Σαλιχλή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
| Γραμμή 24: | Γραμμή 24: | ||
Πριν την έκρηξη του [[Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄Παγκοσμίου Πολέμου]] η πόλη ήταν χωρισμένη σε δύο συνοικίες (Κάτω και Επάνω Σαλιχλή) και υπολογίζεται πως είχε πληθυσμό 7.500 κατοίκων, με την πλειοψηφία τους να είναι μουσουλμάνοι (Τούρκοι και [[Κιρκασία|Κιρκάσιοι]]). Παράλληλα διέθετε σημαντική ελληνική κοινότητα 2.000 ατόμων, η οποία αυξήθηκε πληθυσμιακά μετά το [[1870]] από [[Έλληνες]] που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή ερχόμενοι από το [[Ακχισάρ|Αξάρι]], τη [[Νίγδη]], το [[Αϊδίνιο]], την [[Καισαρεία]], τη [[Φιλαδέλφεια (Μικρά Ασία)|Φιλαδέλφεια]] κ.α.<ref>''Μικρασιατικά Χρονικά'', 1959, σελ. 378.</ref>. Η ελληνική κοινότητα ήταν - σε αντίθεση με τους γειτονικούς ελληνικούς πληθυσμούς - κατά κύριο λόγο ελληνόφωνη και η πλειοψηφία των μελών της ευκατάστατη. Διέθετε δύο εκπαιδευτικά ιδρύματα (αρρεναγωγείο και παρθεναγωγείο) και μια κεντρική εκκλησία (Ι.Ν. Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης)<ref>''Μικρασιατικά Χρονικά'', 1959, σελ. 377, 381.</ref>. Ο πληθυσμός της πόλης περιελάμβανε επίσης 200 Εβραίους και μερικές οικογένειες [[Αρμένιοι|Αρμενίων]]<ref name=Mikrasiatika>''Μικρασιατικά Χρονικά'', 1959, σελ. 377.</ref>. |
Πριν την έκρηξη του [[Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄Παγκοσμίου Πολέμου]] η πόλη ήταν χωρισμένη σε δύο συνοικίες (Κάτω και Επάνω Σαλιχλή) και υπολογίζεται πως είχε πληθυσμό 7.500 κατοίκων, με την πλειοψηφία τους να είναι μουσουλμάνοι (Τούρκοι και [[Κιρκασία|Κιρκάσιοι]]). Παράλληλα διέθετε σημαντική ελληνική κοινότητα 2.000 ατόμων, η οποία αυξήθηκε πληθυσμιακά μετά το [[1870]] από [[Έλληνες]] που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή ερχόμενοι από το [[Ακχισάρ|Αξάρι]], τη [[Νίγδη]], το [[Αϊδίνιο]], την [[Καισαρεία]], τη [[Φιλαδέλφεια (Μικρά Ασία)|Φιλαδέλφεια]] κ.α.<ref>''Μικρασιατικά Χρονικά'', 1959, σελ. 378.</ref>. Η ελληνική κοινότητα ήταν - σε αντίθεση με τους γειτονικούς ελληνικούς πληθυσμούς - κατά κύριο λόγο ελληνόφωνη και η πλειοψηφία των μελών της ευκατάστατη. Διέθετε δύο εκπαιδευτικά ιδρύματα (αρρεναγωγείο και παρθεναγωγείο) και μια κεντρική εκκλησία (Ι.Ν. Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης)<ref>''Μικρασιατικά Χρονικά'', 1959, σελ. 377, 381.</ref>. Ο πληθυσμός της πόλης περιελάμβανε επίσης 200 Εβραίους και μερικές οικογένειες [[Αρμένιοι|Αρμενίων]]<ref name=Mikrasiatika>''Μικρασιατικά Χρονικά'', 1959, σελ. 377.</ref>. |
||
Το Σαλιχλή διέθετε πλούσια αγροτική παραγωγή (σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, βαμβάκι, όπιο, φρούτα κ.ά), που σε συνδυασμό με τη σιδηροδρομική σύνδεση με το λιμάνι της Σμύρνης οδήγησε στη μεγάλη οικονομική ανάπτυξη της περιοχής<ref>''Μικρασιατικά Χρονικά'', 1959, σελ. 380.</ref> που εξελίχθηκε σε βιομηχανικό και εμπορικό κέντρο<ref name=Mikrasiatika/>. |
Το Σαλιχλή διέθετε πλούσια αγροτική παραγωγή (σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, βαμβάκι, όπιο, φρούτα κ.ά), που σε συνδυασμό με τη σιδηροδρομική σύνδεση με το λιμάνι της Σμύρνης οδήγησε στη μεγάλη οικονομική ανάπτυξη της περιοχής<ref>''Μικρασιατικά Χρονικά'', 1959, σελ. 380.</ref>, που εξελίχθηκε σε βιομηχανικό και εμπορικό κέντρο<ref name=Mikrasiatika/>. |
||
Στις 23 Ιουνίου του 1920, δυνάμεις του [[Ελληνικός στρατός|Ελληνικού Στρατού]] υπό τον ανθυπολοχαγό Γ. Αγριτέλλη κατέλαβαν το Σαλιχλή κατά τη διάρκεια της [[Μικρασιατική εκστρατεία|Μικρασιατικής Εκστρατείας του 1919-1922]]. Η πόλη παρέμεινε υπό ελληνικό έλεγχο μέχρι το Σεπτέμβριο του [[1922]]. Μάλιστα στις [[5 Σεπτεμβρίου]] του ίδιου έτους διεξήχθη στην περιοχή νικηφόρα για τις ελληνικές δυνάμεις μάχη, ανάμεσα στο 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων (με επικεφαλής τον [[Νικόλαος Πλαστήρας|Νικόλαο Πλαστήρα]]) και σε τουρκική μεραρχία ιππικού, στα πλαίσια της κάλυψης της υποχώρησης τριών ελληνικών μεραρχιών που κινδύνευαν να κυκλωθούν από τα αντίπαλα στρατεύματα<ref name=Ele/><ref>''Μικρασιατικά Χρονικά'', 1959, σελ. 384.</ref>. Κατόπιν το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων υποχώρησε συντεταγμένα από την κωμόπολη<ref>[[Ιωάννης Καψής|Γιάννη Π. Καψή]], ''Χαμένες Πατρίδες'', Νέα Σύνορα-Α.Α. Λιβάνη, Αθήνα 1989, σελ. 251.</ref>. Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, ο ελληνικός στρατός κατά την αποχώρησή του από το Σαλιχλή προχώρησε σε σημαντικές καταστροφές εφαρμόζοντας τακτική καμένης γης<ref>Sydney Nettleton Fisher, ''The Middle East: a history'', Alfred A. Knopf, New York 1969, σελ. 386.</ref>. |
Στις 23 Ιουνίου του 1920, δυνάμεις του [[Ελληνικός στρατός|Ελληνικού Στρατού]] υπό τον ανθυπολοχαγό Γ. Αγριτέλλη κατέλαβαν το Σαλιχλή κατά τη διάρκεια της [[Μικρασιατική εκστρατεία|Μικρασιατικής Εκστρατείας του 1919-1922]]. Η πόλη παρέμεινε υπό ελληνικό έλεγχο μέχρι το Σεπτέμβριο του [[1922]]. Μάλιστα στις [[5 Σεπτεμβρίου]] του ίδιου έτους διεξήχθη στην περιοχή νικηφόρα για τις ελληνικές δυνάμεις μάχη, ανάμεσα στο 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων (με επικεφαλής τον [[Νικόλαος Πλαστήρας|Νικόλαο Πλαστήρα]]) και σε τουρκική μεραρχία ιππικού, στα πλαίσια της κάλυψης της υποχώρησης τριών ελληνικών μεραρχιών που κινδύνευαν να κυκλωθούν από τα αντίπαλα στρατεύματα<ref name=Ele/><ref>''Μικρασιατικά Χρονικά'', 1959, σελ. 384.</ref>. Κατόπιν το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων υποχώρησε συντεταγμένα από την κωμόπολη<ref>[[Ιωάννης Καψής|Γιάννη Π. Καψή]], ''Χαμένες Πατρίδες'', Νέα Σύνορα-Α.Α. Λιβάνη, Αθήνα 1989, σελ. 251.</ref>. Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, ο ελληνικός στρατός κατά την αποχώρησή του από το Σαλιχλή προχώρησε σε σημαντικές καταστροφές εφαρμόζοντας τακτική καμένης γης<ref>Sydney Nettleton Fisher, ''The Middle East: a history'', Alfred A. Knopf, New York 1969, σελ. 386.</ref>. |
||
Έκδοση από την 17:19, 15 Ιανουαρίου 2020
| Σαλιχλή | |
|---|---|
 | |
  Σαλιχλή | |
| Διοικητική υπαγωγή | Επαρχία Μανίσας[1][2] |
| Ζώνη ώρας | UTC+03:00 |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Το Σαλιχλή ή Σαλιχλί (τουρκ: Salihli) είναι πόλη της Τουρκίας στην επαρχία Μανίσας (ελλην. Μαγνησίας) του διαμερίσματος του Αιγαίου. Σύμφωνα με την απογραφή του 2009 ο πληθυσμός του Σαλιχλή ανέρχεται σε 155.333 κατοίκους (96.503 εντός πολεοδομικού σχεδίου).
Τοποθεσία
Το Σαλιχλή (125 μέτρα υψόμετρο) είναι κτισμένο σε εύφορη πεδιάδα κοντά (νοτίως) στον ποταμό Έρμο (Τουρκικά: Gediz, προφορά: Γκεντίζ), σε απόσταση 96 χιλιομέτρων ανατολικά της Σμύρνης[3]. Σε κοντινή απόσταση βρίσκονται τα ερείπια των αρχαίων Σάρδεων καθώς και ιαματικές πηγές.
Ιστορία
Το 1845, σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής εκείνου του έτους, στο Σαλιχλή ζούσαν 278 οικογένειες[4]. Η πόλη γνώρισε σημαντική ανάπτυξη κατά το β΄ μισό του 19ου αιώνα όταν συνδέθηκε σιδηροδρομικώς με τη Σμύρνη. Κατά τον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897 έχασαν τη ζωή τους αρκετοί Τούρκοι κάτοικοι του Σαλιχλή που συμμετείχαν στις πολεμικές επιχειρήσεις ως κληρωτοί και επιστρατευμένοι στις τάξεις του Οθωμανικού Στρατού[5]. Σύμφωνα με οθωμανική απογραφή του 1908 στον κασαμπά (κωμόπολη, οχυρωμένη πόλη) του Σαλιχλή κατοικούσαν 4.441 άτομα (3.002 μουσουλμάνοι, 1.139 Έλληνες, 215 Εβραίοι και 85 Αρμένιοι)[6].
Πριν την έκρηξη του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου η πόλη ήταν χωρισμένη σε δύο συνοικίες (Κάτω και Επάνω Σαλιχλή) και υπολογίζεται πως είχε πληθυσμό 7.500 κατοίκων, με την πλειοψηφία τους να είναι μουσουλμάνοι (Τούρκοι και Κιρκάσιοι). Παράλληλα διέθετε σημαντική ελληνική κοινότητα 2.000 ατόμων, η οποία αυξήθηκε πληθυσμιακά μετά το 1870 από Έλληνες που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή ερχόμενοι από το Αξάρι, τη Νίγδη, το Αϊδίνιο, την Καισαρεία, τη Φιλαδέλφεια κ.α.[7]. Η ελληνική κοινότητα ήταν - σε αντίθεση με τους γειτονικούς ελληνικούς πληθυσμούς - κατά κύριο λόγο ελληνόφωνη και η πλειοψηφία των μελών της ευκατάστατη. Διέθετε δύο εκπαιδευτικά ιδρύματα (αρρεναγωγείο και παρθεναγωγείο) και μια κεντρική εκκλησία (Ι.Ν. Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης)[8]. Ο πληθυσμός της πόλης περιελάμβανε επίσης 200 Εβραίους και μερικές οικογένειες Αρμενίων[9].
Το Σαλιχλή διέθετε πλούσια αγροτική παραγωγή (σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, βαμβάκι, όπιο, φρούτα κ.ά), που σε συνδυασμό με τη σιδηροδρομική σύνδεση με το λιμάνι της Σμύρνης οδήγησε στη μεγάλη οικονομική ανάπτυξη της περιοχής[10], που εξελίχθηκε σε βιομηχανικό και εμπορικό κέντρο[9].
Στις 23 Ιουνίου του 1920, δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού υπό τον ανθυπολοχαγό Γ. Αγριτέλλη κατέλαβαν το Σαλιχλή κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας του 1919-1922. Η πόλη παρέμεινε υπό ελληνικό έλεγχο μέχρι το Σεπτέμβριο του 1922. Μάλιστα στις 5 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους διεξήχθη στην περιοχή νικηφόρα για τις ελληνικές δυνάμεις μάχη, ανάμεσα στο 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων (με επικεφαλής τον Νικόλαο Πλαστήρα) και σε τουρκική μεραρχία ιππικού, στα πλαίσια της κάλυψης της υποχώρησης τριών ελληνικών μεραρχιών που κινδύνευαν να κυκλωθούν από τα αντίπαλα στρατεύματα[3][11]. Κατόπιν το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων υποχώρησε συντεταγμένα από την κωμόπολη[12]. Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, ο ελληνικός στρατός κατά την αποχώρησή του από το Σαλιχλή προχώρησε σε σημαντικές καταστροφές εφαρμόζοντας τακτική καμένης γης[13].
Επιφανείς κάτοικοι
- Τάσος Αθανασιάδης (1913-2006), Έλληνας συγγραφέας και ακαδημαϊκός[14].
Παραπομπές
- ↑ GEOnet Names Server. 11 Ιουνίου 2018. 11849399.
- ↑ GEOnet Names Server. 11 Ιουνίου 2018. -768858.
- ↑ 3,0 3,1 Σύγχρονος Εγκυκλοπαιδεία Ελευθερουδάκη, τόμος 21, σελ. 300.
- ↑ Από αυτές οι 33 ήταν ελληνικές και οι υπόλοιπες μουσουλμανικές (βλ. Colin Imber,Keiko Kiyotaki, Frontiers of Ottoman Studies, I.B.Tauris, 2005, vol. 1, σελ. 150).
- ↑ Μικρασιατικά Χρονικά, Σύγγραμμα περιοδικόν εκδιδόμενον υπό του τμήματος Μικρασιατικών Μελετών της Ενώσεως Σμυρναίων, τόμος όγδοος, Αθήναι 1959, σελ. 379.
- ↑ Imber,Kiyotaki, 2005, σελ. 151.
- ↑ Μικρασιατικά Χρονικά, 1959, σελ. 378.
- ↑ Μικρασιατικά Χρονικά, 1959, σελ. 377, 381.
- ↑ 9,0 9,1 Μικρασιατικά Χρονικά, 1959, σελ. 377.
- ↑ Μικρασιατικά Χρονικά, 1959, σελ. 380.
- ↑ Μικρασιατικά Χρονικά, 1959, σελ. 384.
- ↑ Γιάννη Π. Καψή, Χαμένες Πατρίδες, Νέα Σύνορα-Α.Α. Λιβάνη, Αθήνα 1989, σελ. 251.
- ↑ Sydney Nettleton Fisher, The Middle East: a history, Alfred A. Knopf, New York 1969, σελ. 386.
- ↑ Μπίστικα, Ελένη (17 Νοεμβρίου 2012). «Με μεγάλη επιτυχία έγινε το αφιέρωμα στον Τάσο Αθανασιάδη από την Ενωση Σμυρναίων». kathimerini.gr. Η Καθημερινή. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2016.
