Σικελία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Parisosfp (συζήτηση | συνεισφορές)
Εμπλουτισμός άρθρου με προσθήκη νέας παραγράφου
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
{{πηγές|18|08|2011}}
{{coord|37|30|N|14|00|E|scale:2500000_source:GNS|display=title}}
{{coord|37|30|N|14|00|E|scale:2500000_source:GNS|display=title}}
{{Νησί
{{Νησί
Γραμμή 34: Γραμμή 33:
Τα [[Αιολίδες Νήσοι|Αιολικά νησιά]] στα βόρεια, ανήκουν διοικητικά στη Σικελία όπως και τα νησιά ''[[Αιγάδες Νήσοι|Αιγάδες]]'', το νησί ''[[Παντελλερία]]'' στα δυτικά, το νησί ''[[Ούστικα]]'' (Ustica) στα βορειοδυτικά και τα ''[[Πελάγους Νήσοι|Πελάγια]]'' νησιά στα νοτιοδυτικά.
Τα [[Αιολίδες Νήσοι|Αιολικά νησιά]] στα βόρεια, ανήκουν διοικητικά στη Σικελία όπως και τα νησιά ''[[Αιγάδες Νήσοι|Αιγάδες]]'', το νησί ''[[Παντελλερία]]'' στα δυτικά, το νησί ''[[Ούστικα]]'' (Ustica) στα βορειοδυτικά και τα ''[[Πελάγους Νήσοι|Πελάγια]]'' νησιά στα νοτιοδυτικά.


== Ιστορία ==
==Ιστορία==


===Προϊστορικά φύλλα===
Οι πρώτοι κάτοικοι της Σικελίας, ήταν φυλές γνωστές στους Έλληνες ως [[Ελυμοί]], [[Σικανοί]] και [[Σικελοί]]. Απ΄αυτούς, οι Σικελοί ήταν αυτοί που έφτασαν τελευταίοι και σχετίζονταν με τους κατοίκους της νοτίου Ιταλίας, όπως τους ''Ιταλούς'', τους ''Οινοτριείς'' κλπ. Για τους Σικανούς πιθανολογείται να έχουν [[Ιβηρική Χερσόνησος|Ιβηρική]] προέλευση, ενώ οι Ελυμοί μάλλον είχαν έρθει από την περιοχή του [[Αιγαίο]]υ.


Οι προϊστορικοί κάτοικοι της Σικελίας ήρθαν στο νησί σε τρία κύματα, οι παλιότεροι ήταν οι Σικανοί, όπως γράφει ο [[Θουκυδίδης]] ήρθαν από την [[Ιβηρική Χερσόνησος|Ιβηρική]] πιθανότατα την [[Καταλονία]].<ref>https://www.best-italian-wine.com/best-beach-in-Sicily.html</ref><ref>https://web.archive.org/web/20131231001248/http://www.experiencefestival.com/a/Sicily_-_History/id/5462681</ref> Πολλοί σύγχρονοι μελετητές έχουν εκφράσει την άποψη ότι ίσως να ήταν Ιλλυρικό φύλο.<ref>https://books.google.gr/books?id=A7kGAAAAQAAJ&pg=PA11&lpg=PA11&dq=segre+sicano&source=web&ots=nafG4zc6s6&sig=x-ViYce3dJazDQqY72a3_4RHjVc&redir_esc=y#v=onepage&q=segre%20sicano&f=false</ref> Οι μελέτες των σπηλαίων της Σικελίας έχουν χρονολογήσει την ύπαρξη τους στο νησί από το [[Πλειστόκαινο]] γύρω στο 8.000 π.χ., την ίδια εποχή είχε εξαφανιστεί ο Σικελικός ιπποπόταμος και το είδος του ελέφαντα που υπήρχε στο νησί.<ref>https://books.google.gr/books?id=NjeM0kcp8swC&pg=PA72&dq=most+scholars+now+believe+that+the+sicans+and+Sicels,+as+well+as+the&redir_esc=y&hl=el#v=onepage&q=most%20scholars%20now%20believe%20that%20the%20sicans%20and%20Sicels%2C%20as%20well%20as%20the&f=false</ref> Το δεύτερο κύμα από το [[Αιγαίο Πέλαγος]] ήταν οι Έλυμοι, ενώθηκαν με το παλιότερο κύμα των Σικανών.<ref>http://www.bestofsicily.com/mag/art141.htm</ref>
Η Σικελία αποικήθηκε από [[Έλληνες]] και [[Φοίνικες]] από τον 8ο π.Χ. αιώνα. Το 734 π.Χ., από [[Αρχαία Κόρινθος|Κορίνθιους]] ιδρύθηκαν οι [[Συρακούσες]], η σπουδαιότερη αποικία στη Σικελία. Άλλες σημαντικές ελληνικές αποικίες ήταν η [[Γέλα]], ο [[Ακράγας]], ο [[Σελινούντας Σικελίας|Σελινούντας]], η [[Ιμέρα]] και η [[Μεσσήνη (Ιταλία)|Μεσσήνη]]. Αυτές οι ελληνικές [[Πόλις-κράτος|πόλεις κράτη]] ήταν μεγάλης σημασίας για το σύνολο του ελληνικού πολιτισμού, μαζί με αυτές τις νοτίου Ιταλίας αποτελούσαν την [[Μεγάλη Ελλάδα]]. Ο [[Εμπεδοκλής]] και ο [[Αρχιμήδης]] ήταν και οι δυο Σικελιώτες. Η Σικελία ήταν από την αρχαιότητα μεγάλο κέντρο παραγωγής σιταριού (περιζήτητο για τις πόλεις της κυρίως Ελλάδας). Υπήρξε πολλές φορές παρέμβαση στα πολιτικά των σικελικών πόλεων από τις πόλεις της κυρίως Ελλάδας, είτε αυτή είχε ζητηθεί είτε όχι.
Οι ιστορικές έρευνες στα μεγαλιθικά κτίρια του νησιού που χρονολογούνται την περίοδο 3.000 - 2.500 π.χ. δείχνουν με σαφήνεια την ύπαρξη δυο διαφορετικών πολιτισμών. Οι ερευνητές δεν αναγνώρισαν τον βαθμό που οι δύο πολιτισμοί αναμίχτηκαν μεταξύ τους, ο ένας είχε σαφή επίδραση από την [[Ευρώπη]], ο άλλος από την Ανατολή.<ref>https://www.britannica.com/topic/Sicani</ref><ref>Piccolo, Salvatore; Darvill, Timothy (2013). Ancient Stones, The Prehistoric Dolmens of Sicily</ref> Δεν έχουν βρεθεί αποδείξεις ότι είχε ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ των δύο φυλών, το βέβαιο είναι ότι οι Σικανοί μετακινήθηκαν ανατολικά όταν οι Έλυμοι εγκαταστάθηκαν στο βορειοδυτικό τμήμα του νησιού. Το τρίτο κύμα ήταν οι Σικελοί με βέβαιοι προέλευση από την [[Λιγυρία]] στην ηπειρωτική [[Ιταλία]] γύρω στο 1.200 π.χ., οι Σικελοί ανάγκασαν τους Σικανούς να μετακινηθούν από τις ακτές στο κέντρο του νησιού.<ref>https://books.google.gr/books?id=NjeM0kcp8swC&pg=PA72&dq=most+scholars+now+believe+that+the+sicans+and+Sicels,+as+well+as+the&redir_esc=y&hl=el#v=onepage&q=most%20scholars%20now%20believe%20that%20the%20sicans%20and%20Sicels%2C%20as%20well%20as%20the&f=false</ref> Άλλα δύο γνωστά φύλλα της προϊστορικής Σικελίας ήταν οι [[Αύσονες]] ένα Αιολικό φύλλο που ήρθε από το [[Μιλάνο]] και οι Μόργητες.


Οι Φοίνικες είχαν και αυτοί αρκετές αποικίες, όπως η Μοτύη, ο Σολούς, το ''Zis'' (Πάνορμος για τους Έλληνες, σημερινό [[Παλέρμο]]), το [[Λιλύβαιο]] κλπ. Ο ανταγωνισμός Ελλήνων και Φοινίκων για το έλεγχο της [[Μεσόγειος|Μεσογείου]] τους έφερε αντιμέτωπους και η Σικελία ήταν το μέρος όπου οι δύο πολιτισμοί ήταν πιο κοντά. Η [[Καρχηδόνα]] ήταν πολύ κοντά στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού και το 480 π.Χ., πιθανότατα σε συνεννόηση με τους [[Πέρσες]], επιχείρησαν την κατάληψη ολόκληρου του νησιού αλλά ηττήθηκαν στη [[Μάχη της Ιμέρας (480 π.Χ.)|Μάχη της Ιμέρας]]. Από τότε και μέχρι την κατάληψη του νησιού από τους [[Αρχαία Ρώμη|Ρωμαίους]] ([[242 π.Χ.]]), Έλληνες και Καρχηδόνιοι αποκτούσαν, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, τον έλεγχο του νησιού, με τις Συρακούσες και το Λιλύβαιο να παραμένουν οι πυρήνες αντίστασης για τους Έλληνες και για τους Καρχηδονίους αντίστοιχα.
Οι Φοίνικες είχαν και αυτοί αρκετές αποικίες, όπως η Μοτύη, ο Σολούς, το ''Zis'' (Πάνορμος για τους Έλληνες, σημερινό [[Παλέρμο]]), το [[Λιλύβαιο]] κλπ. Ο ανταγωνισμός Ελλήνων και Φοινίκων για το έλεγχο της [[Μεσόγειος|Μεσογείου]] τους έφερε αντιμέτωπους και η Σικελία ήταν το μέρος όπου οι δύο πολιτισμοί ήταν πιο κοντά. Η Καρχηδόνα ήταν πολύ κοντά στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού και το 480 π.Χ., πιθανότατα σε συνεννόηση με τους [[Πέρσες]], επιχείρησαν την κατάληψη ολόκληρου του νησιού αλλά ηττήθηκαν στη [[Μάχη της Ιμέρας (480 π.Χ.)|Μάχη της Ιμέρας]]. Από τότε και μέχρι την κατάληψη του νησιού από τους [[Αρχαία Ρώμη|Ρωμαίους]] (242 π.Χ.), Έλληνες και Καρχηδόνιοι αποκτούσαν, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, τον έλεγχο του νησιού, με τις Συρακούσες και το Λιλύβαιο να παραμένουν οι πυρήνες αντίστασης για τους Έλληνες και για τους Καρχηδονίους αντίστοιχα.


===Ελληνικός εποικισμός===
Από το 242 π.Χ. η Ρώμη κάνει τη Σικελία την πρώτη επαρχία εκτός ιταλικού εδάφους. Η αρχική επιτυχία των Καρχηδονίων στον [[Β' Καρχηδονιακός Πόλεμος|Β΄ Καρχηδονιακό Πόλεμο]], προκάλεσε την εξέγερση πολλών Σικελικών πόλεων, η Ρώμη έστειλε στρατό για να καταστείλει την εξέγερση και ήταν κατά τη διάρκεια εκείνης της πολιορκίας των Συρακουσών που σκοτώθηκε ο [[Αρχιμήδης]].


Οι [[Φοίνικες]] εγκαταστάθηκαν στο δυτικό τμήμα του νησιού λίγο πριν από τους [[Έλληνες]].<ref>Piccolo, Salvatore; Woodhouse, Jean (2013). Ancient Stones: The Prehistoric Dolmens of Sicily</ref> Οι Φοίνικες ίδρυσαν πολλές αποικίες όπως η Μοτύη, ο Σολούς, το Πάνορμο μετέπειτα Παλέρμο και το [[Λιλύβαιο]]. Ο θρυλικός Ελληνικός εποικισμός ξεκίνησε το 750 π.χ. με πρώτη σημαντική αποικία τις [[Συρακούσες]] που ίδρυσαν οι Κορίνθιοι, ακολούθησε η ίδρυση μιας μεγάλης σειράς πόλεων όπως το [[Αγκριτζέντο]], ο [[Σελινούντας Σικελίας]], η [[Τζέλα]], η [[Ιμέρα]] και η [[Μεσίνα]].<ref>Herbermann, Charles, ed. (1913). "Sicily" . Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company.</ref> Οι γηγενείς κάτοικοι Σικανοί και Σικελοί εξαφανίστηκαν ή ενσωματώθηκαν με τον Ελληνικό πληθυσμό, η γη ήταν πολύ εύφορη και οι Έλληνες είχαν απέραντες καλλιέργειες με ελιές και αμπέλια που τους έφεραν τεράστια εμπορικά κέρδη.<ref>E. Zuppardo-S.Piccolo, Terra Mater: sulle sponde del Gela greco, Betania Ed., Caltanissetta 2005</ref> Οι μεγάλοι Έλληνες επιστήμονες της αρχαιότητας Αρχιμήδης και [[Εμπεδοκλής]] ήταν Σικελοί. Οι κάτοικοι ασπάστηκαν στην συντριπτική τους πλειοψηφία την Ελληνική θρησκεία, οι Έλληνες οικοδόμησαν αμέτρητους ναούς σε ολόκληρο το νησί με σημαντικότερη τοποθεσία την ''"Κοιλάδα των Ναών"'' στο Αγκριτζέντο.<ref>https://web.archive.org/web/20030801195242/http://knowital.com/history/sicily/sicily-history.html</ref> Την εποχή που είχε ξεσπάσει ο [[Πελοποννησιακός Πόλεμος]] η [[Αθήνα]] είχε έντονο ενδιαφέρον να κατακτήσει το νησί και ξεκίνησε την [[Εκστρατεία στη Σικελία]]. Οι Συρακούσες συμμάχησαν με τους [[Αρχαία Σπάρτη|Σπαρτιάτες]] και τους [[Αρχαία Κόρινθος|Κορίνθιους]] και οι Αθηναίοι γνώρισαν φοβερή συντριβή, όσοι επέζησαν πουλήθηκαν δούλοι.<ref>http://italiansrus.com/articles/temples.htm</ref>
Για τους επόμενους 6 αιώνες η Σικελία παραμένει ρωμαϊκή επαρχία, τροφοδότης της Ρώμης σε σιτηρά. Καθ' όλη αυτή την περίοδο διατηρείται αμείωτος ο ελληνικός χαρακτήρας του νησιού.


Η [[Καρχηδόνα]] κατέλαβε το δυτικό τμήμα του νησιού ενώ οι Έλληνες παρέμειναν στο ανατολικό, οι Καρχηδόνιοι πιθανότατα συνεννοήθηκαν με τους [[Πέρσες]] που επιχείρησαν την κατάληψη ολόκληρου του νησιού αλλά ηττήθηκαν στη [[Μάχη της Ιμέρας (480 π.Χ.)|Μάχη της Ιμέρας]].
Το [[440]] η Σικελία παραδίνεται στον [[Βάνδαλοι|Βάνδαλο]] βασιλιά [[Γιζέριχος|Γιζέριχο]]. Μερικές δεκαετίες αργότερα περιήλθε στην κατοχή των [[Οστρογότθοι|Οστρογότθων]], όπου και παρέμεινε μέχρι την κατάληψή της, και προσάρτησή της στη [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία]], από τον στρατηγό [[Βελισσάριος|Βελισσάριο]] το [[535]]. Το [[550]] άλλος Οστρογότθος, ο [[Τοτίλας]], κατέλαβε τη Σικελία, για να ηττηθεί και να σκοτωθεί από τον βυζαντινό στρατηγό [[Ναρσής|Ναρσή]] το [[552]]. Μεταξύ [[662]] και [[668]] οι Συρακούσες έγιναν ατύπως η πρωτεύουσα του Βυζαντινού κράτους, κατά τη βασιλεία του αυτοκράτορα [[Κώνστας Β'|Κώνσταντα Β']]. Η βυζαντινή περίοδος λήγει με την [[Άραβες|αραβική]] κατάκτηση (827 - 902). Αναφέρεται από πηγές της εποχής ότι οι Σικελοί μιλούσαν ελληνική ή ιταλοελληνική διάλεκτο, τουλάχιστον μέχρι τον 10ο αιώνα.
Από τότε και μέχρι την κατάληψη του νησιού από τους [[Αρχαία Ρώμη|Ρωμαίους]] (242 π.Χ.), Έλληνες και Καρχηδόνιοι αποκτούσαν, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, τον έλεγχο του νησιού, με τις Συρακούσες και το Λιλύβαιο να παραμένουν οι πυρήνες αντίστασης για τους Έλληνες και για τους Καρχηδονίους αντίστοιχα. Οι Έλληνες συμμάχησαν με την [[Ρωμαϊκή Δημοκρατία]] (262 π.χ.) που είχε στόχο να κατακτήσει το νησί. Η [[Ρώμη]] όταν ξέσπασε ο [[Α΄ Καρχηδονιακός Πόλεμος]] επιτέθηκε στους Καρχηδόνιους της Σικελίας και τους νίκησε, η Καρχηδόνα έγινε η πρώτη Ρωμαϊκή επαρχία πέρα από την [[Ιταλική χερσόνησος|Ιταλική χερσόνησο]] (242 π.χ.).<ref>Miles, Richard (2010). Carthage Must Be Destroyed: The Rise and Fall of an Ancient Civilization. New Y ork: Viking.</ref> Όταν ξέσπασε ο [[Β΄ Καρχηδονιακός Πόλεμος]] οι Καρχηδόνιοι προσπάθησαν να ανακτήσουν την Σικελία από τους Ρωμαίους, πολλοί Έλληνες συμμάχησαν μαζί τους. Ο [[Αρχιμήδης]] ήταν σύμμαχος των Καρχηδονίων αλλά σκοτώθηκε όταν επιτέθηκαν οι Ρωμαίοι στις Συρακούσες (213 π.χ.)<ref>https://web.archive.org/web/20081202051716/http://encyclopedia.farlex.com/Sicily</ref> Οι Ρωμαίοι έγιναν από τότε οριστικά κυρίαρχοι στο νησί, ο [[Ύπατος (Αρχαία Ρώμη)|Ύπατος]] Βαλεριανός έστειλε αναφορά στην [[Ρωμαϊκή σύγκλητος|Ρωμαϊκή Σύγκλητο]] ότι ''"δεν υπάρχει ούτε ένας Καρχηδόνιος στην Σικελία"'' (210 π.χ.).<ref>Miles, Richard (2010). Carthage Must Be Destroyed. New York: Viking.</ref>


===Ρωμαϊκή αυτοκρατορία===
Μετά τους Άραβες ήρθαν οι [[Νορμανδοί]] (1060 - 1090). Το [[1130]] δημιουργείται το νορμανδικό Βασίλειο της Σικελίας (που περιλάμβανε και τη Νότιο Ιταλία) το οποίο γίνεται ένα από τα πλουσιότερα της Ευρώπης. Το [[1194]] η νορμανδική δυναστεία των Ωτβίλ (Hauteville) παραχωρεί τη θέση της στη γερμανική (από τη [[Σουηβία]]), των [[Χοενστάουφεν]] (Hohenstaufen), με πρωτεύουσα πάντα το Παλέρμο. Λόγω των [[Σταυροφορίες|σταυροφοριών]] που γίνονταν εκείνη την εποχή υπήρξαν ταραχές και συγκρούσεις μουσουλμάνων (Αράβων) και χριστιανών με αποτέλεσμα ο [[Φρειδερίκος Β' Χοενστάουφεν|Φρειδερίκος Β']] να διώξει όλους τους Άραβες που είχαν απομείνει στο νησί, το [[1224]].


Η Σικελία χωρίστηκε σε δύο επαρχίες τις Συρακούσες στα ανατολικά και την [[Μαρσάλα]] στα δυτικά.<ref>Piccolo, Salvatore; Woodhouse, Jean (2013). Ancient Stones: The Prehistoric Dolmens of Sicily</ref> Ο [[Οκταβιανός Αύγουστος]] προσπάθησε να καθιερώσει τα Λατινικά αλλά απέτυχε, η Σικελία παρέμεινε στην γλώσσα και στα έθιμα Ελληνική. Η ευημερία που γνώρισε η Σικελία σημείωσε πτώση όταν την κυβέρνησε ο Βέρρες, ο [[Μάρκος Τύλλιος Κικέρων]] καταδίκασε τον Βέρρες στο έργο του ''"Ιν Βέρρεμ"''.<ref>https://web.archive.org/web/20071218214904/http://www.10000bc.tv/</ref> Στην Σικελία σημειώθηκαν πολλές εξεγέρσεις ειδικά από σκλάβους όπως η πρώτη και η δεύτερη δουλική εξέγερση και η εξέγερση του [[Σέξτος Πομπήιος|Σέξτου Πομπήιου]]. Ο [[Χριστιανισμός]] εμφανίστηκε για πρώτη φορά γύρω στο 200 αλλά ο [[Κωνσταντίνος Α΄]] τον καθιέρωσε σαν επίσημη θρησκεία μετά από πολλούς μάρτυρες όπως η [[Αγία Αγάθη]], η Αγία Λουκία και ο Εύπλος.<ref>https://books.google.gr/books?id=JqsqlajAPCoC&pg=PA43&lpg=PA43&dq=in+verrem+cicero+verres&redir_esc=y&hl=el#v=onepage&q=in%20verrem%20cicero%20verres&f=false</ref> Τους επόμενους δύο αιώνες ο χριστιανισμός διαδόθηκε ταχύτατα, η Ρωμαϊκή κυριαρχία διατηρήθηκε στο νησί περίπου 700 χρόνια.<ref>https://books.google.gr/books?id=JqsqlajAPCoC&pg=PA43&lpg=PA43&dq=in+verrem+cicero+verres&redir_esc=y&hl=el#v=onepage&q=in%20verrem%20cicero%20verres&f=false</ref>

Όταν κατέρρευσε η [[Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία]] οι [[Βάνδαλοι]] και ο αρχηγός τους [[Γιζέριχος]], Γερμανική φυλή κατέλαβαν την Σικελία (440) αλλά σύντομα ο [[Οδόακρος]] ανακατέλαβε το νησί και κυβέρνησε την περίοδο 476 - 493 ολόκληρη την Ιταλικά χερσόνησο για λογαριασμό του Βυζαντινού αυτοκράτορα. Οι Βάνδαλοι είχαν κατακτήσει πολλές περιοχές στην Γαλλία, την [[Ισπανία]] και την [[Πορτογαλία]] και έγιναν ισχυρή δύναμη σε ολόκληρη την δυτική Ευρώπη.<ref>http://www.bestofsicily.com/history2.htm</ref> Οι [[Οστρογότθοι]] ωστόσο μία νέα Γερμανική δύναμη και ο αρχηγός τους [[Θεοδώριχος ο Μέγας]] κατέκτησαν την Σικελία μαζί με την υπόλοιπη Ιταλία (488). Ο Θεοδώριχος αν και ήταν Γερμανός διατήρησε την Ρωμαϊκή θρησκεία και παράδοση και κήρυξε την ανεξιθρησκεία.<ref>Privitera, John (2002). Sicily: An Illustrated History. Hippocrene Books.</ref>

===Βυζαντινή αυτοκρατορία===

Την περίοδο 535 - 554 ξέσπασαν οι Γοτθικοί πόλεμοι ανάμεσα στους Οστρογότθους και την [[Βυζαντινή αυτοκρατορία]] που κυβερνούσε το ανατολικό τμήμα της παλαιάς Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ο [[Βελισάριος]] σαν απεσταλμένος του Βυζαντινού αυτοκράτορα [[Ιουστινιανός Α´|Ιουστινιανού του Μέγα]] κατέλαβε την Σικελία και την χρησιμοποίησε σαν βάση για να κατακτήσει ολόκληρη την Ιταλική χερσόνησο.<ref>https://www.britannica.com/biography/Theodoric-king-of-Italy#949802.hook</ref> Τα επόμενα πέντε χρόνια έπεσαν στους Βυζαντινούς η [[Νάπολη]], η Ρώμη, το Μιλάνο και η πρωτεύουσα των Οστρογότθων [[Ραβέννα]].<ref>https://www.history.ac.uk/reviews/review/276</ref> Ο δυναμικός Οστρογότθος βασιλιάς [[Τωτίλας]] ανακατέλαβε σύντομα την Ιταλία, με αποκορύφωμα την κατάκτηση και την λεηλασία της Σικελίας (550). Ο Τωτίλας ηττήθηκε ωστόσο και σκοτώθηκε από τον νέο απεσταλμένο του Ιουστινιανού τον Αρμένιο στρατηγό [[Ναρσής (Καμσαρακάν)|Ναρσή]] (552).<ref>https://www.history.ac.uk/reviews/review/276</ref> Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α΄ μεταβίβασε την Σικελία στην Ιταλική επαρχία, η Ελληνική γλώσσα ήταν η κύρια γλώσσα εκείνη την εποχή σε όλους τους κατοίκους. Με την εξάπλωση του [[Ισλάμ]] η Σικελία δέχθηκε επίθεση από τον Άραβα χαλίφη [[Οθμάν ιμπν Αφφάν]] (652) αλλά απέτυχαν να κατακτήσουν το νησί, επέστρεψαν στην [[Συρία]] με πολλά λάφυρα.<ref>https://web.archive.org/web/20071102223028/http://www.historynet.com/magazines/military_history/3025271.html</ref> Οι επιδρομές των Αράβων με στόχο τις λεηλασίες συνεχίστηκαν μέχρι τα μέσα του 8ου αιώνα.<ref>Kazhdan, Alexander, ed. (1991). Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford University Press. σ. 1892</ref>

Ο αυτοκράτορας [[Κώνστας Β΄]] αποφάσισε να μετακινήσει την πρωτεύουσα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας από την [[Κωνσταντινούπολη]] στις Συρακούσες (660). Την επόμενη χρονιά με βάση την Σικελία ξεκίνησε επιθέσεις στο Λομβαρδικό βασίλειο του [[Μπενεβέντο]] που κατείχε το μεγαλύτερο τμήμα στην νότια Ιταλία.<ref>Davis-Secord, Sarah (2017). Where Three Worlds Met: Sicily in the Early Medieval Mediterranean. Ithaca: Cornell University Press. σ. 79.</ref> Οι φήμες ότι ήθελε να μετακινήσει ο νεαρός αυτοκράτορας την πρωτεύουσα του στις Συρακούσες του κόστισαν την ζωή, δολοφονήθηκε στο λουτρό του (668).<ref>Davis-Secord, Sarah (2017). Where Three Worlds Met: Sicily in the Early Medieval Mediterranean. Ithaca: Cornell University Press. σ. 79.</ref> Ο γιος του [[Κωνσταντίνος Δ΄]] αντιμετώπισε αμέσως μία εξέγερση στην Σικελία, μετέβη αμέσως στο νησί, συνέτριψε τους επαναστάτες και επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη. Η Ελληνική γλώσσα ήταν η βασική γλώσσα σε όλους τους κατοίκους του νησιού. Ο αυτοκράτορας [[Λέων Γ´]] από την [[Δυναστεία των Ισαύρων]] μετέφερε την εκκλησία της Σικελίας από την δικαιοδοσία της εκκλησίας της Ρώμης στην δικαιοδοσία του πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης (740).<ref>http://www.bestofsicily.com/mag/art165.htm</ref>
Ο Βυζαντινός αρχηγός της Σικελίας Ευφήμιος δολοφόνησε την σύζυγο του και ζήτησε από μία μοναχή να τον παντρευτεί (826). Ο [[Μιχαήλ Β´]] έστειλε τον στρατηγό του Κωνσταντίνο με εντολή να απαγορεύσει τον γάμο και να αποκεφαλίσει τον Ευφήμιο. Ο Ευφήμιος ωστόσο νίκησε, θανάτωσε τον Κωνσταντίνο και κατέλαβε τις Συρακούσες αλλά στην συνέχεια ηττήθηκε και ο ίδιος και δραπέτευσε στην βόρεια [[Αφρική]].<ref>Treadgold. History of the Byzantine State, σσ. 354–355.</ref>
Ο Ευφήμιος πρόσφερε την Σικελία στον εμίρη των [[Αγλαβίδες|Αγλαβιδών]] με αντάλλαγμα να τον κάνει στρατηγό ή να του δώσει κάποιο ψηλό αξίωμα, ένας Ισλαμικός στρατός στον οποίο συμμετείχαν [[Άραβες]], [[Βέρβεροι]], [[Κρήτη|Κρήτες]] και [[Πέρσες]] επιτέθηκε στην Σικελία.<ref>https://web.archive.org/web/20070609094555/http://archaeology.stanford.edu/MountPolizzo/handbookPDF/MPHandbook5.pdf</ref>

===Άραβες===

Η Ισλαμική κατάκτηση της Σικελίας από τους Άραβες ήταν πολύ δύσκολη υπόθεση με σημαντική αντίσταση, χρειάστηκε τουλάχιστον ένας αιώνας για να ολοκληρωθεί. Αρχικά κατακτήθηκαν οι Συρακούσες (878), στην συνέχεια η Ελληνική πόλη [[Ταορμίνα]] (962) μέχρι να ολοκληρωθεί η κατάκτηση ολόκληρης της Σικελίας (965).<ref>https://web.archive.org/web/20070609094555/http://archaeology.stanford.edu/MountPolizzo/handbookPDF/MPHandbook5.pdf</ref> Ο [[Γεώργιος Μανιάκης]] σαν αρχηγός του Βυζαντινού στρατού προσπάθησε τον 11ο αιώνα με Νορμανδούς μισθοφόρους να ανακαταλάβει το νησί αλλά συνάντησε μεγάλες δυσκολίες, οι Βυζαντινοί ολοκλήρωσαν την ανακατάληψη στα τέλη του 11ου αιώνα. Οι Άραβες άλλαξαν το καθεστώς γής ευνοοώντας σημαντικά τους μικρούς ιδιοκτήτες και βελτίωσαν τα αρδευτικά συστήματα. Η γλώσσα που δημιουργήθηκε στο νησί επί Αραβικής κυριαρχίας ήταν τα [[Σικελοαραβικά]], είναι εμφανή σε πολλές λέξεις σε τοπικές διαλέκτους, τα Σικελοαραβικά εξαφανίστηκαν σήμερα αλλά εξελίχτηκαν στην [[Μαλτεζική γλώσσα]] που ομιλείται στην [[Μάλτα]] και τα γύρω νησιά.
Μια περιγραφή για το [[Παλέρμο]] εκείνης της εποχής μας δίνει στα γραπτά του ένας Άραβας έμπορος που εισκέφτηκε την Σικελία (950), ένα κλειστό οχυρωμένο προάστιο οικοδομήθηκε στο κέντρο του Παλέρμο με το ''"Τζαμί της Παρασκευής"'' που έγινε αργότερα ο Καθεδρικός ναός της πόλης. Στο προάστιο ''"Άλ-Καλίσα"'' σημερινή Κάλσα ήταν τα ανάκτορα του Σουλτάνου, ένα τζαμί, κυβερνητικά γραφεία και μια ιδιωτική φυλακή, 7.000 κάτοικοι ήταν έμποροι κρεάτων με 150 καταστήματα. Το Παλέρμο ανήκε στην αρχή στους [[Αγλαβίδες]], στην συνέχεια πέρασε στο [[Εμιράτο της Σικελίας]] που ασκούσε κυριαρχία το [[Χαλιφάτο των Φατιμιδών]].

Την εποχή που κυβερνούσαν οι Άραβες ακολούθησαν στο νησί ασταμάτητες Βυζαντινές εξεγέρσεις και πολλά ανατολικά τμήματα ανεξαρτητοποιήθηκαν, οι Άραβες μετέφεραν στην Σικελία πορτοκαλιές, λεμονιές, φιστικιές και ζαχαροκάλαμα.<ref>http://www.bestofsicily.com/history2.htm</ref>
Οι Άραβες χώρισαν το νησί σε τρία τμήματα, επέτρεψαν πλήρη θρησκευτική ελευθερία στους Ορθόδοξους κατοίκους, ήταν υποχρεωμένοι μόνο να πληρώσουν ένα μικρό χαράτσι που μειώθηκε σε όσους κατείχαν κυβερνητικά αξιώματα. Το Εμιράτο της Σικελίας άρχισε να διασπάται από εσωτερικές συγκρούσεις, την ίδια εποχή υπήρχε μικρός Εβραικός πληθυσμός στο νησί.<ref>https://web.archive.org/web/20070609094555/http://archaeology.stanford.edu/MountPolizzo/handbookPDF/MPHandbook5.pdf</ref>
Εβδομήντα χρόνια μετά την οριστική απώλεια της Σικελίας οι Βυζαντινοί επιχείρησαν να ανακαταλάβουν την Σικελία με τον στρατηγό Μανιάκη (1038), ο ίδιος όμως δολοφονήθηκε σε μια Βυζαντινή εμφύλια σύγκρουση και δεν μπόρεσε να συνεχίσει το έργο του. Οι [[Νορμανδοί]] ωστόσο μπόρεσαν στα τέλη του αιώνα να ολοκληρώσουν την κατάκτηση, αρχηγός τους ήταν ο [[Ρογήρος Α΄ της Σικελίας]] από τον [[Οίκος των Ωτβίλ|Οίκο των Ωτβίλ]].<ref>Raphael Patai, The Jewish Mind, Scribners, 1977, σ. 155–6</ref>
Οι Νορμανδοί κυρίευσαν την [[Απουλία]], την [[Καλαβρία]] και την [[Μεσσήνη (Ιταλία)|Μεσσήνη]] με 700 ιππότες. Ο Ρογήρος συνέχισε τις νίκες του με αποκορύφωμα την κατάκτηση του Παλέρμο, το μεγαλύτερο τμήμα της Σικελίας έπεσε στα χέρια τους (1072).<ref>Raphael Patai, The Jewish Mind, Scribners, 1977, σ. 155–6</ref>
Οι Νορμανδοί ολοκλήρωσαν την κατάκτηση με το νοτιότερο τμήμα του νησιού (1091), το Παλέρμο εξακολουθούσε να είναι πρωτεύουσα της Σικελίας και με τους Νορμανδούς όπως με τους Άραβες.

===Νορμανδοί===

Η Νορμανδική οικογένεια του Ωτβίλ ήταν απόγονοι των [[Βίκιγκ]], σεβάστηκαν τους πολιτισμούς που βρήκαν στο νησί αλλά προσπάθησαν να μεταδώσουν και τον δικό τους, ασπάστηκαν τις συνήθειες, τα έθιμα και την πολιτική των προκατόχων τους. Πολλοί Νορμανδοί είχαν την ενδυμασία, την ομιλία και την κόμμωση των Βυζαντινών και των Αράβων ενώ οι βασιλιάδες είχαν στα ανάκτορα τους ευνούχους και χαρέμια.<ref>http://www.initaly.com/regions/sicily/chronol.htm</ref><ref>Johns, Jeremy (2002). Arabic Administration in Norman Sicily: The Royal Diwan. Cambridge studies in Islamic civilization. Cambridge, England: Cambridge University Press. σσ. 249–250</ref>
Ο Ρογήρος πέθανε (1101) και τον διαδέχθηκε ο δεύτερος γιος από την τελευταία του σύζυγο [[Ρογήρος Β΄ της Σικελίας]], η μητέρα του Αδελαΐδα ντελ Βάστο ήταν κηδεμόνας του μικρού βασιλιά μέχρι την ενηλικίωση του (1112).<ref>Raphael Patai, The Jewish Mind, Scribners, 1977, σ. 155–6</ref>
Ο Ρογήρος Β΄ είχε διαδεχτεί τον μεγαλύτερο αδελφό του [[Σίμων της Σικελίας]] που πέθανε σε νηπιακή ηλικία σαν ''"κόμης της Σικελίας"'', μετέτρεψε την Σικελία σε βασίλειο μαζί με την Απουλία, την Καλαβρία και τα νησιά της Μάλτας.<ref>https://web.archive.org/web/20091001173814/http://www.boisestate.edu/courses/crusades/Europe/italy/02.shtml</ref>
<ref>Takayama, Hiroshi (1993). The Administration of the Norman Kingdom of Sicily. Leiden, the Netherlands: E.J. Brill. σ. 123</ref> Ο Έλληνας [[Γεώργιος Αντιοχέας]] διορίστηκε από τον Ρογήρο Β΄ στην θέση του ''"Εμίρη των εμίρηδων"'', συνέχισε την πολιτική του πατέρα τoυ μετατρέποντας το [[Βασίλειο της Σικελίας]] στο πλουσιότερο βασίλειο της Ευρώπης μετά από αυτό της Αγγλίας.

Η αυλή του Ρογήρου Β΄ ήταν το πιο φωτεινό πολιτιστικό κέντρο σε ολόκληρη την Μεσόγειο τον [[Μεσαίωνας|Μεσαίωνα]], μπορούσε να συγκριθεί μόνο με το πολυεθνικό [[Χαλιφάτο της Κόρδοβας]]. Αμέτρητοι επιστήμονες, τεχνίτες, γλύπτες και καλλιτέχνες ζούσαν τότε στην Σικελία, τα διατάγματα εκδόθηκαν στην Νορμανδική γλώσσα αλλά με πολλές Αραβικές και Ελληνικές επιδράσεις.<ref>Norwich, John Julius (1992). The Normans in Sicily: The Normans in the South 1016–1130 and the Kingdom in the Sun 1130–1194. Penguin Global.</ref><ref>http://www.interamericaninstitute.org/norman_sicily.htm</ref> Η διακυβέρνηση ήταν δίκαιη απέναντι σε όλες τις εθνότητες που ζούσαν όπως Βυζαντινοί, Λομβαρδοί, Νορμανδοί, Άραβες και Ιουδαίοι, οι ιστορικοί έχουν μείνει έκπληκτοι από τα εκπληκτικά κτίσματα που έγιναν εκείνη την εποχή στο νησί.<ref>Norwich, John Julius (1992). The Normans in Sicily: The Normans in the South 1016–1130 and the Kingdom in the Sun 1130–1194. Penguin Global.</ref> Πολλοί μετανάστες ήρθαν την ίδια εποχή από την νότια Ιταλία και την [[Καμπανία (Ιταλία)|Καμπανία]]. Οι κάτοικοι ήταν γλωσσικά πριν την Νορμανδική κατάκτηση κατά το ένα τρίτο Ελληνόφωνοι και κατά τα δύο τρίτα Αραβόφωνοι, μετά την Νορμανδική κατάκτηση έγιναν εξ'ολοκλήρου Λατινόφωνοι.<ref>http://www.interamericaninstitute.org/norman_sicily.htm</ref>
Η εκκλησία της Σικελίας η οποία μέχρι την Νορμανδική κατάκτηση ανήκε στην [[Ορθόδοξη Εκκλησία]] μετέβη στην [[Καθολική Εκκλησία]].<ref>Loud, G. A. (2007). The Latin Church in Norman Italy. Cambridge University Press. σ. 494.</ref>

===Ανδεγαυική κατοχή===

Λόγω των [[Σταυροφορίες|σταυροφοριών]] που γίνονταν εκείνη την εποχή υπήρξαν ταραχές και συγκρούσεις μουσουλμάνων (Αράβων) και χριστιανών με αποτέλεσμα ο [[Φρειδερίκος Β' Χοενστάουφεν|Φρειδερίκος Β']] να διώξει όλους τους Άραβες που είχαν απομείνει στο νησί, το [[1224]].
Το [[1266]] οι Χοενστάουφεν ήρθαν σε σύγκρουση με τον [[Πάπας|Πάπα]]. Ο Πάπας, ψάχνοντας έναν καινούριο βασιλιά της Σικελίας που θα ήταν συνεννοήσιμος και φιλικά προσκείμενος στην ''Αγία Έδρα'', τον βρήκε στο πρόσωπο του Καρόλου Α', δούκα του Ανζού και αδελφού του Αγίου Λουδοβίκου, βασιλιά της Γαλλίας. Ο Κάρολος νίκησε τους Χοενστάουφεν και κατέλαβε τη Σικελία με τις ευλογίες του Πάπα. Οι Σικελοί δυσανασχετούσαν με τη διακυβέρνησή του. Η αντίδραση στη [[Φράγκοι|Φράγκικη]] κατοχή κατέληξε στους [[Σικελικοί Εσπερινοί|Σικελικούς Εσπερινούς]] ([[1282]]) και σε έναν πόλεμο που ενέπλεξε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές δυνάμεις της εποχής. Η Σικελία στο τέλος του πολέμου έγινε ανεξάρτητο βασίλειο με ηγεμόνες από την [[Αραγωνία]], ενώ οι Ανζού συνέχισαν να κυβερνούν στη Νότια Ιταλία με έδρα τη [[Νάπολη]]. Το [[1479]] περιήλθε στην κατοχή της [[Ισπανία]]ς, το [[1656]] την έπληξε επιδημία πανούκλας και ακολούθησε ισχυρός σεισμός που έπληξε την ανατολική πλευρά του νησιού ([[1693]]).
Το [[1266]] οι Χοενστάουφεν ήρθαν σε σύγκρουση με τον [[Πάπας|Πάπα]]. Ο Πάπας, ψάχνοντας έναν καινούριο βασιλιά της Σικελίας που θα ήταν συνεννοήσιμος και φιλικά προσκείμενος στην ''Αγία Έδρα'', τον βρήκε στο πρόσωπο του Καρόλου Α', δούκα του Ανζού και αδελφού του Αγίου Λουδοβίκου, βασιλιά της Γαλλίας. Ο Κάρολος νίκησε τους Χοενστάουφεν και κατέλαβε τη Σικελία με τις ευλογίες του Πάπα. Οι Σικελοί δυσανασχετούσαν με τη διακυβέρνησή του. Η αντίδραση στη [[Φράγκοι|Φράγκικη]] κατοχή κατέληξε στους [[Σικελικοί Εσπερινοί|Σικελικούς Εσπερινούς]] ([[1282]]) και σε έναν πόλεμο που ενέπλεξε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές δυνάμεις της εποχής. Η Σικελία στο τέλος του πολέμου έγινε ανεξάρτητο βασίλειο με ηγεμόνες από την [[Αραγωνία]], ενώ οι Ανζού συνέχισαν να κυβερνούν στη Νότια Ιταλία με έδρα τη [[Νάπολη]]. Το [[1479]] περιήλθε στην κατοχή της [[Ισπανία]]ς, το [[1656]] την έπληξε επιδημία πανούκλας και ακολούθησε ισχυρός σεισμός που έπληξε την ανατολική πλευρά του νησιού ([[1693]]).


=== Η Σικελία υπό την δυναστεία των Βουρβόνων της Ισπανίας ===
===Η Σικελία υπό την δυναστεία των Βουρβόνων της Ισπανίας===
Το [[1734]] η Σικελία μαζί με την Νάπολη καταλήφθηκαν από το βασιλιά της [[Ισπανία]]ς [[Κάρολος Γ' της Ισπανίας|Κάρολο Γ']] δημιουργώντας το διπλό «[[Βασίλειο των δύο Σικελιών]]» που ενώθηκε με το [[Βουρβόνοι|Βουρβονικό]] βασίλειο της [[Νάπολη]]ς και το παρέδωσε ανεξάρτητο στον μικρότερο γιο του [[Φερδινάνδος Α' των Δύο Σικελιών|Φερδινάνδο]]. Τον Ιανουάριο του 1799, το βασίλειο της Νάπολης κηρύχθηκε δημοκρατία ύστερα από επανάσταση που κράτησε μόνο 6 μήνες. Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου ο Φερδινάνδος επανήλθε στον θρόνο. Στις 26 Δεκεμβρίου 1805, ο [[Ναπολέων Α΄ της Γαλλίας|Ναπολέων Βοναπάρτης]] κατέλαβε τη Νάπολη και την Σικελία, κήρυξε έκπτωτο τον Φερδινάνδο τοποθετώντας τον αδελφό του, Ιωσήφ Βοναπάρτη.
Το [[1734]] η Σικελία μαζί με την Νάπολη καταλήφθηκαν από το βασιλιά της [[Ισπανία]]ς [[Κάρολος Γ' της Ισπανίας|Κάρολο Γ']] δημιουργώντας το διπλό «[[Βασίλειο των δύο Σικελιών]]» που ενώθηκε με το [[Βουρβόνοι|Βουρβονικό]] βασίλειο της [[Νάπολη]]ς και το παρέδωσε ανεξάρτητο στον μικρότερο γιο του [[Φερδινάνδος Α' των Δύο Σικελιών|Φερδινάνδο]]. Τον Ιανουάριο του 1799, το βασίλειο της Νάπολης κηρύχθηκε δημοκρατία ύστερα από επανάσταση που κράτησε μόνο 6 μήνες. Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου ο Φερδινάνδος επανήλθε στον θρόνο. Στις 26 Δεκεμβρίου 1805, ο [[Ναπολέων Α΄ της Γαλλίας|Ναπολέων Βοναπάρτης]] κατέλαβε τη Νάπολη και την Σικελία, κήρυξε έκπτωτο τον Φερδινάνδο τοποθετώντας τον αδελφό του, Ιωσήφ Βοναπάρτη.
Μετά την πτώση του Βοναπάρτη ο [[Γιοακίμ Μυρά]], που είχε διαδεχθεί τον Ιωσήφ Βοναπάρτη ως βασιλιάς της Νάπολης (1808), εκθρονίστηκε (1815) και ο Φερδινάνδος ο οποίος ήταν πάντοτε τυπικά βασιλιάς επέστρεψε στην Νάπολη. Ο Φερδινάνδος μετά την επιστροφή του ένωσε σε ένα τα δύο βασίλεια και αναγκάστηκε κάτω από την έντονη πίεση της Ιεράς Συμμαχίας υπό τον Μέττερνιχ να ασκήσει απολυταρχική διακυβέρνηση κάτι που είχε ως αποτέλεσμα τα πρώτα επαναστατικά κινήματα (1820).
Μετά την πτώση του Βοναπάρτη ο [[Γιοακίμ Μυρά]], που είχε διαδεχθεί τον Ιωσήφ Βοναπάρτη ως βασιλιάς της Νάπολης (1808), εκθρονίστηκε (1815) και ο Φερδινάνδος ο οποίος ήταν πάντοτε τυπικά βασιλιάς επέστρεψε στην Νάπολη. Ο Φερδινάνδος μετά την επιστροφή του ένωσε σε ένα τα δύο βασίλεια και αναγκάστηκε κάτω από την έντονη πίεση της Ιεράς Συμμαχίας υπό τον Μέττερνιχ να ασκήσει απολυταρχική διακυβέρνηση κάτι που είχε ως αποτέλεσμα τα πρώτα επαναστατικά κινήματα (1820).
Ο εγγονός του Φερδινάνδου Α' [[Φερδινάνδος Β' των δύο Σικελιών]] πολύ σκληρός και αυταρχικός μετά το 1837 δημιούργησε έντονες αντιδράσεις με αποτέλεσμα το επαναστατικό κίνημα του 1848 και την προσωρινή του εκθρόνηση. Επανήλθε σύντομα με βία και σφαγές έγινε ακόμα αυταρχικότερος με αποτέλεσμα να χάσει την υποστήριξη των Άγγλων, η απώλεια της στήριξης των Άγγλων θα είναι τελικά αιτία αμέσως μετά τον θάνατο του (1859) το βασίλειο του να καταληφθεί και να προσαρτηθεί στο βασίλειο του Πεδεμοντίου, με την δημιουργία του σύγχρονου Ιταλικού κράτους.
Ο εγγονός του Φερδινάνδου Α' [[Φερδινάνδος Β' των δύο Σικελιών]] πολύ σκληρός και αυταρχικός μετά το 1837 δημιούργησε έντονες αντιδράσεις με αποτέλεσμα το επαναστατικό κίνημα του 1848 και την προσωρινή του εκθρόνηση. Επανήλθε σύντομα με βία και σφαγές έγινε ακόμα αυταρχικότερος με αποτέλεσμα να χάσει την υποστήριξη των Άγγλων, η απώλεια της στήριξης των Άγγλων θα είναι τελικά αιτία αμέσως μετά τον θάνατο του (1859) το βασίλειο του να καταληφθεί και να προσαρτηθεί στο βασίλειο του Πεδεμοντίου, με την δημιουργία του σύγχρονου Ιταλικού κράτους.


=== Ένωση της Σικελίας με την Ιταλία ===
===Ένωση της Σικελίας με την Ιταλία===
Ο γιος και διάδοχος του Φερδινάνδου Β' [[Φραγκίσκος Β' των δύο Σικελιών]] στάθηκε ανίκανος να αντιμετωπίσει την επέλαση του Γκαριμπάλντι αφού η δυναστεία των Βουρβόνων είχε γίνει μισητή από το λαό των δύο ενωμένων βασιλείων.
Ο γιος και διάδοχος του Φερδινάνδου Β' [[Φραγκίσκος Β' των δύο Σικελιών]] στάθηκε ανίκανος να αντιμετωπίσει την επέλαση του Γκαριμπάλντι αφού η δυναστεία των Βουρβόνων είχε γίνει μισητή από το λαό των δύο ενωμένων βασιλείων.
Το [[1860]] η Σικελία, μετά την εκστρατεία του [[Τζουζέπε Γκαριμπάλντι]] ενώθηκε με την υπόλοιπη Ιταλία, ο Γκαριμπάλντι περνώντας τα στενά της Μεσσήνης έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τον τοπικό πληθυσμό. Ο Ροσαλίνο Πίλο και ο Φραντσέσκο Κρίσπι προετοιμάστηκαν να ανοίξουν τις πύλες να υποδεχτούν τον Γκαριμπάλντι, ο οποίος (Μάης 1860) έφτασε στην πόλη Μάρσαλα και κατάκτησε το νησί της Σικελίας με ευκολία. Στις 6 Σεπτεμβρίου 1860, ο βασιλιάς Φραγκίσκος και η σύζυγος του προ της εισόδου του Γκαριμπάλντι δραπέτευσε από την πόλη. Την άλλη μέρα ο Γκαριμπάλντι εισήλθε στην πόλη και εγκατέστησε επαρχιακή κυβέρνηση. Ο Γαλλικός στόλος αποσύρθηκε και το 1861 ολοκλήρωσε την κατάκτηση της Ιταλίας για λογαριασμό του βασιλιά Βίκτωρα Εμμανουήλ Β', καθώς έπεσαν και τα τελευταία φρούρια της [[Γκαέτα]] και της [[Μεσσίνα]].
Το [[1860]] η Σικελία, μετά την εκστρατεία του [[Τζουζέπε Γκαριμπάλντι]] ενώθηκε με την υπόλοιπη Ιταλία, ο Γκαριμπάλντι περνώντας τα στενά της Μεσσήνης έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τον τοπικό πληθυσμό. Ο Ροσαλίνο Πίλο και ο Φραντσέσκο Κρίσπι προετοιμάστηκαν να ανοίξουν τις πύλες να υποδεχτούν τον Γκαριμπάλντι, ο οποίος (Μάης 1860) έφτασε στην πόλη Μάρσαλα και κατάκτησε το νησί της Σικελίας με ευκολία. Στις 6 Σεπτεμβρίου 1860, ο βασιλιάς Φραγκίσκος και η σύζυγος του προ της εισόδου του Γκαριμπάλντι δραπέτευσε από την πόλη. Την άλλη μέρα ο Γκαριμπάλντι εισήλθε στην πόλη και εγκατέστησε επαρχιακή κυβέρνηση. Ο Γαλλικός στόλος αποσύρθηκε και το 1861 ολοκλήρωσε την κατάκτηση της Ιταλίας για λογαριασμό του βασιλιά Βίκτωρα Εμμανουήλ Β', καθώς έπεσαν και τα τελευταία φρούρια της [[Γκαέτα]] και της [[Μεσσίνα]].
Γραμμή 107: Γραμμή 145:




== Παραπομπές ==
==Παραπομπές==
<references />
<references />


==Πηγές==
== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==

*Davis-Secord, Sarah (2017). Where Three Worlds Met: Sicily in the Early Medieval Mediterranean. Ithaca: Cornell University Press.
*E. Zuppardo-S.Piccolo, Terra Mater: sulle sponde del Gela greco, Betania Ed., Caltanissetta 2005
*Johns, Jeremy (2002). Arabic Administration in Norman Sicily: The Royal Diwan. Cambridge studies in Islamic civilization. Cambridge, England: Cambridge University Press.
*Kazhdan, Alexander, ed. (1991). Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford University Press.
*Loud, G. A. (2007). The Latin Church in Norman Italy. Cambridge University Press.
*Miles, Richard (2010). Carthage Must Be Destroyed: The Rise and Fall of an Ancient Civilization. New Y ork: Viking.
*Norwich, John Julius (1992). The Normans in Sicily: The Normans in the South 1016–1130 and the Kingdom in the Sun 1130–1194. Penguin Global.
*Piccolo, Salvatore; Darvill, Timothy (2013). Ancient Stones, The Prehistoric Dolmens of Sicily
*Privitera, John (2002). Sicily: An Illustrated History. Hippocrene Books.
*Raphael Patai, The Jewish Mind, Scribners, 1977
*Stockton, David (1971). Cicero: A Political Biography. Oxford University Press.
*Takayama, Hiroshi (1993). The Administration of the Norman Kingdom of Sicily. Leiden, the Netherlands: E.J. Brill.

==Εξωτερικοί σύνδεσμοι==

{{Βικιλεξικό|Σικελία|Σικελία}}
{{Βικιλεξικό|Σικελία|Σικελία}}
{{commonscat|Sicily}}
{{commonscat|Sicily}}
* {{dmoz}}
* {{dmoz}}
*[https://www.best-italian-wine.com/best-beach-in-Sicily.html Τα καλύτερα Ιταλικά κρασία]

*[https://web.archive.org/web/20131231001248/http://www.experiencefestival.com/a/Sicily_-_History/id/5462681 Σικελία]
{{Ιταλία-επέκταση}}
*[https://books.google.gr/books?id=NjeM0kcp8swC&pg=PA72&dq=most+scholars+now+believe+that+the+sicans+and+Sicels,+as+well+as+the&redir_esc=y&hl=el#v=onepage&q=most%20scholars%20now%20believe%20that%20the%20sicans%20and%20Sicels%2C%20as%20well%20as%20the&f=false Οι Αρχαίοι Έλληνες]
*[http://www.bestofsicily.com/mag/art141.htm Σικανοί]
*[https://web.archive.org/web/20030801195242/http://knowital.com/history/sicily/sicily-history.html Ιστορία της Σικελίας]
*[http://italiansrus.com/articles/temples.htm Κοιλάδα των ναών]
*[https://web.archive.org/web/20081202051716/http://encyclopedia.farlex.com/Sicily Σικελία]
*[https://web.archive.org/web/20071218214904/http://www.10000bc.tv/ Προιστορική Σικελία]
*[http://www.bestofsicily.com/history2.htm Μεσαιωνική ιστορία της Σικελίας]
*[https://www.britannica.com/biography/Theodoric-king-of-Italy#949802.hook Θεοδώριχος]
*[https://www.history.ac.uk/reviews/review/276 Σύντομη Ιστορία της Ιταλίας]
*[https://web.archive.org/web/20071102223028/http://www.historynet.com/magazines/military_history/3025271.html Γοτθικοί Πόλεμοι]
*[http://www.travelmapofsicily.com/syracuse.html Συρακούσες]
*[http://www.bestofsicily.com/mag/art165.htm Οι Βυζαντινοί της Σικελίας]
*[https://web.archive.org/web/20070609094555/http://archaeology.stanford.edu/MountPolizzo/handbookPDF/MPHandbook5.pdf Σύντομη ιστορία της Σικελίας]
*[http://www.interamericaninstitute.org/norman_sicily.htm Νορμανδική Σικελία τον 12ο αιώνα]
*[http://www.initaly.com/regions/sicily/chronol.htm Χρονολογίες της Σικελίας]
*[https://web.archive.org/web/20091001173814/http://www.boisestate.edu/courses/crusades/Europe/italy/02.shtml Νορμανδική Σικελία]


{{Περιφέρειες της Ιταλίας}}
{{Περιφέρειες της Ιταλίας}}

Έκδοση από την 14:29, 14 Απριλίου 2019

Συντεταγμένες: 37°30′N 14°00′E / 37.500°N 14.000°E / 37.500; 14.000

Σικελία
Sicilia
Σημαία
Γεωγραφία
ΤοποθεσίαΜεσόγειος Θάλασσα
Έκταση25.708 km²
Χώρα
ΠρωτεύουσαΠαλέρμο (πληθ. 657.935)
Δημογραφικά
Πληθυσμός5.036.666
Πυκνότητα195,9 /χλμ2
Πρόσθετες πληροφορίες
Ιστοσελίδαregione.sicilia.it
Commons page Σχετικά πολυμέσα
Εικόνα δορυφόρου στην οποία φαίνεται η έκρηξη του ηφαιστείου Αίτνα το 2002

Η Σικελία είναι αυτόνομη περιοχή της Ιταλίας και το μεγαλύτερο νησί όλης της Μεσογείου, με έκταση 25.708 τ.χλμ.. Πρωτεύουσα του νησιού είναι το Παλέρμο.

Γεωγραφία

Τα στενά της Μεσσήνης χωρίζουν τη Σικελία από την ιταλική χερσόνησο και ειδικότερα από την περιοχή της Καλαβρίας. Το ηφαίστειο της Αίτνας βρίσκεται κοντά στην Κατάνη. Η Αίτνα έχει υψόμετρο 3.320 μέτρα και είναι το υψηλότερο ηφαίστειο της Ευρώπης και ένα από τα πλέον ενεργά παγκοσμίως.

Τα Αιολικά νησιά στα βόρεια, ανήκουν διοικητικά στη Σικελία όπως και τα νησιά Αιγάδες, το νησί Παντελλερία στα δυτικά, το νησί Ούστικα (Ustica) στα βορειοδυτικά και τα Πελάγια νησιά στα νοτιοδυτικά.

Ιστορία

Προϊστορικά φύλλα

Οι προϊστορικοί κάτοικοι της Σικελίας ήρθαν στο νησί σε τρία κύματα, οι παλιότεροι ήταν οι Σικανοί, όπως γράφει ο Θουκυδίδης ήρθαν από την Ιβηρική πιθανότατα την Καταλονία.[1][2] Πολλοί σύγχρονοι μελετητές έχουν εκφράσει την άποψη ότι ίσως να ήταν Ιλλυρικό φύλο.[3] Οι μελέτες των σπηλαίων της Σικελίας έχουν χρονολογήσει την ύπαρξη τους στο νησί από το Πλειστόκαινο γύρω στο 8.000 π.χ., την ίδια εποχή είχε εξαφανιστεί ο Σικελικός ιπποπόταμος και το είδος του ελέφαντα που υπήρχε στο νησί.[4] Το δεύτερο κύμα από το Αιγαίο Πέλαγος ήταν οι Έλυμοι, ενώθηκαν με το παλιότερο κύμα των Σικανών.[5]

Οι ιστορικές έρευνες στα μεγαλιθικά κτίρια του νησιού που χρονολογούνται την περίοδο 3.000 - 2.500 π.χ. δείχνουν με σαφήνεια την ύπαρξη δυο διαφορετικών πολιτισμών. Οι ερευνητές δεν αναγνώρισαν τον βαθμό που οι δύο πολιτισμοί αναμίχτηκαν μεταξύ τους, ο ένας είχε σαφή επίδραση από την Ευρώπη, ο άλλος από την Ανατολή.[6][7] Δεν έχουν βρεθεί αποδείξεις ότι είχε ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ των δύο φυλών, το βέβαιο είναι ότι οι Σικανοί μετακινήθηκαν ανατολικά όταν οι Έλυμοι εγκαταστάθηκαν στο βορειοδυτικό τμήμα του νησιού. Το τρίτο κύμα ήταν οι Σικελοί με βέβαιοι προέλευση από την Λιγυρία στην ηπειρωτική Ιταλία γύρω στο 1.200 π.χ., οι Σικελοί ανάγκασαν τους Σικανούς να μετακινηθούν από τις ακτές στο κέντρο του νησιού.[8] Άλλα δύο γνωστά φύλλα της προϊστορικής Σικελίας ήταν οι Αύσονες ένα Αιολικό φύλλο που ήρθε από το Μιλάνο και οι Μόργητες.

Οι Φοίνικες είχαν και αυτοί αρκετές αποικίες, όπως η Μοτύη, ο Σολούς, το Zis (Πάνορμος για τους Έλληνες, σημερινό Παλέρμο), το Λιλύβαιο κλπ. Ο ανταγωνισμός Ελλήνων και Φοινίκων για το έλεγχο της Μεσογείου τους έφερε αντιμέτωπους και η Σικελία ήταν το μέρος όπου οι δύο πολιτισμοί ήταν πιο κοντά. Η Καρχηδόνα ήταν πολύ κοντά στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού και το 480 π.Χ., πιθανότατα σε συνεννόηση με τους Πέρσες, επιχείρησαν την κατάληψη ολόκληρου του νησιού αλλά ηττήθηκαν στη Μάχη της Ιμέρας. Από τότε και μέχρι την κατάληψη του νησιού από τους Ρωμαίους (242 π.Χ.), Έλληνες και Καρχηδόνιοι αποκτούσαν, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, τον έλεγχο του νησιού, με τις Συρακούσες και το Λιλύβαιο να παραμένουν οι πυρήνες αντίστασης για τους Έλληνες και για τους Καρχηδονίους αντίστοιχα.

Ελληνικός εποικισμός

Οι Φοίνικες εγκαταστάθηκαν στο δυτικό τμήμα του νησιού λίγο πριν από τους Έλληνες.[9] Οι Φοίνικες ίδρυσαν πολλές αποικίες όπως η Μοτύη, ο Σολούς, το Πάνορμο μετέπειτα Παλέρμο και το Λιλύβαιο. Ο θρυλικός Ελληνικός εποικισμός ξεκίνησε το 750 π.χ. με πρώτη σημαντική αποικία τις Συρακούσες που ίδρυσαν οι Κορίνθιοι, ακολούθησε η ίδρυση μιας μεγάλης σειράς πόλεων όπως το Αγκριτζέντο, ο Σελινούντας Σικελίας, η Τζέλα, η Ιμέρα και η Μεσίνα.[10] Οι γηγενείς κάτοικοι Σικανοί και Σικελοί εξαφανίστηκαν ή ενσωματώθηκαν με τον Ελληνικό πληθυσμό, η γη ήταν πολύ εύφορη και οι Έλληνες είχαν απέραντες καλλιέργειες με ελιές και αμπέλια που τους έφεραν τεράστια εμπορικά κέρδη.[11] Οι μεγάλοι Έλληνες επιστήμονες της αρχαιότητας Αρχιμήδης και Εμπεδοκλής ήταν Σικελοί. Οι κάτοικοι ασπάστηκαν στην συντριπτική τους πλειοψηφία την Ελληνική θρησκεία, οι Έλληνες οικοδόμησαν αμέτρητους ναούς σε ολόκληρο το νησί με σημαντικότερη τοποθεσία την "Κοιλάδα των Ναών" στο Αγκριτζέντο.[12] Την εποχή που είχε ξεσπάσει ο Πελοποννησιακός Πόλεμος η Αθήνα είχε έντονο ενδιαφέρον να κατακτήσει το νησί και ξεκίνησε την Εκστρατεία στη Σικελία. Οι Συρακούσες συμμάχησαν με τους Σπαρτιάτες και τους Κορίνθιους και οι Αθηναίοι γνώρισαν φοβερή συντριβή, όσοι επέζησαν πουλήθηκαν δούλοι.[13]

Η Καρχηδόνα κατέλαβε το δυτικό τμήμα του νησιού ενώ οι Έλληνες παρέμειναν στο ανατολικό, οι Καρχηδόνιοι πιθανότατα συνεννοήθηκαν με τους Πέρσες που επιχείρησαν την κατάληψη ολόκληρου του νησιού αλλά ηττήθηκαν στη Μάχη της Ιμέρας. Από τότε και μέχρι την κατάληψη του νησιού από τους Ρωμαίους (242 π.Χ.), Έλληνες και Καρχηδόνιοι αποκτούσαν, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, τον έλεγχο του νησιού, με τις Συρακούσες και το Λιλύβαιο να παραμένουν οι πυρήνες αντίστασης για τους Έλληνες και για τους Καρχηδονίους αντίστοιχα. Οι Έλληνες συμμάχησαν με την Ρωμαϊκή Δημοκρατία (262 π.χ.) που είχε στόχο να κατακτήσει το νησί. Η Ρώμη όταν ξέσπασε ο Α΄ Καρχηδονιακός Πόλεμος επιτέθηκε στους Καρχηδόνιους της Σικελίας και τους νίκησε, η Καρχηδόνα έγινε η πρώτη Ρωμαϊκή επαρχία πέρα από την Ιταλική χερσόνησο (242 π.χ.).[14] Όταν ξέσπασε ο Β΄ Καρχηδονιακός Πόλεμος οι Καρχηδόνιοι προσπάθησαν να ανακτήσουν την Σικελία από τους Ρωμαίους, πολλοί Έλληνες συμμάχησαν μαζί τους. Ο Αρχιμήδης ήταν σύμμαχος των Καρχηδονίων αλλά σκοτώθηκε όταν επιτέθηκαν οι Ρωμαίοι στις Συρακούσες (213 π.χ.)[15] Οι Ρωμαίοι έγιναν από τότε οριστικά κυρίαρχοι στο νησί, ο Ύπατος Βαλεριανός έστειλε αναφορά στην Ρωμαϊκή Σύγκλητο ότι "δεν υπάρχει ούτε ένας Καρχηδόνιος στην Σικελία" (210 π.χ.).[16]

Ρωμαϊκή αυτοκρατορία

Η Σικελία χωρίστηκε σε δύο επαρχίες τις Συρακούσες στα ανατολικά και την Μαρσάλα στα δυτικά.[17] Ο Οκταβιανός Αύγουστος προσπάθησε να καθιερώσει τα Λατινικά αλλά απέτυχε, η Σικελία παρέμεινε στην γλώσσα και στα έθιμα Ελληνική. Η ευημερία που γνώρισε η Σικελία σημείωσε πτώση όταν την κυβέρνησε ο Βέρρες, ο Μάρκος Τύλλιος Κικέρων καταδίκασε τον Βέρρες στο έργο του "Ιν Βέρρεμ".[18] Στην Σικελία σημειώθηκαν πολλές εξεγέρσεις ειδικά από σκλάβους όπως η πρώτη και η δεύτερη δουλική εξέγερση και η εξέγερση του Σέξτου Πομπήιου. Ο Χριστιανισμός εμφανίστηκε για πρώτη φορά γύρω στο 200 αλλά ο Κωνσταντίνος Α΄ τον καθιέρωσε σαν επίσημη θρησκεία μετά από πολλούς μάρτυρες όπως η Αγία Αγάθη, η Αγία Λουκία και ο Εύπλος.[19] Τους επόμενους δύο αιώνες ο χριστιανισμός διαδόθηκε ταχύτατα, η Ρωμαϊκή κυριαρχία διατηρήθηκε στο νησί περίπου 700 χρόνια.[20]

Όταν κατέρρευσε η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία οι Βάνδαλοι και ο αρχηγός τους Γιζέριχος, Γερμανική φυλή κατέλαβαν την Σικελία (440) αλλά σύντομα ο Οδόακρος ανακατέλαβε το νησί και κυβέρνησε την περίοδο 476 - 493 ολόκληρη την Ιταλικά χερσόνησο για λογαριασμό του Βυζαντινού αυτοκράτορα. Οι Βάνδαλοι είχαν κατακτήσει πολλές περιοχές στην Γαλλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία και έγιναν ισχυρή δύναμη σε ολόκληρη την δυτική Ευρώπη.[21] Οι Οστρογότθοι ωστόσο μία νέα Γερμανική δύναμη και ο αρχηγός τους Θεοδώριχος ο Μέγας κατέκτησαν την Σικελία μαζί με την υπόλοιπη Ιταλία (488). Ο Θεοδώριχος αν και ήταν Γερμανός διατήρησε την Ρωμαϊκή θρησκεία και παράδοση και κήρυξε την ανεξιθρησκεία.[22]

Βυζαντινή αυτοκρατορία

Την περίοδο 535 - 554 ξέσπασαν οι Γοτθικοί πόλεμοι ανάμεσα στους Οστρογότθους και την Βυζαντινή αυτοκρατορία που κυβερνούσε το ανατολικό τμήμα της παλαιάς Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ο Βελισάριος σαν απεσταλμένος του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ιουστινιανού του Μέγα κατέλαβε την Σικελία και την χρησιμοποίησε σαν βάση για να κατακτήσει ολόκληρη την Ιταλική χερσόνησο.[23] Τα επόμενα πέντε χρόνια έπεσαν στους Βυζαντινούς η Νάπολη, η Ρώμη, το Μιλάνο και η πρωτεύουσα των Οστρογότθων Ραβέννα.[24] Ο δυναμικός Οστρογότθος βασιλιάς Τωτίλας ανακατέλαβε σύντομα την Ιταλία, με αποκορύφωμα την κατάκτηση και την λεηλασία της Σικελίας (550). Ο Τωτίλας ηττήθηκε ωστόσο και σκοτώθηκε από τον νέο απεσταλμένο του Ιουστινιανού τον Αρμένιο στρατηγό Ναρσή (552).[25] Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α΄ μεταβίβασε την Σικελία στην Ιταλική επαρχία, η Ελληνική γλώσσα ήταν η κύρια γλώσσα εκείνη την εποχή σε όλους τους κατοίκους. Με την εξάπλωση του Ισλάμ η Σικελία δέχθηκε επίθεση από τον Άραβα χαλίφη Οθμάν ιμπν Αφφάν (652) αλλά απέτυχαν να κατακτήσουν το νησί, επέστρεψαν στην Συρία με πολλά λάφυρα.[26] Οι επιδρομές των Αράβων με στόχο τις λεηλασίες συνεχίστηκαν μέχρι τα μέσα του 8ου αιώνα.[27]

Ο αυτοκράτορας Κώνστας Β΄ αποφάσισε να μετακινήσει την πρωτεύουσα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας από την Κωνσταντινούπολη στις Συρακούσες (660). Την επόμενη χρονιά με βάση την Σικελία ξεκίνησε επιθέσεις στο Λομβαρδικό βασίλειο του Μπενεβέντο που κατείχε το μεγαλύτερο τμήμα στην νότια Ιταλία.[28] Οι φήμες ότι ήθελε να μετακινήσει ο νεαρός αυτοκράτορας την πρωτεύουσα του στις Συρακούσες του κόστισαν την ζωή, δολοφονήθηκε στο λουτρό του (668).[29] Ο γιος του Κωνσταντίνος Δ΄ αντιμετώπισε αμέσως μία εξέγερση στην Σικελία, μετέβη αμέσως στο νησί, συνέτριψε τους επαναστάτες και επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη. Η Ελληνική γλώσσα ήταν η βασική γλώσσα σε όλους τους κατοίκους του νησιού. Ο αυτοκράτορας Λέων Γ´ από την Δυναστεία των Ισαύρων μετέφερε την εκκλησία της Σικελίας από την δικαιοδοσία της εκκλησίας της Ρώμης στην δικαιοδοσία του πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης (740).[30] Ο Βυζαντινός αρχηγός της Σικελίας Ευφήμιος δολοφόνησε την σύζυγο του και ζήτησε από μία μοναχή να τον παντρευτεί (826). Ο Μιχαήλ Β´ έστειλε τον στρατηγό του Κωνσταντίνο με εντολή να απαγορεύσει τον γάμο και να αποκεφαλίσει τον Ευφήμιο. Ο Ευφήμιος ωστόσο νίκησε, θανάτωσε τον Κωνσταντίνο και κατέλαβε τις Συρακούσες αλλά στην συνέχεια ηττήθηκε και ο ίδιος και δραπέτευσε στην βόρεια Αφρική.[31] Ο Ευφήμιος πρόσφερε την Σικελία στον εμίρη των Αγλαβιδών με αντάλλαγμα να τον κάνει στρατηγό ή να του δώσει κάποιο ψηλό αξίωμα, ένας Ισλαμικός στρατός στον οποίο συμμετείχαν Άραβες, Βέρβεροι, Κρήτες και Πέρσες επιτέθηκε στην Σικελία.[32]

Άραβες

Η Ισλαμική κατάκτηση της Σικελίας από τους Άραβες ήταν πολύ δύσκολη υπόθεση με σημαντική αντίσταση, χρειάστηκε τουλάχιστον ένας αιώνας για να ολοκληρωθεί. Αρχικά κατακτήθηκαν οι Συρακούσες (878), στην συνέχεια η Ελληνική πόλη Ταορμίνα (962) μέχρι να ολοκληρωθεί η κατάκτηση ολόκληρης της Σικελίας (965).[33] Ο Γεώργιος Μανιάκης σαν αρχηγός του Βυζαντινού στρατού προσπάθησε τον 11ο αιώνα με Νορμανδούς μισθοφόρους να ανακαταλάβει το νησί αλλά συνάντησε μεγάλες δυσκολίες, οι Βυζαντινοί ολοκλήρωσαν την ανακατάληψη στα τέλη του 11ου αιώνα. Οι Άραβες άλλαξαν το καθεστώς γής ευνοοώντας σημαντικά τους μικρούς ιδιοκτήτες και βελτίωσαν τα αρδευτικά συστήματα. Η γλώσσα που δημιουργήθηκε στο νησί επί Αραβικής κυριαρχίας ήταν τα Σικελοαραβικά, είναι εμφανή σε πολλές λέξεις σε τοπικές διαλέκτους, τα Σικελοαραβικά εξαφανίστηκαν σήμερα αλλά εξελίχτηκαν στην Μαλτεζική γλώσσα που ομιλείται στην Μάλτα και τα γύρω νησιά. Μια περιγραφή για το Παλέρμο εκείνης της εποχής μας δίνει στα γραπτά του ένας Άραβας έμπορος που εισκέφτηκε την Σικελία (950), ένα κλειστό οχυρωμένο προάστιο οικοδομήθηκε στο κέντρο του Παλέρμο με το "Τζαμί της Παρασκευής" που έγινε αργότερα ο Καθεδρικός ναός της πόλης. Στο προάστιο "Άλ-Καλίσα" σημερινή Κάλσα ήταν τα ανάκτορα του Σουλτάνου, ένα τζαμί, κυβερνητικά γραφεία και μια ιδιωτική φυλακή, 7.000 κάτοικοι ήταν έμποροι κρεάτων με 150 καταστήματα. Το Παλέρμο ανήκε στην αρχή στους Αγλαβίδες, στην συνέχεια πέρασε στο Εμιράτο της Σικελίας που ασκούσε κυριαρχία το Χαλιφάτο των Φατιμιδών.

Την εποχή που κυβερνούσαν οι Άραβες ακολούθησαν στο νησί ασταμάτητες Βυζαντινές εξεγέρσεις και πολλά ανατολικά τμήματα ανεξαρτητοποιήθηκαν, οι Άραβες μετέφεραν στην Σικελία πορτοκαλιές, λεμονιές, φιστικιές και ζαχαροκάλαμα.[34] Οι Άραβες χώρισαν το νησί σε τρία τμήματα, επέτρεψαν πλήρη θρησκευτική ελευθερία στους Ορθόδοξους κατοίκους, ήταν υποχρεωμένοι μόνο να πληρώσουν ένα μικρό χαράτσι που μειώθηκε σε όσους κατείχαν κυβερνητικά αξιώματα. Το Εμιράτο της Σικελίας άρχισε να διασπάται από εσωτερικές συγκρούσεις, την ίδια εποχή υπήρχε μικρός Εβραικός πληθυσμός στο νησί.[35] Εβδομήντα χρόνια μετά την οριστική απώλεια της Σικελίας οι Βυζαντινοί επιχείρησαν να ανακαταλάβουν την Σικελία με τον στρατηγό Μανιάκη (1038), ο ίδιος όμως δολοφονήθηκε σε μια Βυζαντινή εμφύλια σύγκρουση και δεν μπόρεσε να συνεχίσει το έργο του. Οι Νορμανδοί ωστόσο μπόρεσαν στα τέλη του αιώνα να ολοκληρώσουν την κατάκτηση, αρχηγός τους ήταν ο Ρογήρος Α΄ της Σικελίας από τον Οίκο των Ωτβίλ.[36] Οι Νορμανδοί κυρίευσαν την Απουλία, την Καλαβρία και την Μεσσήνη με 700 ιππότες. Ο Ρογήρος συνέχισε τις νίκες του με αποκορύφωμα την κατάκτηση του Παλέρμο, το μεγαλύτερο τμήμα της Σικελίας έπεσε στα χέρια τους (1072).[37] Οι Νορμανδοί ολοκλήρωσαν την κατάκτηση με το νοτιότερο τμήμα του νησιού (1091), το Παλέρμο εξακολουθούσε να είναι πρωτεύουσα της Σικελίας και με τους Νορμανδούς όπως με τους Άραβες.

Νορμανδοί

Η Νορμανδική οικογένεια του Ωτβίλ ήταν απόγονοι των Βίκιγκ, σεβάστηκαν τους πολιτισμούς που βρήκαν στο νησί αλλά προσπάθησαν να μεταδώσουν και τον δικό τους, ασπάστηκαν τις συνήθειες, τα έθιμα και την πολιτική των προκατόχων τους. Πολλοί Νορμανδοί είχαν την ενδυμασία, την ομιλία και την κόμμωση των Βυζαντινών και των Αράβων ενώ οι βασιλιάδες είχαν στα ανάκτορα τους ευνούχους και χαρέμια.[38][39] Ο Ρογήρος πέθανε (1101) και τον διαδέχθηκε ο δεύτερος γιος από την τελευταία του σύζυγο Ρογήρος Β΄ της Σικελίας, η μητέρα του Αδελαΐδα ντελ Βάστο ήταν κηδεμόνας του μικρού βασιλιά μέχρι την ενηλικίωση του (1112).[40] Ο Ρογήρος Β΄ είχε διαδεχτεί τον μεγαλύτερο αδελφό του Σίμων της Σικελίας που πέθανε σε νηπιακή ηλικία σαν "κόμης της Σικελίας", μετέτρεψε την Σικελία σε βασίλειο μαζί με την Απουλία, την Καλαβρία και τα νησιά της Μάλτας.[41] [42] Ο Έλληνας Γεώργιος Αντιοχέας διορίστηκε από τον Ρογήρο Β΄ στην θέση του "Εμίρη των εμίρηδων", συνέχισε την πολιτική του πατέρα τoυ μετατρέποντας το Βασίλειο της Σικελίας στο πλουσιότερο βασίλειο της Ευρώπης μετά από αυτό της Αγγλίας.

Η αυλή του Ρογήρου Β΄ ήταν το πιο φωτεινό πολιτιστικό κέντρο σε ολόκληρη την Μεσόγειο τον Μεσαίωνα, μπορούσε να συγκριθεί μόνο με το πολυεθνικό Χαλιφάτο της Κόρδοβας. Αμέτρητοι επιστήμονες, τεχνίτες, γλύπτες και καλλιτέχνες ζούσαν τότε στην Σικελία, τα διατάγματα εκδόθηκαν στην Νορμανδική γλώσσα αλλά με πολλές Αραβικές και Ελληνικές επιδράσεις.[43][44] Η διακυβέρνηση ήταν δίκαιη απέναντι σε όλες τις εθνότητες που ζούσαν όπως Βυζαντινοί, Λομβαρδοί, Νορμανδοί, Άραβες και Ιουδαίοι, οι ιστορικοί έχουν μείνει έκπληκτοι από τα εκπληκτικά κτίσματα που έγιναν εκείνη την εποχή στο νησί.[45] Πολλοί μετανάστες ήρθαν την ίδια εποχή από την νότια Ιταλία και την Καμπανία. Οι κάτοικοι ήταν γλωσσικά πριν την Νορμανδική κατάκτηση κατά το ένα τρίτο Ελληνόφωνοι και κατά τα δύο τρίτα Αραβόφωνοι, μετά την Νορμανδική κατάκτηση έγιναν εξ'ολοκλήρου Λατινόφωνοι.[46] Η εκκλησία της Σικελίας η οποία μέχρι την Νορμανδική κατάκτηση ανήκε στην Ορθόδοξη Εκκλησία μετέβη στην Καθολική Εκκλησία.[47]

Ανδεγαυική κατοχή

Λόγω των σταυροφοριών που γίνονταν εκείνη την εποχή υπήρξαν ταραχές και συγκρούσεις μουσουλμάνων (Αράβων) και χριστιανών με αποτέλεσμα ο Φρειδερίκος Β' να διώξει όλους τους Άραβες που είχαν απομείνει στο νησί, το 1224. Το 1266 οι Χοενστάουφεν ήρθαν σε σύγκρουση με τον Πάπα. Ο Πάπας, ψάχνοντας έναν καινούριο βασιλιά της Σικελίας που θα ήταν συνεννοήσιμος και φιλικά προσκείμενος στην Αγία Έδρα, τον βρήκε στο πρόσωπο του Καρόλου Α', δούκα του Ανζού και αδελφού του Αγίου Λουδοβίκου, βασιλιά της Γαλλίας. Ο Κάρολος νίκησε τους Χοενστάουφεν και κατέλαβε τη Σικελία με τις ευλογίες του Πάπα. Οι Σικελοί δυσανασχετούσαν με τη διακυβέρνησή του. Η αντίδραση στη Φράγκικη κατοχή κατέληξε στους Σικελικούς Εσπερινούς (1282) και σε έναν πόλεμο που ενέπλεξε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές δυνάμεις της εποχής. Η Σικελία στο τέλος του πολέμου έγινε ανεξάρτητο βασίλειο με ηγεμόνες από την Αραγωνία, ενώ οι Ανζού συνέχισαν να κυβερνούν στη Νότια Ιταλία με έδρα τη Νάπολη. Το 1479 περιήλθε στην κατοχή της Ισπανίας, το 1656 την έπληξε επιδημία πανούκλας και ακολούθησε ισχυρός σεισμός που έπληξε την ανατολική πλευρά του νησιού (1693).

Η Σικελία υπό την δυναστεία των Βουρβόνων της Ισπανίας

Το 1734 η Σικελία μαζί με την Νάπολη καταλήφθηκαν από το βασιλιά της Ισπανίας Κάρολο Γ' δημιουργώντας το διπλό «Βασίλειο των δύο Σικελιών» που ενώθηκε με το Βουρβονικό βασίλειο της Νάπολης και το παρέδωσε ανεξάρτητο στον μικρότερο γιο του Φερδινάνδο. Τον Ιανουάριο του 1799, το βασίλειο της Νάπολης κηρύχθηκε δημοκρατία ύστερα από επανάσταση που κράτησε μόνο 6 μήνες. Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου ο Φερδινάνδος επανήλθε στον θρόνο. Στις 26 Δεκεμβρίου 1805, ο Ναπολέων Βοναπάρτης κατέλαβε τη Νάπολη και την Σικελία, κήρυξε έκπτωτο τον Φερδινάνδο τοποθετώντας τον αδελφό του, Ιωσήφ Βοναπάρτη. Μετά την πτώση του Βοναπάρτη ο Γιοακίμ Μυρά, που είχε διαδεχθεί τον Ιωσήφ Βοναπάρτη ως βασιλιάς της Νάπολης (1808), εκθρονίστηκε (1815) και ο Φερδινάνδος ο οποίος ήταν πάντοτε τυπικά βασιλιάς επέστρεψε στην Νάπολη. Ο Φερδινάνδος μετά την επιστροφή του ένωσε σε ένα τα δύο βασίλεια και αναγκάστηκε κάτω από την έντονη πίεση της Ιεράς Συμμαχίας υπό τον Μέττερνιχ να ασκήσει απολυταρχική διακυβέρνηση κάτι που είχε ως αποτέλεσμα τα πρώτα επαναστατικά κινήματα (1820). Ο εγγονός του Φερδινάνδου Α' Φερδινάνδος Β' των δύο Σικελιών πολύ σκληρός και αυταρχικός μετά το 1837 δημιούργησε έντονες αντιδράσεις με αποτέλεσμα το επαναστατικό κίνημα του 1848 και την προσωρινή του εκθρόνηση. Επανήλθε σύντομα με βία και σφαγές έγινε ακόμα αυταρχικότερος με αποτέλεσμα να χάσει την υποστήριξη των Άγγλων, η απώλεια της στήριξης των Άγγλων θα είναι τελικά αιτία αμέσως μετά τον θάνατο του (1859) το βασίλειο του να καταληφθεί και να προσαρτηθεί στο βασίλειο του Πεδεμοντίου, με την δημιουργία του σύγχρονου Ιταλικού κράτους.

Ένωση της Σικελίας με την Ιταλία

Ο γιος και διάδοχος του Φερδινάνδου Β' Φραγκίσκος Β' των δύο Σικελιών στάθηκε ανίκανος να αντιμετωπίσει την επέλαση του Γκαριμπάλντι αφού η δυναστεία των Βουρβόνων είχε γίνει μισητή από το λαό των δύο ενωμένων βασιλείων. Το 1860 η Σικελία, μετά την εκστρατεία του Τζουζέπε Γκαριμπάλντι ενώθηκε με την υπόλοιπη Ιταλία, ο Γκαριμπάλντι περνώντας τα στενά της Μεσσήνης έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τον τοπικό πληθυσμό. Ο Ροσαλίνο Πίλο και ο Φραντσέσκο Κρίσπι προετοιμάστηκαν να ανοίξουν τις πύλες να υποδεχτούν τον Γκαριμπάλντι, ο οποίος (Μάης 1860) έφτασε στην πόλη Μάρσαλα και κατάκτησε το νησί της Σικελίας με ευκολία. Στις 6 Σεπτεμβρίου 1860, ο βασιλιάς Φραγκίσκος και η σύζυγος του προ της εισόδου του Γκαριμπάλντι δραπέτευσε από την πόλη. Την άλλη μέρα ο Γκαριμπάλντι εισήλθε στην πόλη και εγκατέστησε επαρχιακή κυβέρνηση. Ο Γαλλικός στόλος αποσύρθηκε και το 1861 ολοκλήρωσε την κατάκτηση της Ιταλίας για λογαριασμό του βασιλιά Βίκτωρα Εμμανουήλ Β', καθώς έπεσαν και τα τελευταία φρούρια της Γκαέτα και της Μεσσίνα. Το 1866 το Παλέρμο επαναστάτησε κατά της Ιταλίας, η πόλη όμως βομβαρδίστηκε από το ιταλικό ναυτικό και οι πρωτεργάτες της επανάστασης εκτελέστηκαν, με αποτέλεσμα η Σικελία να υποταχθεί ξανά στο Ιταλικό κράτος. Από το 1861 έως το 1871, έλαβε χώρα ένας εκτεταμένος ανταρτοπόλεμος κατά των «ενωτικών», σε όλη τη Σικελία και νότια Ιταλία. Οι ιταλικές κυβερνήσεις επέβαλαν στρατιωτικό νόμο και ο ιταλικός στρατός ρήμαξε την περιοχή, εκτέλεσε χιλιάδες κατοίκους, φυλάκισε δεκάδες χιλιάδων, κατέστρεψε χωριά και απέλασε κόσμο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή της οικονομίας της περιοχής και τη μαζική μετανάστευση. Το 1894, εργατικές ταραχές έφεραν ξανά τον στρατιωτικό νόμο.

Το δίκτυο οργανωμένου εγκλήματος, γνωστό ως Μαφία, μεγάλωσε στα τέλη του 19ου αιώνα και άπλωσε παρακλάδια και σε άλλες χώρες, κυρίως στις Η.Π.Α..

Διοίκηση

Σικελία

(Έμβλημα)

(Σημαία)
Διοικητικές πληροφορίες
Χώρα    Ιταλία
Πρωτεύουσα   Παλέρμο
Πρόεδρος   Ροζάριο Κροτσέτα (PD)
Σύσταση   15 Μαΐου 1946
Άλλες πληροφορίες
Ζώνη ώρας   UTC+1
Τοποθεσία
Χάρτης
Χάρτης της περιφέρειας διαιρεμένης σε επαρχίες
Επίσημη ιστοσελίδα

Από το 1946 η Σικελία είναι αυτόνομη περιφέρεια της Ιταλίας.[48]. Ο Πρόεδρος Σαλβατόρε Κουφάρο παραιτήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 2008 και τρεις ημέρες μετά πρόεδρος ανέλαβε προσωρινά ο αντιπρόεδρος, Λίνο Λεάντσα. Στις προεδρικές εκλογές που έγιναν στις 5 Νοεμβρίου 2017 ο κεντροδεξιός Νέλλο Μουσουμέτσι εξελέγη πρόεδρος και ανέλαβε καθήκοντα στις 18 Νοεμβρίου.

Χειρονομίες

Οι χειρονομίες χρησιμοποιούνται στη Σικελία από τη μακρινή αρχαιότητα: η πιθανή αιτία πρέπει να αναζητηθεί στις πολιτιστικές και εμπορικές σχέσεις με τους μεσογειακούς λαούς των αρχαίων χρόνων. Η μεγάλη μείξη γλωσσών και πολιτισμών σίγουρα έχει ενισχύσει τη χρήση χειρονομιών η οποία διευκολύνει την κατανόηση. Είναι όντως αρκετά φυσικό, όταν δυο ξενόγλωσσα άτομα δεν συνεννοούνται καλά μεταξύ τους να χρησιμοποιούν τις χειρονομίες για να αυξήσουν το επίπεδο κατανόησης στον διάλογο τους.

Μερικοί διατυπώνουν την υπόθεση πως η προέλευση αυτής της παράλληλης γλώσσας οφείλεται στην ανάγκη των νέων για επικοινωνία: παλαιότερα, οι περιορισμοί που επέβαλε η απόσταση ανάμεσα σε αγόρια και κορίτσια απαιτούσε τη δημιουργία ενός συνόλου σημείων με αρκετή ακρίβεια που θα τους βοηθούσε να προγραμματίζουν συναντήσεις ή απλά να ανταλλάζουν ιδέες. Ο κατεξοχήν τόπος αυτών των βουβών συζητήσεων ήταν η εκκλησία.

Ο Τζουζέπε Πιτρέ, μεταξύ άλλων, ασχολήθηκε και με τις χειρονομίες στη Σικελία, μαζεύοντας όλες τις δυνατές πληροφορίες από το βιβλίο Usi e costumi, credenze e pregiudizi del popolo siciliano (1889). Ανάμεσα στις πολλές αναφορές, γίνεται λόγος για έναν μύθο κατά τον οποίο ένας βασιλιάς, όταν έφτασε στη Σικελία, θέλησε να βάλει σε δοκιμασία δυο υπεξούσιους του, να κάνουν ένα διάλογο χωρίς να χρησιμοποιήσουν λέξεις. Οι δυο υπεξούσιοι, που πιάστηκαν απροετοίμαστοι, πέρασαν τη δοκιμασία και προκάλεσαν μεγάλο θαυμασμό στον ηγεμόνα. Οι χειρονομίες λέγεται ότι είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της θεατρικότητας των κατοίκων της Σικελίας και ένας από τους πολλούς τρόπους για να δείξουν την αναγκαιότητα για ερμηνεία και απελευθέρωση της μεγάλης δημιουργικότητας.

Οι χειρονομίες δεν πρέπει να συγχέονται με την νοηματική γλώσσα, αν και πολλές από αυτές μοιάζουν με εκείνες της γραμματικής της ιταλικής νοηματικής γλώσσας. Σε ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ του Σικελού σκηνοθέτη Λούκα Βούλλο, το La voce del corpo (=Η φωνή του σώματος), τα παραπάνω ήταν το θέμα σε ένα φιλμάκι που γνώρισε διεθνή επιτυχία.


Παραπομπές

  1. https://www.best-italian-wine.com/best-beach-in-Sicily.html
  2. https://web.archive.org/web/20131231001248/http://www.experiencefestival.com/a/Sicily_-_History/id/5462681
  3. https://books.google.gr/books?id=A7kGAAAAQAAJ&pg=PA11&lpg=PA11&dq=segre+sicano&source=web&ots=nafG4zc6s6&sig=x-ViYce3dJazDQqY72a3_4RHjVc&redir_esc=y#v=onepage&q=segre%20sicano&f=false
  4. https://books.google.gr/books?id=NjeM0kcp8swC&pg=PA72&dq=most+scholars+now+believe+that+the+sicans+and+Sicels,+as+well+as+the&redir_esc=y&hl=el#v=onepage&q=most%20scholars%20now%20believe%20that%20the%20sicans%20and%20Sicels%2C%20as%20well%20as%20the&f=false
  5. http://www.bestofsicily.com/mag/art141.htm
  6. https://www.britannica.com/topic/Sicani
  7. Piccolo, Salvatore; Darvill, Timothy (2013). Ancient Stones, The Prehistoric Dolmens of Sicily
  8. https://books.google.gr/books?id=NjeM0kcp8swC&pg=PA72&dq=most+scholars+now+believe+that+the+sicans+and+Sicels,+as+well+as+the&redir_esc=y&hl=el#v=onepage&q=most%20scholars%20now%20believe%20that%20the%20sicans%20and%20Sicels%2C%20as%20well%20as%20the&f=false
  9. Piccolo, Salvatore; Woodhouse, Jean (2013). Ancient Stones: The Prehistoric Dolmens of Sicily
  10. Herbermann, Charles, ed. (1913). "Sicily" . Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company.
  11. E. Zuppardo-S.Piccolo, Terra Mater: sulle sponde del Gela greco, Betania Ed., Caltanissetta 2005
  12. https://web.archive.org/web/20030801195242/http://knowital.com/history/sicily/sicily-history.html
  13. http://italiansrus.com/articles/temples.htm
  14. Miles, Richard (2010). Carthage Must Be Destroyed: The Rise and Fall of an Ancient Civilization. New Y ork: Viking.
  15. https://web.archive.org/web/20081202051716/http://encyclopedia.farlex.com/Sicily
  16. Miles, Richard (2010). Carthage Must Be Destroyed. New York: Viking.
  17. Piccolo, Salvatore; Woodhouse, Jean (2013). Ancient Stones: The Prehistoric Dolmens of Sicily
  18. https://web.archive.org/web/20071218214904/http://www.10000bc.tv/
  19. https://books.google.gr/books?id=JqsqlajAPCoC&pg=PA43&lpg=PA43&dq=in+verrem+cicero+verres&redir_esc=y&hl=el#v=onepage&q=in%20verrem%20cicero%20verres&f=false
  20. https://books.google.gr/books?id=JqsqlajAPCoC&pg=PA43&lpg=PA43&dq=in+verrem+cicero+verres&redir_esc=y&hl=el#v=onepage&q=in%20verrem%20cicero%20verres&f=false
  21. http://www.bestofsicily.com/history2.htm
  22. Privitera, John (2002). Sicily: An Illustrated History. Hippocrene Books.
  23. https://www.britannica.com/biography/Theodoric-king-of-Italy#949802.hook
  24. https://www.history.ac.uk/reviews/review/276
  25. https://www.history.ac.uk/reviews/review/276
  26. https://web.archive.org/web/20071102223028/http://www.historynet.com/magazines/military_history/3025271.html
  27. Kazhdan, Alexander, ed. (1991). Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford University Press. σ. 1892
  28. Davis-Secord, Sarah (2017). Where Three Worlds Met: Sicily in the Early Medieval Mediterranean. Ithaca: Cornell University Press. σ. 79.
  29. Davis-Secord, Sarah (2017). Where Three Worlds Met: Sicily in the Early Medieval Mediterranean. Ithaca: Cornell University Press. σ. 79.
  30. http://www.bestofsicily.com/mag/art165.htm
  31. Treadgold. History of the Byzantine State, σσ. 354–355.
  32. https://web.archive.org/web/20070609094555/http://archaeology.stanford.edu/MountPolizzo/handbookPDF/MPHandbook5.pdf
  33. https://web.archive.org/web/20070609094555/http://archaeology.stanford.edu/MountPolizzo/handbookPDF/MPHandbook5.pdf
  34. http://www.bestofsicily.com/history2.htm
  35. https://web.archive.org/web/20070609094555/http://archaeology.stanford.edu/MountPolizzo/handbookPDF/MPHandbook5.pdf
  36. Raphael Patai, The Jewish Mind, Scribners, 1977, σ. 155–6
  37. Raphael Patai, The Jewish Mind, Scribners, 1977, σ. 155–6
  38. http://www.initaly.com/regions/sicily/chronol.htm
  39. Johns, Jeremy (2002). Arabic Administration in Norman Sicily: The Royal Diwan. Cambridge studies in Islamic civilization. Cambridge, England: Cambridge University Press. σσ. 249–250
  40. Raphael Patai, The Jewish Mind, Scribners, 1977, σ. 155–6
  41. https://web.archive.org/web/20091001173814/http://www.boisestate.edu/courses/crusades/Europe/italy/02.shtml
  42. Takayama, Hiroshi (1993). The Administration of the Norman Kingdom of Sicily. Leiden, the Netherlands: E.J. Brill. σ. 123
  43. Norwich, John Julius (1992). The Normans in Sicily: The Normans in the South 1016–1130 and the Kingdom in the Sun 1130–1194. Penguin Global.
  44. http://www.interamericaninstitute.org/norman_sicily.htm
  45. Norwich, John Julius (1992). The Normans in Sicily: The Normans in the South 1016–1130 and the Kingdom in the Sun 1130–1194. Penguin Global.
  46. http://www.interamericaninstitute.org/norman_sicily.htm
  47. Loud, G. A. (2007). The Latin Church in Norman Italy. Cambridge University Press. σ. 494.
  48. Rulers

Πηγές

  • Davis-Secord, Sarah (2017). Where Three Worlds Met: Sicily in the Early Medieval Mediterranean. Ithaca: Cornell University Press.
  • E. Zuppardo-S.Piccolo, Terra Mater: sulle sponde del Gela greco, Betania Ed., Caltanissetta 2005
  • Johns, Jeremy (2002). Arabic Administration in Norman Sicily: The Royal Diwan. Cambridge studies in Islamic civilization. Cambridge, England: Cambridge University Press.
  • Kazhdan, Alexander, ed. (1991). Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford University Press.
  • Loud, G. A. (2007). The Latin Church in Norman Italy. Cambridge University Press.
  • Miles, Richard (2010). Carthage Must Be Destroyed: The Rise and Fall of an Ancient Civilization. New Y ork: Viking.
  • Norwich, John Julius (1992). The Normans in Sicily: The Normans in the South 1016–1130 and the Kingdom in the Sun 1130–1194. Penguin Global.
  • Piccolo, Salvatore; Darvill, Timothy (2013). Ancient Stones, The Prehistoric Dolmens of Sicily
  • Privitera, John (2002). Sicily: An Illustrated History. Hippocrene Books.
  • Raphael Patai, The Jewish Mind, Scribners, 1977
  • Stockton, David (1971). Cicero: A Political Biography. Oxford University Press.
  • Takayama, Hiroshi (1993). The Administration of the Norman Kingdom of Sicily. Leiden, the Netherlands: E.J. Brill.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι