Δερβιτσάνη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Γραμμή 15: Γραμμή 15:


== Θρησκεία ==
== Θρησκεία ==
''Στο θρήσκευμα οι Δερβιτσιώτες είναι [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ελληνορθόδοξοι χριστιανοί]]. Στα τέλη του 1990 η Ορθόδοξη πίστη των Ελλήνων, που δεν έσβησε ποτέ, θα εκδηλωθεί ελεύθερα, αλλά λίγο τραυματισμένη µόνο, από τη γενιά του 1970 και μετά. Το ξεκίνημα ξανά της ελεύθερης πίστης στον Τριαδικό Θεό έγινε στις 12 Δεκεμβρίου 1990 ανήμερα της εορτής του Αγ. Σπυρίδωνα, µε μικρή εκκλησιαστική εκδήλωση που έγινε στη Δερβιτσάνη από τον πατέρα Μιχαήλ Ντάκο και το ποίμνιο της ενορίας του. '''25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1990'''. Οι τρεις ηλικιωμένοι εναπομείναντες Δροπολίτες ιερείς, πατήρ Κωνσταντίνος Μπατζιάκας από το Ζερβάτες, πατήρ Μιχαήλ Ντάκος από τη Δερβιτσάνη και πατήρ Γεώργιος Ζάρος από το Βουλιαράτες µε τα Άγια άμφιά τους, τα οποία είχαν φυλαγμένα στο σεντούκι τους και τους Δεροπολίτες μικρούς και μεγάλους, εισήλθαν νικητές στην θριαμβεύουσα Εκκλησία του Χριστού και έλαβαν Θεία Κοινωνία μετά από 23-24 ολόκληρα χρόνια διωγμού. Το 2000 τοποθετήθηκε ιερέας για την περιοχή της Κάτω Δερόπολης, µε έδρα τη Δερβιτσάνη, ο ιερομόναχος Τιμόθεος Φλέγκας από την Αθήνα''.<ref>{{Cite web|url=http://ikee.lib.auth.gr/record/122863/files/PAPPA%20EFTIXIA.pdf|title=Η ΕΠΑΡΧΙΑ ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΤΗΣ Β. ΗΠΕΙΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗ ΝΕΩΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟ|last=ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΘ. ΠΑΠΠΑ|first=|ημερομηνία=|year=2009|website=|publisher=|page=352|publication-place=Θεσσαλονίκη|archiveurl=https://web.archive.org/web/20180214140652/http://ikee.lib.auth.gr/record/122863/files/PAPPA%20EFTIXIA.pdf|archivedate=14 Φεβρουαρίου 2018|accessdate=14 Φεβρουαρίου 2018}}</ref>
Στο θρήσκευμα οι Δερβιτσιώτες είναι [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ελληνορθόδοξοι χριστιανοί]]. Στα τέλη του 1990 η Ορθόδοξη πίστη των Ελλήνων, που δεν έσβησε ποτέ, θα εκδηλωθεί ελεύθερα, αλλά λίγο τραυματισμένη µόνο, από τη γενιά του 1970 και μετά. Το ξεκίνημα ξανά της ελεύθερης πίστης στον Τριαδικό Θεό έγινε στις 12 Δεκεμβρίου 1990 ανήμερα της εορτής του Αγ. Σπυρίδωνα, µε μικρή εκκλησιαστική εκδήλωση που έγινε στη Δερβιτσάνη από τον πατέρα Μιχαήλ Ντάκο και το ποίμνιο της ενορίας του. '''25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1990'''. Οι τρεις ηλικιωμένοι εναπομείναντες Δροπολίτες ιερείς, πατήρ Κωνσταντίνος Μπατζιάκας από το Ζερβάτες, πατήρ Μιχαήλ Ντάκος από τη Δερβιτσάνη και πατήρ Γεώργιος Ζάρος από το Βουλιαράτες µε τα Άγια άμφιά τους, τα οποία είχαν φυλαγμένα στο σεντούκι τους και τους Δεροπολίτες μικρούς και μεγάλους, εισήλθαν νικητές στην θριαμβεύουσα Εκκλησία του Χριστού και έλαβαν Θεία Κοινωνία μετά από 23-24 ολόκληρα χρόνια διωγμού. Το 2000 τοποθετήθηκε ιερέας για την περιοχή της Κάτω Δερόπολης, µε έδρα τη Δερβιτσάνη, ο ιερομόναχος Τιμόθεος Φλέγκας από την Αθήνα''.<ref>{{Cite web|url=http://ikee.lib.auth.gr/record/122863/files/PAPPA%20EFTIXIA.pdf|title=Η ΕΠΑΡΧΙΑ ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΤΗΣ Β. ΗΠΕΙΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗ ΝΕΩΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟ|last=ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΘ. ΠΑΠΠΑ|first=|ημερομηνία=|year=2009|website=|publisher=|page=352|publication-place=Θεσσαλονίκη|archiveurl=https://web.archive.org/web/20180214140652/http://ikee.lib.auth.gr/record/122863/files/PAPPA%20EFTIXIA.pdf|archivedate=14 Φεβρουαρίου 2018|accessdate=14 Φεβρουαρίου 2018}}</ref>


=== Ιεροί ναοί και παρεκκλήσια ===
=== Ιεροί ναοί και παρεκκλήσια ===
Γραμμή 26: Γραμμή 26:
*Το παρεκκλήσι Αγίου Γεωργίου (στην Κολορτσή)
*Το παρεκκλήσι Αγίου Γεωργίου (στην Κολορτσή)
*Το παρεκκλήσι τοῦ Προφήτου Ηλία, (ερειπωμένον άνωθεν τῆς «Μισιαγιάδας» και παρά την θέσιν «Κασαλάτα»)
*Το παρεκκλήσι τοῦ Προφήτου Ηλία, (ερειπωμένον άνωθεν τῆς «Μισιαγιάδας» και παρά την θέσιν «Κασαλάτα»)
*Το παρεκκλήσι του Αγίου Αθανασίου, ἐρειπωμένον, στην θέση «Ζιάγκα»
*Το παρεκκλήσι του Αγίου Αθανασίου, ἐρειπωμένον, στην θέση «Ζιάγκα»


== Σύγχρονη εποχή ==
== Σύγχρονη εποχή ==

Έκδοση από την 23:07, 17 Φεβρουαρίου 2020

Δερβιτσάνη
Τοποθεσία στο χάρτη
Τοποθεσία στο χάρτη
Δερβιτσάνη
40°1′57″N 20°10′24″E
ΧώραΑλβανία
Διοικητική υπαγωγήΕπαρχία Αργυροκάστρου
Ζώνη ώραςUTC+01:00 (επίσημη ώρα)
ώρα Κεντρικής Ευρώπης
θερινή ώρα Κεντρικής Ευρώπης
UTC+02:00 (θερινή ώρα)
δεδομένα (π • σ • ε )
Δίγλωσση πινακίδα που οδηγεί στην Δερβιτσάνη

Η Δερβιτσάνη, είναι κωμόπολη στην Αλβανία[1],ελληνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου. Βρίσκεται στο νότιο τμήμα της χώρας, στο νομό Αργυροκάστρου και συγκεκριμένα στην πρώην Επαρχία της Κάτω Δρόπολης. Σήμερα ανήκει στον νεοσύστατο Δήμο Δρόπολης[2]. Ο πληθυσμός του είναι ελληνικός και οι κάτοικοι του είναι χριστιανοί ορθόδοξοι. Είναι το κεφαλοχώρι της Δρόπολης και της Βορείου Ηπείρου με γύρο στα 600 σπίτια με 900 μονίμους κατοίκους και μια διασπορά με 3500 Δερβιτσιώτες σ' όλο τον κόσμο. Στη Δερβιτσάνη ο κεντρικός Ιερός Ναός (ρυθμού βασιλικής), που χτίστηκε το 1870 πάνω σε αρχαιότερο ναό, είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου.

Περιοχή

Κείται στους πρόποδες του όρους Πλατοβούνι (αλβ. Mali i Gjerë) και συνορεύει από το Νότο με το χωριό Καλογοραντζή και από Βορειοδυτικά με το χωριό Λαζαράτες (αλβ. Lazarat), Βορειοανατολικά με το ερειπωμένο χωριό Κολοριτσή (ή Κολορτσή) (αλβ. Kordhocë). Απέναντι, δηλαδή ανατολικά, απλώνεται η πεδιάδα της Δρόπολης όπου διασχίζεται από τον ποταμό Δρίνο (πιθανώς ο αρχαίος ποταμός Κέλυδνος). Απέναντι ακριβώς βρίσκεται η τεχνητή λίμνη της Ντοφτής κι o οικισμός Μπούλιω. Λίγο βορειότερα είναι το χωριό Σούχα και ο ποταμός Σωχακός. Το χωριό αποτελείται από τις συνοικίες (μαχαλάδες): Σπαθιά, Μεσοχώρι, Παλιουριά, Κατω μαχαλάς.

Ιστορικά στοιχεία

Ο παλαιότερος οικισμός αναφέρεται ως Κουκούλια {Ἐν τοῖς χρόνοις τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ἐλέγετο «Κουκούλια (ἡ)».Ἔσχε δὲ καὶ αὕτη τὴν τύχην τῶν ἄλλων ἑβδομήκοντα πόλεων τῆς Ἠπείρου, ἐρημωθεῖσα καὶ καταστραφεῖσα ὑπὸ τοῦ Ρωμαίου Στρατηγοῦ Λευκίου Αἰμιλίου Παύλου, τὸ ἔτος 167 πρὸ Χριστοῦ. ...Ἐν τοῖς χρόνοις τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας ἐλέγετο «Δέρβη»}[3].(κοντά στη Μονή Ταξιαρχών). Στο κατάστιχο του 1431 αναφέρεται Ντιβριτσιένι. Στην απογραφή του 1880 είχε χριστιανούς 900, το 1913 είχε 1.253 και το 1927 είχε 1.423.[4] Στα τέλη του 19ου αιώνα ανήκε διοικητικά στον "Καζά του Αργυροκάστρου" ενώ ο πληθυσμός του χωριού, σύμφωνα με την οθωμανική στατιστική του 1895, ήταν 1023 κάτοικοι.[5] Το 1913, στον "εθνογραφικό χάρτη της Βορείου Ηπείρου" που συνέταξε το Γενικό Στρατηγείο του Ελληνικού Στρατού, αναφέρεται ότι το χωριό κατοικείται από 1253 Έλληνες.[6] Κατά την απογραφή του 1937 της αλβανικής κυβερνήσεως αναφέρονται 1657 κάτοικοι και 302 οικογένειες.[7] Στις 3 Μαρτίου 1913 ο Ελληνικός στρατός απελευθερώνει το Αργυρόκαστρο και τα χωριά της περιοχής από τον τουρκικό ζυγό. Στις 6 Δεκεμβρίου του 1940, με τη βοήθεια των Δεροπολιτών, ο Ελληνικός στρατός απελευθέρωσε τα χωριά της Δερόπολης από τον Ιταλικό ζυγό...[8] Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σημαντικό μέρος Δερβιτσιωτών και άλλων Δροπολιτών συμμετείχαν στην αντίσταση μέσω του Τάγματος «Θανάσης Ζήκος» και του Μετώπου Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου. Στη Δερβιτσάνη ιδρύθηκε τον 16ον αι. Ιερά Μονή προς τιµήν των Ταξιαρχών. Ήταν γυναικεία μονή. Η ακίνητη περιουσία της κοινοτικής ενοριακής μονής Ταξιαρχών στη Δερβιτσάνη ήταν 90 στρεμ. χωράφια καλλιεργήσιμα ποτιστικά, 60 στρεμ. χέρσα, ένα δάσος περίπου 100 στρεμ. στην περιφέρεια της μονής, περί τα 125 αιγοπρόβατα, αγελάδες, βόες, άροτρα, 5 κυψέλες μελισσών, ιερά άμφια, σκεύη και έπιπλα διάφορα. Από τον προϋπολογισμό της διετεθόταν ποσό υπέρ των σχολείων Δερβιτσάνης και υπέρ της επαρχιακής αστικής σχολής Αργυροκάστρου.[9] Ο Άγιος Κοσμάς τον Ιούνιο του 1777 κήρυξε στην Αγία Παρασκευή της Δερβιτσάνης, όπου συνέρρευσε πλήθος κόσμου από τα γειτονικά χωριά Βάνιστα, Χάσκοβο και Καλογοραντζή˙ στη συνέχεια δε αναχώρησε από τη Δρόπολη προς το Αργυρόκαστρο.[10]

Αρχείο:Dervitsani.jpg
Ελληνικό γλέντι στην Δερβιτσάνη το δεκαπενταύγουστο του 2014

Στη Δερβιτσάνη ιδρύθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1991 και η Δημοκρατική Ένωση Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας {ΔΕΕΕΜ) ΟΜΟΝΟΙΑ.

Παιδεία

Από το 1856 λειτουργούσε στη Δερβιτσάνη Σχολείο, αφού για τη συντήρησή του τη χρονιά εκείνη κληροδοτήθηκαν σημαντικά χρηματικά ποσά. Κατά το σχολικό έτος 1872-1873 λειτουργούσε το Σχολείο, του οποίου ο μισθός του διδασκάλου πληρωνόταν από το κληροδότημα του Γεωργίου Κάλη. Κατά το σχολικό έτος 1873-1874 λειτουργούσε Αλληλοδιδακτικό Σχολείο ή Αλληλοδιδακτική Σχολή με 80 μαθητές και ένα διδάσκαλο. Κατά το σχολικό έτος 1898-1899 λειτουργούσε Δημοτικό Σχολείο με 70 μαθητές και 2 διδασκάλους. Κατά το σχολικό έτος 1911-1913 λειτουργούσε Παρθεναγωγείο, στο οποίο δίδασκε η παρθεναγωγός Βασιλική Καραπάνου. Στα 1911 οι εφοροεπίτροποι της Δερβιτσάνης Κυριάκος Οικονομίδης, Κυρίτσης Σταμούλης και Μιχαήλ Οικονομίδης επέδειξαν έντονη εκπαιδευτική δραστηριότητα, τα δε ονόματά τους επικύρωναν τα συμβόλαια των διορισμών των διδασκάλων της.[11] Το σχολικό έτος 1928-1929 το σχολείο είχε 6 τάξεις και 186 μαθητές με διδασκάλους τους: Φίλιππος Οικονομίδης και Σπυρίδων Ντρίτσος καθώς και τον Αλβανοδιδάσκαλο Αθαν. Οικονόμου. Την επόμενη σχολική χρονιά 1929-1930 το σχολείο δεν λειτούργησε κανονικά, διότι η αλβανική κυβέρνηση έκλεισε τα κοινοτικά σχολεία και επέβαλε την αλβανική. Αυτή η υπόθεση κατέληξε στην προσφυγή της Μειονότητας στην Κοινωνία των Εθνών το 1934.[7]

Θρησκεία

Στο θρήσκευμα οι Δερβιτσιώτες είναι Ελληνορθόδοξοι χριστιανοί. Στα τέλη του 1990 η Ορθόδοξη πίστη των Ελλήνων, που δεν έσβησε ποτέ, θα εκδηλωθεί ελεύθερα, αλλά λίγο τραυματισμένη µόνο, από τη γενιά του 1970 και μετά. Το ξεκίνημα ξανά της ελεύθερης πίστης στον Τριαδικό Θεό έγινε στις 12 Δεκεμβρίου 1990 ανήμερα της εορτής του Αγ. Σπυρίδωνα, µε μικρή εκκλησιαστική εκδήλωση που έγινε στη Δερβιτσάνη από τον πατέρα Μιχαήλ Ντάκο και το ποίμνιο της ενορίας του. 25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1990. Οι τρεις ηλικιωμένοι εναπομείναντες Δροπολίτες ιερείς, πατήρ Κωνσταντίνος Μπατζιάκας από το Ζερβάτες, πατήρ Μιχαήλ Ντάκος από τη Δερβιτσάνη και πατήρ Γεώργιος Ζάρος από το Βουλιαράτες µε τα Άγια άμφιά τους, τα οποία είχαν φυλαγμένα στο σεντούκι τους και τους Δεροπολίτες μικρούς και μεγάλους, εισήλθαν νικητές στην θριαμβεύουσα Εκκλησία του Χριστού και έλαβαν Θεία Κοινωνία μετά από 23-24 ολόκληρα χρόνια διωγμού. Το 2000 τοποθετήθηκε ιερέας για την περιοχή της Κάτω Δερόπολης, µε έδρα τη Δερβιτσάνη, ο ιερομόναχος Τιμόθεος Φλέγκας από την Αθήνα.[12]

Ιεροί ναοί και παρεκκλήσια

  • Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου
  • Ιερά Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών (Ασωμάτων)
  • Το παρεκκλήσι της Αγίας Βαρβάρας
  • Το παρεκκλήσι της Αγίας Άννης
  • Το παρεκκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής (Παναγιάς)
  • Το παρεκκλήσι της Αγίας Παρασκευής
  • Το παρεκκλήσι Αγίου Γεωργίου (στην Κολορτσή)
  • Το παρεκκλήσι τοῦ Προφήτου Ηλία, (ερειπωμένον άνωθεν τῆς «Μισιαγιάδας» και παρά την θέσιν «Κασαλάτα»)
  • Το παρεκκλήσι του Αγίου Αθανασίου, ἐρειπωμένον, στην θέση «Ζιάγκα»

Σύγχρονη εποχή

Σήμερα στο χωριό έχουν απομείνει λίγοι κάτοικοι, ένεκα του γεγονότος ότι οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν μεταναστεύσει στην Ελλάδα, ήδη από τις απαρχές της πτώσης του καθεστώτος του Ενβέρ Χότζα. Στο χωριό, ο πληθυσμός αυξάνεται αρκετά κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, όταν οι μετανάστες επιστρέφουν λόγω διακοπών. Η Δερβιτσάνη, όπως σχεδόν και όλα τα χωριά της Δρόπολης, αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα λόγω της έλλειψης νερού (πόσιμου και ποτιστικού), αλλά και των συχνών διακοπών ρεύματος.

Ζωή

Η ζωή των κατοίκων του χωριού είναι κυρίως αγροτοκτηνοτροφική. Σήμερα έχουν συσταθεί και διάφορες επιχειρήσεις εμπορικές και βιοτεχνικές. Στο παρελθόν το χωριό είχε μεγάλο αριθμό αιγοπροβάτων και βοοειδών. Σήμερα αυτός ο αριθμός είναι εξαιρετικά χαμηλός εν συγκρίσει με πριν. Την περίοδο του Υπαρκτού Σοσιαλισμού του Ενβέρ Χότζα, το μεγαλύτερο μέρος του γυναικείου πληθυσμού απασχολούνταν σε αγροτικές εργασίες στα χωράφια της πεδιάδας της Δρόπολης στον Γεωργικό Συνεταιρισμό που ιδρύθηκε το 1959 ως Γεωργικός Συνεταιρισμός Γοραντζής αποτελούμενος από τα χωριά Δερβιτσάνη, Βάνιστα και Γοραντζή και λειτούργησε για 10 χρόνια, κατόπιν ενώθηκε µε τα άλλα χωριά της Κάτω Δρόπολης (σύνολο 17) σε ένα Συνεταιρισμό «Ανώτερου τύπου» µε κέντρο την Γράψη. Ενώ αρκετοί άνδρες απασχολούνταν σε δημόσιες επιχειρήσεις στην πόλη του Αργυρόκαστρου.

Τοπωνύμια

Κουκούλια, Δολιανή, Σπαθιά, Μεσοχώρι, Παλιουριά, Αμεραλή, Παλιάμπελα, Κατωμαχαλάς, Τρύπα του Μήνου, Καρυοπούλα, Σπαχή, Άγιος Αθανάσιος, Ζιάγκα, Παναγιοπούλα, Γούρα του Γούμενου, Σγκόρα, Λουΐζη, Γκουριάνι, Καρυές, Στρούγκα Σταμούλη, Παπαδιά, Βαλομάντρι, Μηλικοκιά, Πυριέλη, Σπιθάρι, Κήποι της Κουκούλιας, Μπιστούρες του Νιάρτση, Πηγάδι του Μοναστηριού, Μεγάλος Πλάτανος, Αμπέλια Ζέρβα, Βρύση Νιάρτση, Μισιαγιάδα, Κασαλάτα, Στρουμπενό, Γιαννίτσια, Χασογιάννη, Χαριστίκι, Μπάτιστα, Τσικιδέκια, Νταουτζιάδες, Λαπάτσα, Ζιουζιουνιάτικα, Φράξος, Νεροσιό, Πογαρό, Ασφάκα, Ποριά, Παλαιοχώραφα, Μπούλιω, Ζεστό, Παραλίβαδο, Μεσονήσι, Μποντομός, Νεραζή, Το μεγάλο Τσαΐρι, Μαλουκά, Γεράνι, Καμάρα, Ριζά, Μύλοι, Λυκούρα, Νιβίτικα, Σιαδάκια, Τρεκουλάκια, Νιάρτση, Γούρα του Γοργού, Λάκκος της Δολιανής, Μεγαλάκκος, Σαραντινός, Ίσος, Γκαζιουνάρα, Νταμπόρι, Σερτός του «Καλόγερου», Χάνι, Μουσιά, Μικρή Μογγίλα, Μεγάλη Μογγίλα, Σκυλοχώραφα...

Κλίμα

Στη Δερβιτσάνη το κλίμα είναι Μεσογειακό ζεστό και εύκρατο. Η βροχή στη Δερβιτσάνη πέφτει κυρίως το χειμώνα, με σχετικά λίγη βροχή το καλοκαίρι. Στην ταξινόμηση κατά Κέππεν, το κλίμα αυτό ταξινομείται ως Csa (Μεσογειακό ενδοχώρας: Ήπιοι χειμώνες, ξηρό και πολύ ζεστό θέρος. Έχουμε τουλάχιστον τρεις φορές περισσότερες βροχοπτώσεις τον υγρότερο μήνα του χειμώνα απ' ό,τι τον ξηρότερο μήνα του καλοκαιριού, και στον ξηρότερο μήνα του καλοκαιριού οι βροχοπτώσεις είναι λιγότερο από 30 mm). Η θερμοκρασία εδώ είναι κατά μέσο όρο 14,5°C. Σε ένα χρόνο, η μέση βροχόπτωση είναι 1574 mm. Ο ξηρότερος μήνας είναι ο Ιούλιος, με βροχόπτωση 19 mm. Τον Δεκέμβριο, η βροχόπτωση φτάνει στο ανώτατο σημείο της, με μέσο όρο 284 mm. Ο θερμότερος μήνας του έτους είναι ο Ιούλιος, με μέση θερμοκρασία 23,5°C. Ο Ιανουάριος είναι ο πιο κρύος μήνας του έτους με μέση θερμοκρασία 5,8°C. Η διαφορά στις βροχοπτώσεις μεταξύ του ξηρότερου μήνα και του πιο υγρού είναι 265 mm. Η διακύμανση της ετήσιας θερμοκρασίας είναι περίπου 17,7°C.

Κλιματικά δεδομένα Δερβιτσάνης
Μήνας Ιαν Φεβ Μάρ Απρ Μάι Ιούν Ιούλ Αύγ Σεπ Οκτ Νοε Δεκ Έτος
Μέση Μέγιστη °C (°F) 9.7 11.2 13.9 17.6 22.4 27.0 29.9 29.9 25.8 20.2 14.9 11.0 19,46
Μέση Μηνιαία °C (°F) 5.8 7.2 9.6 12.8 17.1 21.1 23.5 23.5 20.1 15.4 10.8 7,2 14,51
Μέση Ελάχιστη °C (°F) 1.9 3.2 5.3 8,1 11.9 15.3 17.2 17.2 14.5 10.6 6.8 3.4 9,62
Υετός mm (ίντσες) 220 210 143 100 66 31 19 28 77 154 242 284 1,574
Πηγή: climate-data.org [1]

Πρόσωπα

  • Αθανάσιος Μήλιος (Μήλλος) (1870-1927) λόγιος και λαογράφος
  • Γιάννης Λίλλης (1916-10 Ιουνίου 1965) λογοτέχνης
  • Ιωάννης Διαμάντης (1910-1955) δικηγόρος.[13]
  • Μιχαήλ Χαράλαμπος Μάνος (1910-1973) διανοούμενος
  • Νικόλαος Μπάκος
  • Νικόλαος Σύρμος (1902-1987)[14]
  • Θόδωρος Μάλλιος
  • Λευτέρης Μήλος (1966 - 1997) ποδοσφαιριστής.
  • Γεώργιος Χαραλάμπους Παπαδόπουλος διπλωμάτης και συγγραφέας

Παραπομπές

  1. ↑ «Τοποθεσία Δερβιτσάνης». 
  2. ↑ «Νόμος Διοικητικής Διαίρεσης Αριθμ. 115/2014» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 24 Σεπτεμβρίου 2015. 
  3. ↑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ (1978). «Η ΔΕΡΒΗΤΣΑΝΗ ΤΗΣ ΚΑΤΩ ΔΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟΥ». 
  4. ↑ ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΘ. ΠΑΠΠΑ (2009). «Η ΕΠΑΡΧΙΑ ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΤΗΣ Β. ΗΠΕΙΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗ ΝΕΩΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟ» (PDF). σελ. 203. 
  5. ↑ Μιχάλης Κοκολάκης, "Η τουρκική στατιστική της Ηπείρου στο Σαλναμέ του 1895" [σελ.34 (276)]. Στο: Βασίλης Παναγιωτόπουλος, Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, Δημήτρης Δημητρόπουλος, Μιχάλης Κοκολάκης και Ευδοκία Ολυμπίτου (επιμ.), Πληθυσμοί και οικισμοί του ελληνικού χώρου. Ιστορικά μελετήματα [σελ. 280 (276)]. Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών/Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Αθήνα 2003, Αρχειοθέτηση 1 Φεβρ.2017. Ανάκτηση 12 Φεβρ.2018
  6. ↑ Γενικόν Στρατηγείον Ελληνικού Στρατού, ''Χάρτης Εθνογραφικός της Βορείου Ηπείρου τω 1913. Εθνολογική στατιστική της Βορείου Ηπείρου τω 1913'', Τύποις "Άγκυρας" - Ι. Κουμένου, Θεσσαλονίκη 1919, σελ. 10. Αρχειοθετήθηκε 12 Φεβρ.2018. Ανακτήθηκε 12 Φεβρ.2018
  7. ↑ 7,0 7,1 ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΧΑΡ. (1981). Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΙΟΝΟΤΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟΝ ΑΥΤΗΣ ΖΗΤΗΜΑ. ΙΩΑΝΝΙΝΑ: ΙΒΕ. σελίδες 48,55–56,. 
  8. ↑ ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΘ. ΠΑΠΠΑ. «Η ΕΠΑΡΧΙΑ ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΤΗΣ Β. ΗΠΕΙΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗ ΝΕΩΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟ» (PDF). σελ. 315. 
  9. ↑ ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΘ. ΠΑΠΠΑ (2009). «Η ΕΠΑΡΧΙΑ ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΤΗΣ Β. ΗΠΕΙΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗ ΝΕΩΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟ» (PDF). σελ. 100. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 14 Φεβρουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2018. 
  10. ↑ ΚΟΛΤΣΙΔΑ, ΑΘΗΝΑ (2008). «Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΥΣΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ» (PDF). ΤΜΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ. σελ. 111. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 14 Φεβρουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2018. 
  11. ↑ ΚΟΛΤΣΙΔΑ, ΑΘΗΝΑ (2008). «Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΥΣΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ» (PDF). ΤΜΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ. σελ. 165,304. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 14 Φεβρουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2018. 
  12. ↑ ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΘ. ΠΑΠΠΑ (2009). «Η ΕΠΑΡΧΙΑ ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΤΗΣ Β. ΗΠΕΙΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗ ΝΕΩΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟ» (PDF). Θεσσαλονίκη. σελ. 352. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 14 Φεβρουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2018. 
  13. ↑ «Εάν δε φύγεις μέσα σε 24 ώρες, θα σε εκτελέσουν»από mixanitouxronou.gr. Αρχειοθετήθηκε 6 Φεβρ.2017. Ανακτήθηκε 14 Φεβρ.2018
  14. ↑ ΣΥΡΜΟΥ, ΦΩΤΙΟΥ (1998). Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΗΚΕ- ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΥΡΜΟΣ («Δωδώνη» έκδοση). ΑΘΗΝΑ. ISBN 960-248-955-3. 

Βιβλιογραφία

  • Γρηγόρης Κατσαλίδας (επιμέλεια Νίκου Υφαντή), Η Ταυτότητα του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, Ιωάννινα 2004
  • Νικ. Θωμ. Υφαντή, Η Βόρειος Ήπειρος. Χθες και Σήμερα

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Δερβιτσάνη&oldid=8079053"