Ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 16:56, 8 Ιουλίου 2020

«	Σε παλιότερες εποχές, τα έθνη ζούσαν με αμοιβαία άγνοια και στην πραγματικότητα το ένα μισούσε ή φοβόταν το άλλο. Το πνεύμα της αδελφικής συνεννόησης μεταξύ τους ας κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος. Με αυτή την πίστη, εγώ, ένας γέρος άνθρωπος, χαιρετώ εσάς, Ιάπωνες μαθητές, από μακριά και ελπίζω πως η γενιά σας κάποτε θα τοποθετήσει τη δική μου στην ντροπή.	»
—Άλμπερτ Αϊνστάιν, Προς τους μαθητές των σχολείων της Ιαπωνίας^[1]

Το πυρηνικό "μανιτάρι" ύψους 18 χιλιομέτρων που σχηματίστηκε από την έκρηξη στο Ναγκασάκι.

Η ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι αποτελεί ένα από τα τραγικότερα γεγονότα του 20ου αιώνα που σφράγισαν -όπως υποστηρίζουν οι ΗΠΑ- την νίκη των συμμάχων κατά του Άξονα. Η χρήση αυτού του όπλου "θεωρήθηκε απαραίτητη από τις ΗΠΑ" για την αποφυγή μεγάλης στρατιωτικής απόβασης με πολλούς νεκρούς όπως υποστήριξαν οι Αμερικανοί που ήθελαν την άμεση και άνευ όρων παράδοση των Ιαπώνων. Οι Αμερικανοί θεωρούν ότι χάρη στη βόμβα πήρε τέλος ο Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με την παράδοση της Ιαπωνίας λίγες μέρες αργότερα. Η χρήση όπλων μαζικής καταστροφής με τέτοιες τρομακτικές συνέπειες δημιουργεί μέχρι σήμερα ερωτηματικά, διαφωνίες και συζητήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Η συγκεκριμένη επίθεση κατατάσσεται συχνά ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.^[2]^[3]^[4]^[5]^[6] Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η ρίψη της βόμβας ήταν έγκλημα πολέμου ούτως ή άλλως καθώς στρεφόταν εναντίον αμάχων, και ότι ήταν μάλιστα μια διεθνής επίδειξη εκ μέρους των ΗΠΑ αφού ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος ουσιαστικά είχε ήδη κριθεί και ο Χίτλερ είχε νικηθεί.

Ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα από τις ΗΠΑ έλαβε χώρα, στις 6 Αυγούστου 1945 και ήταν η πρώτη πολεμική πυρηνική επίθεση της Ιστορίας. Η βόμβα ήταν τύπου ουρανίου- 235, η οποία είχε λάβει το προσωνύμιο "Little Boy" (αγοράκι) στο κέντρο συναρμολόγησης και δοκιμών Αλαμογκόρντο. Τα αποτελέσματα της έκρηξης δεν ήταν γνωστά εκ των προτέρων, μιας και τέτοιου τύπου βόμβα δεν είχε δοκιμαστεί, όπως η βόμβα πλουτωνίου, που ακολούθησε. Τη ρίψη της έκανε ο σμήναρχος Πολ Τίμπετς, κυβερνήτης ενός αεροσκάφους Β-29 της Αεροπορίας Στρατού, στο οποίο είχε δώσει το όνομα της μητέρας του, "Ένολα Γκέυ". Το Β29 υπέστη ισχυρή ανατάραξη με την έκρηξη της βόμβας, παρά το γεγονός ότι είχε διανύσει ήδη περισσότερα από δεκαοκτώ -18- χιλιόμετρα από το σημείο της έκρηξης. Υπολογίζεται ότι επιτόπου φονεύθηκαν περίπου 70.000 ψυχές, στην πλειοψηφία τους, άμαχοι. Πολύ περισσότεροι πέθαναν αργότερα ή έπαθαν σημαντικές βλάβες στην υγεία τους εξ αιτίας της ραδιενέργειας. Από την πόλη διασώθηκε μόνο ο θόλος (από μπετόν) και ο σκελετός του κτιρίου που τον στήριζε. Πριν την έκρηξη αυτό ήταν το κτίριο που στέγαζε την "Εμπορική Έκθεση της Περιφέρειας της Χιροσίμα". Ο θόλος υπάρχει και σήμερα, όπως ακριβώς απέμεινε μετά την έκρηξη, και έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου 1945, οι Αμερικανικές δυνάμεις έριξαν τη δεύτερη πυρηνική βόμβα (και τελευταία μέχρι σήμερα εναντίον ανθρώπων και μάλιστα αμάχων) στο Ναγκασάκι. Εδώ η βόμβα ήταν άλλου τύπου και χρησιμοποιούσε ως σχάσιμο υλικό το πλουτώνιο. Αυτή είχε λάβει το προσωνύμιο "Fat Man" (Χοντρός) απο το εργαστήριο κατασκευής της. Αρχικός στόχος ήταν η ιαπωνική πόλη Κοκούρα (Kokura), επειδή όμως το νησί Κιουσού, στο οποίο βρίσκεται, ήταν καλυμμένο από πυκνή ομίχλη, ο επικεφαλής της αποστολής ταγματάρχης Σουέινι, ακολουθώντας το σχέδιο, υποχρεώθηκε να στραφεί στον "εφεδρικό" στόχο, την πόλη του Ναγκασάκι. Η έκρηξη ήταν ακόμη σφοδρότερη από την προηγούμενη και σχεδόν διέλυσε το Β-29 του Σουέινι, το οποίο μόλις που πρόλαβε να προσγειωθεί στην Οκινάβα.^[7] Ωστόσο, λόγω της γεωγραφικής θέσης του Ναγκασάκι, τα αποτελέσματά της στο έδαφος ήταν λιγότερο καταστροφικά από αυτά της βόμβας στη Χιροσίμα, αν και οι συνέπειες της ραδιενέργειας ήταν εξίσου θανατηφόρες.

Οι δύο αυτές ρίψεις έγιναν με προσωπική απόφαση του τότε Προέδρου των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν. Για να πραγματοποιηθούν, ο διοικητής της μοίρας της Αεροπορίας Στρατού Σπατζ, στην οποία ανήκαν τα αεροσκάφη, ζήτησε έγγραφη τη διαταγή από την πολιτική ηγεσία "αρνούμενος να σκοτώσει ίσως 100.000 άτομα με προφορικές μόνον εντολές". Η διαταγή πράγματι του στάλθηκε εγγράφως με τις υπογραφές του Υπουργού Εσωτερικών Τζορτζ Μάρσαλ και του Υπουργού Στρατιωτικών Χένρι Στίμσον. Η τελική, ωστόσο, απόφαση, σύμφωνα με το Σύνταγμα των ΗΠΑ, έπρεπε να ληφθεί μόνον από τον Πρόεδρο, ο οποίος και την έλαβε, με την αιτιολογία ότι οι ρίψεις αυτές θα έφερναν γρήγορο τέλος στον πόλεμο του Ειρηνικού και ότι τα θύματα από τις βόμβες θα ήταν λιγότερα από τις απώλειες σε μια ενδεχόμενη απόβαση στην Ιαπωνία ή από τη συνέχιση του πολέμου. Υπάρχουν απόψεις όμως που υποστηρίζουν ότι η ρίψη των ατομικών βομβών ήταν μια επίδειξη δύναμης από τις ΗΠΑ προς τον υπόλοιπο κόσμο και κυρίως προς τη Σοβιετική Ένωση. Ως τέτοια, προλείανε το έδαφος για την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου. Για πολλούς μελετητές και ιστορικούς οι ρίψεις των ατομικών βομβών ήταν ένα έγκλημα.^[8]

Ο αρχικός αριθμός των θυμάτων που πέθαναν ακαριαία από τη ρίψη των βομβών υπολογίζεται σε περίπου 70.000 στη Χιροσίμα και 40.000 στο Ναγκασάκι. Όμως οι ολέθριες συνέπειες της πυρηνικής ακτινοβολίας τους επόμενους τέσσερις μήνες αύξησαν τον αριθμό των νεκρών σε 90.000－166.000 στη Χιροσίμα και 80.000 στο Ναγκασάκι.^[9] Μέχρι το 1950 ο απολογισμός των θυμάτων είχε φτάσει τα 200.000 θύματα. ^[10]

Οι δυο βόμβες είχαν κατασκευαστεί στο πλαίσιο του Σχεδίου Μανχάταν, του αμερικανικού προγράμματος για την κατασκευή ατομικής βόμβας. Το πρόγραμμα ήταν σε λειτουργία, όταν έπεσαν οι βόμβες, και είχε και άλλες σχεδόν έτοιμες, στα τελευταία στάδια συναρμολόγησης. Υπήρξε η πρόταση από Αμερικανούς επιτελείς να εκτελεστούν κι άλλοι ατομικοί βομβαρδισμοί της Ιαπωνίας, είναι άγνωστο όμως αν κάτι τέτοιο τελικά θα συνέβαινε, καθώς η Ιαπωνία παραδόθηκε στους συμμάχους στις 15 Αυγούστου 1945, δυο μέρες πριν την ολοκλήρωση της κατασκευής της επόμενης βόμβας.

Αυτό το λήμμα χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.

Πηγές

↑ Άλμπερτ Αϊνστάιν (μετάφραση Άκης Μπογιατζής), Πώς Βλέπω τον Κόσμο, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα, 1995. ISBN 978-960-236-394-2.
↑ After Hiroshima, Truman Failed to Pause--and Nagasaki 'War Crime' Followed
↑ Phil Strongman: Hiroshima is a war crime that haunts my family, 67 years on
↑ Περί της παραβίασης του κανονισμού της Χάγης βλ. Boyle, Francis A. The Criminality of Nuclear Deterrence. Atlanta, GA: Clarity Press, 2002. ISBN 0932863337. σ. 58
↑ The Atomic Bombing, The Tokyo War Crimes Tribunal and the Shimoda Case: Lessons for Anti-Nuclear Legal Movements
↑ Hiroshima bomb may have carried hidden agenda
↑ Ρειμόν Καρτιέ, Ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα (μτφ. από τα Γαλλικά), τ. Β' σσ. 380-390
↑ Walzer, Michael (2008). Δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι. Αθήνα: Ιωλκός. σελ. 400. ISBN 9789604264575.
↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2010.
↑ The Spirit of Hiroshima: An Introduction to the Atomic Bomb Tragedy. Hiroshima Peace Memorial Museum. 1999.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Commons logo

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι

Χιροσίμα:

60 χρόνια Χιροσίμα, αφιέρωμα του ελληνόφωνου BBC
"Ο χρόνος σταμάτησε στη Χιροσίμα" από www.netschoolbook.gr
Τhe Hiroshima archive αρχείο με πηγές και φωτογραφίες από το κολλέγιο Lewis & Clark (στα αγγλικά)
Χιροσίμα - Ναγκασάκι από το ww2.gr

Ναγκασάκι:

Γεράνιος Αθανάσιος:Μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, Ο εφιάλτης της πυρηνικής βόμβας και οι πυρηνικές δοκιμές, Το ΒΗΜΑ, 11/08/1996
Γεράνιος Αθανάσιος:Το άσκοπο ολοκαύτωμα στο Ναγκασάκι, Το ΒΗΜΑ, 06/08/2000

[1] Άλμπερτ Αϊνστάιν (μετάφραση Άκης Μπογιατζής), Πώς Βλέπω τον Κόσμο, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα, 1995. ISBN 978-960-236-394-2.

[2] After Hiroshima, Truman Failed to Pause--and Nagasaki 'War Crime' Followed

[3] Phil Strongman: Hiroshima is a war crime that haunts my family, 67 years on

[4] Περί της παραβίασης του κανονισμού της Χάγης βλ. Boyle, Francis A. The Criminality of Nuclear Deterrence. Atlanta, GA: Clarity Press, 2002. ISBN 0932863337. σ. 58

[5] The Atomic Bombing, The Tokyo War Crimes Tribunal and the Shimoda Case: Lessons for Anti-Nuclear Legal Movements

[6] Hiroshima bomb may have carried hidden agenda

[7] Ρειμόν Καρτιέ, Ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα (μτφ. από τα Γαλλικά), τ. Β' σσ. 380-390

[8] Walzer, Michael (2008). Δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι. Αθήνα: Ιωλκός. σελ. 400. ISBN 9789604264575.

[9] «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2010.

[10] The Spirit of Hiroshima: An Introduction to the Atomic Bomb Tragedy. Hiroshima Peace Memorial Museum. 1999.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

@@ Γραμμή 5: / Γραμμή 5: @@
 [[Αρχείο:nagasakibomb.jpg|200px|right|thumb|Το πυρηνικό "μανιτάρι" ύψους 18 [[χιλιόμετρο|χιλιομέτρων]] που σχηματίστηκε από την έκρηξη στο Ναγκασάκι.]]
-Η '''ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι''' αποτελεί ένα από τα τραγικότερα  γεγονότα του 20ου αιώνα που σφράγισαν -όπως υποστηρίζουν οι ΗΠΑ-  την νίκη των συμμάχων κατά του Άξονα. Η χρήση αυτού του όπλου "θεωρήθηκε απαραίτητη από τις ΗΠΑ" για την αποφυγή μεγάλης στρατιωτικής απόβασης με πολλούς νεκρούς όπως υποστήριξαν οι Αμερικανοί που ήθελαν την άμεση και  άνευ όρων παράδοση των Ιαπώνων. Οι Αμερικανοί θεωρούν ότι χάρη στη βόμβα πήρε τέλος ο  [[Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος|Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου]] με την παράδοση της Ιαπωνίας λίγες μέρες αργότερα. Η χρήση όπλων μαζικής καταστροφής με τέτοιες τρομακτικές συνέπειες δημιουργεί μέχρι σήμερα ερωτηματικά, διαφωνίες και συζητήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Η συγκεκριμένη επίθεση κατατάσεται  συχνά ως [[έγκλημα κατά της ανθρωπότητας]]<ref>[http://www.huffingtonpost.com/greg-mitchell/after-hiroshima-truman-fa_b_3727286.html After Hiroshima, Truman Failed to Pause--and Nagasaki 'War Crime' Followed]</ref><ref>[http://www.independent.co.uk/voices/commentators/phil-strongman-hiroshima-is-a-war-crime-that-haunts-my-family-67-years-on-8008821.html Phil Strongman: Hiroshima is a war crime that haunts my family, 67 years on]</ref><ref>Περί της παραβίασης του κανονισμού της Χάγης βλ. Boyle, Francis A. The Criminality of Nuclear Deterrence. Atlanta, GA: Clarity Press, 2002. ISBN 0932863337. σ. 58</ref><ref>[http://www.japanfocus.org/-richard-falk/3245 The Atomic Bombing, The Tokyo War Crimes Tribunal and the Shimoda Case: Lessons for Anti-Nuclear Legal Movements]</ref><ref>[http://www.newscientist.com/article/dn7706-hiroshima-bomb-may-have-carried-hidden-agenda.html#.UkN0B39Gb84 Hiroshima bomb may have carried hidden agenda]</ref>. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η ρίψη της βόμβας ήταν έγκλημα πολέμου ούτως ή άλλως καθώς στρεφόταν εναντίον αμάχων, και ότι ήταν μάλιστα μια διεθνής επίδειξη εκ μέρους των ΗΠΑ αφού  ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος ουσιαστικά είχε ήδη κριθεί και ο Χίτλερ είχε νικηθεί.
+Η '''ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι''' αποτελεί ένα από τα τραγικότερα  γεγονότα του 20ου αιώνα που σφράγισαν -όπως υποστηρίζουν οι ΗΠΑ-  την νίκη των συμμάχων κατά του Άξονα. Η χρήση αυτού του όπλου "θεωρήθηκε απαραίτητη από τις ΗΠΑ" για την αποφυγή μεγάλης στρατιωτικής απόβασης με πολλούς νεκρούς όπως υποστήριξαν οι Αμερικανοί που ήθελαν την άμεση και  άνευ όρων παράδοση των Ιαπώνων. Οι Αμερικανοί θεωρούν ότι χάρη στη βόμβα πήρε τέλος ο  [[Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος|Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου]] με την παράδοση της Ιαπωνίας λίγες μέρες αργότερα. Η χρήση όπλων μαζικής καταστροφής με τέτοιες τρομακτικές συνέπειες δημιουργεί μέχρι σήμερα ερωτηματικά, διαφωνίες και συζητήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Η συγκεκριμένη επίθεση κατατάσσεται  συχνά ως [[έγκλημα κατά της ανθρωπότητας]].<ref>[http://www.huffingtonpost.com/greg-mitchell/after-hiroshima-truman-fa_b_3727286.html After Hiroshima, Truman Failed to Pause--and Nagasaki 'War Crime' Followed]</ref><ref>[http://www.independent.co.uk/voices/commentators/phil-strongman-hiroshima-is-a-war-crime-that-haunts-my-family-67-years-on-8008821.html Phil Strongman: Hiroshima is a war crime that haunts my family, 67 years on]</ref><ref>Περί της παραβίασης του κανονισμού της Χάγης βλ. Boyle, Francis A. The Criminality of Nuclear Deterrence. Atlanta, GA: Clarity Press, 2002. ISBN 0932863337. σ. 58</ref><ref>[http://www.japanfocus.org/-richard-falk/3245 The Atomic Bombing, The Tokyo War Crimes Tribunal and the Shimoda Case: Lessons for Anti-Nuclear Legal Movements]</ref><ref>[http://www.newscientist.com/article/dn7706-hiroshima-bomb-may-have-carried-hidden-agenda.html#.UkN0B39Gb84 Hiroshima bomb may have carried hidden agenda]</ref> Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η ρίψη της βόμβας ήταν έγκλημα πολέμου ούτως ή άλλως καθώς στρεφόταν εναντίον αμάχων, και ότι ήταν μάλιστα μια διεθνής επίδειξη εκ μέρους των ΗΠΑ αφού  ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος ουσιαστικά είχε ήδη κριθεί και ο Χίτλερ είχε νικηθεί.
-Ο βομβαρδισμός της [[Χιροσίμα]] από τις [[ΗΠΑ]] έλαβε χώρα, στις [[6 Αυγούστου]] [[1945]] και ήταν η πρώτη πολεμική [[πυρηνική επίθεση]] της [[Ιστορία]]ς. Η βόμβα ήταν τύπου [[ουράνιο|ουρανίου]]- 235, η οποία είχε λάβει το προσωνύμιο "Little Boy" (αγοράκι) στο κέντρο συναρμολόγησης και δοκιμών [[Αλαμογκόρντο]]. Τα αποτελέσματα της έκρηξης δεν ήταν γνωστά εκ των προτέρων, μιας και τέτοιου τύπου βόμβα δεν είχε δοκιμαστεί, όπως η βόμβα πλουτωνίου, που ακολούθησε. Τη ρίψη της έκανε ο σμήναρχος [[Πολ Τίμπετς]], κυβερνήτης ενός αεροσκάφους Β-29 της Αεροπορίας Στρατού, στο οποίο είχε δώσει το όνομα της μητέρας του, "Ένολα Γκέυ". Το Β29 υπέστη ισχυρή ανατάραξη με την έκρηξη της βόμβας, παρά το γεγονός ότι είχε διανύσει ήδη περισσότερα απο δεκαοκτώ -18- χιλιόμετρα από το σημείο της έκρηξης. Υπολογίζεται ότι επιτόπου φονεύθηκαν περίπου 70.000 ψυχές, στην πλειοψηία τους,  άμαχοι. Πολύ περισσότεροι πέθαναν αργότερα ή έπαθαν σημαντικές βλάβες στην υγεία τους εξ αιτίας της [[ραδιενέργεια]]ς. Από την πόλη διασώθηκε μόνον ο [[Μνημείο Ειρήνης της Χιροσίμα|θόλος]] (από μπετόν) και ο σκελετός του κτιρίου που τον στήριζε. Πριν την έκρηξη αυτό ήταν το κτίριο που στέγαζε την "Εμπορική Έκθεση της Περιφέρειας της Χιροσίμα". Ο θόλος υπάρχει και σήμερα, όπως ακριβώς απέμεινε μετά την έκρηξη, και έχει χαρακτηριστεί [[Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς]] από την [[UNESCO]].
+Ο βομβαρδισμός της [[Χιροσίμα]] από τις [[ΗΠΑ]] έλαβε χώρα, στις [[6 Αυγούστου]] [[1945]] και ήταν η πρώτη πολεμική [[πυρηνική επίθεση]] της [[Ιστορία|Ιστορίας]]. Η βόμβα ήταν τύπου [[ουράνιο|ουρανίου]]- 235, η οποία είχε λάβει το προσωνύμιο "Little Boy" (αγοράκι) στο κέντρο συναρμολόγησης και δοκιμών [[Αλαμογκόρντο]]. Τα αποτελέσματα της έκρηξης δεν ήταν γνωστά εκ των προτέρων, μιας και τέτοιου τύπου βόμβα δεν είχε δοκιμαστεί, όπως η βόμβα πλουτωνίου, που ακολούθησε. Τη ρίψη της έκανε ο σμήναρχος [[Πολ Τίμπετς]], κυβερνήτης ενός αεροσκάφους Β-29 της Αεροπορίας Στρατού, στο οποίο είχε δώσει το όνομα της μητέρας του, "Ένολα Γκέυ". Το Β29 υπέστη ισχυρή ανατάραξη με την έκρηξη της βόμβας, παρά το γεγονός ότι είχε διανύσει ήδη περισσότερα από δεκαοκτώ -18- χιλιόμετρα από το σημείο της έκρηξης. Υπολογίζεται ότι επιτόπου φονεύθηκαν περίπου 70.000 ψυχές, στην πλειοψηφία τους,  άμαχοι. Πολύ περισσότεροι πέθαναν αργότερα ή έπαθαν σημαντικές βλάβες στην υγεία τους εξ αιτίας της [[ραδιενέργεια|ραδιενέργειας]]. Από την πόλη διασώθηκε μόνο ο [[Μνημείο Ειρήνης της Χιροσίμα|θόλος]] (από μπετόν) και ο σκελετός του κτιρίου που τον στήριζε. Πριν την έκρηξη αυτό ήταν το κτίριο που στέγαζε την "Εμπορική Έκθεση της Περιφέρειας της Χιροσίμα". Ο θόλος υπάρχει και σήμερα, όπως ακριβώς απέμεινε μετά την έκρηξη, και έχει χαρακτηριστεί [[Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς]] από την [[UNESCO]].
-Λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου 1945, οι Αμερικανικές δυνάμεις έριξαν τη δεύτερη (και τελευταία μέχρι σήμερα πυρηνική βόμβα εναντίον ανθρώπων και μάλιστα αμάχων) στο [[Ναγκασάκι]]. Εδώ η βόμβα ήταν άλλου τύπου και χρησιμοποιούσε ως σχάσιμο υλικό  το [[πλουτώνιο]]. Αυτή είχε λάβει το προσωνύμιο "Fat Man" (Χοντρός) απο το  εργαστήριο κατασκευής της. Αρχικός στόχος ήταν η ιαπωνική πόλη [[Κοκούρα]] (Kokura), επειδή όμως το νησί Κιουσού, στο οποίο βρίσκεται, ήταν καλυμμένο από πυκνή ομίχλη, ο επικεφαλής της αποστολής ταγματάρχης Σουέινι, ακολουθώντας το σχέδιο, υποχρεώθηκε να στραφεί στον "εφεδρικό" στόχο, την πόλη του Ναγκασάκι. Η έκρηξη ήταν ακόμη σφοδρότερη από την προηγούμενη και σχεδόν διέλυσε το Β-29 του Σουέινι, το οποίο μόλις που πρόλαβε να προσγειωθεί στην [[Οκινάβα]]<ref>Ρειμόν Καρτιέ, ''Ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου'', εκδ. Πάπυρος, Αθήνα (μτφ. από τα Γαλλικά), τ. Β' σσ. 380-390</ref>. Ωστόσο, λόγω της γεωγραφικής θέσης του Ναγκασάκι, τα αποτελέσματά της στο έδαφος ήταν λιγότερο καταστροφικά από αυτά της βόμβας στη [[Χιροσίμα]], αν και οι συνέπειες της [[ραδιενέργεια]]ς ήταν εξίσου θανατηφόρες.
+Λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου 1945, οι Αμερικανικές δυνάμεις έριξαν τη δεύτερη πυρηνική βόμβα (και τελευταία μέχρι σήμερα εναντίον ανθρώπων και μάλιστα αμάχων) στο [[Ναγκασάκι]]. Εδώ η βόμβα ήταν άλλου τύπου και χρησιμοποιούσε ως σχάσιμο υλικό  το [[πλουτώνιο]]. Αυτή είχε λάβει το προσωνύμιο "Fat Man" (Χοντρός) απο το  εργαστήριο κατασκευής της. Αρχικός στόχος ήταν η ιαπωνική πόλη [[Κοκούρα]] (Kokura), επειδή όμως το νησί Κιουσού, στο οποίο βρίσκεται, ήταν καλυμμένο από πυκνή ομίχλη, ο επικεφαλής της αποστολής ταγματάρχης Σουέινι, ακολουθώντας το σχέδιο, υποχρεώθηκε να στραφεί στον "εφεδρικό" στόχο, την πόλη του Ναγκασάκι. Η έκρηξη ήταν ακόμη σφοδρότερη από την προηγούμενη και σχεδόν διέλυσε το Β-29 του Σουέινι, το οποίο μόλις που πρόλαβε να προσγειωθεί στην [[Οκινάβα]].<ref>Ρειμόν Καρτιέ, ''Ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου'', εκδ. Πάπυρος, Αθήνα (μτφ. από τα Γαλλικά), τ. Β' σσ. 380-390</ref> Ωστόσο, λόγω της γεωγραφικής θέσης του Ναγκασάκι, τα αποτελέσματά της στο έδαφος ήταν λιγότερο καταστροφικά από αυτά της βόμβας στη [[Χιροσίμα]], αν και οι συνέπειες της [[ραδιενέργεια|ραδιενέργειας]] ήταν εξίσου θανατηφόρες.
-Οι δύο αυτές ρίψεις έγιναν με προσωπική απόφαση του τότε Προέδρου των ΗΠΑ [[Χάρι Τρούμαν]]. Για να πραγματοποιηθούν, ο διοικητής της μοίρας της Αεροπορίας Στρατού Σπατζ, στην οποία ανήκαν τα αεροσκάφη, ζήτησε έγγραφη τη διαταγή από την πολιτική ηγεσία "αρνούμενος να σκοτώσει ίσως 100.000 άτομα με προφορικές μόνον εντολές". Η διαταγή πράγματι του στάλθηκε εγγράφως με τις υπογραφές του Υπουργού Εσωτερικών [[Τζορτζ Μάρσαλ]] και του Υπουργού Στρατιωτικών [[Χένρι Στίμσον]]. Η τελική, ωστόσο, απόφαση, σύμφωνα με το Σύνταγμα των ΗΠΑ, έπρεπε να ληφθεί μόνον από τον Πρόεδρο, ο οποίος και την έλαβε, με την αιτιολογία ότι οι ρίψεις αυτές θα έφερναν γρήγορο τέλος στον πόλεμο του Ειρηνικού και ότι τα θύματα από τις βόμβες θα ήταν λιγότερα από τις απώλειες σε μια ενδεχόμενη απόβαση στην Ιαπωνία ή από τη συνέχιση του πολέμου. Υπάρχουν απόψεις όμως που υποστηρίζουν ότι η ρίψη των ατομικών βομβών ήταν μια επίδειξη δύναμης από τις ΗΠΑ προς τον υπόλοιπο κόσμο και κυρίως προς τη [[Σοβιετική Ένωση]]. Ως τέτοια, προλείανε το έδαφος για την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου. Για πολλούς μελετητές, ιστορικούς οι ρίψεις των ατομικών βομβών ήταν ένα έγκλημα<ref>{{Cite book|title=Δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι|first=Michael|last=Walzer|publisher=Ιωλκός|isbn=9789604264575|year=2008|location=Αθήνα|page=400}}</ref>.
+Οι δύο αυτές ρίψεις έγιναν με προσωπική απόφαση του τότε Προέδρου των ΗΠΑ [[Χάρι Τρούμαν]]. Για να πραγματοποιηθούν, ο διοικητής της μοίρας της Αεροπορίας Στρατού Σπατζ, στην οποία ανήκαν τα αεροσκάφη, ζήτησε έγγραφη τη διαταγή από την πολιτική ηγεσία "αρνούμενος να σκοτώσει ίσως 100.000 άτομα με προφορικές μόνον εντολές". Η διαταγή πράγματι του στάλθηκε εγγράφως με τις υπογραφές του Υπουργού Εσωτερικών [[Τζορτζ Μάρσαλ]] και του Υπουργού Στρατιωτικών [[Χένρι Στίμσον]]. Η τελική, ωστόσο, απόφαση, σύμφωνα με το Σύνταγμα των ΗΠΑ, έπρεπε να ληφθεί μόνον από τον Πρόεδρο, ο οποίος και την έλαβε, με την αιτιολογία ότι οι ρίψεις αυτές θα έφερναν γρήγορο τέλος στον πόλεμο του Ειρηνικού και ότι τα θύματα από τις βόμβες θα ήταν λιγότερα από τις απώλειες σε μια ενδεχόμενη απόβαση στην Ιαπωνία ή από τη συνέχιση του πολέμου. Υπάρχουν απόψεις όμως που υποστηρίζουν ότι η ρίψη των ατομικών βομβών ήταν μια επίδειξη δύναμης από τις ΗΠΑ προς τον υπόλοιπο κόσμο και κυρίως προς τη [[Σοβιετική Ένωση]]. Ως τέτοια, προλείανε το έδαφος για την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου. Για πολλούς μελετητές και ιστορικούς οι ρίψεις των ατομικών βομβών ήταν ένα έγκλημα.<ref>{{Cite book|title=Δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι|first=Michael|last=Walzer|publisher=Ιωλκός|isbn=9789604264575|year=2008|location=Αθήνα|page=400}}</ref>
-Ο αρχικός αριθμός των θυμάτων που πέθαναν ακαριαία από τη ρίψη των βομβών υπολογίζεται σε περίπου 70.000 στη Χιροσίμα και 40.000 στο Ναγκασάκι. Όμως οι ολέθριες συνέπειες της [[ραδιενέργεια|πυρηνικής ακτινοβολίας]] τους επόμενους τέσσερις μήνες αύξησαν τον αριθμό των νεκρών σε 90.000－166.000 στη Χιροσίμα και 80.000 στο Ναγκασάκι<ref>{{Cite web |url=http://www.rerf.or.jp/general/qa_e/qa1.html |title=Αρχειοθετημένο αντίγραφο |accessdate=2010-08-07 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20070919143939/http://www.rerf.or.jp/general/qa_e/qa1.html |archivedate=2007-09-19 |url-status=dead }}</ref>. Μέχρι το 1950 ο απολογισμός των θυμάτων είχε φτάσει τα 200.000 θύματα<ref>The Spirit of Hiroshima: An Introduction to the Atomic Bomb Tragedy. Hiroshima Peace Memorial Museum. 1999.</ref>.
+Ο αρχικός αριθμός των θυμάτων που πέθαναν ακαριαία από τη ρίψη των βομβών υπολογίζεται σε περίπου 70.000 στη Χιροσίμα και 40.000 στο Ναγκασάκι. Όμως οι ολέθριες συνέπειες της [[ραδιενέργεια|πυρηνικής ακτινοβολίας]] τους επόμενους τέσσερις μήνες αύξησαν τον αριθμό των νεκρών σε 90.000－166.000 στη Χιροσίμα και 80.000 στο Ναγκασάκι.<ref>{{Cite web |url=http://www.rerf.or.jp/general/qa_e/qa1.html |title=Αρχειοθετημένο αντίγραφο |accessdate=2010-08-07 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20070919143939/http://www.rerf.or.jp/general/qa_e/qa1.html |archivedate=2007-09-19 |url-status=dead }}</ref> Μέχρι το 1950 ο απολογισμός των θυμάτων είχε φτάσει τα 200.000 θύματα. <ref>The Spirit of Hiroshima: An Introduction to the Atomic Bomb Tragedy. Hiroshima Peace Memorial Museum. 1999.</ref>
 Οι δυο βόμβες είχαν κατασκευαστεί στο πλαίσιο του [[Σχέδιο Μανχάταν|Σχεδίου Μανχάταν]], του αμερικανικού προγράμματος για την κατασκευή ατομικής βόμβας. Το πρόγραμμα ήταν σε λειτουργία, όταν έπεσαν οι βόμβες, και είχε και άλλες σχεδόν έτοιμες, στα τελευταία στάδια συναρμολόγησης. Υπήρξε η πρόταση από Αμερικανούς επιτελείς να εκτελεστούν κι άλλοι ατομικοί βομβαρδισμοί της Ιαπωνίας, είναι άγνωστο όμως αν κάτι τέτοιο τελικά θα συνέβαινε, καθώς η Ιαπωνία παραδόθηκε στους συμμάχους στις [[15 Αυγούστου]] [[1945]], δυο μέρες πριν την ολοκλήρωση της κατασκευής της επόμενης βόμβας.