Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1905: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 17:17, 6 Ιουλίου 2020

Την Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 1905 η κυβέρνηση Θεόδωρου Δηλιγιάννη, πραγματοποίησε εθνικές βουλευτικές εκλογές, της οποίες κέρδισε με σημαντική πλειοψηφία (145 έδρες) ο ίδιος και το κόμμα του.
Κύριο χαρακτηριστικό της προεκλογικής περιόδου ήταν η επίθεση που δέχτηκε το κόμμα του Αλέξανδρου Ζαΐμη από τους πολιτικούς του αντιπάλους, αφού το θεωρούσαν σαν εμπόδιο στην ομαλή διακυβέρνηση της χώρας, «...γιατί η ύπαρξη τρίτου κόμματος ικανού να επηρεάσει την πλειοψηφία παρέλυε την πειθαρχία των κομμάτων και αύξανε την βουλιμία των προσωπικών απαιτήσεων των βουλευτών οι οποίοι όταν οι πλειοψηφίες είναι ασθενείς αισθάνονται ότι η τύχη της κυβερνήσεως εξαρτάται από την ατομική τους διάθεση. (...)»^[1] (Το κόμμα του Αλέξανδρου Ζαΐμη ήδη από το 1902 έπαιζε στην ουσία το ρόλο του ρυθμιστή των κυβερνητικών αλλαγών, αφού η ισοδυναμία των δυο μεγαλύτερων παρατάξεων, έτσι όπως εκφράστηκε και στις βουλευτικές εκλογές του 1902, ανάγκασε τους Γ. Θεοτόκη και Θ. Δηλιγιάννη, να βασίζονται στις δικές του ψήφους προκειμένου να πετύχουν την πλειοψηφία στη Βουλή. Κατ΄αυτόν τον τρόπο, πέντε κυβερνήσεις άλλαξαν μέσα σε τρία χρόνια, γεγονός που ενίσχυε το κλίμα της πολιτικής αστάθειας σε μια περίοδο έξαρσης τόσο του Κρητικού όσο και του Μακεδονικού αγώνα.)

Πραγματικά, ο προεκλογικός στόχος επετεύχθη, και μάλιστα υπέρ του Δηλιγιάννη, που κατέκτησε την Πρωθυπουργία για 5η αλλά και τελευταία φορά.
Πρώτος σε ψήφους βουλευτής αναδείχτηκε ο Στέφανος Δραγούμης με 20.107 ψήφους, ακολουθούμενος από τον Νικόλαο Γουναράκη (16.808) και τον Δημήτριο Ράλλη (16.734), όλοι τους βουλευτές Αττικής.^[2]

μετά τις εκλογές

Στις 31 Μαΐου 1905 ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης δολοφονήθηκε εν μέση οδό, από έναν μπράβο χαρτοπαικτικών λεσχών, τον Αντώνη Κωσταγερακάρη, του οποίου τα συμφέροντα επλήγησαν με την απόφαση του Πρωθυπουργού να κλείσει όλες τις χαρτοπαικτικές λέσχες. ^[3]. Ο δεύτερος τη τάξει ισχυρός άντρας του δηλιγιαννικού κόμματος ήταν ο βουλευτής Λακωνίας, Κυριακούλης Μαυρομιχάλης. Ωστόσο η ηγετική του παρουσία δεν ήταν τόσο δυνατή ώστε να συγκεντρώσει την απόλυτη στήριξη των βουλευτών. Ωστόύστερα Σε ψηφοφορία που έγινε μεταξύ των βουλευτών για την ανάδειξη του νέου αρχηγού, ο Μαυρομιχάλης συγκέντρωσε 82 ψήφους, ο δηλιγιαννικός Πρόεδρος της Βουλής Αλέξανδρος Ρώμας , 19 και ο Δημήτριος Ράλλης, 2.^[4]
Τελικά στις 12 Ιουνίου 1905 και ύστερα από πέντε μέρες συνεχόμενων διαβουλεύσεων Μαυρομιχάλη ο Δημήτριος Ράλλης ανέλαβε την Πρωθυπουργία, με οριακή πλειοψηφία, την οποία θα έχανε ύστερα από 6 μήνες κατά την διάρκεια της ψηφοφορίας για την ανάδειξη του Προέδρου της Βουλής, στις 28 Νοεμβρίου 1905^[5] και Πρωθυπουργός θα αναλάμβανε ο Γεώργιος Θεοτόκης.

Αποτελέσματα

Εκλογικό Σύστημα : Πλειοψηφικό με στενή περιφέρεια (επαρχία).Η ψηφοφορία έγινε με σφαιρίδιο
Εκλογικός Νόμος : Άρθρα 66 και 68 του Συντάγματος του 1864 - Εκλογικός νόμος ϟΓ΄ του 1864 όπως τροποποιήθηκε από τον νόμο ΓΑ΄ της 11ης Μαρτίου 1904^[6]
Εκλογικές περιφέρειες : 70
Σύνολο υποψηφίων :

Κόμματα		Αρχηγοί	Ψήφοι			Έδρες
Κόμματα		Αρχηγοί	Αριθμός	%	+− %	Αριθμός	+−
1	Υποστηρικτές Θεόδωρου Δηλιγιάννη	Θεόδωρος Δηλιγιάννης				142
2	Υποστηρικτές Γεωργίου Θεοτόκη	Γεώργιος Θεοτόκης				60
3	Υποστηρικτές Αλέξανδρου Ζαΐμη	Αλέξανδρος Ζαΐμης				13
4	Ανεξάρτητοι υποψήφιοι	-				20
				100,00		235
Ψηφίσαντες
Σύνολο

^[7]

Παραπομπές

↑ Γ. Ασπρέας, σελ. 36
↑ εφημερίδα "Σκριπ", φύλλο 22ας Φεβρουαρίου 1905, σελ.3
↑ Γιώργος Ρωμαίος: «Η περιπέτεια του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα», τομ. Α 1844-1915, τομ. Α΄ εκδ. "Πατάκης", Αθήνα, 2011, σελ. 355
↑ Ασπρέας, σελ. 81 - 82
↑ Ο υποψήφιος του θεοτοκικού κόμματος Νικόλαος Μπουφίδης, θα κέρδιζε την πλειοψηφία των ψήφων και θα ανακηρυσσόταν Πρόεδρος του Σώματος, έναντι του δηλιγιαννικού υποψήφιου, Αλέξανδρου Ρώμα [1]
↑ Με την νομοθετική αυτή τροποποίηση που έκανε η κυβέρνηση Θεοτόκη ο δήμος Πειραιά αποχωρίστηκε από την επαρχία Αττικής και αποτέλεσε ξεχωριστή επαρχία και κατά συνέπεια εκλογική περιφέρεια. Έτσι ο Νομός Αττικής περιείχε πλέον τις επαρχίες Αττικής, Μεγαρίδος, Αιγίνης και Πειραιά. Ο νόμος αυτός καταργήθηκε από την επόμενη κυβέρνηση. ΦΕΚ Α50 /1904
↑ http://www.greeklaws.com/pubs/results.php?id=931

Πηγές

Γεώργιος Ασπρέας: «Πολιτική ιστορία της νεωτέρας Ελλάδας», β' έκδοση, τόμος Γ', 1930, [2]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Κατάλογος επιτυχόντων βουλευτών από εφημερίδα Σκριπ [3]

[1] Γ. Ασπρέας, σελ. 36

[2] εφημερίδα "Σκριπ", φύλλο 22ας Φεβρουαρίου 1905, σελ.3

[3] Γιώργος Ρωμαίος: «Η περιπέτεια του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα», τομ. Α 1844-1915, τομ. Α΄ εκδ. "Πατάκης", Αθήνα, 2011, σελ. 355

[4] Ασπρέας, σελ. 81 - 82

[5] Ο υποψήφιος του θεοτοκικού κόμματος Νικόλαος Μπουφίδης, θα κέρδιζε την πλειοψηφία των ψήφων και θα ανακηρυσσόταν Πρόεδρος του Σώματος, έναντι του δηλιγιαννικού υποψήφιου, Αλέξανδρου Ρώμα [1]

[6] Με την νομοθετική αυτή τροποποίηση που έκανε η κυβέρνηση Θεοτόκη ο δήμος Πειραιά αποχωρίστηκε από την επαρχία Αττικής και αποτέλεσε ξεχωριστή επαρχία και κατά συνέπεια εκλογική περιφέρεια. Έτσι ο Νομός Αττικής περιείχε πλέον τις επαρχίες Αττικής, Μεγαρίδος, Αιγίνης και Πειραιά. Ο νόμος αυτός καταργήθηκε από την επόμενη κυβέρνηση. ΦΕΚ Α50 /1904

[7] ttp://www.greeklaws.com/pubs/results.php?id=931

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

@@ Γραμμή 3: / Γραμμή 3: @@
 Την '''[[Δευτέρα]] [[20 Φεβρουαρίου]] [[1905]]''' η [[Κυβέρνηση Θεόδωρου Δηλιγιάννη 1904|κυβέρνηση Θεόδωρου Δηλιγιάννη]], πραγματοποίησε εθνικές βουλευτικές εκλογές, της οποίες κέρδισε με σημαντική πλειοψηφία (145 έδρες) ο ίδιος και [[Εθνικόν Κόμμα|το κόμμα του]]. <br />
-Κύριο χαρακτηριστικό  της προεκλογικής περιόδου ήταν η επίθεση που δέχτηκε το ''κόμμα'' του [[Αλέξανδρος  Ζαΐμης|Αλέξανδρου Ζαΐμη]] από τους πολιτικούς του αντιπάλους, αφού το θεωρούσαν σαν εμπόδιο στην ομαλή διακυβέρνηση της χώρας, ''«...γιατί η ύπαρξη τρίτου κόμματος ικανού να επηρεάσει την πλειοψηφία παρέλυε την πειθαρχία των κομμάτων και αύξανε την βουλιμία των προσωπικών απαιτήσεων των βουλευτών οι οποίοι όταν οι πλειοψηφίες είναι ασθενείς αισθάνονται ότι η τύχη της κυβερνήσεως εξαρτάται από την ατομική  τους διάθεση. (...)»''<ref>Γ. Ασπρέας, σελ. 36</ref> Πραγματικά, ο προεκλογικός στόχος επετεύχθη, και μάλιστα υπέρ του Δηλιγιάννη, που κατέκτησε την [[Κυβέρνηση Θεόδωρου Δηλιγιάννη 1904|Πρωθυπουργία για 5η]] αλλά και τελευταία φορά.<br />
+Κύριο χαρακτηριστικό  της προεκλογικής περιόδου ήταν η επίθεση που δέχτηκε το ''κόμμα'' του [[Αλέξανδρος  Ζαΐμης|Αλέξανδρου Ζαΐμη]] από τους πολιτικούς του αντιπάλους, αφού το θεωρούσαν σαν εμπόδιο στην ομαλή διακυβέρνηση της χώρας, ''«...γιατί η ύπαρξη τρίτου κόμματος ικανού να επηρεάσει την πλειοψηφία παρέλυε την πειθαρχία των κομμάτων και αύξανε την βουλιμία των προσωπικών απαιτήσεων των βουλευτών οι οποίοι όταν οι πλειοψηφίες είναι ασθενείς αισθάνονται ότι η τύχη της κυβερνήσεως εξαρτάται από την ατομική  τους διάθεση. (...)»''<ref>Γ. Ασπρέας, σελ. 36</ref>
+(Το ''κόμμα'' του Αλέξανδρου Ζαΐμη ήδη από το 1902 έπαιζε στην ουσία το ρόλο του ρυθμιστή των κυβερνητικών αλλαγών, αφού η ισοδυναμία των δυο μεγαλύτερων παρατάξεων, έτσι όπως εκφράστηκε και στις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1902|βουλευτικές εκλογές του 1902]], ανάγκασε τους Γ. Θεοτόκη και Θ. Δηλιγιάννη, να βασίζονται στις δικές του ψήφους προκειμένου να πετύχουν την πλειοψηφία στη Βουλή. Κατ΄αυτόν τον τρόπο, πέντε κυβερνήσεις άλλαξαν μέσα σε τρία χρόνια, γεγονός που ενίσχυε το κλίμα της πολιτικής αστάθειας σε μια περίοδο έξαρσης τόσο του [[Κρητικό ζήτημα|Κρητικού]] όσο και  του [[Μακεδονικός Αγώνας|Μακεδονικού αγώνα]].)
+Πραγματικά, ο προεκλογικός στόχος επετεύχθη, και μάλιστα υπέρ του Δηλιγιάννη, που κατέκτησε την [[Κυβέρνηση Θεόδωρου Δηλιγιάννη 1904|Πρωθυπουργία για 5η]] αλλά και τελευταία φορά.<br />
 Πρώτος σε ψήφους βουλευτής αναδείχτηκε ο [[Στέφανος Δραγούμης]] με 20.107 ψήφους, ακολουθούμενος από τον [[Νικόλαος Γουναράκης|Νικόλαο Γουναράκη]] (16.808) και τον [[Δημήτριος Ράλλης|Δημήτριο Ράλλη]] (16.734), όλοι τους βουλευτές [[Επαρχία Αττικής|Αττικής]].<ref>εφημερίδα "[[Σκριπ]]", φύλλο 22ας Φεβρουαρίου 1905, σελ.3</ref>
 =====μετά τις εκλογές=====
 Στις [[31 Μαΐου]] [[1905]] ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης δολοφονήθηκε εν μέση οδό, από έναν μπράβο χαρτοπαικτικών λεσχών, τον Αντώνη Κωσταγερακάρη, του οποίου τα συμφέροντα επλήγησαν με την απόφαση του Πρωθυπουργού να κλείσει όλες τις χαρτοπαικτικές λέσχες.