Δουκάτο του Αμάλφι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 102: Γραμμή 102:
*1398–1405 [[Βενσεσλάο Σανσεβερίνο]]
*1398–1405 [[Βενσεσλάο Σανσεβερίνο]]
*1405–1438 [[Γκιορντάνο Κολόννα]]
*1405–1438 [[Γκιορντάνο Κολόννα]]
*1438–1459 [[Ραϊμόνδο Β΄ ντελ Μπάλζο Ορσίνι]]
*1438–1459 [[Ραϊμόνδος Β΄ ντελ Μπάλζο Ορσίνι]]
*1461–1493 [[Αντόνιο Τοντετσίνι Πικολομίνι]]
*1461–1493 [[Αντόνιο Τοντετσίνι Πικολομίνι]]
*1493–1498 [[Αλφόνσο Α΄ Πικολομίνι]]
*1493–1498 [[Αλφόνσο Α΄ Πικολομίνι]]

Έκδοση από την 17:36, 19 Σεπτεμβρίου 2020

Δουκάτο του Αμάλφι
Πληροφορίες ασχολίας
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
Το δουκάτο του Αμάλφι

Το Δουκάτο του Αμάλφι, αρχικά σαν Δημοκρατία του Αμάλφι, ήταν μεσαιωνικό κρατίδιο της Ιταλικής χερσονήσου που άκμασε μεταξύ του ένατου και του δωδέκατου αιώνα, κυβερνήθηκε από μια σειρά δουκών (στα λατινικά: duces), που μερικές φορές αποκαλούνται δόγηδες κατ ' αναλογία με την αντίπαλη Δημοκρατία της Βενετίας. Μαζί με την Πίζα, τη Γένοβα και τη Βενετία, είναι μια από τις πιο γνωστές θαλάσσιες δημοκρατίες και είναι παρούσα με το οικόσημο της σήμερα στη σημαία του ιταλικού ναυτικού. Ήταν η παλαιότερη και, για δύο αιώνες, η πιο ισχυρή από τις ναυτιλιακές δημοκρατίες.

Από την ηγεμονία της Νάπολης στην αυτονομία

Το 839, στο πλαίσιο των πολέμων μεταξύ των Λομβαρδών και των Βυζαντινών, η βυζαντινή Αμάλφι, σαν τμήμα του Δουκάτου της Νάπολης, δέχθηκε επίθεση και κατακτήθηκε από τον Λομβαρδό πρίγκιπα του Μπενεβέντο, Σικάρδο. Μετά τον τραγικό θάνατο του Σικάρντο και τον αγώνα για τη διαδοχή του Πριγκιπάτου του Μπενεβέντο, ο λαός της Αμάλφι εξεγέρθηκε και κατάφερε να διώξει τη Λομβαρδική φρουρά.

Την 1η Σεπτεμβρίου 839 η Αμάλφι απέκτησε διοικητική αυτονομία (ακόμη και αν υπήρχε επίσημη προστασία του Βυζαντίου μέσω του Δουκάτου της Νάπολης). ήταν μια de facto ελευθερία. Στην αρχή, υπήρχε ένα σύστημα Κομητών και Νομαρχών. Οι Κόμητες κυβερνούσαν για ένα χρόνο, και μερικές φορές δύο ή τρία, ενώ οι νομάρχες, υπεύθυνοι των Κομητών, παρέμειναν περισσότερο. Ο νομάρχης Μαρίνος προσπάθησε να εγκαινιάσει μια δυναστεία, αλλά η προσπάθεια απέτυχε με τον διάδοχό του[1].

Το 849, η Αμάλφι, συμμετείχε με το στόλο της στη Μάχη της Ουσίας, εναντίον των Σαρακηνών.

Η Αμάλφι γίνεται δουκάτο

Το 954, όταν το Μαστάλο Β' ονομάστηκε δούκας, αλλά πέθανε το 958. Ο νέος δούκας, ο Σέργιος Α΄, στη συνέχεια ίδρυσε μια δυναστεία, που προοριζόταν να βασιλεύει χωρίς διακοπή για τα επόμενα 115 χρόνια, εκτός στην περίοδο 1039-1052, όταν ο πρίγκιπας του Σαλέρνο κατέκτησε το Δουκάτο της Αμάλφης. Το 1131 ο Ρογήρος Β΄ της Σικελίας κατέλυσε οριστικά το δουκάτο ενσωματώνοντας το στο Βασίλειο της Σικελίας, αλλά ο τίτλος του δούκα έμεινε τιμητικός.

Κυβερνήτες της Δημοκρατίας του Αμάλφι[2]

Νομάρχες (839–914)[3] [2]

Πατρίκιοι (914–957)

Κόμητες του Αμάλφι

Κυβερνήτες Δουκάτου του Αμάλφι

Δούκες (957–1073)[2]

Νορμανδοί κυβερνήτες

Ναπολιτάνοι δούκες (1388–1673)

Ισπανοί δούκες (1902–σήμερα)

Παραπομπές

  1. Enciclopedia Treccani- Dizionario Biografico degli Italiani, vol. 72 (2008). Voce "Mastalo". V. la pagina MASTALO in Dizionario Biografico – Treccani
  2. 2,0 2,1 2,2 Charles Cawley, Southern Italy, Medieval Lands
  3. Cronotassi secondo: Trojano Spinelli, ' Normanni della Puglia conquistate, Giuseppe Bisogni, Napoli, 1762; Matteo Camera, Istoria della Città costiera di Amalfi in due parti divisa, Stamperia e Cartiera del Fibreno, Napoli, 1836