Αλφρέδο Ντι Στέφανο

Αλφρέδο Ντι Στέφανο

Με τη φανέλα της Εθνικής Αργεντινής
Προσωπικές πληροφορίες
Πλήρες όνομα	Αλφρέδο Στέφανο Ντι Στέφανο Λαουλέ
Ημερ. γέννησης	4 Ιουλίου 1926
Τόπος γέννησης	Μπουένος Άιρες, Αργεντινή
Ημερ. θανάτου	7 Ιουλίου 2014 (88 ετών)
Τόπος θανάτου	Μαδρίτη, Ισπανία
Ύψος	1,76 μ.
Θέση	Επιθετικός
Νούμερο φανέλας	9
Επαγγελματική καριέρα*
Περίοδος	Ομάδα	Συμμ.†	(Γκ.)†
1944–1949	Ρίβερ Πλέιτ	66	(49)
1946	Ουρακάν	24	(10)
1949–1953	Μιγιονάριος	102	(90)
1953–1964	Ρεάλ Μαδρίτης	282	(216)
1964–1966	ΡΚΝ Εσπανιόλ	47	(11)
Σύνολο		521	(376)
Εθνική ομάδα
Περίοδος	Ομάδα	Συμμ.†	(Γκ.)†
1947	Αργεντινή	6	(6)
1949	Κολομβία	4	(0)
1957–1961	Ισπανία	31	(23)
Προπονητική καριέρα
Περίοδος	Ομάδα
1967– 1968	Έλτσε ΚΦ
1969– 1970	Μπόκα Τζούνιορς
1970–1974	Βαλένθια ΚΦ
1974	Σπόρτινγκ Λισαβόνας
1975–1976	Ράγιο Βαγιεκάνο
1976–1977	Ντεπορτίβο Καστεγιόν
1979–1980	Βαλένθια ΚΦ
1981–1982	Ρίβερ Πλέιτ
1982–1984	Ρεάλ Μαδρίτης
1985	Μπόκα Τζούνιορς
1986–1988	Βαλένθια ΚΦ
1990–1991	Ρεάλ Μαδρίτης
Τίτλοι Αργεντινή Νικητής Κόπα Αμέρικα 1947
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα. † Συμμετοχές (Γκολ).

Ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο (ισπανικά : Alfredo Di Stéfano, προφέρεται: [alˈfɾeðo ði (e)sˈtefano], 4 Ιουλίου 1926 – 7 Ιουλίου 2014) ήταν Αργεντίνος ποδοσφαιριστής και προπονητής. Θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους και πληρέστερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, ενώ μερικοί τον χαρακτηρίζουν ως τον κορυφαίο όλων. Στις εκλογές της IFFHS για την ανάδειξη των καλύτερων του 20ού αιώνα κατέλαβε την 4η θέση. Η FIFA τον έχει αναγνωρίσει ως έναν από τους τέσσερις κορυφαίους του 20ού αιώνα μαζί με τους Πελέ, Μαραντόνα και Κρόιφ. Το 2000 στην ψηφοφορία της FIFA «Football family» και των αναγνωστών του περιοδικού FIFA Magazine για την ανάδειξη του καλύτερου ποδοσφαιριστή του 20ού αιώνα ο Ντι Στέφανο ήρθε δεύτερος, πίσω μόνο από τον Πελέ.

Έχοντας αγωνιστεί σε υψηλό επίπεδο σε δύο χώρες της Λατινικής Αμερικής (στην πατρίδα του και την Κολομβία) αναδείχθηκε σε ποδοσφαιρικό αστέρα με τον ευφυή και δημιουργικό τρόπο παιχνιδιού του και τα πολυάριθμα γκολ του. Η σημαντικότερη όμως στιγμή στην πορεία του ήρθε με την περιπετειώδη μεταγραφή του στην Ευρώπη καταλήγοντας στη Ρεάλ Μαδρίτης, μια μετακίνηση που άλλαξε τον ρου του παγκοσμίου ποδοσφαίρου με τη δημιουργία γύρω από αυτόν της πιο επιτυχημένης (σε επίπεδο συλλόγων) ομάδας όλων των εποχών, της Di Stéfano's Madrid. Με την ομάδα της ισπανικής πρωτεύουσας κέρδισε 16 επίσημους τίτλους στα 11 χρόνια που αγωνίστηκε, μεταξύ των οποίων πέντε συνεχόμενων τίτλων του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης και του πρώτου Διηπειρωτικού Κυπέλλου. Ο τρόπος που αγωνίστηκε θα μπορούσε σωστά να τον εμφανίσει στις λίστες των κορυφαίων όλων των εποχών με πολλές διαφορετικές θέσεις. Οι περισσότεροι τον ταξινομούσαν ως επιθετικό, ένα παίκτη ευκαιριών και ηγέτη των επιθέσεων, άλλοι ως πρωταγωνιστή του άξονα σε κατά μέτωπο επιθέσεις, αλλά και ικανό να ανακόψει τις αντεπιθέσεις αντιπάλων σε μια εποχή που τα φυσικά προσόντα είχαν λιγότερη σημασία στον τρόπο λειτουργίας του αθλήματος, σε κάθε όμως περίπτωση ήταν ένας πρωτοπόρος στη εποχή του. Η γαλλική αθλητική εφημερίδα L'Équipe τον χαρακτήρισε L'Omnipresente λόγω της ικανότητάς του να επηρεάσει το παιχνίδι από οπουδήποτε στο γήπεδο. Ήταν το έμβλημα μιας κρίσιμης εποχής, που το ποδόσφαιρο άρχισε να δημιουργείται για να γίνει μια μεγάλη υπόθεση ψυχαγωγίας, τοποθετώντας τα αστέρια του σε όλο και πιο ψηλά βάθρα, κατακτώντας ο ίδιος αυτή την κορυφή στο δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του 1950. Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής σταδιοδρομίας ακολούθησε επιτυχημένη καριέρα προπονητή.

Βιογραφία

Ο Αλφρέδο Στέφανο Ντι Στέφανο Λαουλέ (Alfredo Stéfano Di Stéfano Laulhé), γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου 1926 στο Μπουένος Άιρες, ήταν γιος του Αλφρέδο και εγγονός του Μισέλ, Ιταλού που μετανάστευσε από το Κάπρι. Ο πατέρας του ήταν και αυτός ποδοσφαιριστής, που αγωνίστηκε για δύο χρόνια στη Ρίβερ Πλέιτ, αλλά ένας σοβαρός τραυματισμός στο γόνατο τον ανάγκασε να αποχωρήσει πρώιμα από την ενεργό δράση. Η μητέρα του, Eulalia Laulhe Gilmont, έχει ιρλανδική και γαλλική προέλευση. Ξεκίνησε από μικρή ηλικία και αγωνιζόμενος μαζί με τον αδερφό του στην ερασιτεχνική ομάδα νέων της Λος Καρντάγιες (Club Social y Deportivo Unión Progresista), ήταν πρωταθλητής από την ηλικία των 14 ετών. Στην περιοχή αυτή βορειοδυτικά του Μπουένος Άιρες είχε μετακομίσει η οικογένεια το 1940 και ο Αλφρέδο βοήθησε τους γονείς του ως εργάτης στα χωράφια και στη συνέχεια στα κοπάδια αγελάδων.

Η πρώτη περίοδος της καριέρας στη Νότια Αμερική

Αργεντινή

Πήγε για δοκιμή στη Ρίβερ Πλέιτ στα 15 του χρόνια μετά από προτροπή της μητέρας του και την μεγάλη επιθυμία του να παίξει ποδόσφαιρο και πέτυχε να συμπεριληφθεί στην ομάδα (ένας από τους δύο εφήβους που τα κατάφεραν σε σύνολο 32). Στις 7 Αυγούστου 1944 έκανε το ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα σε φιλική συνάντηση με τη Σαν Λορένσο αλλά λόγω της μη ικανοποιητικής του απόδοσής του και του τραυματισμού του αγωνίστηκε στη συνέχεια με το τρίτο τμήμα της ομάδας. Η απόδοση του κρίθηκε με βάση την επικρατούσα άποψη της χώρας όπου η ατομική επιδεξιότητα αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο αναγνώρισης, χαρακτηριζόμενος ως ένα ελαφρύ παιδί που ξέρει πολύ λίγα. Την επόμενη χρονιά (1945) προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα η οποία βρισκόταν από τις αρχές της δεκαετίας του 1940 στη χρυσή εποχή της.

Έτσι έγινε κομμάτι του μηχανισμού της La Máquina (η μηχανή), που αγωνιζόταν με πρωτοποριακό τρόπο για την εποχή εμπεριέχοντας βασικά στοιχεία του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου, διδάκτηκε την σημασία της κινητικότητας στο γήπεδο και έφτασε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1945 και το 1947. Το πρώτο του παιχνίδι ήταν στις 12 Ιουλίου 1945 απέναντι στην Ουρακάν με ήττα 2–1, ενώ μέχρι τότε αγωνιζόταν στη δεύτερη ομάδα του συλλόγου. Δόθηκε δανεικός στην Ουρακάν την επόμενη αγωνιστική χρονιά, κάνοντας ντεμπούτο του την πρώτη ημέρα του πρωταθλήματος στις 21 Απριλίου στην ήττα με 1–0 απέναντι στην Κλαμπ Ατλέτικο Τσατσαρίτα Τζούνιορς. Στις 26 Μαΐου σημείωσε τα πρώτα του δύο γκολ στη νίκη 3–2 επί της Εστουδιάντες ντε Λα Πλάτα. Εκείνη τη χρονιά σημείωσε 10 γκολ σε 25 αγώνες πρωταθλήματος αλλά η ομάδα δεν μπορούσε να τον κρατήσει μη δυνάμενη να ανταπεξέλει οικονομικά και επέστρεψε στη Ρίβερ. Κατά ειρωνικό τρόπο σημείωσε το γρηγορότερο τέρμα στην ιστορία του πρωταθλήματος Αργεντινής, στα 10 δευτερόλεπτα με την Ουρακάν εναντίον της Ρίβερ. Στη βασική ενδεκάδα καθιερώθηκε στις αρχές του 1947 αποτελώντας τη δύναμη πυρός της ομάδας μαζί με το Χοσέ Μανουέλ Μορένο και τον Άνχελ Λαμπρούνα, ξεκινώντας αρχικά ως μέσα δεξιά ή έξω δεξιά, αλλά στη συνέχεια προωθήθηκε ως κεντρικός επιθετικός στη θέση του Αντόλφο Πεντερνέρα που έφυγε στην Κολομβία με εξαιρετικά αποτελέσματα. Την πρώτη του χρονιά στη βασική ενδεκάδα κερδίζει τον τίτλο του πρωταθλήματος και τον τίτλο του πρώτου σκόρερ με 27 γκολ σε 30 συναντήσεις, με το πρώτο χατ-τρικ στις 20 Ιουλίου απέναντι στην Ατλέτικο Τίγρε.

Αρχικά τον αποκαλούσαν «ο Γερμανός» λόγω της σωματοδομής και της ξανθής κόμης του αλλά σύντομα το προσωνύμιο που τον συνόδευε ήταν saeta rubia (ξανθό βέλος, ξανθιά σαΐτα για την ακρίβεια), λόγω της χαρακτηριστικά μεγάλης ταχύτητας των κινήσεών του και του το έδωσε ο δημοσιογράφος Roberto Neuberger. Διέθετε τακτική παιδεία μέσα στο γήπεδο και μπορούσε να παίξει σε πολλές θέσεις. Τυπικά αγωνιζόταν ως κεντρικός επιθετικός, αλλά οι τεχνικές του ικανότητες, η ταχύτητα, η εξαιρετική φυσική κατάσταση και η διορατικότητά του στον αγωνιστικό χώρο έδιναν μεγάλη ευελιξία στην παρουσία του, τη δυνατότητα να αναλαμβάνει την πρωτοβουλία στην ανάπτυξη του παιχνιδιού και έτσι να είναι αυτός η αρχή των επιθέσεων διευκολύνοντας άλλους συμπαίκτες του να γίνουν αυτοί οι τελικοί αποδέκτες της μπάλας. Στις 31 Ιουλίου 1949 στο ντέρμπι με τη Μπόκα Τζούνιορς αγωνίστηκε και ως τερματοφύλακας για οκτώ λεπτά διατηρώντας την εστία του ανέπαφη. Ίσως το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό που επαναλαμβάνεται από τους θαυμαστές του αναφέρεται στην ικανότητά του να επηρεάζει τον αγώνα με ατελείωτους τρόπους, μια ακούραστη εμφάνιση μετά την άλλη. Το παιχνίδι της Ρίβερ έγινε πιο γρήγορο, απομακρυνόμενο από την λογική της διαρκούς κατοχής της μπάλας τόσο ώστε απλώς να κερδίζει τα παιχνίδια στο τέλος, που οδήγησε στο παρελθόν στο προσωνύμιο Los Caballeros de la Angustia (Οι Ιππότες της Αγωνίας) και είχε σταδιακά κουράσει τους φιλάθλους. Δίπλα στο Μορένο, παίζει το ρόλο του ως ενορχηστρωτής, εμπνέει και εφευρίσκει το παιχνίδι για όλους, προσπαθεί να είναι πάντα απαρατήρητος για να ακολουθήσει και να είναι επικίνδυνος, ο άνθρωπος-ομάδα είναι αυτός. Ο Λαμπρούνα ήταν ο κύριος σκόρερ της ομάδας, αλλά ο Ντι Στεφάνο ήταν η τέχνη της «διοίκησης». Τον διέκρινε επίσης αυστηρός επαγγελματισμός, στοιχείο που επηρέασε τις μετέπειτα αποφάσεις στη σταδιοδρομία του.

Με τη φανέλα της Ρίβερ Πλέιτ

Η νίκη στο πρωτάθλημα έδωσε στην Ρίβερ το δικαίωμα να εκπροσωπεί την Αργεντινή στο Copa Aldao απέναντι των πρωταθλητών της Ουρουγουάης Νασιονάλ του Μοντεβιδέο σε μία διοργάνωση που ξεκίνησε το 1913. Τον Νοέμβριο του 1947, η Ρίβερ νίκησε με 4–3 με το Ντι Στέφανο να σκοράρει ένα γκολ στο Μοντεβιδέο και τέσσερις μέρες αργότερα κατέκτησε το πρώτο του διεθνές τρόπαιο με νίκη 3–1 στο Μπουένος Άιρες. Έκανε το ντεμπούτο του με την εθνική ομάδα της Αργεντινής το 1947, παίζοντας και κερδίζοντας το Κόπα Αμέρικα σημειώνοντας έξι γκολ, σε μία εποχή που θεωρείται η καλύτερη στην ιστορία της εθνικής της νοτιο-αμερικάνικης χώρας. Ταξιδεύοντας για τη διοργάνωση ήταν στους αναπληρωματικούς, αλλά επωφελήθηκε του τραυματισμού του Πορτόνι στο πρώτο αγώνα με την Βολιβία (7–0) και βλέποντας δίχτυα μία φορά στο ντεμπούτο του έμεινε στη βασική ενδεκάδα, ενώ με αντίπαλο την Κολομβία (6–0) σημείωσε το πρώτο διεθνές του χατ-τρικ. Το 1948 είχε την ευκαιρία να συμμετάσχει στο Κύπελλο πρωταθλητών της Νότιας Αμερικής (αυτό που αργότερα μετονομάστηκε σε Κόπα Λιμπερταδόρες) με την Ρίβερ, σημειώνοντας τέσσερα γκολ σε έξι αγώνες και την ομάδα να καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση.

Κολομβία

Την επόμενη χρονιά η σύγκρουση των ποδοσφαιριστών με την πολιτική ηγεσία της χώρας που ήθελε να θέσει ανώτατους μισθούς και η επακόλουθη απεργία των πρώτων, τον οδήγησαν να μετακομίσει στην Κολομβία. Η απεργία είχε σχεδιαστεί για να προστατεύει και παίκτες σε μικρούς συλλόγους που πληρώνονταν μόνο για τους δύο πρώτους μήνες και όταν τα πράγματα άρχισαν να μην πηγαίνουν καλά, σταμάτησαν να πληρώνονται. Την εποχή εκείνη η διοργάνωση του αθλήματος στη χώρα ήταν εκτός FIFA και της Συνομοσπονδίας Ποδοσφαίρου της Νότιας Αμερικής (CSD) και οι σύλλογοι δεν υποχρεούνταν να πληρώνουν για μεταγραφές άλλους συλλόγους. Έτσι οι Κολομβιανές ομάδες πληρώνοντας αδρά για μισθούς είχαν γίνει πόλος έλξης για πολλούς σημαντικούς ποδοσφαιριστές από την Αργεντινή όπως και άλλες λατιναμερικάνικες χώρες, αλλά και ορισμένους Ευρωπαίους με γνωστότερο το Γκιούλα Ζέγκελερ. Ο Ντι Στέφανο δέχτηκε δελεαστική πρόταση και αγωνίστηκε συγκεκριμένα στον πιο εύρωστο ίσως συλλόγο, στη Μιγιονάριος Μπογκοτά. Στη νέα του ομάδα συναντήθηκε ξανά με τον παλαιό συμπαίκτη του Αντόλφο Πεντερνέρα και μαζί με άλλους λεγεωνάριους, εκ των οποίων επτά παίκτες από την Αργεντινή (γνωστότερος ο Νέστορ Ρόσι, έναν από την Ουρουγουάη, έναν Περουβιανό και έναν Παραγουανό δημιούργησαν μία από τις ισχυρότερες ποδοσφαιρικές δυνάμεις της ηπείρου που της δόθηκε το προσωνύμιο Ballet Azul (μπλε μπαλέτο). Η πρεμιέρα του ήταν στις 14 Αυγούστου 1949 σε συνάντηση του νέου συλλόγου του με την Μπαρανκίλα, όπου σημείωσε δύο τέρματα στη νίκη με 5–0. Μια εβδομάδα αργότερα, ο Ντι Στέφανο σημείωσε ξανά δύο γκολ σε νέο εντός έδρας αγώνα ενάντια στην Ατλέτικο Μπουκαραμάνγκα στη νίκη με 5–1. Σύμφωνα με το Ντι Στέφανο, η ομάδα έπαιξε με τη στρατηγική «5 και χορός», στην οποία θα προσπαθούσαν να μην ταπεινώσουν τους αντιπάλους τους σκοράροντας όταν ήδη προηγούνταν με πέντε γκολ. Έτσι η ομάδα έφτασε σε 9 συνεχόμενες νίκες. Ήδη από την πρώτη χρονιά η ομάδα κέρδισε τον τίτλο με δύο νίκες στους αγώνες μπαράζ του πρωταθλήματος λόγω ισοβαθμίας στην κανονική περίοδο επί της Ντεπορτίβο Κάλι με 1–0 και 3–2 (ένα γκολ του Ντι Στέφανο και συνολικά 16 σε 14 αγώνες). Στους «εκατομμυριούχους» της Μπογκοτά σημείωσε συνολικά 267 τέρματα σε 294 παιχνίδια, βοηθώντας την ομάδα να κερδίσει τρία πρωταθλήματα και ένα Κολομβιανό Κύπελλο μέσα σε τέσσερα χρόνια, ενώ ο ίδιος αναδείχθηκε δύο φορές πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος (1951 με 31 γκολ, 1952 με 19 γκολ), και συνολικά αναρριχήθηκε στη δεύτερη θέση των σκόρερ στην ιστορία της ομάδας. Με τη Μιγιονάριος κέρδισε και ένα διεθνή τίτλο το Μικρό Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (ισπανικά: Pequeña Copa del Mundo), ένα τουρνουά ποδοσφαίρου που πραγματοποιήθηκε στη Βενεζουέλα με μεγάλη σημασία για την εποχή του, μεταξύ 1952 και 1957 με συμμετοχή τεσσάρων ομάδων, τριών από την Ευρώπη και μιας από τη Νότια Αμερική. Θεωρείται ως ο πρόδρομος του Διηπειρωτικού Κυπέλλου. Ο τίτλος αυτός κατακτήθηκε το 1953 με το Ντι Στέφανο πρώτο σκόρερ της διοργάνωσης με τέσσερα τέρματα.

Το 1950 χάνει την πρώτη ευκαιρία να αγωνιστεί σε Παγκόσμιο Κύπελλο, αφού η Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου της Αργεντινής παραιτείται της συμμετοχής στη διοργάνωση της Βραζιλίας, με τα εσωτερικά προβλήματά της να μην έχουν βρει καμία λύση, ενώ βρισκόταν και σε διαμάχη με τις αρχές του αθλήματος της γειτονικής χώρας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, η σύγκρουση της ανεξαρτοποιημένης ένωσης των ποδοσφαιρικών συλλόγων της Κολομβίας (DIMAYOR- συντομογραφία του Major League, του επαγγελματικού πρωταθλήματος που ξεκίνησε το 1948) με την επίσημη αρχή της χώρας και τη ΦΙΦΑ αποδιοργάνωσε την εσωτερική δραστηριότητα και οδήγησε την ομάδα σε πολλαπλές περιοδείες πολυάριθμων φιλικών συναντήσεων και έτσι η φήμη του επεκτάθηκε σημαντικά και στην Ευρώπη, κυρίως με τις εντυπωσιακές εμφανίσεις στην ευρωπαϊκή τουρνέ της Μιγιονάριος το 1952: σε φιλικό αγώνα με την Ρεάλ για τον εορτασμό των 50 χρόνων της (30 Μαρτίου), η ομάδα της Μπογκοτά την κέρδισε με 4–2 με δύο γκολ του Ντι Στέφανο, ο οποίος είχε ήδη σημειώσει σε προηγούμενη συνάντηση του τουρνουά άλλα δύο τέρματα σε βάρος της σουηδικής Νόρσεπινγκ σε αγώνα που έληξε 2–2. Το ενδιαφέρον της Ρεάλ εκδηλώθηκε με τη συμμετοχή σε δύο ακόμα φιλικές συναντήσεις τον Ιούλιο του ίδιου έτους στη Μπογκοτά, που έληξαν με νίκες της Κολομβιανής ομάδας με 2–1 και 1–0 με το Ντι Στέφανο να σκοράρει ένα τέρμα στον πρώτο αγώνα.

Με τον Χοσέ Μανουέλ Μορένο στα χρόνια της Ρίβερ Πλέιτ

Το Σεπτέμβριο του 1953 ο Ντι Στέφανο μεταγράφηκε στη Ρεάλ Μαδρίτης, που κατάφερε να τον υφαρπάξει από την αντίπαλο Μπαρτσελόνα. Υπήρχε αρχική συμφωνία του παίκτη και των συλλόγων Ρίβερ Πλέιτ και Μπαρτσελόνα, αλλά η διεκδικήτρια ομάδα της Μαδρίτης (που σημειωτέον δεν είχε ακόμα καθιερωθεί ούτε καν ως ο ισχυρότερος σύλλογος της πρωτεύουσας) χρησιμοποιώντας και την πολιτική εξουσία της εποχής, την ισπανική ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (που ψήφισε διάταξη που απαγόρευε τις μεταγραφές ξένων παικτών) καθώς και τη ΦΙΦΑ (που γνώριζε την ιδιαιτερότητα της συνιδιοκτησίας του ποδοσφαιριστή με τους δύο λατινο-αμερικάνικους συλλόγους) πέτυχε το μοίρασμα του Ντι Στέφανο για δύο χρόνια σε κάθε ομάδα. Η απόφαση αυτή βρίσκονταν στα πλαίσια της συμφωνίας, γνωστής ως «Σύμφωνο της Λίμα» (1951) που επέτρεπε την αποκατάσταση της Κολομβίας στις διεθνείς ομοσπονδίες, υπό την προϋπόθεση ότι οι παίκτες αγοράστηκαν από Κολομβιανούς συλλόγους θα επέστρεφαν στο προηγούμενο σύλλογό τους την 1η Ιανουαρίου 1955. Εν τω μεταξύ, απαγορευόταν οποιαδήποτε μεταφορά παίκτη έως αυτήν την προθεσμία. Ο Ντι Στέφανο επιθυμούσε τη μεταγραφή του στην Ευρώπη και είχε αρνηθεί να επιστρέψει στην ομάδα του μετά από μία σειρά φιλικών αγώνων καταφεύγοντας στη Βαρκελώνη, όπου διαπραγματεύτηκε με επιτυχία (όπως τουλάχιστον φάνηκε αρχικά). Σύντομα η Μπαρτσελόνα (με την οποία ο Ντι Στέφανο συμμετείχε και σε τρία φιλικά παιχνίδια) παραιτήθηκε των δικαιωμάτων της καθώς η όλη διαδικασία κράτησε εννέα μήνες. Έτσι έληξε μία από τις σημαντικότερες και πιο πολύκροτες μεταγραφές του 20ού αιώνα, που ανέτρεψε τα μέχρι τότε δεδομένα στο ισπανικό ποδόσφαιρο και πολύ σύντομα και στην Ευρώπη. Επιπλέον έπαιξε τον πιο καταλυτικό ρόλο συνεισφέροντος στο μεγαλύτερο βαθμό στην αντιπαλότητα των δύο ισπανικών σωματείων που τον διεκδίκησαν.

Η δεύτερη περίοδος της καριέρας στην Ευρώπη

Το ντεμπούτο του με τη Ρεάλ χρονολογείται από τις 23 Σεπτεμβρίου 1953, σε παιχνίδι που η ισπανική ομάδα έχασε με 4–2 από την Νανσί, με το δεύτερο γκολ να είναι από τον νεοαποκτηθέντα Αργεντίνο, ενώ τέσσερις μέρες αργότερα έκανε την πρώτη επίσημη εμφάνισή του με αντίπαλο την Ράθινγκ Σανταντέρ (4–1). Και τα επόμενα τέσσερα παιχνίδια οι εμφανίσεις του δεν ήταν πειστικές, παρά τα τρία τέρματα που σημείωσε. Η εικόνα βελτιώθηκε μετά τη νίκη επί της συμπολίτισσας Ατλέτικο εκτός έδρας και το πρώτο του χατ-τρικ. Παρά την κατώτερη του αναμενόμενου αρχή, ο Ντι Στέφανο κερδίζει τα πάντα με τους Ισπανούς, οι οποίοι έκτισαν μια παγκόσμια ποδοσφαιρική κυριαρχία συγκεντρώνοντας δίπλα σε σημαντικούς Ισπανούς όπως ο Φρανσίσκο Χέντο, και ο Ουρουγουανός αμυντικός Χοσέ Σάντα Μαρία και σταδιακά μερικούς από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου στο κέντρο και στην επίθεση: Φέρεντς Πούσκας, Ρεϊμόν Κοπά, Ντίντι κα. Η πρακτική αυτή του σωματείου καθιερώθηκε τότε και διατηρήθηκε μέχρι και τον 21ο αιώνα.

Όταν ήρθε για πρώτη φορά μετά από επτά μήνες αδράνειας και έκανε το ντεμπούτο του με τη λευκή φανέλα στις 25 Οκτωβρίου του 1953, στο πρώτο clásico απέναντι των πρωταθλητών της Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ κέρδισε με 5–0 και ο ίδιος σημείωσε δύο τέρματα. Η Ρεάλ ήταν πρώτη στη βαθμολογία με ένα βαθμό διαφορά που αυξήθηκαν τώρα σε τρεις. Ήταν τα πρώτα από τα 18 σε τέτοιες συναντήσεις, ρεκόρ που διατηρήθηκε για μισό αιώνα. Η νίκη της Μπαρτσελόνα στη ρεβάνς το Φεβρουάριο του 1954 με 5–1 είχε μόνο χαρακτήρα γοήτρου. Η νίκη επί της συμπολίτεισας Ατλέτικο Μαδρίτης και στο δεύτερο αγώνα με 2–1 με δύο δικά του γκολ ήταν τότε πιο σημαντική λόγω της ιστορικής υπεροχής του αντιπάλου. Η Ρεάλ Μαδρίτης είχε μέχρι τότε μια μέτρια ομάδα και δεν είχε κερδίσει τον τίτλο από την δεκαετία του 1930, ενώ το τελευταίο της τρόπαιο ήταν το Κύπελλο του 1947, τη δε περίοδο 1952–53 ήταν τρίτη στο πρωτάθλημα. Στους πρώτους μήνες που πέρασε στη Μαδρίτη, ο Αργεντίνος δεν προσαρμόστηκε στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, αλλά επέβαλε το δικό του στυλ, παίζοντας σε όλο τον αγωνιστικό χώρο με ταχύτητα και με την μπάλα χαμηλά στο γήπεδο. Καταστρέφοντας την τακτική ορθοδοξία του σχηματισμού WM που ήταν ο κυρίαρχος σχηματισμός για δεκαετίες, με τη συνεχή κίνηση προώθησε το άθλημα στη σύγχρονη εποχή. Η Ευρώπη γνώρισε επίπεδο του δημοφιλέστερου σπορ, αντίστοιχο του οποίου δεν είχε βρεθεί στο παρελθόν.

Με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης

Στην πρώτη του αγωνιστική περίοδο, ο Ντι Στέφανο ήταν πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος και οδήγησε την ομάδα στο πολυαναμενόμενο τρίτο πρωτάθλημα μετά από 21 χρόνια. Η επιτυχία για την ομάδα επαναλήφθηκε την αμέσως επόμενη χρονιά 1954–55 και μάλιστα με ρεκόρ συλλογής βαθμών, ενώ ο ίδιος ήταν δεύτερος σκόρερ του πρωταθλήματος με 25 τέρματα. Οι εκπληκτικές αποδόσεις του προκαλούσαν σχεδόν σε κάθε άμυνα τα μεγαλύτερα προβλήματα. Με την έμφυτη ηγεσία του, το υψηλό επίπεδο επαγγελματισμού και την εισαγωγή του «παιχνιδιού μικρής διάρκειας», σημείωσε μια θεμελιώδη αλλαγή στο παιχνίδι της Ρεάλ Μαδρίτης και την έκανε την καλύτερη ομάδα του κόσμου την εποχή εκείνη.

Η ομάδα των '50 και αρχών της δεκαετίας του '60, κυριάρχησε σύντομα και στην Ευρώπη εκτός από τις εγχώριες διοργανώσεις. Την αγωνιστική περίοδο 1955–1956 η Ρεάλ κέρδισε το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης και ο Αργεντινός ήρθε δεύτερος στην ψηφοφορία για τον κορυφαίο Ευρωπαίο ποδοσφαιριστή που για πρώτη φορά διοργανώθηκε από το γαλλικό περιοδικό France Football, τη Χρυσή Μπάλα. Το σωματείο υποστήριξε με μεγάλη θέρμη την διοργάνωση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών από την αρχική ιδέα προέλευσης του διευθυντή της γαλλικής εφημερίδας L'Équipe Γκαμπριέλ Ανό, πρώην ποδοσφαιριστή και προπονητή. Πρότεινε τη δημιουργία μιας ηπειρωτικής επίσημης διοργάνωσης, ιδέα που πήρε από ηγέτες 15 συλλόγων, συμπεριλαμβανομένου του Σαντιάγκο Μπερναμπέου, προέδρου της ισπανικής λέσχης της πρωτεύουσας. Έτσι σχεδιάστηκε το πρώτο Ευρωπαϊκό Κύπελλο Πρωταθλητριών, το οποίο αντικατέστησε τα Κύπελλα Λατινικό και Μιτρόπα, τα οποία ήταν πιο περιορισμένα σε αριθμό συμμετεχόντων. Οι αγγλικές αρχές του αθλήματος ήταν αρκετά επιφυλακτικές για το όλο θέμα και αποθάρρυναν τους εγχώριους πρωταθλητές της Τσέλσι να δεχτούν την πρόσκληση και να συμμετάσχουν στην εναρκτήρια διοργάνωση, όπως έγινε με απαγόρευση της Ποδοσφαιρικής Ένωσης. Η εξαιρετική ιδέα υλοποιήθηκε και η Ρεάλ πέρασε τις Σερβέτ, Παρτιζάν και Μίλαν, έφτασε στο Παρίσι να αντιμετωπίσει τη Σταντ ντε Ρενς. Ο πρώτος ημιτελικός με την πρωταθλήτρια Ιταλίας Μίλαν διεξήχθη στις 19 Απριλίου 1956 συγκέντρωσε 129.690 θεατές στο Στάδιο Σαντιάγο Μπερναμπέου, αριθμός ρεκόρ στην ιστορία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων για 14 χρόνια (και όλων των εποχών για τη Ρεάλ) και έληξε με νίκη της μαδριλένικης ομάδας με 4–2 με ένα τέρμα του Αργεντινού. Η ήττα της δεύτερης συνάντησης ήταν χωρίς αντίκρυσμα. Ο ιστορικός πρώτος τελικός για τον τίτλο διεξήχθη στις 13 Ιουνίου στο στάδιο Παρκ ντε Πρενς του Παρισιού και ήταν μια σύγκρουση μεταξύ του Ντι Στέφανο και του μετέπειτα συμπαίκτη του Κοπά, δύο θρύλων του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Η γαλλική ομάδα προηγήθηκε με 2–0, οι Ισπανοί ισοφάρισαν με ένα από τα γκολ του Ντι Στέφανο και η γαλλική ομάδα σκόραρε στην αρχή του δεύτερου ημιχρόνου (2–3). Δύο ακόμη προσπάθειες της ομάδας της Μαδρίτης βρήκαν και οι δύο το πίσω μέρος του διχτυού (4–3) στο τέλος του παιχνιδιού. Το πρώτο βήμα στην κυρίαρχη εκτέλεση της Ρεάλ Μαδρίτης στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο έγινε.

Σε φωτογραφία του 1958

Την επόμενη περίοδο 1956–1957 η κατάκτηση της κορυφής, ομαδικά και ατομικά γίνεται πραγματικότητα: ο σύλλογος επαναλαμβάνει την κατάκτηση του κορυφαίου διασυλλογικό τροπαίου, κερδίζει το πρωτάθλημα Ισπανίας που απώλεσε την προηγούμενη χρονιά από την Ατλέτικο Μπιλμπάο, ο ίδιος είναι για δεύτερη συνεχή χρονιά πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος και κέρδισε την πρώτη Χρυσή Μπάλα της καριέρας του. Ο δεύτερος τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών έγινε στην έδρα των μαδριλένων, συγκέντρωσε 124.000 θεατές και η πρωταθλήτρια Ευρώπης επιβλήθηκε της ιταλικής Φιορεντίνα με 2–0 με ένα τέρμα του Ντι Στέφανο. Επιπλέον η Ρεάλ κατέκτησε και το Λατινικό Κύπελλο (που ακόμα δεν είχε καταργηθεί) και στο οποίο συμμετείχαν οι κορυφαίοι σύλλογοι από τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία. Η ομάδα της Μαδρίτης νίκησε τη Μίλαν με 5–1 και στον τελικό τη Μπενφίκα με 1–0, σε συναντήσεις που έγιναν στη Μαδρίτη και στις οποίες ο Ντι Στέφανο σημείωσε από ένα γκολ. Αντίθετα, στο «Τουρνουά του Παρισιού» (που θεωρείται ο ευρωπαϊκός πρόδρομος του Διηπειρωτικού Κυπέλλου) η Ρεάλ γνώρισε την ήττα από Βάσκο ντα Γκάμα με 4–3 (14 Ιουνίου 1957) με το Ντι Στέφανο να σημειώνει ένα γκολ.

Οι απανωτές επιτυχίες καθιέρωσαν το Ντι Στέφανο ως τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή του κόσμου, εκτίμηση που κράτησε μέχρι την αναρρίχηση του Πελέ μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958 και τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Παρά τη συσσώρευση σπουδαίων του αθλήματος στο σύλλογο, ο Ντι Στέφανο ήταν πάντα ο αδιαμφισβήτητος επικεφαλής, η έμπνευση της ομάδας και οι άλλοι παίκτες ακολουθούσαν άνευ όρων την ηγετική (έως εγωιστική) του παρουσία. Όλοι αναγνώριζαν ότι κανένας άλλος παίκτης δεν συνδύασε τόσο αποτελεσματικά την ατομική εμπειρία με τη συνολική ικανότητα να οργανώνει μια ομάδα και να παίζει σύμφωνα με την ηγεσία του. Ήταν «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο» προσωποποιημένο πριν εμφανιστεί ο όρος: άμυνα, επίθεση, σκοράρισμα γκολ, δημιουργία άλλων για τους συμπαίκτες του, με ρυθμό, όραμα και δύναμη, και όλα με μαχητικό πνεύμα. Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο έγραψε χαρακτηριστικά ότι «Ο Ντι Στέφανο μπορούσε να χωρέσει ολόκληρο το γήπεδο στα παπούτσια του». Καλύτερος συνεργάτης του ο Πούσκας με τον οποίο σχημάτισε το πιο αποτελεσματικό επιθετικό δίδυμο και είναι χαρακτηριστικό ότι στο τελευταίο παιχνίδι της πρώτης χρονιάς του Ούγγρου, ο ίδιος και ο Ντι Στεφάνο ήταν ισοδύναμοι ως οι πρώτοι σκόρερ του πρωταθλήματος. Ο Πούσκας πέρασε τον τερματοφύλακα αλλά αντί να σκοράρει, γύρισε τη μπάλα στον ελεύθερο εκείνη τη στιγμή Ισπανό (πλέον) προκειμένου να τη στείλει ο τελευταίος στα δίχτυα και να αναδειχθεί μόνος του κορυφαίος σκόρερ. Η ευρωπαϊκή κυριαρχία με την αγαστή συνεργασία των δύο κορυφαίων ποδοσφαιριστών συνεχίστηκε και τα επόμενα τρία χρόνια με τον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου του 1958 στις Βρυξέλλες να είναι συναρπαστικός απέναντι στη Μίλαν κρινόμενος στην παράταση (3–2), ο δε Ντι Στέφανο ήταν πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με 10 τέρματα, Ο ίδιος ο Ντι Στέφανο περιέγραψε τη χαρακτήρισε ως νίκη-κλοπή. Στον τελικό του 1959 ο Ντι Στέφανο σκόραρε για τέταρτο συνεχόμενο τελικό στη νίκη επί της Σταντ ντε Ρενς με 2–0. Στα ημιτελικά της διοργάνωσης του 1959–60 ήρθε η σύγκρουση με τη Μπαρτσελόνα που συνοδεύτηκε με δύο νίκες με 3–1, με δύο γκολ του Ντι Στέφανο στη Μαδρίτη. Ο τελικός του 1960 εναντίον της Άιντραχτ Φρανκφούρτης (7–3) στη Γλασκόβη θεωρείται ως ο θεαματικότερος στην ιστορία του θεσμού, μπροστά σε περίπου 130.000 θεατές (127.621 εισιτήρια, αριθμός ρεκόρ στην ιστορία των τελικών που παραμένει). Ο Πούσκας σκόραρε τέσσερα τέρματα και ο Ντι Στέφανο τρία (τα δύο πρώτα και το τελευταίο), με τη γερμανική ομάδα να παίρνει το προβάδισμα στο σκορ και στη συνέχεια να δέχεται το σύνολο των επιθετικών πυρών της μαδριλένικης αρμάδας, η απόδοση της οποίας θεωρείται ως η καλύτερη όλων των εποχών από σύλλογο σε μία συνάντηση. Την ίδια χρονιά ήρθε και η κατάκτηση του κόσμου με την επικράτηση επί της Πενιαρόλ στο διπλό τελικό του πρώτου Διηπειρωτικού Κυπέλλου (0–0 στο Μοντεβιδέο και 5–1 στη Μαδρίτη με ένα γκολ του Ντι Στέφανο).

Την αγωνιστική περίοδο 1960–61 ξεκινά μια τετραετής κυριαρχία του συλλόγου στο πρωτάθλημα συνοδευόμενη με ανεπιτυχή αποτελέσματα στην Ευρώπη. Η ευρωπαϊκή πορεία την πρώτη χρονιά ανακόπτεται από τη Μπαρτσελόνα (συνολικό σκορ 4–3), ο δε Ντι Στέφανο είναι δεύτερος σκόρερ στο πρωτάθλημα με 21 τέρματα πίσω από τον Πούσκας, ο οποίος έχει αναλάβει το ρόλο του κύριου εκτελεστή. Το 1961–62 η Ρεάλ φτάνει στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών αλλά χάνει από την Μπενφίκα με 5–3, η πρώτη ήττα σε τελικό και ο πρώτος που δεν σκόραρε ο Ντι Στέφανο. Τα συνολικά επιτεύγματά του στη διοργάνωση ήταν αρκετά για να αξιολογηθεί το 2019 από την L'Équipe ως ο καλύτερος παίκτης της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.

Τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα της καριέρας του Ντι Στέφανο στη Ρεάλ εντυπωσιακά: οκτώ πρωταθλήματα Ισπανίας και ακόμη πέντε συνεχόμενα Ευρωπαϊκά Κύπελλα Πρωταθλητριών, σημειώνοντας τουλάχιστον ένα γκολ σε κάθε τελικό (ρεκόρ ακόμα ακατάρριπτα) και συνολικά επτά (επίδοση επίσης ρεκόρ που κατέχει μαζί με τον Φέρεντς Πούσκας), ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, δύο Λατινικά Κύπελλα και ατομικά, δύο Χρυσές Μπάλες (1957 και 1959), τον τίτλο του πρώτου σκόρερ του πρωταθλήματος πέντε φορές (το 1954 με 27 γκολ, το 1956 με 24 γκολ, το 1957 με 31 γκολ, το 1958 με 19 γκολ και το 1959 με 23 γκολ). Με 49 τέρματα σε 58 συναντήσεις ήταν πρώτος σκόρερ του Ευρωπαϊκών Κυπέλλων, ρεκόρ που κράτησε για τέσσερις δεκαετίες. Σε όλα αυτά τα 11 χρόνια με την Ρεάλ Μαδρίτης, σημείωσε 418 τέρματα σε 510 αγώνες, 308 σε 396 σε επίσημες συναντήσεις, με 216 γκολ στο πρωτάθλημα σε 282 αγώνες, αριθμοί που τον κατέτασαν ως πρώτο σκόρερ για το σύλλογο για τέσσερις δεκαετίες. Σε επίπεδο συλλόγων στην Ισπανία η πλήρης ανατροπή είχε συντελεστεί: 8 πρωταθλήματα για τη Ρεάλ, μόνο δύο για τη Μπαρτσελόνα, με ακριβώς αντίστροφους αριθμούς στην προ-Ντι Στέφανο εποχή. Η Ρεάλ παρέμεινε αήττητη στην έδρα της για 121 αγώνες στο διάστημα 1957–1965, ρεκόρ Ευρώπης που παραμένει. Στη σύγχρονη γλώσσα, θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι ήταν ο πρώτος Galactico.

Με τον Φέρεντς Πούσκας σχημάτισαν ένα εντυπωσιακό δίδυμο

Μοναδικό ίσως γεγονός στην ποδοσφαιρική ιστορία αποτελεί η πρόθεση της Ρεάλ Μαδρίτης να παραχωρήσει με τη μορφή δανεισμού το Ντι Στέφανο στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μετά την αεροπορική τραγωδία του Μονάχου (6 Φεβρουαρίου 1958). Ο Ματ Μπάσμπι, προπονητής της Αγγλικού συλλόγου είχε την εκτίμηση του Μαδριλένου προέδρου μετά τον ημιτελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου του 1957, όπου τα «μωρά του Μπάσμπι» έδειξαν πλούσιο ταλέντο που τελικά δεν ήταν αρκετό για να σταματήσει τη Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία κέρδισε με 5–3 συνολικά στο δρόμο της για τη διατήρηση του τροπαίου. Ο Μπερναμπέου ήταν εντυπωσιασμένος με το προπονητικό έργο του Σκωτζέζου που του πρόσφερε δουλειά στη Ρεάλ αλλά εκείνος ευγενικά αρνήθηκε. Η τραγωδία και η ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ άλλαξαν για πάντα την επόμενη χρονιά, όταν το αεροπορικό δυστύχημα του Μονάχου εξαφάνισε το μεγαλύτερο μέρος της αρχικής ομάδας. Ο πρόεδρος της Ρεάλ, αφιέρωσε το τρόπαιο στη Γιουνάιτεντ και μάλιστα πρόσφερε το τρόπαιο στον σύλλογο, ο οποίος το αρνήθηκε. Ο Μπερναμπέου ήθελε να προχωρήσει περισσότερο και προσέφερε το πιο πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο της Μαδρίτης, τον πιο πολυπόθητο παίκτη στον κόσμο - τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο - στους Άγγλους τον επόμενο χρόνο. Όλα τα μέρη συμφώνησαν να γίνει αποδεκτή η συμφωνία βραχυπρόθεσμου δανείου, αλλά εκπληκτικά η Ποδοσφαιρική Ένωση της Αγγλίας εμπόδισε την κίνηση με την πεποίθηση ότι θα σταματούσε την πρόοδο ενός Βρετανού παίκτη. Ο Μπερναμπέου και η Ρεάλ δεν ενοχλήθηκαν στις προσπάθειές τους να βοηθήσουν. Έφτιαξαν ένα αναμνηστικό λάβαρο με τα ονόματα των νεκρών του Μονάχου, που ονομάζεται Champions of Honor (Τιμημένοι Πρωταθλητές), το οποίο πωλήθηκε στην Ισπανία για να συγκεντρώσει χρήματα για την ομάδα του Μάντσεστερ. Προσέφεραν τη χρήση των πολυτελών εγκαταστάσεων τους στους τραυματίες και τις οικογένειες των πληγέντων δωρεάν και στη συνέχεια διοργάνωσαν μια σειρά φιλικών μεταξύ των συλλόγων. Τα δύο πρώτα παιχνίδια έγιναν στο τέλος του 1959 και η Ρεάλ κέρδισε και τα δύο - σκοράροντας 12 τέρματα (από ένα γκολ σε κάθε αγώνα του Ντι Στέφανο), αλλά τα έξι που ακολούθησαν έδειξαν ότι η Γιουνάιτεντ ήταν στο δρόμο για την ανοικοδόμηση μιας νέας εποχής.

Όπως και τέσσερα χρόνια πριν, έτσι και το 1954 ο Ντι Στέφανο χάνει τη δεύτερη ευκαιρία να αγωνιστεί σε Παγκόσμιο Κύπελλο αφού η νέα του εθνική, αυτή της Κολομβίας δεν προκρίνεται στην τελική φάση της διοργάνωσης. Με την παρουσία του στην Ιβηρική γη, απέκτησε στη συνέχεια την ισπανική ιθαγένεια το 1956. Έτσι μεταφέρθηκε αγωνιστικά από τις εθνικές των λατινοαμερικάνικων χωρών, σε αυτή της Ισπανίας, η οποία όμως δεν ήταν ικανή αρκετά για να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958. Με τη νέα εθνική του ομάδα δεν γνώρισε επιτυχίες ανάλογες με αυτές που είχε σε συλλογικό επίπεδο. Στην επόμενη ευκαιρία που του παρουσιάστηκε για να αγωνιστεί σε Παγκόσμιο Κύπελλο το (1962), ήταν τραυματίας και παρά τη συμμετοχή του στην αποστολή της Εθνικής Ισπανίας που απέτυχε στη Χιλή, τελικά δεν αγωνίστηκε.

Η Ρεάλ Μαδρίτης το 1964

Το τελευταίο του γκολ για τη μαδριλένικη ομάδα το σημείωσε στις 17 Μαΐου του 1964 με αντίπαλο τη Ρεάλ Σοσιεδάδ για το Κύπελλο Ισπανίας, ενώ το τελευταίο του παιχνίδι το έπαιξε στις 27 Μαΐου, στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών απέναντι στην Ίντερ όπου η διαφωνία του με τον προπονητή και τέως συμπαίκτη του Μιγκέλ Μουνιόθ έθεσε τέλος στην συμπόρευση με το σωματείο της ισπανικής πρωτεύουσας. Μετά από αυτό, ο ιστορικός πρόεδρος του συλλόγου Σαντιάγκο Μπερναμπέου πρότεινε θέση στο προπονητικό προσωπικό, μιας και ο Ντι Στέφανο ήταν ήδη 38 ετών αλλά εκείνος ήθελε να συνεχίσει να παίζει και έτσι μετακόμισε στην Εσπανιόλ Βαρκελώνης, όπου τελείωσε την καριέρα του μετά από δύο χρόνια, το 1966, σε ηλικία 40 ετών. Το τελευταίο επίσημο παιχνίδι της σταδιοδρομίας του ήταν την 1η Μαΐου 1966 εναντίον της Ρεάλ Μπέτις στη Σεβίλλη, όπου η ομάδα του γνώρισε ήττα με 4–0. Κλείνοντας την καριέρα του στην Ισπανία ήταν ο δεύτερος σκόρερ στην ιστορία του πρωταθλήματος με 227 τέρματα πίσω μόνο από τον Τέλμο Θάρα. Το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του ήταν το 1967 (7 Ιουνίου) μεταξύ Ρεάλ Μαδρίτης και της Σέλτικ στο Στάδιο Σαντιάγο Μπερναμπέου μπροστά σε 120.000 θεατές που αποθέωσαν το θρύλο της ισπανικής ομάδας όταν αποχώρησε συμβολικά μετά από 14 λεπτά. Η ιστορία κατέγραψε το αποτέλεσμα υπέρ των Σκωτζέζων με 1–0.

Αξιοσημείωτη στιγμή της πορείας του αποτελεί η νύχτα της 24ης Αυγούστου 1963 όταν η Ρεάλ συμμετείχε σε φιλικό τουρνουά στη Βενεζουέλα. Ήταν τότε που μία επαναστατική οργάνωση εισέβαλε στο ξενοδοχείο της αποστολής και τον απήγαγε. Τελικώς το θέμα έληξε μετά από τρεις ημέρες με τον Ντι Στέφανο να δηλώνει πως οι απαγωγείς δεν τον κακομεταχειρίστηκαν. Μάλιστα μία μέρα αργότερα ο Αργεντινός αγωνίστηκε κανονικά στο φιλικό απέναντι στην Σάο Πάολο γνωρίζοντας την αποθέωση από το κοινό.

«Νομίζω ότι ο καλύτερος ήταν ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο, ήταν ανώτερος από όλους - ακόμα και από εμένα. Ο Πελέ δεν θέλει να αναγνωρίσει το ταλέντο του Ντι Στέφανο». Ντιέγκο Μαραντόνα (2019) στην ερώτηση για τον κορυφαίο όλων των εποχών.

Αγωνίστηκε σε τρεις διαφορετικές εθνικές ομάδες, στην Αργεντινή (6 συμμετοχές), στην Κολομβία (4 συμμετοχές - σε ανεπίσημους, μη αναγνωρισμένους από τη ΦΙΦΑ αγώνες-η ονομασία της ομάδας ήταν Κολομβία ΧΙ-ισπανικά:Combinado XI, ) και στην Ισπανία (31 συμμετοχές). Με την εθνική Ισπανίας έκανε το ντεμπούτο του στις 30 Ιανουαρίου 1957 σημειώνοντας χατ-τρικ απέναντι στην Ολλανδία και σημείωσε συνολικά 23 τέρματα, επίδοση που ήταν ρεκόρ και καταρρίφθηκε το 1990 από τον Εμίλιο Μπουτραγκένιο. Σε μια φιλική συνάντηση της Ισπανίας με το Βέλγιο το 1957 πέτυχε το ωραιότερο γκολ της σταδιοδρομίας του (ο ίδιος το είχε επιλέξει αλλά και η άποψη συμπαικτών και θεατών ήταν η ίδια), το οποίο, όμως, δυστυχώς, δεν «έπιασε» η κάμερα. Έπειτα από δουλειά και έρευνα μηνών, ιταλικό κανάλι αναπαρέστησε τρισδιάστατα το γκολ του Ντι Στέφανιο βασιζόμενο σε μαρτυρίες. Η έλλειψη κορυφαίων στιγμών σε επίπεδο εθνικών ομάδων έχει αντίκτυπο και στην γνώμη της διεθνούς κοινότητας του αθλήματος στο συνηθισμένο ερώτημα για τον καλύτερο όλων των εποχών του δημοφιλέστερου των σπορ. Ενώ χαρακτηρίζεται ως ποδοσφαιρικός «θεός», είναι ίσως η διεθνής του καριέρα που τον βρίσκει (κατά πολλούς) πίσω από τους Πελέ και Ντιέγκο Μαραντόνα στην πιο ευρέως δημοφιλή κατάταξη των καλύτερων όλων των εποχών. Στις 23 Οκτωβρίου 1963 ήταν αρχηγός της Μικτής Κόσμου (επίσημα ονομάστηκε Rest of the World) που αγωνίστηκε με την Εθνική Αγγλίας για τα 100 χρόνια της βρετανικής ποδοσφαιρικής ιστορίας έχοντας συμπαίκτες όπως οι Φέρεντς Πούσκας, Ρεϊμόν Κοπά, Εουσέμπιο, Λεβ Γιασίν, Ντζάλμα Σάντος, Ούβε Ζέελερ, Γιόζεφ Μάζοπουστ. Επίσης συμμετείχε στη Μικτής Ευρώπης στον αγώνα προς τιμή του Στάνλεϊ Μάθιους στις 28 Απριλίου 1965.

Σε όλη την καριέρα του συμμετείχε σε 1.126 επίσημους και φιλικούς αγώνες σε Αργεντινή, Κολομβία και Ισπανία και σημείωσε 893 γκολ. Έχοντας σημειώσει 376 τέρματα σε συναντήσεις πρώτης εθνικής κατηγορίας, κατατάσσεται στους 20 πρώτους στη λίστα όλων των εποχών, ενώ σε επίσημους αγώνες σημείωσε 513 τέρματα (τουλάχιστον) σε 703 αγώνες (κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με 500 ή περισσότερα γκολ). Η IFFHS έχει αναγνωρίσει 530 γκολ. Με τους 8 τίτλους πρώτου σκόρερ πρωταθλήματος, υστερεί μόνο των Γιόζεφ Μπίτσαν (12 τίτλοι) και Γκούναρ Νόρνταλ (9 τίτλοι).

Προπονητής

Ο Αλφρέδο Ντι Στεφάνο ακολούθησε στην συνέχεια καριέρα ως προπονητής: το 1967–68 βρισκόταν στον πάγκο της Έλτσε και στη συνέχεια μετακόμισε στην τεχνική διεύθυνση της Μπόκα Τζούνιορς το 1969 (έτος κατά το οποία κέρδισε το πρωτάθλημα της Αργεντινής). Το 1970 επιστρέφει στην Ισπανία για οικογενειακούς λόγους και αναλαμβάνει τη Βαλένθια (με την οποία κερδίζει ένα ισπανικό πρωτάθλημα), χάνοντας και σε τελικό Κυπέλλου την πρώτη αγωνιστική περίοδο, και τελικά επιστρέφει στην πρώτη του ομάδα, Ρίβερ Πλέιτ το 1981, που την οδήγησε στην κατάκτηση του πρωτάθληματος. Παραμένει ο μόνος προπονητής που έχει οδηγήσει τους μακροχρόνιους αντιπάλους, Μπόκα και Ρίβερ στην κατάκτηση πρωταθλήματος. Το 1979 αναλαμβάνει τη Βαλένθια για δεύτερη φορά (από τις τέσσερις φορές που κάθισε στον πάγκο της) και την οδηγεί στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης τη ίδια χρονιά (1979–80).

Το 1982 επανήλθε στη Ρεάλ ως προπονητής για λιγότερο από δύο χρόνια. Η χρονιά 1982–83 ήταν απογοητευτική για το σύλλογο, τελείωσε τρίτη στην πρωτάθλημα Ισπανίας και έχασε σε τρεις τελικούς στους οποίους αγωνίστηκε μεταξύ των οποίων και τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Άνοιξε όμως το δρόμο για μια γενιά παικτών που αργότερα θα σηματοδοτούσαν μια εποχή στο σύλλογο όπως οι Εμίλιο Μπουτραγκένιο, Μανουέλ Σανστίς και Μάρτιν Βάσκες. Στη Ρεάλ βρέθηκε και πάλι ως λύση έκτακτης ανάγκης τον Νοέμβριο του 1990 παραμένοντας για πέντε μήνες και κερδίζοντας το Σούπερ Καπ.

Προπονητής της Ρίβερ Πλέιτ το 1981

Τα τελευταία χρόνια

Ο Ντι Στέφανο εμφανίστηκε αρκετές φορές στον κινηματογράφο κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Πρώτα στο Con los mismos colores, αργεντίνικη ταινία του 1949 που γνώρισε εμπορική επιτυχία, στη συνέχεια στην Ισπανία σε πολλές ταινίες ντοκιμαντέρ αφιερωμένες στη Ρεάλ Μαδρίτης, στις ταινίες Once pares de botas (1954), La batalla del domingo (1963) αλλά και στην ταινία Saeta Rubia, που γυρίστηκε το 1956 και στην οποία παίζει τον δικό του ρόλο. Ήταν επίσης πρωτοπόρος στη διαφήμιση μεταξύ αθλητών, υποστηρίζοντας πολλές εταιρείες και επωφελήθηκε σημαντικά από αυτά καθώς η δημοτικότητά του έφτασε στα ύψη. Το 2000 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του με τον τίτλο Gracias, vieja (Ευχαριστώ, γριά), τίτλος που αναφέρεται στη μπάλα και τη μητέρα του. Στη «γριά», που τον γέννησε, και στην μπάλα που τον έκανε να μεγαλώσει και του πρόσφερε τα πάντα.

Κατοικούσε στην Ισπανία μέχρι το θάνατό του το 2014. Στο χρονικό αυτό διάστημα, που συνέπεσε με το τέλος του 20ού αιώνα, απόλαυσε την αναγνώριση από την παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα με πολλαπλούς τίτλους και διακρίσεις. Η πολύχρονη παρουσία του στη Ρεάλ Μαδρίτης και η συνεισφορά του στην καταξίωσή της ως «βασίλισσας της Ευρώπης», οδήγησε το σύλλογο στην ανακήρυξή του το 2000 σε επίτιμο πρόεδρο του συλλόγου. Σε πενήντα χρόνια, η Ρεάλ Μαδρίτης κέρδισε δύο τίτλους πρωταθλήματος. Μετά την άφιξή του στα επόμενα πενήντα, ο σύλλογος είχε κερδίσει περισσότερους τίτλους από όλους τους ισπανικούς συλλόγους. Νωρίτερα, στις 24 Δεκεμβρίου 1989 του απονεμήθηκε η «Σούπερ Χρυσή Μπάλα» (Super Ballon d'or) υπερψηφώντας των Γιόχαν Κρόιφ και Μισέλ Πλατινί που είχαν κερδίσει το έπαθλο τρεις φορές ο καθένας, ενώ ο ίδιος δύο. Το ειδικό αυτό βραβείο δεν έχει απονεμηθεί από τότε ξανά. Επίσης, εκλέχθηκε τέταρτος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα σε ειδική ψηφοφορία του περιοδικού France Football, ανάμεσα στους νικητές της Χρυσής Μπάλας. Το 2000 στην ψηφοφορία της FIFA Football family και των αναγνωστών του περιοδικού FIFA Magazine για την ανάδειξη του καλύτερου ποδοσφαιριστή του 20ού αιώνα ήρθε δεύτερος με 9,8 % των ψήφων, πίσω μόνο από τον Πελέ που πρώτευσε με 72,8 %. Το 2003 επελέγη από την ισπανική Ομοσπονδία ως ο «χρυσός παίκτης» της χώρας για τον εορτασμό των 50 χρόνων της ΟΥΕΦΑ. Το 2004 συμπεριληφθηκε στη λίστα FIFA 100 με τους 125 καλύτερους εν ζωή ποδοσφαιριστές. Ο Πελέ είπε τότε ότι «ο Μαραντόνα είναι μεγάλος αλλά ο Ντι Στέφανο ο καλύτερος όλων».

Στις 24 Δεκεμβρίου 2005, ο 79χρόνος «Δον Αλφρέδο» υπέστη καρδιακή προσβολή. Στις 9 Μαΐου 2006, εγκαινιάστηκε το στάδιο Alfredo di Stéfano στην πόλη της Μαδρίτης και έγινε έδρα της δεύτερης ομάδας της Ρεάλ. Εναρκτήριος αγώνας ήταν μεταξύ Ρεάλ Μαδρίτης και της Ρεμς, μια επανάληψη του τελικού του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου του 1956. Η ΟΥΕΦΑ του απέδωσε τον τίτλο του πρώτου προεδρικού βραβείου της το 2007, ως αναγνώριση της εξαιρετικής και μακροχρόνιας προσφοράς του Αργεντινού στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Το 2008 εξελέγη σε διαδικτυακή έρευνα που διοργάνωσε η Ρεάλ Μαδρίτης, καλύτερος παίκτης στην ιστορία του συλλόγου, μπροστά από το Ζινεντίν Ζιντάν. Τελική απόδειξη του αποτυπώματος που άφησε, ακόμα και όταν έπαιζε σε μια εποχή που τα παιχνίδια δεν ήταν ακόμη τηλεοπτικά. Από το 2008 ένα μπρούτζινο άγαλμα 2,5 μέτρων κοσμεί το χώρο του γηπέδου, εμπνευσμένο από τον πανηγυρισμό του μετά από χατ-τρικ που σημείωσε στον αγώνα εναντίον της Βάσας Βουδαπέστης στη Μαδρίτη για τον πρώτο ημιτελικό του Κύπελλο Πρωταθλητριών της χρονιάς 1957–58.

Τον Οκτώβριο του 2011 ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο ήταν από τους 15 πρώτους που συμπεριλήφθησαν στο FIFA Hall of Fame, το μουσείο του ποδοσφαίρου που στεγάζεται στην πόλη Πατσούκα του Μεξικού τα εγκαίνια του οποίου έγιναν τον Ιούλιο του ίδιου έτους. Το μουσείο συμπεριλαμβάνει τους καλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών.

Μετά από άλλη καρδιακή προσβολή ο 88χρονος θρύλος του δημοφιλέστερου αθλήματος στην υφήλιο κατέληξε στις 7 Ιουνίου 2014. Κατά τη διάρκεια του ημιτελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014 μεταξύ Αργεντινής και Ολλανδίας στις 9 Ιουλίου, τιμήθηκε με ένα λεπτού σιγή, ενώ η ομάδα της Αργεντινής φορούσε μαύρες κορδέλες. Η Ρίβερ Πλέιτ από την Αργεντινή και η Μιγιονάριος από την Κολομβία οργάνωσαν ένα φιλικό αγώνα ως φόρο τιμής του πρώην παίκτη τους. Ο αγώνας διεξήχθηκε στις 16 Ιουλίου 2014. Στην προσωπική του ζωή είχε παντρευτεί μία φορά και ήταν πατέρας έξι παιδιών.

Άφησε μια εξαιρετικά σημαντική κληρονομιά στο σύλλογο της Μαδρίτης ανασύρωντάς τον από την αγωνιστική μετριότητα και συμβάλλοντας αναμφισβήτητα στη αναμόρφωσή του στον πιο διάσημο ποδοσφαιρικό συλλόγο στον κόσμο και μέσω αυτού προάγωντας το άθλημα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέχρι τότε. Εφαρμόζοντας με τον καλύτερο τρόπο ότι «οι τελικοί δεν παίζονται, κερδίζονται», είναι αναμφισβήτητα ο σημαντικότερος παίκτης στην ιστορία της Ρεάλ δημιουργώντας θεμέλια στοιχεία νοοτροπίας που υπάρχουν στο σύλλογο ακόμα και μισό αιώνα από τον τελευταίο του αγώνα. Η κληρονομιά του όμως δεν περιορίζεται στα όρια ενός σωματείου καθώς η αγωνιστική του παρουσία υπήρξε καθοριστική στην επιτυχία νέων ποδοσφαιρικών διοργανώσεων που άντεξαν στην πάροδο του χρόνου, μεταξύ των οποίων και η κορυφαία διασυλλογική της γηραιάς ηπείρου.

Με τη φανέλα της εθνικής Ισπανίας το 1959

Είπαν για το Ντι Στέφανο

• «Πιστεύω ότι ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο ήταν ο πιο πλήρης από τους αστέρες της Αργεντινής, ήταν πιο πλήρης από το Μαραντόνα και το Μέσι». - Πελέ

• «Ο πιο πλήρης ποδοσφαιριστής στον κόσμο». - Φραντς Μπεκενμπάουερ

• «Ήταν ο πιο έξυπνος παίκτης που είδα ποτέ και έβγαζε προσπάθεια και θάρρος. Ήταν ένας εμπνευσμένος ηγέτης και το τέλειο παράδειγμα για άλλους». - Μπόμπι Τσάρλτον

• «Ποιός είναι αυτός ο άνθρωπος; Παίρνει τη μπάλα από τον τερματοφύλακα. Ο ίδιος λέει στο πλήρες πλάνο τι πρέπει να κάνει. Οπουδήποτε βρίσκεται στον αγώνα είναι σε θέση να πάρει την μπάλα. Μπορείτε να δείτε την επιρροή του σε όλα όσα συμβαίνουν... Δεν είχα δει ποτέ έναν τόσο ολοκληρωμένο ποδοσφαιριστή. Ήταν σαν να είχε δημιουργήσει το δικό του κέντρο εντολών στην καρδιά του παιχνιδιού. Ήταν τόσο δυνατός όσο ήταν λεπτός. Ο συνδυασμός των ιδιοτήτων ήταν μαγευτικός». - Μπόμπι Τσάρλτον

• «Ντι Στέφανο. Ήρωά μου. Για μένα, ήταν ο πιο πλήρης ποδοσφαιριστής στην ιστορία. Αυτή είναι η γνώμη μου». - Εουσέμπιο

• «Ο καλύτερος. Ψηλός, γρήγορος, ευκίνητος, ενεργητικός, επιδέξιος, ένας μεγάλος τελειωτής. Μεγάλη ικανότητα με τα πόδια και το κεφάλι του. Κατά τη γνώμη μου, ένας παίκτης ήταν ο πιο πλήρης: ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο. Ο Ντι Στεφάνο το είχε όλα». - Εουσέμπιο

• «Δεν ξέρω αν ήμουν καλύτερος παίκτης από τον Πελέ, αλλά μπορώ να πω χωρίς αμφιβολία ότι ο Ντι Στέφανο ήταν καλύτερος από τον Πελέ. Είμαι περήφανος όταν μιλάω για το Ντι Στέφανο». - Ντιέγκο Μαραντόνα

• «Για μένα ήταν δάσκαλος, μου δίδαξε πολλά πράγματα. Δεν ήταν απλά ένας σπουδαίος παίκτης, αλλά και άνθρωπος. Ως άνθρωπος ήταν φαινόμενο». - Ντιέγκο Μαραντόνα

• «Ήταν ο αγαπημένος μου παίκτης και αυτό που αγαπούσα περισσότερο στον Ντι Στέφανο ήταν το ό,τι έκανε, το έκανε για την ομάδα». - Γιόχαν Κρόιφ

• «Ένας μεγάλος ανάμεσα στους μεγάλους». - Μισέλ Πλατινί

• «Για μένα οι δύο καλύτεροι παίκτες ήταν ο Αλφρέδο και ο Πελέ. Τα έκανε όλα σε μια σταδιοδρομία που κράτησε πάνω από 20 χρόνια. Είχε τα πάντα». - Ζυστ Φονταίν

• «Αν ο Ντι Στέφανο είχε παίξει σε Παγκόσμιο Κύπελλο, θα αναγνωριζόταν ως ο λευκός Πελέ». - Ζυστ Φονταίν

• «Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται πάντα είναι ποιοι ήταν οι καλύτεροι παίκτες. Προφανώς υπάρχει μια λίστα με μεγάλους όπως οι Κρόιφ, Μαραντόνα, Πελέ και, φυσικά, ο Πούσκας και ο Ντι Στέφανο, που για μένα ήταν ο καλύτερος. Είχε μεγάλη αρμονία». - Άλεξ Φέργκιουσον

• «Ο Ντι Στέφανο μετέτρεψε τις φωτογραφίες σε κινηματογράφο». - Αρίγκο Σάκι

• «Ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο ήταν ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών - πολύ καλύτερος από τον Πελέ. Ήταν, ταυτόχρονα, η άγκυρα στην άμυνα, ο παίκτης στο κέντρο και ο πιο επικίνδυνος σκοπευτής στην επίθεση». - Ελένιο Ερέρα

• «Αν ο Πελέ ήταν ο κύριος βιολιστής, ο Ντι Στέφανο ήταν ολόκληρη η ορχήστρο». - Ελένιο Ερέρα

• «Η μεγαλειότητα του Ντι Στέφανο ήταν ότι έχοντάς τον μαζί σου έχεις δύο παίκτες σε κάθε θέση». Μιγκέλ Μουνιόθ

Πηγές

Οι σύλλογοι που αγωνίστηκε

• ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ : 1944–1949 Ρίβερ Πλέιτ
• ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ : 1946 Ουρακάν
• ΚΟΛΟΜΒΙΑ : 1949–1953 Μιγιονάριος
• ΙΣΠΑΝΙΑ : 1953–1964 Ρεάλ Μαδρίτης
• ΙΣΠΑΝΙΑ : 1964–1966 Εσπανιόλ

Στατιστική

Ομάδα	Περίοδος	Επίσημοι αγώνες		Φιλικοί αγώνες		Σύνολο
		αγώνες	γκολ	αγώνες	γκολ	αγώνες	γκολ
Ρίβερ Πλέιτ	1944—1949	79	60	82	73	161	133
Ουρακάν	1946	27	10	3	2	30	12
Μιγιονάριος Μπογκοτά	1949—1953	112	100	182	167	294	267
Ρεάλ Μαδρίτης	1953—1964	396	308	114	110	510	418
Εσπανιόλ	1964—1966	60	14	17	7	77	21
Εθνική Αργεντινής	1947	6	6	-	-	6	6
Εθνική Ισπανίας	1957—1961	31	23	1	1	32	24
Εθνική Κολομβίας	1951	-	-	4	0	4	0
Μπαρτσελόνα	1953	-	-	3	2	3	2
Αγώνες "επωφελείς"	1948—1966	-	-	9	10	9	10
Σύνολα		711	521	415	372	1.126	893

Κύριες πηγές : FIFA, IFFHS, Ρεάλ Μαδρίτης, docs.ufpr.br.

Τίτλοι

Ποδοσφαιριστής

Ριβέρ Πλέιτ

• Πρωτάθλημα Αργεντινής (2) : 1945 , 1947
• Copa Aldao : 1947

Μιγιονάριος

• Πρωτάθλημα Κολομβίας (3) : 1949, 1951 και 1952
• Κύπελλο Κολομβίας : 1953
• Μικρό Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (Pequeña Copa del Mundo) : 1953

Ρεάλ Μαδρίτης

• Πρωτάθλημα Ισπανίας (8) : 1953–54, 1954–55, 1956–57, 1957–58, 1960–61, 1961–62, 1962–63, 1963–64
• Κύπελλο Ισπανίας : 1962
• Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης (5) : 1955–56, 1956–57, 1957–58, 1958–59, 1959–60
• Διηπειρωτικό Κύπελλο : 1960
• Λατινικό Κύπελλο (2) : 1955, 1957
• Μικρό Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων "Pequeña Copa del Mundo" : 1956

Εθνική Αργεντινής

• Κόπα Αμέρικα : 1947

Προπονητής

• Πρωτάθλημα Αργεντινής (Μπόκα Τζούνιορς) : 1969
• Κύπελλο Αργεντινής (Μπόκα Τζούνιορς) : 1969
• Πρωτάθλημα Ισπανίας (Βαλένθια)  : 1970-71
• Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης (Βαλένθια) : 1979-80
• Σούπερ Κύπελλο Ισπανίας (Ρεάλ Μαδρίτης) : 1990

Ατομικές διακρίσεις

Δύο Χρυσές Μπάλες και η μοναδική Σούπερ Χρυσή Μπάλα

• Πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος Αργεντινής : 1947
• Πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος Κολομβίας (2) : 1951, 1952
• Πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος Ισπανίας (5) : 1953–54, 1955–56, 1956–57, 1957–58, 1958–59
• Πρώτος σκόρερ Κυπέλλου Πρωταθλητριών : 1958
• Χρυσός παίκτης της Ισπανίας στα 50 χρόνια της ΟΥΕΦΑ (2003)
• Χρυσή Μπάλα (2) : 1957 και 1959
  • δεύτερη θέση : 1955
• Σούπερ Χρυσή Μπάλα (Super Ballon d'or) 1989 : ο μόνος ποδοσφαιριστής που απονεμήθηκε
• 4ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα στην ειδική ψηφοφορία μεταξύ των νικητών της Χρυσής Μπάλας του France Football- 2ος στις πρωτιές μεταξύ των ψηφισάντων
• IFFHS : 4ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα
• FIFA 100
• FIFA Football family/FIFA Magazine καλύτερος παίκτης του 20ού αιώνα : 2η θέση
• IFFHS legends
• Marca leyenda
• Golden foot ως θρύλος : 2004
• Καλύτερη ομάδα του 20ού αιώνα : 1998
• World Soccer περιοδικό : Οι καλύτεροι ΧΙ όλων των εποχών : 2013
• L'Équipe : Καλύτερος παίκτης στην ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ : 2019
• Επίτιμος πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης : 2000
• FIFA Τάξη αξίας : 1994
• FIFA Hall of Fame : 2011

Πηγές

• περιοδικό οι Παγκόσμιοι Τεύχος Οκτωβρίου 1998.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Αλφρέδο ντι Στέφανο - Η ξανθιά σαϊτα
• Alfredo Di Stéfano, football player - Βιογραφία
• Murió Alfredo Di Stéfano, "el mejor jugador de todos los tiempos" - Αφιέρωμα του BBC στα Ισπανικά
• Valdano: "Di Stéfano fue el auténtico ser superior"
• 1988: DI STÉFANO - MARADONA, DOS GRANDES FRENTE A FRENTE (Ισπανικά)
• Desmontando “La Máquina” (Ισπανικά)
• The Battle at Hampden Park: The story of the 1960 European Cup final – Road to the Semis (Αγγλικά)
• The Battle at Hampden Park: The story of the 1960 European Cup final – The Finale (Αγγλικά)