33η Μεραρχία Γρεναδιέρων SS «Καρλομάγνος»: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
→‎Εξωτερικοί σύνδεσμοι: Μεταφορά σε "Σημειώσεις ιστορικού"
Γραμμή 72: Γραμμή 72:
{{DEFAULTSORT:}}
{{DEFAULTSORT:}}
[[Κατηγορία:Μεραρχίες των Waffen-SS‎|Γ]]
[[Κατηγορία:Μεραρχίες των Waffen-SS‎|Γ]]
[[Κατηγορία:Η Γαλλία στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο]]
[[Κατηγορία:Ιστορία της Γαλλίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]]

Έκδοση από την 17:33, 13 Σεπτεμβρίου 2020

33η Μεραρχία Γρεναδιέρων SS
Έμβλημα της 33ης Μεραρχίας
Χώρα Ναζιστική Γερμανία
Κλάδος Waffen-SS
ΤύποςΕπίλεκτο Πεζικό
Δύναμη11000 Στρατιώτες
Υπαγωγή Ναζιστική Γερμανία
ΨευδώνυμοΚαρλομάγνος
ΣυμπλοκέςΜάχη της Μόσχας
Μάχη του Βερολίνου
ΔιάλυσηΜάιος 1945
Διοίκηση
Αξιοσημείωτοι
διοικητές		Σχης Roger Labonne (August 1941 - March 1942)
Τχης Lacroix/Demessine
Edgar Puaud
Gustav Krukenberg
Walter Zimmermann

H 33η Μεραρχία Γρεναδιέρων SS "Καρλομάγνος" ήταν μονάδα Γάλλων εθελοντών (γερμανικά: 33 Waffen-Grenadier-Division der SS "Charlemagne") στην Βέρμαχτ και αργότερα στις μονάδες Waffen-SS κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Η δύναμη της μονάδας κυμαίνονταν από 7.340 έως 11.000 το 1944 και το Μάϊο του 1945 έπεσε σε μόλις εξήντα άνδρες. Ήταν μία από τις τελευταίες μονάδες του Άξονα που συμμετείχαν στην υπεράσπιση του κεντρικού Βερολίνου και στην περιοχή του Führerbunker και οι τελευταίοι που παραδόθηκαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών της Μάχης του Βερολίνου.[1]

Η μεραρχία του Καρλομάγνου σχηματίστηκε το 1944, συνδυάζοντας στρατεύματα που υπηρετούν σε άλλες εθελοντικές γαλλικές μονάδες των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων, καθώς και την παραστρατιωτική οργάνωση της Milice française. Το σύμβολο της, είναι μια παράσταση της διπλής αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου, η οποία ενώνει τους Φράγκους σε αυτό που θα γίνει η Γαλλία και η Γερμανία. Ο αυτοκρατορικός αετός αντιπροσωπεύει την (Γερμανία) και η άλλη πλευρά αντιπροσωπεύει την Δυτική Φραγκία (Γαλλία).[2] [3]

Λεγεώνα των Γάλλων εθελοντών

Η αρχική εθελοντική Γαλλική μονάδα στο Γερμανικό Στρατό ήταν η Λεγεώνα των Γάλλων εθελοντών κατά του μπολσεβικισμού (Γαλλική: Légion des Volontaires Français contre le Bolchévisme ή LVF). Το LVF ήταν επίσης γνωστό από την επίσημη γερμανική του ονομασία, το 638ο Σύνταγμα Πεζικού (Infanterieregiment 638). Το LVF προσλήφθηκε κυρίως από Γάλλους Φασίστες και άντρες μεταξύ Γάλλων αιχμαλώτων πολέμου. Το LVF έλαβε 13.400 αιτούντες, αλλά πολλοί απομακρύνθηκαν και 5.800 τοποθετήθηκαν στους καταλόγους. Η LVF στη Γαλλία, φορούσε μια χακί γαλλική στρατιωτική στολή και στο κολάρο τους ήταν ο αριθμός τάγματος. Έξω από τη Γαλλία έπρεπε να φορούν την κανονική στολή του Γερμανικού Στρατού με τα χρώματα της γαλλικής σημαίας με τη λέξη Γαλλία ή LVF να το διακρίνει. Μέχρι τον Οκτώβριο του 1941, υπήρχαν δύο τάγματα των 2.271 ανδρών που είχαν 181 αξιωματικούς. Πολέμησαν κοντά στη Μόσχα το Νοέμβριο του 1941 ως τμήμα του 7ης μεραρχίας πεζικού. Το LVF έχασε τους μισούς στρατιώτες τους σε δράση και από τον παγετό. Ταυτόχρονα, σχηματίστηκε μια άλλη μονάδα στη Γαλλία, το La Légion Tricolore (Tricolor Regiment), αλλά η μονάδα αυτή απορροφήθηκε στην LVF έξι μήνες αργότερα.[4][2]

Ο Γάλλος διοικητής του LVF, συνταγματάρχης Roger Labonne, αντικαταστάθηκε στα μέσα του 1942 και η μονάδα συνδέθηκε με διάφορα γερμανικά τμήματα μέχρι τον Ιούνιο του 1943, όταν ανέλαβε τη διοίκηση ο συνταγματάρχης Edgar Puaud. Το LVF ανέλαβε δράση στην Ουκρανία κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Στις αρχές του 1944, η μονάδα συμμετείχε και πάλι σε καθήκοντα ασφαλείας (Bandenbekämpfung) και τον Ιούνιο του 1944, ο LVF ανέλαβε δράση όταν το μέτωπο του Γερμανικού Στρατού κατέρρευσε κάτω από την καλοκαιρινή επίθεση του Κόκκινου Στρατού.[5][6]

Μεραρχία Καρλομάγνος

Τον Φεβρουάριο του 1945, η μονάδα αναβαθμίστηκε επισήμως σε ένα τμήμα και μετονομάστηκε σε 33η μεραρχία γραναδιέρων Βαφφεν ΣΣ "Καρλομάγνος" με δύναμη 7.340 ανδρών. Η Μεραρχία Καρλομάγνος στάλθηκε για να πολεμήσει τον Κόκκινο Στρατό στην Πολωνία, αλλά στις 25 Φεβρουαρίου δέχτηκε επίθεση στο Hammerstein (σημερινό Czarne) στην Πομερανία, από στρατεύματα του λευκορωσικού μετώπου. Μια νέα προσπάθεια προσλήψεων στη Γαλλία του Βισύ προσέλκυσε 3.000 υποψήφιους, κυρίως μέλη συμμαχικών πολιτοφυλακών και φοιτητών. Οι επίσημες απαιτήσεις ήταν ότι ο στρατολογημένος έπρεπε να είναι απαλλαγμένος από εβραϊκό αίμα μεταξύ 20 και 25 ετών. [7]

Η μάχη του Βερολίνου

Κύριο λήμμα: Μάχη του Βερολίνου

Στις 23 Απριλίου, η καγκελαρία του Ράιχ στο Βερολίνο διέταξε τον Κρούκενμπεργκ να προχωρήσει στην πρωτεύουσα με τους άνδρες του. Έφτασαν στο Βερολίνο στις 24 Απριλίου μετά από μακρά παράκαμψη για να αποφύγουν τους σοβιετικούς. Στις 25 Απριλίου, ο Kρούκενμπεργκ διορίστηκε διοικητής του Βερολίνου στον τομέα της άμυνας C που περιλάμβανε το τμήμα Nordland, του οποίου ο προηγούμενος διοικητής, ο Joachim Ziegler, απαλλάχθηκε. Η μεραρχία "Καρλομάγνος" συνδέθηκε με την 11η Εθελοντική μεραρχία Nordland. Η άφιξη των Γάλλων ενίσχυσε την μεραρχία Nordland, των οποίων τα συντάγματα «Norge» και «Denmark» Panzergrenadier είχαν αποδεκατιστεί στις μάχες. Οι μάχες ξεκίνησαν στο Βερολίνο, με τη Νεολαία του Χίτλερ να πυροβολεί αντιαρματικά τα εισερχόμενα σοβιετικά άρματα.[8]

Η μονάδα υπερασπίστηκε το Δημαρχείο του Neukölln δεδομένου ότι στην Neukölln διείσδυσαν σε μεγάλο βαθμό σοβιετικές ομάδες μάχης, ο Κρούκενμπεργκ προετοίμασε θέσεις εφεδρείας για τους υπερασπιστές του τομέα C γύρω από την πλατεία Hermannplatz. Καθώς η μεραρχία Nordland αποσύρθηκε προς την Hermannplatz, οι Γάλλοι υπό τον Χένρι Τζ. Φενέτ καi την Νεολαία Χίτλερ κατέστρεψαν 14 σοβιετικά άρματα καταφέρνοντας να συγκρατήσουν τις σοβιετικές δυνάμεις για 48 ώρες.[9]

Η σοβιετική προέλαση στο Βερολίνο ακολούθησε ένα μοτίβο μαζικής επίθεσης, ακολουθούμενο από επιθέσεις με ομάδες μάχης εκκαθάρισης σπιτιών περίπου 80 ανδρών σε κάθε μία, με συνοδεία αρμάτων και υποστήριξη πυροβολικού. Στις 27 Απριλίου, τα υπολείμματα της Nordland μεταφέρθηκαν στην κεντρική κυβέρνηση (τομέας Zitadelle) στον τομέα της άμυνας Z. Οι μάχες ήταν πολύ άγριες και μέχρι τις 28 Απριλίου, 108 σοβιετικά άρματα είχαν καταστραφεί στα νοτιοανατολικά του Βερολίνου μέσα στο S-Bahn. Ο Φενέτ και το σύνταγμα του ανέλαβαν την περιοχή Neukölln, Belle Alliance Platz, Wilhelmstrasse και Friedrichstrasse για να υπερασπιστούν.[10]

Ο Φενέτ τραυματίστηκε και αποσύρθηκε με το τάγμα κοντά στο υπουργείο αεροπορίας του Ράιχ υπό την εποπτεία του SS-Brigadeführer, Wilhelm Mohnke της Σωματοφυλακής Αδόλφος Χίτλερ. Για την επιτυχία του τάγματος κατά τη διάρκεια της Μάχης του Βερολίνου, ο Mohnke απέδωσε τον Σταυρό του Ιππότη του Σιδηρού Σταυρού στο Φενέτ στις 29 Απριλίου 1945. Στις 28 Απριλίου, ο Κόκκινος Στρατός ξεκίνησε μια επίθεση πλήρους κλίμακας στον κεντρικό τομέα. Ο αγώνας ήταν έντονος, η Μεραρχία Καρλομάγνος ήταν στο κέντρο της ζώνης μάχης γύρω από την Καγκελαρία του Ράιχ. Μετά την αυτοκτονία του Χίτλερ στις 30 Απριλίου, ο μικρός αριθμός των ανδρών που έμειναν στο Sturmbataillon ήταν μέρος των τελευταίων υπερασπιστών στην περιοχή του συγκροτήματος bunker.[5]

Tριάντα ικανά άτομα, τα περισσότερα μέλη του Sturmbataillon παραδόθηκαν κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό της Potsdamer σε στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού. Έχοντας ξεφύγει από το Βερολίνο, ο Φενέτ με μια μικρή δύναμη της μονάδας του παραδόθηκε σε βρετανικές δυνάμεις στο Bad Kleinen και στο Wismar. Οι περισσότεροι από αυτούς που έφτασαν στη Γαλλία συνελήφθησαν και απεστάλησαν στις συμμαχικές φυλακές. Το 1949, ο Φενέτ καταδικάστηκε σε 20 χρόνια καταναγκαστικής εργασίας, αλλά απελευθερώθηκε από τη φυλακή το 1959. [11][12][6]

Πηγές

  1. ↑ Bishop, Chris (2005) p. 186.
  2. ↑ 2,0 2,1 Beevor 2002, σελίδες 301, 302.
  3. ↑ Forbes 2010, σελ. 398.
  4. ↑ Littlejohn 1987, σελ. 157.
  5. ↑ 5,0 5,1 Littlejohn 1987, σελίδες 149, 150, 155–157.
  6. ↑ 6,0 6,1 Beevor 2002, σελ. 352.
  7. ↑ Littlejohn 1987, σελ. 149.
  8. ↑ Littlejohn 1987, σελ. 147.
  9. ↑ Littlejohn 1987, σελ. 146.
  10. ↑ Littlejohn 1987, σελ. 169.
  11. ↑ Trigg (2009) p. 161.
  12. ↑ Bishop, Chris. The Essential Vehicle Identification Guide - Waffen-SS Divisions 1939-1945, Amber Books Ltd. 2007, p 180.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=33η_Μεραρχία_Γρεναδιέρων_SS_«Καρλομάγνος»&oldid=8431249"