Μόνωση (ψυχολογία): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
'''Μόνωση''' ή '''Απομόνωση''' ({{Lang-de|Isolierung}}) είναι ένας [[αμυντικός μηχανισμός]] στην [[Ψυχανάλυση|ψυχαναλυτική]] θεωρία που προτάθηκε για πρώτη φορά από τον [[Σίγκμουντ Φρόυντ]]. Αν και σχετίζεται με την [[Απώθηση (ψυχανάλυση)|απώθηση]], διαχωρίζεται σε κάποια σημεία. Χαρακτηρίζεται ως μια νοητική διεργασία που περιλαμβάνει τη δημιουργία ενός χάσματος μεταξύ μιας δυσάρεστης ή απειλητικής γνώσης, και άλλων σκέψεων ή συναισθημάτων. Ελαχιστοποιώντας τις συνδέσεις που σχετίζονται με άλλες σκέψεις, η απειλητική γνώση έρχεται στην θύμηση του ατόμου λιγότερο συχνά, και άρα είναι λιγότερο πιθανό να επηρεάσει την [[αυτοεκτίμησή]] του ή την αντίληψη για τον εαυτό του. <ref name="foo">{{Cite journal|last=Baumeister|first=Roy F.|last2=Karen Dale|last3=Kristin L. Sommer|title=Freudian Defense Mechanisms and Empirical Findings in Modern Social Psychology: Reaction Formation, Projection, Displacement, Undoing, Isolation, Sublimation, and Denial|journal=Journal of Personality|date=1 December 1998|volume=66|issue=6|pages=1081–1124|doi=10.1111/1467-6494.00043}}</ref> Ο Φρόιντ παρουσίασε την έννοια με το παράδειγμα ενός ατόμου που ξεκίνάει έναν ειρμό σκέψης και έπειτα σταματάει για λίγο προτού συνεχίσει σε ένα διαφορετικό θέμα. Η θεωρία του ισχυρίζεται ότι με την εισαγωγή ενός κενού διαστήματος το άτομο «άφηνε να γίνει κατανοητό συμβολικά ότι δεν θα επιτρέψει στις σκέψεις του σχετικά με αυτήν την εντύπωση ή δραστηριότητα να συσχετιστούν και να έρθουν σε επαφή με άλλες σκέψεις». <ref name="freud">{{Cite book|title=The standard edition of the complete works of Sigmund Freud (Vol. 20)|first=Sigmund|last=Freud|publisher=Hogarth Press|year=1961|location=London|pages=77–178}}</ref> Ως άμυνα ενάντια σε επιβλαβείς σκέψεις, η απομόνωση αποτρέπει το άτομο από το να επιτρέπει σε αυτές τις γνώσεις να επανέρχονται και πιθανώς να βλάπτουν την [[αυτο-έννοια]]. |
'''Μόνωση''' ή '''Απομόνωση''' ({{Lang-de|Isolierung}}) είναι ένας [[αμυντικός μηχανισμός]] στην [[Ψυχανάλυση|ψυχαναλυτική]] θεωρία που προτάθηκε για πρώτη φορά από τον [[Σίγκμουντ Φρόυντ]]. Αν και σχετίζεται με την [[Απώθηση (ψυχανάλυση)|απώθηση]], διαχωρίζεται σε κάποια σημεία. Χαρακτηρίζεται ως μια νοητική διεργασία που περιλαμβάνει τη δημιουργία ενός χάσματος μεταξύ μιας δυσάρεστης ή απειλητικής γνώσης, και άλλων σκέψεων ή συναισθημάτων. Ελαχιστοποιώντας τις συνδέσεις που σχετίζονται με άλλες σκέψεις, η απειλητική γνώση έρχεται στην θύμηση του ατόμου λιγότερο συχνά, και άρα είναι λιγότερο πιθανό να επηρεάσει την [[Αυτοεκτίμηση|αυτοεκτίμησή]] του ή την αντίληψη για τον εαυτό του. <ref name="foo">{{Cite journal|last=Baumeister|first=Roy F.|last2=Karen Dale|last3=Kristin L. Sommer|title=Freudian Defense Mechanisms and Empirical Findings in Modern Social Psychology: Reaction Formation, Projection, Displacement, Undoing, Isolation, Sublimation, and Denial|journal=Journal of Personality|date=1 December 1998|volume=66|issue=6|pages=1081–1124|doi=10.1111/1467-6494.00043}}</ref> Ο Φρόιντ παρουσίασε την έννοια με το παράδειγμα ενός ατόμου που ξεκίνάει έναν ειρμό σκέψης και έπειτα σταματάει για λίγο προτού συνεχίσει σε ένα διαφορετικό θέμα. Η θεωρία του ισχυρίζεται ότι με την εισαγωγή ενός κενού διαστήματος το άτομο «άφηνε να γίνει κατανοητό συμβολικά ότι δεν θα επιτρέψει στις σκέψεις του σχετικά με αυτήν την εντύπωση ή δραστηριότητα να συσχετιστούν και να έρθουν σε επαφή με άλλες σκέψεις». <ref name="freud">{{Cite book|title=The standard edition of the complete works of Sigmund Freud (Vol. 20)|first=Sigmund|last=Freud|publisher=Hogarth Press|year=1961|location=London|pages=77–178}}</ref> Ως άμυνα ενάντια σε επιβλαβείς σκέψεις, η απομόνωση αποτρέπει το άτομο από το να επιτρέπει σε αυτές τις γνώσεις να επανέρχονται και πιθανώς να βλάπτουν την [[αυτο-έννοια]]. |
||
== Παραπομπές == |
== Παραπομπές == |
||
Έκδοση από την 13:28, 14 Ιουνίου 2020
Μόνωση ή Απομόνωση (γερμανικά: Isolierung) είναι ένας αμυντικός μηχανισμός στην ψυχαναλυτική θεωρία που προτάθηκε για πρώτη φορά από τον Σίγκμουντ Φρόυντ. Αν και σχετίζεται με την απώθηση, διαχωρίζεται σε κάποια σημεία. Χαρακτηρίζεται ως μια νοητική διεργασία που περιλαμβάνει τη δημιουργία ενός χάσματος μεταξύ μιας δυσάρεστης ή απειλητικής γνώσης, και άλλων σκέψεων ή συναισθημάτων. Ελαχιστοποιώντας τις συνδέσεις που σχετίζονται με άλλες σκέψεις, η απειλητική γνώση έρχεται στην θύμηση του ατόμου λιγότερο συχνά, και άρα είναι λιγότερο πιθανό να επηρεάσει την αυτοεκτίμησή του ή την αντίληψη για τον εαυτό του. [1] Ο Φρόιντ παρουσίασε την έννοια με το παράδειγμα ενός ατόμου που ξεκίνάει έναν ειρμό σκέψης και έπειτα σταματάει για λίγο προτού συνεχίσει σε ένα διαφορετικό θέμα. Η θεωρία του ισχυρίζεται ότι με την εισαγωγή ενός κενού διαστήματος το άτομο «άφηνε να γίνει κατανοητό συμβολικά ότι δεν θα επιτρέψει στις σκέψεις του σχετικά με αυτήν την εντύπωση ή δραστηριότητα να συσχετιστούν και να έρθουν σε επαφή με άλλες σκέψεις». [2] Ως άμυνα ενάντια σε επιβλαβείς σκέψεις, η απομόνωση αποτρέπει το άτομο από το να επιτρέπει σε αυτές τις γνώσεις να επανέρχονται και πιθανώς να βλάπτουν την αυτο-έννοια.
Παραπομπές
- ↑ Baumeister, Roy F.; Karen Dale; Kristin L. Sommer (1 December 1998). «Freudian Defense Mechanisms and Empirical Findings in Modern Social Psychology: Reaction Formation, Projection, Displacement, Undoing, Isolation, Sublimation, and Denial». Journal of Personality 66 (6): 1081–1124. doi:.
- ↑ Freud, Sigmund (1961). The standard edition of the complete works of Sigmund Freud (Vol. 20). London: Hogarth Press. σελίδες 77–178.