Φρανθίσκο Φράνκο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
νέα στοιχεία από το αγγλικό λήμμα
Γραμμή 122: Γραμμή 122:


Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, οι πλούσιες τάξεις της γαλλόφωνης Ισπανίας αύξησαν τις περιουσίες τους, ιδίως όσοι παρέμειναν πολιτικά πιστοί, ενώ η μεσαία τάξη άνθιζε καθώς προχωρούσε το "οικονομικό θαύμα". Οι νέες διεθνείς εταιρείες δημιούργησαν εργοστάσια στην Ισπανία όπου οι μισθοί ήταν χαμηλοί, οι φόροι εταιρειών ήταν πολύ χαμηλοί, απαγορεύτηκαν οι απεργίες και η κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων ή οι κρατικές προστασίες ήταν σχεδόν ανήκουστες. Οι κρατικές επιχειρήσεις όπως ο κατασκευάστρια εταιρία αυτοκινήτων SEAT, φορτηγών Pegaso και η πετρελαϊκή εταιρία INH, αύξησαν μαζικά την παραγωγή. Η Ισπανία ήταν ουσιαστικά μια νέα μαζική αγορά, έγινε η δεύτερη ταχύτερα αναπτυσσόμενη οικονομία στον κόσμο μεταξύ 1959 και 1973, ακριβώς πίσω από την Ιαπωνία. Μέχρι τη στιγμή του θανάτου του Φράνκο το 1975, η Ισπανία εξακολουθούσε να παραμένει πίσω από το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ευρώπης, αλλά το χάσμα μεταξύ του κατά κεφαλήν ΑΕΠ και εκείνου των κορυφαίων χωρών της Δυτικής Ευρώπης είχε μειωθεί σημαντικά και η χώρα είχε αναπτύξει μια μεγάλη βιομηχανοποιημένη οικονομία.{{Πηγή}}
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, οι πλούσιες τάξεις της γαλλόφωνης Ισπανίας αύξησαν τις περιουσίες τους, ιδίως όσοι παρέμειναν πολιτικά πιστοί, ενώ η μεσαία τάξη άνθιζε καθώς προχωρούσε το "οικονομικό θαύμα". Οι νέες διεθνείς εταιρείες δημιούργησαν εργοστάσια στην Ισπανία όπου οι μισθοί ήταν χαμηλοί, οι φόροι εταιρειών ήταν πολύ χαμηλοί, απαγορεύτηκαν οι απεργίες και η κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων ή οι κρατικές προστασίες ήταν σχεδόν ανήκουστες. Οι κρατικές επιχειρήσεις όπως ο κατασκευάστρια εταιρία αυτοκινήτων SEAT, φορτηγών Pegaso και η πετρελαϊκή εταιρία INH, αύξησαν μαζικά την παραγωγή. Η Ισπανία ήταν ουσιαστικά μια νέα μαζική αγορά, έγινε η δεύτερη ταχύτερα αναπτυσσόμενη οικονομία στον κόσμο μεταξύ 1959 και 1973, ακριβώς πίσω από την Ιαπωνία. Μέχρι τη στιγμή του θανάτου του Φράνκο το 1975, η Ισπανία εξακολουθούσε να παραμένει πίσω από το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ευρώπης, αλλά το χάσμα μεταξύ του κατά κεφαλήν ΑΕΠ και εκείνου των κορυφαίων χωρών της Δυτικής Ευρώπης είχε μειωθεί σημαντικά και η χώρα είχε αναπτύξει μια μεγάλη βιομηχανοποιημένη οικονομία.{{Πηγή}}
==Θάνατος==
[[File:Carlos Arias Navarro and Franco 1975.jpg|left|thumb|Ο [[Carlos Arias Navarro]] και ο Φράνκο τον Οκτώβριο του 1975, λίγο πριν πέσει σε κώμα]]
Ο Φράνκο αποφάσισε να διορίσει έναν βασιλιά για να επιτύχει την αντιβασιλεία του, αλλά συνέχισαν οι διαμάχες μεταξύ των Καρλιστών και των Αλφονσιστών. Σε μια προσπάθεια να αποφύγει την επανάληψη των Καρλικών πολέμων, προσέφερε το θρόνο στον αρχιδούκα Otto von Habsburg. Ο Αρχιδούκας Όττο αρνήθηκε, δηλώνοντας ότι θα θεωρηθεί ως ο γερμανός κυβερνήτης της Ισπανίας και ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεχάσει την αυστριακή ταυτότητά του. Το 1969 ο Φράνκο διόρισε τον [[Χουάν Κάρλος Α΄ της Ισπανίας]] ο οποίος είχε εκπαιδευτεί από αυτόν στην Ισπανία, με τον νέο τίτλο του πρίγκιπα της Ισπανίας. Αυτή η ονομασία ήταν έκπληξη για τους Κρλιστές, καθώς και για τον πατέρα του Χουάν Κάρλος, τον [[Χουάν, Κόμης της Βαρκελώνης | τον κόμη της Βαρκελώνης]], ο οποίος είχε ανώτερη αξίωση στο θρόνο, αλλά ο Φράνκο φοβόταν ότι ήταν υπερβολικά φιλελεύθερος. Μέχρι το 1973 ο Φράνκο είχε παραιτηθεί από το αξίωμα του πρωθυπουργού, παραμένοντας μόνο ως αρχηγός κράτους και αρχηγός του στρατού.

Στις 19 Ιουλίου 1974, ο Φράνκο αρρώστησε από διάφορα προβλήματα υγείας και ο Χουάν Κάρλος ανέλαβε την ιδιότητα του αρχηγού κράτους. Ο Φράνκο ανεκάμψε σύντομα και στις 2 Σεπτεμβρίου ανέλαβε εκ νέου τα καθήκοντά του ως αρχηγός κράτους. Ένα χρόνο αργότερα αρρώστησε πάλι, συμπεριλαμβανομένης μιας μακράς μάχης με τη νόσο του Parkinson. Η τελευταία δημόσια εμφάνιση του Φράνκο ήταν την 1η Οκτωβρίου 1975, όταν, παρά την περίεργη και εύθραυστη εμφάνισή του, έδωσε ομιλία στα πλήθη στην πλατεία Oriente της Μαδρίτης. Στις 30 Οκτωβρίου 1975, έπεσε σε κώμα και τέθηκε σε υποστήριξη ζωής. Η οικογένεια του Φράνκο συμφώνησε να αποσυνδέσει τις μηχανές υποστήριξης της ζωής και επίσημα, πέθανε στις 20 Νοεμβρίου 1975 από καρδιακή ανεπάρκεια, σε ηλικία 82 ετών - την ίδια ημερομηνία με τον θάνατο του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα, ιδρυτή της [[Φάλαγγα (Ισπανία)| Φάλαγγας]].

Το σώμα του Φράνκο ενταφιάστηκε στο [[Valle de los Caídos]], ένα κολοσσιαίο μνημείο που χτίστηκε από την καταναγκαστική εργασία πολιτικών κρατουμένων για τα θύματα του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Στην κηδεία του παρευρέθηκε ο πρίγκιπας [[Ρενιέ Γ΄ του Μονακό]] και ο ηγέτης της Χιλής, στρατηγός [[Αουγκούστο Πινοσέτ]]. Ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος [[Ρίτσαρντ Νίξον]] αποκάλεσε τον Φράνκο ως "έναν πιστό φίλο και σύμμαχο των Ηνωμένων Πολιτειών".<ref>{{cite book |title=Official journal of the European Communities|year=1976 |publisher=Office for Official Publications of the European Communities|volume=19|page=18|url=https://books.google.com/books?id=iGQNAQAAMAAJ&q=Franco+funeral+Pinochet+Banzer}}</ref> Former US President [[Richard Nixon]] called Franco "a loyal friend and ally of the United States.".<ref name="Rubottom, R 1984"/>


==Σημειώσεις, αναφορές==
==Σημειώσεις, αναφορές==

Έκδοση από την 17:43, 28 Ιουνίου 2018

Χενεραλίσιμο
Φρανθίσκο Φράνκο
Επικεφαλής του Ισπανικού Κράτους
Περίοδος
1 Απριλίου 1939 – 20 Νοεμβρίου 1975
ΠροκάτοχοςΜανουέλ Αθάνια
(Πρόεδρος της Β΄ Δημοκρατίας)
ΔιάδοχοςΡοδρίγεθ ντε Βαλκάρκελ
(Πρόεδρος της Αντιβασιλείας) Χουάν Κάρλος Α΄
(Βασιλιάς της Ισπανίας)
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση4 Δεκεμβρίου 1892, Φερόλ, Ισπανία
Θάνατος20 Νοεμβρίου 1975 (82 ετών)
Μαδρίτη, Ισπανία
ΕθνότηταΙσπανός
Πολιτικό κόμμαΦάλαγγα
ΘρήσκευμαΡωμαιοκαθολικισμός
Υπογραφή
Στρατιωτική υπηρεσία
ΠίστηΙσπανία
Υπηρεσία/κλάδοςΙσπανικές Ένοπλες Δυνάμεις
ΒαθμόςΑρχηγός του Επιτελείου Εθνικής Άμυνας
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Φρανθίσκο Φράνκο Μπααμόντε (ισπανικά: Francisco Franco Bahamonde, 4 Δεκεμβρίου 1892 - 20 Νοεμβρίου 1975) ήταν Ισπανός δικτάτορας, στρατιωτικός και πολιτικός. Κυβέρνησε την Ισπανία από τον Απριλίο του 1939 έως το Νοέμβριο του 1975, έχοντας λάβει την εξουσία ύστερα από στρατιωτικό πραξικόπημα ενάντια στη Δεύτερη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία της 18ης Ιουλίου 1936 και του συνακόλουθου Εμφυλίου Πολέμου (1936-39).

Καριέρα πριν τον Ισπανικό Εμφύλιο

Γεννήθηκε ως Φρανθίσκο Παουλίνο Ερμενεχίλντο Τεόδουλο Φράνκο Βααμόντε στο Φερρόλ (Λα Κορούνια). Ήταν γιος αξιωματικού του Ναυτικού, που είχε παρατήσει την οικογένειά του. Η μητέρα του τον πίεσε να ακολουθήσει τη ναυτική καριέρα ως αποκατάσταση του γοήτρου της οικογένειας, αλλά από έλλειψη θέσεων στη Ναυτική Ακαδημία τελικά τον δέχτηκαν στο Στρατό Ξηράς. Το 1910 αποφοίτησε από τη στρατιωτική ακαδημία του Πεζικού στο Τολέδο, 251ος ανάμεσα σε 312 μαθητές. Υπηρέτησε στην Ισπανική Λεγεώνα των Ξένων, που θεωρούνταν το πλέον αξιόμαχο σώμα, γιατί πολεμούσε αδιάκοπα τους επαναστατημένους Άραβες της περιοχής. Σε ηλικία 23 ετών και λόγω των ανδραγαθημάτων του στον πόλεμο έγινε ο πιο νέος ταγματάρχης στον ισπανικό στρατό. Συνεχίζοντας την επιτυχημένη του στρατιωτική καριέρα με εκστρατείες στο Μαρόκο, έγινε στρατηγός δύο αστέρων το 1925, ορισμένος από τον βασιλιά Αλφόνσο ΙΓ΄, ο νεότερος στην Ευρώπη με αυτό το βαθμό.

Το 1931 αποφασίζεται με δημοψήφισμα η αποπομπή του βασιλιά Αλφόνσο XIII και ακολουθεί η εγκαθίδρυση της 2ης Ισπανικής Δημοκρατίας, στην οποία υπερισχύουν οι κεντροαριστεροί. Ο φόβος των πολιτικών απέναντι στους στρατιωτικούς, που επί χρόνια είχαν επέμβει με πραξικοπήματα στην πολιτική ζωή του τόπου, δημιουργεί δυσπιστία στο πρόσωπο του αρχαιότερου στρατηγού, Χουάν Σανχούρχο, ο οποίος μετατίθεται στην ηγεσία των τελωνοφυλάκων και εκτός του στρατού. Στη συνέχεια, ο τότε πρωθυπουργός, Μανουέλ Αθάνια, δημιουργεί ένα σύστημα πρόωρων αποχωρήσεων από το στράτευμα, στοχεύοντας κυρίως στους περί τον Σανχούρχο αξιωματικούς. To 1932 ο Σανχούρχο, δυσαρεστημένος, οργανώνει πραξικόπημα με τη βοήθεια του πλέον δραστήριου νεότερου στρατηγού, Εμίλιο Μόλα, ηγέτη του στρατιωτικού σκέλους του Καρλιστικού Κινήματος, ο οποίος εξελίσσεται σε οργανωτή με το γενικό πρόσταγμα. Ο Φράνκο καλείται να συμμετάσχει, αλλά αρνείται, γιατί βρίσκει το όλο σχέδιο επιπόλαιο. Το πραξικόπημα αποτυγχάνει παταγωδώς και ο Σανχούρχο εξορίζεται στην Πορτογαλία, ενώ ο Μόλα μετατίθεται στη φρουρά της Ναβάρρα. Στη συνέχεια η κυβέρνηση συζητά την αυτοδιάθεση των Καταλανών και των Βάσκων. Οι περισσότεροι στρατιωτικοί ηγέτες αντιτίθενται στη διάσπαση της Ισπανίας, ο Φράνκο παίρνει την πρωτοβουλία να στείλει σχετική επιστολή στη Βουλή. Στις αρχές του 1933 ο Αθάνια τον μεταθέτει δυσμενώς στις Βαλεαρίδες Νήσους ως Γενικό Διοικητή, ουσιαστικά για να τον απομακρύνει από τη Μαδρίτη. Μετά το θρίαμβο της κεντροδεξιάς στις νέες εκλογές το 1933, προβιβάστηκε σε στρατηγό τριών αστέρων, το 1934, παραμένοντας στις Βαλεαρίδες. Ήταν συμπτωματικά στη Μαδρίτη όταν έγινε η εργατική εξέγερση στην Αστούριας, όπου και στάλθηκε από το Υπουργείο Πολέμου για να καθοδηγήσει τις επιχειρήσεις καταστολής της εξέγερσης, συμβουλεύοντας τον Υπουργό, Διέγο Ιδάλγο, αν και αρχηγός του Επιτελείου ήταν ο στρατηγός Μασκελέτ.

Το 1935 που αναλαμβάνει το χαρτοφυλάκιο πολέμου ο Χιλ-Ρόμπλες, ο Φράνκο ονομάζεται αρχηγός του Επιτελείου.

Μετά τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1936, επιστρέφει στην εξουσία ο Μανουέλ Αθάνια, οδηγώντας το πρόσφατα δημιουργηθέν Frente Popular ("Πατριωτικό Μέτωπο"). Το ίδιο έτος υποβιβάζει τον Φράνκο και τον στέλνει γενικό διοικητή στις Κανάριες Νήσους.

Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος (1936-1939)

Μετά τη δολοφονία του Χοσέ Κάλβο Σοτέλο, ηγέτη του κόμματος της αντιπολίτευσης Renovación Española, οι Σανχούρχο-Μόλα σχηματίζουν μία ομάδα (Χούντα) η οποία οργανώνεται σε όλες τις στρατιωτικές περιφέρειες της χώρας. Ο Φράνκο δε βρίσκεται σε αυτήν, αλλά ένας εκ των συνωμοτών επιμένει ότι τούς είναι πολύ χρήσιμα τα αποικιακά στρατεύματα στην Αφρική τα οποία ο Φράνκο διοίκησε επί χρόνια και που τον αναγνωρίζουν ως φυσικό τους ηγέτη. Το κίνημα ξεσπάει στις 17 Ιουλίου, αλλά στην ενδοχώρα της Ισπανίας σχεδόν παντού αποτυγχάνει με μόνο τον Φράνκο να μη βρίσκει καμία αξιόλογη αντίσταση. Στις 18 Ιουλίου μετακινείται από τη Λας Πάλμας της Γκραν Κανάρια στο Τετουάν του Μαρόκου, όπου φθάνει στις 7 το πρωί της 19ης, μετά από μια μακρά στάση στην Καζαμπλάνκα, για να ηγηθεί των εξεγερμένων ισπανικών δυνάμεων που υπάγονται στο ισπανικό προτεκτοράτο του Μαρόκου. Το ταξίδι πραγματοποιείται με ένα αεροσκάφος τύπου Ντε Χάβιλλαντ Ντράγκον Ράπιντ, νοικιασμένο στο Κρόυντον του Λονδίνου από τον ανταποκριτή της εφημερίδας ABC στην πόλη, Λουίς Μπολίν. Στις 20 του μήνα η ομάδα του Φράνκο είναι η μοναδική στρατιωτική ομάδα της Χούντας η οποία έχει ελευθερία κινήσεων, αλλά της λείπουν τα στρατιωτικά μέσα και, κυρίως, τα όπλα για να επιβιώσει.

Στις 22 Ιουλίου ο Μαρκήσιος ντε Λούκα ντε Τένα και ο Μπολίν, μέλη της εξέγερσης, έχουν συνάντηση στη Ρώμη με τον Μπενίτο Μουσολίνι για να ζητήσουν βοήθεια. Ο Μουσολίνι αποβλέπει σε στρατηγικά οφέλη από την παρουσία του στην Ισπανία και δη στον έλεγχο της Δυτικής Μεσογείου, γι' αυτό και επιδιώκει να προσφέρει άμεση βοήθεια. Λίγες μέρες μετά, στις 27 Ιουλίου 1936, φθάνει στην Ισπανία το πρώτο σμήνος ιταλικών αεροσκαφών και ακολουθεί άφθονο πεζικό, περίπου 17.000 ανδρών - υποτίθεται εθελοντών, αλλά, στην πραγματικότητα, πρόκειται για τακτικό ιταλικό στρατό. Ακολουθεί πρόταση στον Χίτλερ, ο οποίος δέχεται να βοηθήσει, αποβλέποντας όμως σε εμπορικά ανταλλάγματα - το ατσάλι των Βάσκων - για τη βοήθεια που θα προσέφερε. Τελικά, περίπου 20 γερμανικά μεταγωγικά αεροσκάφη JU52 και λίγα ιταλικά SM81 ξεκινούν μία αερογέφυρα μεταφοράς στρατευμάτων από το Μαρόκο στη Σεβίλλη, η οποία επιτρέπει στον Φράνκο να βρεθεί στην ενδοχώρα. Η υπόλοιπη ιταλική αεροπορία, με έδρα τη Σεβίλλη, ξεκινάει βομβαρδισμούς κατά της Μαδρίτης και τα μαχητικά της αναλαμβάνουν την ανάσχεση των λίγων καταδιωκτικών που πετούν υπό την κυβερνητική σημαία. Ο Χίτλερ ειδικά, που λογαριάζει στην ανταπόδοση των όσων δίνει, επιμένει ο Φράνκο να υπογράφει ο ίδιος τις παραλαβές και από σκοπιμότητα τον αναγνωρίζει ως τον επίσημο εκπρόσωπο του κινήματος, ελλείψει άλλου διαθέσιμου εκείνη τη στιγμή, στην παραλαβή της βοήθειας. Ο Σανχούρχο σκοτώνεται τις πρώτες μέρες του κινήματος και ο Μόλα αποκλεισμένος στη Ναβάρα απεγκλωβίζεται από τον Φράνκο σχεδόν δύο μήνες μετά την απόβαση στη Σεβίλλη. Αλλά ο Μόλα είναι ο επίσημος αρχηγός της Χούντας και διάκειται εχθρικά προς τους Γερμανούς. Με παρέμβαση, όμως, του επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Χίτλερ, ναύαρχου Βίλελμ φον Κανάρις, που κινείται δραστήρια στο παρασκήνιο για την έκβαση του πολέμου στην Ισπανία, η Χούντα καλείται να δεχτεί τον Φράνκο ως προσωρινό ηγέτη του κινήματος, όσο διαρκεί ο πόλεμος.

Με το Διάταγμα Νº 138 της 29/9/1936, γραμμένο από το Συμβούλιο Εθνικής Άμυνας, με πρόεδρο τον στρατηγό Καμπανέγιας, ο Φράνκο ονομάζεται "Αρχηγός της Κυβέρνησης του Ισπανικού Κράτους" και αναλαμβάνει όλες τις εξουσίες του νέου κράτους. Ο ίδιος ο Φράνκο όμως και ο ισπανικός τύπος αναφέρονται σε αυτόν ως Αρχηγό του Κράτους και Ύπατο Στρατηγό όλων των στρατιών, προς αποφυγήν οποιασδήποτε υπόνοιας ότι το αξίωμα είχε μόνο προσωρινό χαρακτήρα.

Στις 3 Οκτωβρίου συγκαλείται στο Μπούργος η επονομαζόμενη Junta Técnica del Estado Español (Τεχνική Διοίκηση του Ισπανικού Κράτους), κυβέρνηση της εθνικής περιοχής υπό τον στρατηγό Δάβιλα, υπό την αρχηγία του Φράνκο. Αρχικά η κυβέρνησή του προσανατολίστηκε προς τη στρατιωτική επικράτηση επί των Δημοκρατών με τη βοήθεια των Χίτλερ και Μουσολίνι. Αντιγράφοντας τους τίτλους τους, Ντούτσε και Φύρερ, ονομάζει εαυτόν "Καουδίγιο" (Caudillo), που μαζί με την ονομασία Ύπατος Στρατηγός (Generalissimo) αποτελούσαν τον επίσημο τίτλο του. Επίσης δέχθηκε βοήθεια από το Βατικανό.

Στις 30 Ιανουαρίου 1938 η προεδρία της Junta Técnica περνά επίσης στα χέρια του Φράνκο, που γίνεται πια Αρχηγός του Κράτους και της Κυβέρνησης. Ο Μόλα είναι σαφώς αντίθετος με αυτή την εξέλιξη, αλλά υποχωρεί στις εξωτερικές πιέσεις, ειδικά του Χίτλερ. Σε λίγο καιρό ο Μόλα σκοτώνεται σε αμφισβητούμενο αεροπορικό δυστύχημα με γερμανικό αεροπλάνο που οδηγεί ισπανικό πλήρωμα και ο Φράνκο από τότε παραμένει χωρίς κανένα κομματικό αντίπαλο.[1]. Μετά από αυτό ακολούθησε κατάργηση όλων των κομματικών αποκλίσεων με πιο εντυπωσιακή εκείνη του Ισπανικού Φασιστικού Κόμματος. Ο επιζών αρχηγός του, Μανουέλ Εδίγια, που θέλησε να το διατηρήσει, καταδικάζεται σε θάνατο από τον Φράνκο και η ποινή μετατρέπεται σε εξορία. Σε όλη τη μετέπειτα συνέχεια, ο Φράνκο θα επιβάλει την τακτική διαίρει και βασίλευε μεταξύ των ομάδων που τον υποστήριξαν, αλλά είχαν διαφορετική πολιτική προέλευση. Έτσι, οι Καρλιστές, οι Φασίστες, οι Βασιλικοί και οι Εθνικιστές κατέληξαν όλοι υπό τον έλεγχο του ενός και μόνου ηγέτη, ο οποίος, εννοείται, ιδεολογικά ήταν ο αρχηγός της Φάλαγγας. Η αλήθεια είναι ότι ο Φράνκο παρέμενε πάντα ένας στρατιωτικός χωρίς κανένα πολιτικό έρεισμα και όλη η μηχάνευση του πολιτικού του υποβάθρου ήταν δημιούργημα του σχεδιασμού του κουνιάδου του και μετέπειτα υπουργού Δικαιοσύνης και Εξωτερικών, Ραμόν Σερράνο Σούνιερ, του άμεσου συμβουλάτορά του και κατά πολλούς του ανθρώπου που '...έκανε χρέη μυαλού για τις λόγχες του Φράνκο...'. Αρκετό καιρό αργότερα το κοροϊδευτικό υποκοριστικό 'κουνιαδίσιμο', σε αντιδιαστολή με το 'χενεραλίσιμο', θα ακολουθεί τον Φράνκο ως ένδειξη ότι αποτελούσε ένα πολιτικό κατασκεύασμα των τότε περιστάσεων και όχι έναν πρωταγωνιστή τους.

Ο Φράνκο κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Το οικόσημο της οικογένειας του Φράνκο μέχρι το 1940


Μετά την απόλυτη επικράτησή του (1η Απριλίου 1939), ο Φράνκο είδε με χαρά τα στρατεύματα των Μουσολίνι και Χίτλερ να εγκαταλείπουν την Ισπανία, επειδή πολιτικά είχαν γίνει σοβαρές προσπάθειες ανάμειξης των δύο δικτατόρων στα εσωτερικά του ζητήματα, καθώς οι σχέσεις τους με τον Φράνκο άρχισαν να ψυχραίνονται. Παρ' όλο που διατήρησε τις καλές του σχέσεις με τους δύο φασίστες ηγέτες που εν τω μεταξύ έμπαιναν στον πόλεμο, ο ίδιος κρατήθηκε μακριά από την πλήρη εμπλοκή σε αυτόν. Με βάση πολύ νεότερα δεδομένα, που αναφέρονται στη δράση του Φον Κανάρις, από το 1938 και εντεύθεν ο Γερμανός ναύαρχος ηγείτο αντι-χιτλερικής ομάδας και βρισκόταν σε συνεννόηση με την αγγλική υπηρεσία στρατιωτικών πληροφοριών ΜΙ6, με αρχηγό τον Σερ Στιούαρτ Μέντζις [2], αν και πρόκειται για το ίδιο ιστορικό πρόσωπο. Αυτοί οι δύο συμφώνησαν να πείσουν τον Φράνκο, και ειδικά τον Σούνερ, να κρατηθεί μακριά από κάθε προσφορά ή και απαίτηση του Χίτλερ για διέλευση γερμανικών στρατευμάτων μέσω Ισπανίας προς το Μαρόκο και την Αφρική. Πράγματι, ο Φράνκο, σε συνάντησή του στο Εδίγια με τον Χίτλερ τού ζήτησε εξόχως υπερβολικά ανταλλάγματα για συνεργασία, σε σημείο που να κάνει την αποδοχή τους εντελώς ασύμφορη[3]. Πρακτικά απαίτησε όλη τη Βόρεια Αφρική, από το Μαρόκο έως και την Τυνησία, την ίδια στιγμή που ο Πεταίν υπέγραφε ανακωχή με τον Χίτλερ και, ουσιαστικά, του παραχωρούσε τη συνεργασία των γαλλικών αποικιών της Β. Αφρικής. Έτσι, η πρόταση του Φράνκο δεν είχε πια κανένα ενδιαφέρον για τον Χίτλερ.[4] Είναι σήμερα επίσης γνωστό ότι ακολούθησαν και σοβαρές καταθέσεις χρημάτων σε λογαριασμούς στην Ελβετία - από μέρους της Αγγλίας - για τον Φράνκο και τους επιτελείς του για να γίνει κατορθωτό να πεισθεί.

Μέχρι το 1944 οι κατάσκοποι του Χίτλερ είχαν το ελεύθερο διέλευσης μέσα από τη φρανκική Ισπανία, ενώ αρκετά γερμανικά υποβρύχια χρησιμοποιούσαν τις ισπανικές ακτές για ανεφοδιασμό. Το 1944 οι ΗΠΑ έκαναν επίσημο διάβημα γι' αυτή την κατάσταση και ο Φράνκο αναγκάστηκε να περιορίσει, τουλάχιστον επιφανειακά, την κίνηση αυτών των Γερμανών στη χώρα του, αν και ποτέ η συνεργασία εκείνη δεν διακόπηκε. Αξιοσημείωτο είναι ότι πριν την απόβαση των Συμμάχων στη Σικελία, η βρετανική υπηρεσία πληροφοριών ΜΙ5 οργάνωσε την Επιχείρηση Κιμάς και φρόντισε να εκβρασθεί στις ισπανικές ακτές πτώμα (υποτιθέμενου) σκοτωμένου Βρετανού αξιωματικού, του ταγματάρχη Μάρτιν, που τον μετέφερε το υποβρύχιο Seraph. Ο νεκρός (που στην πραγματικότητα ήταν ένας Ουαλός αλκοολικός ονομαζόμενος Glyndwr Michael που είχε πεθάνει από πνευμονία) έφερε γνησίως πλαστά απόρρητα έγγραφα[5], που περιέγραφε επιχείρηση απόβασης[6]. Τα μυστικά εκείνα πέρασαν αμέσως στη Γερμανία, αλλά ήταν επίτηδες παραποιημένα: Ανέφεραν απόβαση στη Σαρδηνία και στην Ελλάδα, προφανώς για να αποσπάσουν την προσοχή των Γερμανών. Το γεγονός αποδεικνύει ότι οι Σύμμαχοι γνώριζαν πολύ καλά τις ισχυρές σχέσεις του Φράνκο με τη Γερμανία. Μεταπολεμικά μάλιστα σημαντικός αριθμός καταδιωκόμενων Ναζί διέφυγε στη Νότια Αμερική μέσω Ισπανίας και κάποιοι βρήκαν και μόνιμο καταφύγιο στη χώρα του Φράνκο.

H Ισπανία κάτω από τον Φράνκο

Ο Φράνκο αναγνωρίστηκε ως Ισπανός αρχηγός κράτους από τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία το Φεβρουάριο του 1939. Είχε ήδη διακηρυχθεί Γενικός Γραμματέας των Εθνικιστών και Jefe del Estado (Αρχηγός του κράτους) τον Οκτώβριο του 1936 και στη συνέχεια πήρε τον επίσημο τίτλο "Su Excelencia el Jefe de Estado" ("H αυτού εξοχότης αρχηγός του κράτους"). Αναφέρθηκε επίσης σε κρατικά και επίσημα έγγραφα ως "Caudillo de España" ("ο ηγέτης της Ισπανίας"), και μερικές φορές αποκαλείται "el Caudillo de la Última Cruzada y de la Hispanidad" ("ο ηγέτης της τελευταίας σταυροφορίας και της ισπανικής κληρονομιάς") και το" el Caudillo de la Guerra de Liberación contra el Comunismo y sup Cómplices "(" ο ηγέτης του πολέμου της απελευθέρωσης ενάντια στον κομμουνισμό και τους συνεργούς του").[7][7]

Στις 26 Ιουλίου 1947 ο Φράνκο διακήρυξε την Ισπανία ως μοναρχία, αλλά δεν ανέφερε μονάρχη. Αυτή η χειρονομία έγινε περισσότερο για να κατευνάσει τους μοναρχικούς στο "Movimiento Nacional" (Καρλιστές και Αλφονσιστές). Το πορτρέτο του εμφανίστηκε στα περισσότερα ισπανικά νομίσματα και γραμματόσημα και πρόσθεσε επίσης την φράση "με τη χάρη του Θεού", μια φράση που συνήθως είναι μέρος της μοναρχίας.[8] Ο Φράνκο ζήτησε αρχικά την υποστήριξη από διάφορες εθνικιστικές ομάδες. Η διοίκησή του περιόρισε όμως τους φασιστές υπέρ των τεχνοκρατών, πολλοί από τους οποίους συνδέονταν με την "Opus Dei", η οποία προώθησε έναν οικονομικό εκσυγχρονισμό. Αν και ο Φράνκο και η Ισπανία υπό την κυριαρχία του υιοθέτησαν κάποιες ιδέες του φασισμού, αυτός και η Ισπανία υπό την κυριαρχία του, γενικά δεν θεωρούνται φασίστες. Αν και αυταρχικός, ήταν από τη φύση του συντηρητικός και παραδοσιακός. Τα λίγα σταθερά σημεία στη μακρά κυριαρχία του Φράνκο ήταν πάνω απ 'όλα ο αυταρχισμός, ο Εθνικισμός, ο Καθολικισμός, ο αντι-Ελευθεροτεκτονισμός και ο Αντικομμουνισμός.[9][10][11][12] Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ισπανία υπέφερε από τις οικονομικές συνέπειες της απομόνωσής της από τη διεθνή κοινότητα. Η Ισπανία αποκλείστηκε από το Σχέδιο Μάρσαλ, σε αντίθεση με άλλες ουδέτερες χώρες της Ευρώπης. Η κατάσταση αυτή τελείωσε εν μέρει όταν, ενόψει των εντάσεων του Ψυχρού Πολέμου και της στρατηγικής θέσης της Ισπανίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής συνήψαν εμπορική και στρατιωτική συμμαχία με τον Φράνκο. Αυτή η ιστορική συμμαχία άρχισε με την επίσκεψη του προέδρου των ΗΠΑ, Αιζενχάουερ στην Ισπανία το 1953, που οδήγησε στο Σύμφωνο της Μαδρίτης. Η Ισπανία εισήχθη στη συνέχεια στα Ηνωμένα Έθνη το 1955. Οι αμερικανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην Ισπανία που χτίστηκαν έκτοτε περιλαμβάνουν το Ναυτικό Σταθμό Rota, την Αεροπορική Βάση Morón και την Αεροπορική Βάση Torrejón.[9][13][14][15]

Πολιτική βία

Η πρώτη δεκαετία της κυριαρχίας του Φράνκο μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου το 1939, συνέχισε την καταπίεση και τη δολοφονία ενός απροσδιόριστου αριθμού πολιτικών αντιπάλων. Η εκτίμηση είναι δύσκολη και αμφιλεγόμενη, αλλά ο αριθμός των ατόμων που σκοτώθηκαν ή δολοφονήθηκαν πιθανότατα βρίσκεται μεταξύ 15000 και 50000.[εκκρεμεί παραπομπή]

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, το κράτος του Φράνκο είχε γίνει λιγότερο βίαιο, αλλά κατά τη διάρκεια ολόκληρης του διακυβέρνησης, οι μη κυβερνητικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις και όλοι οι πολιτικοί αντίπαλοι του, από τις κομμουνιστικές, αναρχικές οργανώσεις μέχρι τους φιλελεύθερους δημοκράτες και τους χωρικούς της Καταλονίας ή της χώρας των Βάσκων, ελέγχονταν αυστηρά με όλα τα μέσα και τη βίαιη καταστολή της αστυνομίας. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις του "Confederación Nacional del Trabajo" (CNT) και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις του πολιτικού κόμματος της "Unión de Trabajadores" (UGT) είχαν τεθεί εκτός νόμου και αντικαταστάθηκαν το 1940 από την "Sindicato Vertical". Το Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα και η "Esquerra Republicana de Catalunya" (ERC) απαγορεύτηκαν το 1939, ενώ το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ισπανίας (PCE) βγήκε στην παρανομία. Απο το Εθνικιστικό Κόμμα των Βάσκων (PNV) το 1959, δημιουργήθηκε η ένοπλη ομάδα ΕΤΑ για να διεξάγει έναν πόλεμο χαμηλής έντασης κατά του Φράνκο.[εκκρεμεί παραπομπή]

Ο Ισπανικός εθνικισμός του Φράνκο προώθησε μια ενιαία εθνική ταυτότητα, καταστέλλοντας την πολιτιστική ποικιλομορφία της Ισπανίας. Οι ταυρομαχίες και το φλαμένκο προωθήθηκαν ως εθνικές παραδόσεις, ενώ οι παραδόσεις που δεν θεωρούνταν "ισπανικές" καταπιέστηκαν. Η άποψη του Φράνκο για την ισπανική παράδοση ήταν κάπως τεχνητή και αυθαίρετη: ενώ καταργήθηκαν ορισμένες τοπικές παραδόσεις, η φλαμένκο, μια ανδαλουσιανή παράδοση, θεωρήθηκε μέρος μιας μεγαλύτερης εθνικής ταυτότητας. Όλες οι πολιτιστικές δραστηριότητες αποτέλεσαν αντικείμενο λογοκρισίας και πολλοί, όπως ο Σαρδάνα, ο εθνικός χορός της Καταλονίας, απαγορεύτηκαν σαφώς. Αυτή η πολιτισμική πολιτική ήταν χαλαρή με την πάροδο του χρόνου, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και των αρχών της δεκαετίας του 1970.[16]

Οι περισσότερες πόλεις της χώρας και οι αγροτικές περιοχές αστυνομεύονταν από την Guardia Civil, μιας στρατιωτικής αστυνομίας για πολίτες, η οποία λειτουργούσε ως βασικό μέσο κοινωνικού ελέγχου του Franco. Οι αστικές περιοχές και μεγαλύτερες πόλεις βρίσκονταν ως επί το πλείστον κάτω από την Policia Armada, ("γκρίζες", λόγω του χρώματος των στολών τους), όπως αυτές αποκαλούνταν. Οι εξεγέρσεις των φοιτητών στα πανεπιστήμια στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970 καταστάλθηκαν βίαια από την έντονα Policía Armada. Η μυστική αστυνομία εργάστηκε στα ισπανικά πανεπιστήμια και η επιβολή από τις δημόσιες αρχές των παραδοσιακών καθολικών αξιών ήταν ο σκοπός του καθεστώτος, κυρίως με τη χρήση νόμου (Ley de Vagos y Maleantes, Act Vagrancy) που θέσπισε η Azaña. Μέσω αυτού του νόμου, η ομοφυλοφιλία και η πορνεία έγιναν ποινικά αδικήματα το 1954.[17][18]

O ρόλος της γυναίκας

Ο Φράνκο έδειξε μια λατρεία στον παραδοσιακό ρόλο της γυναίκας στην κοινωνία, αυτή ήταν η αγαπημένη κόρη και αδελφή για τους γονείς και τους αδελφούς της, μια πιστή σύζυγος που κατοικεί με την οικογένειά της. Η επίσημη προπαγάνδα περιόρισε τον ρόλο των γυναικών στην οικογενεια και τη μητρότητα. Αμέσως μετά τον πόλεμο ακυρώθηκαν οι προοδευτικοί νόμοι που είχε ψήφισε η Δημοκρατία με στόχο την ισότητα μεταξύ των φύλων. Οι γυναίκες δεν μπορούσαν να γίνουν δικαστές ή να καταθέσουν σε δίκη. Δεν μπορούσαν να γίνουν καθηγητές πανεπιστημίων, τις υποθέσεις και την οικονομική ζωή τους έπρεπε να διαχειρίζονται οι γονείς και οι σύζυγοί τους. Μέχρι τη δεκαετία του 1970, μια γυναίκα δεν μπορούσε να έχει τραπεζικό λογαριασμό χωρίς συνυπογραφή από τον πατέρα ή τον σύζυγό της. Αργότερα στη δεκαετία του 1960 και του 1970 οι περιορισμοί αυτοί ήταν κάπως χαλαροί.[19]

Οικονομική πολιτική

Ο εμφύλιος πόλεμος κατέστρεψε την ισπανική οικονομία. Οι υποδομές του κράτους είχαν υποστεί ζημιά, οι εργαζόμενοι είχαν σκοτωθεί και οι καθημερινές εργασίες παρεμπόδιζονταν σοβαρά. Για περισσότερο από μια δεκαετία μετά τη νίκη του Φράνκο, η καταστραμμένη οικονομία ανέκαμπτε πολύ αργά. Ο Φράνκο ακολουθούσε αρχικά μια πολιτική αυτάρκειας, εμποδίζοντας σχεδόν όλο το διεθνές εμπόριο. Η πολιτική είχε καταστροφικές συνέπειες και η οικονομία έμεινε στάσιμη.[εκκρεμεί παραπομπή]

Στο χείλος της πτώχευσης, ένας συνδυασμός πιέσεων από τις Ηνωμένες Πολιτείες, το ΔΝΤ και, κυρίως, τους τεχνοκράτες από το Opus Dei, κατάφερε να πείσει το καθεστώς να υιοθετήσει μια ελεύθερη οικονομία της αγοράς. Πολλοί από την "παλιά φρουρά" που ήταν υπεύθυνοι για την οικονομία αντικαταστάθηκαν από τεχνοκράτες, παρά την αρχική αντίθεση του Φράνκο. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 παρατηρήθηκε μέτρια επιτάχυνση της οικονομικής δραστηριότητας μετά από κάποιες μικρές μεταρρυθμίσεις και χαλάρωση των ελέγχων. Ωστόσο, η ανάπτυξη αποδείχθηκε υπερβολική για την οικονομία, καθώς οι ελλείψεις και ο πληθωρισμός ξέσπασαν προς τα τέλη της δεκαετίας του 1950.[εκκρεμεί παραπομπή]

Όταν ο Φράνκο αντικατέστησε τους προηγούμνους υπουργούς του με τους απολιτικούς τεχνοκράτες, το καθεστώς εφάρμοσε διάφορες αναπτυξιακές πολιτικές που περιλάμβαναν οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Μετά από μια ύφεση, η ανάπτυξη ξεκίνησε από το 1959, δημιουργώντας μια οικονομική άνθηση που κράτησε μέχρι το 1974 και έγινε γνωστή ως το "Ισπανικό Θαύμα". Παράλληλα με την απουσία κοινωνικών μεταρρυθμίσεων και τη μετατόπιση της οικονομικής δύναμης, ξεκίνησε μια μαζική μετανάστευση σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και, σε μικρότερο βαθμό, στη Νότια Αμερική. Η μετανάστευση βοήθησε το καθεστώς με δύο τρόπους. Η χώρα έχασε τους πληθυσμούς που δεν θα ήταν σε θέση να κρατήσει στην εργασία και οι μετανάστες έδωσαν στη χώρα τα αναγκαία χρηματικά εμβάσματα.[εκκρεμεί παραπομπή]

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, οι πλούσιες τάξεις της γαλλόφωνης Ισπανίας αύξησαν τις περιουσίες τους, ιδίως όσοι παρέμειναν πολιτικά πιστοί, ενώ η μεσαία τάξη άνθιζε καθώς προχωρούσε το "οικονομικό θαύμα". Οι νέες διεθνείς εταιρείες δημιούργησαν εργοστάσια στην Ισπανία όπου οι μισθοί ήταν χαμηλοί, οι φόροι εταιρειών ήταν πολύ χαμηλοί, απαγορεύτηκαν οι απεργίες και η κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων ή οι κρατικές προστασίες ήταν σχεδόν ανήκουστες. Οι κρατικές επιχειρήσεις όπως ο κατασκευάστρια εταιρία αυτοκινήτων SEAT, φορτηγών Pegaso και η πετρελαϊκή εταιρία INH, αύξησαν μαζικά την παραγωγή. Η Ισπανία ήταν ουσιαστικά μια νέα μαζική αγορά, έγινε η δεύτερη ταχύτερα αναπτυσσόμενη οικονομία στον κόσμο μεταξύ 1959 και 1973, ακριβώς πίσω από την Ιαπωνία. Μέχρι τη στιγμή του θανάτου του Φράνκο το 1975, η Ισπανία εξακολουθούσε να παραμένει πίσω από το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ευρώπης, αλλά το χάσμα μεταξύ του κατά κεφαλήν ΑΕΠ και εκείνου των κορυφαίων χωρών της Δυτικής Ευρώπης είχε μειωθεί σημαντικά και η χώρα είχε αναπτύξει μια μεγάλη βιομηχανοποιημένη οικονομία.[εκκρεμεί παραπομπή]

Θάνατος

Ο Carlos Arias Navarro και ο Φράνκο τον Οκτώβριο του 1975, λίγο πριν πέσει σε κώμα

Ο Φράνκο αποφάσισε να διορίσει έναν βασιλιά για να επιτύχει την αντιβασιλεία του, αλλά συνέχισαν οι διαμάχες μεταξύ των Καρλιστών και των Αλφονσιστών. Σε μια προσπάθεια να αποφύγει την επανάληψη των Καρλικών πολέμων, προσέφερε το θρόνο στον αρχιδούκα Otto von Habsburg. Ο Αρχιδούκας Όττο αρνήθηκε, δηλώνοντας ότι θα θεωρηθεί ως ο γερμανός κυβερνήτης της Ισπανίας και ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεχάσει την αυστριακή ταυτότητά του. Το 1969 ο Φράνκο διόρισε τον Χουάν Κάρλος Α΄ της Ισπανίας ο οποίος είχε εκπαιδευτεί από αυτόν στην Ισπανία, με τον νέο τίτλο του πρίγκιπα της Ισπανίας. Αυτή η ονομασία ήταν έκπληξη για τους Κρλιστές, καθώς και για τον πατέρα του Χουάν Κάρλος, τον τον κόμη της Βαρκελώνης, ο οποίος είχε ανώτερη αξίωση στο θρόνο, αλλά ο Φράνκο φοβόταν ότι ήταν υπερβολικά φιλελεύθερος. Μέχρι το 1973 ο Φράνκο είχε παραιτηθεί από το αξίωμα του πρωθυπουργού, παραμένοντας μόνο ως αρχηγός κράτους και αρχηγός του στρατού.

Στις 19 Ιουλίου 1974, ο Φράνκο αρρώστησε από διάφορα προβλήματα υγείας και ο Χουάν Κάρλος ανέλαβε την ιδιότητα του αρχηγού κράτους. Ο Φράνκο ανεκάμψε σύντομα και στις 2 Σεπτεμβρίου ανέλαβε εκ νέου τα καθήκοντά του ως αρχηγός κράτους. Ένα χρόνο αργότερα αρρώστησε πάλι, συμπεριλαμβανομένης μιας μακράς μάχης με τη νόσο του Parkinson. Η τελευταία δημόσια εμφάνιση του Φράνκο ήταν την 1η Οκτωβρίου 1975, όταν, παρά την περίεργη και εύθραυστη εμφάνισή του, έδωσε ομιλία στα πλήθη στην πλατεία Oriente της Μαδρίτης. Στις 30 Οκτωβρίου 1975, έπεσε σε κώμα και τέθηκε σε υποστήριξη ζωής. Η οικογένεια του Φράνκο συμφώνησε να αποσυνδέσει τις μηχανές υποστήριξης της ζωής και επίσημα, πέθανε στις 20 Νοεμβρίου 1975 από καρδιακή ανεπάρκεια, σε ηλικία 82 ετών - την ίδια ημερομηνία με τον θάνατο του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα, ιδρυτή της Φάλαγγας.

Το σώμα του Φράνκο ενταφιάστηκε στο Valle de los Caídos, ένα κολοσσιαίο μνημείο που χτίστηκε από την καταναγκαστική εργασία πολιτικών κρατουμένων για τα θύματα του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Στην κηδεία του παρευρέθηκε ο πρίγκιπας Ρενιέ Γ΄ του Μονακό και ο ηγέτης της Χιλής, στρατηγός Αουγκούστο Πινοσέτ. Ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον αποκάλεσε τον Φράνκο ως "έναν πιστό φίλο και σύμμαχο των Ηνωμένων Πολιτειών".[20] Former US President Richard Nixon called Franco "a loyal friend and ally of the United States.".[15]

Σημειώσεις, αναφορές

  1. Υπάρχουν υποψίες για δολιοφθορά του αεροπλάνου από τους Γερμανούς
  2. γνωστό ως 'Μ' από τις ταινίες του Τζέημς Μπόντ
  3. Ρειμόν Καρτιέ, Ιστορία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, Πάπυρος, Αθήνα, 1964
  4. Βλ. και Ζολώτα, Αναστασίου Π. (2004). Η Μεσόγειος κατά τον Β' παγκόσμιον πόλεμον 1939-1945 Η συμβολή της Ελλάδος προς αποτροπήν της καταλήψεως της Μεσογείου υπό της Γερμανίας. Θεσσαλονίκη: Ερωδιός. ISBN 960-6601-38-2.  line feed character in |title= at position 53 (βοήθεια)
  5. Με την έννοια ότι η επιστολή του Ναυάρχου Νη ήταν γνήσια ως προς την υπογραφή της αλλά πλαστή ως προς το περιεχόμενό της
  6. Καρτιέ, ό.π.
  7. 7,0 7,1 Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα Thomas424.
  8. «The Franco Years: Policies, Programs, and Growing Popular Unrest». A Country Study: Spain. Library of Congress Country Studies. 
  9. 9,0 9,1 Laqueur, Walter (1996) Fascism: Past, Present, Future. Oxford University Press. (ISBN 0195092457). p. 13
  10. De Meneses, Filipe Ribeiro (2001) Franco and the Spanish Civil War. Routledge. p. 87. (ISBN 0415239257).
  11. Gilmour, David (1985) The Transformation of Spain: From Franco to the Constitutional Monarchy. Quartet Books. p. 7. Πρότυπο:Isbn.
  12. Payne (1999), pp. 347, 476
  13. Carrasco-Gallego, José A (2012). «The Marshall Plan and the Spanish postwar economy: a welfare loss analysis1». The Economic History Review 65: 91–119. doi:10.1111/j.1468-0289.2010.00576.x. 
  14. Calvo-Gonzalez, O. (2006). «Neither a Carrot nor a Stick: American Foreign Aid and Economic Policymaking in Spain during the 1950s». Diplomatic History 30 (3): 409. doi:10.1111/j.1467-7709.2006.00561.x. 
  15. 15,0 15,1 Rubottom, R. Richard and Murphy, J. Carter (1984) Spain and the United States: Since World War II. Praeger.
  16. Roman, Mar (27 October 2007). "Spain frets over future of flamenco." Associated Press.
  17. «4862 – 17 julio 1954 – B.O. del E. – Núm. 198». Boletín Oficial del Estado. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιουνίου 2008. 
  18. «Gazeta histórica: Referencia: Páginas TIFF». Boletín Oficial del Estado. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. 
  19. Tremlett, Giles (2006). Ghosts of Spain. Faber and Faber Ltd. London. (ISBN 0802716741). p. 211.
  20. Official journal of the European Communities. 19. Office for Official Publications of the European Communities. 1976. σελ. 18. 

Βιβλιογραφία

  1. The Spanish Labyrinth : The social and political background of the Spanish Civil War, συγγραφέας Gerald Brenan, εκδόσεις Cambridge University Press, ISBN 0521 39827 4
  2. The Spanish Civil War συγγραφέας Gabriele Ranzato, εκδόσεις Interlink Books, New York, ISBN 151656-297-X
  3. The Spanish Republic and the Civil War 1931-39, συγγραφέας Gabriel Jackson, εκδόσεις Princeton Press, New Jersey, ISBN 0-691-00757-8
  4. Arms for Spain : The untold story of the Spanish Civil War, συγγραφέας Gerald Howson, εκδόσεις Saint Martin’s Press New York, ISBN 0312 24177-1
  5. The Spanish Revolution at the Crossroads (from the “Class Struggle”), Volume 2 Number 10-11 Nov./Dec. 1932), συγγραφέας Albert Weisbord
  6. Spain at War: The Spanish Civil War in Context, 1931-1939, συγγραφέας George Esenwein and Adrian Shubert εκδόσεις Longman, 1995, ISBN 0-582-25943-6
  7. Encyclopedia Britannica (www.britannica.com)
  8. HISTORY OF THE SPANISH CIVIL WAR : http://dwardmac.pitzer.edu/Anarchist_Archives/spancivwar/spancivwarhis.html
  9. Spanish Civil War http://www.sispain.org/english/history/civil.html
  10. La guerre civile d'Espagne (1936-1939) - L' ESPAGNE AU COEUR http://site.voila.fr/espana36/index.htm
  11. Ο ΙΣΠΑΝΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1936-1939, BEEVOR ANTONY