Βασιλεύς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
μ Αναίρεση έκδοσης 8643844 από τον 31.153.47.219 (Συζήτηση) Ετικέτα: Αναίρεση |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτες: Αναιρέθηκε Οπτική επεξεργασία Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό |
||
| Γραμμή 5: | Γραμμή 5: | ||
== Ετυμολογία == |
== Ετυμολογία == |
||
Η ετυμολογία της λέξης ''βασιλεύς'' είναι ασαφής. Η [[Μυκηναϊκή ελληνική|Μυκηναϊκή]] μορφή ήταν *''gʷasileus'' ([[Γραμμική Β]]: ''qa-si-re-u''), που υποδηλώνει κάποιον δικαστή ή τοπικό οπλαρχηγό, αλλά όχι έναν πραγματικό βασιλιά. Η υποθετική αρχαιότερη [[Πρωτοελληνική γλώσσα|πρωτο-ελληνική]] μορφή θα ήταν *''gʷatileus''.<ref>Andrew Sihler (2008), ''New Comparative Grammar of Greek and Latin'', σελ. 330.</ref> Οι περισσότεροι γλωσσολόγοι υποθέτουν ότι είναι μια μη-ελληνική λέξη που δανείστηκε η ελληνική την [[Εποχή του Ορείχαλκου|Εποχή του Χαλκού]] από ένα προϋπάρχον γλωσσικό [[Pre-Greek substrate|προ-ελληνικό υπόστρωμα]] της Ανατολικής [[Μεσόγειος Θάλασσα|Μεσογείου]].<ref>[[R. S. P. Beekes]], ''Etymological Dictionary of Greek'', Brill, 2009, σελ. 203.</ref> Ο Σίντλερ (1976) υποστηρίζει πως προέρχεται από μια εσωτερική ελληνική καινοτομία της κατάληξης ''-ευς'' από [[Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες|ινδο-ευρωπαϊκό]] υλικό και όχι από ένα Μεσογειακό δάνειο. |
Η ετυμολογία της λέξης ''βασιλεύς'' είναι ασαφής. Η [[Μυκηναϊκή ελληνική|Μυκηναϊκή]] μορφή ήταν *''gʷasileus'' ([[Γραμμική Β]]: ''qa-si-re-u''), που υποδηλώνει κάποιον δικαστή ή τοπικό οπλαρχηγό, αλλά όχι έναν πραγματικό βασιλιά. Η υποθετική αρχαιότερη [[Πρωτοελληνική γλώσσα|πρωτο-ελληνική]] μορφή θα ήταν *''gʷatileus''.<ref>Andrew Sihler (2008), ''New Comparative Grammar of Greek and Latin'', σελ. 330.</ref> Οι περισσότεροι γλωσσολόγοι υποθέτουν ότι είναι μια μη-ελληνική λέξη που δανείστηκε η ελληνική την [[Εποχή του Ορείχαλκου|Εποχή του Χαλκού]] από ένα προϋπάρχον γλωσσικό [[Pre-Greek substrate|προ-ελληνικό υπόστρωμα]] της Ανατολικής [[Μεσόγειος Θάλασσα|Μεσογείου]].<ref>[[R. S. P. Beekes]], ''Etymological Dictionary of Greek'', Brill, 2009, σελ. 203.</ref> Ο Σίντλερ (1976) υποστηρίζει πως προέρχεται από μια εσωτερική ελληνική καινοτομία της κατάληξης ''-ευς'' από [[Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες|ινδο-ευρωπαϊκό]] υλικό και όχι από ένα Μεσογειακό δάνειο. Βασιλεύς: (βάσις + λαός) = ο θεμελιωτής της ευτυχίας του λαού. |
||
== Παραπομπές == |
== Παραπομπές == |
||
Έκδοση από την 12:01, 22 Ιανουαρίου 2021
Ο όρος Βασιλεύς είναι ελληνικός τίτλος που έχει χρησιμοποιηθεί για την περιγραφή διαφόρων τύπων μονάρχων στην ιστορία. Ο τίτλος χρησιμοποιήθηκε από τους Βυζαντινούς αυτοκράτορες, αλλά έχει και μεγάλη ιστορία χρήσης από ηγεμόνες και άλλα πρόσωπα εξουσίας στην αρχαία Ελλάδα, καθώς και από τους βασιλιάδες της σύγχρονης Ελλάδας.
Οι γυναικείες μορφές είναι: βασίλεια, βασιλίς, βασίλισσα, καθώς και το αρχαϊκό βασιλίννα.[1]
Ετυμολογία
Η ετυμολογία της λέξης βασιλεύς είναι ασαφής. Η Μυκηναϊκή μορφή ήταν *gʷasileus (Γραμμική Β: qa-si-re-u), που υποδηλώνει κάποιον δικαστή ή τοπικό οπλαρχηγό, αλλά όχι έναν πραγματικό βασιλιά. Η υποθετική αρχαιότερη πρωτο-ελληνική μορφή θα ήταν *gʷatileus.[2] Οι περισσότεροι γλωσσολόγοι υποθέτουν ότι είναι μια μη-ελληνική λέξη που δανείστηκε η ελληνική την Εποχή του Χαλκού από ένα προϋπάρχον γλωσσικό προ-ελληνικό υπόστρωμα της Ανατολικής Μεσογείου.[3] Ο Σίντλερ (1976) υποστηρίζει πως προέρχεται από μια εσωτερική ελληνική καινοτομία της κατάληξης -ευς από ινδο-ευρωπαϊκό υλικό και όχι από ένα Μεσογειακό δάνειο. Βασιλεύς: (βάσις + λαός) = ο θεμελιωτής της ευτυχίας του λαού.
Παραπομπές
- ↑ Brown, Roland Wilbur (1956). Composition of Scientific Words: A Manual of Methods and a Lexicon of Materials for the Practice of Logotechnics.
- ↑ Andrew Sihler (2008), New Comparative Grammar of Greek and Latin, σελ. 330.
- ↑ R. S. P. Beekes, Etymological Dictionary of Greek, Brill, 2009, σελ. 203.