Δημήτριος Μακεντόνσκι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Γραμμή 17: Γραμμή 17:
===Μετά την Επανάσταση του 1821===
===Μετά την Επανάσταση του 1821===


Στη συνέχεια ο Δημήτριος Μακεντόσνκι μετέβη στο [[Κισινάου]] της [[Μολδαβία]]ς, όπου επιδόθηκε σ' έναν, επιτυχή τελικά, δικαστικό αγώνα με τη χήρα του [[Γεωργάκης Ολύμπιος|Γεωργάκη Ολυμπίου]], διεκδικώντας ένα μέρος από την περιουσία του. Κατα τη διάρκεια του [[Ρωσοτουρκικός Πόλεμος (1828-1829)|Ρωσοτουρκικού πολέμου (1828-1829)]] ο Δημήτριος Μακεντόνσκι συγκρότησε άτακτο σώμα παρενοχλώντας τις [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικές]] δυνάμεις, ώστε να υποστηρίξει τις [[Ρωσία|Ρωσικές]] επιχειρήσεις<ref>Στέφαν Ντουϊνώφ, "Βούλγαροι στην Ουκρανία και τη Μολδαβία κατά την Αναγέννηση (1751-1878)" (Българите в Украйна и Молдова през Възраждането (1751-1878), Σόφια 2005, Εκδόσεις: Marin Drinov Academic Publishing House, ISBN 954-322-019-0, σελ. 230</ref>. Μετά το τέλος του πολέμου, επέστρεψε με τον αδελφό του Παύλο, στη Μολδοβλαχία το [[1830]], όπου έλαβε διοικητικά αξιώματα, λόγω της πολυμάθειάς του. Το [[1838]] καταγράφηκε στο τοπικό βιβλίο των "αρχόντων" με τον τίτλο του "σερδάρη". Το Μάιο του [[1840]], υπήρξε ένας από τους ιδρυτές της "Μυστικής Οργάνωσης" που είχε ως σκοπό τη δημιουργία ανεξάρτητου [[Ρουμανία|Ρουμανικού]] κράτους και την εκκαθάριση της [[φεουδαρχία]]ς, μαζί με άλλες επιφανείς προσωπικότητες της Ρουμανικής κοινωνίας, όπως ο Ντιμιτρίε Φιλιππέσκου (επικεφαλής), Νικολάε Μπαλτσέσκου, Ευθυμίε Μούργκου, Μαρίν Σεργκιέσκου, Ζεάν Βαϊλλάντ και άλλους<ref>Εγκυκλοπαίδεια της Βουλγαρίας, Τόμος Δ΄, Εκδοτικός οίκος BAS, Σόφια 1984, σελ. 31</ref>. Στις 24 Οκτωβρίου [[1840]], συνελήφθη λόγω της δράσης του στη "Μυστική Οργάνωση" και καταδικάστηκε, μετά από δίκη τον Απρίλιο του [[1841]], σε φυλάκιση 8 ετών, μαζί με άλλους επαναστάτες. Τέθηκε σε περιορισμό στη Μονή Σνάγκωφ, όπου ασθένησε από [[υδρωπικία]]. Στις 10 Ιανουαρίου του [[1843]] μεταφέρθηκε στη Μονή Πλουμπουΐτα κοντά στο [[Βουκουρέστι]], ώστε να του χορηγηθεί ιατρική περίθαλψη, αλλά απεβίωσε.<ref>Άντριαν Μαρίνο, "Η ζωή του Αλεξάντρου Ματσεντόνσκι" (Viața lui Alexandru Macedonski), Εκδόσεις: Editura pentru Literatură, Βουκουρέστι 1966</ref>
Στη συνέχεια ο Δημήτριος Μακεντόνσκι μετέβη στο [[Κισινάου]] της [[Μολδαβία]]ς, όπου επιδόθηκε σ' έναν, επιτυχή τελικά, δικαστικό αγώνα με τη χήρα του [[Γεωργάκης Ολύμπιος|Γεωργάκη Ολυμπίου]], διεκδικώντας ένα μέρος από την περιουσία του. Κατα τη διάρκεια του [[Ρωσοτουρκικός Πόλεμος (1828-1829)|Ρωσοτουρκικού πολέμου (1828-1829)]] ο Δημήτριος Μακεντόνσκι συγκρότησε άτακτο σώμα παρενοχλώντας τις [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικές]] δυνάμεις, ώστε να υποστηρίξει τις [[Ρωσία|Ρωσικές]] επιχειρήσεις<ref>Στέφαν Ντουϊνώφ, "Βούλγαροι στην Ουκρανία και τη Μολδαβία κατά την Αναγέννηση (1751-1878)" (Българите в Украйна и Молдова през Възраждането (1751-1878), Σόφια 2005, Εκδόσεις: Marin Drinov Academic Publishing House, ISBN 954-322-019-0, σελ. 230</ref>. Μετά το τέλος του πολέμου, επέστρεψε με τον αδελφό του Παύλο, στη Μολδοβλαχία το [[1830]], όπου έλαβε διοικητικά αξιώματα, λόγω της πολυμάθειάς του. Το [[1838]] καταγράφηκε στο τοπικό βιβλίο των "αρχόντων" με τον τίτλο του "σερδάρη". Το Μάιο του [[1840]], υπήρξε ένας από τους ιδρυτές της "Μυστικής Οργάνωσης" που είχε ως σκοπό τη δημιουργία ανεξάρτητου [[Ρουμανία|Ρουμανικού]] κράτους και την εκκαθάριση της [[φεουδαρχία]]ς, μαζί με άλλες επιφανείς προσωπικότητες της Ρουμανικής κοινωνίας, όπως ο Ντιμιτρίε Φιλιππέσκου (επικεφαλής), Νικολάε Μπαλτσέσκου, Ευθυμίε Μούργκου, Μαρίν Σεργκιέσκου, Ζεάν Βαϊλλάντ και άλλους<ref>Εγκυκλοπαίδεια της Βουλγαρίας, Τόμος Δ΄, Εκδοτικός οίκος BAS, Σόφια 1984, σελ. 31</ref>. Στις 24 Οκτωβρίου [[1840]], συνελήφθη λόγω της δράσης του στη "Μυστική Οργάνωση" και καταδικάστηκε, μετά από δίκη τον Απρίλιο του [[1841]], σε φυλάκιση 8 ετών, μαζί με άλλους επαναστάτες. Τέθηκε σε περιορισμό στη Μονή Σνάγκωφ, όπου ασθένησε από [[υδρωπικία]]. Στις 10 Ιανουαρίου του [[1843]] μεταφέρθηκε στη Μονή Πλουμπουΐτα κοντά στο [[Βουκουρέστι]], ώστε να του χορηγηθεί ιατρική περίθαλψη, αλλά απεβίωσε.<ref>Άντριαν Μαρίνο, "Η ζωή του Αλεξάντρου Ματσεντόνσκι" (Viața lui Alexandru Macedonski), Εκδόσεις: Editura pentru Literatură, Βουκουρέστι 1966</ref>


Εγγονός του ήταν ο μεγάλος Ρουμάνος ποιητής και λόγιος [[Αλεξάντρου Ματσεντόνσκι]].
Εγγονός του ήταν ο μεγάλος Ρουμάνος ποιητής και λόγιος [[Αλεξάντρου Ματσεντόνσκι]].

Έκδοση από την 08:55, 10 Μαΐου 2020

Ο Δημήτριος Μακεντόνσκι (1783 - 1843) ήταν οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 από την Κεντρική Μακεδονία. Συμμετείχε στις επιχειρήσεις στη Μολδοβλαχία ως πανδούρος οπλαρχηγός, συνεργαζόμενος με τις δυνάμεις του Τούντορ Βλαντιμιρέσκου, όπου διατέλεσε υπαρχηγός.

Βιογραφικά στοιχεία

Οικογενειακό υπόβαθρο

Ο Δημήτριος Μακεντόνσκι γεννήθηκε στη Μακεδονία το 1783. Ήταν γιος του Ελληνικής καταγωγής αξιωματικού του Ρωσικού στρατού, Στογιάννη ή Στέφανου Μήντσου. Ο πατέρας του Στογιάννης Μήντσος μετανάστευσε στα τέλη του 18ου αιώνα στη Ρωσία, μετά το Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1787 - 1792), από την Κεντρική Μακεδονία. Εκεί, έκανε στρατιωτική καριέρα στο Ρωσικό στρατό, όπου όταν κατατάχτηκε, του αποδόθηκε το επώνυμο Μακεντόσκι, ως καταγόμενος απ' τη Μακεδονία. Στα αρχεία του Ρωσικού κράτους είχε καταγραφεί ως Έλληνας. Άλλαξε το όνομά του σε Στέφανος και φρόντισε οι δυο γιοι του, Δημήτριος και Παύλος, ν' αποκτήσουν Ελληνική ανατροφή.[1]

Πρώιμη στρατιωτική δράση

Ο Δημήτριος Μακεντόνσκι με το αδελφό του Παύλο, συμμετείχε εθελοντικά στην Πρώτη Σερβική Εξέγερση, η οποία είχε τη συμπαράσταση της Ρωσίας. Στη συνέχεια, στον επόμενο Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1806–1812), ο Δημήτριος, μαζί τον αδελφό του, κατατάχθηκαν στο Ρωσικό στρατό, μετά από παρότρυνση του Έλληνα ηγεμόνα της Βλαχίας, Κωνσταντίνου Υψηλάντη. Τραυματίστηκε στη Μάχη του Ομπιλέστι-Ιλφώφ στις 2 Ιουλίου 1807. Στις πολεμικές επιχειρήσεις διακρίθηκε και βραβεύτηκε για την ανδρεία που επέδειξε. Έλαβε μάλιστα το βαθμό του υπολοχαγού. Στις 23 Μαρτίου του 1809 ο Ρώσος διοικητής των στρατιωτικών δυνάμεων της Μολδοβλαχίας, πρίγκηπας Μπαγκρατιόν, τον αποστράτευσε τιμητικά "για ν' αναζητήσει νέα στρατιωτική και πολιτική καριέρα". Έχοντας καλή γνώση της ελληνικής, ρωσικής, ρουμανικής, σερβικής και τουρκικής γλώσσας, έγινε μεταφραστής της διοίκησης της Ηγεμονίας της Μολδοβλαχίας που ήταν υπό Ρωσικό έλεγχο. Εξελίχθηκε σε αξιωματούχος της διοίκησης σε διάφορες θέσεις, όπως οικονομικός ελεγκτής στρατιωτικών προμηθειών, αλλά και υπεύθυνος για τη στρατολόγηση πανδούρων προς δημιουργία στρατιωτικών σωμάτων. Μετά την αποχώρηση της Ρωσίας το 1812 απ' τη Μολδοβλαχία, παρέμεινε κι απέκτησε την τοπική ιθαγένεια, καθώς και μεγάλη περιουσία.[2]

Ελληνική Επανάσταση του 1821

Ερχόμενος σε επαφή με τον Γεωργάκη Ολύμπιο, έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρείας και συμμετείχε στην προετοιμασία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Στην Επανάσταση του 1821, συνεργάστηκε με το Τούντορ Βλαντιμιρέσκου και τον Χατζή Πρόνταν, με τους οποίους διατηρούσε φιλικές σχέσεις ήδη από το Ρωσοτουρκικό πόλεμο. Κατά τη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων της Ελληνικής Επανάστασης που λάμβανε χώρα στη Μολδοβλαχία, ο Τούντορ Βλαντιμιρέσκου διατηρούσε μια αμφιλεγόμενη στάση, με αποτέλεσμα να θεωρηθεί από τη Φιλική Εταιρεία ως εχθρός της επανάστασης με την κατηγορία ότι συνθηκολόγησε μυστικά με τους Οθωμανούς. Στα τέλη Μαΐου του 1821, ο Δημήτριος Μακεντόνσκι συνέλαβε αιφνιδιαστικά το Βλαντιμιρέσκου και τον παρέδωσε στο Γεωργάκη Ολύμπιο για να δικαστεί και να εκτελεστεί μερικές μέρες αργότερα. Υπό τη διοίκηση του Αλέξανδρου Υψηλάντη, ο Δημήτριος Μακεντόνσκι έλαβε μέρος με το σώμα του, μεταξύ άλλων, στη Μάχη του Δραγατσανίου στις 7 Ιουνίου 1821. Συμμετείχε σε πολλές μάχες και ήταν από τους τελευταίους οπλαρχηγούς που σταμάτησαν της εχθροπραξίες εναντίον των Οθωμανών. Μετά την ήττα των επαναστατών στη Μολδοβλαχία, ο Δημήτριος Μακεντόνσκι, βοηθούμενος από τον αδελφό του Παύλο, κατάφερε να γλιτώσει από τη δίωξη που του επεφύλασσαν οι πανδούροι, προσπαθώντας να διαφύγει στην Αυστρουγγαρία και ζητώντας άσυλο. Τα δυο αδέρφια κατέληξαν τελικά μέσω Τρανσυλβανίας με πλαστά διαβατήρια στο Χοτύν της Βεσσαραβίας (σήμερα στην Ουκρανία), στις 14 Σεπτεμβρίου 1821. Εκεί, θεωρήθηκαν επικίνδυνοι από τη Ρωσία και τέθηκαν υπό περιορισμό έως τις 21 Μαρτίου 1823.[3][4][5]

Μετά την Επανάσταση του 1821

Στη συνέχεια ο Δημήτριος Μακεντόνσκι μετέβη στο Κισινάου της Μολδαβίας, όπου επιδόθηκε σ' έναν, επιτυχή τελικά, δικαστικό αγώνα με τη χήρα του Γεωργάκη Ολυμπίου, διεκδικώντας ένα μέρος από την περιουσία του. Κατα τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου (1828-1829) ο Δημήτριος Μακεντόνσκι συγκρότησε άτακτο σώμα παρενοχλώντας τις Οθωμανικές δυνάμεις, ώστε να υποστηρίξει τις Ρωσικές επιχειρήσεις[6]. Μετά το τέλος του πολέμου, επέστρεψε με τον αδελφό του Παύλο, στη Μολδοβλαχία το 1830, όπου έλαβε διοικητικά αξιώματα, λόγω της πολυμάθειάς του. Το 1838 καταγράφηκε στο τοπικό βιβλίο των "αρχόντων" με τον τίτλο του "σερδάρη". Το Μάιο του 1840, υπήρξε ένας από τους ιδρυτές της "Μυστικής Οργάνωσης" που είχε ως σκοπό τη δημιουργία ανεξάρτητου Ρουμανικού κράτους και την εκκαθάριση της φεουδαρχίας, μαζί με άλλες επιφανείς προσωπικότητες της Ρουμανικής κοινωνίας, όπως ο Ντιμιτρίε Φιλιππέσκου (επικεφαλής), Νικολάε Μπαλτσέσκου, Ευθυμίε Μούργκου, Μαρίν Σεργκιέσκου, Ζεάν Βαϊλλάντ και άλλους[7]. Στις 24 Οκτωβρίου 1840, συνελήφθη λόγω της δράσης του στη "Μυστική Οργάνωση" και καταδικάστηκε, μετά από δίκη τον Απρίλιο του 1841, σε φυλάκιση 8 ετών, μαζί με άλλους επαναστάτες. Τέθηκε σε περιορισμό στη Μονή Σνάγκωφ, όπου ασθένησε από υδρωπικία. Στις 10 Ιανουαρίου του 1843 μεταφέρθηκε στη Μονή Πλουμπουΐτα κοντά στο Βουκουρέστι, ώστε να του χορηγηθεί ιατρική περίθαλψη, αλλά απεβίωσε.[8]

Εγγονός του ήταν ο μεγάλος Ρουμάνος ποιητής και λόγιος Αλεξάντρου Ματσεντόνσκι.

Παραπομπές

  1. ↑ Thomas Frost, The secret societies of the European Revolution, 1776-1876, σελ. 67
  2. ↑ Άντριαν Μαρίνο, "Η ζωή του Αλεξάντρου Ματσεντόνσκι" (Viața lui Alexandru Macedonski), Εκδόσεις: Editura pentru Literatură, Βουκουρέστι 1966
  3. ↑ Hungarian exiles and the Romanian national movement, 1849-1867, Béla Borsi-Kálmán, Sándor Bíró, Social Science Monographs, 1991, ISBN 088033228X, σελ. 302
  4. ↑ Academia Republicii Populare Romîne. Secția de Științe Istorice, Filožofice și Economico-Juridice (1954). Studii și referate privind istoria Romîniei: din lucrările sesiunii lărgite a Secțiunii de Stiințe Istorice, Filozofice și Economico-Juridice, 21-24 Decembrie 1953. Editura academiei republicii populare romîne. σελ. 1023. 
  5. ↑ Άντριαν Μαρίνο, "Η ζωή του Αλεξάντρου Ματσεντόνσκι" (Viața lui Alexandru Macedonski), Εκδόσεις: Editura pentru Literatură, Βουκουρέστι 1966
  6. ↑ Στέφαν Ντουϊνώφ, "Βούλγαροι στην Ουκρανία και τη Μολδαβία κατά την Αναγέννηση (1751-1878)" (Българите в Украйна и Молдова през Възраждането (1751-1878), Σόφια 2005, Εκδόσεις: Marin Drinov Academic Publishing House, ISBN 954-322-019-0, σελ. 230
  7. ↑ Εγκυκλοπαίδεια της Βουλγαρίας, Τόμος Δ΄, Εκδοτικός οίκος BAS, Σόφια 1984, σελ. 31
  8. ↑ Άντριαν Μαρίνο, "Η ζωή του Αλεξάντρου Ματσεντόνσκι" (Viața lui Alexandru Macedonski), Εκδόσεις: Editura pentru Literatură, Βουκουρέστι 1966
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Δημήτριος_Μακεντόνσκι&oldid=8238121"