Θεμιστώ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Ρομπότ: προσθήκη σήμανσης επαληθευσιμότητας
Γραμμή 15: Γραμμή 15:
[[Κατηγορία:Πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας|Θεμιστω]]
[[Κατηγορία:Πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας|Θεμιστω]]
[[Κατηγορία:Μύθοι της ελληνικής μυθολογίας]]
[[Κατηγορία:Μύθοι της ελληνικής μυθολογίας]]
[[Κατηγορία:Γυναίκες του Απόλλωνα]]

Έκδοση από την 13:19, 18 Δεκεμβρίου 2020

Για άλλες χρήσεις, δείτε: Θεμιστώ (αποσαφήνιση).
Θεμιστώ
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
ΣύζυγοςΑθάμας
ΣύντροφοςΠοσειδώνας
ΤέκναΠτώος[1]
Λεύκωνας[1]
Σχοινεύς[1]
Ερύθριος[1]
Ευρύκλεια
Λευκονόη
Erythroe
ΓονείςΥψέας και Chlidanope

Στην ελληνική μυθολογία η Θεμιστώ ήταν θυγατέρα του Υψέως (γιου του ποτάμιου θεού Πηνειού) και της Κρέουσας. Η Θεμιστώ παντρεύτηκε τον Αθάμαντα, γιο του Αιόλου και της Εναρέτης, και απέκτησαν 4 ή 5 παιδιά: τον Λεύκωνα, τον Ερύθριο, τον Σχοινέα, τον Πτώο και τον Πορφυρίωνα. Σύμφωνα με άλλη παράδοση, είχαν μόνο δύο παιδιά: τον Σφίνκιο και τον Ορχομενό. Η Θεμιστώ ήταν η τρίτη και τελευταία σύζυγος του Αθάμαντα. Όταν ο Αθάμας επέστρεψε στη δεύτερη σύζυγό του, την Ινώ, η Θεμιστώ έντυσε όλα τα δικά της παιδιά στα λευκά και όλα τα παιδιά της Ινούς στα μαύρα. Στη συνέχεια σκότωσε όλα τα μαυροντυμένα παιδιά ως εκδίκηση κατά του Αθάμαντα. Αλλά δεν κατάλαβε ότι η Ινώ είχε ανταλλάξει τα ρούχα των παιδιών, και έτσι σκότωσε τα δικά της παιδιά (εκτός από τον Σχοινέα). Εξάλλου η Θεμιστώ λέγεται ότι είχε και μία κόρη από τον θεό Ποσειδώνα, τη Λευκονόη.

Δείτε επίσης

Νηρηίδα Θεμιστώ
Σύζυγος-οιΔεν είχε.
Σύντροφος-οιΠοσειδώνας
ΓονείςΝηρέας και Ωκεανίδα Δωρίς
ΑδέλφιαΟι υπόλοιπες 49 Νηρηίδες και ο Νηρίτης
  • Με το όνομα Θεμιστώ αναφέρονται και μία κόρη του ποτάμιου θεού Ινάχου, μητέρα του Ίστρου (του σημερινού Δούναβη)
  • Θεμιστώ λεγόταν και μία από τις 50 Νηρηίδες.
  • Η Θεμιστώ έδωσε το όνομά της σε ένα μικρό δορυφόρο του πλανήτη Δία και σε ένα γένος οστρακόδερμου.

Πηγές

  • Το αντίστοιχο άρθρο της αγγλόγλωσσης Wikipedia
  • Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969