Μεταξισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Ανακρίβειες Ετικέτες: Αναιρέθηκε Οπτική επεξεργασία Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό |
Αναίρεση έκδοσης 8491087 από τον 78.87.38.214 (Συζήτηση) Ετικέτες: Αναίρεση Αναιρέθηκε |
||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
Ο όρος '''Μεταξισμός''' αναφέρεται στην πολιτική ιδεολογία που σχετίζεται με τον Έλληνα [[Δικτατορία|δικτάτορα]] [[Ιωάννης Μεταξάς|Ιωάννη Μεταξά]], η οποία επιδίωκε την αναγέννηση του ελληνικού [[Έθνος (κοινωνιολογία)|έθνους]] και την καθιέρωση μιας σύγχρονης πολιτισμικά ομοιογενούς Ελλάδος. |
Ο όρος '''Μεταξισμός''' αναφέρεται στην φασιστική πολιτική ιδεολογία που σχετίζεται με τον Έλληνα [[Δικτατορία|δικτάτορα]] [[Ιωάννης Μεταξάς|Ιωάννη Μεταξά]], η οποία επιδίωκε την αναγέννηση του ελληνικού [[Έθνος (κοινωνιολογία)|έθνους]] και την καθιέρωση μιας σύγχρονης πολιτισμικά ομοιογενούς Ελλάδος. |
||
<ref name=Sorensen>Gert Sørensen, Robert Mallett. International fascism, 1919-45. London, England, UK; Portland, Oregon, USA: Frank Cass Publishers, 2002. Pp. 159.</ref> |
<ref name=Sorensen>Gert Sørensen, Robert Mallett. International fascism, 1919-45. London, England, UK; Portland, Oregon, USA: Frank Cass Publishers, 2002. Pp. 159.</ref> |
||
Το [[Καθεστώς της 4ης Αυγούστου]] ήταν ένα [[Ολοκληρωτικό καθεστώς|απολυταρχικό κράτος]] επηρεασμένο από τα καθεστώτα του [[Μπενίτο Μουσολίνι|Μουσολίνι]] στην [[Ιταλία]] και του [[Χίτλερ]] στην [[Γερμανία]], αν και πολλοί μελετητές δεν το κατατάσσουν στα αμιγώς φασιστικά (καθώς δεν προέκυψε βάσει ενός μαζικού φασιστικού κόμματος με λαϊκό έρεισμα όπως στις άνω περιπτώσεις), αλλά το χαρακτηρίζουν περισσότερο "πατερναλιστικό" με επιρροές από τον Πορτογάλο δικτάτορα [[Αντόνιο ντι Ολιβέιρα Σαλαζάρ|Αντόνιο ντε Ολιβέιρα Σαλαζάρ]].<ref name=Davies>Peter Davies, Derek Lynch. The Routledge companion to fascism and the far right. London, England, UK; New York, New York, USA: Routledge, 2002. Pp. 276.</ref> |
Το [[Καθεστώς της 4ης Αυγούστου]] ήταν ένα [[Ολοκληρωτικό καθεστώς|απολυταρχικό κράτος]] επηρεασμένο από τα καθεστώτα του [[Μπενίτο Μουσολίνι|Μουσολίνι]] στην [[Ιταλία]] και του [[Χίτλερ]] στην [[Γερμανία]], αν και πολλοί μελετητές δεν το κατατάσσουν στα αμιγώς φασιστικά (καθώς δεν προέκυψε βάσει ενός μαζικού φασιστικού κόμματος με λαϊκό έρεισμα όπως στις άνω περιπτώσεις), αλλά το χαρακτηρίζουν περισσότερο "πατερναλιστικό" με επιρροές από τον Πορτογάλο δικτάτορα [[Αντόνιο ντι Ολιβέιρα Σαλαζάρ|Αντόνιο ντε Ολιβέιρα Σαλαζάρ]].<ref name=Davies>Peter Davies, Derek Lynch. The Routledge companion to fascism and the far right. London, England, UK; New York, New York, USA: Routledge, 2002. Pp. 276.</ref> |
||
Έκδοση από την 23:42, 21 Οκτωβρίου 2020
Ο όρος Μεταξισμός αναφέρεται στην φασιστική πολιτική ιδεολογία που σχετίζεται με τον Έλληνα δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, η οποία επιδίωκε την αναγέννηση του ελληνικού έθνους και την καθιέρωση μιας σύγχρονης πολιτισμικά ομοιογενούς Ελλάδος. [1] Το Καθεστώς της 4ης Αυγούστου ήταν ένα απολυταρχικό κράτος επηρεασμένο από τα καθεστώτα του Μουσολίνι στην Ιταλία και του Χίτλερ στην Γερμανία, αν και πολλοί μελετητές δεν το κατατάσσουν στα αμιγώς φασιστικά (καθώς δεν προέκυψε βάσει ενός μαζικού φασιστικού κόμματος με λαϊκό έρεισμα όπως στις άνω περιπτώσεις), αλλά το χαρακτηρίζουν περισσότερο "πατερναλιστικό" με επιρροές από τον Πορτογάλο δικτάτορα Αντόνιο ντε Ολιβέιρα Σαλαζάρ.[2]
Όλοι οι οργανισμοί οι οποίοι θεωρούταν ότι ήταν κατά του καθεστώτος απαγορεύονταν και το καθεστώς επιδίωκε οι Έλληνες να κινητοποιούνται σε μια πειθαρχημένη συλλογική ομάδα για την δημιουργία μιας "Nέας Ελλάδας" ενώ αποδοκίμαζε τον ατομικισμό και την φιλαυτία ως δημιούργημα ενός "αλλότριου πολιτισμού". [1] Η ιδεολογία συνδέεται άμεσα με το Κόμμα των Ελευθεροφρόνων. [2]
Ο Μεταξάς ανακήρυξε το Καθεστώς της 4ης Αυγούστου (1936-1941) ως την απαρχή του τρίτου ελληνικού πολιτισμού, με την δέσμευση να δημιουργήσει πολιτισμικά αγνούς και φυλετικά καθαρούς Έλληνες έχοντας βάση μια στρατοκρατούμενη κοινωνία σαν αυτή της αρχαίας Μακεδονίας και της αρχαίας Σπάρτης, οι οποίες αποτελούσαν τον Πρώτο Ελληνικό Πολιτισμό. Τον Δεύτερο Ελληνικό Πολιτισμό αποτελούσε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία,[1] πιθανώς επηρεασμένος από την τριμερή διαίρεση του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου. Το καθεστώς Μεταξά διακήρυττε πως οι αληθινοί Έλληνες ήταν απαραίτητο να είναι εθνικά Έλληνες και Χριστιανοί, σκοπεύοντας έτσι να αποκλείσει σε Αλβανούς, Σλάβους και Τούρκους που κατοικούσαν στην Ελλάδα την ελληνική ιθαγένεια και υπηκοότητα. [1]
Κύρια χαρακτηριστικά του Μεταξισμού
- Υποστήριξη της Μοναρχίας, ως θεσμού - συμβόλου εθνικής ενότητας.
- Αντικομμουνισμός και λογοκρισία
- Αντικοινοβουλευτισμός. Ο Μεταξάς κατηγορούσε το παλιό πολιτικό σύστημα ως αιτία αναρχίας, διαίρεσης και οικονομικής ύφεσης.
- Εθνικισμός και ιδίως πολιτιστική/πολιτισμική καθαρότητα με στόχο έναν νέο "Τρίτο Ελληνικό Πολιτισμό".
- Μιλιταρισμός και οργάνωση της νεολαίας ΕΟΝ στα φασιστικά πρότυπα.
- Κορπορατισμός και κρατικός παρεμβατισμός.
- Προστατευτική οικονομική πολιτική
Κληρονομιά
Ο κοινωνικός έλεγχος που εφάρμοσε ο Μεταξάς είχε επίδραση στην ελληνική κοινωνία και στο μεταπολεμικό πολιτικό σύστημα. Παραδείγματα όπως η Λογοκρισία (σε Τύπο, αλλά και μουσικά ακούσματα) και στοιχεία αστυνομοκρατίας επιβίωσαν μέχρι και την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών.
Τα μέτρα αυτά είχαν εφαρμοστεί ή είχαν γίνει απόπειρες να εφαρμοστούν και πριν την διακυβέρνηση Μεταξά από άλλους πολιτικούς (περιλαμβανομένου του Βενιζέλου), και την εποχή εκείνη η άρση των κοινοβουλευτικών θεσμών εθεωρείτο επιτρεπτή προκειμένου να επανέλθει η χώρα στην ομαλότητα.[3]
Δείτε επίσης
Παραπομπές
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Gert Sørensen, Robert Mallett. International fascism, 1919-45. London, England, UK; Portland, Oregon, USA: Frank Cass Publishers, 2002. Pp. 159.
- ↑ 2,0 2,1 Peter Davies, Derek Lynch. The Routledge companion to fascism and the far right. London, England, UK; New York, New York, USA: Routledge, 2002. Pp. 276.
- ↑ Π.Γ. Βατικιώτης, "Μια πολιτική βιογραφία του Ιωάννη Μεταξά: Φιλολαϊκή απολυταρχία στην Ελλάδα 1936-1941", Ευρασία, Αθήνα 2005, σ. 383. Αναφέρεται στο Κοντού Γ., "Η πολιτική και κοινωνική ιδεολογία της 4ης Αυγούστου ...", σ. 53. Βλ. επίσης Κοντού Γ. σ. 63.