Οικολόγοι Εναλλακτικοί: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Αναστροφή της επεξεργασίας από τον 2A02:587:4918:8300:4828:3422:46BB:7686 (συνεισφ.), επιστροφή στην τελευταία εκδοχή υπό Hellas2018
Ετικέτα: Επαναφορά
Ετικέτες: Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό
Γραμμή 37: Γραμμή 37:
==Αποτελέσματα εκλογών==
==Αποτελέσματα εκλογών==
===Βουλή των Ελλήνων===
===Βουλή των Ελλήνων===
2009 0.30%(Κίνημα για Την Βουλή Του αντιπροσωπου)
===Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο===
2012 1.20% (Κίνημα Δημοκρατία στην πράξη)
2012 Ιουνίου 0.20%
===Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ===


==Παραπομπές==
==Παραπομπές==

Έκδοση από την 20:13, 25 Απριλίου 2019

Οικολόγοι Εναλλακτικοί
Αρχείο:Oikologoi-enallaktikoi.jpg
ΠρόεδροςΜιχάλης Δερτούζος
Ίδρυση1989
ΙδεολογίαΠολιτική οικολογία
Οικοσοσιαλισμός
Αντικαπιταλισμός
Πολιτικό φάσμαΑριστερά
Εθνική προσχώρησηΑΝΤΑΡΣΥΑ
ΧρώματαΠράσινο
Ιστότοπος
ecoalter.blogspot.gr
Πολιτικό σύστημα Ελλάδας
Πολιτικά κόμματα
Εκλογές

Η Ομοσπονδία Οικολογικών και Εναλλακτικών Οργανώσεων, γνωστότερη ως Οικολόγοι-Εναλλακτικοί (OE), ήταν ελληνική ομοσπονδιακή συμμαχία πολιτικών οικολογικών ομάδων. Ιδρύθηκε το 1989 και ήταν η πρώτη προσπάθεια ενοποιημένης πολιτικής εκπροσώπησης, της οικολογίας στην Ελλάδα.

Ιστορικό

1980-1993

Κατά τη δεκαετία του '80 η πολιτική οικολογία γνωρίζει μια σχετική ανάπτυξη στην Ελλάδα βασιζόμενη κυρίως σε τοπικές οικολογικές ομάδες, όπως η Εναλλακτική Κίνηση Οικολόγων, η Νέα Οικολογία, η Οικολογική Κίνηση Θεσσαλονίκης κ.α., που θα φτάσουν τις 200 το 1987. Το 1982 ξεκίνησαν οι προσπάθειες για το συντονισμό της δράσης αυτών των οργανώσεων σε πανελλαδικό επίπεδο. Εν τέλει αποφασίστηκε, έπειτα από πρόταση της Οικολογικής Κίνησης Θεσσαλονίκης, η ίδρυση της Ομοσπονδίας Οικολογικών και Εναλλακτικών Οργανώσεων, κάτα την περίοδο 1987-1989 με δομή δικτύου. Η Ομοσπονδία αυτή, κατάφερε να υιοθετήσει μια σειρά από θεωρητικές θέσεις, αλλά εν τέλει δεν θα συμμετάσχει σε καμία εκλογική διαδικασία, όπως στις ευρωεκλογές του 1989.

Αντίθετα, μια ένωση πολιτών, στην οποία συμμετείχαν και αρκετά μέλη της Ομοσπονδίας, σχημάτισε μια λίστα υποψήφιων ευρωβουλευτών για τις ευρωεκλογές του Ιουνίου 1989. Η λίστα ονομάστηκε Οικολόγοι Εναλλακτικοί, και κατάφερε να συγκεντρώσει το 1,11% των ψήφων στις ευρωεκλογές, χωρίς καμία ουσιαστική στήριξη από τις οικολογικές οργανώσεις, αλλά βασίστηκε στην ανάπτυξη ενός γενικότερου ρεύματος υπέρ του οικολογικού κινήματος.

Η επιτυχία αυτή (έτσι θεωρήθηκε αφού μαζί με δύο άλλες οικολογικές λίστες ξεπέρασαν το 2,5%), οδήγησε στην επίσημη ίδρυση της Ομοσπονδίας Οικολογικών και Εναλλακτικών Οργανώσεων-Οικολόγοι Εναλλακτικοί, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 100 οικολογικές και εναλλακτικές οργανώσεις.

Στις βουλευτικές εκλογικές αναμετρήσεις του Νοεμβρίου του 1989 και του Απριλίου του 1990, οι Οικολόγοι Εναλλακτικοί θα καταφέρουν να εισέλθουν στη Βουλή με ένα βουλευτή, συγκεντρώνοντας 0,58% και 0,77% των ψήφων αντίστοιχα. Στις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου του 1990, οι συνδιασμοί που υποστηρίζονταν από τους Οικολόγους Εναλλακτικούς, σημείωσαν σχετικές επιτυχίες (π.χ. στη Θεσσαλονίκη έλαβαν 2,4% και στην Αθήνα 2,0%) και παρ' όλες τις εσωτερίκες διαφωνίες που σημειώθηκαν στην στρατηγική των συνεργασιών αυτών.

Η ελλιπής οργανωτική δομή και η έλλειψη συνοχής μεταξύ των οργανώσεων, ωστόσο, καθώς και η ύπαρξη ηγετικών στελεχών με εντελώς αντίθετες απόψεις, προκάλεσαν τη διάσπαση των Οικολόγων Εναλλακτικών, με μια σειρά αποχωρήσεων και κατέστησαν τα όργανα του φορέα αδρανή. Οι Οικολόγοι Εναλλακτικοί, εν τέλει, αυτοδιαλύθηκαν πριν τις εκλογές του 1993 (όπου είχε μπει πια το πλαφόν του 3% για εκλογή βουλευτών).

Η περίοδος του 1989-1991 έχει χαρακτηριστεί για την πολιτική οικολογία στην Ελλάδα ως «μια περίοδος εφηβικού ενθουσιασμού αλλά και αναπόφευκτων λαθών, λόγω της έλλειψης πολιτικής κουλτούρας του οικολογικού χώρου και της διείσδυσης ετερόκλητων στοιχείων». Οι βασικοί συντελεστές του εγχειρήματος εκτιμούν ότι ήταν υπέρ το δέον ανοικτοί και δεν κατάφεραν να διαμορφώσουν έγκαιρα ένα σαφές και αποτελεσματικό οργανωτικό πλαίσιο και ένα πράσινο πολιτικό πρόγραμμα. Η Ομοσπονδία των Οικολόγων Εναλλακτικών κλήθηκε να αντιμετωπίσει πολύ νωρίς στην πορεία της μια σειρά από σημαντικά θέματα, για τα οποία δεν είχε ξεκάθαρη ή κοινή θέση: τη στήριξη ή όχι της οικουμενικής κυβέρνησης του 1989-1990, την οργανωτική δομή της, τα λεγόμενα «εθνικά» θέματα κ.α. Παρ’ όλα αυτά, η εμπειρία άφησε στο κοινωνικό επίπεδο πολλά θετικά και κυρίως την περίοδο εκείνη ρίζωσαν πολλές περιβαλλοντικές οργανώσεις και άρχισε ο βαθύτερος και πιο ολοκληρωμένος προβληματισμός για τα οικολογικά θέματα. Πολλά από εκείνα τα στελέχη συμμετείχαν στην άνθηση των περιβαλλοντικών και κοινωνικών οργανώσεων της επόμενης δεκαετίας. Πολλές από τις σημερινές σημαντικές οργανώσεις ξεκίνησαν από άτομα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πρώτη φάση της πολιτικής ιστορίας των πρασίνων στην Ελλάδα. Πολιτικοί από άλλα κόμματα έχουν δηλώσει ότι οι Οικολόγοι Εναλλακτικοί «έλεγαν σωστά πράγματα αλλά ήταν μπροστά από την εποχή τους».

Μετά τη διάλυση

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90 διάφορες ομάδες και εκλογικές λίστες με την επωνυμία "Οικολόγοι Εναλλακτικοί" θα δημιουργηθούν, εκ των οποίων μια ομάδα (που στο παρελθόν διεκδίκησε τον τίτλο και το υπόλοιπο της κρατικής επιχορήγησης προς την Ομοσπονδία) συμμετέχει στο Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς, στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α..[1]

Η Ομοσπονδία Οικολογικών και Εναλλακτικών Οργανώσεων υπήρξε η πρώτη προσπάθεια δημιουργίας πράσινου κόμματος στην Ελλάδα. Μετά τη διάλυσή της θα γίνουν διάφορες προσπάθειες ανασυγκρότησης του χώρου, το 1994 με την «Πολιτική Οικολογία», το 1996 με την «Πράσινη Πολιτική», με πιο πρόσφατη την δημιουργία του κόμματος «Οικολόγοι Πράσινοι» το 2002.

Αποτελέσματα εκλογών

Βουλή των Ελλήνων

2009 0.30%(Κίνημα για Την Βουλή Του αντιπροσωπου) 2012 1.20% (Κίνημα Δημοκρατία στην πράξη) 2012 Ιουνίου 0.20%

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Παραπομπές

  1. Παναγιώτα Μπίτσικα (20 Ιουνίου 2010). «Η Βαβέλ της Αριστεράς». http://www.tovima.gr/. Το Βήμα. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2018.  Εξωτερικός σύνδεσμος στο |website= (βοήθεια)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι