Τεκτονικές πλάκες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μεταφορά από το λήμμα Θεωρία των τεκτονικών πλακών |
||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
| ⚫ | |||
{{πηγές|22|03|2015}} |
|||
| ⚫ | Οι '''τεκτονικές πλάκες''' είναι τα τμήματα από τα οποία απαρτίζεται ο [[Γήινος φλοιός|στερεός φλοιός]] κάποιου [[Ουράνιο σώμα|ουράνιου σώματος]], όταν αυτός δεν είναι ενιαίος. Τεκτονικές πλάκες υφίστανται στη [[Γη]] και στον [[Άρης (πλανήτης)|Άρη]]<ref>{{cite web|author1=Nancy Neal-Jones|author2=Cynthia O'Carroll|title=New Map Provides More Evidence Mars Once Like Earth|url=http://www.nasa.gov/centers/goddard/news/topstory/2005/mgs_plates.html|publisher=NASA|date= 2005-10-12|accessdate= 2012-02-25}}</ref>. |
||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
==Η θεωρία== |
|||
| ⚫ | |||
Η θεωρία των τεκτονικών ή λιθοσφαιρικών πλακών διαμορφώθηκε περί τα τέλη της δεκαετίας του 1950 με αρχές της επόμενης δεκαετίας. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, η [[λιθόσφαιρα]] συντίθεται από δώδεκα κύρια επιμέρους τμήματα που περιγράφονται ως [[τεκτονικές πλάκες]], με χαρακτηριστικό τους το ότι κινούνται, συγκλίνοντας ή αποκλίνοντας, με συνέπεια να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. |
|||
|author1=Nancy Neal-Jones |
|||
|author2=Cynthia O'Carroll |
|||
| ⚫ | |||
|title=New Map Provides More Evidence Mars Once Like Earth |
|||
Η θεωρία αυτή σήμερα είναι διεθνώς αποδεκτή και αποτελεί το δόγμα των [[Γεωεπιστήμες|Γεωεπιστημών]]. Η αποδοχή της επέφερε πραγματική επανάσταση στις επιστήμες, όμοια με εκείνη της ανακάλυψης του [[γενετικός κώδικας|γενετικού κώδικα]] στη [[Βιολογία]]. Κύριος επινοητής της ιδέας της μετακίνησης των πλακών ήταν ο Γερμανός γεωφυσικός και μετεωρολόγος [[Άλφρεντ Βέγκενερ]] (1880 - 1930) που πρώτος και την παρουσίασε ως «[[θεωρία της μετακίνησης των ηπείρων]]» (Continental drift), το [[1912]], εξ ου καλούμενη και «Θεωρία του Βέγκενερ». Αυτόν ακολούθησαν πολλοί άλλοι μέχρι να ολοκληρωθεί η θεωρία στη σημερινή της μορφή που, αν και περίπλοκη, παραμένει απλή. |
|||
|url=http://www.nasa.gov/centers/goddard/news/topstory/2005/mgs_plates.html |
|||
|publisher=NASA |
|||
|date= 2005-10-12 |
|||
|accessdate= 2012-02-25 |
|||
}}</ref> |
|||
[[Αρχείο:Continental-continental_constructive_plate_boundary.svg|thumb|250px|Αποκλίνουσες πλάκες]] |
|||
[[Αρχείο:Continental-continental_destructive_plate_boundary.svg|thumb|250px|Συγκλίνουσες πλάκες]] |
|||
[[Αρχείο:Continental-continental_conservative_plate_boundary_opposite_directions.svg|thumb|250px|Πλευρικώς ολισθαίνουσες πλάκες]] |
|||
== Γήινες τεκτονικές πλάκες == |
== Γήινες τεκτονικές πλάκες == |
||
Η [[λιθόσφαιρα]] της Γης χωρίζεται σε μικρό αριθμό τεκτονικών πλακών που βρίσκονται σε επαφή και κινούνται, «επιπλέοντας» πάνω στον [[μανδύας (γεωλογία)|μανδύα]] της. Αυτές, σύμφωνα με τη θεωρία των λιθοσφαιρικών πλακών, βρίσκονται σε αέναη κίνηση στη διάρκεια του γεωλογικού χρόνου, ένδειξη του ζωντανού χαρακτήρα του πλανήτη. Το μεγαλύτερο μέρος της [[σεισμός|σεισμικής δραστηριότητας]] της Γης συμβαίνει κοντά στα όρια αυτών των πλακών. Η εξωτερική λιθόσφαιρα συντίθεται από δώδεκα περίπου μεγάλες πλάκες και αρκετές μικρότερες. Εντός της οριοθέτησης της κάθε πλάκας, τα πετρώματα του γήινου φλοιού κινούνται ως ενιαίο άκαμπτο σώμα με μικρή κάμψη και λίγες ηφαιστειακές ή σεισμικές εκδηλώσεις. Τα όρια των πλακών καθορίζονται από στενές ζώνες, πάνω στις οποίες εκδηλώνεται τo 80% της ηφαιστειακής και σεισμικής δραστηριότητας. |
Η [[λιθόσφαιρα]] της Γης χωρίζεται σε μικρό αριθμό τεκτονικών πλακών που βρίσκονται σε επαφή και κινούνται, «επιπλέοντας» πάνω στον [[μανδύας (γεωλογία)|μανδύα]] της. Αυτές, σύμφωνα με τη θεωρία των λιθοσφαιρικών πλακών, βρίσκονται σε αέναη κίνηση στη διάρκεια του γεωλογικού χρόνου, ένδειξη του ζωντανού χαρακτήρα του πλανήτη. Το μεγαλύτερο μέρος της [[σεισμός|σεισμικής δραστηριότητας]] της Γης συμβαίνει κοντά στα όρια αυτών των πλακών. Η εξωτερική λιθόσφαιρα συντίθεται από δώδεκα περίπου μεγάλες πλάκες και αρκετές μικρότερες. Εντός της οριοθέτησης της κάθε πλάκας, τα πετρώματα του γήινου φλοιού κινούνται ως ενιαίο άκαμπτο σώμα με μικρή κάμψη και λίγες ηφαιστειακές ή σεισμικές εκδηλώσεις. Τα όρια των πλακών καθορίζονται από στενές ζώνες, πάνω στις οποίες εκδηλώνεται τo 80% της ηφαιστειακής και σεισμικής δραστηριότητας. |
||
| Γραμμή 25: | Γραμμή 23: | ||
Ενδεικτικά:<br /> |
Ενδεικτικά:<br /> |
||
* Σύγκλιση, καταστροφή φλοιού και δημιουργία αναγλύφου (ορογένεση) συμβαίνει μεταξύ Ευρασιατικής και Αφρικανικής πλάκας, Ιαπωνικής και πλάκας του Ειρηνικού.<br /> |
* Σύγκλιση, καταστροφή φλοιού και δημιουργία αναγλύφου (ορογένεση) συμβαίνει μεταξύ Ευρασιατικής και Αφρικανικής πλάκας, Ιαπωνικής και πλάκας του Ειρηνικού.<br /> |
||
* Απόκλιση, δημιουργία φλοιού και άνοιγμα ωκεανού συμβαίνει στον Ατλαντικό ωκεανό κατά μήκος ενός νοητού εγκάρσιου άξονα (μεσωκεάνια ράχη), μέρος της οποίας αποτελεί και η Ισλανδία όπου εκεί έχει αναδυθεί από την θάλασσα.<br /> |
|||
* Πλευρική ολίσθηση συμβαίνει μεταξύ των πλακών του Ειρηνικού και της Β. Αμερικής, κατά μήκος του ρήγματος του Αγ. Ανδρέα ([[Λος Άντζελες]]). |
* Πλευρική ολίσθηση συμβαίνει μεταξύ των πλακών του Ειρηνικού και της Β. Αμερικής, κατά μήκος του ρήγματος του Αγ. Ανδρέα ([[Λος Άντζελες]]). |
||
Αν και η πλευρική έκταση των τεκτονικών πλακών σήμερα είναι καλά καθορισμένη, αυτό που θεωρείται αβέβαιο είναι το πάχος τους. Ωστόσο, σύμφωνα με υπολογισμούς που έχουν γίνει, η πλάκα σπάνια υπερβαίνει τα 145 χλμ. βάθους. Κάθε πλάκα συντίθεται από μια συμπαγή μάζα πετρωμάτων. Η ζώνη των πετρωμάτων αυτών ονομάζεται λιθόσφαιρα, για να διακρίνεται από τη βαθύτερη [[ασθενόσφαιρα]], στην οποία τα πετρώματα βρίσκονται σε μεγαλύτερη θερμοκρασία και έτσι υφίστανται πλαστική παραμόρφωση, όταν υπόκεινται σε τεκτονικές πιέσεις. Οι κινήσεις του μανδύα προκύπτουν από την ανάγκη να μεταφερθεί στην επιφάνεια της [[Γη]]ς η θερμοκρασία που παράγεται εξαιτίας της ραδιενεργού εξασθένισης. Για αυτό, άλλωστε, τα πρότυπα μεταγωγής της ενέργειας ποικίλλουν ανάλογα με το χρόνο. Αυτό φαίνεται ορισμένες φορές από τις αλλαγές στα όρια των πλακών. Για παράδειγμα, η εξασθένιση που σχημάτισε τις δυτικές οροσειρές της [[Βόρεια Αμερική|Βόρειας Αμερικής]], σταμάτησε πριν από 10 εκατομμύρια χρόνια περίπου, αν και κάποια δραστηριότητα συνεχίζει να ενεργοποιεί [[ηφαίστειο|ηφαίστεια]] και [[σεισμός|σεισμούς]], στο όρος της Αγίας Ελένης, στην [[Ουάσινγκτον (πολιτεία)|Ουάσινγκτον]] και την [[Αλάσκα]]. |
Αν και η πλευρική έκταση των τεκτονικών πλακών σήμερα είναι καλά καθορισμένη, αυτό που θεωρείται αβέβαιο είναι το πάχος τους. Ωστόσο, σύμφωνα με υπολογισμούς που έχουν γίνει, η πλάκα σπάνια υπερβαίνει τα 145 χλμ. βάθους. Κάθε πλάκα συντίθεται από μια συμπαγή μάζα πετρωμάτων. Η ζώνη των πετρωμάτων αυτών ονομάζεται λιθόσφαιρα, για να διακρίνεται από τη βαθύτερη [[ασθενόσφαιρα]], στην οποία τα πετρώματα βρίσκονται σε μεγαλύτερη θερμοκρασία και έτσι υφίστανται πλαστική παραμόρφωση, όταν υπόκεινται σε τεκτονικές πιέσεις. Οι κινήσεις του μανδύα προκύπτουν από την ανάγκη να μεταφερθεί στην επιφάνεια της [[Γη]]ς η θερμοκρασία που παράγεται εξαιτίας της ραδιενεργού εξασθένισης. Για αυτό, άλλωστε, τα πρότυπα μεταγωγής της ενέργειας ποικίλλουν ανάλογα με το χρόνο. Αυτό φαίνεται ορισμένες φορές από τις αλλαγές στα όρια των πλακών. Για παράδειγμα, η εξασθένιση που σχημάτισε τις δυτικές οροσειρές της [[Βόρεια Αμερική|Βόρειας Αμερικής]], σταμάτησε πριν από 10 εκατομμύρια χρόνια περίπου, αν και κάποια δραστηριότητα συνεχίζει να ενεργοποιεί [[ηφαίστειο|ηφαίστεια]] και [[σεισμός|σεισμούς]], στο όρος της Αγίας Ελένης, στην [[Ουάσινγκτον (πολιτεία)|Ουάσινγκτον]] και την [[Αλάσκα]]. |
||
| ⚫ | |||
== Παραπομπές == |
== Παραπομπές == |
||
<references /> |
<references /> |
||
==Πηγές== |
|||
* ''Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica'' τ.57ος, σ.41, 43. |
|||
{{Τεκτονικές πλάκες}} |
{{Τεκτονικές πλάκες}} |
||
{{Γεωλογία}}{{Authority control}} |
{{Γεωλογία}} |
||
{{Authority control}} |
|||
| ⚫ | |||
[[Κατηγορία:Σεισμολογία]] |
[[Κατηγορία:Σεισμολογία]] |
||
[[Κατηγορία:Τεκτονική|Πλακες]] |
|||
[[Κατηγορία:Τεκτονικές πλάκες| ]] |
[[Κατηγορία:Τεκτονικές πλάκες| ]] |
||
[[Κατηγορία:Γεωδυναμική]] |
[[Κατηγορία:Γεωδυναμική]] |
||
[[Κατηγορία:Γεωφυσική]] |
|||
Έκδοση από την 11:38, 8 Ιανουαρίου 2021
Οι τεκτονικές πλάκες είναι τα τμήματα από τα οποία απαρτίζεται ο στερεός φλοιός κάποιου ουράνιου σώματος, όταν αυτός δεν είναι ενιαίος. Τεκτονικές πλάκες υφίστανται στη Γη και στον Άρη[1].
Η θεωρία
Η θεωρία των τεκτονικών ή λιθοσφαιρικών πλακών διαμορφώθηκε περί τα τέλη της δεκαετίας του 1950 με αρχές της επόμενης δεκαετίας. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, η λιθόσφαιρα συντίθεται από δώδεκα κύρια επιμέρους τμήματα που περιγράφονται ως τεκτονικές πλάκες, με χαρακτηριστικό τους το ότι κινούνται, συγκλίνοντας ή αποκλίνοντας, με συνέπεια να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.
Η θεωρία αυτή σήμερα είναι διεθνώς αποδεκτή και αποτελεί το δόγμα των Γεωεπιστημών. Η αποδοχή της επέφερε πραγματική επανάσταση στις επιστήμες, όμοια με εκείνη της ανακάλυψης του γενετικού κώδικα στη Βιολογία. Κύριος επινοητής της ιδέας της μετακίνησης των πλακών ήταν ο Γερμανός γεωφυσικός και μετεωρολόγος Άλφρεντ Βέγκενερ (1880 - 1930) που πρώτος και την παρουσίασε ως «θεωρία της μετακίνησης των ηπείρων» (Continental drift), το 1912, εξ ου καλούμενη και «Θεωρία του Βέγκενερ». Αυτόν ακολούθησαν πολλοί άλλοι μέχρι να ολοκληρωθεί η θεωρία στη σημερινή της μορφή που, αν και περίπλοκη, παραμένει απλή.
Γήινες τεκτονικές πλάκες
Η λιθόσφαιρα της Γης χωρίζεται σε μικρό αριθμό τεκτονικών πλακών που βρίσκονται σε επαφή και κινούνται, «επιπλέοντας» πάνω στον μανδύα της. Αυτές, σύμφωνα με τη θεωρία των λιθοσφαιρικών πλακών, βρίσκονται σε αέναη κίνηση στη διάρκεια του γεωλογικού χρόνου, ένδειξη του ζωντανού χαρακτήρα του πλανήτη. Το μεγαλύτερο μέρος της σεισμικής δραστηριότητας της Γης συμβαίνει κοντά στα όρια αυτών των πλακών. Η εξωτερική λιθόσφαιρα συντίθεται από δώδεκα περίπου μεγάλες πλάκες και αρκετές μικρότερες. Εντός της οριοθέτησης της κάθε πλάκας, τα πετρώματα του γήινου φλοιού κινούνται ως ενιαίο άκαμπτο σώμα με μικρή κάμψη και λίγες ηφαιστειακές ή σεισμικές εκδηλώσεις. Τα όρια των πλακών καθορίζονται από στενές ζώνες, πάνω στις οποίες εκδηλώνεται τo 80% της ηφαιστειακής και σεισμικής δραστηριότητας.
Τα όρια των λιθοσφαιρικών πλακών διακρίνονται με βάση την κίνησή τους ανά περιοχές σε:
α. συγκλίνοντα, όταν οι γειτονικές λιθοσφαιρικές πλάκες πλησιάζουν η μία την άλλη (οπότε και καταστρέφεται φλοιός) γιατί η μία πλάκα βυθίζεται κάτω από την άλλη,
β. αποκλίνοντα, όταν οι γειτονικές λιθοσφαιρικές πλάκες απομακρύνονται η μία από την άλλη (οπότε και παράγεται φλοιός) γιατί από το κενό ανάμεσα στις δύο πλάκες βγαίνει υλικό και ψύχεται δίνοντας έτσι νέο φλοιό και
γ. πλευρικώς ολισθαίνοντα, όταν υπάρχει πλευρική κίνηση μεταξύ των λιθοσφαιρικών πλακών χωρίς παραγωγή ή καταστροφή φλοιού.
Για κάθε περίπτωση από τις παραπάνω υπάρχουν σήμερα ζώνες που λειτουργούν ως ακτουαλιστικά πρότυπα, ζώνες δηλαδή στις οποίες συμβαίνουν σε κάποιο από τα στάδιά τους, γεωτεκτονικές διεργασίες σύγκλισης, απόκλισης ή πλευρικής ολίσθησης αντίστοιχα.
Ενδεικτικά:
- Σύγκλιση, καταστροφή φλοιού και δημιουργία αναγλύφου (ορογένεση) συμβαίνει μεταξύ Ευρασιατικής και Αφρικανικής πλάκας, Ιαπωνικής και πλάκας του Ειρηνικού.
- Απόκλιση, δημιουργία φλοιού και άνοιγμα ωκεανού συμβαίνει στον Ατλαντικό ωκεανό κατά μήκος ενός νοητού εγκάρσιου άξονα (μεσωκεάνια ράχη), μέρος της οποίας αποτελεί και η Ισλανδία όπου εκεί έχει αναδυθεί από την θάλασσα.
- Πλευρική ολίσθηση συμβαίνει μεταξύ των πλακών του Ειρηνικού και της Β. Αμερικής, κατά μήκος του ρήγματος του Αγ. Ανδρέα (Λος Άντζελες).
Αν και η πλευρική έκταση των τεκτονικών πλακών σήμερα είναι καλά καθορισμένη, αυτό που θεωρείται αβέβαιο είναι το πάχος τους. Ωστόσο, σύμφωνα με υπολογισμούς που έχουν γίνει, η πλάκα σπάνια υπερβαίνει τα 145 χλμ. βάθους. Κάθε πλάκα συντίθεται από μια συμπαγή μάζα πετρωμάτων. Η ζώνη των πετρωμάτων αυτών ονομάζεται λιθόσφαιρα, για να διακρίνεται από τη βαθύτερη ασθενόσφαιρα, στην οποία τα πετρώματα βρίσκονται σε μεγαλύτερη θερμοκρασία και έτσι υφίστανται πλαστική παραμόρφωση, όταν υπόκεινται σε τεκτονικές πιέσεις. Οι κινήσεις του μανδύα προκύπτουν από την ανάγκη να μεταφερθεί στην επιφάνεια της Γης η θερμοκρασία που παράγεται εξαιτίας της ραδιενεργού εξασθένισης. Για αυτό, άλλωστε, τα πρότυπα μεταγωγής της ενέργειας ποικίλλουν ανάλογα με το χρόνο. Αυτό φαίνεται ορισμένες φορές από τις αλλαγές στα όρια των πλακών. Για παράδειγμα, η εξασθένιση που σχημάτισε τις δυτικές οροσειρές της Βόρειας Αμερικής, σταμάτησε πριν από 10 εκατομμύρια χρόνια περίπου, αν και κάποια δραστηριότητα συνεχίζει να ενεργοποιεί ηφαίστεια και σεισμούς, στο όρος της Αγίας Ελένης, στην Ουάσινγκτον και την Αλάσκα.
 |
Αυτό το λήμμα σχετικά με τη Γεωλογία χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το. |
Παραπομπές
- ↑ Nancy Neal-Jones· Cynthia O'Carroll (12 Οκτωβρίου 2005). «New Map Provides More Evidence Mars Once Like Earth». NASA. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2012.
Πηγές
- Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica τ.57ος, σ.41, 43.
| ||||||||||||||||||||||||||
|