Γεώργιος Βιζυηνός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
μ Αναστροφή της επεξεργασίας από τον 2A02:587:B917:1A00:B53E:EA4C:6B3D:5AAA (συνεισφ.), επιστροφή στην τελευταία εκδοχή υπό Lampros Kostoulas
Ετικέτα: Επαναφορά
Bikelas1 (συζήτηση | συνεισφορές)
350 επεξεργασίες
μ Η ζωή του ενέπνευσε τον σκηνοθέτη Λάκη Παπαστάθη, ο οποίος και γύρισε την ταινία " Μόνον της ζωής το ταξείδιον¨. Η ταινία παρουσιάζει την περίοδο που ο συγγραφέας ήταν έγκλειστος στο ψυχιατρείο και μεταφέρεται στην παιδική του ηλικία μέσα από διαλόγους με το παππού του, ο οποίος του μιλούσε για φανταστικά ταξίδια.
Γραμμή 4: Γραμμή 4:
Γεννήθηκε στη [[Βιζύη]] της [[Ανατολική Θράκη|Ανατολικής]] [[Θράκη]]ς, το σημερινό Βιζέ της [[Τουρκία]]ς, στις 8 Μαρτίου [[1849]], γιος πολύ φτωχικής οικογένειας. Ο πατέρας του, Μιχαήλος Σύρμας, δούλευε στα καμίνια του ασβέστη. Αργότερα έγινε πραματευτής και πέθανε από [[Τύφος|τύφο]] το [[1854]] αφήνοντας τον γιό του ορφανό σε ηλικία 5 ετών. Είχε άλλα τέσσερα αδέλφια: τον Μιχαήλο, που πέθανε τρία χρόνια πριν από τον Γεώργιο, τον Χρηστάκη, τον αδικοσκοτωμένο ταχυδρόμο, για τον οποίο μιλά στο διήγημά του ''Ποιος ήτο ο φονεύς του αδελφού μου'', και δύο κορίτσια, την Άννα, που πέθανε με τις συνθήκες που περιγράφει στο ''Αμάρτημα της μητρός μου'' και την Αννιώ, που πήρε το όνομα της αδελφής της, αλλά πέθανε κι αυτή μικρή<ref>[[Ιωάννης Χατζηφώτης]], «Γεώργιος Βιζηνός. ''Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου''. Μια ζωή που μοιάζει με μυθιστόρημα», ''Ιστορία Εικονογραφημένη'', τεύχος 72 (Ιούνιος 1974), σελ. 129-130</ref> Σε ηλικία 10 ετών οι παππούδες του τον στέλνουν στην [[Κωνσταντινούπολη]] κοντά σε ένα θείο του για να μάθει ραπτική. Παραμένει εκεί μέχρι την ηλικία των 18, προστατευόμενος από τον Κύπριο έμπορο, Γιάγκο Γεωργιάδη και αργότερα προστατευόμενος του [[αρχιεπίσκοπος|αρχιεπισκόπου]] Κύπρου, Σωφρονίου Β΄, ζει για ένα διάστημα στην [[Κύπρος|Κύπρο]], όπου μάλιστα τον προόριζαν για τον ιερατικό κλάδο. Το [[1872]] γίνεται ιεροσπουδαστής στη [[Θεολογική Σχολή της Χάλκης]], χωρίς την υποχρέωση να ιερωθεί, όπου το [[1873]] δημοσιεύει και την πρώτη του ποιητική συλλογή (''Ποιητικά Πρωτόλεια'')<ref>όπ.π., σελ.130</ref>. Μεταξύ των καθηγητών του αναφέρεται και ο ποιητής [[Ηλίας Τανταλίδης]], ο οποίος διέκρινε στον Βιζυηνό στοιχεία ιδιαίτερου ταλέντου και ευφυίας, ώστε τον σύστησε στον πλούσιο [[Γεώργιος Ζαρίφης|Γεώργιο Ζαρίφη]]<ref name="όπ.π., σελ.131">όπ.π., σελ.131</ref>. Το 1874 το επικό ποίημά του ''Κόδρος'' βραβεύεται στον Βουτσιναίο Ποιητικό Διαγωνισμό<ref>, σελ.131</ref>. Την ίδια χρονιά εγγράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, αλλά με δαπάνες του Ζαρίφη μεταβαίνει στη [[Γερμανία]], στη [[Γκέτινγκεν|Γοτίγγη]], όπου σπουδάζει [[φιλολογία]] και [[φιλοσοφία]] στο διάστημα [[1875]]-[[1878]]. Το [[1876]] η επόμενη ποιητική συλλογή του ''Άραις μάραις κουκουνάραις'' (μετονομάστηκε σε ''Βοσπορίδες Αύραι'') βραβεύεται στον Βουτσιναίο Διαγωνισμό, στον οποίο, το 1877 η συλλογή του ''Εσπερίδες'' επαινείται. Το [[1881]] τυπώνεται στη [[Λειψία]] η διδακτορική του διατριβή ''Das Kinderspiel in Bezug auf Psychologie und Paedagogik'' («Το παιδικό παιχνίδι υπό έποψη ψυχολογική και παιδαγωγική»)<ref name="όπ.π., σελ.131"/>. Οι σπουδές του στην Γερμανία διηύρυναν σημαντικά τον πνευματικό του κόσμο και τον έφεραν σε επαφή με έναν χώρο που έστρεφε πλέον την πλάτη του στον ρομαντισμό και στον αποστεωμένο κλασικισμό και στρεφόταν στον εσωτερικό άνθρωπο. Το τελευταίο αυτό στοιχείο υπήρξε καθοριστικό για το πεζογραφικό έργο του Βιζυηνού και ας μη λησμονούμε οτι στην Γερμανία υπήρξε, μεταξύ άλλων, μαθητής του θεμελιωτή της Πειραματικής Ψυχολογίας Βίλ(χ)ελμ Βούντ. Η ψυχογραφική ανάλυση των ηρώων του είναι εκείνη στην οποία προπάντων οφείλει την πρωτοποριακή θέση που κατέχει στα νεοελληνικά γράμματα. Μέχρι το [[1884]] ο Βιζυηνός επισκέπτεται το [[Παρίσι]] (1882), όπου γνωρίζει τον [[Δημήτριος Βικέλας|Δημήτριο Βικέλα]], τον Marquis Queux de Saint-Hilaire και τη Juliette Lamber-Adam, και το [[Λονδίνο]] (1883), όπου σχετίζεται με τον πρεσβευτή Πέτρο Βράιλα-Αρμένη. Παράλληλα, δημοσιεύει την ποιητική συλλογή ''Ατθίδες Αύραι''. Την ίδια χρονιά (1883) δημοσιεύεται στην ''Εστία'' το πρώτο μεγάλο διήγημά του, ''Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως''. Δημοσιεύονται επίσης το ''Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου'' και ''Το αμάρτημα της μητρός μου''. Το [[1884]], λόγω του θανάτου του προστάτη του, Ζαρίφη, υποχρεώνεται να επιστρέψει στην [[Αθήνα]] και διορίζεται καθηγητής σε γυμνάσιο.
Γεννήθηκε στη [[Βιζύη]] της [[Ανατολική Θράκη|Ανατολικής]] [[Θράκη]]ς, το σημερινό Βιζέ της [[Τουρκία]]ς, στις 8 Μαρτίου [[1849]], γιος πολύ φτωχικής οικογένειας. Ο πατέρας του, Μιχαήλος Σύρμας, δούλευε στα καμίνια του ασβέστη. Αργότερα έγινε πραματευτής και πέθανε από [[Τύφος|τύφο]] το [[1854]] αφήνοντας τον γιό του ορφανό σε ηλικία 5 ετών. Είχε άλλα τέσσερα αδέλφια: τον Μιχαήλο, που πέθανε τρία χρόνια πριν από τον Γεώργιο, τον Χρηστάκη, τον αδικοσκοτωμένο ταχυδρόμο, για τον οποίο μιλά στο διήγημά του ''Ποιος ήτο ο φονεύς του αδελφού μου'', και δύο κορίτσια, την Άννα, που πέθανε με τις συνθήκες που περιγράφει στο ''Αμάρτημα της μητρός μου'' και την Αννιώ, που πήρε το όνομα της αδελφής της, αλλά πέθανε κι αυτή μικρή<ref>[[Ιωάννης Χατζηφώτης]], «Γεώργιος Βιζηνός. ''Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου''. Μια ζωή που μοιάζει με μυθιστόρημα», ''Ιστορία Εικονογραφημένη'', τεύχος 72 (Ιούνιος 1974), σελ. 129-130</ref> Σε ηλικία 10 ετών οι παππούδες του τον στέλνουν στην [[Κωνσταντινούπολη]] κοντά σε ένα θείο του για να μάθει ραπτική. Παραμένει εκεί μέχρι την ηλικία των 18, προστατευόμενος από τον Κύπριο έμπορο, Γιάγκο Γεωργιάδη και αργότερα προστατευόμενος του [[αρχιεπίσκοπος|αρχιεπισκόπου]] Κύπρου, Σωφρονίου Β΄, ζει για ένα διάστημα στην [[Κύπρος|Κύπρο]], όπου μάλιστα τον προόριζαν για τον ιερατικό κλάδο. Το [[1872]] γίνεται ιεροσπουδαστής στη [[Θεολογική Σχολή της Χάλκης]], χωρίς την υποχρέωση να ιερωθεί, όπου το [[1873]] δημοσιεύει και την πρώτη του ποιητική συλλογή (''Ποιητικά Πρωτόλεια'')<ref>όπ.π., σελ.130</ref>. Μεταξύ των καθηγητών του αναφέρεται και ο ποιητής [[Ηλίας Τανταλίδης]], ο οποίος διέκρινε στον Βιζυηνό στοιχεία ιδιαίτερου ταλέντου και ευφυίας, ώστε τον σύστησε στον πλούσιο [[Γεώργιος Ζαρίφης|Γεώργιο Ζαρίφη]]<ref name="όπ.π., σελ.131">όπ.π., σελ.131</ref>. Το 1874 το επικό ποίημά του ''Κόδρος'' βραβεύεται στον Βουτσιναίο Ποιητικό Διαγωνισμό<ref>, σελ.131</ref>. Την ίδια χρονιά εγγράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, αλλά με δαπάνες του Ζαρίφη μεταβαίνει στη [[Γερμανία]], στη [[Γκέτινγκεν|Γοτίγγη]], όπου σπουδάζει [[φιλολογία]] και [[φιλοσοφία]] στο διάστημα [[1875]]-[[1878]]. Το [[1876]] η επόμενη ποιητική συλλογή του ''Άραις μάραις κουκουνάραις'' (μετονομάστηκε σε ''Βοσπορίδες Αύραι'') βραβεύεται στον Βουτσιναίο Διαγωνισμό, στον οποίο, το 1877 η συλλογή του ''Εσπερίδες'' επαινείται. Το [[1881]] τυπώνεται στη [[Λειψία]] η διδακτορική του διατριβή ''Das Kinderspiel in Bezug auf Psychologie und Paedagogik'' («Το παιδικό παιχνίδι υπό έποψη ψυχολογική και παιδαγωγική»)<ref name="όπ.π., σελ.131"/>. Οι σπουδές του στην Γερμανία διηύρυναν σημαντικά τον πνευματικό του κόσμο και τον έφεραν σε επαφή με έναν χώρο που έστρεφε πλέον την πλάτη του στον ρομαντισμό και στον αποστεωμένο κλασικισμό και στρεφόταν στον εσωτερικό άνθρωπο. Το τελευταίο αυτό στοιχείο υπήρξε καθοριστικό για το πεζογραφικό έργο του Βιζυηνού και ας μη λησμονούμε οτι στην Γερμανία υπήρξε, μεταξύ άλλων, μαθητής του θεμελιωτή της Πειραματικής Ψυχολογίας Βίλ(χ)ελμ Βούντ. Η ψυχογραφική ανάλυση των ηρώων του είναι εκείνη στην οποία προπάντων οφείλει την πρωτοποριακή θέση που κατέχει στα νεοελληνικά γράμματα. Μέχρι το [[1884]] ο Βιζυηνός επισκέπτεται το [[Παρίσι]] (1882), όπου γνωρίζει τον [[Δημήτριος Βικέλας|Δημήτριο Βικέλα]], τον Marquis Queux de Saint-Hilaire και τη Juliette Lamber-Adam, και το [[Λονδίνο]] (1883), όπου σχετίζεται με τον πρεσβευτή Πέτρο Βράιλα-Αρμένη. Παράλληλα, δημοσιεύει την ποιητική συλλογή ''Ατθίδες Αύραι''. Την ίδια χρονιά (1883) δημοσιεύεται στην ''Εστία'' το πρώτο μεγάλο διήγημά του, ''Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως''. Δημοσιεύονται επίσης το ''Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου'' και ''Το αμάρτημα της μητρός μου''. Το [[1884]], λόγω του θανάτου του προστάτη του, Ζαρίφη, υποχρεώνεται να επιστρέψει στην [[Αθήνα]] και διορίζεται καθηγητής σε γυμνάσιο.


Ένα χρόνο αργότερα εκλέγεται υφηγητής στην έδρα της Ιστορίας της Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με την επί υφηγεσία διατριβή ''Η φιλοσοφία του καλού παρά Πλωτίνω''<ref>όπ.π., σελ.133</ref>. Παράλληλα δημοσιεύονται τα διηγήματά του ''Αι συνέπειαι της παλαιάς ιστορίας'' και ''Το μόνον της ζωής του ταξείδιον''. Εκείνη την εποχή αρχίζει να ασχολείται με ένα [[Ορυχείο|μεταλλείο]] στο [[Σαμάκοβο]]. Το [[1886]] γράφει το ''Ο Μοσκώβ-Σελήμ''. Το 1892 προσβάλλεται από φρενική νόσο και καταλήγει έγκλειστος στις 14 Απριλίου [[1892]] στο [[Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρείο]]<ref>όπ.π., σελ.141</ref>. Εκεί ζει βυθισμένος στις ουτοπικές εμμονές του για την εκμετάλλευση του μεταλλείου στην πατρίδα του και στο παραληρηματικό πάθος του για τη νεαρή Μπετίνα Φραβασίλη (14 ετών), μαθήτριάς του στο Ωδείο Αθηνών, την οποία επιθυμούσε να νυμφευθεί<ref>όπ.π., σελ.134</ref>. Ύστερα από τέσσερα χρόνια εγκλεισμού, πεθαίνει στις 15 Απριλίου [[1896]], σε ηλικία 47 ετών.
Ένα χρόνο αργότερα εκλέγεται υφηγητής στην έδρα της Ιστορίας της Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με την επί υφηγεσία διατριβή ''Η φιλοσοφία του καλού παρά Πλωτίνω''<ref>όπ.π., σελ.133</ref>. Παράλληλα δημοσιεύονται τα διηγήματά του ''Αι συνέπειαι της παλαιάς ιστορίας'' και ''Το μόνον της ζωής του ταξείδιον''. Εκείνη την εποχή αρχίζει να ασχολείται με ένα [[Ορυχείο|μεταλλείο]] στο [[Σαμάκοβο]]. Το [[1886]] γράφει το ''Ο Μοσκώβ-Σελήμ''. Το 1892 προσβάλλεται από φρενική νόσο και καταλήγει έγκλειστος στις 14 Απριλίου [[1892]] στο [[Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρείο]]<ref>όπ.π., σελ.141</ref>. Εκεί ζει βυθισμένος στις ουτοπικές εμμονές του για την εκμετάλλευση του μεταλλείου στην πατρίδα του και στο παραληρηματικό πάθος του για τη νεαρή Μπετίνα Φραβασίλη (14 ετών), μαθήτριάς του στο Ωδείο Αθηνών, την οποία επιθυμούσε να νυμφευθεί<ref>όπ.π., σελ.134</ref>. Ύστερα από τέσσερα χρόνια εγκλεισμού, πεθαίνει στις 15 Απριλίου [[1896]], σε ηλικία 47 ετών. Η ζωή του ενέπνευσε τον σκηνοθέτη Λάκη Παπαστάθη, ο οποίος και γύρισε την ταινία " Μόνον της ζωής το ταξείδιον¨. Η ταινία παρουσιάζει την περίοδο που ο συγγραφέας ήταν έγκλειστος στο ψυχιατρείο και μεταφέρεται στην παιδική του ηλικία μέσα από διαλόγους με το παππού του, ο οποίος του μιλούσε για φανταστικά ταξίδια.


== Έργο ==
== Έργο ==

Έκδοση από την 08:54, 5 Αυγούστου 2018

Γεώργιος Βιζυηνός
ΨευδώνυμοΓεώργιος Βιζυηνός[1]
Γέννηση8  Μαρτίου 1849[2]
Βιζύη
Θάνατος15 Απριλίου 1896 (47 ετών)
Αθήνα[3]
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
ΣπουδέςΕθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν και Πανεπιστήμιο της Λειψίας
Ιδιότητασυγγραφέας, ποιητής, πεζογράφος[4], ψυχολόγος[4], καθηγητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης[4], διηγηματογράφος και θεατρικός συγγραφέας[5]
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Γεώργιος Βιζυηνός (πραγματικό ονοματεπώνυμο Γεώργιος Μιχαήλ Σύρμας ή Μιχαηλίδης, Βιζύη, 8 Μαρτίου 1849[6] – Αθήνα, 15 Απριλίου 1896 (47 ετών), ήταν Έλληνας πεζογράφος, ποιητής και λόγιος. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ελληνικής λογοτεχνίας.

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στη Βιζύη της Ανατολικής Θράκης, το σημερινό Βιζέ της Τουρκίας, στις 8 Μαρτίου 1849, γιος πολύ φτωχικής οικογένειας. Ο πατέρας του, Μιχαήλος Σύρμας, δούλευε στα καμίνια του ασβέστη. Αργότερα έγινε πραματευτής και πέθανε από τύφο το 1854 αφήνοντας τον γιό του ορφανό σε ηλικία 5 ετών. Είχε άλλα τέσσερα αδέλφια: τον Μιχαήλο, που πέθανε τρία χρόνια πριν από τον Γεώργιο, τον Χρηστάκη, τον αδικοσκοτωμένο ταχυδρόμο, για τον οποίο μιλά στο διήγημά του Ποιος ήτο ο φονεύς του αδελφού μου, και δύο κορίτσια, την Άννα, που πέθανε με τις συνθήκες που περιγράφει στο Αμάρτημα της μητρός μου και την Αννιώ, που πήρε το όνομα της αδελφής της, αλλά πέθανε κι αυτή μικρή[7] Σε ηλικία 10 ετών οι παππούδες του τον στέλνουν στην Κωνσταντινούπολη κοντά σε ένα θείο του για να μάθει ραπτική. Παραμένει εκεί μέχρι την ηλικία των 18, προστατευόμενος από τον Κύπριο έμπορο, Γιάγκο Γεωργιάδη και αργότερα προστατευόμενος του αρχιεπισκόπου Κύπρου, Σωφρονίου Β΄, ζει για ένα διάστημα στην Κύπρο, όπου μάλιστα τον προόριζαν για τον ιερατικό κλάδο. Το 1872 γίνεται ιεροσπουδαστής στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, χωρίς την υποχρέωση να ιερωθεί, όπου το 1873 δημοσιεύει και την πρώτη του ποιητική συλλογή (Ποιητικά Πρωτόλεια)[8]. Μεταξύ των καθηγητών του αναφέρεται και ο ποιητής Ηλίας Τανταλίδης, ο οποίος διέκρινε στον Βιζυηνό στοιχεία ιδιαίτερου ταλέντου και ευφυίας, ώστε τον σύστησε στον πλούσιο Γεώργιο Ζαρίφη[9]. Το 1874 το επικό ποίημά του Κόδρος βραβεύεται στον Βουτσιναίο Ποιητικό Διαγωνισμό[10]. Την ίδια χρονιά εγγράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, αλλά με δαπάνες του Ζαρίφη μεταβαίνει στη Γερμανία, στη Γοτίγγη, όπου σπουδάζει φιλολογία και φιλοσοφία στο διάστημα 1875-1878. Το 1876 η επόμενη ποιητική συλλογή του Άραις μάραις κουκουνάραις (μετονομάστηκε σε Βοσπορίδες Αύραι) βραβεύεται στον Βουτσιναίο Διαγωνισμό, στον οποίο, το 1877 η συλλογή του Εσπερίδες επαινείται. Το 1881 τυπώνεται στη Λειψία η διδακτορική του διατριβή Das Kinderspiel in Bezug auf Psychologie und Paedagogik («Το παιδικό παιχνίδι υπό έποψη ψυχολογική και παιδαγωγική»)[9]. Οι σπουδές του στην Γερμανία διηύρυναν σημαντικά τον πνευματικό του κόσμο και τον έφεραν σε επαφή με έναν χώρο που έστρεφε πλέον την πλάτη του στον ρομαντισμό και στον αποστεωμένο κλασικισμό και στρεφόταν στον εσωτερικό άνθρωπο. Το τελευταίο αυτό στοιχείο υπήρξε καθοριστικό για το πεζογραφικό έργο του Βιζυηνού και ας μη λησμονούμε οτι στην Γερμανία υπήρξε, μεταξύ άλλων, μαθητής του θεμελιωτή της Πειραματικής Ψυχολογίας Βίλ(χ)ελμ Βούντ. Η ψυχογραφική ανάλυση των ηρώων του είναι εκείνη στην οποία προπάντων οφείλει την πρωτοποριακή θέση που κατέχει στα νεοελληνικά γράμματα. Μέχρι το 1884 ο Βιζυηνός επισκέπτεται το Παρίσι (1882), όπου γνωρίζει τον Δημήτριο Βικέλα, τον Marquis Queux de Saint-Hilaire και τη Juliette Lamber-Adam, και το Λονδίνο (1883), όπου σχετίζεται με τον πρεσβευτή Πέτρο Βράιλα-Αρμένη. Παράλληλα, δημοσιεύει την ποιητική συλλογή Ατθίδες Αύραι. Την ίδια χρονιά (1883) δημοσιεύεται στην Εστία το πρώτο μεγάλο διήγημά του, Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως. Δημοσιεύονται επίσης το Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου και Το αμάρτημα της μητρός μου. Το 1884, λόγω του θανάτου του προστάτη του, Ζαρίφη, υποχρεώνεται να επιστρέψει στην Αθήνα και διορίζεται καθηγητής σε γυμνάσιο.

Ένα χρόνο αργότερα εκλέγεται υφηγητής στην έδρα της Ιστορίας της Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με την επί υφηγεσία διατριβή Η φιλοσοφία του καλού παρά Πλωτίνω[11]. Παράλληλα δημοσιεύονται τα διηγήματά του Αι συνέπειαι της παλαιάς ιστορίας και Το μόνον της ζωής του ταξείδιον. Εκείνη την εποχή αρχίζει να ασχολείται με ένα μεταλλείο στο Σαμάκοβο. Το 1886 γράφει το Ο Μοσκώβ-Σελήμ. Το 1892 προσβάλλεται από φρενική νόσο και καταλήγει έγκλειστος στις 14 Απριλίου 1892 στο Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρείο[12]. Εκεί ζει βυθισμένος στις ουτοπικές εμμονές του για την εκμετάλλευση του μεταλλείου στην πατρίδα του και στο παραληρηματικό πάθος του για τη νεαρή Μπετίνα Φραβασίλη (14 ετών), μαθήτριάς του στο Ωδείο Αθηνών, την οποία επιθυμούσε να νυμφευθεί[13]. Ύστερα από τέσσερα χρόνια εγκλεισμού, πεθαίνει στις 15 Απριλίου 1896, σε ηλικία 47 ετών. Η ζωή του ενέπνευσε τον σκηνοθέτη Λάκη Παπαστάθη, ο οποίος και γύρισε την ταινία " Μόνον της ζωής το ταξείδιον¨. Η ταινία παρουσιάζει την περίοδο που ο συγγραφέας ήταν έγκλειστος στο ψυχιατρείο και μεταφέρεται στην παιδική του ηλικία μέσα από διαλόγους με το παππού του, ο οποίος του μιλούσε για φανταστικά ταξίδια.

Έργο

Ο Βιζυηνός, νους κριτικός, ιδιοφυής, φιλέρευνος, διδάσκει, μεταφράζει τις γνωστότερες ευρωπαϊκές μπαλάντες, συγγράφει μελέτες φιλοσοφικές, αισθητικές, ψυχολογικές, λαογραφικές, αλλά και σχολικά εγχειρίδια και άρθρα για εγκυκλοπαιδικά λεξικά.

Το αφηγηματικό του υλικό, αντλημένο από προσωπικές και οικογενειακές μνήμες, από τις παραδόσεις και τα βιώματα της λαϊκής ζωής στην ιδιαίτερη πατρίδα του, διοχετεύεται στα διηγήματά του. Το υλικό αυτό ενισχυμένο από το στέρεο υπόβαθρο της παιδείας του και την επιστημονική γνώση της ψυχολογίας ενσωματωμένο σε μια ποικίλη, πλούσια γλώσσα υψηλού ήθους (λόγια, λαϊκή, ιδιωματική) διοχετεύεται στα διηγήματά του. Έτσι ο Βιζυηνός αναπτύσσει τη μυθοπλασία του. Ανακαινιστής και πρωτοπόρος, ανοίγει τον δρόμο της νεοελληνικής διηγηματογραφίας. Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, η μυθιστορηματική πλαστικότητα των χαρακτήρων, οι δραματικές συγκρούσεις, η δομή, η δραματικότητα, η άρτια αφηγηματική τεχνική — η ενδιαφέρουσα διαπλοκή του ιστορικού και του αφηγηματικού χρόνου — είναι μερικά από τα βασικά γνωρίσματα του «Αμαρτήματος της μητρός μου», αλλά και των άλλων διηγημάτων του.

Όλες οι μελέτες του - όπως και αρκετές ποιητικές συλλογές - εκδόθηκαν σε αυτοτελή τόμο. Τα διηγήματα και τα άρθρα δημοσιεύθηκαν σε διάφορα έντυπα της εποχής και δεν συγκεντρώθηκαν σε τόμο κατά τη διάρκεια της ζωής του. Από τα χειρόγραφά του σώζονται κάποιες επιστολές και αρκετά ποιήματα. Βλ. την έκδοση «Επιστολές» σε επιμέλεια Γ. Παπακώστα (Αθήνα: Πατάκης 2004) και για εκτενή βιβλιογραφικά τον Α´ τόμο της έκδοσης «Τα Ποιήματα» (Αθήνα: Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη 2003).

Ποιητικές συλλογές

  • Ποιητικά Πρωτόλεια (1873)
  • Ο Κόδρος (1874)
  • Βοσπορίδες Αύραι (1876)
  • Ατθίδες Αύραι (1883)
  • Εσπερίδες (1877)
  • Λυρικά
  • Παιδικαί ποιήσεις

Διηγήματα

Άρθρα

  • Η Ελληνική δημοσιογραφία κατά το 1883 (1884) - Μετάφραση
  • Διατί η μηλιά δεν έγινε μηλέα (1885)
  • Μαργαρίτου Ευαγγελίδου, «Ιστορία της θεωρίας της γνώσεως» (1885) - Κριτική
  • Οι καλόγεροι και η λατρεία του Διονύσου εν Θρἀκη (1888)
  • Αι εικαστικαί τέχναι κατά την Α´ εικοσιπενταετηρίδα του Γεωργίου Α´ (1888)
  • Η Κέρκυρα (1891) - Μετάφραση
  • Αμερικανικαί Αρχαιότητες (1891)
  • Ερίκος Ίβσεν (1892)
  • Ανά τον Ελικώνα, Βαλλίσματα (1894)

Μελέτες

Αυτοτελείς διατριβές και παιδαγωγικά εγχειρίδια.

Μεταφράσεις έργων του

  • Στην αγγλική:
    • Georgios Vizyenos: Thracian Tales, μετάφραση Peter Mackridge, εκδ. «Αιώρα», Αθήνα 2014
    • Georgios Vizyenos: Moskov Selim, μετάφραση Peter Mackridge, εκδ. «Αιώρα», Αθήνα 2015
  • Στην γαλλική:
    • Georges Vizyinos: Le péché de ma mère suivi de Le Pommier de discorde, μετάφραση Gilles Decorvet, Auguste Queux de Saint-Hilaire, εκδ. «Αιώρα», Αθήνα 2015
  • Στην ιταλική:
    • Gheorghios Viziinos: L' unico viaggio della sua vita / e altre storie, μετάφραση Anna Zimbone, κρατικό βραβείο μετάφρασης, εκδ. «Αιώρα», Αθήνα 2001
  • Στη ρουμανική:
    • Gheorghios Vizyinos, Singura călătorie din viața sa, πρόλογος και χρονολογικός πίνακας Elena Lazăr, μετάφραση Elena Lazăr, Margareta Sfirschi-Lăudat, Claudiu Sfirschi-Lăudat, Amalia Zambeti, Εκδ. Omonia, Βουκουρέστι, 2006

Ταινίες

  • Το Μόνον της Ζωής του Ταξείδιον (2001) – Ταινία του Λάκη Παπαστάθη που πραγματεύεται την περίοδο εγκλεισμού του Βιζυηνού στο Δρομοκαΐτειο.

Παραπομπές

  1. ↑ www.orizontesbooks.gr/catalog/product_info.php?products_id=19316.
  2. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11928594r. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. mub20211123430. Ανακτήθηκε στις 20  Δεκεμβρίου 2022.
  5. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. mub20211123430. Ανακτήθηκε στις 24  Ιανουαρίου 2023.
  6. ↑ Σιδερά-Λύτρα, ΘΡΑΚΙΚΑ, σελ. 52, σημ.35. Ο ίδιος αναφέρει, στην αίτηση αποδοχής της διδακτορικής του διατριβής, ως έτος γέννησής του το 1850. Όλες οι υπόλοιπες αναφορές για το έτος γέννησής του προέρχονται από την ίδια πηγή.
  7. ↑ Ιωάννης Χατζηφώτης, «Γεώργιος Βιζηνός. Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου. Μια ζωή που μοιάζει με μυθιστόρημα», Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 72 (Ιούνιος 1974), σελ. 129-130
  8. ↑ όπ.π., σελ.130
  9. ↑ 9,0 9,1 όπ.π., σελ.131
  10. ↑ , σελ.131
  11. ↑ όπ.π., σελ.133
  12. ↑ όπ.π., σελ.141
  13. ↑ όπ.π., σελ.134

Πηγές

  • Ιωάννης Χατζηφώτης, «Γεώργιος Βιζηνός. Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου. Μια ζωή που μοιάζει με μυθιστόρημα», Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 72 (Ιούνιος 1974), σελ. 128-134.
  • Σιδερά-Λύτρα, Π. (1996). ««Ο Γ. Βιζυηνός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Γοτίγγης»». ΘΡΑΚΙΚΑ. ΣΕΙΡΑ ΔΕΥΤΕΡΗ (Θρακικό Κέντρο - Εταιρεία Θρακικών Μελετών) 11ος τ.: 41-72. ISSN 1105-011X. 

Βιβλιογραφία

  • Χρυσανθόπουλος Μ., Γεώργιος Βιζυηνός: μεταξύ φαντασίας και μνήμης (1994)
  • Αθανασόπουλος, Β., Οι μύθοι της ζωής και του έργου του Γ. Βιζυηνού (1992)
  • Γ.Μ. Βιζυηνός, Νεοελληνικά Διηγήματα, επιμέλεια Π. Μουλλάς, «Εστία», Αθήνα
  • Μισέλ Φάις, Ελληνική Αϋπνία, Εκδόσεις Πατάκης, (2004) - μυθιστορηματική βιογραφία
  • Κωστής Τζερμιάς,Ποίος ήτον ο Φονεύς του Βιζυηνού, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα (2001) - μυθιστόρημα
  • Νούτσος Παναγιώτης, «Γεώργιος Bιζυηνός. Mια υπόθεση εργασίας», Eξώπολις, αρ. 5 (καλοκαίρι 1996), 26-29.
  • Beaton, Roderick, «Ὁ Βιζυηνὸς καὶ ὁ Εὐρωπαϊκὸς Ρεαλισμός», Διαβάζω, 278 (1992), σσ. 22-25

Εξωτερικοί σύνδεσμοι


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γεώργιος_Βιζυηνός&oldid=7160628"