Κρητική Επανάσταση του 1841: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ προστέθηκε η Κατηγορία:Οθωμανική Κρήτη (με το HotCat)
MedMan (συζήτηση | συνεισφορές)
Μικρές διορθώσεις / βελτιώσεις, απαλοιφή άσκοπων βικισυνδέσμων.
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
Η '''Κρητική Επανάσταση του 1841''' υπήρξε μία από τις πολλές επαναστάσεις των Κρητικών κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα ενάντια στην [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανική]] κυριαρχία.
Η '''Κρητική Επανάσταση του 1841''' υπήρξε μία από τις πολλές επαναστάσεις των Κρητικών κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα ενάντια στην [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανική]] κυριαρχία.


Το πολιτικοδιπλωματικό και στρατιωτικό πλαίσιο εκδήλωσής της, ήταν η νέα κρίση του [[Ανατολικό Ζήτημα|Ανατολικού Ζητήματος]], που άρχισε τον [[Ιούνιος|Ιούνιο]] του [[1839]] όταν οι στρατιωτικές δυνάμεις της [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]] ηττήθηκαν από τις υπερέχουσες του [[Μωχάμετ Άλυ της Αιγύπτου]], στο [[Νεζίπ]]. Το ενδεχόμενο προέλασης των Αιγυπτιακών στρατευμάτων στην πρωτεύουσα της [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]] μέσα από τη [[Συρία]] ανησύχησε τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις οι οποίες θέλησαν να παρέμβουν διπλωματικά και στρατιωτικά με σκοπό τη διατήρηση της [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]]<ref>Ιωάννης Πετρόπουλος, Αικατερίνη Κουμαριανού, ''Το Ανατολικό ζήτημα (1839-1841) και ο αντίκτυπός του στην Ελλάδα: Το διεθνές πλαίσιο'', Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΓ (1977), σελ.81</ref>
Το πολιτικοδιπλωματικό και στρατιωτικό πλαίσιο εκδήλωσής της, ήταν η νέα κρίση του [[Ανατολικό Ζήτημα|Ανατολικού Ζητήματος]], που άρχισε τον Ιούνιο του 1839 όταν οι στρατιωτικές δυνάμεις της [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]] ηττήθηκαν από τις υπερέχουσες του [[Μεχμέτ Αλή Πασάς|Μεχμέτ Αλή Πασά]] της Αιγύπτου, στο [[Νεζίπ]]. Το ενδεχόμενο προέλασης των Αιγυπτιακών στρατευμάτων στην πρωτεύουσα της [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]] μέσα από τη [[Συρία]] ανησύχησε τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις οι οποίες θέλησαν να παρέμβουν διπλωματικά και στρατιωτικά με σκοπό τη διατήρηση της [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]].<ref>''Το Ανατολικό ζήτημα (1839-1841) και ο αντίκτυπός του στην Ελλάδα: Το διεθνές πλαίσιο'' (βλ. βιβλιογραφία), σελ. 81</ref>
Η Ελληνική εξωτερική πολιτική δεν έμεινε ανεπηρέαστη από την όλη κατάσταση. Αρχικά επιδιώχθηκε να αποσπασθεί η [[Κρήτη]] από την τουρκική κυριαρχία και τον αιγυπτιακό έλεγχο με διπλωματικά μέσα, ενώ στη συνέχεια δεν αποκλείσθηκε το ενδεχόμενο πολεμικής σύρραξης με την [[Τουρκία]]. Η κρίση του [[Ανατολικό Ζήτημα|Ανατολικού Ζητήματος]] αναπτέρωνε τις ελληνικές ελπίδες και το λαϊκό συναίσθημα για την απελευέρωση των υπόδουλων Ελλήνων: η Κρητική Επανάσταση του 1841 είναι η πιο ισχυρή απόδειξη.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν έμεινε ανεπηρέαστη από την όλη κατάσταση. Αρχικά επιδιώχθηκε να αποσπασθεί η [[Κρήτη]] από την τουρκική κυριαρχία και τον αιγυπτιακό έλεγχο με διπλωματικά μέσα, ενώ στη συνέχεια δεν αποκλείσθηκε το ενδεχόμενο πολεμικής σύρραξης με την [[Τουρκία]]. Η κρίση του [[Ανατολικό Ζήτημα|Ανατολικού Ζητήματος]] αναπτέρωνε τις ελληνικές ελπίδες και το λαϊκό συναίσθημα για την απελευέρωση των υπόδουλων Ελλήνων: η Κρητική Επανάσταση του 1841 είναι η πιο ισχυρή απόδειξη.
Πρόδρομες προσπάθειες έγιναν σε διπλωματικό επίπεδο από την Επιτροπή των εξόριστων Κρητικών προς την [[Αγγλία]] στο τέλος του [[1838]] όταν κατέθεσε σχετικό αίτημα για να καταληφθεί «προσωρινά» το νησί από αυτήν η και να συσταθεί αγγλικό προτεκτοράτο. Νέες εκκλήσεις απευθύνθηκαν προς τις μεγάλες δυνάμεις στις 10 [[Αύγουστος|Αυγούστου]] [[1839]] και πάλι, προς την [[Αγγλία]], το [[Δεκέμβριος|Δεκέμβριο]] του ίδιου έτους.
Πρόδρομες προσπάθειες έγιναν σε διπλωματικό επίπεδο από την επιτροπή των εξόριστων Κρητικών προς την [[Αγγλία]] στο τέλος του 1838, όταν κατέθεσε σχετικό αίτημα για να καταληφθεί «προσωρινά» το νησί από αυτήν η και να συσταθεί αγγλικό προτεκτοράτο. Νέες εκκλήσεις απευθύνθηκαν προς τις μεγάλες δυνάμεις στις 10 Αυγούστου 1839 και πάλι, προς την Αγγλία, το Δεκέμβριο του ίδιου έτους.


Η ελληνική κυβέρνηση θα συνάψει όμως εμπορική συμφωνία με την [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]] και θα αποδυναμώσει ενέργειες που θα προωθούσαν την επίλυση του Κρητικού Ζητήματος.
Η ελληνική κυβέρνηση θα συνάψει όμως εμπορική συμφωνία με την [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]] και θα αποδυναμώσει ενέργειες που θα προωθούσαν την επίλυση του Κρητικού Ζητήματος.
Η συνθήκη του [[Λονδίνο]]υ (3/15 [[Ιούλιος|Ιουλίου]] [[1840]]) η οποία υπογράφτηκε ανάμεσα σε [[Αγγλία]], [[Ρωσία]], [[Αυστρία]] και [[Πρωσσία]], προέβλεπε την απομάκρυνση του Μωχάμετ Άλυ από την Κρήτη και την επαναφορά της σουλτανικής κυριαρχίας.
Η [[Συνθήκη του Λονδίνου (1840)|συνθήκη του Λονδίνου]] (3/15 Ιουλίου 1840), η οποία υπογράφηκε ανάμεσα σε [[Αγγλία]], [[Ρωσία]], [[Αυστρία]] και [[Πρωσσία]], προέβλεπε την απομάκρυνση του Μεχμέτ Αλή από την Κρήτη και την επαναφορά της σουλτανικής κυριαρχίας.


Πριν υπογραφεί η οριστική μεταβίβαση του νησιού στους Τούρκους, εξόριστοι Κρητικοί στην [[Ελλάδα]] όπως ο Β. Χάλης, Ι. Κουμής, [[Εμμανουήλ Πατέλαρος]] [[Αναγνώστης Τσουδερός]], [[Εμμανουήλ Δεικτάκης]] και οι αδελφοί Χαιρέτη, και μαζί τους ο νεαρός τότε [[Αλέξανδρος Κουμουνδούρος]] αφού συνεννοήθηκαν με Κρητικούς οπλαρχηγούς έφθασαν στο νησί στα τέλη του [[1840]]. Λίγο μετά, στις [[22 Φεβρουαρίου]] [[1841]], κήρυξαν την επανάσταση.
Πριν υπογραφεί η οριστική μεταβίβαση του νησιού στους Τούρκους, εξόριστοι Κρητικοί στην [[Ελλάδα]] όπως ο Β. Χάλης, Ι. Κουμής, [[Εμμανουήλ Πατέλαρος]], [[Αναγνώστης Τσουδερός]], [[Εμμανουήλ Δεικτάκης]], οι αδελφοί Χαιρέτη και μαζί τους ο νεαρός τότε [[Αλέξανδρος Κουμουνδούρος]] αφού συνεννοήθηκαν με Κρητικούς οπλαρχηγούς έφθασαν στο νησί στα τέλη του 1840. Λίγο μετά, στις 22 Φεβρουαρίου [[1841]], κήρυξαν την επανάσταση.


Αρχικά ο Τούρκος διοικητής θέλησε να διαπραγματευθεί με τους επαναστάτες στη συνέχεια όμως έστειλε στρατιωτικές δυνάμεις στα επαναστατικά κέντρα και κατόρθωσε να καταστείλει την εξέγερση λίγους μήνες αργότερα. Στις συμπλοκές που έγιναν στο Πρόβαρμα, στο Βαφέ, στο Ξυδά, στις Βρύσες της Πεδιάδος, οι ελληνικές απώλειες ήταν σημαντικές. Αβοήθητοι οι επαναστάτες από το Ελληνικό κράτος και υπό την πίεση των ξένων Δυνάμεων αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τον αγώνα και οι κυριότεροι από τους αρχηγούς να καταφύγουν στην [[Ελλάδα]] μαζί με πολλά γυναικόπαιδα.<ref>όπ.π.σελ.83</ref>
Αρχικά ο Τούρκος διοικητής θέλησε να διαπραγματευθεί με τους επαναστάτες στη συνέχεια, όμως έστειλε στρατιωτικές δυνάμεις στα επαναστατικά κέντρα και κατόρθωσε να καταστείλει την εξέγερση λίγους μήνες αργότερα. Στις συμπλοκές που έγιναν στο Πρόβαρμα, στο Βαφέ, στο Ξυδά, στις Βρύσες της Πεδιάδος, οι ελληνικές απώλειες ήταν σημαντικές. Αβοήθητοι οι επαναστάτες από το Ελληνικό κράτος και υπό την πίεση των ξένων Δυνάμεων αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τον αγώνα και οι κυριότεροι από τους αρχηγούς να καταφύγουν στην [[Ελλάδα]] μαζί με πολλά γυναικόπαιδα.<ref>''Το Ανατολικό ζήτημα (1839-1841) και ο αντίκτυπός του στην Ελλάδα: Το διεθνές πλαίσιο'' (βλ. βιβλιογραφία), σελ. 83</ref>


==Παραπομπές==
==Παραπομπές==
Γραμμή 17: Γραμμή 17:
==Βιβλιογραφία==
==Βιβλιογραφία==
*Ιωάννης Πετρόπουλος, Αικατερίνη Κουμαριανού, ''Το Ανατολικό ζήτημα (1839-1841) και ο αντίκτυπός του στην Ελλάδα: Το διεθνές πλαίσιο'', Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΓ (1977), σελ.81-83
*Ιωάννης Πετρόπουλος, Αικατερίνη Κουμαριανού, ''Το Ανατολικό ζήτημα (1839-1841) και ο αντίκτυπός του στην Ελλάδα: Το διεθνές πλαίσιο'', Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΓ (1977), σελ.81-83
*Μιράντα Σταυρινού , Η αγγλική πολιτική και το Κρητικό Ζήτημα 1831-1841, εκδ. Δόμος, Αθήνα 1986
*Μιράντα Σταυρινού, ''Η αγγλική πολιτική και το Κρητικό Ζήτημα 1831-1841'', εκδ. Δόμος, Αθήνα 1986


[[Κατηγορία:Νεότερη ελληνική ιστορία]]
[[Κατηγορία:Νεότερη ελληνική ιστορία]]

Έκδοση από την 00:00, 27 Σεπτεμβρίου 2019

Η Κρητική Επανάσταση του 1841 υπήρξε μία από τις πολλές επαναστάσεις των Κρητικών κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα ενάντια στην Οθωμανική κυριαρχία.

Το πολιτικοδιπλωματικό και στρατιωτικό πλαίσιο εκδήλωσής της, ήταν η νέα κρίση του Ανατολικού Ζητήματος, που άρχισε τον Ιούνιο του 1839 όταν οι στρατιωτικές δυνάμεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ηττήθηκαν από τις υπερέχουσες του Μεχμέτ Αλή Πασά της Αιγύπτου, στο Νεζίπ. Το ενδεχόμενο προέλασης των Αιγυπτιακών στρατευμάτων στην πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέσα από τη Συρία ανησύχησε τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις οι οποίες θέλησαν να παρέμβουν διπλωματικά και στρατιωτικά με σκοπό τη διατήρηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.[1] Η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν έμεινε ανεπηρέαστη από την όλη κατάσταση. Αρχικά επιδιώχθηκε να αποσπασθεί η Κρήτη από την τουρκική κυριαρχία και τον αιγυπτιακό έλεγχο με διπλωματικά μέσα, ενώ στη συνέχεια δεν αποκλείσθηκε το ενδεχόμενο πολεμικής σύρραξης με την Τουρκία. Η κρίση του Ανατολικού Ζητήματος αναπτέρωνε τις ελληνικές ελπίδες και το λαϊκό συναίσθημα για την απελευέρωση των υπόδουλων Ελλήνων: η Κρητική Επανάσταση του 1841 είναι η πιο ισχυρή απόδειξη. Πρόδρομες προσπάθειες έγιναν σε διπλωματικό επίπεδο από την επιτροπή των εξόριστων Κρητικών προς την Αγγλία στο τέλος του 1838, όταν κατέθεσε σχετικό αίτημα για να καταληφθεί «προσωρινά» το νησί από αυτήν η και να συσταθεί αγγλικό προτεκτοράτο. Νέες εκκλήσεις απευθύνθηκαν προς τις μεγάλες δυνάμεις στις 10 Αυγούστου 1839 και πάλι, προς την Αγγλία, το Δεκέμβριο του ίδιου έτους.

Η ελληνική κυβέρνηση θα συνάψει όμως εμπορική συμφωνία με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και θα αποδυναμώσει ενέργειες που θα προωθούσαν την επίλυση του Κρητικού Ζητήματος. Η συνθήκη του Λονδίνου (3/15 Ιουλίου 1840), η οποία υπογράφηκε ανάμεσα σε Αγγλία, Ρωσία, Αυστρία και Πρωσσία, προέβλεπε την απομάκρυνση του Μεχμέτ Αλή από την Κρήτη και την επαναφορά της σουλτανικής κυριαρχίας.

Πριν υπογραφεί η οριστική μεταβίβαση του νησιού στους Τούρκους, εξόριστοι Κρητικοί στην Ελλάδα όπως ο Β. Χάλης, Ι. Κουμής, Εμμανουήλ Πατέλαρος, Αναγνώστης Τσουδερός, Εμμανουήλ Δεικτάκης, οι αδελφοί Χαιρέτη και μαζί τους ο νεαρός τότε Αλέξανδρος Κουμουνδούρος αφού συνεννοήθηκαν με Κρητικούς οπλαρχηγούς έφθασαν στο νησί στα τέλη του 1840. Λίγο μετά, στις 22 Φεβρουαρίου 1841, κήρυξαν την επανάσταση.

Αρχικά ο Τούρκος διοικητής θέλησε να διαπραγματευθεί με τους επαναστάτες στη συνέχεια, όμως έστειλε στρατιωτικές δυνάμεις στα επαναστατικά κέντρα και κατόρθωσε να καταστείλει την εξέγερση λίγους μήνες αργότερα. Στις συμπλοκές που έγιναν στο Πρόβαρμα, στο Βαφέ, στο Ξυδά, στις Βρύσες της Πεδιάδος, οι ελληνικές απώλειες ήταν σημαντικές. Αβοήθητοι οι επαναστάτες από το Ελληνικό κράτος και υπό την πίεση των ξένων Δυνάμεων αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τον αγώνα και οι κυριότεροι από τους αρχηγούς να καταφύγουν στην Ελλάδα μαζί με πολλά γυναικόπαιδα.[2]

Παραπομπές

  1. Το Ανατολικό ζήτημα (1839-1841) και ο αντίκτυπός του στην Ελλάδα: Το διεθνές πλαίσιο (βλ. βιβλιογραφία), σελ. 81
  2. Το Ανατολικό ζήτημα (1839-1841) και ο αντίκτυπός του στην Ελλάδα: Το διεθνές πλαίσιο (βλ. βιβλιογραφία), σελ. 83

Βιβλιογραφία

  • Ιωάννης Πετρόπουλος, Αικατερίνη Κουμαριανού, Το Ανατολικό ζήτημα (1839-1841) και ο αντίκτυπός του στην Ελλάδα: Το διεθνές πλαίσιο, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΓ (1977), σελ.81-83
  • Μιράντα Σταυρινού, Η αγγλική πολιτική και το Κρητικό Ζήτημα 1831-1841, εκδ. Δόμος, Αθήνα 1986