Συζήτηση:Οικογένεια Βενιζέλου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Τα περιεχόμενα της σελίδας δεν υποστηρίζονται σε άλλες γλώσσες.
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Προσκόμιση νέων στοιχείων περί της καταγωγής του Ελευθερίου Βενιζέλου-Πρόκληση προς τους φιλοβασιλικούς/αντιβενιζελικούς
(Καμία διαφορά)

Έκδοση από την 14:00, 23 Οκτωβρίου 2019

Επειδή ανέγνωσα το άρθρον περί της καταγωγής του Ελευθερίου Βενιζέλου καί θεωρώ αναγκαία την διάψευσιν τέτοιων ιστορικών ψευδών των φιλοβασιλικών, παραθέτω κάποια σχετικά αναιρετικά στοιχεία.

(1) Επί της ηλεκτρονικής διευθύνσεως με τα στοιχεία [url]http://www.tetraktys.org/frmst%20istorika.htm[/url] υπάρχει σχετικόν άρθρον, το οποίον παραθέτω ευθύς αμέσως κατωτέρω.

ΕΣ ΓΗΝ ΟΜΗΡΟΥ

(Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΞΟΡΜΗΣΙΣ ΤΩΝ ΕΤΩΝ 1909-1923 μ.Α.Τ.) Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΣΤΗΝ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΙ ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΙ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ


Το Κίνημα του Στρατιωτικού Συνδέσμου του 1909, έχον όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία κινήσεως ανορθώσεως της μετά τον ταπεινωτικό για το Ελληνικό Εθνος "πόλεμο" του 1897, επεζήτησε τήν, δια πολιτικών, συνταγματικώς ορθοδόξων μέσων, επίλυσι της βαθειά σοβούσης εθνικής κρίσεως, αναγνωρίσαν σαν πολιτικό του εκπρόσωπο τον προερχόμενο εκ Κρήτης και ανερχόμενο στα ελληνικά δημόσια πράγματα Ελευθέριο Βενιζέλο.

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Πριν προχωρήσωμε στην καθ' έκαστο ανάπτυξι των θεμάτων της συμβολής του αναλαβόντος σε κρίσιμες για το Ελληνικό Έθνος εσωτερικές και διεθνείς συγκυρίες την διοίκησι των εθνικών μας υποθέσεων, ως του Οράματος γενεών της συμβατής από απόψεως ηθικής, πολιτικής, πολιτιστικής, κοινωνικής, οικονομικής με τον προοδευτικό πατριωτισμό (όχι "σωβινισμό") της Μεγάλης Ιδέας του Ελληνισμού (:απελευθέρωσι από βάναυσο ζυγό αλυτρώτων Ελλήνων και άλλων δορυαλώτων στούς τούρκους εθνών, εθναρίων, φυλών καί λαοτήτων, 47 τον αριθμό, τής Μικράς Ασίας), θεωρούμε επάναγκες νά αναφερθούμε, διά ελαχίστων, στην καταγωγή καί ταυτότητα τής γενεάς τού Ελευθερίου Βενιζέλου. Τούτο πράττομε, διότι, τελευταίως, ωρισμένοι εχόμενοι τής εμπαθείας καί τού στείρου αντιβενιζελισμού, έκ τών καταλοίπων του τραγικού, ολεθρίου Εθνικού Διχασμού (1915 καί επέκεινα), επιχειρούντες νά σπιλώσουν τήν μνήμη αυτού τού όντως Εθνάρχου (ωθούμενοι σ' αυτήν τήν εθνικώς απαράδεκτη στάσι από μία ταύτισι πρός τά πρόσωπα τής δυναστείας τών Γκλύξμπουργκ, τά οποία, σέ κρίσιμες γιά τό Ελληνικό Εθνος στιγμές, απέδειξαν ότι δέν εταυτίσθησαν αυτά μέ τά συμφέροντα καί τους οραματισμούς τούτου, ενώ ελέγχθησαν, πολλάκις, ώς αντιστρατευόμενα τούς εθνικούς μας στόχους καί τόν εκδημοκρατισμό τής ελληνικής πολιτικής ζωής), προβαίνουν σέ μία ποταπή και εθνικώς βλαπτική αθλία διαστρέβλωσι τής ιστορίας της προελεύσεως της "αρχαίας" αττικής γενεάς (φάρας) των Βενιζέλων και της σχέσεώς της προς τον Ελληνισμό. Την χαρακτηρίζουν ως, δήθεν, προερχομένη εκ...Παλαιστίνης! Διαδίδουν αναισχύντως πως οι Βενιζέλοι είναι..."σημίται"!!! Και πως το "πραγματικό" των όνομα είναι..."Μπέν-Ζελών"!!! Αυτά, βεβαίως, είναι φαιδρότητες, εν τω άμα και αθλιότητες ρυπαντών της ελληνικής δημοσιογραφίας (και της ιστοριογραφίας). Υπάρχει το Ελληνικώτατο, το Ελληνοπελασγικό επίθετο...πένης! Ο εν Αττική, γνωστότερος πενέστης. Ο πτωχός. Ο πτωχός-πειναλέος, αλλά ο δημιουργός (ο εκ του δήμου και εργαζόμενος, ο παραγωγός έργου). (Καθ' ότι: "Πενία τέχνας κατεργάζεται"!). Οι πενέσται απετελούσαν την πρώτη εκ των κοινωνικοοικονομικών τάξεων της Αττικής. Και ήσαν πολλοί οι πένητες-"μπένητες" ("μπένοι") οι συγκροτούντες τήν τάξι τών δημιουργών τής Αττικής. Περί αυτής οί "συνταγματικοί" νομοθέτες τών Αθηνών προνοούν διά ευνοϊκών υπέρ αυτής ρυθμίσεων. Καί ό Σόλων καί ό Κλεισθένης. Η λέξι πένης έχει πρωτοελληνική, πελασγική τήν προέλευσι. Οί πανάρχαιοι κάτοικοι της Αττικής, οί πολεμήσαντες μέ τούς Ατλαντες στο καθημαγμένο σήμερον Θριάσιο Πέδιο, είναι Πελασγοί, έκ τών οποίων προήλθαν, μεταγενεστέρως οί Ίωνες. Και οί γενεές (φάρες) τής Αττικοβοιωτίας, οι ανήκουσες σε ομάδες κυνηγών καί μετέπειτα κτηνοτρόφων-γεωργών, εγκατεστάθησαν στην περιοχή, κατελθούσες από τήν Ελλοπία-Θεσπρωτία, τόσον κατά τα πανάρχαια πρωτοελληνικά χρόνια, όσο καί κατά τον 6ον, τόν 8ον, τόν 12ον, τόν 13ον καί δή τόν 15ον αιώνα μ.Α.Τ. Είναι οί Πελασγοί, οι πρωτοέλληνες, και οι Δωριείς (οί "σκλαβηνοί") Αρβωνίται (Λαπίθαι) τού νεωτέρου Ελληνισμού. Οί Πελασγοί αυτοί είναι οί Προπάτορες και Προμητέρες τών Ελλήνων, οί θεμελιωτές τού Ελληνικού Πολιτισμού, οί δέ νεώτεροι Δωριείς Αρβανίται τής Αττικοβοιωτίας, μέ όλους τούς άλλους Συνέλληνες, απηλευθέρωσαν τήν Ελλάδα από τόν τουρκικό ζυγό. Καί τά κύρια έθνη των Πελασγών, οί Ελληνες και οι Ιλλυριοί (Αλβανοί) επιβιούν, αλλά καί ή πελασγική πρωτογλώσσα υφίσταται και ομιλείται. Στην Ελλάδα έλαβε μεγάλη εξέλιξι, διεπλάσθη και κατέστη από τους λειτουργούς του μεγάλου Ελληνικού πολιτισμού εξαίσιο του πνεύματος δημιούργημα, ενώ στην Ιλλυρία διετήρησε απαρασαλεύτως, την αυτήν δομή, σύνταξι και γραμματική, ως είχε από καταβολής της. Είναι η σημερινή Αλβανική. Στην ιλλυρική ο πτωχός καλείται μπένε (μπένης-πένης). Εν Ελλάδι οι διασπαρέντες, πέραν της αττικοβοιωτίας, σ' όλη την χώρα νεώτεροι Δωριείς-Ιλλυριοί (Λιούροι), οι Λαπίθαι, όλοι αυτοί οι συμβαλόντες στην διάσωσι του Ελληνικού Έθνους από την καταστροφή και την εξαφάνισι με βάσι το επίθετο *πένης* (*μπένε*) διεμόρφωσαν έτερα σημαίνοντα καταγωγή (γονεωνυμικά) ή ιδιότητα. Έτσι προέκυψαν τα κάτωθι επίθετα: Μπένης, Μπενής, Μπένος, Μπενάκης, Μπενέκος, Μπενέας, Βένος. Και εκ τούτων Μπενι-ζέλος ή Βενι-ζέλος, όπερ σημαίνει τον πτωχούλη, τον εργατάκο. (εκ του Βενέζης: Βενεζίλιος-Βενιζέλος). Το επίσης Πελασγικόν όνομα (επίθετον) Βένης σημαίνει και τον οινοποιόν. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος έλκει την καταγωγή του από δύο *αρχαία* αττικά γένη, τους Κρεβατάδες και τους Μπενιζέλους (Βενιζέλους). Εκ των τελευταίων μία γενεά (οιονεί φάρα) μετηγκατέστη στην Κρήτη. (Ενώ άλλη δωρική, πελασγική (αρβωνιτική) γενεά (φάρα) απεδήμησε από την Βοιωτία στην Κύπρο. Είναι ή από πολλές εθνικές συγκυρίες γνωστή, ή των Γριβαίων). Μετά την βραχεία αυτή αναφορά στα της καταγωγής, της γενεαλογίας και της ετυμολογίσεως του επωνύμου του προσεγγίσαντος την πραγμάτωσι της Μεγάλης Ιδέας Ελευθερίου Βενι(η)ζέλου, προβαίνομε στην εξιστόρησι των θεμάτων, τα οποία άφορούν τήν συμβολή αύτού στήν διαμόρρφωσι καί κατοχύρωσι τών συνόρων τής 'Ελλάδος, διά μέσου τών διεθνών συνθηκών. Πραγματευόμενοι, εν τω παρόντι, τα του δημοσίου εν Ελλαδική βίου του Κρητός πολιτικού και στεφανηφόρου αγωνιστού του ιδεώδους της επιδιώξεως της πραγματώσεως της Εθνικής Ιδέας, της Μεγάλης Πατριωτικής Ιδέας, της Εθνικής Ολοκληρώσεως, διά της επιδείξεως αποφασιστικότητος πολεμικών πρωτοβουλιών και πνεύματος εθνικής καταλαγιάσεως-ομοψυχίας, ως παραγόντων διαμορφώσεως συνθηκών υλοποιήσεως του οράματος της ανακτήσεως υπό της Ελλάδος των προαιωνίων εθνικών και πολιτιστικών μας Εστιών της καθ' ημάς Ανατολής της Γης Ομήρου. Και υπέρ της τοιαύτης εθνικής ομοψυχίας και ενότητος ηγωνίσθη ο Ελευθέριος Βενιζέλος αναδειχθείς εις φιλοπάτριδα πολιτευτήν, έναντι άλλων, συγχρόνων και μεταγενεστέρων αυτού, υπολειφθέντων, εις κρισίμους εθνικάς περιστάσεις, εις φιλοτιμίαν και γενναιοψυχίαν, επιδείξαντες ιταμοτάτην και θρασυτάτην εμμονήν εις την διακατοχήν και ιδιοτελή διαχείρησιν της κρατικής εξουσίας (όρα Κύπρον, Ίμβρον, Τένεδον, Θράκην, Αιγαίον).

ΜΕΡΟΣ Α'

1. Ο ΕΚ ΚΡΗΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ

H χαρακτηριζομένη ώς λυτρωτική γιά τό Ελληνικό Έθνος Επανάστασι του Στρατιωτικού Συνδέσμου τό 1909 διαμορφώνει νέα δεδομένα στήν πολιτική ζωή τής Ελλάδος, διότι ήταν απόρροια απαιτήσεως τών καιρών, του λαού καί του εθνικού συνόλου, για ανασυγκρότησι τής χώρας καί αντιμετώπισι της προκλήσεως τών επερχομένων γεγονότων έκ τών αναδιατάξεων ιδία στόν χώρο τής Μικρευρώπης (Βαλκανικής). Μία έκ τών πολλών θετικών ενεργειών και παρεμβάσεων τών μελών του όντως επαναστατήσαντος στρατού, ήταν εκείνη τής μεταπέμψεως στην Ελλάδα τού αρχηγού τών επαναστατών τού Θερίσσου. Ήδη κατά τίς προκαταρτικές δραστηριοποιήσεις τών κινηματιών, στο πρώτο αυτού πρωτόκολλο τιμής καί ιεραρχήσεως στόχων (Οκτώβριος 1908), ετέθη, ώς βασική προϋπόθεση τελεσφορήσεως τού σκοπού του (υπέρ τού οποίου συνεκρότησαν τόν όμιλό), τήν άλλως μυστική τών εταιρεία, η μετάκλησι "...έκ Κρήτης, όπως τού αναθέση τήν κυβέρνησιν τής Ελλάδος, τού χαλυβδίνου Κρητός πολιτευτού Ελευθερίου Βενιζέλου...". Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήτο ήδη πρωθυπουργός τής Κρητικής (ημιαυτονόμου) Πολιτείας. Καί ήτο, κατά τόν Ν. Μπουφίδη, πρόεδρο τότε τής Ελλαδικής Βουλής, ό Ελλην πολιτικός, ό οποίος "...παρακολουθεί καί ξεύρει τά ζητήματα τής διεθνούς πολιτικής καλύτερα από όλους μας (τούς Ελλαδικούς δηλονότι πολιτικούς...".

2. ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΓΟΥΔΙΟΥ ΚΑΙ Η ΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Από τής τελεσφορήσεως τών αγώνων γιά τήν δημιουργία εθνικής, ελληνικής κρατικής εστίας τό 1830, αναφύεται καί θάλλει στήν τότε ελληνική επικράτεια καί τήν εκτός τής χώρας ομογένεια τών λοιπών, υπό τουρκική κυρίως, κατοχή ελληνικών τό πάλαι περιοχών τής Μικρευρώπης (Βαλκάνια), τής Μικρασίας, τών νήσων τού Αιγαίου καί τής Μεσογείου (Κρήτης και Κύπρου) τό "δένδρο" του Αλυτρωτισμού, τού περιβαλλομένου με το Πατριωτικό ιδεολόγημα τής Μεγάλης τού Εθνους Ιδέας (εκφάνσεως πατριωτικής-εθνικής(εθνικιστικής) καί όχι "σωβινιστικής" εξάρσεως καθ' ότι δι' αυτής εσκοπείτο η συντήρησι της ιστορικής ελληνικής μνήμης καί η διεκδίκησι τών απαράγραπτων δικαιωμάτων τού Ελληνικού Εθνους της ανακτήσεως τής πολιτικής εθνικής ελευθερίας πληθυσμών και περιοχών όπου, ύπερ πάντα λαό, εθνότητα καί λαότητα διετηρείτο, από χιλιετηρίδων ακλόνητος-αδιάσπαστος δεσμός πρός την παναρχαία πατρογονική εστία-κέντρο, (*εθνικό κεντρικό βιότοπο*), όπου ανεπτύχθη ο απαράμιλλός πολιτισμός του Ελληνισμού. Ο αρξάμενος στην Μακεδονία, τήν Κρήτη και αλλαχού απελευθερωτικός αγών συνεγείρει την ελληνική ψυχή (η οποία δεν ορρωδεί, έν όψει του εθνικού χρέους, προ ατομικών, ίδιοτελών υπολογισμών ή *επιφυλάξεων*), αλλά καθοδηγείται στους εθνικούς, τούς υπέρ Ελευθερίας αγώνες από το κίνητρο τού δέοντος προς την ολονέν, σήμερα, υποκαθισταμένη διά τού όρου *κράτος* Πατρίδα, την Γη των Ηρώων Ελλάδα. Η ανάγκη τής μετά τόν ατυχή πόλεμο του 1897 εθνικής αναδράσεως, κυρίως διά τής ανασυγκροτήσεως τού στρατεύματος, τό οποίο, διά ...νόμου, είχε καταστή *φέουδο* του βασιλόπαιδος διαδόχου στον βασιλικο θρόνο της Ελλάδος της δυναστείας του παρ' ήμιν κλάδου της οίκογενείας τών Γκλύξμπουργκ, (τον οποίο νόμο είχε εισαγάγει και επιτύχει νά ψηφισθή η κυβέρνησι Θεοτόκη), καθίστατο πλέον αδήριτη.

3. Ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ *ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ* ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

Πρωτεργάτης τής Κρητικής Επαναστάσεως τού Θερίσσου (23.3.1905), μέ τήν ημιαυτόνομησι τής νήσου καθίσταται "πρωθυπουργός" αυτής καί αρχηγός τού εκεί Κόμματος τών Φιλελευθέρων, στην τοπική Βουλή. Η δημοκρατική-εθνική του ίδεολογική τοποθέτησι, τό αντιδυναστικό του φρόνημα (το οποίο απέδειξε κατά τήν διαμάχη του μέ τόν εκεί διορισθέντα τοποτηρητή τών Μ. Δυνάμεων πρίγκηπα Γεώργιο, υιό τού βασιλέως Γεωργίου) καί ή ανυποχώρητη αγωνιστικότης του στό πεδίο των εθνικών δικαίων, των δικαίων, των δικαίων σύμπαντος του Ελληνισμού, του προσέδωσαν (ιδία από τόν επαναστατήσαντα στρατό καί λαό τών Αθηνών) την προσωνυμία "Παράκλητος τού Εθνους". Εθεωρήθη τήν κρίσιμο εκείνη γιά τόν Ελληνισμό περίοδο, ως ο μόνος πολιτικός ο ανταποκρινόμενος πρός τίς βαθειές, τίς μύχιες τών Ελλήνων ελπίδες, γιά τήν ανακοπή αυτής τής διαβρωτικής τού ελληνικού βίου βαθυτάτης πολιτικής κρίσεως, αναποτελεσματικότητος σ'όλα τά επίπεδα της δημοσίας ζωής καί τής κοινωνικοοικονομικής καταστάσεως τού τόπου. Αναλαβών τήν πρωθυπουργία της Ελλάδος (καί απορρίψας τήν γενομένη από πολιτικοστρατιωτικούς κύκλους πρότασι τού καταστήναι αυτόν δικτάτορα), κατά πρώτον εθεώρησε αναγκαία τήν αναθεώρησι τού Συντάγματος τής Χώρας τού 1864 (σ.σ. ενώ, έκ τών πραγμάτων, επεβάλετο η συγκρότησι Συντακτικής Συνελεύσεως, γιά τήν μεταβολή τού τότε επικρατούντος "πολιτεύματος" τής Μοναρχευομένης "Δημοκρατίας" καί τήν "εκλαΐκευσι" τού κράτους). Λόγοι συγκυριακοί, η προσήλωσι στήν ανάγκη τής αποφυγής, προώρου, ίσως, ρήξεως πρός τόν φιλοδυναστικό "ξένο παράγοντα" (σ.σ. λέξι αείποτε ακουομένη στήν πολιτική ιστορία τής νεωτέρας Ελλάδος), τών "Μεγάλων Προστατευτριών Δυνάμεων", τόν ώθησαν σ' αυτή τήν επί τής μεταρρυθμίσεως τού Συντάγματος επιλογή. Το οποίο ανεθεωρήθη (1911) επί τό δημοκρατικώτερο, διά τής ουσιαστικοποιήσεως τού περιεχομένου καί έκ τούτου πραγματικής κατοχυρώσεως τών ουσιωδών πολιτικών κοινωνικών καί οικονομικών δικαιωμάτων τών Ελλήνων. Μετά τούτο, εφαίνετο πώς τό Εθνος, ηνωμένο, ήταν έτοιμο πρός αντιμετώπισι τής προκλήσεως τών καιρών, ήτοι τής προωθήσεως τής διευρύνσεως τού κρατικού ορίζοντος τής Ελλάδος, διά τής ανακτήσεως τών έθνικών μας, σκλαβωμένων, παναρχαίων εστιών τής Ηπείρου, τής Μακεδονίας, τής Θράκης, τής Ιωνίας, τών νήσων τού Αιγαίου, τής Κρήτης καί τής Κύπρου.

4. Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΛΥΤΡΩΤΙΣΜΟΣ, Ο ΠΑΝΣΛΑΥΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΟΘΩΜΑΝΙΚΟΣ ΣΩΒΙΝΙΣΜΟΣ

Πρός ανάληψι αυτού τού μεγάλου εγχειρήματος τής υλοποιήσεως τών αλυτρωτικών τού Ελληνισμού πόθων απαιτείτο καί ή δημιουργία ενός κλίματος εξωτερικής πολιτικής δραστηριότητος τής Ελλάδος, πρός ενίσχυσι των διπλωματικων θέσεων και ερεισμάτων της χώρας έτσι, ώστε η προβολή των εθνικών μας διεκδικήσεων να εξασφαλίση την κατανόησι και την αποδοχή των απο εκείνους ιδία, οι οποίοι δεν ήσαν, ειμή οι συνεχιστές της διαβοήτου "Ιεράς Συμμαχίας". Στον αντίθετο πόλο των υπονομευτών των δικαίων εθνικών μας διεκδικήσεων, εξ αυτών οι βούλγαροι επιχειρούσαν, παντί τω τρόπω, ν' "αναβιώσουν", σε βάρος του Ελληνισμού και δη των "διγλώσσων" (σ.σ.: το "σλαυικό" "στο πραβις" είναι το ελληνικώτατο: "τι πραττεις") Ελλήνων την χιμαιρική "συνθήκη" του αγίου Στεφάνου (1873), ή οποία "επανασυγκροτούσε" τήν θνησιγενή "μεγάλη Βουλγαρία" τού βλαχοαρμανικής καταγωγής ηγεμόνος τών Βουλγάρων Σαμουήλ. Οί οποίοι επηρρεάζοντο από τήν ρωσσική, πανσλαυιστική προπαγάνδα, καίτοι οί βουλγαρικές επιδιώξεις αντιστρατεύοντο τά συμφέροντα τών ετέρων "σλάυων" (απογόνων "σκλάβων", έκ σλαυισθέντων), ώς τών καταγομένων, έν πολλοίς, έξ εκσλαυισθέντων, έν ημέραις των περιωνύμων Κυρίλλου καί Μεθοδίου, αρβανιτοβλάχων (Πελασγών) Σέρβων). Αλλά καί τά συμφέροντα τών ύπό τήν οργάνωσι τών "Νεοτούρκων" καθοδηγουμένων πλέον τούρκων ήσαν αντίθετα πρός τούς στόχους τών Βουλγάρων, οί οποίοι τή ανοχή τού σουλτάνου το 1905 είχαν καταλάβει, αντιστάσεως σοβαρής μη ούσης, την τότε τουρκοκρατουμένη και από τους Βουλγάρους τρομοκρατουμένη ελληνική περιοχή της Βορείου Θράκης (την Ανατολική Ρωμυλία). Η Ελλάς και οι Έλληνες των βορείων περιοχών του Ελληνισμού (Μακεδονία-Θράκη) έπρεπε ν' αντιμετωπίσουν, στο Μακεδονικό, ιδία, Μέτωπο, το Μέτωπο του ήδη από του 1904 αρξαμένου, αναφανδόν, υπό του Παύλου Μελά, Μακεδονικού Αγώνος, δύο "προαιωνίους" και τω όντι ισχυρούς εχθρούς, τους Βουλγάρους και τους Τούρκους, συμμαχούντες, ενίοτε κατά των Ελλήνων. Οι Βούλγαροι προέβαιναν σε γενοκτονία του Θρακικού και μακεδονικού Ελληνισμού. Οι Τούρκοι, εν αρχή, εφήρμοζαν μέτρα στραγγαλισμού της πολιτικής και οικονομικής ελευθερίας των ελληνικής (αναφανδόν κεκηρυγμένης) συνειδήσεως των "υπηκόων" του σουλτάνου. Έτσι επέβαλον οικονομικούς αποκλεισμούς στην Θεσσαλονίκη, την Σμύρνη και τα λοιπά -ελληνικά ή ελληνοκρατούμενα- κέντρα (αστικά) του οθωμανικού κράτους. Τούτο είχε ως συνέπεια την δημιουργία προβλημάτων στον επισιτισμό των πληθυσμών αυτών και των περιοχών (επαρχιών) των. Και είχε, ως αποτέλεσμα -της αντιδρώσης, πλέον, Ελλάδος- την προώθησι μεγάλων μονάδων στρατού στην τότε ελληνοτουρκική μεθόριο. Παραλλήλως ο Ελ. Βενιζέλος απέστειλε προς τις Μεγάλες Δυνάμεις διακοίνωσι της κυβερνήσεως της Ελλάδος, δια της οποίας εσημειούτο η ανάγκη αναλήψεως, εκ μέρους αυτών, των ενδεδειγμένων εκ των περιστάσεων πρωτοβουλιών (προς την πλευρά των βουλγάρων και των τούρκων) "...προς τερματισμόν αυτής της καταστάσεως, της αντιστρατευομένης τα ανθρώπινα δικαιώματα και τας υφισταμένας διεθνείς συνθήκας...". Ήταν μία πρωτοβουλία διπλωματικώς ορθοτάτη, διότι δι' αυτής επεδιώκετο ή βολιδοσκόπησι τών διαθέσεων τών κυβερνήσεων τών Μεγάλων Δυνάμεων καί η μέτρησι τού βαθμού τής "συμπνοίας" τών μελών τής "Ευρωπαϊκής Συμφωνίας". Η Γαλλία, η Αγγλία καί η Ρωσσία ανταπεκρίθησαν θετικώς στήν ελληνική έκκλησι. Αντέδρασαν άρνητικώς οί Κεντρικές Αυτοκρατορίες, ήτοι ή Γερμανία καί η Αυστροουγγαρία. Οι οποίες, μάλιστα, συνέστησαν, και τρόπον τινά, την σουλτανική κυβέρνησι της Κωνσταντινουπόλεως να σκληρύνη την κατά των *δυτικών εμποροκρατών πρακτόρων* στάσι της.

5. ΤA ΝΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΜΕTΑ ΤΟΝ ΙΤΑΛΟΤΟΥΡΚΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ.

Η Ιταλία, κηρύξασα την 29 Σεπτεμβρίου 1911 τον πόλεμο προς την Τουρκία, απέσπασε εκ της οθωμανικής επικρατείας την Κυρηναϊκή, την Τριπολίτιδα και τις νήσους του Ανατολικού Αιγαίου (τά Δωδεκάνισα). Ο Ελληνικός πληθυσμός των νήσων εμμένων στην ιδέα της ενώσεως αυτών *....προς την Μητερα Πατρίδα...* διετράνωσε την σταθερή του αυτή απόφασι, διά του ψηφίσματος το οποίο εξεδόθη μετά το πέρας του συνελθόντος στην Πάτμο Εθνικού Πανδωδεκανησιακου Συνεδρίου τον Ιούνιο του 1912. Η κυβερνησι του Ελ. Βενιζέλου, επικαλεσθείσα το άρθο 23 της Συνθήκης του Βερολίνου προέτεινε την αυτονόμησι των νήσων τα οποία θα ετελούσαν υπό την επικυριαρχία του σουλτάνου. Ο Έλλην πρωθυπουργός πρό της απροκαλύπτου επεκτατικής αυτής ιταλικής τακτικής, ευρίσκετο προ διλήμματος περί του πρακτέου: η συγκυρία προσφέρει την δυνατότητα ή ού της επιτυχούς εξόδου σε πόλεμο της Ελλάδος εναντίον της ιμπεριαλιστικώς συμπεριφερομένης Ιταλίας; Έλεγε δε σχετικώς στο πολιτικό του περιβάλλον: *Τι δύναται να προέλθη από τον ιταλοτουρκικόν πόλεμον είναι άγνωστον. Εάν δεν λήξη ταχέως και παραταθή και μέχρι της ανοίξεως (του 1912), δύσκολον είναι να μην μεταδοθή το πυρ και εις την βαλκανικήν Χερσόνησον. και τότε είναι πιθανόν το Ανατολικόν Ζήτημα, όσον αφορά την ευρωπαϊκήν του πλευράν, να λυθή τελειωτικώς....*, θεωρών οτι η ιταλοτουρκική σύρραξι θα αποδυνάμωνε αμφοτέρους τους εμπολέμους και οι λαοί της Μικρευρώπης (βαλκανικής) θα εξησφάλιζον έτσι μεγαλύτερες προϋποθέσεις ταχύτερης και με ολιγώτερες θυσίες ανακτήσεως της εθνικής των ελευθερίας και, στην περιοχή αυτή, ολοκληρώσεως των δικαίων εδαφικών επιδιώξεών (κυρίως οι Έλληνες) των. Ο Ιταλοτουρκικός πόλεμος ετερμάτισε τόν κατά τών έλληνοκρατουμένων (Θεσσαλονίκη,Σμύρνη κ.ά) πόλεων τής τουρκικής επικρατείας αποκλεισμό. Έφερε δέ ύφεσι στίς σχέσεις Ελλάδος καί σουλτανικής κυβερνήσεως. Αυτή η έξέλιξι διευκόλυνε τούς χειρισμούς τής χώρας μας, πρός ανασύνταξι τού στρατωτικού της μηχανισμού, πρός πολεμική της προπαρασκευή, καθ' ότι, ώς είπε ό ίδιος ό Ελευθέριος Βενιζέλος. "Η κυβέρνησις δέν αφίσταται τής χαραχθείσης πολιτικής επιθυμούσα νά μήν διασαλευθή η τόσον αισίως χωρούσα ανοργάνωσις τών στρατιωτικών δυνάμεων τής χώρας, ήτις μόνη επιτρέψη, τού λοιπού, τήν τελεσφόρο προστασία τών εθνικών συμφερόντων". Τα γεγονότα όμως αυτά ήσαν αιτία εκδηλώσεως κινητικότητος σ' όλον τόν εθνικό μας ορίζοντα. Οί Κρήτες γιά μία ακόμη φορά επαναστατούντες, διά αποφάσεως τής Βουλής τής Κρητικής Πολιτείας, τής οποίας "πρωθυπουργός" είχε χρηματίσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος, προέβησαν σέ εσπευσμένη ανακήρυξι τής ενσωματώσεως τής νήσου στόν Μητρικό ελληνικό κορμό, ήταν ενέργεια τήν οποία δέν επεδοκίμασε ο νύν πρωθυπουργός (κατά τήν ιστορούμενη περίοδο) τής Ελλάδος καί προέτρεψε τούς επειγομένους επαναστάτες τής ηρωικής Μεγαλονήσου νά αναμένουν τήν έλευσι τού προσφορωτέρου χρόνου, ο οποίος δέν ήτο μακρά, πρός υλοποίησι τού διακαούς αυτού εθνικού ελληνικού πόθου.

6. Η ΕΠΙΔΙΩΞΙ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΩΣ ΣΥΜΜΑΧΙΩΝ.

Ο φανατικός σωβινισμός τών εξ εκτουρκισθέντων βαλκανίων καταγομένων ηγετών τού καλουμένου "νεοτουρκικού κομητάτου", τό οποίο επεβλήθη τό 1908 στα πράγματα τής σουλτανικής δοικήσεως ώς "μεταρρυθμιστής" τών τε εσωτερι-κών καί εξωτερικών πραγμάτων τής οθωμανικής λεγομένης αυτοκρατορίας, ήταν φυσικό νά προκαλέση εντόνους προβληματισμούς στίς κυβερνήσεις τών υποδούλων στήν τουρκιά εθνών, τής βαλκανικής καί τής Μικράς Ασίας-Μέσης Ανατολής. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αναφερόμενος στούς "νέους" προσανατολισμούς τής υπό τήν εποπτεία τών συνωμοτών τής Θεσσαλονίκης "νεοτούρκων" στρατοκρατών (καί γνωστοτέρων στήν ίστορία ως γενοκτόνων) τελούσης πλέον σουλτανικής κυβερ-νήσεως εσημείωνε ότι: "...Αν οί νεότουρκοι επιμένουν νά ακολουθήσουν έναν εθνικισμό (σ.σ..σωβινισμό) ολέθριον διά τήν χώραν των, αν μάς καταδιώκουν, αν μάς κακομεταχειρίζονται, τότε η συμφωνία θα καταστή αναγκαία μεταξύ των Ελλήνων και των σλαυικών λαών.... Είμαι έτοιμος, ενώπιον κοινού κινδύνου, να τείνω προς αυτούς την χείρα....". Η επιτευχθείσα, τή μεσολαβήσει της Πετρουπόλεως, έστω προσωρινή, προσέγγισι Σέρβων και Βουλγάρων, έδωσε στην ελληνική διπλωματία ένα ...κίνητρο κινητικότητος (σ.σ.: κάλλιο: εξαγωγής από τον λήθαργό της). Η οποία και προέκρινε την ανάγκη της αναζητήσεως δυνατότητος συμπαρατάξεως με τους δύο ως άνω επεισοδιακούς συμμάχους, δεδομένου, άλλωστε, οτι τούτο, την ενδοβαλκανική συνεργασία, επεδίωκαν και η Ρωσσία και η Αγγλία, γιά τα ίδια εκάστη συμφέροντά της στην νευραλγική αυτή περιοχή του κόσμου, την κληθείσα, μετ' ολίγο, "πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης". Η εκτίμησι της καταστάσεως των πραγμάτων στην περιοχή είχε πείσει τον Ελευθέριο Βενιζέλο οτι "...ενδεχομένη απαλλαγή από την τουρκική ηγεμονία, ήταν δυνατόν να επιτευχθή μόνον με την συνεργασία όλων των βαλκανικών (των υποδούλων στους τούρκους) εθνών...". Σ' αυτό το συμπέρασμα είχε καταλήξει ο πολέμαρχος του Θερίσσου ως "...πολιτικός ο οποίος", κατά τον Ν. Μπουφίδη, "ξεύρει τα ζητήματα της διεθνούς πολιτικής καλώς...", όταν ήτο ακόμη πολιτικός-πολιτευτής της Κρήτης. Και αφ' ής στιγμής ανέλαβε την πρωθυπουργία της Ελλάδος έθεσε ως βασικό του μέλλημα την ενδοβαλκανική προσέγγισι.

7. Η ΕΛΛΗΝΟΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ.

Κατά τις προκαταρτικές συζητήσεις μεταξύ Ελλάδος και Βουλγαρίας περί συνάψεως συμφωνίας συνεργασίας (πολεμικής), ο Ελευθέριος Βενιζέλος έθεσε ως βασική προϋπόθεσι τελεσφορήσεως αυτών, την εξαίρεσι εκ των όρων μελλούσης να υπογραφή συνθήκης, την απαίτησι της βουλγαρικής πλευράς περί "αυτονομήσεως" της Μακεδονίας, ως επεδίωκε η Βουλγαρική κυβέρνησι, επικαλουμένη το άρθρο 23 της, κατά τον Ο. Μύλλερ "... ρακώδους συνθήκης του Βερολίνου...", διά του οποίου ηυνοήθη η Βουλγαρία να μεθοδεύση την ληστρική κατάληψι της, κατά την Βερολίνεια ως άνω συνθήκη (1878), "αυτονομηθείσα" Ανατολικής Ρωμυλίας το 1905, ως ήδη προανεφέρθη. Εν τέλει, αφού η Βουλγαρική πλευρά υπεχώρησε στον όρο αυτόν της Ελλάδος, υπεγράφη στην πρωτέυουσα της Βουλγαρίας Σόφια, την 29 Μαιου 1912, Συνθήκη Συμμαχίας Ελλάδος και Βουλγαρίας. Κύριο στοιχείο του περιεχομένου αυτής είναι η σύμβασι συνεργασίας προς εξασφάλισι των απαραιτήτων και, εκ των διεθνών συνθηκών, απορρεόντων όρων δικαιοσύνης για τους Ελληνες και Βουλγάρους υπηκόους της σουλτανικής κυβερνήσεως, ήτοι τους αλυτρώτους, ελληνικής και βουλγαρικής εθνικής συνειδήσεως, κατοίκους της χερσονήσου του Αίμου. Βασικη κατεύθυνσι της σκέψεως του εμπνευστού και πρωτεργάτου της ελληνοβουλγαρικής αυτής προσεγγίσεως και συνομολογήσεως μεταξύ των κρατών της Ελλάδος και της Βουλγαρίας Συνθήκης Συμμαχίας (την οποία επακολούθησε συνθήκη Στρατιωτικής Συμφωνίας-αμυντικής συνεργασίας την 5η Οκτωβρίου 1912) του Ελληνος Πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου, ήταν η εκτίμησι όλων των παραμέτρων, οι οποίες επλαισίωναν τα στοιχεία και τις προοπτικές των βαλκανικών εξελίξεων, εν όψει, μάλιστα των προβλεπομένων, των διαφαινομένων τάσεων των Μεγάλων Δυνάμεων προς "ρύθμισι", κατά τα συμφέροντα αυτών του "Ανατολικού Ζητήματος" ερήμην, ως απεδείχθη των αμέσως ενδιαφερομένων εθνών της περιοχής, ή, κάλλιο των αμεσωτέρο ενδιαφερομένων Ελλήνων. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος εγνώριζε ότι συνομολόγησι με την Βουλγαρία συνθήκης συμμαχίας θα είχε χαρακτήρα προσωρινότητος. Διότι θα έλλειπε, εκ μέρους των Βουλγάρων, το στοιχείο της αμοιβαιότητος τηρήσεως των όρων αυτής. Προαιώνιοι οι προελθόντες το πλείστον από εκσλαυισθέντες επί της εποχής των περιωνύμων Κυρίλλου και Μεθοδίου, Θράκες (Πελασγούς, μεταξύ των οποίων και οι παυλικιανοί Ιππομάχοι-Πομάκοι) Βούλγαροι των Ελλήνων εχθροί, ενέσκηψαν μετά τις συνθήκες του Αγίου Στεφάνου και του Βερολίνου (1878), εκ νέου ως δηωτές, στην Μακεδονία και την νότιο Θράκη. Κατέλαβον, το 1905, με την περίεργο ανοχή των τουρκικών ...αρχών την σφύζουσα από Ελληνικότητα Βόρειο Θράκη (Γη των Ρόδων) τήν Ανατολική Ρωμυλία (Χώρα Ρωμαίων: Ελλήνων) και επέβαλαν τον εκείθε αναγκαστικό εκπατρισμό χιλιάδων Ελλήνων. (Οπερ ήταν και ένα "μάθημα" συμπεριφοράς, στο ...μέλλον, από τους μετά τετραετία ενσκήψαντες στο οθωμανικό κράτος "νεοτούρκους", οι οποίοι φαίνεται εδιδάχθησαν, ως και ο από τους κόλπους των προελθών Μουσταφά Κεμάλ, εκ του προηγουμένου βουλγαρικού "παραδείγματος" εκριζώσεως υποδούλων αλλογενών πληθυσμών από τις πατρογονικές των εστίες και εφαρμογής συστημάτων γενοκτονιών, συνδραμόντων σ'αυτό και γερμανών "διδασκάλων" του πολέμου...). Οργανώθηκαν στην τουρκοκρατούμενη ελληνική Μακεδονία βουλγαρικές συμμορίες "κομητάτων", οι οποίες επέδραμαν στην περιοχή και, δια της τρομοκρατήσεως των πληθυσμών, ηθέλησαν να επιτύχουν, εν τάχει, τα αυτά, ως και στην Ανατολική Ρωμυλία, αποτελέσματα. Βεβαίως οι βουλγαρικές επιδιώξεις στην Μακεδονία δεν ετελοσφόρησαν, λόγω της αναπτύξεως της Μακεδονικής Ελληνικής Αντιστάσεως, της ενάρξεως του Μακεδονικού Αγώνος, με συμβολή πολεμιστών από τα τέσσερα σημεία του εθνικού μας ορίζοντος (ως Ποντίων, Κυπρίων, Κρητών, Νησιωτών, Πελοποννησίων, Στερεοελλαδιτών, Θεσσαλών, Ηπειρωτών κ.α. Ελλήνων), πρωτομάρτυς του οποίου ανεδείχθη ο Παύλος Μελάς. Την εποχή εκείνη η σχέσις "συνεργασίας" Ελλάδος με την Βουλγαρία έμοιαζε... λυκοφιλία. Πάντως, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, χάριν του εθνικού στόχου της, προς το παρόν, αποτροπής ανοίγματος πολεμικού μετώπου, πέραν της Τουρκίας, και με την σύνοικο στην Βαλκανική Βουλγαρία, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος, προέβη πρώτος στην εκ των πραγμάτων επιβαλλομένη διπλωματική κίνησι δεσμεύσεως του βουλγαρικού παράγοντος με όρους μιάς αμυντικής συμφωνίας, η οποία εξήρε το πηγαίο αίτημα των απλών ανθρώπων των δύο εθνών περί της βελτιώσεως των συνθηκών διαβιώσεώς των στο οθωμανικό κράτος, με την εκπλήρωσι εκ μέρους της Τουρκίας των αναληφθεισών από αυτή συνταγματικών υποχρεώσεων σεβασμού των αναφαιρέτων εθνικών, πολιτικών και κοινωνικοοικονομικών των δικαιωμάτων, δια της εξασφαλίσεως συνυπάρξεως όλων των συνοίκων στα πλαίσια της επικρατείας αυτής εθνοτήτων. Πέραν τούτου η συνθήκη προέβλεπε κοινή αμυντική δράσι, κατ' άρθρο 1, εάν "... αντιθέτως προς την ειλικρινή επιθυμία των μερών και παρά την στάσιν των δύο κυβερνήσεων, αποφευγουσών επιμελώς πάσαν επιθετικήν ενέργειαν και πρόκλησιν κατά της οθωμανικής αυτοκρατορίας, το εν των δύο κρατών ήθελε υποστή επίθεσιν εκ μέρους της Τουρκίας, είτε επί του εδάφους του, είτε δια συστηματικής προσβολής των δικαιωμάτων των απορρεόντων εκ των συνθηκών ή των θεμελειωδών αρχών του διεθνούς δικαίου, τα δύο υψηλά συμβαλλόμενα μέρη υποχρεούνται από αμοιβαίαν συνδρομήν, δι' όλων αυτών των ενόπλων δυνάμεων και υπόσχονται να συνάψουν ειρήνην μόνον ομού και εκ συμφώνου". Και αυτή η συνδρομή θα εξησφαλίζετο δια της Συνθήκης, η οποία επηκολούθησε, Στρατιωτικής Συνεργασίας Ελλάδος- Βουλγαρίας. Η βουλγαρική πλευρά μάλιστα εδεσμεύθη να συνηγορήση υπέρ του αγώνος των Κρητών, υπέρ της αυτονομίας και αυτοδιαθέσεως της Μεγαλονήσου. Η εξέλιξι αυτή των πραγμάτων στις σχέσεις της Ελλάδος προς την Βουλγαρία εδικαίωσε τον πρωτεργάτη της αναπροσαρμογής της εξωτερικής μας πολιτικής στο χώρο των ενδοβαλκανικών σχέσεων Πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο. Διότι καθ' ότι αφορά την ελληνοβουλγαρική προσέγγισι, η Βουλγαρία, δια της ως άνω συνθήκης, ανεγνώρισε το δικαίωμα της χώρας μας προς παρέμβασι υπέρ της προστασίας των υπό την τουρκική δεσποτεία ευρισκομένων ομοεθνών (των κατοικούντων ιδία στην Μακεδονία), καθώς επίσης προεκαλούσε την αλλαγή των σχεδίων των ανθελληνικών κύκλων των κεντρικών αυτοκρατοριών, οι οποίοι επεδίωκαν την συνεργασία Βουλγαρίας - Τουρκίας. Διότι, άλλως, υπήρχε κατ' αυτούς, κίνδυνος αναπτύξεως εις βάρος της Τουρκίας ενός ευρυτέρου κατ' αυτής "τόξου", ως θα ελέγαμε σήμερα. Και αυτόήταν ανησυχητικό στοιχείο διά τους επιτελικούς των Μεγάλων Δυνάμεων, των οποίων τα συμφέροντα θα διακυβεύοντο στην περιοχή, εάν αυτές απέλυαν τον έλεγχο των εξελίξεων στον βαλκανικό χώρο. Και τούτο, διότι η Γερμανία είχε κηρυχθεί υπέρ της ακεραιότητος της Τουρκίας η Αυστροουγγαρία ήταν εχθρική προς τη Νοτιοσλαυία, η Αγγλία "εθώπευε" τους "Νεοτούρκους", η Γαλλία ενδιαφέρετο, πρωτίστως, για τις εν Μικρασία επενδύσεις κεφαλαίων της, και η Ρωσία, προωθούσα την πανσλαυιστική της πολιτική, συνιστούσε "αυτοσυγκράτησι" στους Βαλκανίους φίλους της, προτρέπουσα αυτούς, σε οποιαδήποτε περίπτωσι επιλογής της πολεμικής αναμετρήσεως με την οθωμανική "αυτοκρατορία", να επιδιώξουν την εξασφάλισι της συμπαρατάξεως προς αυτούς και μιάς άλλης εκ των Μεγάλων Δυνάμεων. Και την έναρξι αυτής της ακολουθηθείσης από την Ελλάδα έναντι της Βουλγαρίας πολιτικής ο Ελευθέριος Βενιζέλος την εξήγγειλε προ των βουλευτικών εκλογών του 1910 ειπών: "Η κυβέρνησις φρονεί ότι πρέπει να άρωμεν τας διχοστασίας όχι μόνον προς την γείτονα Τουρκίαν, αλλά και προς τους άλλους Βαλκανικούς λαούς.Μόνον αποστρέφοντες, κατά το δυνατόν, το βλέμμα εκ του παρελθόντος, το οποίο μας χωρίζει και αποβλέποντες προς το μέλλον, το οποίον μας προσεγγίζει, θα επιτύχωμε στενώτερον σύνδεσμον μεταξύ των αποτελούντων την Εγγύς Ανατολήν λαών". Τα λόγια αυτά, ιδία η τελευταία περικοπή αυτών, συνιστούν το διαγραφόμενο νέο πλαίσιο των κινήσεων της εξωτερικής μας πολιτικής στον Βαλκανικό χώρο, προς την κατεύθυνσι της εξασφαλίσεως των προϋποθέσεων προς υλοποίησι των οραματισμών του εθνικού - πατριωτικού μας ιδεολογήματος της Μεγάλης Ιδέας (σ.σ: του θεμιτού αυτού εθνικού - πατριωτικού, όχι "σωβινιστικού" προσανατολισμού του Ελληνικού έθνους προς την ιδεολογία της ανακτήσεως των ιστορικών χώρων, όπου ανεφύη και ανεπτύχθη, κατά την μακραίωνα ιστορία του, ο Ελληνισμός, των χώρων, όπου εβλάστησε και εκαρποφόρησε ο μεγάλος ελληνικός πολιτισμός, προς την ιδεολογία εν τέλει του σεβασμού των αρχών του ανθρωπισμού, όπου αποτάσσεται πάσα τάσι σφετερισμού των δικαιωμάτων άλλων εθνών ή λαοτήτων).

8. ΤΟ ΤΡΙΜΕΡΕΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΤΟΞΟ. Κατ'αυτόν τον τρόπο, με την υπογραφή του Ελληνο-βουλγαρικού Συμφώνου και την βεβαία συμπαράταξι της Σερβίας με την Ελλάδα άρχισε να υλοποιήται ένα αντιτουρκικό βαλκανικό τόξο, το οποίο θα ηδύνατο να εξασφαλίση στους τυχόν συνεργασθησομένους κατά τής τουρκικής κυριαρχίας στην Μικρευρώπη βαλκανίους τήν δυνατότητα απελευθερώσεως των αλυτρώτων στην περιοχή ομοεθνών των. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος κατ' ουδέν ήθελε νά ιδή τήν Ελλάδα νά μένη θεατής τών εξελίξεων στήν βαλκανική, οι οποίες άρχισαν νά δρομολογούνται. Επεδίωξε καί επέτυχε εν αρχή τήν συνεργασία τών Βαλκανίων καί τήν συμπόρευσι αυτών πρό τού κοινού των εχθρού, τών τούρκων, οι οποίοι ουδεμία πρόθεσι σεβασμού τών διεθνών καί τών συνταγματικών διατάξεων τού οθωμανικού κράτους εδείκνυαν, σ' ό,τι αφορούσε τά ανθρώπινα δικαιώματα. Τα ηνωθέντα βαλκανικά κράτη προέβησαν αρχικώς σέ διακοίνωσι πρός τήν τουρκική κυβέρνησι περί τηρήσεως τών αρχών σεβασμού τών δικαιωμάτων τών ομοεθνών αυτών υπηκόων τής σουλτανικής κυβερνήσεως, την οποία η "Πύλη" απέρριψε, ώς "...θρασεία απόπειρα επεμβάσεως εις τας εσωτερικάς υποθέσεις τής αυτοκρατορίας καί αναξίαν απαντήσεως"! Ετσι τήν 17η Οκτωβρίου 1912 τά βαλκανικά κράτη Ελλάς, Σερβία, Βουλγαρία συμπράξαντα, εκήρυξαν τον πόλεμο πρός τήν Τουρκία (τόν καί καλούμενο Α' Βαλκανικό πόλεμο).


Ο Α' ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ.

9. Η ΔΙΑΣΚΕΨΙ ΚΑΙ Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ.

Ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος επέφερε τήν ανατροπή τής τουρκικής κυριαρχίας στό μεγαλύτερο μέρος τής Μικρευρώπης(Βαλκανική). Ο Ελληνικός στρατός καί ο στόλος ήγοντο από νίκη σέ νίκη. Η κατάληψι τήν 26η (όρθώτερο τήν 27η) Οκτωβρίου 1912 από τόν Ελληνικό στρατό τής Θεσσαλονίκης (καί προκαταλήψεως τού σχετικού βουλγαρικού σχεδίου, διά τής έπισπεύσεως, της επιταχύνσεως της διελεύσεως τού στρατού μας τού Αξιού ποταμού, διά τής επινοήσεως καί κατασκευής εξ επιχωρίων της κοινότητος Χαλαίστρας αυτοσχεδίου επαναγεφυρώσεως αυτού (περί τούτου εν Β. Γούσιου. "Η σύζευξι τού ποταμού Αξιού κατά τίς επιχειρήσεις τού στρατού μας τόν Οκτώβριο τού 1912", έκδοσι ανάτυπος από τήν επετηρίδα του Κέντρου Ιστορίας τού δήμου Θεσσαλονίκης) και η κατατρόπωσι από τόν Ελληνικό στόλο του τουρκικού (ο οποίος υπεχρεώθη του λοιπού ν' αυτοεγκλεισθή στα στενά των Δαρδανελλίων), ανάγκασε την σουλτανική κυβέρνηση να επιζητήση ανακωχή. Το αίτημα αυτό έγινε δεκτό από τις κυβερνήσεις Ελλάδος, Σερβίας και Βουλγαρίας (με την Σερβία συνέπραττε και το Μαυροβούνιο). Και την 3η Οκτωβρίου 1912 υπεγράφη από την Βουλγαρία, ενεργούσα ως εκπρόσωπον των άλλων συμμάχων, πλήν της Ελλάδος, και την Τουρκία Πρωτόκολλο Ανακωχής. Η Ελλάς αποφασισμένη να εξασφαλίση την κατάληψι-απελευθέρωσι της Ηπείρου και των νήσων του Αιγαίου εσυνέχισε τον πόλεμο κατά της Τουρκίας. Οι σχετικές γιά την ως άνω ανακωχή διαπραγματεύσεις διενεργήθησαν στο Λονδίνο. Διήρκεσαν μέχρι την 30ή Μαίου 1913. Τα αποτελέσματά των προσεπικύρωσαν την κατάλυσι της τουρκικής κυριαρχίας στην Ευρώπη. Οι πρέσβεις των Μεγάλων Δυνάμεων συνήνεσαν επί των γενομένων προτάσεων και αξιώσεων των Βαλκανίων συμμάχων επί των τέως οθωμανικών εδαφών. Ετσι παρεχωρούντο προς αυτούς όλες οι δυτικώς της γραμμής Αίνου-Μηδείας περιοχές. Οι νήσοι του Αιγαίου περιήρχοντο, ως "παρακαταθήκη", στις Μεγάλες Δυνάμεις. Η Τουρκία παρητείτο από την επί της μεγαλονήσου Κρήτης επικυριαρχία της. Οι Μ. Δυνάμεις θα καθώριζον τα όρια του νέου Αλβανικού κράτους. Οι Βαλκάνιοι σύμμαχοι θα υποκαθιστούσαν την "Πύλη" στα χρέη αυτής ως κράτους επί των υπό διαμοίρασι, μεταξύ των συμμάχων, πρώην εδαφών της. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος αντιμετώπισε μ'επιφύλαξι την συμφωνία-σύμβασι αυτή. Δεν ήτο το ασφαλέστερο πλαίσιο επιλύσεως του Βαλκανικού και επέκεινα του Ανατολικού Ζητήματος. Δεν εδημιουργούσε τις προϋποθέσεις ειρηνικής διευθετήσεως των περί ιθυντέων συνόρων διαφορών των Βαλκανίων κρατών. Το Αλβανικό κράτος δεν ωρίζετο υπό ποίους όρους θα συνεκροτείτο. Ούτε προσδιωρίζετο το πολιτικό καθεστώς και το μέλλον των νήσων του Αιγαίου.


10. ΟΙ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ.

Η Ελλάς, πέραν των μεγάλων νικών, τις οποίες είχε στο Βαλκανικό πόλεμο καί παρά τήν συνομολόγησι τής Ελληνοβουλγαρικής Συνθήκης, δέν είχε λόγους νά άρη τήν δυσπιστία πρός τίς επιδιώξεις τής περιστασιακής "συμμάχου" Βουλγαρίας, καθ' ότι αφορούσε τούς σχεδιασμούς καί τούς στόχους αυτής στόν χώρο τής Μακεδονίας, κυρίως, καί τής Θράκης, τής νοτίου αύτής περιοχής, διότι τήν βόρειο τήν είχε, ήδη, επιδραμούσα, "κυριεύσει" καί ενσωματώσει στό βασίλειο τού Φερδινάδου. Αμετάθετοι παρέμειναν οι βουλγαρικές επιδιώξεις έναντι τής πρωτευούσης τής Μακεδονίας, τής Θεσσαλονίκης. Σταθερός ό στρατιωτικός καί πολιτικός - διπλωματικός προσανατολισμός γιά τήν κατάληψί της καί υλοποίησι τού ονείρου τών (Άβαρο) - Βουλγάρων περί επεκτάσεως τών ορίων τού κράτους των πρός τήν θάλασσα τού Αιγαίου. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος εθεωρούσε ζήτημα πρώτης προτεραιότητος τήν εστίασι τού κυρίου ενδιαφέροντος, κατά τήν παρούσα φάσι, τής ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στήν δημιουργία καί εξασφάλισι εξωτερικών πολιτικών καί διπλωματικών ερεισμάτων πρός χαλιναγώγησι τής βουλγαρικής βουλιμίας, τήν αντιμετώπισι καί αποδυνάμωσι τού, έν τώ μεταξύ, καταστάντος, λόγω αθρόου εξοπλισμού, "Πρωσσίας τών Βαλκανίων" επικινδύνου βουλγαρικού παράγοντος. Πρό τού Α' Βαλκανικού Πολέμου δέν κατέστη δυνατή ή σύναψι στρατιωτικών συμβάσεων - συνθηκών μεταξύ Ελλάδος καί τών άλλων δύο συμμάχων τού αντιτουρκικού μετώπου, τών Σέρβων καί τών Μαυροβουνίων. Τόν Ιανουάριο τού 1913 ό Ε. Βενιζέλος, προερχόμενος από τό Λονδίνο, όπου είχε διαπιστώσει εκεί φιλοβουλγαρικές διαθέσεις καί τάσεις ενισχύσεως τής δημιουργίας μιάς "ισχυράς Βουλγαρίας), επεσκέφθει τό Βελιγράδι. Εκεί έθεσε στούς Σέρβους ιθύνοντες τό ζήτημα τών "μαξιμαλιστικών" βουλγαρικών επεκτατικών σκοπών καί προέτεινε τήν σύναψι μεταξύ Έλλάδος καί Σερβίας συμμαχίας πρός άντιμετώπισι τής, από τίς δυνάμεις τής Τριπλής Συμμαχίας (Γερμανίας, Αυστροουγγαρίας και Ιταλίας), υποδαυλιζομένης βουλγαρικής αδιαλλαξίας καί επιθετικής τάσεως καί επιβουλής. Ενώ, μετά τούτο, συνομιλών τόν επόμενο μήνα Φεβρουάριο μέ τόν έν Αθήναις ρώσσο πρεσβευτή εδήλωνε σ' αυτόν: ".....Ή Θεσσαλονίκη - η μητρόπολις τής Μακεδονίας μόνον διά τής βίας τών όπλων θά άποσπασθή από τής Ελλάδος....". Προκειμένου ν' αποφευχθή η μέ τήν συνδρομή τών έκ τών "Προστάτιδων Δυνάμεων" ασπόνδων "φίλων" τής Ελλάδος η ανατροπή από τήν Βουλγαρία τού προκύψαντος κατά τόν Α' Βαλκανικό Πόλεμο καθεστώτος ("στάτους κβό") στήν περιοχή τού άλλοτε ευρωπαϊκού οθωμανικού κράτους, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ελισσόμενος, μέσα στίς σκολιές οδούς τής διπλωματίας, απεφάσισε ν' απευθυνθή καί πρός τήν πλευρά τής Τουρκίας, επιζητών νά βολιδοσκοπήση τίς διαθέσεις τής κυβερνήσεως τού σουλτάνου σέ περίπτωσι, κατά τήν οποία προετείνετο από τήν Ελλάδα, καί πρός αυτήν, συνομολόγησι συνθήκης συμμαχίας. Καί, γιά κάθε ενδεχόμενο, η Ελλάς πρός επίτευξι μιάς τέτοιας συμφωνίας, έθετε ώς προκαταρκτικό όρο τήν αναγνώρισι έκ μέρους τών τούρκων τής κυριαρχίας πλέον τής χώρας μας έπί τής Ηπείρου, τής Δυτικής Μακεδονίας καί τών νήσων τού Αιγαίου. Η τότε Οθωμανική - σουλτανική κυβέρνησι, καθοδηγούμενη από τόν δικτάτορα "νεότουρκο" Έμβέρ, απήντησε ότι θά εδέχετο τήν ελληνική πρότασι, μόνον έφ' όσον επανακτούσε τήν επί τών νήσων Χίου καί Λέσβου κυριαρχία της.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ ΓΟΥΣΙΟΣ

(2) Η εφημερίδα "Εστία", δημοσιεύει σχετικήν επιστολήν επί του σημερινού φύλλου της, Τετάρτην, ημέραν Ερμού, 23 Οκτωβρίου 2.019μ.α.χ.χ., με αριθμό φύλλου 41.487, έτος 143ον, τιμή 1,50Ε. Αντιγράφω ευθύς αμέσως κατωτέρω την σχετικήν επιστολήν αυτουσίαν, όλως ενημερωτικώς. Τα όποια συμπεράσματα είναι δικά σας.

Η καταγωγή του Ελευθερίου Βενιζέλου

Κύριε Διευθυντά, Από την έρευνα διαφόρων παλαιών αρχείων υπάρχουν αξιοσημείωτα στοιχεία ανάγοντα την απωτέρα καταγωγή του Ελευθερίου Βενιζέλου στην οικογένεια Κρεββατά. Ειδικώτερα, στα Ορλωφικά συμμετείχαν δύο μέλη της οικογενείας Κρεββατά: ο Ιωάννης Δημ. Κρεββατάς καί ο αδελφός του Παναγιώτης Δημ. Κρεββατάς. Ο Παναγιώτης διέφυγε στη Ζάκυνθο καί από εκεί στα Κύθηρα διά να καταλήξει στην Ύδρα όπου καί απεβίωσε. Ο Ιωάννης Κρεββατάς κατέφυγε στην Μάνη. Ο υιός του Παναγιώτη Κρεββατά, ονόματι Δημήτριος, επήγε στον Μυστρά καί απέκτησε τρείς υιούς με ονόματα Παναγιώτης, Μιχαήλ καί Νικόλαος. Ο Παναγιώτης, που άσκησε πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επανάσταση, υπήρξε θύμα ενδοεπαναστατικών διενέξεων. Δολοφονηυθείς δεν άφησε τέκνα καί η οικογένεια εσυνεχίσθη διά των απογόνων των δύο αδελφών του. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος έλεγε στους Λάκωνες, που τον συναντούσαν, ότι καταγόταν από την Λακωνία καί συγκεκριμένα κατά την εισβολή των Αλβανών στην Πελοπόννησο το 1770 ένα μέλος της οικογενείας Κρεββατά, ο Βενιζέλος Κρεββατάς, ο νεώτερος από τους αδελφούς, διέφυγε στην Κρήτη. Οι Κρητικοί τον αποκαλούσαν Μπενιζέλον, τα δέ παιδιά του Μπενιζελάκια. Ο εξ αυτών Πέτρος Μπενιζέλος, απέκτησε πέντε υιούς, μεταξύ των οποίων καί τον Κυριάκο, γεννηθέντα το 1810 στα Χανιά, του οποίου υιός ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Τον Ιανουάριο του 1912, εν όψει των προσεχών εκλογών, μετά την διάλυση της Δευτέρας Αναθεωρητικής Βουλής, ο αντιπολιτευόμενος τύπος κατήγγειλε ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν ήταν Έλληνας πολίτης καί δυνάμει του άρθρου 3 του συντάγματος του 1864 παρανόμως κατείχε τη θέση του πρωθυπουργού. Συγχρόνως υπεστηρίχθη ότι το αναθεωρηθέν σύνταγμα του 1911 καί οι νόμοι της Δευτέρας Αναθεωρητικής Βουλής ήσαν άκυροι. Την ίδιαν ημέραν η Εστία έδινε την εξής απάντηση: ο πατήρ του Ελ. Βενιζέλου Κυριάκος μετέσχε του υπέρ της Ανεξαρτησίας αγώνος ως γραμματεύς του Κουμή στην Μονεμβασία το 1827 καί συνεπώς απέκτησε την Ελληνική ιθαγένεια, δυνάμει ψηφίσματος της Εθνοσυνελεύσεως όπως όλοι οι αγωνισταί. Ο υιός του, Ελευθέριος, εγεννήθη στην Κρήτη το 1864, είναι δέ εγγεγραμμένος στο δημοτολόγιο του Προξενείου Χανίων, ως το υπ' αριθμόν 330 πιστοποιητικό με ημερομηνία 4-8-1884 του Έλληνος προξένου. Το χαλκούν αριστείον ανδρείας απενεμήθη στον Κυριάκο τον Δεκέμβριο του 1846. Η αμφισβήτηση της Ελληνικής ιθαγενείας του Ελ. Βενιζέλου δεν απέδωσε αποτέλεσμα. Άλλως τε αυτός, διά να αποφύγει μελλοντικές ενοχλήσεις, ενεγράφη εις το Δημοτολόγιον του Δήμου Πειραιώς την 25-1/7-2-1912. Σημειωτέον ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν το τρίτον από τα έξι παιδιά του Κυριάκου με την Στυλιανή Πλουμιδάκη. Ευχαριστώ διά την φιλοξενία. Μετά τιμής Γεώργιος Γραμματίκας Δρ Νομικής

(3) Υπάρχει πλέον, πέραν των άρθρων υπέρ καί κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου, το απόλυτον επιστημονικόν επιχείρημα της εποχής, δηλαδή μία εξέταση του δεσοξυριβοζινουκλεϊκού οξέος ή εν ολίγοις το dna test. Καλλίστως, μπορούν οι αντίπαλοι της Ελληνικότητος του Ελευθερίου Βενιζέλου, να ζητήσουν ένα δείγμα dna εκ του τάφου του Ελευθερίου Βενιζέλου στο Ακρωτήριο Χανίων, αποσπώντας το εκ του σώματος του Ελευθερίου Βενιζέλου, παραπέμποντας την σχετικήν εξέτασίν του σε όποιον γενικώς αποδεκτόν εργαστήριον, ακόμα καί ξένου κράτους, ώστε να διαπιστωθεί άπαξ διά παντός, η όποια εθνική καταγωγή του Ελευθερίου Βενιζέλου. Τότε το θέμα θα λήξει άπαξ διά παντός. Προσωπικώς, προκαλώ τους αντιβενιζελικούς/φιλοβασιλικούς, να ζητήσουν μίαν τέτοιαν εξέτασιν, ώστε να δούμε τί θα αποδειχθεί επιστημονικώς. Αλλά θέλω να δω τί θα απαντήσουν πλέον, εάν αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας, η Ελληνική καταγωγή του Ελευθερίου Βενιζέλου καί πόσες φορές θα πρέπει να ζητούν συγγνώμην οι αντιβενιζελικοί/φιλοβασιλικοί.