Μάρινερ 2: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 22:46, 4 Οκτωβρίου 2007

Ο Μάρινερ 2 (αγγλ. Mariner, ναυτικός) ήταν το πρώτο επιτυχημένο διαστημικό σκάφος του προγράμματος Μάρινερ της NASA. Οι Μάρινερ 1 και 2 ήταν απλουστευμένες εκδόσεις του διαστημικού σκάφους Block 1 του διαστημικού προγράμματος Ranger.

Η άτρακτος του διαστημοπλοίου είχε σχήμα εξαγωνικό και διάμετρο ένα μέτρο. Πάνω σ' αυτήν ήταν προσαρμοσμένοι οι ηλιακοί συλλέκτες, οι βραχίονες και οι κεραίες τηλεπικοινωνίας. O επιστημονικός εξοπλισμός του διαστημικού σκάφους περιείχε

ένα ραδιόμετρο μικροκυμάτων
ένα ραδιόμετρο υπέρυθρης ακτινοβολίας, τοποθετημένο σε μια επικλινή πλατφόρμα
έναν ανιχνευτή μικρομετεωριτών
έναν ανιχνευτή ηλιακού πλάσματος
και έναν μετρητή μαγνητικής ροής.

Αυτά τα όργανα σχεδιάστηκαν για να μετρήσουν τη κατανομή θερμοκρασίας στην επιφάνεια της Αφροδίτης, καθώς επίσης και για να κάνουν βασικές μετρήσεις της ατμόσφαιρας της Αφροδίτης. Το σκάφος δεν ήταν εξοπλισμένο με φωτογραφικές κάμερες, επειδή η ατμόσφαιρα του πλανήτη είναι πυκνή και χωρίς ιδιαίτερα οπτικά χαρακτηριστικά. Αργότερα, με την αποστολή του Μάρινερ 10 ανακαλύφθηκε, ότι τα νέφη της Αφροδίτης εμφανίζουν πλήθος λεπτομερειών στο υπεριώδες φως.

Ο στόχος του ήταν να μελετήσει την ατμόσφαιρα του πλανήτη και να κάνει μετρήσεις του μαγνητικού πεδίου, να ανιχνεύσει ιόντα και να προσδιορίσει την μάζα του πλανήτη.

Ο πύραυλος Άτλαντας-Agena που μετέφερε τον δίδυμό του, τον Μάρινερ 1, βγήκε εκτός πορείας κατά την εκτόξευσή του στις 22 Ιουλίου 1962, και το διαστημόπλοιο καταστράφηκε. Έναν μήνα αργότερα, ο Μάρινερ 2 εκτοξεύθηκε με επιτυχία στις 27 Αυγούστου 1962, εκτελώντας μια πτήση τρεισήμισι μηνών στην Αφροδίτη.

Κατά την διάρκεια της πτήσης μέτρησε τον ηλιακό άνεμο, ένα σταθερό ρεύμα ιόντων που εκπέμπει ο ήλιος, και επιβεβαίωσε τις μετρήσεις που έκανε το luna 1 το 1959. Μέτρησε επίσης τη διαπλανητική σκόνη, η οποία αποδείχθηκε λιγότερη από τις προβλέψεις.

Επιπλέον, ο Μάρινερ 2 ανίχνευσε ιόντα υψηλής ενέργειας που προέρχονται από τον ήλιο, συμπεριλαμβανομένων διάφορων σύντομων ηλιακών κηλίδων, καθώς επίσης και κοσμικές ακτίνες προέλευσης έξω από το ηλιακό σύστημα. Κατά την προσέγγιση της Αφροδίτης στις 14 Δεκεμβρίου 1962, ο Μάρινερ 2 ανίχνευσε τον πλανήτη με το ζευγάρι ραδιομέτρων του, και αποκάλυψε ότι η Αφροδίτη έχει ψυχρά σύννεφα μα εξαιρετικά θερμή επιφάνεια. Το διαστημόπλοιο βρίσκεται ακόμα στο διάστημα, σε ηλιοκεντρική τροχιά. Έχει πάψει να λειτουργεί και είναι μάλλον κατεστραμμένο από την μακροχρόνια επίδραση της ισχυρής ηλιακής ακτινοβολίας.

Περιγραφή του σκάφους

Ο Μάρινερ 2 ήταν το δεύτερο κατά σειρά διαστημικό σκάφος που χρησιμοποιήθηκε για την πλανητική εξερεύνηση μέσω προσέγγισης και το πρώτο διαστημικό σκάφος που προσέγγισε επιτυχώς έναν άλλο πλανήτη. Ο Μάρινερ 2 ήταν το εφεδρικό σκάφος της αποστολής Μάρινερ 1, η οποία δυστυχώς απέτυχε αμέσως μετά από την εκτόξευση. Ο στόχος της αποστολής του Μάρινερ 2 ήταν να μελετήσει την ατμόσφαιρα του πλανήτη και να κάνει μετρήσεις του μαγνητικού πεδίου, να ανιχνεύσει ιόντα και να προσδιορίσει την μάζα του πλανήτη. Έκανε επίσης διάφορες μετρήσεις του διαπλανητικού μέσου, τόσο κατά τη διάρκεια της πτήσης στην Αφροδίτη, όσο και μετά από την προσέγγιση.

Το σκάφος και ο εξοπλισμός του

Η βάση του διαστημοπλοίου είχε σχήμα εξαγωνικό διαμέτρου ενός μέτρου και πάχους 36 εκατοστών. Η κατασκευή ήταν από μαγνήσιο. Μέσα στο σκάφος ήταν τοποθετημένος ο ηλεκτρονικός επιστημονικός εξοπλισμός για τα πειράματα, καθώς και τα συστήματα τηλεπικοινωνίας, κωδικοκοποίησης σημάτων, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, τα συστήματα συγχρονισμού και πλοήγησης, το σύστημα ηλεκτροδότησης, μια μπαταρία, ο φορτιστής μπαταρίας, και τέλος οι φιάλες πεπιεσμένου αερίου για μικρές διορθωτικές προωθήσεις και το διαπλανητικό πυραυλικό σύστημα. Στο επάνω μέρος της βάσης ήταν προσαρμοσμένος ένας πυραμιδωτός ιστός, που έφερε επιστημονικό εξοπλισμό και έφτανε το συνολικό ύψος του σκάφους στα 3,66 μέτρα. Εκατέρωθεν της βάσης ήταν αναρτημένοι δύο ηλιακοί συλλέκτες συνολικού μήκους 5,05 μέτρων και πλάτους 0,76 μέτρων. Επίσης σε ένα βραχίονα που εκτεινόταν κάτω από το σκάφος βρισκόταν αναρτημένο και ένα κοίλο κάτοπτρο κεραίας τηλεπικοινωνιών.

Η ηλεκτροδότηση του Μάρινερ 2 γινότανε από την μετατροπή ηλιακού φωτός σε ηλεκτρική ενέργεια από τα δύο πανό ηλιακών φωτοκύτταρων. Το ένα σκέλος είχε μήκος 183 εκατ., το άλλο 152 εκατ. και το πλάτος τους ήταν 76 εκατοστά. Είχανε και μια επέκταση 31 εκατ. από συνθετικό πανί (dacron ή Polyethylene terephthalate) για να εξομοιώνει την πίεση που θα εξασκούσε ο ηλιακός άνεμος στα πανό, διαφορετικά το διαστημόπλοιο θα περιστρεφόταν σαν ανεμόμυλος. Τα φωτοκύτταρα τροφοδοτούσαν το σκάφος με ηλεκτρική ενέργεια και γέμιζαν την εφεδρική μπαταρία. Η μπαταρία άργυρου-ψευδάργυρου, χωρητικότητας 1.000 Wh, φορτιζόταν αρχικά πριν την εκτόξευση και τροφοδοτούσε το σκάφος μέχρι να ανοίξουνε τα ηλιακά πανό. Κατά την διάρκεια της πτήσης επαναφορτιζόταν υπό την επίδραση του ηλιακού φωτός και υποβοηθούσε σε περιοχές σκότους ή σε περιπτώσεις υψηλής κατανάλωσης. Ένας ηλεκτρικός πίνακας έλεγχε και ρύθμιζε τη ροή του ηλεκτρικού ρεύματος.

Το σύστημα τηλεπικοινωνίας αποτελείτο από ένα πομπό συνεχούς μετάδοσης τηλεμετρίας ισχύος 3 Watt, μια μεγάλη κεραία ακριβούς κατεύθυνσης, τοποθετημένης κάτω από το διαστημόπλοιο, μια κυλινδρική πανκατευθυντική κεραία στην κορυφή του ιστού πάνω από το διαστημόπλοιο, και δύο κεραίες, από μια στο τέρμα των ηλιακών πανό, οι οποίες ελάμβαναν οδηγίες για τους ελιγμούς και άλλες εντολές.

Η προώθηση για τους διαπλανητικούς ελιγμούς παρέχηκε από ένα πύραυλο ισχύος 225Ν και καύσιμο άνυδρη υδραζίνη. Η υδραζίνη αναφλέχτηκε χρησιμοποιώντας τετροξείδιο αζώτου και οξείδιο αργιλίου σε μορφή σβόλων. Την κατεύθυνση του οχήματος ανέλαβαν τέσσερις φυσητήρες πεπιεσμένου αερίου που ήταν τοποθετημένοι κάτω από τον πύραυλος ώθησης.

Το σύστημα ελέγχου τοποθεσίας, το οποίο είχε ακρίβεια απόκλισης ενός βαθμού, πραγματοποιήθηκε από ένα σύστημα φυσητήρων πεπιεσμένου αερίου αζώτου.

Η πλοήγηση γινόταν με σημεία αναφοράς τον ήλιο και τη γη. Ο συγχρονισμός και ο έλεγχος της ώρας γίνονταν από έναν ψηφιακό κεντρικό υπολογιστή.

Για τον έλεγχο της θερμοκρασίας μέσα στο σκάφος υπήρχαν απλά επιφάνειες που ή αντανακλούσαν ή απορροφούσαν την θερμότητα, καθώς και αλεξίθερμες ασπίδες, και απλά σχισμάδες εξαερισμού.

Τα επιστημονικά πειράματα τοποθετήθηκαν στον ιστό οργάνων και στη βάση του σκάφους. Ένα μαγνητόμετρο συνδέθηκε με την κορυφή του ιστού κάτω από την πανκατευθυντική κεραία. Οι ανιχνευτές μικρομετεωρητών τοποθετήθηκαν στο μισό ύψος του ιστού, μαζί με τον ανιχνευτή κοσμικών ακτίνων. Ένας ανιχνευτής κοσμικής σκόνης και το φασματοφωτόμετρο ηλιακού πλάσματος συνδέθηκαν στα επάνω άκρα της βάσης του σκάφους. Ένας ανιχνευτής μικροκυμάτων και ένας ανιχνευτής υπέρυθρης ακτινοβολίας τοποθετήθηκαν στην παραβολική κεραία διαμέτρου 48 εκατ. η οποία ήταν τοποθετημένη στη βάση του ιστού. Όλα τα όργανα ήταν σε λειτουργία κατά την διάρκεια όλου του ταξιδιού και της προσέγγισης, εκτός από τα ραδιόμετρα, που ενεργοποιήθηκαν μόνο στην άμεση προσέγγιση της Αφροδίτης.

Ο επιστημονικός εξοπλισμός του διαστημικού σκάφους περιείχε

Microwave Radiometer
Infrared Radiometer
Three-axis Fluxgate Magnetometer
Cosmic Dust Detector
Solar Plasma Spectrometer
Particle Detector
Cosmic Ray Detector
Celestial Mechanics

Επιπλέον, μια σημαία 91 εκατ. Χ 150 εκατ. των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν διπλωμένη και στοιβαγμένη στο εσωτερικό του Μάρινερ 2.

Περιγραφή της αποστολής

Ο Μάρινερ 2 εκτοξεύτηκε από την εξέδρα LC-12 της βάσης της Πολεμικής Αεροπορίας στο ακρωτήριο Κανάβεραλ. Μετά από την εκτόξευση και τη λήξη της πρώτης βαθμίδας, ο πύραυλος Agena και το διαστημόπλοιο Μάρινερ 2 τέθηκαν σε γήινη τροχιά στάθμευσης ύψους 118 χλμ. Περίπου 980 δευτερόλεπτα αργότερα, ο πύραυλος πυροδότησε την δεύτερη βαθμίδα και αποχωρίστηκε από το διαστημόπλοιο Μάρινερ 2 στέλνοντάς το στην γεωκεντρική υπερβολή διαφυγής μόλις 26 λεπτά και 3 δευτερόλεπτα μετά από την εκτόξευση. Οι ηλιακοί συλλέκτες άνοιξαν ολότελα περίπου 44 λεπτά μετά από την εκτόξευση. Στις 29 Αυγούστου 1962 ξεκίνησαν τα επιστημονικά πειράματα που είχαν προγραμματιστεί κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Ο διαπλανητικός ελιγμός άρχισε στις 22:49:00 UT της 4 Σεπτεμβρίου και ολοκληρώθηκε στις 2:45:25 UT της 5 Σεπτεμβρίου. Στις 8 Σεπτεμβρίου και ώρα 17:50 UT το διαστημικό σκάφος έχασε ξαφνικά τον έλεγχο της τροχιάς του, ο οποίος αποκαταστάθηκε από τα γυροσκόπια 3 λεπτά αργότερα. Η αιτία είναι άγνωστη και ίσως να ήταν μια σύγκρουση με κάποιο μικρό αντικείμενο. Στις 31 Οκτωβρίου η παραγωγή ρεύματος από το ένα ηλιακό πανό εξασθένησε απότομα, με αποτέλεσμα τα επιστημονικά όργανα να πάψουν να λειτουργούν. Μια εβδομάδα αργότερα το πανό ξαναβρήκε την κανονική του λειτουργία και τα όργανα μπήκαν πάλι σε λειτουργία. Τελικά το πανό έπαθε μόνιμη βλάβη στις 15 Νοεμβρίου. Ο Μάρινερ 2 είχε όμως ήδη φτάσει τόσο κοντά στον ήλιο, που η παραγωγή ρεύματος από το ένα γερό πανό που ακόμα λειτουργούσε ήταν αρκετή για να τροφοδοτήσει το σκάφος. Στις 14 Δεκεμβρίου τα ραδιόμετρα μπήκαν σε λειτουργία. Ο Μάρινερ 2 πλησίασε την Αφροδίτη 30 βαθμούς επάνω από τη σκοτεινή πλευρά του πλανήτη, και πέρασε κάτω από τον πλανήτη σε ελάχιστη απόστασή 34.773 χλμ 14 Δεκεμβρίου 1962 και ώρα στις 19:59:28 UT. Μετά από τη προσέγγιση, συνέχισε το ταξίδι του. Το διαστημικό σκάφος άγγιξε το περιήλιό του στις 27 Δεκεμβρίου σε απόσταση 105.464.560 χλμ. Η τελευταία μετάδοση από το Μάρινερ 2 παραλήφθηκε στις 3 Ιανουαρίου 1963 στις 07:00 UT. Έκτοτε βρίσκεται σε ηλιοκεντρική τροχιά. Έχει πάψει να λειτουργεί και είναι μάλλον κατεστραμμένο από την μακροχρόνια επίδραση της ισχυρής ηλιακής ακτινοβολίας.

Επιστημονικά επιτεύγματα

Οι επιστημονικές ανακαλύψεις που έγιναν από τον Μάρινερ 2 περιέλαβαν την detection of microwave limb darkening, η οποία υποστήριξε τη θεωρία της υψηλόθερμης επιφάνειας της Αφροδίτης. Επίσης δεν βρήκε κανένα ανιχνεύσιμο μαγνητικό πεδίο. Απέδειξε ακόμη ότι ο ηλιακός άνεμος ρέει συνεχώς στο διαπλανητικό διάστημα και ότι η πυκνότητα κοσμικής σκόνης είναι πολύ χαμηλότερη από αυτήν της κοντά στην γη περιοχής. Η εκτιμήσεις της μάζας της Αφροδίτης και το μέγεθος της αστρονομικής μονάδας AU βελτιώθηκαν.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Commons logo

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Μάρινερ 2

@@ Γραμμή 11: / Γραμμή 11: @@
 Ο '''Μάρινερ 2''' (αγγλ. ''Mariner'', ''ναυτικός'') ήταν το πρώτο επιτυχημένο [[Διαστημική συσκευή|διαστημικό σκάφος]] του [[Μάρινερ (διαστημικό πρόγραμμα)|προγράμματος Μάρινερ]] της [[NASA]]. Οι [[Μάρινερ 1]] και 2 ήταν απλουστευμένες εκδόσεις του διαστημικού σκάφους [[Block 1]] του [[Ρέιντζερ (διαστημικό πρόγραμμα)|διαστημικού προγράμματος Ranger]].
-Το σκάφος του διαστημοπλοίου είχε σχήμα εξάγωνο διαμέτρου ενός μέτρου. Πάνω σ' αυτό ήταν προσαρτισμένoi οι ηλιακοί συλλέκτες, οι βραχίονες και οι κεραίες τηλεπικοινωνίας. O επιστημονικός εξοπλισμός του διαστημικού σκάφους περιείχε
+Η άτρακτος του διαστημοπλοίου είχε σχήμα εξαγωνικό και διάμετρο ένα μέτρο. Πάνω σ' αυτήν ήταν προσαρμοσμένοι οι ηλιακοί συλλέκτες, οι βραχίονες και οι κεραίες τηλεπικοινωνίας. O επιστημονικός εξοπλισμός του διαστημικού σκάφους περιείχε
 *ένα ραδιόμετρο μικροκυμάτων
 *ένα ραδιόμετρο υπέρυθρης ακτινοβολίας, τοποθετημένο σε μια επικλινή πλατφόρμα
-*έναν ανιχνευτή μικρομετεωρητών
+*έναν ανιχνευτή μικρομετεωριτών
 *έναν ανιχνευτή ηλιακού πλάσματος
 *και έναν μετρητή μαγνητικής ροής.
-Αυτά τα όργανα σχεδιάστηκαν για να μετρήσουν τη διανομή θερμοκρασίας στην επιφάνεια της Αφροδίτης, καθώς επίσης και για να κάνουν βασικές μετρήσεις της ατμόσφαιρας της Αφροδίτης. Το σκάφος δεν ήταν εξοπλισμένο με φωτογραφικές κάμερες, επειδή η ατμόσφαιρα του πλανήτη είναι πηχτή και χωρίς ιδιαίτερα οπτικά χαρακτηριστικά. Αργότερα, με την αποστολή του Μάρινερ 10 ανακαλύφθηκε, ότι η ατμόσφαιρα της Αφροδίτης είναι πολύ λεπτομερειακή στο υπεριώδες φως.
+Αυτά τα όργανα σχεδιάστηκαν για να μετρήσουν τη κατανομή θερμοκρασίας στην επιφάνεια της Αφροδίτης, καθώς επίσης και για να κάνουν βασικές μετρήσεις της ατμόσφαιρας της Αφροδίτης. Το σκάφος δεν ήταν εξοπλισμένο με φωτογραφικές κάμερες, επειδή η ατμόσφαιρα του πλανήτη είναι πυκνή και χωρίς ιδιαίτερα οπτικά χαρακτηριστικά. Αργότερα, με την αποστολή του Μάρινερ 10 ανακαλύφθηκε, ότι τα νέφη της Αφροδίτης εμφανίζουν πλήθος λεπτομερειών στο υπεριώδες φως.
 Ο στόχος του ήταν να μελετήσει την ατμόσφαιρα του πλανήτη και να κάνει μετρήσεις του μαγνητικού πεδίου, να ανιχνεύσει ιόντα και να προσδιορίσει την μάζα του πλανήτη.
-Ο πύραυλος [[Άτλαντας-Agena]] που μετέφερε τον δίδυμό του, τον [[Μάρινερ 1]], εκτροχιάστηκε κατά την εκτόξευσή του στις [[22 Ιουλίου]] [[1962]], και το διαστημόπλοιο καταστράφηκε. Έναν μήνα αργότερα, ο Μάρινερ 2 απογειώθηκε με επιτυχία στις [[27 Αυγούστου]] [[1962]], εκτελώντας μια πτήση τρεισήμισι μηνών στην Αφροδίτη.
+Ο πύραυλος [[Άτλαντας-Agena]] που μετέφερε τον δίδυμό του, τον [[Μάρινερ 1]], βγήκε εκτός πορείας κατά την εκτόξευσή του στις [[22 Ιουλίου]] [[1962]], και το διαστημόπλοιο καταστράφηκε. Έναν μήνα αργότερα, ο Μάρινερ 2 εκτοξεύθηκε με επιτυχία στις [[27 Αυγούστου]] [[1962]], εκτελώντας μια πτήση τρεισήμισι μηνών στην Αφροδίτη.
-Κατά την διάρκεια της πτήσης μέτρησε τον [[ηλιακός άνεμος|ηλιακό άνεμο]], ένα σταθερό ρεύμα ιοντίων που εκπέμπει ο [[ήλιος]], και επιβεβαίωσε τις μετρήσεις που έκανε το [[luna 1]] το [[1959]]. Μέτρησε επίσης τη διαπλανητική σκόνη, η οποία αποδείχθηκε λιγότερη από τις προβλέψεις.
+Κατά την διάρκεια της πτήσης μέτρησε τον [[ηλιακός άνεμος|ηλιακό άνεμο]], ένα σταθερό ρεύμα ιόντων που εκπέμπει ο [[ήλιος]], και επιβεβαίωσε τις μετρήσεις που έκανε το [[luna 1]] το [[1959]]. Μέτρησε επίσης τη διαπλανητική σκόνη, η οποία αποδείχθηκε λιγότερη από τις προβλέψεις.
-Επιπλέον, ο Μάρινερ 2 ανίχνευσε ιόντα υψηλής ενέργειας που προέρχονται από τον ήλιο, συμπεριλαμβανομένων διάφορων μικρών [[ηλιακές κηλίδες|ηλιακών κηλίδων]], καθώς επίσης και τις κοσμικές ακτίνες προέλευσης έξω από το ηλιακό σύστημα. Κατά την προσέγγιση της Αφροδίτης στις [[14 Δεκεμβρίου]] [[1962]], ο Μάρινερ 2 ανίχνευσε τον πλανήτη με το ζευγάρι ραδιομέτρων του, και αποκάλυψε ότι η Αφροδίτη έχει παγωμένα σύννεφα μα εξαιρετικά καυτή επιφάνεια. Το διαστημόπλοιο βρίσκεται ακόμα στο διάστημα, σε ηλιοκεντρική τροχιά. Έχει πάψει να λειτουργεί και είναι μάλλον κατεστραμμένο από την μακροχρόνια επίδραση της ισχυρής ηλιακής ακτινοβολίας.
+Επιπλέον, ο Μάρινερ 2 ανίχνευσε ιόντα υψηλής ενέργειας που προέρχονται από τον ήλιο, συμπεριλαμβανομένων διάφορων σύντομων [[ηλιακές κηλίδες|ηλιακών κηλίδων]], καθώς επίσης και κοσμικές ακτίνες προέλευσης έξω από το ηλιακό σύστημα. Κατά την προσέγγιση της Αφροδίτης στις [[14 Δεκεμβρίου]] [[1962]], ο Μάρινερ 2 ανίχνευσε τον πλανήτη με το ζευγάρι ραδιομέτρων του, και αποκάλυψε ότι η Αφροδίτη έχει ψυχρά σύννεφα μα εξαιρετικά θερμή επιφάνεια. Το διαστημόπλοιο βρίσκεται ακόμα στο διάστημα, σε ηλιοκεντρική τροχιά. Έχει πάψει να λειτουργεί και είναι μάλλον κατεστραμμένο από την μακροχρόνια επίδραση της ισχυρής ηλιακής ακτινοβολίας.
 ==Περιγραφή του σκάφους==
-Ο Μάρινερ 2 ήταν το δεύτερο διαστημικό κατά σειρά σκάφος που χρησιμοποιήθηκε για την πλανητική εξερεύνηση μέσω προσέγγισης και το πρώτο διαστημικό σκάφος που προσέγγισε επιτυχώς έναν άλλο πλανήτη. Ο Μάρινερ 2 ήταν το εφεδρικό σκάφος της αποστολής [[Μάρινερ 1]], η οποία δυστυχώς απέτυχε αμέσως μετά από την εκτόξευση. Ο στόχος της αποστολής του Μάρινερ 2 να μελετήσει την ατμόσφαιρα του πλανήτη και να κάνει μετρήσεις του μαγνητικού πεδίου, να ανιχνεύσει ιόντα και να προσδιορίσει την μάζα του πλανήτη. Έκανε επίσης διάφορες μετρήσεις του διαπλανητικού μέσου, τόσο κατά τη διάρκεια της πτήσης στην Αφροδίτη, όσο και μετά από την προσέγγιση.
+Ο Μάρινερ 2 ήταν το δεύτερο κατά σειρά διαστημικό σκάφος που χρησιμοποιήθηκε για την πλανητική εξερεύνηση μέσω προσέγγισης και το πρώτο διαστημικό σκάφος που προσέγγισε επιτυχώς έναν άλλο πλανήτη. Ο Μάρινερ 2 ήταν το εφεδρικό σκάφος της αποστολής [[Μάρινερ 1]], η οποία δυστυχώς απέτυχε αμέσως μετά από την εκτόξευση. Ο στόχος της αποστολής του Μάρινερ 2 ήταν να μελετήσει την ατμόσφαιρα του πλανήτη και να κάνει μετρήσεις του μαγνητικού πεδίου, να ανιχνεύσει ιόντα και να προσδιορίσει την μάζα του πλανήτη. Έκανε επίσης διάφορες μετρήσεις του [[διαπλανητικού μέσου]], τόσο κατά τη διάρκεια της πτήσης στην Αφροδίτη, όσο και μετά από την προσέγγιση.
 ===Το σκάφος και ο εξοπλισμός του===
-Το σκάφος του διαστημοπλοίου είχε σχήμα εξάγωνο διαμέτρου ενός μέτρου και 36 εκατοστών ύψους. Η κατασκευή ήταν από [[μαγνήσιο]]. Μέσα στο σκάφος ήταν τοποθετημένος ο ηλεκτρονικός επιστημονικός εξοπλισμός για τα πειράματα, καθώς και τα συστήματα τηλεπικοινωνίας, κωδικο- και αποκωδικοποίησης σημάτων, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, τα συστήματα συγχρονισμού και πλοήγησης, το σύστημα ηλεκτροδότησης, μια μπαταρία, ο φορτιστής μπαταρίας, και τέλος οι φιάλες πεπιεσμένου αερίου για μικρές διορθωτικές προωθήσεις και το διαπλανητικό πυραυλικό σύστημα.
+Η βάση του διαστημοπλοίου είχε σχήμα εξαγωνικό διαμέτρου ενός μέτρου και πάχους 36 εκατοστών. Η κατασκευή ήταν από [[μαγνήσιο]]. Μέσα στο σκάφος ήταν τοποθετημένος ο ηλεκτρονικός επιστημονικός εξοπλισμός για τα πειράματα, καθώς και τα συστήματα τηλεπικοινωνίας, κωδικοκοποίησης σημάτων, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, τα συστήματα συγχρονισμού και πλοήγησης, το σύστημα ηλεκτροδότησης, μια μπαταρία, ο φορτιστής μπαταρίας, και τέλος οι φιάλες πεπιεσμένου αερίου για μικρές διορθωτικές προωθήσεις και το διαπλανητικό πυραυλικό σύστημα.
-Στο επάνω μέρος του σκάφους ήταν προσαρτισμένος ένας ιστός μορφής πυραμίδας, που έφερε επιστημονικό εξοπλισμό και μαζί με το σκάφος είχε ύψος 3,66 μέτρα.
+Στο επάνω μέρος της βάσης ήταν προσαρμοσμένος ένας πυραμιδωτός ιστός, που έφερε επιστημονικό εξοπλισμό και έφτανε το συνολικό ύψος του σκάφους στα 3,66 μέτρα.
-Στο κάτω μέρος του σκάφους ήταν δυο διαμετρικά προσαρτισμένoι ηλιακοί συλλέκτες συνολικού μήκους 5,05 μέτρων και πλάτους 0,76 μέτρων. Επίσης, ένας βραχίονας και ένα κοίλο κάτοπτρο κεραίας τηλεπικοινωνίας.
+Εκατέρωθεν της βάσης ήταν αναρτημένοι δύο ηλιακοί συλλέκτες συνολικού μήκους 5,05 μέτρων και πλάτους 0,76 μέτρων. Επίσης σε ένα βραχίονα που εκτεινόταν κάτω από το σκάφος βρισκόταν αναρτημένο και ένα κοίλο κάτοπτρο κεραίας τηλεπικοινωνιών.
 Η ηλεκτροδότηση του Μάρινερ 2 γινότανε από την μετατροπή ηλιακού φωτός σε ηλεκτρική ενέργεια από τα δύο πανό ηλιακών φωτοκύτταρων. Το ένα σκέλος είχε μήκος 183 εκατ., το άλλο 152 εκατ. και το πλάτος τους ήταν 76 εκατοστά. Είχανε και μια επέκταση 31 εκατ. από συνθετικό πανί ([[Polyethylene terephthalate|dacron ή Polyethylene terephthalate]]) για να εξομοιώνει την πίεση που θα εξασκούσε ο ηλιακός άνεμος στα πανό, διαφορετικά το διαστημόπλοιο θα περιστρεφόταν σαν ανεμόμυλος. Τα φωτοκύτταρα τροφοδοτούσαν το σκάφος με ηλεκτρική ενέργεια και γέμιζαν την εφεδρική μπαταρία. Η μπαταρία [[άργυρος|άργυρου]]-[[ψευδάργυρος|ψευδάργυρου]], χωρητικότητας 1.000 Wh, φορτιζόταν αρχικά πριν την εκτόξευση και τροφοδοτούσε το σκάφος μέχρι να ανοίξουνε τα ηλιακά πανό. Κατά την διάρκεια της πτήσης επαναφορτιζόταν υπό την επίδραση του ηλιακού φωτός και υποβοηθούσε σε περιοχές σκότους ή σε περιπτώσεις υψηλής κατανάλωσης. Ένας ηλεκτρικός πίνακας έλεγχε και ρύθμιζε τη ροή του ηλεκτρικού ρεύματος.