Χρήστης:Horizons14/πρόχειρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
{{Βιβλίο
{{Βιβλίο
| πρωτότυπο_όνομα_βιβλίου = Le Rouge et le Noir
| πρωτότυπο_όνομα_βιβλίου = La Chartreuse de Parme
| όνομα_ελληνικής_μετάφρασης = Το Κόκκινο και το Μαύρο
| όνομα_ελληνικής_μετάφρασης = Το Μοναστήρι της Πάρμας
| εικόνα = [[Αρχείο:Le rouge et le noir 1831.JPG|200px]]
| εικόνα = [[Αρχείο:StendhalCharterhouseParma01.jpg|200px]]
| λεζάντα = Τόμος ΙΙ, 1831
| λεζάντα =
| συγγραφέας = [[Σταντάλ]]
| συγγραφέας = [[Σταντάλ]]
| είδος = [[μυθιστόρημα]]
| είδος = [[μυθιστόρημα]]
Γραμμή 11: Γραμμή 11:
| χώρα_προέλευσης = [[Γαλλία]]
| χώρα_προέλευσης = [[Γαλλία]]
| γλώσσα = [[γαλλική γλώσσα|γαλλικά]]
| γλώσσα = [[γαλλική γλώσσα|γαλλικά]]
| πρώτη_έκδοση = 1830
| πρώτη_έκδοση = [[1839]]
| προηγούμενο_βιβλίο_σειράς =
| προηγούμενο_βιβλίο_σειράς =
| επόμενο_βιβλίο_σειράς =
| επόμενο_βιβλίο_σειράς =
Γραμμή 19: Γραμμή 19:
| πρώτη_έκδοση_μετάφρασης =
| πρώτη_έκδοση_μετάφρασης =
}}
}}
'''Το Κόκκινο και το Μαύρο''' ([[Γαλλική γλώσσα|Γαλλικά]]: Le Rouge et le Noir) είναι μυθιστόρημα του [[Σταντάλ]], το οποίο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο [[Παρίσι]] στις 13 Νοεμβρίου 1830, αν και η αρχική έκδοση αναφέρει την ημερομηνία 1831. Είναι το δεύτερο μυθιστόρημά του, μετά τον ''Αρμάνς''.
'''Το Μοναστήρι της Πάρμας''' ([[Γαλλική γλώσσα|Γαλλικά]]: La Chartreuse de Parme) είναι μυθιστόρημα του [[Σταντάλ]] που εκδόθηκε από τον Stendhal. Αυτό το μεγάλο έργο, το οποίο του κέρδισε τη φήμη, δημοσιεύθηκε σε δύο τόμους τον Μάρτιο του 1839, στη συνέχεια αναδιατυπώθηκε το 1841, δηλαδή λίγο πριν από το θάνατο του Stendhal, μετά από ένα διάσημο άρθρο του Balzac1 και στην πραγματικότητα πήρε μια πιο «στροφή». Balzacien »: σήμερα, είναι το πρωτότυπο κείμενο Stendhalian που ακόμα διαβάζουμε.


Το έργο θα είναι, μέχρι τις αρχές του εικοστού αιώνα, σχετικά άγνωστο έξω από λίγους κύκλους αισθητικών, λογοτεχνικών κριτικών ή προσωπικοτήτων όπως ο Νίτσε, αυτό που ο Στάνταλ έπρεπε να ζητά, αφιερώνοντας το μυθιστόρημά του στο Happy Few ("Για τους προνομιούχους λίγους"). Ο τίτλος του είναι εμπνευσμένος από το Charterhouse of Parma που βρίσκεται κοντά στην πόλη της Πάρμα
Ο πλήρης τίτλος του μυθιστορήματος, ''Το Κόκκινο και το Μαύρο: Χρονικό του 19ου αιώνα'', υποδεικνύει τον διττό λογοτεχνικό σκοπό του έργου, τόσο ως ψυχολογικό πορτρέτο του ρομαντικού πρωταγωνιστή Ζυλιέν Σορέλ, όσο και μια αναλυτική, κοινωνιολογική σάτιρα της γαλλικής ανώτερης κοινωνικής τάξης την εποχή της [[Παλινόρθωση των Βουρβόνων|παλινόρθωσης των Βουρβόνων]] (1814–30).


Το Charterhouse of Parma (Γαλλικά: La Chartreuse de Parme) είναι ένα μυθιστόρημα του Stendhal που δημοσιεύθηκε το 1839. [1] Λέγοντας την ιστορία ενός Ιταλού ευγενή στην εποχή του Ναπολέοντα και αργότερα, θαυμάζονταν από τους Balzac, Tolstoy, André Gide, di Lampedusa και Henry James. Εμπνεύστηκε από έναν μη αυθεντικό ιταλικό απολογισμό του διαλυμένου νεαρού του Alessandro Farnese. [2] Το μυθιστόρημα έχει προσαρμοστεί για όπερα, ταινία και τηλεόραση.
Ο [[Ουίλιαμ Σόμερσετ Μομ|Σόμερσετ Μωμ]] το 1954, στο δοκίμιο ''Δέκα μυθιστορήματα και οι συγγραφείς τουs'', το αναφέρει μεταξύ των δέκα μεγαλύτερων μυθιστορημάτων που έχουν γραφτεί ποτέ.


Ο τίτλος αναφέρεται σε ένα μοναστήρι Καρθουσιανών, το οποίο αναφέρεται μόνο στην τελευταία σελίδα του μυθιστορήματος και δεν εμφανίζεται σημαντικά στην πλοκή.
Ο τίτλος θεωρείται ότι αναφέρεται στην αντίθεση μεταξύ των θεολογικών (μαύρο) και των στρατιωτικών (κόκκινο) κλίσεων του πρωταγωνιστή, αλλά αυτή η ερμηνεία είναι μόνο μία από τις πολλές.<ref>{{Cite web|url=http://redandblack.stendhalforever.com/redandblack.html|title=redandblack.stendhalforever.com/redandblack|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>

== Υπόβαθρο ==
Το Κόκκινο και το Μαύρο είναι η [[ιστορία ενηλικίωσης]] του Ζυλιέν Σορέλ, του έξυπνου και φιλόδοξου πρωταγωνιστή. Προέρχεται από μια φτωχή οικογένεια και δεν έχει σαφή αντίληψη του κόσμου που σκοπεύει να κατακτήσει. Τρέφει πολλές ρομαντικές ψευδαισθήσεις, αλλά γίνεται μάλλον πιόνι στους πολιτικούς μηχανισμούς των αδίστακτων και επιδραστικών ανθρώπων. Οι περιπέτειες του ήρωα καυτηριάζουν τη γαλλική κοινωνία των αρχών του 19ου αιώνα, κατηγορώντας την αριστοκρατία και τους καθολικούς κληρικούς για υποκρισία και υλισμό, προβλέποντας τις ριζικές αλλαγές που σύντομα θα τους αποβάλουν από τους ηγετικούς ρόλους τους στη γαλλική κοινωνία.

Το επιγραφή του πρώτου τόμου «Η αλήθεια, η σκληρή αλήθεια» αποδίδεται στον [[Ζωρζ Ζακ Νταντόν|Δαντών]], αλλά όπως οι περισσότερες επιγραφές των κεφαλαίων, είναι στην πραγματικότητα φανταστική. Το πρώτο κεφάλαιο κάθε τόμου επαναλαμβάνει τον τίτλο ''Το Κόκκινο και το Μαύρο'' και τον υπότιτλο ''Το Κόκκινο και το Μαύρο: Χρονικό του 1830''. Ο τίτλος αναφέρεται στις αντιθέσεις του στρατού και της εκκλησίας. Στην αρχή της ιστορίας, ο Ζυλιέν Σορέλ παρατηρεί ρεαλιστικά ότι κατά την εποχή της [[Παλινόρθωση των Βουρβόνων|παλινόρθωσης των Βουρβόνων]] είναι αδύνατο για έναν άνθρωπο χαμηλής κοινωνικής τάξης να διακριθεί στον στρατό (όπως θα μπορούσε να είχε κάνει υπό τον [[Ναπολέων Α΄|Ναπολέοντα]]), ως εκ τούτου μόνο μια καριέρα στην εκκλησία θα του πρόσφερε κοινωνική πρόοδο και δόξα.

== Υπόθεση ==
''Το Κόκκινο και το Μαύρο: Χρονικό του 19ου αιώνα'' αφηγείται σε δύο τόμους την ιστορία της ζωής του Ζυλιέν Σορέλ στην άκαμπτη κοινωνική δομή της Γαλλίας, που επανήλθε μετά την περίοδο της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]] και τη βασιλεία του [[Ναπολέων Α΄|Ναπολέοντα Βοναπάρτη]].

Το μυθιστόρημα χωρίζεται σε δύο μέρη: το πρώτο μέρος παρουσιάζει τη ζωή του Ζυλιέν Σορέλ στην επαρχία, σε μια μικρή πόλη που ονομάζεται Βεριέρ, στο [[Φρανς-Κοντέ|Φράνς-Κοντέ]] και στη [[Μπεζανσόν]], και πιο συγκεκριμένα την εργασία του στο σπίτι των Ρενάλ και τη σχέση του με τη Λουίζ ντε Ρενάλ, καθώς και τη μαθητεία του σε ένα θεολογικό σεμινάριο. Το δεύτερο μέρος ασχολείται με τη ζωή του ήρωα στο [[Παρίσι]] όπου εργαζόταν ως γραμματέας του μαρκησίου ντε Λα Μολ και τη σχέση του με την κόρη του, Ματίλντ.

=== Πρώτο μέρος ===
Ο Ζυλιέν Σορέλ, φιλόδοξος γιος ενός ξυλουργού στη φανταστική μικρή πόλη Βεριέρ, στο [[Φρανς-Κοντέ|Φράνς-Κοντέ]] της Γαλλίας, προτιμούσε να διαβάζει, δείχνοντας από πολύ νωρίς την κλίση του για σπουδές, και να ονειρεύεται τις ένδοξες νίκες του διαλυμένου στρατού του Ναπολέοντα από το να εργάζεται στην επιχείρηση ξυλείας του πατέρα του με τους αδελφούς του, οι οποίοι αισθάνονται περιφρόνηση για τα πνευματικά θέματα και τον επικρίνουν για τις πνευματικές του αναζητήσεις. Το νεαρό αγόρι απαγγέλει την [[Καινή Διαθήκη]] στα [[Λατινική γλώσσα|λατινικά]] και απολαμβάνει την προστασία του ενοριακού αββά Σελάν, συγχρόνως όμως γνωρίζει επίσης όλες τις λεπτομέρειες των ''Αναμνήσεων της Αγίας Ελένης'', γιατί αισθάνεται απεριόριστο θαυμασμό για τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, τον οποίο θεωρεί θεό και πρότυπο επιτυχίας. Ο αββάς Σελάν εξασφαλίζει στον Ζυλιέν εργασία διδάσκαλου για τα παιδιά του κυρίου ντε Ρενάλ, του δημάρχου της Βεριέρ.

Αυτές είναι οι αρχές του Ζυλιέν στον κόσμο της επαρχιακής αστικής τάξης. Παρά τη φυσική του ντροπή, καταφέρνει σταδιακά να αποπλανήσει τη μαντάμ ντε Ρενάλ, μια ντροπαλή και αρκετά όμορφη νεαρή γυναίκα. Η ζωή του με τους Ρενάλ χαρακτηρίζεται από το έντονο πάθος που ζει μαζί της και από τη δυσανάλογη φιλοδοξία του. Ονειρεύεται να γίνει ένα είδος νέου Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Η ζωή του κυριαρχείται από υποκρισία. Στο κάστρο των Ρενάλ κρύβει τα συναισθήματά του για την οικοδέσποινα και στον αββά Σελάν κρύβει τον θαυμασμό του για τον Ναπολέοντα. Αν και παρουσιάζεται ως ευσεβής, αυστηρός κληρικός, ουσιαστικά δεν ενδιαφέρεται για θεολογικές σπουδές πέρα ​​από τη λογοτεχνική αξία της [[Αγία Γραφή|Βίβλου]] και την ικανότητά του να χρησιμοποιεί απομνημονευμένα λατινικά αποσπάσματα για να εντυπωσιάσει τους κοινωνικά ανώτερους.

Στο κάστρο, ο νεαρός άνδρας κερδίζει γρήγορα τις καρδιές των παιδιών και περνά τα καλοκαιρινά βράδια μαζί τους και με τη μαντάμ ντε Ρενάλ, που τον ερωτεύεται χωρίς να το συνειδητοποιήσει. Η σχέση τους τελειώνει όταν η καμαριέρα της Ελίζα, που είναι επίσης ερωτευμένη με τον Ζυλιέν, το γνωστοποιεί στο χωριό.

Ο αββάς Σελάν στέλνει τον Ζυλιέν σε μια θεολογική σχολή (σεμινάριο) στη [[Μπεζανσόν]]. Πριν φύγει, έχει μια τελευταία συνάντηση με την κυρία Ρενάλ, η οποία του φαίνεται πολύ ψυχρή, αν και αυτή εξακολουθεί να αισθάνεται βαθιά αγάπη για αυτόν. Εξ ου και η παρεξήγηση που θα καταλήξει σε τραγωδία. Ο Ζυλιέν μπερδεύει την αυτοσυγκράτηση με την αδιαφορία.

Στο σεμινάριο στη Μπεζανσόν, ο Ζυλιέν απεχθάνεται τους συμμαθητές του, που τους θεωρεί πεινασμένους χωρικούς των οποίων η υπέρτατη επιθυμία είναι «το λάχανο τουρσί για δείπνο». Ο διευθυντής της σχολής αββάς Πιράρ ενδιαφέρεται για τον Ζυλιέν και γίνεται προστάτης του. Όταν ο αββάς φεύγει από το σχολείο, προτείνει τον Σορέλ ως γραμματέα του μαρκησίου ντε Λα Μολ, καθολικού βασιλόφρονα.

=== Δεύτερο μέρος ===
Ο μαρκήσιος ντε Λα Μολ, μια προσωπικότητα με μεγάλη επιρροή της συνοικίας Σαιν-Ζερμαίν στο Παρίσι, παρατήρησε πολύ γρήγορα την ευφυΐα του Ζυλιέν, ο οποίος έκανε επίσης τη γνωριμία της Ματίλντ, της υπεροπτικής και παθιασμένης κόρης του μαρκήσιου, μια αξιοσημείωτη προσωπικότητα της παρισινής αριστοκρατικής νεολαίας. Παρά τους πολλούς υψηλόβαθμους μνηστήρες και την ταπεινή καταγωγή του Ζυλιέν, αυτή σύντομα τον ερωτεύτηκε, βλέποντας σ' αυτόν μια ευγενική και περήφανη ψυχή καθώς και μια ζωντάνια του μυαλού που ξεχώριζε απέναντι στην απάθεια των αριστοκρατών που σύχναζαν στο σαλόνι της.

Ένα ταραχώδες πάθος (φιλοδοξία, ακόμη και διαφυγή από την πλήξη για τη Ματίλντ) ξεκινά στη συνέχεια μεταξύ των δύο νέων. Στη συνέχεια, του ομολογεί ότι είναι έγκυος και προειδοποιεί τον πατέρα της για την επιθυμία της να παντρευτεί τον νεαρό γραμματέα. Η Ματίλντ δεν καταφέρνει να πείσει τον πατέρα της να την αφήσει να τον παντρευτεί, αλλά, εν αναμονή μιας απόφασης, ο μαρκήσιος εξασφαλίζει στον Ζυλιέν μια θέση υπολοχαγού ουσάρων στο Στρασβούργο. Ο γιος του ξυλουργού γίνεται έτσι "Monsieur le chevalier Julien Sorel de La Vernaye".

Ενώ η Ματίλντ καλεί τον εραστή της να τη συναντήσει στο Παρίσι, ο πατέρας της αρνείται κατηγορηματικά οποιαδήποτε ιδέα γάμου, αφού έλαβε μια επιστολή από την κυρία ντε Ρενάλ που καταγγέλλει (μετά τη συμβουλή του εξομολογητή της) την ανηθικότητα και φιλοδοξία του πρώην εραστή της. Ο Ζυλιέν πηγαίνει στη Βεριέρ, μπαίνει στην εκκλησία και πυροβολεί δύο φορές, κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, την πρώην ερωμένη του. Δεν συνειδητοποιεί ότι δεν κατάφερε να τη σκοτώσει.

Στη συνέχεια, ο Ζυλιέν περιμένει στη φυλακή την ημερομηνία της δίκης του και η Ματίλντ τον επισκέπτεται ημέρα, αλλά οι εκρήξεις ηρωισμού της καταλήγουν να κουράσουν τον εραστή της. Η Mατίλντ κάνει προσπάθειες για να τον απαλλάξει, δελεάζοντας έναν ισχυρό κληρικό της Μπεζανσόν με τη θέση επισκόπου. Ταυτόχρονα, η κυρία ντε Ρενάλ προσπαθεί να στρέψει τους δικαστές υπέρ του Ζυλιέν, γράφοντας ότι θα ήταν λάθος να τον καταδικάσουν και ότι τον συγχωρεί πρόθυμα για την «αδέξια» πράξη του.

Παρά το ότι η κοινή γνώμη ήταν υπέρ του, ο Ζυλιέν καταδικάζεται σε θάνατο στη γκιλοτίνα, κυρίως λόγω της προκλητικής ομιλίας του που καταγγέλλει τις κοινωνικές τάξεις και την καθιερωμένη τάξη. Η Ματίλντ και η κυρία ντε Ρενάλ εξακολουθούν να ελπίζουν για έφεση αλλά τελικά ο Ζυλιέν εκτελείται.

Αμέσως μετά την εκτέλεση του Ζυλιέν, ο φίλος του Φουκέ αγοράζει το σώμα του από τον δήμιο. Η Mατίλντ ζητά να δει το κεφάλι του πατέρα του μελλοντικού παιδιού της και το φιλά στο μέτωπο. Η ίδια θα θάψει το κεφάλι του σε μια σπηλιά, μελλοντικό τάφο της - επαναλαμβάνοντας έτσι την πράξη της [[Μαργαρίτα της Ναβάρρας|Μαργαρίτας της Ναβάρρας]] με το αποκεφαλισμένο κεφάλι του εραστή της Βονιφάτιου ντε Λα Μολ, προγόνου της Ματίλντ, Το παιδί τους θα το αναλάμβανε η κυρία ντε Ρενάλ, η οποία όμως πέθανε τρεις ημέρες μετά τον θάνατο του Ζυλιέν.

== Κοινωνική, πολιτική, ιστορική μελέτη ==
''Το Κόκκινο και το Μαύρο'' είναι ένα μυθιστόρημα που ασχολείται με την ιστορία: υπότιτλος από τον ίδιο τον Stendhal "χρονικά του 1830". Ωστόσο, η επανάσταση του 1830 δεν βρίσκεται στο επίκεντρο του προβληματισμού του Stendhal, καθώς συμβαίνει κατά τη συγγραφή του μυθιστορήματος. Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης εναντίον του εξαιρετικά Charles X, ο Stendhal θα παραμείνει κλειδωμένος στο διαμέρισμά του για να γράψει. Ούτε τα οδοφράγματα ούτε οι πυροβολισμοί στο δρόμο θα τον κάνουν να παρεκκλίνει από το δημιουργικό του έργο.

Το μυθιστόρημα ζωγραφίζει μια εικόνα της Γαλλίας κατά την Αποκατάσταση, τις αντιθέσεις μεταξύ Παρισιού και επαρχιών, μεταξύ ευγενών και αστικών τάξεων, μεταξύ των Γιανσενιστών και των Ιησουιτών.

Ο Stendhal, ο οποίος επισκέφθηκε το Hôtel de Castries, στην πραγματικότητα σε αυτό το μυθιστόρημα, όπως, πέντε χρόνια αργότερα, στη ζωή του Henry Brulard, μια ακριβή περιγραφή11.

== Ελληνικές μεταφράσεις ==

* Το Κόκκινο και το Μαύρο: Πέτρος Χάρης (εκδ. Μιχαήλ Σ. Ζηκάκη, 1925), Τάκης Δραγώνας (εκδ. Αυλός, 1967), Γιώργος Σπανός (εκδ. Πάπυρος, 1972), Νίκος Αθανασιάδης (εκδ. Αποσπερίτης, 1987), Καλλιόπη Κάσου (εκδ. Ελευθεροτυπία, 2007)


== Παραπομπές ==
== Παραπομπές ==
<references />
{{Authority control
}}

[[Κατηγορία:Γαλλικά μυθιστορήματα]]





Έκδοση από την 10:16, 24 Οκτωβρίου 2020

Το Μοναστήρι της Πάρμας
ΣυγγραφέαςΣταντάλ
ΤίτλοςLa Chartreuse de Parme
Γλώσσαγαλλικά
Μορφήμυθιστόρημα

Το Μοναστήρι της Πάρμας (Γαλλικά: La Chartreuse de Parme) είναι μυθιστόρημα του Σταντάλ που εκδόθηκε από τον Stendhal. Αυτό το μεγάλο έργο, το οποίο του κέρδισε τη φήμη, δημοσιεύθηκε σε δύο τόμους τον Μάρτιο του 1839, στη συνέχεια αναδιατυπώθηκε το 1841, δηλαδή λίγο πριν από το θάνατο του Stendhal, μετά από ένα διάσημο άρθρο του Balzac1 και στην πραγματικότητα πήρε μια πιο «στροφή». Balzacien »: σήμερα, είναι το πρωτότυπο κείμενο Stendhalian που ακόμα διαβάζουμε.

Το έργο θα είναι, μέχρι τις αρχές του εικοστού αιώνα, σχετικά άγνωστο έξω από λίγους κύκλους αισθητικών, λογοτεχνικών κριτικών ή προσωπικοτήτων όπως ο Νίτσε, αυτό που ο Στάνταλ έπρεπε να ζητά, αφιερώνοντας το μυθιστόρημά του στο Happy Few ("Για τους προνομιούχους λίγους"). Ο τίτλος του είναι εμπνευσμένος από το Charterhouse of Parma που βρίσκεται κοντά στην πόλη της Πάρμα

Το Charterhouse of Parma (Γαλλικά: La Chartreuse de Parme) είναι ένα μυθιστόρημα του Stendhal που δημοσιεύθηκε το 1839. [1] Λέγοντας την ιστορία ενός Ιταλού ευγενή στην εποχή του Ναπολέοντα και αργότερα, θαυμάζονταν από τους Balzac, Tolstoy, André Gide, di Lampedusa και Henry James. Εμπνεύστηκε από έναν μη αυθεντικό ιταλικό απολογισμό του διαλυμένου νεαρού του Alessandro Farnese. [2] Το μυθιστόρημα έχει προσαρμοστεί για όπερα, ταινία και τηλεόραση.

Ο τίτλος αναφέρεται σε ένα μοναστήρι Καρθουσιανών, το οποίο αναφέρεται μόνο στην τελευταία σελίδα του μυθιστορήματος και δεν εμφανίζεται σημαντικά στην πλοκή.

Παραπομπές

{{WikidataCoord}} – missing coordinate data

Χρήστης:Horizons14/πρόχειρο


[[Αρχείο:|200px]]
ΣυγγραφέαςΕμίλ Ζολά
Γλώσσαγαλλικά
Μορφήμυθιστόρημα


Ελληνικές μεταφράσεις

{{Authority control }

  • Ο γιατρός Πασκάλ, μτφ. Δημήτρης Κωστελένος (εκδ. "Ζουμπουλάκης - Βιβλιοθήκη για όλους", 1980)

Παραπομπές



19ος αιώνας

1800-1815 - Η πρώτη αυτοκρατορία

  • 1800 - Δημιουργήθηκε η Τράπεζα της Γαλλίας. - Ο Ναπολέων αναδιοργανώνει την πόλη σε δώδεκα διαμερίσματα, καθένας με δήμαρχο με μικρή δύναμη, κάτω από δύο Νομάρχες, έναν για την αστυνομία και έναν για τη διοίκηση της πόλης, και οι δύο διορίζονται από αυτόν.-Ο Ναπολέοντας εγκαθίσταται στο παλάτι του Κεραμεικού.
Στέψη του Ναπολέοντα, αυτοκράτορα των Γάλλων, στον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων (2 Δεκεμβρίου 1804)
  • 1801 - Πληθυσμός: 548.000 - 12 Μαρτίου - Ο Ναπολέων διατάζει τη δημιουργία τριών νέων νεκροταφείων έξω από την πόλη. Μονμάρτρη προς τα βόρεια. Père-Lachaise στα ανατολικά και Montparnasse στα νότια. [108] - Ο Ναπολέων διατάζει την κατασκευή τριών νέων γεφυρών: Pont d'Austerlitz, Pont Saint-Louis και Pont des Arts.- Ανοίγει το Passage des Panoramas (εμπορική στοά).
  • 1802 - Ο Ναπολέων διατάζει την κατασκευή ενός καναλιού από τον ποταμό Ourcq για να φέρει φρέσκο ​​πόσιμο νερό στο Παρίσι. -Ο Ναπολέοντα ιδρύει μια επιτροπή δημόσιας υγείας, για τη βελτίωση της υγιεινής της πόλης. [93]
* Γκαλερί του Palais-Royal το 1800
  • 1803 - Ο Robert Fulton δείχνει το πρώτο ατμόπλοιο στον Σηκουάνα. -24 Σεπτεμβρίου - Το Pont des Arts, η πρώτη σιδερένια γέφυρα στο Παρίσι, ανοίγει στο κοινό. Οι πεζοί πληρώνουν πέντε σεντ για μια διέλευση.
  • 1804 - 2 Δεκεμβρίου - Ο Ναπολέων Α στέφεται αυτοκράτορας των Γάλλων στον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων.-Πρώτα βραβεία της Λεγεώνας της Τιμής στους Invalides. Το πρώην hôtel de Salm γίνεται το Palais de la Légion d'honneur.-Ανοίγει το εστιατόριο Le Rocher de Cancale.
  • 1805 - Ο Ναπολέων διατάσσει ένα νέο σύστημα αριθμών σπιτιών, ξεκινώντας από το Σηκουάνα, με ζυγά αριθμούς στη δεξιά πλευρά του δρόμου και περίεργους αριθμούς στα αριστερά.
  • 1806 - Διάταγμα που διατάζει την κατασκευή δεκατεσσάρων νέων σιντριβανιών, συμπεριλαμβανομένου του Fontaine du Palmier στο Place du Châtelet, για παροχή πόσιμου νερού. - Κατασκευάζεται η Αψίδα του Θριάμβου του Καρουζέλ, στην πλατεία Place du Carrousel, ανάμεσα στο παλάτι του Κεραμεικού και το Λούβρο. - Εντολή για την κατασκευή της Αψίδας του Θριάμβου. Εγκαινιάστηκε στις 29 Ιουλίου 1836, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου-Φιλίππου. - Έναρξη κατασκευής της γέφυρας του Αούστερλιτς.- Διάταγμα με το οποίο διατάσσεται η δημιουργία ενός «Ναού της Δόξας» αφιερωμένου στους στρατιώτες των στρατών του Ναπολέοντα στην τοποθεσία της ημιτελούς εκκλησίας της Μαντλέν.
  • 1807-Πληθυσμός: 580.000 [107] - Εγκαινιάστηκε η γέφυρα της Ιένας και το Théâtre des Variétés ανοίγει. - Διάταγμα για την κατασκευή rue Soufflot στην αριστερή όχθη, στον άξονα του Πάνθεον. - Διάταγμα για μείωση του αριθμού των θεάτρων στο Παρίσι σε οκτώ. η Όπερα, η Όπερα-Κόμικ, το Θέατρο-Φραντσάις, το Θέατρο ντε Λιμπέρρατσε (Οδησσός) · Vaudeville, Variétés, Ambigu, Gaîté. Οι Όπερες Italien, Cirque Olympique και Théâtre de Porte-Saint-Martin προστέθηκαν αργότερα. [112]
  • 1808 - Ολοκλήρωση του καναλιού Ourcq, φέρνοντας φρέσκο ​​πόσιμο νερό 107 χιλιόμετρα στο Παρίσι. - Πρώτη πέτρα τοποθετημένη στο σιντριβάνι του ελέφαντα στην Place de la Bastille. Ολοκληρώθηκε μόνο μια έκδοση πλήρους μεγέθους από ξύλο και γύψο.
  • 1809-16 Αυγούστου - Άνοιγμα της αγοράς λουλουδιών στο quai Desaix (τώρα quai de Corse).
  • 1810 - Για σκοπούς λογοκρισίας, ο αριθμός των τυπογραφείων στο Παρίσι περιορίζεται σε πενήντα.2 Απριλίου - Θρησκευτική τελετή του γάμου του Ναπολέοντα με τη δεύτερη σύζυγό του, τη Μαρία-Λουίζα της Αυστρίας, στο σαλόνι του Λούβρου.4 Απριλίου - πρώτη πέτρα για το Παλάτι του Υπουργείου Εξωτερικών στο quai d'Orsay. Ολοκληρώθηκε το 1838.15 Αυγούστου - Ολοκλήρωση της στήλης Place Vendôme, φτιαγμένη από 1200 καταγεγραμμένα ρωσικά και αυστριακά κανόνια - Ανακαινίζονται οι Κατακόμβες του Παρισιού.
  • 1811 - Πληθυσμός: 624.000 [107] - 20 Μαρτίου - Γέννηση του Ναπολέοντα Β΄, βασιλιά της Ρώμης, γιου του Ναπολέοντα Α' και της αυτοκράτειρας Μαρί-Λουίζα, στο Tuileries. - διοργανώθηκε το πρώτο τάγμα πυροσβεστών του Παρισιού. [110]- Ο ρωσικός στρατός εισέρχεται στο Παρίσι στις 31 Μαρτίου 1814
  • 1812Το Sûreté, το ερευνητικό γραφείο της αστυνομίας του Παρισιού, που ιδρύθηκε από τον Eugène François Vidocq. - Το νερό από τις βρύσες του Παρισιού παρέχεται δωρεάν.

1814 -30 Μαρτίου - Η μάχη του Παρισιού. Η πόλη υπερασπίζεται ο Ωγκύστ ντε Μαρμόν και ο Εντουάρ Μορτιέ και παραδόθηκε στις 2 Μαρτίου στις 31 Μαρτίου.

31 Μαρτίου - Ο Τσάρος Αλέξανδρος Α' της Ρωσίας και ο Βασιλιάς Γουίλιαμ Α της Πρωσίας μπαίνουν στο Παρίσι, επικεφαλής των στρατών τους. [113]

6 Απριλίου - Απαγωγή του Ναπολέοντα Η Γαλλική Γερουσία απευθύνει έκκληση στον βασιλιά Louis XVIII να πάρει το στέμμα.

3 Μαΐου - Ο Louis XVIII μπαίνει στο Παρίσι, που καταλαμβάνεται από τους συμμαχικούς στρατούς.

1815

19 Μαρτίου - Ο Louis XVIII φεύγει από το Παρίσι τα μεσάνυχτα και ο Ναπολέων επιστρέφει στις 20, την αρχή των εκατό ημερών.

Μετά τη μάχη του Βατερλώ, το Παρίσι καταλαμβάνεται και πάλι, αυτή τη φορά από τον έβδομο συνασπισμό.

Το Hôtel Meurice ανοίγει για επιχειρήσεις.

1815–1830 - Η Παλινόρθωση των Βουρβόνων