Λάμδα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
JSion (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
{{Α-Ω|letter=Lambda uc lc|image=Lamda letter, Mega Etymologikon, 1499.svg|caption=Καλλιτεχνική γραφή<br/>[[Μέγα Ετυμολογικόν]], 1499}} |
|||
{{Α-Ω|letter=Lambda uc lc}} |
|||
Το γράμμα '''λάμδα''' (επίσης '''λάμβδα''' και '''λάβδα''') (κεφαλαίο '''Λ''', πεζό '''λ''') είναι το ενδέκατο γράμμα του [[Ελληνικό αλφάβητο|ελληνικού αλφαβήτου]]. Στα νέα και τα αρχαιά ελληνικά συμβολίζει το πλάγιο φατνιακό [[Πλάγιο φατνιακό προσεγγιστικό σύμφωνο|/l/]] που πραγματώνεται είτε με τον παρόμοιο φθόγγο [l] είτε, στην περίπτωση των νέων ελληνικών, ως ουρανικός [[Πλάγιο ουρανικό προσεγγιστικό σύμφωνο|[ʎ]]] σε περιπτώσεις ουρανικοποίησης (π.χ. ή'''λι'''ος).<ref>Μποτίνης, Α. (2011): ''Φωνητική της ελληνικής''. ISEL. σελ. 111.</ref> Σε πολλές ελληνικές διαλέκτους και λαλιές ο ουρανικός φθόγγος εμφανίζεται στην επαφή του φωνήματος με το φωνήεν /i/. |
Το γράμμα '''λάμδα''' (επίσης '''λάμβδα''' και '''λάβδα''') (κεφαλαίο '''Λ''', πεζό '''λ''') είναι το ενδέκατο γράμμα του [[Ελληνικό αλφάβητο|ελληνικού αλφαβήτου]]. Στα νέα και τα αρχαιά ελληνικά συμβολίζει το πλάγιο φατνιακό [[Πλάγιο φατνιακό προσεγγιστικό σύμφωνο|/l/]] που πραγματώνεται είτε με τον παρόμοιο φθόγγο [l] είτε, στην περίπτωση των νέων ελληνικών, ως ουρανικός [[Πλάγιο ουρανικό προσεγγιστικό σύμφωνο|[ʎ]]] σε περιπτώσεις ουρανικοποίησης (π.χ. ή'''λι'''ος).<ref>Μποτίνης, Α. (2011): ''Φωνητική της ελληνικής''. ISEL. σελ. 111.</ref> Σε πολλές ελληνικές διαλέκτους και λαλιές ο ουρανικός φθόγγος εμφανίζεται στην επαφή του φωνήματος με το φωνήεν /i/. |
||
Έκδοση από την 02:32, 11 Μαρτίου 2018
Το γράμμα λάμδα (επίσης λάμβδα και λάβδα) (κεφαλαίο Λ, πεζό λ) είναι το ενδέκατο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου. Στα νέα και τα αρχαιά ελληνικά συμβολίζει το πλάγιο φατνιακό /l/ που πραγματώνεται είτε με τον παρόμοιο φθόγγο [l] είτε, στην περίπτωση των νέων ελληνικών, ως ουρανικός [ʎ] σε περιπτώσεις ουρανικοποίησης (π.χ. ήλιος).[1] Σε πολλές ελληνικές διαλέκτους και λαλιές ο ουρανικός φθόγγος εμφανίζεται στην επαφή του φωνήματος με το φωνήεν /i/.
Προήλθε από το φοινικικό γράμμα λάμεδ, που στα φοινικικά σήμαινε αλέτρι. Η αρχαϊκή του μορφή εμφάνιζε διάφορα αλλόγραφα με ορισμένα να πλησιάζουν το λατινικό <L> (του οποίου αποτέλεσαν και τη βάση) και άλλα να τείνουν προς τη μορφή του <Γ>.[2] Στο ελληνικό γράμμα βασίστηκε και το κυριλλικού <Л>.
Στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης έχει αριθμητική αξία λ´ = 30.
Χρήσεις
Το κεφαλαίο "Λ" είναι σύμβολο :
- Των Λακεδαιμονίων
- Της Κοσμολογικής σταθεράς
- του σωματίου Λ στη σωματιδιακή φυσική
Το πεζό "λ" χρησιμοποιείται για να συμβολίζει:
- το μήκος κύματος στην φυσική (αλλά και γενικότερα μήκη)
- τη σταθερά ραδιενεργούς διάσπασης
- ιδιοτιμές στην γραμμική άλγεβρα
- την αφαίρεση ή συνάρτηση στο λογισμό λάμδα
- την ανώνυμη συνάρτηση στη πληροφορική.
- τα λεπτά (του ευρώ και της ώρας)
