Θράκες

Διακόσμηση αρχαίου Θρακικού τάφου.

Οι Θράκες ήταν ένα σημαντικό Ινδοευρωπαϊκό (Παλαιοβαλκανικό) φύλο, που κατοικούσε μεγάλη έκταση στην Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη. Συνόρευαν με τους Σκύθες στο βορρά, τους Κέλτες και τους Ιλλυριούς στη δύση, τους Έλληνες στο νότο και τη Μαύρη Θάλασσα στην ανατολή. Μιλούσαν τη Θρακική γλώσσα - ελάχιστα θεωρούμενη κλάδο της Ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής οικογένειας. Η μελέτη των Θρακών και του Θρακικού πολιτισμού είναι γνωστή ως Θρακολογία.

Οι Θράκες αναφέρονται για πρώτη φορά στην Ιλιάδα του Ομήρου, ως σύμμαχοι των Τρώων κατά των Τρωικό Πόλεμο. Oι ονομασίες «Θράκες» και «Θράκη» είναι εξώνυμα καθώς δημιουργήθηκαν από τους Έλληνες.

Στην Ελληνική μυθολογία ο Θραξ θεωρείτο ένας από τους περίφημους γιους του θεού Άρη. Στην Άλκηστι ο Ευριπίδης αναφέρει ότι ένα από τα ονόματα του ίδιου του Άρη ήταν Θραξ, καθώς θεωρείτο προστάτης της Θράκης (η χρυσή ή επιχρυσωμένη ασπίδα του φυλασσόταν στο ναό του στη Βιστονία της Θράκης).

H καταγωγή των Θρακών παραμένει ασαφής, λόγω απουσίας γραπτών ιστορικών πηγών. Στοιχεία για τους πρωτοθράκες στην προϊστορική περίοδο στηρίζονται σε αντικείμενα υλικού πολιτισμού. O Λέο Κλέιν ταυτοποιεί τους πρωτοθράκες με ένα πολιτισμό της Μέσης Εποχής του Ορείχαλκου (22ος έως 18ος αιώνας π.Χ.), που απωθήθηκε από την Ουκρανία από τον προελαύνοντα πολιτισμό Σρούμπνα της Ύστερης Εποχής του Ορείχαλκου (18ος - 12ος αιώνες π.Χ.). Θεωρείται γενικά ότι ένας λαός πρωτοθρακών προήλθε από την ανάμειξη ιθαγενών λαών και Ινδοευρωπαίων από την εποχή της πρωτοϊνδοευρωπαϊκής επέκτασης την Πρώιμη Εποχή του Ορείχαλκου (1500 π.Χ.). Πρόκειται για Πρωτοθράκες, από τους οποίους, κατά την Εποχή του Σιδήρου (περίπου 1000 π.Χ.), προέκυψαν οι Δάκες και οι Θράκες.

Διαιρεμένοι σε ξεχωριστές φυλές οι Θράκες δεν κατάφεραν να συγκροτήσουν πολιτική οργάνωση με διάρκεια μέχρι που ιδρύθηκε το κράτος των Οδρυσών τον 5ο αιώνα π.Χ. Στις ορεινές περιοχές ζούσαν πολεμικές και άγριες Θρακικές φυλές, όπως και οι Ιλλυριοί, ενώ οι λαοί στις πεδιάδες θεωρούντο πιο ειρηνικοί. Οι Θράκες κατοίκησαν τμήματα των αρχαίων επαρχιών: Θράκη, Μοισία, Μακεδονία, Δακία, Μικρά Σκυθία, Σαρματία, Βιθυνία, Μυσία, Παννονία και άλλες περιοχές στα Βαλκάνια και στη Μικρά Ασία.

Ιστορία

Αρχαϊκή περίοδος

Οι Ινδοευρωπαϊκοί αυτοί λαοί, που θεωρούντο βάρβαροι και αγροτικοί από τους εκλεπτυσμένους και αστικοποιημένους Έλληνες γείτονές τους, είχαν αναπτύξει προηγμένες μορφές μουσικής, ποίησης, βιοτεχνίας και καλλιτεχνικής χειροτεχνίας. Ενταγμένοι σε βασίλεια και φυλές ποτέ δεν πέτυχαν κάποια μορφή εθνικής ενότητας, πέρα από σύντομες δυναστικές διοικήσεις στην ακμή της Ελληνικής κλασικής εποχής. Όπως οι Γαλάτες και άλλες Κελτικές φυλές, πιστεύεται ότι οι περισσότεροι ζούσαν απλοϊκά σε μικρά οχυρωμένα χωριά, συνήθως σε κορυφές λόφων. Αν και η έννοια του αστικού κέντρου δεν αναπτύχθηκε μέχρι τη Ρωμαϊκή περίοδο, υπήρχαν πολλές μεγαλύτερες οχυρώσεις, που λειτουργούσαν επίσης ως τοπικά εμπορικά κέντρα. Ακόμη, παρά τον Ελληνικό αποικισμό σε περιοχές όπως το Βυζάντιο, η Απολλωνία και άλλες πόλεις, οι Θράκες απέφευγαν την αστική ζωή. Οι πρώτες Ελληνικές αποικίες ιδρύθηκαν στη Θράκη τον 8ο αιώνα π.Χ. Η Θράκη νότια του Δούναβη (εκτός από τη χώρα των Βησσών) κυβερνιόταν από τους Πέρσες υπό το Δαρείο το Μέγα, που διεξήγαγε μια εκστρατεία στην περιοχή το 513 και 512 π.Χ. Οι Πέρσες ονόμαζαν τη Θράκη Σκύδρα.

Κλασική περίοδος

Τον 5ο αιώνα π.Χ. η Θρακική παρουσία ήταν τόσο κυρίαρχη ώστε ο Ηρόδοτος τους ονόμαζε το δεύτερο πολυπληθέστερο λαό του γνωστού σε εκείνον κόσμου (μετά τους Ινδούς) και τον ισχυρότερο αλλά μόνο δυνητικά, λόγω έλλειψης ενότητας. Οι Θράκες την κλασική εποχή ήταν διασπασμένοι σε μεγάλο αριθμό ομάδων και φυλών, αν και οργανώθηκε ένας αριθμός ισχυρών Θρακικών κρατών, όπως το βασίλειο των Οδρυσών της Θράκης και το Δακικό βασίλειο της Βυρεβίστας. Ένα είδος στρατιώτη αυτής της εποχής, ο λεγόμενος πελταστής, προέρχεται πιθανόν από τη Θράκη. Κατά την περίοδο αυτή ζούσε στη Θράκη μια ομάδα ασκητών, οι λεγόμενοι "κτίσται", όπου λειτουργούσαν ως φιλόσοφοι, ιερείς και προφήτες. Την εποχή αυτή εντάθηκαν οι επαφές μεταξύ των Θρακών και της Κλασικής Ελλάδας. Πριν την επέκταση του Μακεδονικού Βασιλείου η Θράκη ήταν διαιρεμένη σε τρεις τομείς (Ανατολικό, Κεντρικό και Δυτικό) μετά την αποχώρηση των Περσών. Σημαντικός ηγέτης των Ανατολικών Θρακών ήταν ο Κερσοβλέπτης, που προσπάθησε να επεκτείνει την εξουσία του σε πολλές Θρακικές φυλές, αλλά τελικά νικήθηκε από τους Μακεδόνες. Ο Θρακικός πολιτισμός δεν ήταν αστικός και οι μεγαλύτερες Θρακικές πόλεις ήταν στην πραγματικότητα μεγάλα χωριά. Oι Θράκες κατά κανόνα δεν έχτιζαν πόλεις και η μόνη πόλη τους ήταν η Σευθόπολις.

Ελληνιστική περίοδος

Το νότιο τμήμα της Θράκης καταλήφθηκε από το Φίλιππο Β΄της Μακεδονίας τον 4ο αιώνα π.Χ. και διοικήθηκε από το Μακεδονικό Βασίλειο επί ενάμισι αιώνα. Ο Λυσίμαχος από τους Διαδόχους και άλλοι Ελληνιστικοί ηγεμόνες κυβέρνησαν τμήμα ή τμήματα της Θράκης μέχρι την πτώση της στους Ρωμαίους. To 279 π.X. οι Γαλάτες προέλασαν στη Μακεδονία, τη Νότια Ελλάδα και τη Θράκη. Απωθήθηκαν γρήγορα από τη Μακεδονία και τη Νότια Ελλάδα, αλλά παρέμειναν στη Θράκη μέχρι το τέλος του 3ου αιώνα π.Χ. Από τη Θράκη τρεις Κελτικές φυλές προχώρησαν στη Μικρά Ασία και σχημάτισαν ένα νέο βασίλειο ονόματι Γαλατία. Σε τμήματα της Μοισίας (βορειοανατολική Σερβία) oι Κέλτες Σκορδίσκοι και οι Θράκες ζούσαν μαζί, όπως φανερώνουν αρχαιολογικά ευρήματα ανασκαφών και θησαυρών από τον 3ο ως τον 1ο αιώνα π.Χ. Κατά τους Μακεδονικούς Πολέμους η σύγκρουση μεταξύ Ρώμης και Θράκης ήταν αναπόφευκτη. H διάλυση των κυβερνήσεων στη Μακεδονία αποσταθεροποίησε την εξουσία της επί της Θράκης και οι φυλετικές της ηγεσίες άρχισαν για μια ακόμη φορά να ενεργούν κατά την κρίση τους. Μετά τη Μάχη της Πύδνας το 168 π.Χ. η Ρωμαϊκή εξουσία επί της Μακεδονίας φαινόταν αναπόφευκτη και η διακυβέρνηση της Θράκης περιήλθε στη Ρώμη. Ούτε οι Θράκες ούτε οι Μακεδόνες είχαν ακόμη υποταχθεί στη Ρωμαϊκή κυριαρχία και αρκετές εξεγέρσεις έγιναν αυτή τη μεταβατική περίοδο. Η επανάσταση του Ανδρίσκου το 149 π.Χ. για παράδειγμα στηρίχτηκε κυρίως στη Θράκη. Αρκετές επιδρομές από τοπικές φυλές στη Μακεδονία συνεχίστηκαν για πολλά χρόνια, αν και υπήρχαν φυλές, που οικειοθελώς συμμαχούσαν με τη Ρώμη, όπως οι Δενθηλήτες και οι Βησσοί. Μετά τον Τρίτο Μακεδονικό Πόλεμο (171 - 168 π.Χ.) η Θράκη αναγνώρισε τη Ρωμαϊκή εξουσία. Το υποτελές κράτος της Θράκης περιελάμβανε πολλές διαφορετικές φυλές.

Ρωμαϊκή διοίκηση

Τον επόμενο ενάμισι αιώνα έγινε η μετεξέλιξη της Θράκης σε μόνιμο υποτελές Ρωμαϊκό κράτος. Η φυλή των Σαπαίων ήρθε στο προσκήνιο αρχικά υπό την ηγεσία του Ραισκούπορη. Είναι γνωστό ότι πρόσφερε βοήθεια τόσο στον Πομπήιο, όσο και στον Καίσαρα και αργότερα υποστήριξε τα Δημοκρατικά στρατεύματα εναντίον του Αντωνίου και του Οκταβιανού τις τελευταίες μέρες της Δημοκρατίας. Oι κληρονόμοι του Ραισκούπορη μπλέχτηκαν τότε βαθιά σε πολιτικά σκάνδαλα και δολοφονίες όσο και οι Ρωμαίοι κύριοί τους. Μια σειρά από βασιλικές δολοφονίες μετέβαλε το τοπίο της εξουσίας την πρώτη Ρωμαϊκή αυτοκρατορική περίοδο. Διάφορες φατρίες αποκτούσαν τον έλεγχο με την υποστήριξη του Ρωμαίου Αυτοκράτορα. Η αναταραχή θα σταματούσε τελικά με μια τελική δολοφονία. Μετά τη δολοφονία του Ροιμητάλκη Γ΄ του Θρακικού Βασιλείου των Σαπαίων από τη σύζυγό του το 46 μ.Χ. η Θράκη ενσωματώθηκε ως επίσημη Ρωμαϊκή επαρχία, που διοικείτο από Επιτρόπους και αργότερα Επάρχους. Η κεντρική κυβερνητική αρχή της Ρώμης είχε την έδρα της στην Ηράκλεια, αλλά περιοχές μέσα στην επαρχία ήταν υπό τη διοίκηση στρατιωτικών υφισταμένων του κυβερνήτη. Η απουσία μεγάλων αστικών κέντρων έκανε τη Θράκη μέρος δύσκολο να διοικηθεί, αλλά τελικά η επαρχία άκμασε επί της Ρωμαϊκής διοίκησης, κυρίως χάρη στην ίδρυση αρκετών πόλεων (ελληνικού τύπου) από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες, αντί να επιχειρηθεί ο εκρωμαϊσμός της επαρχίας. Θεωρείται ότι την εποχή αυτοί οι περισσότεροι Θράκες ήταν εξελληνισμένοι. Η Ρωμαϊκή εξουσία στη Θράκη στηριζόταν κυρίως στις λεγεώνες που στάθμευαν στη Μοισία. Η αγροτική φύση των πληθυσμών της Θράκης και η απόσταση από τη ρωμαϊκή εξουσία σίγουρα απαιτούσε την παρουσία τοπικών στρατευμάτων για να υποστηρίζουν τις λεγεώνες της Μοισίας. Τους λίγους επόμενους αιώνες η επαρχία περιοδικά και όλο και περισσότερο δεχόταν επιθέσεις από μεταναστεύοντα Γερμανικά φύλα. Επί της βασιλείας του Ιουστινιανού κατασκευάστηκαν πάνω από 100 φρούρια λεγεωναρίων για να υποστηρίξουν την άμυνά της. Τελικά, οι Θράκες στη ρωμαϊκή επαρχία της Κάτω Μοισίας εκρωμαΐστηκαν, ενώ εκείνοι που κατοικούσαν νότια από την οροσειρά του Αίμου (στην επαρχία της Θράκης) είχαν σχεδόν πλήρως εξελληνιστεί.

Σχετικά πάλι με τη θρακική διασπορά εκτός συνόρων (extra fines provinciae), από επιγραφικές μαρτυρίες είναι γνωστή η παρουσία πλήθους Θρακών (κυρίως στρατιωτών) σε όλη την έκταση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και συγκεκριμένα: στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη (Ιταλία, Γερμανία, Γαλατία, Ισπανία, Βρετανία), στη Βόρεια Αφρική και στις ρωμαϊκές επαρχίες της Ανατολής (Ασία, Βιθυνία-Πόντος, Κιλικία, Συρία κλπ.).

Πόλεμοι

Η ιστορία των Θρακικών πολέμων διαρκεί από το 10ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 1ο αιώνα μ.Χ. στην περιοχή που οριζόταν από τους Αρχαίους Έλληνες και τους Λατίνους ιστορικούς ως Θράκη. Πρόκειται για τις ένοπλες συγκρούσεις των Θρακικών φυλών και των βασιλείων τους στα Βαλκάνια. Εκτός από τις συγκρούσεις μεταξύ Θρακών και γειτονικών εθνών και φυλών, έχουν καταγραφεί και πολλοί πόλεμοι επίσης μεταξύ των Θρακικών φυλών.

Βάρβαροι

Οι Θράκες θεωρούντο από άλλους λαούς πολεμοχαρείς, άγριοι και αιμοδιψείς. Ονομάζονταν ΄΄βάρβαροι΄΄ από τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους. Ο Πλάτων στην Πολιτεία του τους θεωρεί, μαζί με τους Σκύθες, αμετροεπείς και υψηλόφρονες και στους Νόμους του τους θεωρεί πολεμοχαρή έθνη, μαζί με τους Κέλτες, Πέρσες, Σκύθες, Ίβηρες και Καρχηδονίους. O Πολύβιος έγραψε για το νηφάλιο και ευγενικό χαρακτήρα του Κότυ σε αντίθεση με τους περισσότερους Θράκες. O Τάκιτος στα Χρονικά του γράφει για αυτούς ότι είναι άγριοι, θηριώδεις και ανυπόμονοι, ανυπάκουοι ακόμη και στους δικούς τους βασιλιάδες. Ο Πολύαινος και ο Στράβων γράφουν πώς οι Θράκες με απάτη παραβίαζαν τις συνθήκες ανακωχής. Oι Θράκες χτυπούσαν ο ένας τα όπλα του άλλου πριν τη μάχη, με το Θρακικό τρόπο, όπως πιστοποιεί ο Πολύαινος. Ο Διήγυλις θεωρείτο ένας από τους πιο αιμοδιψείς οπλαρχηγούς από το Διόδωρο Σικελιώτη. Μία αθηναϊκή ομάδα έκνομων νέων πήρε το όνομά της από τους Τριβαλλούς (Θρακική φυλή). Σύμφωνα με αρχαίες ρωμαϊκές πηγές οι Δίοι (Θρακική φυλή) ήταν υπεύθυνοι για τις χειρότερες θηριωδίες του Πελοποννησιακού Πολέμου, σκοτώνοντας οτιδήποτε ζωντανό, μέχρι παιδιά και σκυλιά στην Τανάγρα και τη Μυκάλη. Οι Θράκες παλούκωναν τα κεφάλια των Ρωμαίων στα ακόντια και στις ρομφαίες τους, όπως στη μάχη του Καλλίνικου το 171 π.Χ. Ο Ηρόδοτος γράφει ότι πουλούν τα παιδιά τους και αφήνουν τις κόρες τους να συναναστρέφονται με όποιους άντρες τους αρέσει.

Θρησκεία

Μία σημαντική λατρεία που μαρτυρείται από τη Θράκη μέχρι τη Μοισία και τη Μικρά Σκυθία είναι εκείνη του «Θρακικού ιππέα», γνωστού επίσης ως «Θρακικού Ήρωα», στην Οδησσό (Βάρνα) με το όνομα Ήρωας Καράμπαζμος, θεού του κάτω κόσμου, που απεικονίζεται σε ταφικά αγάλματα ως ιππέας που σκοτώνει με ακόντιο ένα θηρίο. Μερικοί θεωρούν ότι ο Ελληνικός θεός Διόνυσος προήλθε από το Θρακικό θεό Σαβάζιο.

Σωματική εμφάνιση

Μερικοί τάφοι ή επιτύμβιες στήλες έχουν χαραγμένο επάνω τους το όνομα «Ρούφους», που σημαίνει «κοκκινομάλης» - σύνηθες όνομα που δινόταν σε ανθρώπους με κόκκινα μαλλιά. Tα αρχαία Ελληνικά έργα τέχνης συχνά απεικονίζουν τους Θράκες ως κοκκινομάλληδες. Ο Ρήσος της Θράκης, μυθικός βασιλιάς των Θρακών, πήρε το όνομά του από τα κόκκινα μαλλιά του και απεικονίζεται σε Ελληνικά αγγεία με κόκκινα μαλλιά και γενειάδα. Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς επίσης περιέγραφαν τους Θράκες ως κοκκινομάλληδες. Ένα απόσπασμα από τον Έλληνα ποιητή Ξενοφάνη περιγράφει τους Θράκες ως γαλανομάτηδες και κοκκινομάλληδες: «...Oι άνθρωποι φτιάχνουν τους θεούς σύμφωνα με τη δικά τους εικόνα, εκείνοι των Αιθιόπων είναι μαύροι και με κοντή μύτη, εκείνοι των Θρακών έχουν μπλε μάτια και κόκκινα μαλλιά.» Ο Βακχυλίδης περιέγραφε το Θησέα ότι φορούσε καπέλο με κόκκινες τρίχες, που οι κλασικιστές πίστευαν ότι ήταν Θρακικής προέλευσης. Άλλοι αρχαίοι συγγραφείς που περιέγραφαν ως κόκκινα τα μαλλιά των Θρακών ήταν ο Εκαταίος ο Μιλήσιος, ο Γαληνός, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς και ο Φιρμίκος Ματέρνος. Εντούτοις ακαδημαϊκές μελέτες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι Θράκες είχαν φυσικά χαρακτηριστικά τυπικά των Ευρωπαίων της Μεσογείου. Σύμφωνα με τον Δρα Μπεθ Κόεν οι Θράκες είχαν «το ίδιο σκούρο δέρμα και τα ίδια χαρακτηριστικά προσώπου με τους Αρχαίους Έλληνες». Πρόσφατες γενετικές αναλύσεις που συγκρίνουν δείγματα DNA απολιθωμένου υλικού αρχαίων Θρακών από τη νοτιοανατολική Ρουμανία με άτομα σύγχρονων εθνικοτήτων τοποθετούν Ιταλούς, Αλβανούς και Έλληνες σε στενότερη γενετική συγγένεια με τους Θράκες, από ότι οι Ρουμάνοι και οι Βούλγαροι. Αφ' ετέρου ο Δρ Άρης Πουλιανός αναφέρει ότι οι Θράκες, όπως και οι σύγχρονοι Βούλγαροι, ανήκουν κυρίως στον Αιγαιακό ανθρωπολογικό τύπο.

Εξαφάνιση

Oι αρχαίες γλώσσες των λαών αυτών είχαν ήδη εξαλειφθεί και η πολιτιστική τους επιρροή είχε μειωθεί πολύ λόγω των επανειλημμένων βαρβαρικών εισβολών στα Βαλκάνια Κελτών, Ούννων, Γότθων και Σαρματών, παράλληλα με τον εξελληνισμό, τον εκρωμαϊσμό και αργότερα τον εκσλαβισμό. Μετά την υποταγή τους στο Μέγα Αλέξανδρο και στη συνέχεια στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία οι περισσότεροι Θράκες τελικά εξελληνίστηκαν (στην επαρχία της Θράκης) ή εκρωμαΐσθηκαν (στη Μοισία και στη Δακία). Τον 6ο αιώνα μερικοί Θρακορωμαίοι και εξελληνισμένοι Θράκες (δηλ. Βυζαντινοί) νότια του Δούναβη ήρθαν σε επαφή με τους Σλάβους εισβολείς και τελικά αργότερα εκσλαβίστηκαν. Μία από τις τρεις κύριες προγονικές ομάδες των σύγχρονων Βουλγάρων είναι οι Θράκες.

Διάσημα πρόσωπα

Ακολουθεί κατάλογος μερικών σημαντικών Θρακών ή ατόμων εν μέρει Θρακικής καταγωγής.

• Μήτοκος Α΄, βασιλιάς των Θρακών.
• Τήρης Α΄, που ένωσε τις φυλές.
• Σιτάλκης, βασιλιάς του Θρακικού κράτους των Οδρυσών. Σύμμαχος των Αθηναίων κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.
• Σπάρτακος, δούλος της Ρώμης, που ηγήθηκε μιας μεγάλης εξέγερσης δούλων στη Νότια Ιταλία το 73 - 71 π.Χ. Πριν ηττηθεί, ο στρατός του από αποδράσαντες μονομάχους και δούλους νίκησε πολλές Ρωμαϊκές λεγεώνες στον πόλεμο που φέρει το όνομά του.
• Βυρεβίστας, βασιλιάς της Δακίας.
• Oρφέας, μυθική μορφή που περιγράφεται ως επικεφαλής των ποιητών και των μουσικών, βασιλιάς της Θρακικής φυλής των Κικόνων.
• Μαξιμίνος Θραξ, Ρωμαίος Αυτοκράτορας από το 235 ως το 238.
• Ιουστίνος Α΄, Βυζαντινός Αυτοκράτορας και ιδρυτής της Δυναστείας του Ιουστινιανού.
• Ιουστινιανός ο Μέγας, Βυζαντινός Αυτοκράτορας.
• Bελισάριος, Βυζαντινός στρατηγός, υποτιθέμενης Ελληνικής ή Θρακικής καταγωγής.
• Λέων Α΄ ο Θραξ, Βυζαντινός αυτοκράτορας από το 457 ως το 474.

Αρχαιολογία

Ο κλάδος της επιστήμης που μελετά τους αρχαίους Θράκες και τη Θράκη λέγεται Θρακολογία. Η αρχαιολογική έρευνα του Θρακικού πολιτισμού άρχισε τον 20ο αιώνα και ιδιαίτερα μετά το Β΄Παγκόσμιο πόλεμο, κυρίως στην περιοχή της Νότιας Βουλγαρίας. Αποτέλεσμα των εντατικών ανασκαφικών εργασιών τις δεκαετίες των 1960 και 1970 ήταν η ανακάλυψη πολλών Θρακικών τάφων και ιερών. Σημαντικότερα ανάμεσά τους είναι οι τύμβοι στο Σβεστάρι και το Καζανλάκ, το Τατούλ, η Σευθόπολις, το Περπέρικον, ο Τάφος του Αλεξάντροβο, η Σαρμιζεγκέτουσα στη Ρουμανία, κλπ. Επίσης ανασκάφηκε μεγάλος αριθμός περίτεχνα φιλοτεχνημένων χρυσών και ασημένιων θησαυρών από τον 5ο και 4ο αιώνα π.Χ. Τις επόμενες δεκαετίες αυτά εκτέθηκαν σε μουσεία σε όλο τον κόσμο, αποκτώντας δημοτικότητα και γενόμενα έμβλημα του αρχαίου Θρακικού πολιτισμού. Μετά το 2000 ο Βούλγαρος αρχαιολόγος Γκεόργκι Κίτοφ έχει κάνει ανακαλύψεις στην Κεντρική Βουλγαρία που συνοψίστηκαν ως "Η Κοιλάδα των Θρακών Βασιλέων". Η κατοικία των Οδρυσών βασιλιάδων βρέθηκε στο Στάροσελ στα όρη Σρέντνα Γκόρα.

Δείτε επίσης

• Θράκη

Πηγές

• Παγκόσμια Ιστορία, τόμος 1. Εκδοτική Αθηνών. Αθήνα 1990. ISBN 9789602131275.
• Γ. Λεκάκη "Για πρώτη φορά παγκοσμίως ανάγνωση μοναδικού κειμένου στην - σαφώς ελληνική - γλώσσα των Θρακών του 5ου π. Χ. αι. Κείμενο χαραγμένο στο χρυσό «δακτυλίδι του Εζέροβο». Από τον καθηγητή Χαράλαμπο Σπυρίδη, στην εφημ. "Χρόνος" Κομοτηνής, 2.04.2014