Ιωάννης καρδινάλιος της Λωρραίνης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
→Αναφορές σε πηγές: Μεταφορά σε "Σημειώσεις ιστορικού" |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
{{χωρίς παραπομπές|14|02|2020}} |
|||
{{Πληροφορίες προσώπου}} |
{{Πληροφορίες προσώπου}} |
||
Ο '''Ιωάννης''', |
Ο '''Ιωάννης της Λωρραίνης''', ([[Γαλλική γλώσσα]] : ''Jean'', [[9 Απριλίου]] [[1498]] - [[18 Μαΐου]] [[1550]]) από τον [[Οίκος της Λωρραίνης|Οίκο της Λωρραίνης]] ήταν καρδινάλιος, αρχιεπίσκοπος του Ρεν, Λυών, Ναρμπόν, επίσκοπος του Μετς και διοικητής των επισκοπών Τουλ, Βερντέν, Τερουάν, Λυσόν, Αλμπί, Βαλένς, Νάντ και Αζέν.<ref>Gulik and Eubel, σ. 253</ref><ref>Gulik and Eubel, σ. 98</ref> Ήταν φίλος και σύμβουλος του Φραγκίσκου Α΄ της Γαλλίας, ο πλουσιότερος ιεράρχης του βασιλείου του και πλουραλιστής στις απόψεις του.<ref>Gulik and Eubel (σσ. 18, 98)</ref><ref>Andre Thevet (1584). Les vrais pourtraits et vies des hommes illustres grecz, latins et payens, recueilliz de leur tableaux (etc.) (Στα Γαλλικά). Second tome. Paris: Vefue J. Kervert. σ. 355</ref><ref>Edelstein, Marilyn Manera (1974). "The Social Origins of the Episcopacy in the Reign of Francis I". French Historical Studies. 8 (3): 377–392, at σ. 380</ref> |
||
==Βιογραφία== |
==Βιογραφία== |
||
Γεννήθηκε στο Μπαρ-λε-Ντυκ και ήταν ο τρίτος γιος του [[Ρενέ Β΄ της Λωρραίνης|Ρενέ Β΄]] δούκα της Λωρραίνης και της Φιλίππας των Έγκμοντ, κόρης του Αδόλφου δούκα του Γκέλντερς. Αδέλφια του ήταν ο [[Αντώνιος της Λωρραίνης|Αντώνιος]] δούκας της Λωρραίνης και ο [[Κλαύδιος του Γκιζ]]. Η μητέρα του το 1520 αποσύρθηκε στη μονή της Αγ. Κλάρας στο Ποντ-α-Μουσόν, όπου έγινε μοναχή. |
Γεννήθηκε στο Μπαρ-λε-Ντυκ και ήταν ο τρίτος γιος του [[Ρενέ Β΄ της Λωρραίνης|Ρενέ Β΄]] δούκα της Λωρραίνης και της Φιλίππας των Έγκμοντ, κόρης του Αδόλφου δούκα του Γκέλντερς. Αδέλφια του ήταν ο [[Αντώνιος της Λωρραίνης|Αντώνιος]] δούκας της Λωρραίνης και ο [[Κλαύδιος του Γκιζ]].<ref>André Podsiadlo (2004). Les ducs de Lorraine de René Ier à François III (Στα Γαλλικά). Paris: Editions Publibook. σ. 8</ref> Η μητέρα του το 1520 αποσύρθηκε στη μονή της Αγ. Κλάρας στο Ποντ-α-Μουσόν, όπου έγινε μοναχή.<ref>Martin Meurisse (1634). Histoire des évêques de l'Eglise de Metz (in French). Metz: Par Jean Anthoine. σ. 602</ref> |
||
===Επίσκοπος του Μετς=== |
===Επίσκοπος του Μετς=== |
||
Ήταν 2 ετών όταν έγινε βοηθός του θείου του Ερρίκου του Βωντεμόν, επισκόπου του Μετς. Αυτή η παραδοξότητα έγινε, διότι ο Ρενέ Β΄ ήθελε η επισκοπή να μείνει σε μέλος του Οίκου. Το 1505 απεβίωσε ο θείος του και τον διαδέχθηκε. Το 1517 απεβίωσε ο επίσκοπος της Τουλ και εκλέχθηκε ο Ιωάννης· έμεινε ως το 1524. Μάλλον στο γάμο του αδελφού του Αντωνίου με τη Ρενέα των Βουρβόνων πρωτοπαρουσιάστηκε στην Αυλή και συνάντησε τον [[Φραγκίσκος Α΄ της Γαλλίας|Φραγκίσκο Α΄ Βαλουά]] της Γαλλίας. |
|||
Ήταν 2 ετών όταν o Καρδινάλιος έγινε Ρέιμοντ Περάουν παραιτήθηκε (1500) και ο μικρός Ιωάννης τον διαδέχθηκε σαν βοηθός του θείου του [[Ερρίκος της Λωρραίνης-Βωντεμόν|Ερρίκου του Βωντεμόν, επισκόπου του Μετς]]. Τον διορισμό αυτό κατοχύρωσαν το Κεφάλαιο του Καθεδρικού ναού (3 Νοεμβρίου 1500) και ο [[Πάπας Αλέξανδρος ΣΤ΄]] (1501). Ο παραιτηθείς Καρδινάλιος αποζημιώθηκε με το μοναστήρι του Σαιν Μανσού στην [[Τουλ]]. Αυτή η παραδοξότητα έγινε, διότι ο Ρενέ Β΄ ήθελε η επισκοπή να μείνει σε μέλος του Οίκου.<ref>Martin Meurisse. Histoire des évêques de l'Eglise de Metz. σ. 597</ref> Ο επίσκοπος Ερρίκος παραιτήθηκε από την επισκοπή της Μετς υπέρ του ανεψιού του (16 Ιουλίου 1505) αλλά επειδή ήταν πολύ μικρός συνέχισε να έχει την κηδεμονία του μέχρι τον θάνατο του την ίδια χρονιά (20 Οκτωβρίου 1505). Το Κεφάλαιο του Καθεδρικού ναού συνέχισε να έχει την κηδεμονία του μικρού Ιωάννη μέχρι την ενηλικίωση του (1515), δέχτηκε το ένα τρίτο από τα έσοδα της επισκοπής. Οι πνευματικές λειτουργίες του ναού βρέθηκαν στα χέρια του επισκόπου της Νικοπόλεως.<ref>Meurisse, σσ. 598–600. Gulik and Eubel, σ. 242 and Σημ. 2. Eubel, Hierarchia catholica medii aevi II edition altera (Monasterii 1914), σ. 242 με σημειώσεις 2 και 3 και σ. 279</ref> Παρά την νεότητα του έγινε επίσκοπος της Τουλ όταν πέθανε ο προκάτοχος του από το Κεφάλαιο του Καθεδρικού (19 Οκτωβρίου 1517), την διατήρησε μέχρι την παραίτηση του (1524).<ref>Meurisse, σ. 602. Gulik and Eubel, σ. 321 and Σημ. 3</ref> Εισήλθε στην Γαλλική βασιλική αυλύ και συνάντησε τον βασιλιά Φραγκίσκο Α΄ για πρώτη φορά όταν αρραβωνιάστηκε ο αδελφός του [[Αντώνιος της Λωρραίνης]] την [[Ρενέα των Βουρβόνων]] (26 Ιουνίου 1515).<ref>Michon, σσ. 35–36</ref> |
|||
===Καρδινάλιος=== |
===Καρδινάλιος=== |
||
Το 1518 ο [[πάπας Λέων Ι΄]] τον έκανε καρδινάλιο-διάκονο του Σαν Ονόφριο ιν Τραστέβερε και του έστειλε τον ερυθρό πίλο στη Γαλλία. Ο Ιωάννης επισκέφθηκε τη Ρώμη το 1521. Το 1520 ο Φραγκίσκος Α΄ συνάντησε τον Ερρίκο Η΄ της Αγγλίας στο Καμπ ντυ Ντραπ ντ'Ορ του Πα-ντυ-Καλαί και ο Ιωάννης ήταν παρών με άλλους τρεις καρδιναλίους. Το επόμενο έτος ορίστηκε επίσκοπος του Τερουάν στο Αρτουά. Έγινε ο οικοίος, ο ευνούμενος και ο σύμβουλος του βασιλιά από το 1522, ώσπου απεβίωσε το Φραγκίσκος Α΄ το 1547. |
Το 1518 ο [[πάπας Λέων Ι΄]] τον έκανε καρδινάλιο-διάκονο του Σαν Ονόφριο ιν Τραστέβερε και του έστειλε τον ερυθρό πίλο στη Γαλλία. Ο Ιωάννης επισκέφθηκε τη Ρώμη το 1521. Το 1520 ο Φραγκίσκος Α΄ συνάντησε τον Ερρίκο Η΄ της Αγγλίας στο Καμπ ντυ Ντραπ ντ'Ορ του Πα-ντυ-Καλαί και ο Ιωάννης ήταν παρών με άλλους τρεις καρδιναλίους. Το επόμενο έτος ορίστηκε επίσκοπος του Τερουάν στο Αρτουά. Έγινε ο οικοίος, ο ευνούμενος και ο σύμβουλος του βασιλιά από το 1522, ώσπου απεβίωσε το Φραγκίσκος Α΄ το 1547. |
||
| Γραμμή 37: | Γραμμή 37: | ||
===Σύλλογος του 1549-50=== |
===Σύλλογος του 1549-50=== |
||
Το 1549 απεβίωσε ο πάπας Παύλος Γ΄ και στο Σύλλογο των καρδιναλίων (Conclavium) o Ιωάννης ήταν υποψήφιος για πάπας. Αν και τον υποστήριξε ο ανιψιός του Κάρολος και οι Γάλλο καρδινάλιοι, η καθυστερημένη άφιξή του έδωσε χρόνο άλλες συμμαχίες και αντιπάθειες να παγιωθούν και έτσι εξελέγη πάπας ο [[Πάπας Ιούλιος Γ΄|Ιούλιος Γ΄]]. |
Το 1549 απεβίωσε ο πάπας Παύλος Γ΄ και στο Σύλλογο των καρδιναλίων (Conclavium) o Ιωάννης ήταν υποψήφιος για πάπας. Αν και τον υποστήριξε ο ανιψιός του Κάρολος και οι Γάλλο καρδινάλιοι, η καθυστερημένη άφιξή του έδωσε χρόνο άλλες συμμαχίες και αντιπάθειες να παγιωθούν και έτσι εξελέγη πάπας ο [[Πάπας Ιούλιος Γ΄|Ιούλιος Γ΄]]. |
||
==Παραπομπές== |
|||
| ⚫ | |||
==Βιβλιογραφία== |
==Βιβλιογραφία== |
||
| Γραμμή 44: | Γραμμή 48: | ||
* Freedman, Richard (1997). «Le Cardinal Jean de Lorraine: Un Prélat de la Renaissance mécène de la musique». Le mécénat et l'influence des Guises:. Actes du colloque organisé par le Centre de recherche sur la littérature de la Renaissance de l'Université de Reims. Paris: 161–173. |
* Freedman, Richard (1997). «Le Cardinal Jean de Lorraine: Un Prélat de la Renaissance mécène de la musique». Le mécénat et l'influence des Guises:. Actes du colloque organisé par le Centre de recherche sur la littérature de la Renaissance de l'Université de Reims. Paris: 161–173. |
||
* Michon, Cédric (2003). «Les richesses de la faveur à la Renaissance: Jean de Lorraine (1498-1550) et François Ier». Revue d'histoire moderne et contemporaine. 50 (3): 35–36, 39. JSTOR 20530983. |
* Michon, Cédric (2003). «Les richesses de la faveur à la Renaissance: Jean de Lorraine (1498-1550) et François Ier». Revue d'histoire moderne et contemporaine. 50 (3): 35–36, 39. JSTOR 20530983. |
||
==Αναφορές σε πηγές== |
|||
| ⚫ | |||
{{Authority control}} |
{{Authority control}} |
||
Έκδοση από την 05:05, 30 Μαρτίου 2021
Ο Ιωάννης της Λωρραίνης, (Γαλλική γλώσσα : Jean, 9 Απριλίου 1498 - 18 Μαΐου 1550) από τον Οίκο της Λωρραίνης ήταν καρδινάλιος, αρχιεπίσκοπος του Ρεν, Λυών, Ναρμπόν, επίσκοπος του Μετς και διοικητής των επισκοπών Τουλ, Βερντέν, Τερουάν, Λυσόν, Αλμπί, Βαλένς, Νάντ και Αζέν.[13][14] Ήταν φίλος και σύμβουλος του Φραγκίσκου Α΄ της Γαλλίας, ο πλουσιότερος ιεράρχης του βασιλείου του και πλουραλιστής στις απόψεις του.[15][16][17]
Βιογραφία
Γεννήθηκε στο Μπαρ-λε-Ντυκ και ήταν ο τρίτος γιος του Ρενέ Β΄ δούκα της Λωρραίνης και της Φιλίππας των Έγκμοντ, κόρης του Αδόλφου δούκα του Γκέλντερς. Αδέλφια του ήταν ο Αντώνιος δούκας της Λωρραίνης και ο Κλαύδιος του Γκιζ.[18] Η μητέρα του το 1520 αποσύρθηκε στη μονή της Αγ. Κλάρας στο Ποντ-α-Μουσόν, όπου έγινε μοναχή.[19]
Επίσκοπος του Μετς
Ήταν 2 ετών όταν o Καρδινάλιος έγινε Ρέιμοντ Περάουν παραιτήθηκε (1500) και ο μικρός Ιωάννης τον διαδέχθηκε σαν βοηθός του θείου του Ερρίκου του Βωντεμόν, επισκόπου του Μετς. Τον διορισμό αυτό κατοχύρωσαν το Κεφάλαιο του Καθεδρικού ναού (3 Νοεμβρίου 1500) και ο Πάπας Αλέξανδρος ΣΤ΄ (1501). Ο παραιτηθείς Καρδινάλιος αποζημιώθηκε με το μοναστήρι του Σαιν Μανσού στην Τουλ. Αυτή η παραδοξότητα έγινε, διότι ο Ρενέ Β΄ ήθελε η επισκοπή να μείνει σε μέλος του Οίκου.[20] Ο επίσκοπος Ερρίκος παραιτήθηκε από την επισκοπή της Μετς υπέρ του ανεψιού του (16 Ιουλίου 1505) αλλά επειδή ήταν πολύ μικρός συνέχισε να έχει την κηδεμονία του μέχρι τον θάνατο του την ίδια χρονιά (20 Οκτωβρίου 1505). Το Κεφάλαιο του Καθεδρικού ναού συνέχισε να έχει την κηδεμονία του μικρού Ιωάννη μέχρι την ενηλικίωση του (1515), δέχτηκε το ένα τρίτο από τα έσοδα της επισκοπής. Οι πνευματικές λειτουργίες του ναού βρέθηκαν στα χέρια του επισκόπου της Νικοπόλεως.[21] Παρά την νεότητα του έγινε επίσκοπος της Τουλ όταν πέθανε ο προκάτοχος του από το Κεφάλαιο του Καθεδρικού (19 Οκτωβρίου 1517), την διατήρησε μέχρι την παραίτηση του (1524).[22] Εισήλθε στην Γαλλική βασιλική αυλύ και συνάντησε τον βασιλιά Φραγκίσκο Α΄ για πρώτη φορά όταν αρραβωνιάστηκε ο αδελφός του Αντώνιος της Λωρραίνης την Ρενέα των Βουρβόνων (26 Ιουνίου 1515).[23]
Καρδινάλιος
Το 1518 ο πάπας Λέων Ι΄ τον έκανε καρδινάλιο-διάκονο του Σαν Ονόφριο ιν Τραστέβερε και του έστειλε τον ερυθρό πίλο στη Γαλλία. Ο Ιωάννης επισκέφθηκε τη Ρώμη το 1521. Το 1520 ο Φραγκίσκος Α΄ συνάντησε τον Ερρίκο Η΄ της Αγγλίας στο Καμπ ντυ Ντραπ ντ'Ορ του Πα-ντυ-Καλαί και ο Ιωάννης ήταν παρών με άλλους τρεις καρδιναλίους. Το επόμενο έτος ορίστηκε επίσκοπος του Τερουάν στο Αρτουά. Έγινε ο οικοίος, ο ευνούμενος και ο σύμβουλος του βασιλιά από το 1522, ώσπου απεβίωσε το Φραγκίσκος Α΄ το 1547.
Αρχιεπίσκοπος του Ναρμπόν
Το 1524 εκλέχθηκε αρχιεπίσκοπος του Ναρμπόν, αφού ο προηγούμενος Ιούλιος των Μεδίκων έγινε πάπας ως Κλήμης Ζ΄. Το 1527 ο βασιλιάς του ανέθεσε δοκιμαστικά να συναντήσει τον καρδινάλιο Τόμας Γουόλζιυ, που θα ερχόταν από την Αγγλία για διαπραγματεύσεις και να τον συνοδεύσει στην Αυλή. Οι συνομιλίες κατέληξαν στη Συνθήκη της Αμιένης, με αποτέλεσμα την από κοινού λεηλασία της Ρώμης (1527) και στη φυλάκιση του Κλήμη Ζ΄ στο Καστέλ Σαντ Άντζελο. Στον κατάλογο προτεραιότητας του 1528, ο Ιωάννης ήταν μετά τον βασιλιά.
Αββαεία του Κλυνύ, Φεκάν, Γκορζ
To 1528 έγινε διοικητής (ηγούμενος in commendam) του αββαείου του Κλυνύ. Οι μοναχοί είχαν εκλέξει τον Ζακ λε Ρουά, αλλά επενέβη ο βασιλιάς και ο πάπας και επέβαλαν τον Ιωάννη. Ο πάπας εξέδωσε το 1530 κατ' εξαίρεση απόφαση (indult), ώστε ο Ιωάννης να μπορεί να κρατά περισσότερες από μία επισκοπές και αββαεία. Συγκέντρωνε τα εισοδήματά τους. Το 1532 έγινε επίτροπος του αββαείου του Φεκάν.
Παραιτήθηκε από αρχιεπίσκοπος του Ρεν και από επίσκοπος Μετς και Νάντης υπέρ του ανιψιού του Καρόλου, από την αρχιεπισκοπή του Αλμπί υπέρ του ανιψιού του Λουδοβίκου (αδελφού του Καρόλου) και από την επισκοπή του Βερντέν υπέρ του ανιψιού του Νικολάου. Αυτό έγινε ως μέρος της πολιτικής του Οίκου του, ώστε να εγκαθίσταται μόνιμα ο Οίκος σε θέσεις με απολαβές.
Το 1534 απεβίωσε ο Κλήμης Ζ΄ των Μεδίκων και ο Ιωάννης έλαβε μέρος στον Σύλλογο καρδιναλίων (Conclavium) για την εκλογή νέου πάπα. Από τους 20 καρδιναλίους οι 10 ήταν Γάλλοι και υποστήριζαν τον Φρανσουά ντε Τουρνόν. Οι καρδινάλιοι που είχε χρίσει ο Κλήμης Ζ΄ (Ιππόλυτος των Έστε, κά) υποστήριζαν τον Αλέξανδρο Φαρνέζε. Οι Ιταλοί υποστήριξαν τον Αγκοστίνο Τριβούλτσιο, ο οποίος βλέποντας ότι δεν έχει αρκετές ψήφους, παραιτήθηκε υπέρ του Αλεξάνδρου Φαρνέζε, του πιο ηλικιωμένου καρδινάλιου, ελπίζοντας σε επόμενο Σύλλογο εκλογής. Ο Φαρνέζε εξελέγη με το όνομα Παύλος Γ΄ και ο Τριβούλζιο απεβίωσε ένα έτος πριν από αυτόν. Το ίδιο έτος ο νέος πάπας τον όρισε αντιπρόσωπό του (legatus) στις επισκοπές του Μετς, Τουλ και Βερντέν.
Βασιλικός σύμβουλος
Το 1530 έγινε μέλος του Αυλικού Συμβουλίου και το 1535 ίδρυσε το δικαστήριο της Φωτιάς για τους αιρετικούς. Το επόμενο έτος πήγε ως πρέσβης στη Σιένα, όπου συνάντησε τον Κάρολο Ε΄ των Αψβούργων και του εξήγησε τις παραχωρήσεις, που μπορούσε να κάνει ο Φραγκίσκος Α΄. Αλλά ο Κάρολος Ε΄ ήταν αποφασισμένος για πόλεμο. Μετά ο Ιωάννης πήγε στον πάπα, που ήθελε ειρήνη, αλλά ο Κάρολος Ε΄ εισέβαλε στη Νότια Γαλλία.
Το 1536 απεβίωσε ο διάδοχος Φραγκίσκος και ο Ιωάννης ανέλαβε να πει το δυσάρεστο νέο στον βασιλιά. Το επόμενο έτος του δόθηκε το αββαείο του Σαιν-Μετάρ στο Σουασόν. Το 1537 εστάλη ως πρέσβεις με αυξημένη δικαιοδοσία στον Κάρολο Ε΄· του δόθηκε η επισκοπή της Λυόν. Μαζί με τον Ανν ντε Μονμορανσύ, κοντόσταυλο (στρατάρχη) της Γαλλίας, διαπραδματεύτηκαν με τον Κάρολο Ε΄ για ειρήνη. Συνόδευσε τον Φραγκίσκο Α΄ στη συνάντησή του με τον Κάρολο Ε΄.
Το 1540 παραιτήθηκε του δικαιώματος διαδοχής στο δουκάτο της Λωρραίνης υπέρ του αδελφού του, αντί 50.000 φράγκων. Δύο έτη μετά ο βασιλιάς τον έκανε διοικητή του ανναείου του Μπλανς-Κουρόν στη Βρετάνη. Το 1544 κατείχε τα αβαεία του Φεκάν, Σαιν-Ουέν, Μαρμουτιέ και τη μονή Λα-Σαριτέ, από την περιοχή της οποίας κόπηκαν μεγάλα δένδρα για τη ναυπήγηση γαλερών, με προσταγή του βασιλιά.
Προστάτης των Τεχνών
Ήταν γενναιόδωρος στην Τέχνη και στα Γράμματα και προστάτης του ουμανιστή λογίου Εράσμου, του ποιητή και μεταφραστή Κλήμεντα Μαρό και του σατυρικού Φρανσουά Ραμπελαί. Υποστηρίχθηκε ότι ο Πανούρζ στο έργο Γκαργκαντούα και Πανταγκρυέλ, βασίστηκε στον Ιωάννη και στην κατοικία του, το Οτέλ ντε Κλυνύ. Με τη σύσταση του Εράσμου, έκανε σύμβουλό του τον Κλωντ Σανσονέτ.
Το 1537 ο γλύπτης Μπενβενούτο Τσελίνι ήλθε στο Παρίσι και ο Φραγκίσκος Α΄ του ανέθεσε μερικά κομμάτια. Έφτιαξε ένα μετάλλιο για τον Ιωάννη: στην πίσω όψη η Αλήθεια κρατά κάτοπτρο και υπάρχει η επιγραφή sicitur ad astra (αυτή είναι η οδός προς τον ουρανό). To 1549 στην Πλακεντία συνάντησε τον φραγκισκανό Αντρέ Τεβέ και τον ενθάρρυνε να ταξιδέψει στους Αγίους Τόπους και στην Ανατολή· αυτό έγινε αφορμή για τον Τεβέ να γίνει κοσμογράφος.
Σύλλογος του 1549-50
Το 1549 απεβίωσε ο πάπας Παύλος Γ΄ και στο Σύλλογο των καρδιναλίων (Conclavium) o Ιωάννης ήταν υποψήφιος για πάπας. Αν και τον υποστήριξε ο ανιψιός του Κάρολος και οι Γάλλο καρδινάλιοι, η καθυστερημένη άφιξή του έδωσε χρόνο άλλες συμμαχίες και αντιπάθειες να παγιωθούν και έτσι εξελέγη πάπας ο Ιούλιος Γ΄.
Παραπομπές
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 137977182. Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 2,8 genealogy
.euweb .cz /lorraine /lorraine4 .html. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2016. - ↑ «Catholic-Hierarchy.org» (Αγγλικά) Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. lorrj. Ανακτήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2019.
- ↑ «Catholic-Hierarchy.org» (Αγγλικά) Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. lorrj. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2021.
- ↑ metz-catholique
.fr /l-eglise-en-moselle /generalites-chiffres-eveques /eveques /39-eveques. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2016. - ↑ 7,0 7,1 metz-catholique
.fr /l-eglise-en-moselle /generalites-chiffres-eveques /eveques /39-eveques. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2016. - ↑ 8,0 8,1 8,2 lorrj.
- ↑ 9,0 9,1 Ζακ Πολ Μιν: «Nouvelle encyclopédie théologique». (Γαλλικά) Abbé Migne, "Nouvelle encyclopédie théologique", 1851. Παρίσι. 1851. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2016. σελ. 425-428.
- ↑ 10,0 10,1 Ζακ Πολ Μιν: «Nouvelle encyclopédie théologique». (Γαλλικά) Abbé Migne, "Nouvelle encyclopédie théologique", 1851. Παρίσι. 1851. Ανακτήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2016. σελ. 423-5.
- ↑ «Catholic-Hierarchy.org». (Αγγλικά) Catholic-Hierarchy.org. Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Ανακτήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2016.
- ↑ 12,0 12,1 WIAG-Pers-EPISCGatz-20408-001.
- ↑ Gulik and Eubel, σ. 253
- ↑ Gulik and Eubel, σ. 98
- ↑ Gulik and Eubel (σσ. 18, 98)
- ↑ Andre Thevet (1584). Les vrais pourtraits et vies des hommes illustres grecz, latins et payens, recueilliz de leur tableaux (etc.) (Στα Γαλλικά). Second tome. Paris: Vefue J. Kervert. σ. 355
- ↑ Edelstein, Marilyn Manera (1974). "The Social Origins of the Episcopacy in the Reign of Francis I". French Historical Studies. 8 (3): 377–392, at σ. 380
- ↑ André Podsiadlo (2004). Les ducs de Lorraine de René Ier à François III (Στα Γαλλικά). Paris: Editions Publibook. σ. 8
- ↑ Martin Meurisse (1634). Histoire des évêques de l'Eglise de Metz (in French). Metz: Par Jean Anthoine. σ. 602
- ↑ Martin Meurisse. Histoire des évêques de l'Eglise de Metz. σ. 597
- ↑ Meurisse, σσ. 598–600. Gulik and Eubel, σ. 242 and Σημ. 2. Eubel, Hierarchia catholica medii aevi II edition altera (Monasterii 1914), σ. 242 με σημειώσεις 2 και 3 και σ. 279
- ↑ Meurisse, σ. 602. Gulik and Eubel, σ. 321 and Σημ. 3
- ↑ Michon, σσ. 35–36
Βιβλιογραφία
- Bellenger, Yvonne, ed. (1997). Le mécénat et l'influence des Guises:. Actes du colloque organisé par le Centre de recherche sur la littérature de la Renaissance de l'Université de Reims. Paris: Honoré Champion. ISBN 978-2-85203-689-5.
- Carroll, Stuart (2011). Martyrs and Murderers: The Guise Family and the Making of Europe. Oxford: OUP Oxford. ISBN 978-0-19-161970-0.
- Collignon, Albert (1910). Le mécénat du Cardinal Jean de Lorraine: 1498-1550. Annales de l'Est, 24e année, fasc. 2. (in French). Paris: Berger-Levrault.
- Freedman, Richard (1997). «Le Cardinal Jean de Lorraine: Un Prélat de la Renaissance mécène de la musique». Le mécénat et l'influence des Guises:. Actes du colloque organisé par le Centre de recherche sur la littérature de la Renaissance de l'Université de Reims. Paris: 161–173.
- Michon, Cédric (2003). «Les richesses de la faveur à la Renaissance: Jean de Lorraine (1498-1550) et François Ier». Revue d'histoire moderne et contemporaine. 50 (3): 35–36, 39. JSTOR 20530983.
|