Οσίν του Λαμπρόν

Ο Οσίν, αρμεν. Օշին, αγγλ. Oshin (άκμασε το β΄ ήμισυ του 11ου αι.) από τον Οίκο των Χετουμιδών ήταν ένας Αρμένιος ναχαράρ (υπουργός). Οι πηγές αναφέρουν, ότι ήταν κύριος ενός φρουρίου κοντά στην πόλη Γκάντζα (νυν Αζερμπαϊτζάν), ο οποίος μετανάστευσε στις αρχές της δεκαετίας του 1070 στην Κιλικία και ίδρυσε Οίκο. Από το όνομα του πατέρα του ο Οίκος ονομάστηκε των Χετουμιδών και κυβέρνησε το βασίλειο της Μικράς Αρμενίας (Κιλικίας) κατά τον 12ο και 13ο αι., διαδεχόμενος τον Οίκο των Ρουπενιδών.

Βιογραφία

Ήταν γιος του Χετούμ Α΄ (απεβ. 1071). Κατά τον Κύριλ Τουμάνοφ, ο Οσίν ήταν μέλος της φυλής των Παχλαβουνί. Βλέποντας ότι ούτε οι Ρωμαίοι, δεν μπορούσαν να τον προστατεύσουν από την προέλαση των Σελτζούκων, διέφυγε από το φρούριό του, που ήταν κοντά στη Γκάντζα και πήγε δυτικά το 1072, στην Κιλικία. Ο χρονικογράφος του 12ου αι. Σαμουήλ του Άνι γράφει για την αναχώρηση του Οσίν από την πατρώα γη: "με τον αδελφό του Χαλγκάμ, τη σύζυγό του και άλλους ευγενείς, φέροντας τον πλούτο και το δάκτυλο του αποστόλου Πέτρου, έφθασε στην Κιλικία και κατέλαβε από τους Μουσουλμάνους το φρούριο του Λαμπρόν, στους πρόποδες των ορέων του Ταύρου, κοντά στην Ταρσό". Ο συγγενής του Αμπουλγκαρίμπ Αστρουνί κυβερνούσε την Ταρσό και τη Μοψουεστία στο όνομα του Αλεξίου Α΄ Κομνηνού Αυτοκράτορα των Ρωμαίων· του παραχώρησε δύο φρούρια στη δυτική Κιλικία, το Λαμπρόν και το Μπαρμπαρόν στην Ταρσό, πλησίον των Κιλικίων Πυλών (περάσματος του Ταύρου).

Αν και ο Σαμουήλ του Άνι αναφέρει ότι "κατέλαβε το Λαμρόν από τους Μουσουλμάνους¨, άλλοι Αρμένιοι συγγραφείς, εγγύτερα στους Χετουμίδες, αναφέρουν ότι "ο Οσίν ήταν απλά ένας πιστός υπαρχηγός του Αμπουλγκαρίμπ, ο οποίος μετά τού παραχώρησε το κάστρο τού Λαμπρόν". Ο Ματθαίος της Έδεσσας και ο Σαμπάντ ο κοντόσταυλος αναφέρουν τον Οσίν μόνο περιστασιακά. Ο Αυτοκράτορας δεν είχε αντίρρηση να βλέπει Αρμενίους να γίνονται ανάχωμα μεταξύ αυτού και των Σελτζούκων και επικύρωσε τον Οσίν μαζί με δύο άλλους Αρμενίους ηγέτες που είχαν εγκατασταθεί στον Ταύρο, τους Ρουπέν Α΄ και Γκογκ Βασίλ, στις θέσεις τους τιμώντας τους με τον τίτλο του σεβαστού.

Τον Οσίν οι ιστορικοί τον ταυτίζουν με τον Μιχαήλ Ασπιέτη στρατηγό που τη δράση του αναφέρει η Άννα Κομνηνή στην Αλεξιάδα ή με τον Ουρσίνο που αναφέρει ο Ραλφ του Καέν στο Πράξεις του Τανκρέδου και ο Αλβέρτος του Αιξ. Ο ιστορικός Ιωσήφ Λωράν θεωρεί ότι οι Οσίν, Ασπιέτης και Ουρσίνος είναι τρία διαφορετικά πρόσωπα· όμως ο Κρίστοφερ Μάσεβιτ βρίσκει τους δεσμούς τού Οσίν με τον Ουρσίνο πειστικούς. Το 1097 ο Βαλδουίνος Α΄ της Ιερουσαλήμ (του Οίκου της Φλάνδρας) πήρε την Ταρσό από τον Τανκρέδο πρίγκιπα της Γαλιλαίας, που πρόσφατα είχε καταλάβει την πόλη· τότε ο Οσίν/Ουρσίνος έστειλε πρέσβεις στον Τανκρέδο, συμβουλεύοντάς τον να επιτεθεί στα Μάμιστρα. Όταν οι σταυροφόροι προωθήθηκαν στην Αντιόχεια, ο Οσίν τους παρείχε προμήθειες, προτρέποντάς τους να αφήσουν την Κιλικία.

Οικογένεια

Νυμφεύτηκε μία κόρη του Αμπούλ Γκαρίμπ πρίγκιπα Αρσρουνί, κυβερνήτη της Ταρσού και είχε τέκνο:

• Χετούμ Β΄ απεβ. 1143, κύριος του Λαμπρόν. Απόγονοί του ήταν οι:
  • Οσίν Β΄ 1125-1170, κύριος του Λαμπρόν.
    • Χετούμ Γ΄ 1151-1218, κύριος του Λαμπρόν.
      • Κωνσταντίνος 1180-1250, κύριος του Λαμπρόν.
        • Χετούμ 1220-1250.
  • Σμπατ/Σεμπάντ απεβ. 1153, κύριος του Μπαρμπαρόν.
    • Βασάκ απεβ. 1199, κύριος του Μπαρμπαρόν.
      • Κωνσταντίνος 1180-1263, κύριος του Μπαρμπαρόν & Κόρυκος.

Πηγές

• Kurkjian, Vahan (1958). A History of Armenia. New York: Armenian General Benevolent Fund. ASIN B000BQMKSI.
• M. Setton, Kenneth; Robert Lee Wolff; Harry W. Hazard (1969). "XVIII: The Kingdom of Cilician Armenia". The later Crusades, 1189-1311 (A History of the Crusades, volume, II). Madison, Wisconsin: University of Wisconsin Press. p. 896. ISBN 0-299-04844-6.
• Macevitt, Christopher (2007). "Chapter 2: Close Encounters of the Ambiguous Kind: When Crusaders and Locals Meet". The Crusades and the Christian World of the East. University of Pennsylvania Press. p. 272. ISBN 0-8122-4050-2.
• Komnene (Comnena), Anna; Edgar Robert Ashton Sewter (2004). "Book 12 : Domestic conflicts, Norman preparations for the 2nd invasion (1105-1107)". The Alexiad of Anna Comnena translated by Edgar Robert Ashton Sewter. Penguin Classics. p. 560. ISBN 0-14-044958-2.

Οίκος των Χετουμιδών