «Η μάχη του Γράμμου» της 3ης Ιουλίου 1947 επιβραβεύει την επιτυχή προσπάθεια του στρατού να αναχαιτίσει την είσοδο της πολυμελούς «συμμορίας» από το Γράμμο στα Χάσια.

Τη δεκαετία του '50, εμφανίζεται ο Λαϊκός Τύπος και παρατηρείται μία τάση ελάφρυνσης της πολιτικής ειδησεογραφίας. Τα σκληρά θέματα της επικαιρότητας παραχωρούν τη θέση τους στην ψυχαγωγία, το έγκλημα και γενικότερα στα λεγόμενα ανθρώπινα θέματα (Παπαδημητρίου-β, 2008). Η Καθημερινή μέσα σε αυτό το πλαίσιο παραμένει μία πολιτική εφημερίδα και παρεκκλίνει από τα πολιτικά ζητήματα της επικαιρότητας, μόνο για να ασχοληθεί με φιλολογικά περιεχόμενα υψηλής ποιότητας.

Σε ένα περιβάλλον πολιτικής έντασης με συνεχείς αλλαγές στο κυβερνητικό σκηνικό τη δεκαετία του ’60, οι εφημερίδες εμπλέκονται πλήρως σ’ ένα πολιτικό παιχνίδι συμφερόντων (Ψυχογιός, 2004)[13]. Σύμφωνα με τους Zacharopoulos και Paraschos (όπως αναφέρεται στο Ψυχογιός, 2004), ακόμα και για την Ε. Βλάχου, εικάζεται ότι ενεπλάκη στην ανατροπή της Κυβέρνησης Στεφανόπουλου, μαζί με τους Π. Κανελλόπουλο, Μπίτσιο (εκπρόσωπος του βασιλέως Κωνσταντίνου) και Χ. Λαμπράκη. Η Ε. Βλάχου πιθανώς να είχε συμφέρον απ’ αυτό, εφόσον υποστήριζε πολιτικά την ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή.

Το Ιουλιανό πραξικόπημα του ’67 και η περίοδος της δικτατορίας που ακολούθησαν την πτώση της κυβέρνησης Στεφανόπουλου, αποτέλεσαν τομή για την εξέλιξη της Καθημερινής. Η απόφαση της ιδιοκτήτριας Ελένης Βλάχου να κλείσει την εφημερίδα την περίοδο της επταετίας, θεωρήθηκε αναντίστοιχη με την έως τότε πολιτική της στάση (Ψαράκης, 1993)[15]. Πως γίνεται μία εφημερίδα της άκρας δεξιάς να μην υποστηρίζει τη δικτατορία, ενώ στο παρελθόν δήλωνε υπέρμαχος του Ιωάννη Μεταξά; Μάλιστα, η ίδια κατέφυγε στο εξωτερικό και διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο στον αντιδικτατορικό αγώνα (Σωμερίτης, 2008)[16].

Όπως αναφέρουν οι Τάιμς της Ν. Υόρκης: Όταν η ελευθερία γραφής, λόγου και πολιτικής δράσεως χάνονται, ύστατη διαμαρτυρία γίνεται η σιγή. Εις την τραγωδία που εκυριάρχησε στην Ελλάδα, η Κα Ελένη Βλάχου επροτίμησε με γενναιότητα την διακοπήν εκδόσεως δύο εφημερίδων και ενός περιοδικού επικαιρότητος από την παραδοχήν στρατιωτικής λογοκρισίας (4 Μαΐου, 1967).[εκκρεμεί παραπομπή] Κατ’ αντιστοιχία  με την περίοδο του εμφυλίου, κυριάρχησαν η λογοκρισία, οι διώξεις, οι εκβιασμοί και οι συλλήψεις των αντιπολιτευόμενων εφημερίδων, από το καθεστώς της δικτατορίας (Ψυχογιός, 2004)[13].

Προς το τέλος της δεκαετίας του '80 οι μικρές βιοτεχνίες του Τύπου υπό το βάρος των οικονομικών πιέσεων (τεράστια κεφάλαια για την επιβίωσή τους, αφαίρεση σημαντικού ποσοστού διαφήμισης), αφομοιώθηκαν από τα συγκροτήματα Τύπου (Σωμερίτης, 2008)[16].

Από τη νέα μονοπωλιακή τάση στον Τύπο δεν έμεινε αλώβητη και η Καθημερινή. Έτσι, το 1987 εκχωρήθηκε στον Γ. Κοσκωτά όταν ήταν ήδη υπερχρεωμένη (Ψυχογιός, 2004)[13]. Εκτός των άλλων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του ο Γ. Κοσκωτάς είχε δημιουργήσει την εκδοτική επιχείρηση «Γραμμή Α.Ε.». Κατείχε επίσης το 82% των μετοχών της Τράπεζας Κρήτης και μετέπειτα αποτέλεσε ιδιοκτήτη και πρόεδρο του ποδοσφαιρικού τμήματος του Ολυμπιακού. Η επέκταση του Κοσκωτά στον Τύπο με τη συγκέντρωση μεγάλου αριθμού εντύπων στον όμιλο Γραμμή Α.Ε., οδήγησε πολλούς εκδότες να αμφισβητήσουν το αδιάβλητο των οικονομικών του συναλλαγών.

Τα ευρήματα των εισαγγελικών ερευνών (20 Οκτωβρίου 1988) κατέδειξαν υπεξαίρεση χρημάτων ύψους 33,5 δις από την Τράπεζα Κρήτης, με σημείο έναρξης την εποχή που ο Κοσκωτάς ήταν ακόμα υπάλληλος στην Κρήτης (Κουστένης, 2014)[17].

Στο σκάνδαλο ενεπλάκησαν και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (Μ. Κουτσόγιωργας, Δ. Τσοβόλας κ.λπ.), τους οποίους κατήγγειλε ο Γ. Κοσκωτάς ως «ηθικούς αυτουργούς της απάτης» και «έκανε λόγο για τα ποσά που κατά καιρούς είχε αναγκαστεί να τους καταβάλλει προκειμένου να τον στηρίξουν» (Κουστένης, 2014, 551)[17]. Από τα δημοσιεύματα της Καθημερινής εκείνη την περίοδο παρατηρείται μία σχετική ουδετερότητα απέναντι στα πολιτικά πεπραγμένα, σε συνδυασμό με μία κεκαλυμμένη υποστήριξη προς το κυβερνόν κόμμα (ΠΑΣΟΚ). Μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου, την εφημερίδα αγόρασε ο Αριστείδης Αλαφούζος.

Διευθυντές

Οι κατά χρονολογική σειρά που ανέλαβαν διευθυντές της Καθημερινής, από το 1919, είναι οι ακόλουθοι:

Κυκλοφορία

Η εφημερίδα για αρκετό καιρό δεν επέτρεπε τη δημοσίευση των στοιχείων κυκλοφορίας επειδή δεν πίστευε ότι ήταν αξιόπιστα[18]. Μετά από νομοθετική αλλαγή και την επιβολή ελέγχου των στοιχείων από ορκωτό λογιστή, επετράπη η δημοσίευση αυτών. Η έκδοση Τρίτη-Σάββατο με κόστος 1 ευρώ και χωρίς προσφορές πουλάει από 13.000 έως 15.000 φύλλα ανά ημέρα, και την κάνει την 1η σε κυκλοφορία εφημερίδα. Η έκδοση της Κυριακής με κόστος 2 ευρώ, ή 4 με τις προσφορές, πουλάει από 55.000 φύλλα έως 65.000 και την κάνει 1η ή 2η εφημερίδα της Κυριακής. Όμως, ξανααπέσυρε τις κυκλοφορίες της (όπως και πολλές από τις εφημερίδες που κυκλοφορούσαν το 2021) επειδή πίστευε ότι δεν ήταν αξιόπιστες. Την Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2019, η τιμή της έκδοσης Τρίτη-Σάββατο άλλαξε από 1 σε 1,20 ευρώ.[19]

Σύμφωνα με τους ανεξάρτητους πάροχους στοιχείων διαδικτυακής επισκεψιμότητας Alexa και SimilarWeb, η ιστοσελίδα της Καθημερινής ήταν η 29η και 56η σε επισκεψιμότητα στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 2020.[20][21] Η SimilarWeb κατέτασσε την ιστοσελίδα ως την 23η σε επισκεψιμότητα ειδησεογραφική ιστοσελίδα στην Ελλάδα, προσελκύοντας περισσότερους από 3 εκατομμύρια επισκέπτες σε μηνιαία βάση.[21][22]

Ένθετα

Η Καθημερινή εκτός από την καθημερινή εφημερίδα εκδίδει μαζί και τα ένθετα:

  • Vogue Greece
  • Τέχνες και Γράμματα
  • Οικονομική Καθημερινή
  • Ταξίδια
  • ΟΙΝΟχόος
  • Κ (περιοδικό)
  • Γαστρονόμος
  • Γλυκές Αλχημείες
  • Agricola
  • Mancode
  • TV Πρόγραμμα
  • Μικρές Αγγελίες

Τρομοκρατική επίθεση

Τα ξημερώματα της 17ης Δεκεμβρίου 2018, εκρηκτικός μηχανισμός έπληξε το κτίριο όπου στεγάζονται τα κεντρικά γραφεία της Καθημερινής και του ομίλου ΣΚΑΪ.[23][24] Προηγήθηκε προειδοποιητικό τηλεφώνημα στα γραφεία της ενημερωτικής ιστοσελίδας zougla.gr και του τηλεοπτικού σταθμού ΑΝΤ1.[25][26]

Παραπομπές

  1. 1,0 1,1 1,2 Μάγερ, Κ. (1959). Ιστορία του Ελληνικού Τύπου: Αθηναϊκαί Εφημερίδες 1901-1959, (Τόμ. Β) Αθήνα: Αθήναι.
  2. Γιαννουλόπουλος, Γ. (2008). «Τα χρόνια του Μεσοπολέμου»: 1923-1939. Στο: Γ. Δρούλια & Γ. Κουτσοπανάγου (επιμ.) Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου, 1784-1974. Αθήνα: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, σελ. 41-45.
  3. Λεοντή, Α. (1998). Τοπογραφίες του Ελληνισμού: Χαρτογραφώντας την πατρίδα. Αθήνα: Scripta.
  4. 4,0 4,1 Βερέμης, Θ. (2013). Νεότερη Ελλάδα: Μια Ιστορία από το 1821. Αθήνα: Πατάκη.
  5. "Προσεγγίζοντας τον αντιπροσφυγικό αναθεωρητισμό"
  6. Αναφορά στην "Καθημερινή" της εποχής (παραπομπή 31)
  7. Παπαδημητρίου-α, Δ. (2008). «Η Καθημερινή». Στο: Γ. Δρούλια & Γ. Κουτσοπανάγου (επιμ.). Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου, 1784- 1974. Αθήνα: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, σελ. 476- 477.
  8. Γεώργιος Βλάχος και Ιωάννης Μεταξάς
  9. Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου και ο Γεώργιος Βλάχος
  10. Χάσου, Χ. (2015). Πολιτική ρητορική και κοινωνικές πρακτικές της Χρυσής Αυγής στη σχολιογραφία της «Καθημερινής» (Μελέτη Περίπτωσης). (Ανέκδοτη διπλωματική εργασία). Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ.
  11. Βλάχου, Ε. (2008). Δημοσιογραφικά χρόνια-Πενήντα και κάτι (Τόμοι Α, Β & Γ). Αθήνα: Ελευθερουδάκης
  12. 12,0 12,1 Παπαδημητρίου-β, Δ. (2008). «Αντικρουόμενες βεβαιότητες και νέοι τρόποι στον πολιτισμό του εντύπου: 1940-1974». Στο Γ. Δρούλια & Γ. Κουτσοπανάγου (επιμ.). Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου, 1784-1974. Αθήνα: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, σελ. 46-53.
  13. 13,0 13,1 13,2 13,3 Ψυχογιός, Δ. (2004). Τα Έντυπα Μέσα Επικοινωνίας: Από τον Πηλό στο Δίκτυο. Αθήνα: Καστανιώτη.
  14. Μπασαντής, Δ. (2002). Ο Ημερήσιος Τύπος, από τον 18ο στον 21ο αιώνα. Αθήνα: Οδυσσέας 
  15. 15,0 15,1 Ψαράκης, Γ. (1993). Εφημερίδες και Δημοσιογράφοι: Η μικρή Ιστορία των Εφημερίδων της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Λευκωσίας. Αθήνα: Νέα Σύνορα – Λιβάνη.
  16. 16,0 16,1 Σωμερίτης, Ρ. (2008). «Επίμετρο: 1974 έως σήμερα». Στο: Γ. Δρούλια & Γ. Κουτσοπανάγου (επιμ.). Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου, 1784- 1974. Αθήνα: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, σελ. 61-65.
  17. 17,0 17,1 Κουστένης, Π. (2010). «Σκάνδαλο Κοσκωτά». Στο: Β. Βαμβακάς & Π. Παναγιωτόπουλος (επιμ.). Η Ελλάδα στη δεκαετία του ’80: Κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό λεξικό. Αθήνα: Πέρασμα, σελ. 549-552.
  18. «Και η «Καθημερινή» καταγγέλλει ότι οι κυκλοφορίες των εφημερίδων είναι πλαστές». http://www.topontiki.gr/article/201697/kai-i-kathimerini-kataggellei-oti-oi-kyklofories-ton-efimeridon-einai-plastes. Ανακτήθηκε στις 2017-12-08. 
  19. «Argos SA - Δελτία Κυκλοφορίας». www.argoscom.gr. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2017. 
  20. «kathimerini.gr Competitive Analysis, Marketing Mix and Traffic - Alexa». alexa.com. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2020. 
  21. 21,0 21,1 «Kathimerini.gr Analytics». SimilarWeb. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2020. 
  22. «Top 50 sites in Greece for News And Media». SimilarWeb. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2020. 
  23. «Καθημερινή»: Η τρομοκρατική επίθεση δεν θα κάμψει κανέναν, ΑΠΕ-ΜΠΕ 17/12/2018. Ανακτήθηκε στις 17/12/2018.
  24. Τρομοκρατική επίθεση στον ΣΚΑΪ: Εργαζόμενοι του σταθμού μιλούν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΑΠΕ-ΜΠΕ 17/12/2018. Ανακτήθηκε στις 17/12/2018.
  25. Εξερράγη βόμβα μεγάλης ισχύος στον ΣΚΑΪ, zougla.gr 17/12/2018. Ανακτήθηκε στις 17/12/2018.
  26. Ομόθυμη καταδίκη κι ερωτήματα για την βόμβα στον ΣΚΑΪ, ANT1 News 17/12/2018. Ανακτήθηκε στις 17/12/2018.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι