Κάρολος του Βαλουά: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
| Γραμμή 18: | Γραμμή 18: | ||
Ο Κάρολος Βαλουά πέθανε στις 16 Δεκεμβρίου 1325, ο μεγαλύτερος γιος του Φίλιππος θα ανακηρυχθεί σε τρία χρόνια βασιλιάς ως ''Φίλιππος ΣΤ΄ της Γαλλίας'', θεωρήθηκε σαν μεταθανάτια εκδίκηση του ανθρώπου που είπε ''"εγγονός, γιος, αδελφός, ανιψιός τριών βασιλέων αλλά ποτέ ο ίδιος βασιλιάς"''. Ο Κάρολος τάφηκε στην μονή των Ιακωβίνων στο Παρίσι, το ομοίωμα του βρίσκεται σήμερα στην [[Βασιλική Σαιν-Ντενί]], θα είχε γίνει ο ίδιος βασιλιάς αν ζούσε ακόμα τρία χρονια. |
Ο Κάρολος Βαλουά πέθανε στις 16 Δεκεμβρίου 1325, ο μεγαλύτερος γιος του Φίλιππος θα ανακηρυχθεί σε τρία χρόνια βασιλιάς ως ''Φίλιππος ΣΤ΄ της Γαλλίας'', θεωρήθηκε σαν μεταθανάτια εκδίκηση του ανθρώπου που είπε ''"εγγονός, γιος, αδελφός, ανιψιός τριών βασιλέων αλλά ποτέ ο ίδιος βασιλιάς"''. Ο Κάρολος τάφηκε στην μονή των Ιακωβίνων στο Παρίσι, το ομοίωμα του βρίσκεται σήμερα στην [[Βασιλική Σαιν-Ντενί]], θα είχε γίνει ο ίδιος βασιλιάς αν ζούσε ακόμα τρία χρονια. |
||
==Οικογένεια== |
|||
== Κληρονόμοι == |
|||
Με |
Με την πρώτη σύζυγο του Μαργαρίτα, κόμισσα του Ανζού (1299) απέκτησε :<ref>Charles T. Wood, The French Apanages and the Capetian Monarchy: 1224-1328, (Harvard University Press, 1966), 42-43</ref> |
||
*Ισαβέλλα των Βαλουά (1292 - 1309), παντρεύτηκε τον [[Ιωάννης Γ΄ της Βρετάνης|Ιωάννη Γ΄ της Βρετάνης]] |
|||
*[[Φίλιππος ΣΤ΄ της Γαλλίας]] |
*[[Φίλιππος ΣΤ΄ της Γαλλίας]] |
||
*[[Ιωάννα του Βαλουά]] |
*[[Ιωάννα του Βαλουά]] |
||
*[[Μαργαρίτα του Βαλουά, κόμισσα του Μπλουά]] |
*[[Μαργαρίτα του Βαλουά, κόμισσα του Μπλουά]] |
||
*[[Κάρολος Β΄ του Αλανσόν]] |
*[[Κάρολος Β΄ του Αλανσόν]] |
||
*Αικατερίνη Βαλουά |
|||
Με την δεύτερη σύζυγο του |
Με την δεύτερη σύζυγο του Αικατερίνη Α΄ του Κουρτεναί (1302) απέκτησε :<ref>Housley, Norman, The later Crusades, 1274–1580: from Lyons to Alcazar, (Oxford University Press, 1992), 53.</ref> |
||
*Ιωάννης των Βαλουά (1302 - 1308), κόμης του Σαρτρ |
|||
*[[Αικατερίνη Β΄ του Βαλουά]] 1303 - 1346, πριγκίπισσα της Αχαΐας και [[Τιτουλάριος|τιτουλάρια]] Λατίνα αυτ. της Κωνσταντινούπολης. Παντρεύτηκε τον [[Φίλιππος Α΄ του Τάραντα|Φίλιππο των Καπέτων- Ανζού]] πρίγκιπα του Τάραντα. |
|||
*[[Αικατερίνη Β΄ του Βαλουά]] <ref>Guida Myrl Jackson-Laufer, Women Rulers Throughout the Ages: An Illustrated Guide, (ABC-CLIO, 1999), 83-84.</ref> |
|||
*[[Ιωάννα του Βαλουά |
*[[Ιωάννα του Βαλουά, κόμισσα του Μπόμοντ]], παντρεύτηκε τον [[Ροβέρτος Γ΄ του Αρτουά|Ροβέρτο Γ΄ του Αρτουά]] |
||
*Ισαβέλλα 1305-1349. |
|||
*Ισαβέλλα του Βαλουά, ηγουμένη του Φοντεβρώ.<ref>Fontevrault, Raymund Webster, The Catholic Encyclopedia, Vol. 6, ed. Charles Herbermann, Edward A. Pace, Conde B. Pallen, Thomas J. Shahan and John J. Wynne, (The Encyclopedia Press, 1909), 130.</ref> |
|||
Με την τρίτη σύζυγο του [[Ματθίλδη του Σατιγιόν]], κόρη του [[Γκυ Δ΄ του Σαιν-Πολ]] απέκτησε :<ref>"The Cultural Context of the French Prose "remaniement" of the Life of Edward the Confessor by a nun of Barking Abbey", Delbert W. Russell, Language and Culture in Medieval Britain: The French of England, C.1100-c.1500, ed. Jocelyn Wogan-Browne, (Boydell & Brewer, 2013), 299.</ref> |
|||
Με τον τρίτο του γάμο με την [[Μαώ του Σατιγιόν]] 1293-1358 παιδιά του ήταν: |
|||
*[[Μαρία του Βαλουά |
*[[Μαρία του Βαλουά, δούκισσα της Καλαβρίας]], παντρεύτηκε τον [[Κάρολος της Καλαβρίας|Κάρολο της Καλαβρίας]] |
||
*[[Ισαβέλλα του Βαλουά, δούκισσα των Βουρβόνων |
*[[Ισαβέλλα του Βαλουά, δούκισσα των Βουρβόνων]] <ref>Joni M. Hand, Women, Manuscripts and Identity in Northern Europe, 1350-1550, (Ashgate Publishing, 2013), 217.</ref> |
||
*[[Λευκή του Βαλουά]] |
|||
*[[Λευκή του Βαλουά|Λευκή]] 1317-1348, παντρεύτηκε τον [[Κάρολος Δ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Κάρολο Δ΄ του Λουξεμβούργου]], αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας |
|||
*Λουδοβίκος του Βαλουά (1318 - 1328), κόμης του Σαρτρ<ref>War Propaganda and Historiography in Fifteenth-Century France and England, P. S. Lewis, Transactions of the Royal Historical Society, Vol. 15, (1965), 20.</ref> |
|||
Ο Κάρολος είχε επίσης μια νόθη κόρη από άγνωστη μητέρα που τοποθετήθηκε σε μια μονή, αντιμετωπίστηκε ως νόμιμο και κληρονόμησε εκτάσεις στην Αβινιόν.<ref>The Hollow Womb: Child Loss in the Middle Ages, Miria Hallum, (1987), 324.</ref> |
|||
*Θηρεσία της Αβινιόν, κόμισσα της Αβινιόν (1335 - 1387)<ref>The Hollow Womb: Child Loss in the Middle Ages, Miria Hallum, (1987), 324.</ref> |
|||
==Φιλμογραφία== |
|||
Ο Κάρολος των Βαλουά είναι ένας από τους πρωταγωνιστές στο έργο του Μαουρίς Ντρουόν ''"Οι καταραμένοι βασιλείς"'', παριστάνεται στις Γαλλικές τηλεοπτικές σειρές από τον ηθοποιό Τζων Ντεσάμπς (1972) και τον ηθοποιό Ζακ Σπίσσερ (2005).<ref>https://web.archive.org/web/20141219202458/http://www.allocine.fr/series/ficheserie-545/casting/saison-1659/</ref><ref>https://web.archive.org/web/20090815115847/http://les-rois-maudits.france2.fr/</ref> |
|||
==Παραπομπές== |
==Παραπομπές== |
||
Έκδοση από την 04:37, 22 Σεπτεμβρίου 2018
 |
Αυτό το λήμμα υπόκειται σε έντονη επεξεργασία αυτή τη στιγμή και για αρκετή ώρα. |
Ο Κάρολος του Βαλουά (Charles de Valois, 12 Μαρτίου 1270 - 16 Δεκεμβρίου 1325) ιδρυτής του Οίκου των Βαλουά ήταν τρίτος γιος του Γάλλου βασιλιά Φιλίππου του Τολμηρού, και της Ισαβέλλας της Αραγωνίας.[6] Ο Κάρολος κυβέρνησε πολλά πριγκιπάτα, διατήρησε τις κομητείες του Βαλουά, του Αλανσόν και του Περς, με τον πρώτο του γάμο με την Μαργαρίτα, κόμισσα του Ανζού έγινε κόμης του Ανζού και του Μέιν.[7] Με τον δεύτερο γάμο του με την Αικατερίνη Α΄ του Κουρτεναί έγινε τιτλούχος αυτοκράτορας στην Λατινική Αυτοκρατορία, αν και κυβέρνησε από την εξορία είχε την υψηλή κυριότητα στα Σταυροφορικά κράτη στην Ελλάδα. Ο Κάρολος σαν εγγονός του Λουδοβίκου του Αγίου ήταν εγγονός, γιος, αδελφός, θείος, πατέρας και παππούς βασιλέων. Οι απόγονοι του ο Οίκος των Βαλουά κλάδους του Οίκου των Καπέτων ανέβηκε στον Γαλλικό θρόνο τρία χρόνια μετά τον θάνατο του. Τα πρώτα δώρα που δέχθηκε ο Κάρολος Βαλουά ήταν οι κομητείες του Βαλουά, του Αλανσόν και του Περς. Με τον γάμο του με την Μαργαρίτα μεγαλύτερη κόρη και διάδοχο του Καρόλου του Χωλού τιτλούχου βασιλιά της Σικελίας έγινε τιτλούχος βασιλιάς της Σικελίας. Με τον γάμο του με την Αικατερίνη εγγονή και διάδοχο του Βαλδουίνου Β΄ της Κωνσταντινούπολης ανέλαβε τα κληρονομικά δικαιώματα της Λατινικής Αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης.
Διεκδίκηση ξένων θρόνων
Ο Κάρολος επιθυμούσει έντονα σε όλη του την ζωή ένα στέμμα για τον εαυτό του αλλά δεν το κατάφερε ποτέ. Ο πάπας τον αναγνώρισε βασιλιά της Αραγωνίας χάρη στα δικαιώματα της μητέρας του αφού ο Σικελικός Εσπερινός στάθηκε αιτία να συγκρουστεί με τον Πέτρο Γ΄ της Αραγωνίας.[8] Ο Κάρολος παντρεύτηκε την Μαργαρίτα της Σικελίας κόρη του βασιλιά της Νάπολης για να ενισχύσει την θέση του μετά την υποστήριξη που απέκτησε από τον πάπα. Ο πατέρας του με συμβουλή του μεγαλύτερου αδελφού του μετέπειτα βασιλιά Φιλίππου του Ωραίου αποφάσισε να προχωρήσει στην Σταυροφορία της Αραγωνίας. Ο Κάρολος δεν κατάφερε να στεφτεί βασιλιάς, τον έστεψαν συμβολικά με το καπέλο του καρδινάλιου (1285) γι'αυτό ονομάστηκε περιπαιχτικά "βασιλιάς του καπέλου", δεν χρησιμοποίησε την βασιλική σφραγίδα και αναγκάστηκε να αποκηρύξει τον τίτλο. Ήταν σπουδαίος στρατηγός και κυβέρνησε επιτυχώς την Φλάνδρα. Ο αδελφός του τον έκρινε ικανό να ξεκινήσει εκστρατεία εναντίον του Φρειδερίκου Β΄ Χοενστάουφεν, η υπόθεση έληξε με την Συνθήκη της Καλταμπελλόττα.
Ο Κάρολος την ίδια εποχή επιθυμούσε να αποκτήσει το αυτοκρατορικό στέμμα και παντρεύτηκε την Αικατερίνη Κουρτεναί (1301) που ήταν τιτλούχος διάδοχος της Λατινικής Αυτοκρατορίας. Ο Πάπας Βονιφάτιος Η΄ υποστήριξε την εκστρατεία του στην Ιταλία απέναντι στον ξάδελφο του Φρειδερίκο Χοενστάουφεν και τον διόρισε παπικό εφημέριο. Έχασε την υποστήριξη του πάπα μετά την εμπλοκή του στο μακελειό στην Φλωρεντία και τις άθλιες οικονομικές του απαιτήσεις, δραπέτευσε στην Σικελία με την φήμη του ληστή και από εκεί ντροπιασμένος επέστρεψε στην Γαλλία (1302). Ο Γερμανός αυτοκράτορας Αλβέρτος Α΄ της Γερμανίας δολοφονήθηκε (1308) και ο Κάρολος αναζήτησε το στέμμα, είχε και την υποστήριξη του αδελφού του που δεν ήθελε να αναλάβει τις ευθύνες και ένας Γάλλος πρίγκιπας ήταν για τον ίδιο μια καλή λύση. Ο Ερρίκος Ζ΄ του Λουξεμβούργου κέρδισε το αυτοκρατορικό στέμμα από τον Κάρολο επειδή οι εκλέκτορες δεν επιθυμούσαν μια Γαλλία περισσότερο ισχυρή, όλες οι ελπίδες του Καρόλου στράφηκαν στην Λατινική Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης.
Διεκδίκηση Γαλλικού θρόνου
Οι ελπίδες του για τον Γαλλικό θρόνο ξεκίνησαν από το γεγονός ότι ο πατέρας του δεν είχε άλλον γιο από τον πρώτο του γάμο πέρα από τον Φίλιππο Δ΄ που κυβερνούσε ήδη, και αμέσως προσπάθησε να επιδείξει το ταλέντο του. Διορίστηκε διευθυντής της Γαλλικής αποστολής στο Συνέδριο της Τουρναί με τους Φλαμανδούς (1311) στο οποίο χλευάστηκε από τον βασιλικό Καγκελάριο Εγκερράνδο του Μαρινί, ο Κάρολος δεν του το συγχώρεσε ποτέ και του το κράτησε ακόμα και μετά τον θάνατο του βασιλιά. Ο Κάρολος των Βαλουά στάθηκε με σκληρό τρόπο αντίθετος στα μαρτύρια του Ζακ ντε Μολαί Μεγάλου Μαγίστρου των Ιπποτών του Ναού (1314).
Ο μεγαλύτερος ανιψιός του Λουδοβίκος Ι΄ της Γαλλίας πέθανε πρόωρα (1316) αφήνοντας την σύζυγο του έγκυος, ο επόμενος αδελφός του Φίλιππος Ε΄ της Γαλλίας ανέλαβε την αντιβασιλεία περιμένοντας την γέννηση του διαδόχου. Ο μεταθανάτιος γιος του Λουδοβίκου Ι΄ Ιωάννης Α΄ της Γαλλίας έζησε και βασίλευσε μόνο λίγες μέρες και τον διαδέχθηκε ο θείος του Φίλιππος Ε΄. Ο Κάρολος των Βαλουά υποστήριξε αρχικά την κόρη του Λουδοβίκου Ι΄ Ιωάννα Β΄ της Ναβάρρας αλλά στην συνέχεια άλλαξε την υποστήριξη του στον Φίλιππο με ελπίδες να είναι ο ίδιος ο επόμενος διάδοχος. Τον Φίλιππο διαδέχθηκε ο μικρότερος αδελφός του Κάρολος Δ΄ της Γαλλίας (1322), ο Κάρολος διοίκησε με επιτυχία τον στρατό του ανιψιού του (1324) καταλαμβάνοντας την Γκυγιέν και την Φλάνδρα από τον Εδουάρδο Β΄ της Αγγλίας (1324).[9] Καταλαμβάνοντας πολλές πόλεις βοήθησε σημαντικά στην σύναψη ειρήνης με τους Άγγλους μετά από διαπραγματεύσεις με την ξαδέλφη του Ισαβέλλα της Γαλλίας.[10] Ο Κάρολος Βαλουά πέθανε στις 16 Δεκεμβρίου 1325, ο μεγαλύτερος γιος του Φίλιππος θα ανακηρυχθεί σε τρία χρόνια βασιλιάς ως Φίλιππος ΣΤ΄ της Γαλλίας, θεωρήθηκε σαν μεταθανάτια εκδίκηση του ανθρώπου που είπε "εγγονός, γιος, αδελφός, ανιψιός τριών βασιλέων αλλά ποτέ ο ίδιος βασιλιάς". Ο Κάρολος τάφηκε στην μονή των Ιακωβίνων στο Παρίσι, το ομοίωμα του βρίσκεται σήμερα στην Βασιλική Σαιν-Ντενί, θα είχε γίνει ο ίδιος βασιλιάς αν ζούσε ακόμα τρία χρονια.
Οικογένεια
Με την πρώτη σύζυγο του Μαργαρίτα, κόμισσα του Ανζού (1299) απέκτησε :[11]
- Ισαβέλλα των Βαλουά (1292 - 1309), παντρεύτηκε τον Ιωάννη Γ΄ της Βρετάνης
- Φίλιππος ΣΤ΄ της Γαλλίας
- Ιωάννα του Βαλουά
- Μαργαρίτα του Βαλουά, κόμισσα του Μπλουά
- Κάρολος Β΄ του Αλανσόν
- Αικατερίνη Βαλουά
Με την δεύτερη σύζυγο του Αικατερίνη Α΄ του Κουρτεναί (1302) απέκτησε :[12]
- Ιωάννης των Βαλουά (1302 - 1308), κόμης του Σαρτρ
- Αικατερίνη Β΄ του Βαλουά [13]
- Ιωάννα του Βαλουά, κόμισσα του Μπόμοντ, παντρεύτηκε τον Ροβέρτο Γ΄ του Αρτουά
- Ισαβέλλα του Βαλουά, ηγουμένη του Φοντεβρώ.[14]
Με την τρίτη σύζυγο του Ματθίλδη του Σατιγιόν, κόρη του Γκυ Δ΄ του Σαιν-Πολ απέκτησε :[15]
- Μαρία του Βαλουά, δούκισσα της Καλαβρίας, παντρεύτηκε τον Κάρολο της Καλαβρίας
- Ισαβέλλα του Βαλουά, δούκισσα των Βουρβόνων [16]
- Λευκή του Βαλουά
- Λουδοβίκος του Βαλουά (1318 - 1328), κόμης του Σαρτρ[17]
Ο Κάρολος είχε επίσης μια νόθη κόρη από άγνωστη μητέρα που τοποθετήθηκε σε μια μονή, αντιμετωπίστηκε ως νόμιμο και κληρονόμησε εκτάσεις στην Αβινιόν.[18]
- Θηρεσία της Αβινιόν, κόμισσα της Αβινιόν (1335 - 1387)[19]
Φιλμογραφία
Ο Κάρολος των Βαλουά είναι ένας από τους πρωταγωνιστές στο έργο του Μαουρίς Ντρουόν "Οι καταραμένοι βασιλείς", παριστάνεται στις Γαλλικές τηλεοπτικές σειρές από τον ηθοποιό Τζων Ντεσάμπς (1972) και τον ηθοποιό Ζακ Σπίσσερ (2005).[20][21]
Παραπομπές
- ↑ (Αγγλικά) Find A Grave. 21057. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Charles-III-count-of-Valois. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p11368.htm#i113673. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 4,8 «Kindred Britain»
- ↑ 5,0 5,1 5,2 p11368.htm#i113673. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ Small 2004, p. 214.
- ↑ Debating the Hundred Years War, Vol.29, Ed. Craig Taylor, (University of Cambridge, 2006), 55.
- ↑ Small 2004, p. 214.
- ↑ Elizabeth Hallam, Capetian France:987-1328, (Longman Group UK, 1980), 285.
- ↑ Elizabeth Hallam, Capetian France:987-1328, (Longman Group UK, 1980), 285.
- ↑ Charles T. Wood, The French Apanages and the Capetian Monarchy: 1224-1328, (Harvard University Press, 1966), 42-43
- ↑ Housley, Norman, The later Crusades, 1274–1580: from Lyons to Alcazar, (Oxford University Press, 1992), 53.
- ↑ Guida Myrl Jackson-Laufer, Women Rulers Throughout the Ages: An Illustrated Guide, (ABC-CLIO, 1999), 83-84.
- ↑ Fontevrault, Raymund Webster, The Catholic Encyclopedia, Vol. 6, ed. Charles Herbermann, Edward A. Pace, Conde B. Pallen, Thomas J. Shahan and John J. Wynne, (The Encyclopedia Press, 1909), 130.
- ↑ "The Cultural Context of the French Prose "remaniement" of the Life of Edward the Confessor by a nun of Barking Abbey", Delbert W. Russell, Language and Culture in Medieval Britain: The French of England, C.1100-c.1500, ed. Jocelyn Wogan-Browne, (Boydell & Brewer, 2013), 299.
- ↑ Joni M. Hand, Women, Manuscripts and Identity in Northern Europe, 1350-1550, (Ashgate Publishing, 2013), 217.
- ↑ War Propaganda and Historiography in Fifteenth-Century France and England, P. S. Lewis, Transactions of the Royal Historical Society, Vol. 15, (1965), 20.
- ↑ The Hollow Womb: Child Loss in the Middle Ages, Miria Hallum, (1987), 324.
- ↑ The Hollow Womb: Child Loss in the Middle Ages, Miria Hallum, (1987), 324.
- ↑ https://web.archive.org/web/20141219202458/http://www.allocine.fr/series/ficheserie-545/casting/saison-1659/
- ↑ https://web.archive.org/web/20090815115847/http://les-rois-maudits.france2.fr/
Πηγές
- Charles T. Wood, The French Apanages and the Capetian Monarchy: 1224-1328, (Harvard University Press, 1966)
- Debating the Hundred Years War, Vol.29, Ed. Craig Taylor, University of Cambridge, 2006.
- Elizabeth Hallam, Capetian France:987-1328, (Longman Group UK, 1980)
- Fontevrault, Raymund Webster, The Catholic Encyclopedia, Vol. 6, ed. Charles Herbermann, Edward A. Pace, Conde B. Pallen, Thomas J. Shahan and John J. Wynne, (The Encyclopedia Press, 1909)
- Guida Myrl Jackson-Laufer, Women Rulers Throughout the Ages: An Illustrated Guide, (ABC-CLIO, 1999)
- Housley, Norman, The later Crusades, 1274–1580: from Lyons to Alcazar, Oxford University Press, 1992.
- Joni M. Hand, Women, Manuscripts and Identity in Northern Europe, 1350-1550, (Ashgate Publishing, 2013)
- Small, Carola M. (2004). "Charles of Valois". In Kleinhenz, Christopher. Medieval Italy: An Encyclopedia. Routledge.214
|
 
|
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Charles, Count of Valois της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες). |