Διεθνές Αεροδρόμιο Ντάλες της Ουάσινγκτον

Διεθνές Αεροδρόμιο Ντάλες της Ουάσινγκτον Washington Dulles International Airport
IATA: IAD – ICAO: KIAD
Σύνοψη
Τύπος αεροδρομίου	Δημόσιο
Διαχειριστής	Metropolitan Washington Airports Authority
Πόλη που εξυπηρετεί	Ουάσινγκτον, ΗΠΑ
Τοποθεσία	Ντάλες, ΗΠΑ
Συντεταγμένες	38°56′40″N 077°27′21″W
Ιστοσελίδα	http://www.flydulles.com
Διάδρομοι αεροδρομίου
Διάδρομος Μήκος Επιφάνεια πόδια μέτρα 1L/19R 2,865 Ασφάλτος 1C/19C 3,505 Ασφάλτος 1R/19L 3,505 Ασφάλτος 12/30 3,202 Ασφάλτος
Στατιστικά στοιχεία
Επιβάτες 21,969,094 1.5% Κίνηση αεροσκαφών 264,785

Το αεροδρόμιο Washington Dulles International Airport, πήρε το όνομα του από τον John Foster Dulles, υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ από το 1953 έως το 1959. Βρίσκεται στο Ντάλες της Βιρτζίνια, σε απόσταση περίπου 40 χιλιομέτρων από την πόλη της Ουάσινγκτον. Αρχιτέκτονας του συγκροτήματος ήταν ο Eero Saarinen. Το τερματικό κτίριο κόστισε 108.3 εκατομμύρια δολάρια. Το αεροδρόμιο έχει 139 πύλες και τέσσερεις διαδρόμους απογείωσης, ενώ έχει προγραμματιστεί η κατασκεή ενός πέμπτου.  Κτισμένο το 1962 για να εξυπηρετήσει μέχρι 6 εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο το Washington Dulles International Airport ήταν στην εποχή της κατασκευής του ένα από τα πιο σύχρονα αεροδρόμια. Με τον αριθμό των επισκεπτών να αυξάνεται, στο αεροδρόμιο έχουν γίνει πολλαπλές επεκτάσεις, το 1977, το 1982, το 1996, το 1998 και το 1999.

Ιστορικά στοιχεία

Μετά το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η ανάγκη για ένα δεύτερο αεροδρόμιο που να εξυπηρετεί την περιοχή κοντά στην πρωτεύουσα (εκτός του Washington National Airport).

Μετά από έρευνα, επιλέχθηκε το 1958 η περιοχή των επαρχιών Fairfax και Loudoun στη Βιρτζίνια, 41,84 χιλιόμετρα δυτικά της Ουάσινγκτον. Η περιοχή περιβάλλονταν απο ανοιχτές καλλιεργίσιμες εκτάσεις και βρίσκοταν αρκετά μακριά από άλλα αεροδρόμια ώστε να εξασφαλίζει αρκετό εναέαριο χώρο για την προγείωση και την απογείωση πτήσεων.

Το τερματικό κτήριο

Το Μάιο του 1958, η κατασκευαστική εταιρία “Ammann and Whitney” επιλέχθηκε ως ανάδοχος του σχεδιασμού και της κατασκευαστικής επίβλεψης του αεροδρομίου. Με την εταιρία  συνεργάστηκε ο Eero Saarinen ως αρχιτέκτονας του Τερματικού Κτηρίου, του πύργου ελέγχου και των υποστηρικτικών υποδομών. Οι Burns και McDonnell έκαναν τα μηχανολογικά και ηλεκτρολογικά σχέδια και ο Ellery Husted, ως σύμβουλος master planning.

Η κατασκευή του κτηρίου ξεκίνησε το Σεπτέμβριο του 1958, επτάμιση μήνες μετά την επιλογή της τοποθεσίας, και ολοκληρώθηκε δύο χρόνια αργότερα, το 1962.

Ο αρχιτέκτονας Eero Saarinen, ήθελε με το αεροδυναμικό σχήμα και την αίσθηση της κίνησης και της απογείωσης που δίνει η οροφή να αποτυπώσει “την ψυχή του αεροδρομίου”.

Πρόκειται για μια συμπαγή κατασκευή με δύο επίπεδα, 182 μέτρα σε μήκος και 61 μέτρα σε πλάτος. Ενώ αρχικά χτίστηκε χωρίς προεκτάσεις στους διάδρομους απογείωσης για φόρτωση των αεροσκαφών, σχεδιάστηκε με τις προδιαγραφές να επεκταθεί ως και 97 από κάθε πλευρά του. Η επέκταση αυτή τελικά πραγματοποιήθηκε το 1996.

Αντιμέτωπος με την πρόκληση του σχεδιασμού της εισόδου στο κτήριο, δημιούργησε μια αρθρωτή είσοδο, προσβάσιμη με αυτοκίνητο ή με τα πόδια απέναντι στην καθιερωμένη επαναληπτικότητα του μοντερνισμού. Στο γραφείο του Saarinen εργάζοταν εκείνη την περίοδο και ο Kevin Roche με τη συμβολή του οποίου ολοκληρώθηκε ο σχεδιασμός του κτηρίου και η τελική καμπύλη μορφή του που αποτελέι τμήμα έλλειψης.

Το τερματικό κτήριο έχει δύο ορόφους: στον πρώτο στεγάζεται το τμήμα των αναχωρήσεων, των εισητηρίων και των καταστημάτων και στον δεύτερο βρίσκονται οι αφίξεις, οι αποσκευές, και ο χώρος μεταφοράς στο έδαφος.

Μια από τις βασικές καινοτομίες που σχεδιάστηκαν από τον αρχιτέκτονα είναι η προσθήκη των mobile lounges, που είναι πολυτελή οχήματα μεταφοράς των επιβατών προς τα αεροπλάνα.

Από τη ράμπα, οι επιβάτες που αναχωρούν περνούν από τον έλεγχο των εισητηρίων στη πλευρά των διαδρόμων απογείωσης, όπου μπορούν απο την πύλη τους να επιβιβαστούν στα mobile lounge. Η συμπερίληψη αυτών των οχημάτων έχει επιτρέψει στο αεροδρόμιο να λειτουργεί με ένα πολύ μεγάλο αριθμό πυλών, κάτι το οποίο σε άλλα αεροδρόμια προκαλεί σύγχυση και γενικά δεν συναντάται.Σήμερα, ένα μεγάλο τμήμα του αεροδρομίου δεν εξυπηρετείται πλέον από αυτά, αλλά από υπόγειο τρένο.

Το κτήριο συμπληρώνεται απο τον χαρακτηριστικό πύργο ελέχγου με το γυάλινο περίβλημα, ύψους 60 μέτρων.

Το Τερματικό Κτήριο έλαβε το Βραβείο εικοσιπενταετίας του Αμερικανικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτόνων το 1966 "for its vigorous, free and graceful movement which we associate with flight, while avoiding literal and obvious analogy.”

Χάρτης του αεροδρομίου

Η τομή του κτηρίου

Ο σχεδιασμός του Saarinen επικεντρώνονταν στη χρήση της αρχιτεκτονικής για τη διευκόλυνση των επιβατών στην νέα εποχή του ταξιδιού με αεροπλάνο. Ο σχεδιασμός της οροφής από πανέλα από οπλισμένο σκυρόδεμα που υποστηρίζονται από καμπυλωμένα καλώδια, εκτός της λειτουργικότητας του αποτελεί και μια εικονική σύνδεση γης-ουρανού, του ενθουσιασμού της αρχής ενός μοντέρνου ταξιδιού στον αέρα.

Η πλάκα της οροφής και τα υποστηλώματα είναι κατασκευασμένα από οπλισμένο σκυρόδεμα. Η σύνδεση μεταξύ τους γίνεται μέσω ανάρτησης σε καλώδια. Κατοψικά, το κτήριο είναι εγκιβωτισμένο σε ορθογώνιο.

Η γλυπτική επεξεργασία της τομής στο κτήριο προκύπτει από την καμπύλωση της οροφής η οποία προσδίδει το συνολικό σχήμα. Προσδίδει στο κτήριο τη χαρακτηριστική του φόρμα, ενώ έχει την αίσθηση της κίνησης και της απογέιωσης. Παράλληλα, η καμπύλωση της οροφής και όχι του πατώματος επιτρέπει στο κτήριο να επιτελεί τους λειτουργικούς σκοπούς του. Το συγκεκριμένο είδος τομής συσχετίζεται άμεσα με την κατασκευή του κτηρίου, καθώς πρόκειται για τη φυσική υλοποίηση ενός στατικού διαγράμματος. Το σχήμα είναι κατασκευαστικά επαρκές, επιτρέποντας στους κυρίως χώρους του αεροδρομίου που βρίσκονται κάτω από αυτό να είναι ελεύθερο από υποστηλώματα και άλλα δομικά στοιχεία. Αυτού του είδους η τομή είναι συχνή σε χώρους συνάθροισης πολλών ατομών καθώς είναι απαραίτητη η διευκόλυνση της κίνσησης και της συγκέντρωσής τους.