Σέργιος Β΄ της Νάπολης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 16: Γραμμή 16:
[[Κατηγορία:Βυζαντινοί διοικητές της Νάπολης]]
[[Κατηγορία:Βυζαντινοί διοικητές της Νάπολης]]
[[Κατηγορία:Βυζαντινοί του 9ου αιώνα]]
[[Κατηγορία:Βυζαντινοί του 9ου αιώνα]]
[[Κατηγορία:Κυβερνήτες της Δημοκρατίας του Αμάλφι]]
[[Κατηγορία:Δούκες του Αμάλφι]]
[[Κατηγορία:Βυζαντινοί κυβερνήτες του Αμάλφι]]
[[Κατηγορία:Βυζαντινοί κυβερνήτες του Αμάλφι]]

Έκδοση από την 16:33, 19 Σεπτεμβρίου 2020

Σέργιος Β΄ της Νάπολης
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση9ος αιώνας
Θάνατος9ος αιώνας[1]
Ρώμη
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
ΤέκναΓρηγόριος Δ΄ της Νάπολης
ΓονείςΓρηγόριος Γ΄ της Νάπολης
ΑδέλφιαΑθανάσιος της Νάπολης

Ο Σέργιος ήταν Ναπολιτάνος αριστοκράτης, από την οικογένεια των Σεργίων, δούκας της Νάπολης από το 870 έως το 877[2].

Ο Σέργιος συνέχισε την πολιτική του πατέρα του, του Γρηγορίου , και του παππού του, Σέργιου Α΄, με στόχο τη διατήρηση της ανεξαρτησία του διατηρώντας καλές σχέσεις με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατά τη διακριτική ευχέρεια των ναπολιτανικών συμφερόντων. Συν-αντιπρόσωπος του πατέρα του, έγινε αρχικά διοικητής του Αμάλφι για λίγες ημέρες το 866, και τον Ιανουάριο του 870, ο πατέρας του αρρώστησε σοβαρά και τον άφησε στην κυβέρνηση του Δουκάτου πριν πεθάνει τον επόμενο Μάρτιο.

Οι σύγχρονοι εκκλησιαστικοί χρονογράφοι σημειώνουν ότι ο Σέργιος έκανε τη Νάπολη «ένα άλλο Παλέρμο, μια άλλη Αφρική» λόγω των φιλικών του σχέσεων με τους Άραβες[3] . Ως αποτέλεσμα, δέχεται τον αφορισμό του Πάπα Ιωάννη Δ΄. Προκάλεσε επίσης την αντίθεση του θείου του, επίσκοπου της Νάπολης Αθανάσιου, τον οποίο εξόρισε σε ένα νησί όπου πέθανε το 875. Ο Σέργιος τελικά τυφλώθηκε και εκδιώχθηκε από τον αδερφό του Αθανάσιο Β΄, επίσκοπο της Νάπολης και διάδοχο του .

Παραπομπές

  1. Ανακτήθηκε στις 27  Νοεμβρίου 2018.
  2. Venance Grumel Traité d'études byzantines: La Chronologie les Presses universitaires de France, Paris 1958 « Ducs de Naples » , p. 424
  3. Taylor and Matthews. [1].