Ευστάθιος Δαφνομήλης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
| Γραμμή 8: | Γραμμή 8: | ||
Η σύλληψη του Ιβάτζη έδωσε ένα τέλος στη διαμάχη μεταξύ Βυζαντίου και Βουλγαρία,<ref>{{harvnb|Holmes|2005|pp=110–111}}.</ref><ref>{{harvnb|Stephenson|2003|p=35}}.</ref> και σύμφωνα με το Βυζαντινολόγο Πολ Στίβενσον, εξασφάλισε για τον Δαφνομήλη, μαζί με το [[Νικηφόρος Ουρανός|Νικηφόρο Ουρανό]] και τον [[Νικηφόρος Ξιφίας|Νικηφόρο Ξιφία]], τη φήμη κάποιων από του πιο γνωστούς και επιτυχημένους στρατηγούς στους Βουλγαρικούς πολέμους του Βασιλείου Β΄.<ref>{{harvnb|Stephenson|2003|pp=122–123}}.</ref> |
Η σύλληψη του Ιβάτζη έδωσε ένα τέλος στη διαμάχη μεταξύ Βυζαντίου και Βουλγαρία,<ref>{{harvnb|Holmes|2005|pp=110–111}}.</ref><ref>{{harvnb|Stephenson|2003|p=35}}.</ref> και σύμφωνα με το Βυζαντινολόγο Πολ Στίβενσον, εξασφάλισε για τον Δαφνομήλη, μαζί με το [[Νικηφόρος Ουρανός|Νικηφόρο Ουρανό]] και τον [[Νικηφόρος Ξιφίας|Νικηφόρο Ξιφία]], τη φήμη κάποιων από του πιο γνωστούς και επιτυχημένους στρατηγούς στους Βουλγαρικούς πολέμους του Βασιλείου Β΄.<ref>{{harvnb|Stephenson|2003|pp=122–123}}.</ref> |
||
Μετά τον άθλο του, ο Δαφνομήλης διορίστηκε ''στρατηγός'' στο ''[[Θέμα (Βυζάντιο)|Θέμα]]'' του [[Θέμα Δυρραχίου|Δυρραχίου]] από τον ευγνώμωνα αυτοκράτορα, και όλο τον κινητό πλούτο του Ιβάτζη ως ανταμοιβή.<ref name="PmbZ3">{{harvnb|PmbZ|loc=Eustathios Daphnomeles (#21864)}}.</ref> Το 1029, ωστόσο, κατηγορήθηκε για συνωμοσία με άλλους εξέχοντες διοικητές των [[Βαλκάνια|Βαλκανίων]] για την ανατροπή του Αυτοκράτορα [[Ρωμανός Γ΄ Αργυρός|Ρωμανού Γ' Αργυρού]] (βασ. 1028-34) υπέρ του ''[[Δουξ|δούκα]]'' [[Κωνσταντίνος Διογένης|Κωνσταντίνου Διογένη]]. Οι κατηγορούμενοι ανακλήθηκαν στην [[Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη|Κωνσταντινούπολη]], ξυλοκοπήθηκαν, παρέλασαν στην [[Μέση οδός|''Μέση οδό'']], και εξορίστηκαν. Τίποτε άλλο δεν είναι γνωστό για εκείνον.<ref name="PmbZ4">{{harvnb|PmbZ|loc=Eustathios Daphnomeles (#21864)}}.</ref><ref>{{harvnb|Wortley|2010|p=356}}.</ref> |
Μετά τον άθλο του, ο Δαφνομήλης διορίστηκε ''στρατηγός'' στο ''[[Θέμα (Βυζάντιο)|Θέμα]]'' του [[Θέμα Δυρραχίου|Δυρραχίου]] από τον ευγνώμωνα αυτοκράτορα, και όλο τον κινητό πλούτο του Ιβάτζη ως ανταμοιβή.<ref name="PmbZ3">{{harvnb|PmbZ|loc=Eustathios Daphnomeles (#21864)}}.</ref> Το 1029, ωστόσο, κατηγορήθηκε για συνωμοσία με άλλους εξέχοντες διοικητές των [[Βαλκάνια|Βαλκανίων]] για την ανατροπή του Αυτοκράτορα [[Ρωμανός Γ΄ Αργυρός|Ρωμανού Γ' Αργυρού]] (βασ. 1028-34) υπέρ του ''[[Δουξ|δούκα]]'' [[Κωνσταντίνος Διογένης, στρατηγός|Κωνσταντίνου Διογένη]]. Οι κατηγορούμενοι ανακλήθηκαν στην [[Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη|Κωνσταντινούπολη]], ξυλοκοπήθηκαν, παρέλασαν στην [[Μέση οδός|''Μέση οδό'']], και εξορίστηκαν. Τίποτε άλλο δεν είναι γνωστό για εκείνον.<ref name="PmbZ4">{{harvnb|PmbZ|loc=Eustathios Daphnomeles (#21864)}}.</ref><ref>{{harvnb|Wortley|2010|p=356}}.</ref> |
||
== Παραπομπές == |
== Παραπομπές == |
||
Έκδοση από την 20:52, 4 Μαΐου 2018
| Ευστάθιος Δαφνομήλης | |
|---|---|
| Γέννηση | 10ος αιώνας |
| Θάνατος | μετά το 1029 |
| Χώρα | Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Διοικήσεις | στρατηγός διάφορων Βυζαντινών θεμάτων |
| δεδομένα () | |
Ο Ευστάθιος Δαφνομήλης (fl. αρχές του 11ου αιώνα) ήταν Βυζαντινός στρατηγός και πατρίκιος, που διακρίθηκε στη Βυζαντινή κατάκτηση της Βουλγαρίας. Κατατάσσεται ως ένας από τα πιο γνωστούς και επιτυχημένους στρατηγούς στον τριακονταετή πόλεμο μεταξύ του Αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄ (βασ. 976-1025) και του Σαμουήλ της Βουλγαρίας (βασ. 997-1014), ώστε να τερματιστεί η μακροχρόνια διαμάχη με την τύφλωση και τη σύλληψη του τελευταίου Βούλγαρου ηγέτη, Ιβάτζη, το 1018.
Βιογραφία
Η κύρια πηγή που περιγράφει τη ζωή του Δαφνομήλη, και μάλιστα τη βουλγαρικές εκστρατείες (986-1018) του Αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄, είναι από τα τέλη του 11ου αιώνα Σύνοψη Ιστοριών του Ιωάννη Σκυλίτζη, του οποίου η χρονολόγηση είναι συχνά προβληματική, για να το ανακατασκευαστεί. Ο Δαφνομήλης προερχόταν από την έγγεια αριστοκρατία της Μικράς Ασίας, που για αιώνες αποτελούσε Βυζαντινή στρατιωτική ελίτ. Η παραδοσιακή ιστοριογραφία τοποθετεί την πρώτη του εμφάνιση περίπου στο 1005, όταν το Αδριατικό λιμάνι της πόλης της Δυρραχίου λέγεται ότι είχε παραδοθεί από τον Ιωάννη Χρυσήλιο, ένα τοπικό μεγιστάνα, στους Βυζαντινούς. Ο Δαφνομήλης, επικεφαλής ενός στόλου, πήρε την κατοχή της πόλης. Με δεδομένη την ασαφή χρονολογικά αφήγηση του Σκυλίτζη, ωστόσο, είναι πιθανό ότι αυτό το επεισόδιο αντανακλά το μετέπειτα διορισμό του (μετά το 1018), ως στρατηγού (στρατιωτικός διοικητής) της πόλης.[1]
.png)
Ο Δαφνομήλης συμμετείχε στις μετέπειτα συγκρούσεις εναντίον του Τσάρου Σαμουήλ, αλλά το μεγαλύτερό του κατόρθωμα ήταν η σύλληψη του Βούλγαρου ηγέτη Ιβάτζη το 1018, για την οποία του έχει δοθεί εξέχουσα θέση στο έργο του Σκυλίτζη.[2] Μετά την ήττα στη Μάχη του Κλειδίου το 1015, βουλγαρική αντίσταση άρχισε να καταρρέει. Από το 1018, οι περισσότεροι Βούλγαροι διοικητές είχαν παραδοθεί, και μόνο ο Ιβάτζης, που είχε υποχωρήσει με τους οπαδούς του στο βασιλικό κτήμα της Πρόνιστας στο Βροχωτό, ορεινή και δυνατή αμυντικά θέση, συνέχισε να αντιστέκεται.[3] Απέρριψε τόσο δωροδοκίες όσο και απειλές από τους Βυζαντινούς, και για 55 μέρες, ο Βυζαντινός στρατός υπό τον Αυτοκράτορα Βασίλειο Β΄ παρέμεινε στρατοπεδευμένος στη Δεάβολη σε κοντινή απόσταση, περιμένοντας την παράδοσή του. Σε αυτό το σημείο, και καθώς ντόπια πλήθη συγκεντρώθηκαν στο παλάτι του Ιβάτζη για την εορτή της Κοιμήσεως, ο Δαφνομήλς, τώρα στρατηγός της κοντινής Αχρίδας, με δική του πρωτοβουλία, αποφάσισε να τελειώσει το αδιέξοδο. Με μόνο δύο συνοδούς, ανέβηκε το δρόμο για το κτήμα, και συστήθηκε ο ίδιος στον Ιβάτζη. Ο Ιβάτζης, πιστεύοντας ότι ο Δαφνομήλης δεν θα είχε έρθει μόνος του, εκτός και αν είχε την πρόθεση να δημιουργήσει μια συμμαχία κατά του Βασιλείου, αποχώρησε με τον στρατηγό σε ένα απομονωμένο δασικό ξέφωτο στους κήπους, για μια ιδιωτική συζήτηση. Εκεί, ο Δαφνομήλης και οι δύο κρυφού συνεργάτες του αιφνιδίασαν το Βούλγαρο στρατηγό, τον τύφλωσαν και τον μετέφεραν στον πάνω όροφο του παλατιού, μέσα από το συγκεντρωμένο πλήθος που ήταν ανίκανο να αντιδράσει. Όταν οι Βούλγαροι ανακτήθηκαν, συγκεντρώθηκαν κάτω από το κτίριο φωνάζοντας για εκδίκηση. Ο Δαφνομήλης, ωστόσο, τους μίλησε και κατάφερε να τους πείσει για το μάταιο της περαιτέρω αντίστασης, και να καταθέσουν τα όπλα τους και να ζητήσουν χάρη από τον αυτοκράτορα.[4][5]
Η σύλληψη του Ιβάτζη έδωσε ένα τέλος στη διαμάχη μεταξύ Βυζαντίου και Βουλγαρία,[6][7] και σύμφωνα με το Βυζαντινολόγο Πολ Στίβενσον, εξασφάλισε για τον Δαφνομήλη, μαζί με το Νικηφόρο Ουρανό και τον Νικηφόρο Ξιφία, τη φήμη κάποιων από του πιο γνωστούς και επιτυχημένους στρατηγούς στους Βουλγαρικούς πολέμους του Βασιλείου Β΄.[8]
Μετά τον άθλο του, ο Δαφνομήλης διορίστηκε στρατηγός στο Θέμα του Δυρραχίου από τον ευγνώμωνα αυτοκράτορα, και όλο τον κινητό πλούτο του Ιβάτζη ως ανταμοιβή.[9] Το 1029, ωστόσο, κατηγορήθηκε για συνωμοσία με άλλους εξέχοντες διοικητές των Βαλκανίων για την ανατροπή του Αυτοκράτορα Ρωμανού Γ' Αργυρού (βασ. 1028-34) υπέρ του δούκα Κωνσταντίνου Διογένη. Οι κατηγορούμενοι ανακλήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, ξυλοκοπήθηκαν, παρέλασαν στην Μέση οδό, και εξορίστηκαν. Τίποτε άλλο δεν είναι γνωστό για εκείνον.[10][11]
Παραπομπές
- ↑ Holmes 2005, σελίδες 104–105, 497–498.
- ↑ Holmes 2005, σελίδες 99, 153–154.
- ↑ Holmes 2005, σελ. 228.
- ↑ Holmes 2005, σελ. 229.
- ↑ PmbZ, Eustathios Daphnomeles (#21864).
- ↑ Holmes 2005, σελίδες 110–111.
- ↑ Stephenson 2003, σελ. 35.
- ↑ Stephenson 2003, σελίδες 122–123.
- ↑ PmbZ, Eustathios Daphnomeles (#21864).
- ↑ PmbZ, Eustathios Daphnomeles (#21864).
- ↑ Wortley 2010, σελ. 356.
Πηγές
- Holmes, Catherine (2005). Basil II and the Governance of Empire (976–1025). Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-927968-5.
- Lilie, Ralph-Johannes; Ludwig, Claudia; Pratsch, Thomas; Zielke, Beate (2013). Prosopographie der mittelbyzantinischen Zeit Online. Berlin-Brandenburgische Akademie der Wissenschaften. Nach Vorarbeiten F. Winkelmanns erstellt. Berlin and Boston: De Gruyter.
- Stephenson, Paul (2003). The Legend of Basil the Bulgar-Slayer. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-81530-7.
- Wortley, John, επιμ. (2010). John Skylitzes: A Synopsis of Byzantine History, 811-1057. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-76705-7.