Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Ετικέτες: Οπτική επεξεργασία Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Ετικέτες: Οπτική επεξεργασία Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό
Γραμμή 13: Γραμμή 13:
|διάδοχος = [[Νέα Δημοκρατία]]
|διάδοχος = [[Νέα Δημοκρατία]]
|ιδεολογία = [[Συντηρητισμός]]<br>[[Φιλελευθερισμός]]
|ιδεολογία = [[Συντηρητισμός]]<br>[[Φιλελευθερισμός]]
|θέση = [[Κεντροδεξιά]]<br />[[Δεξιά (πολιτική)|Δεξιά]]
|θέση = [[Δεξιά (πολιτική)|Δεξιά]]
|χρώματα = {{Χρώμα Κουτί|{{Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις/meta/color}}}} μπλε
|χρώματα = {{Χρώμα Κουτί|{{Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις/meta/color}}}} μπλε
}}
}}

Έκδοση από την 12:08, 14 Οκτωβρίου 2020

Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις
ΠρόεδροςΚωνσταντίνος Καραμανλής (1956-1963)
Παναγιώτης Κανελλόπουλος (1963-1967)
ΙδρυτήςΚωνσταντίνος Καραμανλής
Ίδρυση1956
Διάλυση1974
ΠροκάτοχοςΕλληνικός Συναγερμός
ΔιάδοχοςΝέα Δημοκρατία
Πτέρυγα νεολαίαςΕθνική Ριζοσπαστική Ένωσις Νεολαίας
ΙδεολογίαΣυντηρητισμός
Φιλελευθερισμός
Πολιτικό φάσμαΔεξιά
Χρώματα     μπλε
Πολιτικό σύστημα Ελλάδας
Πολιτικά κόμματα
Εκλογές

Η Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις (Ε.Ρ.Ε.) ήταν ένα ελληνικό πολιτικό κόμμα, αμιγώς προσωποπαγές που ιδρύθηκε στις 4 Ιανουαρίου 1956 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το οποίο έλαβε μέρος στις αμέσως εκλογές του Φεβρουαρίου 1956, κερδίζοντας στη σειρά τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, των ετών 1956, 1958 και 1961, με την τελευταία χαρακτηρισθείσα "βίας και νοθείας", προκαλώντας τον λεγόμενο "Ανένδοτο Αγώνα" εκ μέρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης που ηγείτο τότε ο Γεώργιος Παπανδρέου. Τη δράση του κόμματος αυτού έβαλε τέλος η επελθούσα στη συνέχεια δικτατορία της 21ης Απριλίου του 1967, όπου και δεν επανεμφανίσθηκε πλέον στη πολιτική σκηνή της Ελλάδας.

Η διακυβέρνηση της χώρας από την ΕΡΕ, που κατέστη πράγματι αρχηγικό κόμμα, εφαρμόζοντας διακυβέρνηση πυγμής, "συνέπεσε" με την περίοδο της μεγαλύτερης έντασης του λεγομένου ψυχρού πολέμου.

Το "Παρασκήνιο" της ίδρυσης της ΕΡΕ

Γενικότερη κατάσταση

Το 1955, έτος ιδιαίτερα δραματικό για τον Ελληνισμό, βρίσκει την Μεσόγειο και περισσότερο την ανατολική λεκάνη της σε πλήρη αναβρασμό. Ο Γαλλο-αλγερινός πόλεμος να μαίνεται, η Αίγυπτος να έχει περάσει στην ρωσική επιρροή και αγγλογαλλικές μονάδες παρά το Σουέζ να συγκρούονται με αιγυπτιακές που αποτελούν την απαρχή της κρίσης που θα ξεσπάσει το επόμενο έτος. Στην Παλαιστίνη η ειρήνη είναι με το δάκτυλο στη σκανδάλη. Τον Απρίλιο ξεσπά ο ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ στην Κύπρο και λίγο μετά αρχίζουν διώξεις και εκτελέσεις Ελληνοκυπρίων αγωνιστών. Συνέχεια των τελευταίων ξεσπά στη Τουρκία πογκρόμ κατά Ελλήνων τα λεγόμενα Σεπτεμβριανά. Τον ίδιο μήνα ο Νάσερ δημιουργεί τους "Φενταγίν" ειδικές μονάδες καταδρομών με εκρηκτικές δηλώσεις κατά της Δύσης. Στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός Αλέξανδρος Παπάγος αρχηγός του δεξιού κόμματος Ελληνικού Συναγερμού ασθενεί βαριά αδυνατώντας την αντιμετώπιση των γεγονότων. Υπό αυτές τις επιβαρυντικές συνθήκες η εμπλοκή των ΗΠΑ στον χώρο, αλλά και στην εσωτερική ελληνική πολιτική ήταν πλέον δεδομένη.

Ελληνική πολιτική κατάσταση

Ο Σεπτέμβριος του έτους εκείνου δεν ήταν και από τους πλέον κολακευτικούς για την ελληνική πολιτική ζωή, κάτω μάλιστα από ένα κατακλυσμό εκατοντάδων απεγνωσμένων αιτημάτων δράσης εκ μέρους πρεσβειών, οργανώσεων, σωματείων και ιδιωτών τόσο από Κύπρο, όσο κυρίως από Κωνσταντινούπολη μπροστά στο νέο ξεριζωμό του ελληνικού στοιχείου που σημειωνόταν. Μάταια προσπαθούσε τότε και ο Βασιλεύς Παύλος να πείσει τον στρατάρχη - πρωθυπουργό, η υγεία του οποίου συνεχώς χειροτέρευε, να παραιτηθεί. Πρώτος που φέρεται να ζήτησε ("αξίωνε με διάβημα") από τον Βασιλέα Παύλο την άμεση διαδοχή με κήρυξη εκλογών ήταν ο Σοφοκλής Βενιζέλος, επικαλούμενος κίνδυνο ακυβερνησίας και ανάγκη να προληφθούν ελλοχεύοντες κίνδυνοι[1]
Σημειώνεται ότι μετά την παραίτηση του Σπ. Μαρκεζίνη από την κυβέρνηση, τον Απρίλιο του 1954,[2] ο Παπάγος, στο τέλος του 1954, είχε διορίσει αντιπροέδρους του κόμματος δύο πρώην πανεπιστημιακούς καθηγητές και πρωτοκλασάτους του κόμματος, τους Π. Κανελλόπουλο και Στ. Στεφανόπουλο. Τότε, όπως συμβαίνει πάντα σε παρόμοιες περιπτώσεις, κινητοποιήθηκαν και όλα τα συμφέροντα για την διαδοχή του πρωθυπουργού. Βουλευτές, πολιτευόμενοι, εκπρόσωποι παντός είδους επιδιώξεων άρχισαν να διαγκωνίζονται στα γραφεία των παραπάνω αντιπροέδρων του κόμματος, υποβάλλοντας ακόμα και "πρωτόκολλα τιμής" (προσωπικής υποστήριξης).[3] Συνέπεια όμως αυτών ήταν να δημιουργηθούν μέσα στο ίδιο κόμμα δύο επιμέρους συσπειρωμένες ομάδες.

Όταν τελικά ο Παύλος ζήτησε και εγγράφως (1-10-1954) την παραίτηση του πρωθυπουργού, διαπιστώνοντας την μεταξύ των δύο αντιπροέδρων διάσταση απόψεων στο χειρισμό των εθνικών ζητημάτων, οι σύμβουλοι του Παπάγου εισηγήθηκαν ν΄ αρνηθεί, προωθώντας ταυτόχρονα, σύμφωνα με το άρθρο 76 του τότε Συντάγματος (1952), και το σχετικό ΦΕΚ 268/3-10-1955 με τον διορισμό "προσωρινού αναπληρωτή πρωθυπουργού" τον Στ. Στεφανόπουλο. Κατόπιν αυτού η κυβέρνηση δεν ήταν πλέον ακέφαλη και ούτε εκλογές απαιτούνταν.

Ωστόσο η πρωθυπουργία του Παπάγου θα διακοπεί, μερικές ώρες αργότερα, με τον θάνατό του, που επήλθε την επομένη στις 4 Οκτωβρίου.

Η "παρεμβατική" επιλογή

Αμέσως μετά το παλάτι θα καλέσει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στα ανάκτορα προκειμένου να του δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.[4] Αμέσως ο Καραμανλής θέλησε να αντικαταστήσει το Συναγερμό με ένα άλλο πολιτικό κόμμα. Έτσι στις 4 Ιανουαρίου ιδρύθηκε η Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση.

Κατά την ίδρυση της ΕΡΕ προσχώρησαν σ' αυτήν τα περισσότερα στελέχη του διαλυθέντος κόμματος του Ελληνικού Συναγερμού καθώς και πολλοί πολιτευόμενοι από άλλα κόμματα: από τις διάφορες πτέρυγες του Κόμματος των Φιλελευθέρων, όπως ο Ευάγγελος Αβέρωφ Τοσίτσας, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο Γρηγόριος Κασιμάτης ο Δημήτρης Μακρής κ.α. Στην ιδρυτική διακήρυξη αναφέρεται ότι «αι δυο μεγάλοι πολιτικαί παρατάξεις αίτινες προέκυψαν από τον διχασμόν του 1915 ετερμάτισαν από μακρού χρόνου την αποστολήν των», ενώ παράλληλα τονίζεται ότι είναι αναγκαία η εμφάνιση νέων πολιτικών σχημάτων και η προβολή της «Ηγεσίας της Νέας Γενεάς». Η ΕΡΕ αποτελούσε έτσι μετεξέλιξη του Ελληνικού Συναγερμού, με ριζική όμως αλλαγή της ηγετικής του ομάδας και ιδιαίτερο τονισμό εκείνων ακριβώς των σημείων που συνιστούσαν την πρωτοτυπία του σε σχέση με τις έως τότε εκφράσεις της αντιβενιζελικής παράταξης.[5]

Πρώτα χρόνια διακυβέρνησης

Στις εκλογές της 29ης Φεβρουαρίου 1956 που διενεργήθηκαν με κυβέρνηση Κ. Καραμανλή η ΕΡΕ πέτυχε την απόλυτη πλειοψηφία στο νέο Κοινοβούλιο, παρ' ότι σε ψήφους υπολείφθηκε του αντιπάλου συνδυασμού και ο αρχηγός της σχημάτισε Κυβέρνηση που παρέμεινε στην αρχή μέχρι την 5 Μαρτίου 1958, όταν παραιτήθηκε. Στις διενεργηθείσες στις 11 Μαΐου εκλογές, υπό την υπηρεσιακή κυβέρνηση Κ. Γεωργακόπουλου, η ΕΡΕ πέτυχε και πάλι την πλειοψηφία.

"Περικλής", Εκλογές Βίας και νοθείας και παρακράτος

Στις εκλογές του 1958 η ΕΔΑ αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση με ποσοστό 24,4%. Το γεγονός αυτό προκάλεσε έντονη ανησυχία στην κυβέρνηση της ΕΡΕ, η οποία αντέδρασε άμεσα συγκροτώντας μυστική επιτροπή στα πλαίσια του σχεδίου "Περικλής" στην οποία συμμετείχαν οι Γεώργιος Παπαδόπουλος, Γεώργιος Γεωργαλάς και Λευτέρης Σταυρίδης. Σκοπός του "Περικλή" ήταν ο περιορισμός της επιρροής της ΕΔΑ και η εφαρμογή του θα είχε βαθειά χρονική διάρκεια. Επιπλέον η ΕΡΕ χρηματοδότησε διάφορους αντικομμουνιστικούς, συντηρητικούς και εθνικιστικούς κύκλους, κυρίως δημοσιογραφικούς, σπαταλώντας μάλιστα μεγάλο μέγεθος οικονομικών πόρων.[6] Τελικά το σχέδιο βρήκε ανοιχτή εφαρμογή στις εκλογές του 1961, που ονομάστηκαν εκλογές βίας και νοθείας.[7] Εντούτοις, το σχέδιο καταγγέλθηκε από την ΕΔΑ και την Ένωση Κέντρου. Παρά ταύτα, η ΕΡΕ διατήρησε επαφές με διάφορους ακροδεξιούς κύκλους, κυρίως με παρακρατικές οργανώσεις (π.χ. Οργάνωση Καρφίτσα).[8] Ωστόσο, η κατάσταση θα ξεφύγει από τον έλεγχο της ΕΡΕ το 1963 όταν θα δολοφονηθεί από την Καρφίτσα ο Γρηγόρης Λαμπράκης, βουλευτής της ΕΔΑ και θα τραυματιστεί ο Γιώργος Τσαρουχάς. Τότε, ο Καραμανλής θα αναφωνήσει το περίφημο Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο θέλοντας έμμεσα να στιγματίσει το παλάτι και την Φρειδερίκη.

Η πορεία μετά τον Καραμανλή

Μετά την ήττα του κόμματός του το 1963 ο Καραμανλής παραιτήθηκε και αναχώρησε από την Ελλάδα παρά την αντίθεση του Βασιλέως Παύλου. Αρχηγός τότε της ΕΡΕ ανέλαβε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος που ήττήθηκε στις εκλογές της 17ης Φεβρουαρίου 1964 από την ΕΚ του Γ. Παπανδρέου. Η ΕΡΕ πρωταγωνίστησε στις πολιτικές εξελίξεις την διετία 1965-1967, μετά την παραίτηση του Γεωργίου Παπανδρέου (15 Ιουλίου 1965) και στις 3 Απριλίου 1967 ο αρχηγός της σχημάτισε κυβέρνηση με σκοπό να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές στις 28 Μαΐου.
Όμως τους πρόλαβε το πραξικόπημα των επίορκων αξιωματικών στις 21 Απριλίου 1967 και η ΕΡΕ όπως και όλα τα υφιστάμενα τότε πολιτικά κόμματα και πολιτικές οργανώσεις διαλύθηκε.

Διάδοχο της ΕΡΕ κόμμα μεταδικτατορικά θεωρείται η Νέα Δημοκρατία, ιδρυθείσα κάτω από νέες συνθήκες το 1974 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κινούμενη στον ίδιο πολιτικό χώρο.

Αποτελέσματα εκλογών

Βουλή των Ελλήνων

Έτος Αρχηγός κόμματος Αριθμός ψήφων Ποσοστό ψήφων Έδρες Θέση
1956 Κωνσταντίνος Καραμανλής 1.594.112 47,38%
165 / 300
Κυβέρνηση
1958 Κωνσταντίνος Καραμανλής 1.583.885 41,16%
171 / 300
Κυβέρνηση
1961 Κωνσταντίνος Καραμανλής 2.347.824 50,81%
176 / 300
Κυβέρνηση
1963 Κωνσταντίνος Καραμανλής 1.837.377 39,37%
132 / 300
Αξιωματική
Αντιπολίτευση
1964 Παναγιώτης Κανελλόπουλος 1.621.546
(μαζί με Κ.Π.)
35,26%
(μαζί με Κ.Π.)
99 / 300
Αξιωματική
Αντιπολίτευση

Διατελέσαντες πρόεδροι

Οι διατελέσαντες πρόεδροι της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενώσεως είναι οι εξής:

# Πρόεδρος Εικόνα Θητεία Πρωθυπουργός
1 Κωνσταντίνος
Καραμανλής
4 Ιανουαρίου 1956 9 Δεκεμβρίου 1963 1956-1963
2 Παναγιώτης
Κανελλόπουλος
Αρχείο:Π.Κανελλόπουλος.png 9 Δεκεμβρίου 1963 4 Οκτωβρίου 1974 1967

Παραπομπές

  1. Ο Σπ. Θεοτόκης στις Πολιτικές Αναμνήσεις του, σελ.145, σημειώνει ότι παρασκηνιακά κινούταν τότε μαζί με τον Σ. Βενιζέλο και ο Π. Πιπινέλης με την πεποίθηση ότι συνέβαινε σε γνώση του Κ. Καραμανλή, χωρίς όμως ν΄ ασπάζεται τους προβαλλόμενους λόγους του Σ. Βενιζέλου για κήρυξη εκλογών, παρότι ο ίδιος ο Σ. Θεοτόκης ήταν τότε ανεξάρτητος βουλευτής.
  2. Ο Σπύρος Μαρκεζίνης, παρά τα θεαματικά μέτρα που είχε λάβει όπως τον υποδιπλασιασμό της αξίας της δραχμής έναντι του δολαρίου, τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών κ.ά. που συνετέλεσαν στη σταθεροποίηση της οικονομίας, παραιτήθηκε οικειοθελώς εξ αιτίας των διαφωνιών του με την κυβέρνηση Παπάγου, όπως γράφει ο ίδιος, αναφορικά με το χειρισμό του Κυπριακού ζητήματος.)
  3. Σπ. Θεοτόκης "Πολιτικαί αναμνήσεις σελ.144.
  4. 1952-1963:Μυστικά και ψέματα[νεκρός σύνδεσμος]
  5. Ηλίας Νικολακόπουλος, «Η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Κ. Καραμανλή και οι εκλογές του 1956», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΣΤ, 2000, σελ. 192
  6. Το βρώμικο '58
  7. Σκοτεινές κάλπες[νεκρός σύνδεσμος]
  8. "Η "σύντομη" δεκαετία του '60," Επιμέλεια: Άλκης Ρήγος, Σεραφείμ Ι. Σεφεριάδης, Ευάνθης Χατζηβασιλείου (Αθήνα: Εκδόσεις Καστανιώτη, 2008), σελ. 126-142. ISBN 9789600346176.

Πηγές

  • "Ιστορία του 20ου Αιώνος", τόμοι 6 + Λεύκωμα, Έκδ. Χρυσός Τύπος - Αθήνα
  • Σπ. Θεοτόκης "Πολιτικαί Αναμνήσεις" - Αθήναι 1986.
  • Σπ. Μαρκεζίνης "Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος"
  • Βασίλης Ραφαηλίδης, Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 1993 ISBN 960-7058-23-2.
  • Αθ. Στριγάς "Η Μαύρη Βίβλος των Ελλήνων πολιτικών - (Οι ανέντιμοι υπηρέτες του Λαού)" - Αθήνα 1994.
  • Αλέξης Παπαχελάς, Ο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας, Εκδόσεις Εστία, Αθήνα 1997 ISBN 960-05-0748-1.
  • Π. Πετρίδης "Η καχεκτική δημοκρατία. Κόμματα και εκλογές, 1946-1967" Αθήνα 2000.
  • Π. Πετρίδης "Εξουσία και παραεξουσία στην Ελλάδα, 1957-1967. Απόρρητα ντοκουμέντα" Αθήνα 2000.
  • Το από 22 Σεπτεμβρίου 1955 Μνημόνιο της CIA: "No 285 Foreign Relations 1955-1957, Greece, Vol.XXIV.

Βιβλιογραφία

  • Ζ. Μεϋνό «Οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα» Αθήνα 1966.
  • Γ. Κάτρης «Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα» Αθήνα 1974.
  • Α. Λεντάκης «Παρακρατικές οργανώσεις και 21η Απριλίου» Αθήνα 1975.
  • Π. Κανελλόπουλος «Ιστορικά Δοκίμια» Αθήνα 1979.
  • Ι. Δρόσος «Η νομική θέση των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα» Αθήνα 1982.
  • Κ. Γουνταχάουζ «Καραμανλής: Ο ανορθωτής της ελληνικής δημοκρατίας» Αθήνα 1982.
  • Ν. Αλιβιζάτος «Οι πολιτικοί δεσμοί σε κρίση. Όψεις της ελληνικής εμπειρίας» Αθήνα 1983.
  • Σ. Λιναρδάτος «Από τον Εμφύλιο στη Χούντα» τομ.Γ΄, Δ΄ και Ε΄ Αθήνα 1978/1986.
  • Τ. Λαμπρίας «Στη σκιά ενός μεγάλου» Αθήνα 1989.
  • Γ. Ράλλης «Πολιτικές εκμυστηρεύσεις, 1950-1989» Αθήνα 1990.
  • Χ. Βαρναρδάκης – Γ. Μαυρής «Κόμματα και κοινωνικές συμμαχίες στη προδικτατορική Ελλάδα. Οι προϋποθέσεις της μεταπολίτευσης» Αθήνα 1991.
  • Γ. Γιαννουλόπουλος «Ο Μεταπολεμικός κόσμος. Ελληνική και Ευρωπαϊκή ιστορία, 1945-1963» Αθήνα 1992.
  • Α. Αλεφαντής «Εθνικοφροσύνη: Η ιδεολογία του τρόμου και της ενοχοποίησης» Αθήνα 1994
  • Ο. Διαμαντόπουλος «Η ελληνική συντηρητική παράταξη: Ιστορική προσέγγιση και πολιτικά χαρακτηριστικά» Αθήνα 1994.
  • Ίδρυμα Σ. Καράγιωργα «Η Ελληνική Κοινωνία κατά την πρώτη μεταπολεμική περίοδο 1945-1967» Αθήνα 1994.
  • Γ. Αναστασιάδης «Σύγχρονη ελληνική πολιτική και συνταγματική ιστορία 1940-1986» Θεσσαλονίκη 1996.
  • Δ. Ζακάλκας «Το αίτημα για εσωκομματική δημοκρατία. Μεταξύ συνταγματικής επιταγής και πολιτικής πραγματικότητας» Αθήνα 1996.
  • Κ. Σβολόπουλος «Κωνσταντίνος Καραμανλής. Αρχείο, γεγονότα και Κείμενα (1992 -1997)
  • Ε. Χατζηβασιλείου «Ευάγγελος Αβέρωφ Τοσίτσας 1908-1990» Αθήνα 2000.
  • Ε. Χατζηβασιλείου «Η άνοδος του Κ. Καραμανλή στην εξουσία 1954-1956» Αθήνα 2000.
  • Κ. Τσάτσος «Λογοδοσία μιας ζωής» Αθήνα 2000
  • Π. Πετρίδης «Εξουσία και παραεξουσία στην Ελλάδα, 1957-1967. Αποκαλυπτικές μαρτυρίες για κρίσιμες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ζωής» Αθήνα 2000.
  • Η. Νικολακόπουλος «Η καχεκτική δημοκρατία. Κόμματα και εκλογές, 1946-1967» Αθήνα 2000.