Λαυρέντιος ο Μεγαλοπρεπής: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Λορέντσο των Μεδίκων
Άρχοντας της Φλωρεντίας
Περίοδος	1469 – 1492
Προκάτοχος	Πέτρος ο Ποδάγρας
Διάδοχος	Πέτρος ο Άτυχος
Γέννηση	1 Ιανουαρίου 1449; Φλωρεντία
Θάνατος	8 Απριλίου 1492; Φλωρεντία
Σύζυγος	Κλαρίτσε Ορσίνι
Επίγονοι	Λουκρητία; Πέτρος ο Άτυχος; Μανταλένα; Τζοβάννι (Πάπας Λέων Ι΄); Λουίζα; Κοντεσίνα; Τζουλιάνο
Οίκος	Οίκος των Μεδίκων
Πατέρας	Πέτρος ο Ποδάγρας
Μητέρα	Λουκρητία Τορναμπουόνι
Ονομασίες	; Λαυρέντιος ο Μεγαλοπρεπής
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά

← Προηγούμενη διαφορά Επόμενη διαφορά →

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

ΟπτικήΚώδικας wiki

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 20:22, 8 Ιανουαρίου 2019

Ο Λαυρέντιος των Μεδίκων (ιταλικά: Lorenzo dei Medici‎‎, 1 Ιανουαρίου 1449 – 8 Απριλίου 1492)^[1] ήταν ηγέτης της Φλωρεντίας από το 1469 ως το θάνατο του, ο τρίτος από τον οίκο των Μεδίκων. Υπήρξε προστάτης των τεχνών, ποιητής και ουμανιστής, καθώς επίσης και ένας από τους πιο σημαντικούς πολιτικούς της Ιταλικής Αναγέννησης.

Μετά το θάνατο του πατέρα του Πέτρου, ο Λαυρέντιος έγινε, μαζί με τον αδελφό του Τζουλιάνο, ηγέτης de facto της Φλωρεντίας. Κατά τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του (1469-1478) προσπάθησε απ'τη μια πλευρά να ενδυναμώσει τις φιλικές προς τους Μεδίκους παρατάξεις, και ταυτόχρονα να αφανίσει εξεγέρσεις των υποδουλωμένων στη Φλωρεντία πόλεων, όπως το Πράτο και η Βολτέρρα. Όσον αφορά αντίθετα την εξωτερική πολιτική, θέλησε να περιορίσει τις εδαφικές φιλοδοξίες του Πάπα Σίξτου Δ΄ στο πνεύμα της συμμαχίας του 1454.

Για αυτούς τους λόγους ο Λαυρέντιος έγινε το αντικείμενο της συνωμοσίας των Πάτσι (1478), κατά την οποία δολοφονήθηκε ο αδελφός του Τζουλιάνο, ενώ ο ίδιος κατάφερε να διασωθεί. Η αποτυχία της συνωμοσίας προκάλεσε την οργή του Πάπα, του βασιλιά της Νάπολης Φεράντε ντ'Αραγκόνα και όλων εκείνων που φοβόντουσαν τη συνεχή ενδυνάμωση της οικογένειας των Μεδίκων στη Φλωρεντία. Ακολούθησαν δύο χρόνια πολέμου ενάντια στη Φλωρεντία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου μεγάλωσε η φήμη του Λαυρέντιου τόσο μέσα στην πόλη όσο και στο εξωτερικό, λόγω των διπλωματικών του ικανοτήτων αφού κατάφερε να κομματιάσει τη συμμαχία ενάντια στη Φλωρεντία, αλλά κι επειδή κατάφερε να διατηρήσει ενωμένες τις διαφορετικές δυνάμεις της Δημοκρατίας της πόλης του.

Από τη δεκαετία του 1480 είχε γίνει ρυθμιστής της πολιτικής ζωής σ'ολόκληρη την Ιταλία και οι ξένοι μονάρχες τον θεωρούσαν άρχοντα της πόλης. Ο Λορέντσο συνέδεσε το όνομά του με το μεγαλείο της Αναγέννησης στη Φλωρεντία, αφού συναναστρεφόταν με διανοούμενους του διαμετρήματος του Φιτσίνο, του Πίκο ντέλλα Μιράντολα, του Πολιτιανού, αλλά και με καλλιτέχνες όπως ο Μποτιτσέλλι και ο νεαρός ακόμα Μιχαήλ Άγγελος. Μετά τον πρώιμο θάνατό του το 1492, η Φλωρεντία εξεγέρθηκε ενάντια στον άπειρο γιο του Πιέρο για να παραδώσει την εξουσία στα χέρια του μοναχού Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα. Χωρίς τις διπλωματικές κινήσεις του Λαυρέντιου, η αντιπαλότητα των αρχόντων της υπόλοιπης Ιταλίας επέτρεψε στον Κάρολο Η΄ της Γαλλίας να έρθει στην Ιταλία. Αυτό σήμανε και την έναρξη των γαλλο-ισπανικών πολέμων του 16ου αιώνα.

Βιογραφικά στοιχεία

Η νεότητα

Όταν γεννήθηκε ο Λαυρέντιος, την 1η Ιανουαρίου 1449 (το 1448 σύμφωνα με το παλιό ημερολόγιο της Φλωρεντίας), η οικογένεια των Μεδίκων είχε αποκτήσει μεγάλη πολιτική δύναμη μέσα στη Δημοκρατία της Φλωρεντίας και μπορούσε να ελέγχει τις λειτουργίες του κράτους. Ο παππούς του Λαυρέντιου, Κόζιμο, κατάφερε, χαρή στη μεγάλη περιουσία της τράπεζάς του, να συνδεθεί με πολλούς πολιτικούς της πόλης. Το 1434, μετά από μόλις ένα χρόνο εξορίας στη Βενετία ο Κόζιμο επέστρεψε στη Φλωρεντία και εξόρισε τους Άλμπιτσι. Ακολουθώντας το μοντέλο που είχε υιοθετήσει στην αρχαιότητα ο Οκταβιανός Αύγουστος, διατήρησε τη δημοκρατική οργάνωση της πόλης δίνοντας σε ανθρώπους της εμπιστοσύνης του σημαντικές θέσεις, ενώ ο ίδιος επίσημα αποτραβήχτηκε στην ιδιωτική του ζωή. Στην πραγματικότητα η εξουσία παρέμεινε στα χέρια του Κόζιμο.^[2].

Μόρφωση

Ως γιος του Πέτρου του Ποδάγρα και της Λουκρητίας Τορναμπουόνι μορφώθηκε πάνω στις αρχές του ουμανισμού και προετοιμάστηκε ως πολιτικός με πολύ φροντίδα από τον παππού του Κόζιμο. Το 1457 η μόρφωση του πέρασε στα χέρια σημαντικών δασκάλων όπως στους ουμανιστές Κριστόφορο Λαντίνο και Ιωάννη Αργυρόπουλο, όσον αφορά τη μελέτη του Ομήρου, στον Μαρσίλιο Φιτσίνο για τη νεοπλατωνική φιλοσοφία και στον Αντόνιο Σκουαρτσαλούπι για το χορό. Ο νεαρός Λαυρέντιος έδειξε από νωρίς το ενδιαφέρον του για την Νεοπλατωνική Ακαδημία, και ήδη από 12 ετών συνήθιζε να συμμετέχει στις συζητήσεις που γινόντουσαν στη Βίλα των Μεδίκων στο Καρέτζι.^[3].

Τα ταξίδια

Βενετία και Μιλάνο (1465)

Πριν ξεκινήσει να ασχολείται με την πολιτική ζωή της Φλωρεντίας, ο πατέρας του Πιέρο τον εμπιστεύτηκε κάποιες διπλωματικές αποστολές στο Μιλάνο και τη Βενετία, όπου βρίσκονταν δύο καταστήματα της τράπεζας των Μεδίκων. Ο μικρός Λαυρέντιος μπόρεσε έτσι να αποκτήσει μια γενική ιδέα των πολιτικών πραγμάτων στην Ιταλία. Στις 17 Απριλίου 1465 γνώρισε στην Πίζα τον Φρειδερίκο Α΄ της Νάπολης, ο οποίος κατευθυνόταν στο Μιλάνο για τον γάμο του αδελφού του Αλφόνσο με την Ιππόλιτα Μαρία Σφόρτσα. Ο Λαυρέντιος, αν και είχε αναπτύξει φιλία με τον Φρειδερίκο Α΄, αναγκάστηκε να αναχωρήσει από την Τοσκάνη με κατεύθυνση τη Βενετία, ακολουθώντας μια διαδρομή που του επέτρεψε να γνωρίσει από κοντά τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της εποχής: στη Μπολόνια γνώρισε τον Τζοβάννι Μπεντιβόλιο, ενώ στη Φερράρα τον υποδέχτηκε ο Μπόρσο ντ'Έστε. Συνέχισε προς τη Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας, όπου παρουσιάστηκε στον δόγη Κριστόφορο Μόρο. Μετά τη Βενετία συνέχισε το ταξίδι του στο Μιλάνο, όπου γνώρισε τον Φραντσέσκο Σφόρτσα, φίλο και σύμμαχο του παππού του Κόζιμο. Η διαμονή στο Μιλάνο είχε μικρή διάρκεια. Ο Λαυρέντιος επέστρεψε στη Φλωρεντία για να συνοδέψει τους φίλους του Αλφόνσο και Ιππόλιτα Μαρία Σφόρτσα, που ήταν τώρα πια νεόνυμφοι, στο ταξίδι τους στο Βασίλειο της Νάπολης.

Ρώμη και Νάπολη (1466)

Ο Λαυρέντιος, το 1466, αναχώρησε και πάλι αυτή τη φορά για τη Ρώμη, όπου βρισκόταν ένα άλλο κατάστημα της τράπεζας των Μεδίκων το οποίο διηύθηνε ο Τζοβάννι Τορναμπουόνι (αδερφός της μητέρας του Λαυρέντιου Κλαρίσε). Ξεκινώντας απ'τη Ρώμη έφτασε, μέσω της Αππίας Οδού, στη Γκαέτα όπου τον δέχτηκε με μεγάλες τιμές ο βασιλιάς Φεράντε ντ'Αραγκόνα. Κατά τη συνάντηση με τον Φεράντε μπόρεσε και του ανέπτυξε ορισμένα από τα εσωτερικά προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι Μέδικοι.^[4]. Αν και επέστρεψε στη Φλωρεντία ικανοποιημένος από το ταξίδι του, η κατάσταση στην πόλη δεν άφηνε περιθώρια για εφησυχασμό.

Παραπομπές

↑ Medici, Lorenzo de', detto il Magnifico Enciclopedia Italiana
↑ Nicolai Rubinstein, The government of Florence under the Medici (1434-1494), Oxford, Clarendon Press, 1966
↑ John Rigby Hale, Firenze e i Medici, a cura di Maurizio Papini, Milano, Mursia, 1980, σ. 58
↑ Ingeborg Walter, Lorenzo il Magnifico e il suo tempo, 2005 σ. 49.

Commons logo

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Λαυρέντιος ο Μεγαλοπρεπής

Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Lorenzo il Magnifico της Ιταλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).

[1] Medici, Lorenzo de', detto il Magnifico Enciclopedia Italiana

[2] Nicolai Rubinstein, The government of Florence under the Medici (1434-1494), Oxford, Clarendon Press, 1966

[3] John Rigby Hale, Firenze e i Medici, a cura di Maurizio Papini, Milano, Mursia, 1980, σ. 58

[4] Ingeborg Walter, Lorenzo il Magnifico e il suo tempo, 2005 σ. 49.

[1]

[2]

[3]

[4]

@@ Γραμμή 43: / Γραμμή 43: @@
 == Βιογραφικά στοιχεία ==
 ===Η νεότητα===
-Όταν γεννήθηκε ο Λαυρέντιος, την 1η Ιανουαρίου 1449 (το 1448 σύμφωνα με το παλιό ημερολόγιο της Φλωρεντίας), η οικογένεια των Μεδίκων είχε αποκτήσει μεγάλη πολιτική δύναμη μέσα στη [[Δημοκρατία της Φλωρεντίας]] και μπορούσε να ελέγχει τις λειτουργίες του κράτους. Ο παππούς του Λαυρέντιου, [[Κόζιμο ο πρεσβύτερος|Κόζιμο]], κατάφερε, χαρή στη μεγάλεια περιουσία της τράπεζάς του, να συνδεθεί με πολλούς πολιτικούς της πόλης. Το 1434, μετά από μόλις ένα χρόνο εξορίας στη [[Βενετία]] ο Κόζιμο επέστρεψε στη Φλωρεντία και εξόρισε τους [[Άλμπιτσι]]. Ακολουθώντας το μοντέλο που είχε υιοθετήσει στην αρχαιότητα ο [[Οκταβιανός Αύγουστος]], διατήρησε τη δημοκρατική οργάνωση της πόλης δίνοντας σε ανθρώπους της εμπιστοσύνης του σημαντικές θέσεις, ενώ ο ίδιος επίσημα αποτραβήχτηκε στην ιδιωτική του ζωή. Στην πραγματικότητα η εξουσία παρέμεινε στα χέρια του Κόζιμο.<ref>Nicolai Rubinstein, The government of Florence under the Medici (1434-1494), Oxford, Clarendon Press, 1966</ref>.
+Όταν γεννήθηκε ο Λαυρέντιος, την 1η Ιανουαρίου 1449 (το 1448 σύμφωνα με το παλιό ημερολόγιο της Φλωρεντίας), η οικογένεια των Μεδίκων είχε αποκτήσει μεγάλη πολιτική δύναμη μέσα στη [[Δημοκρατία της Φλωρεντίας]] και μπορούσε να ελέγχει τις λειτουργίες του κράτους. Ο παππούς του Λαυρέντιου, [[Κόζιμο ο πρεσβύτερος|Κόζιμο]], κατάφερε, χαρή στη μεγάλη περιουσία της τράπεζάς του, να συνδεθεί με πολλούς πολιτικούς της πόλης. Το 1434, μετά από μόλις ένα χρόνο εξορίας στη [[Βενετία]] ο Κόζιμο επέστρεψε στη Φλωρεντία και εξόρισε τους [[Άλμπιτσι]]. Ακολουθώντας το μοντέλο που είχε υιοθετήσει στην αρχαιότητα ο [[Οκταβιανός Αύγουστος]], διατήρησε τη δημοκρατική οργάνωση της πόλης δίνοντας σε ανθρώπους της εμπιστοσύνης του σημαντικές θέσεις, ενώ ο ίδιος επίσημα αποτραβήχτηκε στην ιδιωτική του ζωή. Στην πραγματικότητα η εξουσία παρέμεινε στα χέρια του Κόζιμο.<ref>Nicolai Rubinstein, The government of Florence under the Medici (1434-1494), Oxford, Clarendon Press, 1966</ref>.
 ===Μόρφωση===
 Ως γιος του [[Πέτρος των Μεδίκων, ο Ποδάγρας|Πέτρου του Ποδάγρα]] και της [[Λουκρητία Τορναμπουόνι|Λουκρητίας Τορναμπουόνι]] μορφώθηκε πάνω στις αρχές του ουμανισμού και προετοιμάστηκε ως πολιτικός με πολύ φροντίδα από τον παππού του Κόζιμο. Το 1457 η μόρφωση του πέρασε στα χέρια σημαντικών δασκάλων όπως στους ουμανιστές [[Κριστόφορο Λαντίνο]] και [[Ιωάννης Αργυρόπουλος|Ιωάννη Αργυρόπουλο]], όσον αφορά τη μελέτη του Ομήρου, στον [[Μαρσίλιο Φιτσίνο]] για τη [[Νεοπλατωνισμός|νεοπλατωνική φιλοσοφία]] και στον [[Αντόνιο Σκουαρτσαλούπι]] για το χορό. Ο νεαρός Λαυρέντιος έδειξε από νωρίς το ενδιαφέρον του για την [[Νεοπλατωνική Ακαδημία]], και ήδη από 12 ετών συνήθιζε να συμμετέχει στις συζητήσεις που γινόντουσαν στη [[Βίλα των Μεδίκων στο Καρέτζι]].<ref>John Rigby Hale, Firenze e i Medici, a cura di Maurizio Papini, Milano, Mursia, 1980, σ. 58</ref>.