Αλέξανδρος Παπάγος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αλέξανδρος Παπάγος
Αλέξανδρος Παπάγος
	Ο Αλέξανδρος Παπάγος το 1954
Πρωθυπουργός της Ελλάδας
	Περίοδος; 19 Νοεμβρίου 1952 – 4 Οκτωβρίου 1955
Προκάτοχος	Δημήτριος Κιουσόπουλος
Διάδοχος	Κωνσταντίνος Καραμανλής
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση	9 Δεκεμβρίου 1883, Αθήνα
Θάνατος	4 Οκτωβρίου 1955 (71 ετών); Αθήνα
Εθνότητα	Ελληνική
Παιδιά	Λεωνίδας Παπάγος
Σπουδές	Βασιλική Στρατιωτική Ακαδημία; Βαρβάκειος Σχολή
Βραβεύσεις	Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας; Μεγαλόσταυρος του Σωτήρος; Χρυσό Αριστείο Ανδρείας; Μεγαλόσταυρος 1ης κλάσης του Τάγματος της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας; Στρατιωτικό μετάλλιο της Γαλλικής Δημοκρατίας; Πολεμικός Σταυρός 1939-1945; Λεγεώνα της Τιμής; Μεγαλόσταυρος του Στρατιωτικού Τάγματος του Πύργου και του Σπαθιού; μεγαλόσταυρος του τάγματος της Οράγγης-Νάσσαου
Υπογραφή
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά

← Προηγούμενη διαφορά Επόμενη διαφορά →

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

ΟπτικήΚώδικας wiki

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 13:25, 2 Ιουλίου 2019

Ο Αλέξανδρος Παπάγος (9 Δεκεμβρίου 1883 – 4 Οκτωβρίου 1955) ήταν Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός. Διετέλεσε Αρχιστράτηγος κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο (1940-1941) και την περίοδο 1949 - 1951 και μετέπειτα Πρωθυπουργός της χώρας (1952 - 1955). Επίσης, ήταν ο μοναδικός αξιωματικός καριέρας των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων που έλαβε τον βαθμό του Στρατάρχη.

Πρώιμη περίοδος

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 9 Δεκεμβρίου 1883 και ήταν γιος του Λεωνίδα Παπάγου (Σύρος 1844 - 1912), υποστρατήγου του στρατού και προσωπάρχη του Υπουργείου Στρατιωτικών, και της Μαρίας Αβέρωφ, κόρης του Αυγερινού Αβέρωφ. Από την πλευρά του πατέρα του καταγόταν από τις Κυδωνίες της Μικράς Ασίας ενώ από την πλευρά της μητέρας του από την Οικογένεια Αβέρωφ. Μεγάλωσε στην Αθήνα και μετά την περάτωση των εγκύκλιων σπουδών εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1901 αλλά την εγκατέλειψε σε ένα χρόνο προκειμένου να ακολουθήσει στρατιωτική εκπαίδευση στο εξωτερικό, επειδή είχε υπερβεί την ηλικία εισόδου στη Σχολή Ευελπίδων. Φοίτησε για μία διετία 1902- 1904 στη στρατιωτική σχολή των Βρυξελλών και στην επόμενη διετία στη σχολή Εφαρμογής Ιππικού της Υπρ.

Το 1906 επέστρεψε στην Ελλάδα και κατετάγη στο στρατό ως Ανθυπίλαρχος (15 Ιουλίου 1906). Το 1910 ορίστηκε υπασπιστής του Υπουργού των Στρατιωτικών Ε. Βενιζέλου και παρέμεινε μέχρι τις παραμονές του Α΄ Βαλκανικού πολέμου. Το 1911 νυμφεύτηκε τη Μαρία Καλίνσκυ, εγγονή του στρατηγού Τιμολέοντα Βάσσου, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, την Ειρήνη (μετέπειτα σύζυγο Γρυπάρη) και το Λεωνίδα (μετέπειτα ανώτερο διπλωμάτη). Συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους ως Υπίλαρχος και Διαγγελέας του Στρατάρχη διαδόχου Κωνσταντίνου λαμβάνοντας μέρος στις επιχειρήσεις για την κατάληψη των Ιωαννίνων και πολέμησε στη Μακεδονία. Ιδιαίτερα στη μάχη του Μπιζανίου (Φεβρουάριος 1913) προκειμένου να μεταφέρει διαταγή του Κωνσταντίνου διέδραμε έφιππος εχθρικό έδαφος επί 8ωρο. Για τις σπουδαίες υπηρεσίες του της περιόδου 1912-1913 τιμήθηκε με τον αργυρό σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος. Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους επέτυχε σε διαγωνισμό και εισήλθε στο «Σχολείο Ανωτέρων Σπουδών», (μια πρώιμη μορφή της σημερινής Ανωτάτης Σχολής Πολέμου) που είχε δημιουργηθεί από το Γάλλο συνταγματάρχη Μπουσκέ της γαλλικής στρατιωτικής αποστολής, από το οποίο αποφοίτησε με σειρά επιτυχίας πρώτος. Ακόλουθα υπηρέτησε στο Α’ Σύνταγμα Ιππικού στη Θεσσαλονίκη ως Ίλαρχος και στο Γ' Σώμα Στρατού ως Επιτελής. Το 1916 με το βαθμό του Επίλαρχου υπηρέτησε ως Επιτελάρχης της Ταξιαρχίας Ιππικού.

Μετά την επικράτηση του Βενιζέλου το 1917, θεωρούμενος δεδηλωμένος οπαδός του Κωνσταντίνου, αν και υπέβαλε παραίτηση στις 8 Αυγούστου του 1917 για πολιτικούς λόγους η νέα κυβέρνηση του Ε. Βενιζέλου τον εξόρισε διαδοχικά στα νησιά Ίο, Θήρα, Μήλο και Κρήτη. Μετά την εκλογές του 1920 και την μεταπολίτευση που ακολούθησε ο Α. Παπάγος ανακλήθηκε στο στράτευμα με αναδρομική απόδοση του βαθμού του αντισυνταγματάρχη (από 12-1-1918). Συμμετείχε στη Μικρασιατική Εκστρατεία στην αρχή ως Επιτελάρχης της Ταξιαρχίας Ιππικού και μετά Μεραρχίας Ιππικού όπου και παρέμεινε μέχρι την κατάρρευση του Μετώπου τον Αύγουστο του 1922. Για τις υπηρεσίες του στη Μικρά Ασία τιμήθηκε με το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας. Μετά το Κίνημα Λεοναρδόπουλου-Γαργαλίδη τον Οκτώβριο του 1923 τέθηκε σε αυτεπάγγελτη αποστρατεία.

Επανήλθε για δεύτερη φορά στις τάξεις του στρατού το 1926 επί οικουμενικής κυβέρνησης (1926-1927) βάσει ειδικού νόμου και προήχθη αναδρομικά σε συνταγματάρχη. Φοίτησε στην Ανώτερη Σχολή Στρατηγικών Σπουδών που τελούσε υπό τη διοίκηση του Γάλλου στρατηγού Γιράρντ και στη συνέχεια υπηρέτησε στις ακόλουθες θέσεις:

1927- 1931 Διοικητής της Ταξιαρχίας Ιππικού Λάρισας. Το 1930 προάχθηκε σε Υποστράτηγο.
1931- 1933 ανέλαβε Υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού.
1933- 1935 τοποθετήθηκε Επιθεωρητής Ιππικού του Γ.Ε.Σ. και το 1935 ονομάστηκε αναδρομικά Αντιστράτηγος και διοίκησε τα Α΄ και Γ΄ Σώματα Στρατού.

Αρχηγός του Στρατού

Στο μεταξύ το 1934 δημιουργείται η παραστρατιωτική οργάνωση Δημοκρατική Άμυνα υπό την προεδρία του αντιστράτηγου Α. Παπούλα και με υπαρχηγούς την τριανδρία Στ. Σαράφη, Α. Ζάννα, και Α. Κολιαλέξη. Ανώτερος αρχηγός αυτής αναλαμβάνει ο Ν. Πλαστήρας, ενώ ο Ε. Βενιζέλος γνωρίζει τα σχέδια αυτής για κίνημα και εγκρίνει αυτό προτείνοντας μάλιστα την ηγεσία στον Α. Οθωναίο, που δεν αποδέχτηκε.
Το κίνημα αυτό εκδηλώθηκε στις 1 Μαρτίου 1935 με πλήρη αποτυχία και οι πρωτεργάτες αυτού διέφυγαν στο εξωτερικό ενώ ακολουθεί σειρά καθαιρέσεων στρατιωτικών με τρεις εκτελέσεις ποινών σε θάνατο. Έτσι ακολούθησε μία δικαιολογημένη δυσφορία μερίδας των ενόπλων δυνάμεων, λόγω των συνεχιζόμενων και αλλεπάλληλων αναβολών του δημοψηφίσματος προς επάνοδο ή όχι του Βασιλιά, θέμα που είχε υποσχεθεί η ίδια η Κυβέρνηση και θα έδινε τέλος στην επικρατούσα αναταραχή.

Έτσι στις 10 Οκτωβρίου 1935 ο Παπάγος μαζί με τους υποναύαρχο Δ. Οικονόμου (αρχηγού ΓΕΝ) και τον υποστράτηγο αεροπορίας Γ. Ρέππα (αρχηγού ΓΕΑ) επέδωσαν έντονο διάβημα - επιστολή στον Πρωθυπουργό Παναγή Τσαλδάρη που είχε αναδειχθεί στις εκλογές του ίδιου χρόνου (9 Ιουνίου του 1935), μαζί με τον Γεώργιο Κονδύλη, για την επίσπευση διεξαγωγής του δημοψηφίσματος επικαλούμενοι την ανάγκη εξόδου από τη χαοτική κατάσταση της δημόσιας διοίκησης. Η πράξη όμως που έγινε αιφνίδια σταματώντας το όχημα του πρωθυπουργού κατά την μετάβασή του στην οικία του και που συνέβη επί της λεωφόρου Κηφισίας στο ύψος του Γηροκομείου θεωρήθηκε πραξικόπημα. Αποτέλεσμα της ενέργειας αυτής ήταν η παραίτηση της κυβέρνησης Τσαλδάρη το βράδυ της ίδιας ημέρας και την ανάληψη της εξουσίας από την κυβέρνηση που σχημάτισε ο Γεώργιος Κονδύλης, ως αξιωματική αντιπολίτευση, (2ο κόμμα), χωρίς βέβαια να ορκιστεί σε στρατιωτικούς, ορίζοντας υπουργό Στρατιωτικών τον Α. Παπάγο.

Η νέα κυβέρνηση κατήργησε με Ψήφισμα της Συντακτικής Συνέλευσης το καθεστώς της Αβασίλευτης Δημοκρατίας, ορίζοντας αντιβασιλέα τον πρωθυπουργό Γ. Κονδύλη και επανέφερε το Σύνταγμα του 1911. Προκήρυξε Δημοψήφισμα το οποίο απέβη υπέρ της Βασιλευομένης Δημοκρατίας και ο Παπάγος ορίστηκε στην επιτροπή, μαζί με τους Σ. Μπαλάνο και Π. Μαυρομιχάλη, να μεταφέρει το αποτέλεσμα στο Βασιλιά Γεώργιο Β’ στην Αγγλία όπου διέμενε.

Παράλληλα με τα στρατιωτικά του καθήκοντα παρέμεινε Υπουργός Στρατιωτικών και στην επακόλουθη υπηρεσιακή κυβέρνηση "γενικής αποδοχής" του Κωνσταντίνου Δεμερτζή αλλά ήρθε σε σύγκρουση με το Βασιλιά λόγω του Συμφώνου Σοφούλη – Σκλάβαινα, που προέβλεπε συνεργασία του Κόμματος των Φιλελευθέρων με το κομμουνιστικό Παλλαϊκό Μέτωπο για το σχηματισμό βιώσιμης κυβέρνησης, αποπέμφθηκε και στη θέση του τοποθετήθηκε ο Ιωάννης Μεταξάς. Μετά την πρωθυπουργοποίηση του Ι. Μεταξά από το Γεώργιο Β’ τοποθετήθηκε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού την 1η Αυγούστου 1936 με σκοπό τον απόλυτο έλεγχο του στρατεύματος κατά το επερχόμενο πραξικόπημα. Παρέμεινε στη θέση αυτή και κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας της 4ης Αυγούστου συμβάλλοντας στην αναδιοργάνωση και τον επανεξοπλισμό του ελληνικού στρατού υπό το πρίσμα του διαφαινόμενου πολέμου.

Με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου ανέλαβε Αρχιστράτηγος των δυνάμεων του στρατού ξηράς καταφέρνοντας, παρά τις υλικές αδυναμίες και τον αρχικό αιφνιδιασμό, να οργανώσει την αποτελεσματική άμυνα της χώρας και την απώθηση των Ιταλικών στρατευμάτων στην αλβανική ενδοχώρα. Παρέμεινε στην ηγεσία του στρατεύματος έως τις 23 Απριλίου 1941 οπότε παραιτήθηκε προκειμένου να μη συμμετάσχει στις διαπραγματεύσεις της συνθηκολόγησης μετά τη ναζιστική εισβολή και προέλαση ενώ επέκρινε το στρατηγό Τσολάκογλου για το σχηματισμό δοσιλογικής κυβέρνησης. Σε τηλεγράφημά του μάλιστα στις 21 Απριλίου 1941 προς το Διοικητή Στρατιάς Ηπείρου ανέφερε: «Πληροφοροῦμαι ὅτι ἀντιστράτηγος Τσολάκογλου ἀνέλαβε πρωτοβουλίαν συνθηκολογήσεως. Δὲν κατανοήθη παρὰ πάντων ὅτι ὕψιστα συμφέροντα Πατρίδος ἀπαγορεύουσι τοῦτο. Ἐπικαλοῦμαι πατριωτισμὸν πάντων. Στρατὸς δέον ἀγωνισθῆ μέχρις ἐσχάτου ὁρίου δυνατοτήτων του. Ἀντικαταστήσατε ἀμέσως Τσολάκογλου».

Περίοδος της Κατοχής

Στη διάρκεια της Κατοχής δημιούργησε μία πατριωτική αντιστασιακή οργάνωση, τη Στρατιωτική Ιεραρχία, στην οποία συμμετείχαν Έλληνες αξιωματικοί.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Η αποκάλυψη της δράσης τους τον Ιούλιο 1943 συνοδεύτηκε από τη σύλληψη του από τις κατοχικές δυνάμεις και την αποστολή του, μαζί με τέσσερις αντιστράτηγους Κ.Μπακόπουλο, Ιωάννη Πιτσίκα, Π.Δέδε, και Γ.Κοσμά ^[4], σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (και στο Νταχάου μεταξύ άλλων), στα οποία παρέμεινε κρατούμενος μέχρι τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας.

Στρατιωτική δράση μετα την Απελευθέρωση

Επέστρεψε στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 1945 και τον Ιούλιο του 1947 του απονεμήθηκε ο βαθμός του Στρατηγού εν αποστρατεία. Αρχικά ο Βασιλιάς Παύλος τον διόρισε Μεγάλο Αυλάρχη και στις 19 Ιανουαρίου του 1949 ανέλαβε τη Γενική Αρχηγία των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, με στόχο την οριστική επικράτηση του εθνικού στρατού έναντι του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος.

Η επιτυχής έκβαση του εμφυλίου πολέμου για τις εθνικές δυνάμεις οδήγησε τη Βουλή των Ελλήνων να ανακηρύξει με ΝΔ στις 17 Οκτωβρίου του 1949 τον Α. Παπάγο σε Στρατάρχη, τίτλος που απονεμήθηκε για πρώτη φορά σε Έλληνα στρατιωτικό. Το ιστορικό εκείνο ΝΔ είχε ως εξής:

ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

17 Οκτωβρίου 1949

ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ

Τιμής ένεκεν, λόγω των υψίστων υπηρεσιών ας προσήνεγκεν εις την

μαχομένην πατρίδα ο στρατηγός Αλέξανδρος Παπάγος υπό την ανωτάτην

ηγεσίαν του οποίου οι Ένοπλες Δυνάμεις ετίμησαν κατ΄ επανάληψιν τα

ελληνικά όπλα και κατήγαγον περιλάμπρους νίκας, επιτρέπεται όπως δια

Βασιλικού Διατάγματος απονημηθή εις αυτόν το άξίωμα του

ΣΤΡΑΤΑΡΧΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ

Ο Στρατάρχης, πλέον, Παπάγος παρέμεινε επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων συμβάλλοντας στην ίδρυση στις 11 Απριλίου 1950 του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας (ΥΠ.ΕΘ.Α), σε αντικατάσταση των μέχρι τότε υφιστάμενων Υπουργείων Στρατιωτικών, Ναυτικών και Αεροπορίας, και την οργάνωση του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας (Γ.Ε.ΕΘ.Α), του οποίου υπήρξε και ο πρώτος αρχηγός.

Ο «Ελληνικός Συναγερμός» και η Πρωθυπουργία

Οι αποτυχημένες προσπάθειες για σύμπτυξη των βενιζελογενών δυνάμεων προς τη δημιουργία ενός ισχυρού κεντρώου συνασπισμού είχαν οδηγήσει στην δημιουργία έντονης παραφιλολογίας περί καθόδου του Παπάγου στην πολιτική. Η λύση αυτή αν και έχαιρε της υποστήριξης μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων, όπως αυτό του Λαμπράκη, καθώς και σημαντικών πολιτικών προσωπικοτήτων, δεν ήταν αποδεκτή από τα Ανάκτορα. Ήδη από τις αρχές του 1950 οι σχέσεις του Παπάγου με τα Ανάκτορα είχαν ψυχρανθεί ενώ ο ίδιος εξέφραζε την έντονη δυσαρέσκεία του για συγκεκριμένα πρόσωπα του ανακτορικού περιβάλλοντος με χαρακτηριστικότερο αυτό του Αριστείδη (Μπούλη) Μεταξά, διευθυντή του πολιτικού γραφείου του Βασιλιά Παύλου. Μέσα σε αυτό το κλίμα, στις 28 Μαΐου 1951, ο Παπάγος υπέβαλε την παραίτησή του στον Πρωθυπουργό Σοφοκλή Βενιζέλο. Ο τελευταίος αρνήθηκε να κάνει δεκτή την παραίτησή του. Την επομένη πραγματοποιήθηκε σε έντονο κλίμα συνάντηση μεταξύ του Παπάγου και του Βασιλιά Παύλου, κατά την οποία ο πρώτος απαίτησε την παραίτηση του Αριστείδη Μεταξά, τον οποίο κατηγόρησε ότι διέδιδε αρνητικές φήμες, πρόταση την οποία απέρριψε ο Βασιλιάς.^[5] Στην ίδια συνάντηση ο Παπάγος φαίνεται να διαβεβαίωσε τον Βασιλιά ότι δεν επρόκειτο να πολιτευτεί.^[5] Το ίδιο βράδυ ανακοινώθηκε από το κρατικό ραδιόφωνο η παραίτησή του. Η είδηση της παραίτησής του κινητοποίησε μια ομάδα αξιωματικών του στρατού, οι οποίοι θεωρώντας πως ο Παπάγος είχε εξαναγκαστεί σε παραίτηση, προχώρησαν στην εκδήλωση κινήματος. Έτσι κατά τις πρωινές ώρες μονάδες του στρατού κατέλαβαν κομβικά κτίρια των Αθηνών. Όταν ενημερώθηκε ο Παπάγος για το κίνημα, έσπευσε στο υπουργείο Στρατιωτικών και τους διέταξε επιστρέψουν πίσω στους στρατώνες.^[5]

Στις 30 Ιουλίου 1951 ο Βασιλιάς προκήρυξε εκλογές. Την επομένη των εκλογών ο Παπάγος σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησε στην οικία του στην Εκάλη ανακοίνωσε την κάθοδό του στην πολιτική. Ο Βασιλιάς Παύλος θεωρώντας ότι ο Παπάγος τον εξαπάτησε διέταξε τον αρχηγό Γ.Ε.Σ. Θρασύβουλο Τσακαλώτο να συλλάβει τον Παπάγο, εντολή που εν τέλει δεν εκτελέστηκε.^[5] Από τους πρώτους συνεργάτες που πλαισίωσαν τον Παπάγο ήταν οι Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Στέφανος Στεφανόπουλος και Σπυρίδων Μαρκεζίνης. Καθ' όλη την προεκλογική περίοδο το παλάτι κράτησε επιθετική στάση απέναντι στον Παπάγο.

Στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951 το κόμμα που είχε ιδρύσει στα πρότυπα του Συναγερμού του γαλλικού λαού του Γάλλου Στρατάρχη Ντε Γκωλ, ο "Ελληνικός Συναγερμός" συγκέντρωσε το 36,53%. Οι κεντρώες πολιτικές δυνάμεις σχημάτισαν βραχύβια κυβέρνηση με πρόεδρο το Νικόλαο Πλαστήρα, η οποία μετά την ασθένεια Πλαστήρα και την εκτέλεση Μπελογιάννη κλονίστηκε σοβαρά.

Στις 10 Οκτωβρίου 1952 προκηρύχθηκαν νέες εκλογές για τις 16 Νοεμβρίου με νέο πλειοψηφικό σύστημα. Σε αυτές επικράτησε σαρωτικά ο Παπάγος με ποσοστό 49,22% και 238 κοινοβουλευτικές έδρες. Στις 18 Νοεμβρίου η κυβέρνηση του Στρατάρχη ορκίστηκε ενώπιον του Βασιλιά Παύλου και στις 20 Δεκεμβρίου έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Στην εξωτερική πολιτική η νέα κυβέρνηση ευθυγραμμίστηκε με την πολιτική των Η.Π.Α. κατανοώντας την ηγετική τους σημασία μεταξύ των χωρών του «ελευθέρου κόσμου» και τους παραχώρησε το δικαίωμα της δημιουργίας στρατιωτικών βάσεων στο ελληνικό έδαφος. Αυτή την περίοδο κορυφώνεται ο απελευθερωτικός αγώνας των Κυπρίων από τη βρετανική αποικιοκρατία με αποτέλεσμα την άμεση εμπλοκή της Ελλάδας στο θέμα, επιδιώκοντας την ένωση αντιμετωπίζοντας όμως και την αντίδραση της ισχυρής συμμάχου Μεγάλης Βρετανίας. Η ελληνική διπλωματία έδρασε επίσημα με προσφυγή στον Ο.Η.Ε. στις 16 Αυγούστου 1954, ενώ είχε προηγηθεί στις 22 Δεκεμβρίου 1953 συνάντηση του Παπάγου με το Βρετανό Υπουργό Εξωτερικών Άντονι Ήντεν χωρίς να υπάρξει συμφωνία. Τελικά η υπόθεση της Κύπρου αποφασίστηκε να μη συζητηθεί από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών και ως απότοκα της έντασης ανάμεσα σε Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους συνέβησαν τα Σεπτεμβριανά έκτροπα του 1955 εναντίον των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης, στα οποία η κυβέρνηση αντέδρασε με χλιαρό τρόπο.

Στο οικονομικό πεδίο απόλυτος κυρίαρχος υπήρξε ο Υπουργός Συντονισμού Σπυρίδων Μαρκεζίνης, ο οποίος με τολμηρές κινήσεις κατάφερε τη μερική ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Στις 9 Απριλίου 1953 η κυβέρνηση, με πρόταση του Μαρκεζίνη, προχώρησε στην υποτίμηση κατά 50% του εθνικού νομίσματος απέναντι στο δολλάριο συνδέοντας με αυτό τον τρόπο την ισοτιμία της δραχμής με τα διεθνή νομίσματα σύμφωνα με την παγκόσμια συνδιάσκεψη του Bretton Woods της 22ης Ιουλίου 1944. Η απόφαση αυτή θεωρείται από τις πλέον επιτυχημένες οικονομικές κινήσεις και συνέβαλε δραστικά στη σταθεροποίηση της εθνικής οικονομίας. Ο Μαρκεζίνης θα έρθει σε ρήξη με το Στρατάρχη εξ αιτίας των εσωτερικών συσχετισμών, που ήθελε να διαμορφώσει ο πρώτος μέσα στην κυβέρνηση και θα παραιτηθεί στις 10 Απριλίου 1954 ιδρύοντας το Κόμμα των Προοδευτικών.

Θάνατος και παρασκήνιο διαδοχής

Ο Στρατάρχης Παπάγος πέθανε στις 4 Οκτωβρίου 1955 τη νύχτα, μετά από σύντομη ασθένεια, ενώ ήταν ακόμη Πρωθυπουργός. Ο θάνατός του προκάλεσε εθνικό και πολιτικό πρόβλημα. Το μεν εθνικό αφορούσε την έγκριση της έναρξης του ένοπλου αγώνα στην Κύπρο, (και που είχε ξεκινήσει ο Διγενής από την 1η Απριλίου του ίδιου έτους) και την ανάληψη εκ μέρους της Ελλάδας προσφυγών στον ΟΗΕ για την λύση του κυπριακού προβλήματος, παρά τις αντίθετες αγγλικές αξιώσεις. Το δε πολιτικό αφορούσε το θέμα διαδοχής του στην πρωθυπουργία. Αναμενόταν ότι ως διάδοχός του στην ηγεσία του Ελληνικού Συναγερμού και, κατά φυσικό επακόλουθο, στην πρωθυπουργία θα επιλεγόταν ένας από τους δύο αντιπροέδρους της τελευταίας κυβερνήσεώς του, Στ. Στεφανόπουλο και Π. Κανελλόπουλο. Ωστόσο, χωρίς να περιμένει την επιλογή της κοινοβουλευτικής ομάδας του -ακέφαλου πλέον- Ελληνικού Συναγερμού, ο Βασιλιάς Παύλος διόρισε πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή. Το έτος 1958 δημοσίευμα στην εφημερίδα "Νεολόγος Πατρών" φ.21.12.1958 ανέφερε ότι, πριν από την επιλογή του, ο Κ. Καραμανλής είχε υπογράψει ειδικό μυστικό μνημόνιο δεσμεύσεων, με το οποίο δεσμευόταν έναντι των Άγγλων και των Αμερικανών για την πολιτική που θα ακολουθούσε στο Κυπριακό.

Ανδριάντας

Το έτος 2000 επί δημαρχίας Δήμου Παπάγου Βασιλείου Ξύδη, (υποναυάρχου ΠΝ εα), τοποθετήθηκε ανδριάντας του Α. Παπάγου έφιππου, στην πλατεία Ενόπλων Δυνάμεων, έναντι του ΥΠΕΘΑ, επί της λεωφόρου Μεσογείων, έργο του γλύπτη Ηρακλή Ξανθόπουλου. Τα αποκαλυπτήρια έκανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος.

Αναφορές

↑ www.ordens.presidencia.pt?idc=154.
↑ www.nationaalarchief.nl/onderzoeken/index/nt00435.
↑ www.nationaalarchief.nl/onderzoeken/archief/2.02.32/invnr/894ED.4/file/00125779.PDF.
↑ Μπακόπουλος, Κωνσταντίνος (1948). Η Ομηρία των πέντε Αντιστρατήγων. Αθήνα. σελ. 332.
↑ ^5,0 ^5,1 ^5,2 ^5,3 Καραγεώργος Δημήτρης, Η διαδρομή του Ελληνικού Συναγερμού από την ίδρυσή του ως την αδρανοποίησή του, 1951-1956, διδακτορική διατριβή ΕΚΠΑ, Αθήνα 2015, σελ. 11 - 14

Δείτε επίσης

Ημερήσια Διαταγή Αρχιστράτηγου Α. Παπάγου (28-10-1940)

Βιβλιογραφία

Παπάγος Αλέξανδρος, Ο πόλεμος τής Ελλάδος 1940-1941, Εκδ.Ίδρυμα Γουλανδρή - Χόρν, 1995, Αθήνα ISBN 960-7079-48-5
Παπάγος Αλέξανδρος, Δύο χρόνια στα χιτλερικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, Εκδ.Κηφισός, 1986, Αθήνα
Λεονταρίτης Γεώργιος, Ο Παπάγος, το στέμμα, και οι Άγγλοι, Εκδ.Προσκήνιο, 2003, Αθήνα ISBN 960-8318-05-X
Γρηγοριάδης Σόλων, Μετά τον εμφύλιο η άνοδος του Παπάγου στην εξουσία, Εκδ.Φυτράκης, 1979, Αθήνα
Μελετόπουλος Μελέτης, Ιδεολογία του δεξιού κράτους, 1949-1967: επίσημος πολιτικός λόγος και κυρίαρχη ιδεολογία στην μετεμφυλιακή Ελλάδα, Εκδ.Παπαζήσης, 1993, Αθήνα ISBN 960-02-0995-2
Παπαχελάς Αλέξης, Ο βιασμός τής ελληνικής δημοκρατίας: Ο αμερικανικός παράγων, 1947-1967, Εκδ.Εστία, 1997, Αθήνα ISBN 960-05-0748-1
Δεπάστας Νικόλαος, Αλέξανδρος Παπάγος, 1883-1955: Ο στρατιώτης, ο πολιτικός, ο άνθρωπος, Εκδ.Γενικό Επιτελείο Στρατού 1980, Αθήνα
Έκθεση πεπραγμένων του Τμήματος Στρατιάς Ανατολικής Μακεδονίας του Αντιστράτηγου Κων. Μπακοπούλου από 8/2/1941 μέχρι 10/4/1941. Αρχείο Γενικού Επιτελείου Στρατού/Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού. Περίοδος 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, Φ.629/Α/1. Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |year= (βοήθεια)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Αλέξανδρος Παπάγος, ο Αρχιστράτηγος, ο Στρατάρχης, ο Πρωθυπουργός [1]

Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο

Κηδεία του Πρωθυπουργού Αλέξανδρου Παπάγου στην Αθήνα (Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο)

Προκάτοχος:
Δημήτριος Κιουσόπουλος

Πρωθυπουργός της Ελλάδας
19 Νοεμβρίου 1952-4 Οκτωβρίου 1955

Διάδοχος:
Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής

[8f2a50e0c445c3cd9024e1d142ef752db4cdd3b5-1] www.ordens.presidencia.pt?idc=154.

[ddb24db6c585d24da76c9b77b554c5954e72c9b8-2] www.nationaalarchief.nl/onderzoeken/index/nt00435.

[621e2153b0e8b55da7f08fb094206965fef74a1e-3] www.nationaalarchief.nl/onderzoeken/archief/2.02.32/invnr/894ED.4/file/00125779.PDF.

[4] Μπακόπουλος, Κωνσταντίνος (1948). Η Ομηρία των πέντε Αντιστρατήγων. Αθήνα. σελ. 332.

[:Καραγεώργος-5] 5,0 ^5,1 ^5,2 ^5,3 Καραγεώργος Δημήτρης, Η διαδρομή του Ελληνικού Συναγερμού από την ίδρυσή του ως την αδρανοποίησή του, 1951-1956, διδακτορική διατριβή ΕΚΠΑ, Αθήνα 2015, σελ. 11 - 14

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

@@ Γραμμή 40: / Γραμμή 40: @@
 Γεννήθηκε στην [[Αθήνα]] στις [[9 Δεκεμβρίου]] [[1883]] και ήταν γιος του Λεωνίδα Παπάγου ([[Σύρος]] [[1844]] - [[1912]]), υποστρατήγου του στρατού και προσωπάρχη του Υπουργείου Στρατιωτικών, και της Μαρίας Αβέρωφ, κόρης του [[Αυγερινός Αβέρωφ|Αυγερινού Αβέρωφ]]. Από την πλευρά του πατέρα του καταγόταν από τις [[Κυδωνίες]] της [[Μικρά Ασία|Μικράς Ασίας]] ενώ από την πλευρά της μητέρας του από την [[Οικογένεια Αβέρωφ]]. Μεγάλωσε στην Αθήνα και μετά την περάτωση των εγκύκλιων σπουδών εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το [[1901]] αλλά την εγκατέλειψε σε ένα χρόνο προκειμένου να ακολουθήσει στρατιωτική εκπαίδευση στο εξωτερικό, επειδή είχε υπερβεί την ηλικία εισόδου στη [[Σχολή Ευελπίδων]]. Φοίτησε για μία διετία [[1902]]- [[1904]] στη στρατιωτική σχολή των [[Βρυξέλλες|Βρυξελλών]] και στην επόμενη διετία στη σχολή Εφαρμογής Ιππικού της [[Υπρ]].
-Το [[1906]] επέστρεψε στην Ελλάδα και κατετάγη στο στρατό ως Ανθυπίλαρχος ([[15 Ιουλίου]] [[1906]]). Το [[1910]] ορίστηκε υπασπιστής του Υπουργού των Στρατιωτικών Ε. Βενιζέλου και παρέμεινε μέχρι τις παραμονές του Α΄ Βαλκανικού πολέμου. Το [[1911]] νυμφεύτηκε τη Μαρία Καλίνσκυ, εγγονή του στρατηγού [[Τιμολέων Βάσσος|Τιμολέοντα Βάσσου]], με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, την Ειρήνη (μετέπειτα σύζυγο Γρυπάρη) και το Λεωνίδα (μετέπειτα ανώτερο διπλωμάτη). Συμμετείχε στους [[Βαλκανικοί Πόλεμοι|Βαλκανικούς Πολέμους]] ως Υπίλαρχος και Διαγγελέας του Στρατάρχη διαδόχου [[Κωνσταντίνος Α΄ της Ελλάδας|Κωνσταντίνου]] λαμβάνοντας μέρος στις επιχειρήσεις για την κατάληψη των [[Ιωάννινα|Ιωαννίνων]] και πολέμησε στη [[Μακεδονία]]. Ιδιαίτερα στη [[μάχη του Μπιζανίου]] (Φεβρουάριος 1913) προκειμένου να μεταφέρει διαταγή του Κωνσταντίνου διέδραμε έφιππος εχθρικό έδαφος επί 8ωρο. Για τις σπουδαίες υπηρεσίες του της περιόδου 1912-1913 τιμήθηκε με τον αργυρό σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος. Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους επέτυχε σε διαγωνισμό και εισήλθε στο «Σχολείο Ανωτέρων Σπουδών», (μια πρώιμη μορφή της σημερινής Ανωτάτης Σχολής Πολέμου) που είχε δημιουργηθεί από το Γάλλο συνταγματάρχη Μπουσκέ της γαλλικής στρατιωτικής αποστολής, από το οποίο αποφοίτησε με σειρά επιτυχίας πρώτος. Ακόλουθα υπηρέτησε στο Α’ Σύνταγμα Ιππικού στη [[Θεσσαλονίκη]] ως Ίλαρχος και στο Γ' Σώμα Στρατού ως Επιτελής. Το [[1916]] με το βαθμό του Επίλαρχου υπηρέτησε ως Επιτελάρχης της Ταξιαρχίας Πεζικού.
+Το [[1906]] επέστρεψε στην Ελλάδα και κατετάγη στο στρατό ως Ανθυπίλαρχος ([[15 Ιουλίου]] [[1906]]). Το [[1910]] ορίστηκε υπασπιστής του Υπουργού των Στρατιωτικών Ε. Βενιζέλου και παρέμεινε μέχρι τις παραμονές του Α΄ Βαλκανικού πολέμου. Το [[1911]] νυμφεύτηκε τη Μαρία Καλίνσκυ, εγγονή του στρατηγού [[Τιμολέων Βάσσος|Τιμολέοντα Βάσσου]], με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, την Ειρήνη (μετέπειτα σύζυγο Γρυπάρη) και το Λεωνίδα (μετέπειτα ανώτερο διπλωμάτη). Συμμετείχε στους [[Βαλκανικοί Πόλεμοι|Βαλκανικούς Πολέμους]] ως Υπίλαρχος και Διαγγελέας του Στρατάρχη διαδόχου [[Κωνσταντίνος Α΄ της Ελλάδας|Κωνσταντίνου]] λαμβάνοντας μέρος στις επιχειρήσεις για την κατάληψη των [[Ιωάννινα|Ιωαννίνων]] και πολέμησε στη [[Μακεδονία]]. Ιδιαίτερα στη [[μάχη του Μπιζανίου]] (Φεβρουάριος 1913) προκειμένου να μεταφέρει διαταγή του Κωνσταντίνου διέδραμε έφιππος εχθρικό έδαφος επί 8ωρο. Για τις σπουδαίες υπηρεσίες του της περιόδου 1912-1913 τιμήθηκε με τον αργυρό σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος. Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους επέτυχε σε διαγωνισμό και εισήλθε στο «Σχολείο Ανωτέρων Σπουδών», (μια πρώιμη μορφή της σημερινής Ανωτάτης Σχολής Πολέμου) που είχε δημιουργηθεί από το Γάλλο συνταγματάρχη Μπουσκέ της γαλλικής στρατιωτικής αποστολής, από το οποίο αποφοίτησε με σειρά επιτυχίας πρώτος. Ακόλουθα υπηρέτησε στο Α’ Σύνταγμα Ιππικού στη [[Θεσσαλονίκη]] ως Ίλαρχος και στο Γ' Σώμα Στρατού ως Επιτελής. Το [[1916]] με το βαθμό του Επίλαρχου υπηρέτησε ως Επιτελάρχης της Ταξιαρχίας Ιππικού.
 Μετά την επικράτηση του [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Βενιζέλου]] το [[1917]], θεωρούμενος δεδηλωμένος οπαδός του Κωνσταντίνου, αν και υπέβαλε παραίτηση στις 8 Αυγούστου του 1917 για πολιτικούς λόγους η νέα κυβέρνηση του Ε. Βενιζέλου τον εξόρισε διαδοχικά στα νησιά [[Ίος|Ίο]], [[Θήρα]], [[Μήλος|Μήλο]] και [[Κρήτη]]. Μετά την εκλογές του 1920  και την μεταπολίτευση που ακολούθησε ο Α. Παπάγος ανακλήθηκε στο στράτευμα με αναδρομική απόδοση του βαθμού του αντισυνταγματάρχη (από 12-1-1918). Συμμετείχε στη Μικρασιατική Εκστρατεία στην αρχή ως Επιτελάρχης της Ταξιαρχίας Ιππικού και μετά Μεραρχίας Ιππικού όπου και παρέμεινε μέχρι την κατάρρευση του Μετώπου τον Αύγουστο του [[1922]]. Για τις υπηρεσίες του στη Μικρά Ασία τιμήθηκε με το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας. Μετά το [[Κίνημα Λεοναρδόπουλου-Γαργαλίδη]] τον Οκτώβριο του [[1923]] τέθηκε σε αυτεπάγγελτη αποστρατεία.