Γενοκτονία των Αρμενίων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
αποκατάσταση λήμματος - Αναίρεση έκδοσης 6797145 από τον Τζερόνυμο (Συζήτηση)
Γραμμή 96: Γραμμή 96:
[[Κατηγορία:Η Τουρκία κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο]]
[[Κατηγορία:Η Τουρκία κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο]]
[[Κατηγορία:Γενοκτονία των Αρμενίων]]
[[Κατηγορία:Γενοκτονία των Αρμενίων]]
[[Κατηγορία:Θηριωδίες εθνικιστών]]
[[Κατηγορία:Εθνοκάθαρση στην Ευρώπη]]
[[Κατηγορία:Εθνοκάθαρση στην Ασία]]
[[Κατηγορία:Εθνοκάθαρση στην Ασία]]

Έκδοση από την 17:36, 30 Δεκεμβρίου 2017

Γενοκτονία των Αρμενίων

Αρμένιοι άμαχοι, οδηγούμενοι από ένοπλους Οθωμανούς στρατιώτες, περνώντας μέσα από το Χαρπούτ (Kharpert), σε μια φυλακή στην κοντινή Μεζιρέχ (Mezireh) σημερινή Ελαζίκ (Elazig), Απρίλιος 1915
Περιοχή Οθωμανική Αυτοκρατορία
Περίοδος 1915
Θύματα Αρμένιοι άμαχοι πολίτες
Είδος επίθεσης Γενοκτονία - Μαζική εξόντωση
Θάνατοι 1,5 εκατομμύριο
Δράστες - Αυτουργοί Επιτροπή Ένωσης και Προόδου

Ως γενοκτονία των Αρμενίων (Αρμενικά: Հայոց Ցեղասպանություն) αναφέρονται τα γεγονότα εξόντωσης Αρμενίων πολιτών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Εντολές για εκκαθαρίσεις Αρμενίων είχαν δοθεί νωρίτερα από το Σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ (1894-96), ωστόσο η κύρια ευθύνη για τις πλέον εκτεταμένες σφαγές τους αποδίδεται στο κίνημα των Νεότουρκων (1908-18)[1]. Ως έναρξη της Αρμενικής Γενοκτονίας συμβολικά θεωρείται η 24η Απριλίου του 1915,[2] όταν η ηγεσία της Αρμενικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης φυλακίστηκε και εκατοντάδες Αρμένιοι της Πόλης απαγχονίστηκαν.Θεωρείται μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες.[3]

Τουρκικές πηγές αναφέρουν ότι ο αριθμός των νεκρών Αρμενίων ήταν από 600.000 ως 800.000, ενώ Δυτικές και Αρμενικές πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των σφαγιασθέντων στο 1.500.000[4].

Η Τουρκία αρνείται την ύπαρξη «γενοκτονίας» και ισχυρίζεται ότι δεν υπήρχε εξόντωση αλλά εκτοπισμός του Αρμενικού πληθυσμού[5]. Το επίσημο τουρκικό κράτος υποστηρίζει πως οι αρμένιοι αντάρτες υποστήριζαν τα ρώσικά στρατεύματα κατά την εισβολή τους στην Οθωμανική αυτοκρατορία.[6][7] Άλλοι αρνητές, υποστηρίζουν πως δεν υπάρχουν ενέργειες οι οποίες έχουν σκοπό την εξολόθρευση, άρα δεν είναι γενοκτονία[8] Σύμφωνα με τον Mustafa Akyol, η γενοκτονια (την αποκαλεί εθνοκάθαρση) συνέβει εξ αιτίας της κατάρρευσης της ανεκτικής Οθωμανικής αυτοκρατορίας και της ανάδυσης του εθνικισμού. [9]

Η Γενοκτονία των Αρμενίων πραγματοποιήθηκε παράλληλα και με τον ίδιο τρόπο με γενοκτονίες σε βάρος και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλ. των Ελλήνων και των Ασσυρίων (Νεστοριανών χριστιανών).[10]

Εκτός από τη δολοφονία ανθρώπων, η γενοκτονία περιλάμβανε και την απαγωγή γυναικών και παιδιών τα οποία εξισλαμίζονταν, άλλαζαν ονόματα και ενσωματώνονταν σε νοικοκυριά μουσουλμάνων (Τούρκων, Κούρδων, Αράβων κ.ά.) ως σύζυγοι ή σκλάβοι. Σύμφωνα με τα έθιμα των τοπικών φυλών, για να αποφεύγονται οι αποδράσεις, οι σκλάβοι μαρκάρονταν με τατουάζ στο πρόσωπο ή το λαιμό. Πόλεις όπως η Χαρπούτ (Δυτική Αρμενία) και η Μεζρέ (Αν. Τουρκία) είχαν γίνει κέντρα εμπορίας Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων σκλάβων. Εκεί "οι πλέον επιθυμητές γυναίκες, κυρίως αυτές από πλούσιες οικογένειες, ζητούνταν από τοπικούς μουσουλμάνους και ελέγχονταν από γιατρούς για αρρώστιες κτλ." Μετά το τέλος του Α' Παγκ. Πολέμου, στα εδάφη της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που κατέλαβαν οι σύμμαχοι απελευθερώθηκαν πάνω από 90.000 ορφανά Αρμενίων από την Τουρκία, τη Συρία, την Κύπρο, την Αίγυπτο, την Αρμενία και τη Γεωργία.[11]

Διεθνής αναγνώριση

Φωτογραφίες της Γενοκτονίας των Αρμενίων του 1915 στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα, ως μέρος εκστρατείας ενημέρωσης του κοινού (2016).

Οι χώρες που έχουν αναγνωρίσει επίσημα[12] την γενοκτονία των Αρμενίων είναι:

  1. Αργεντινή
  2. Βέλγιο
  3. Καναδάς
  4. Χιλή
  5. Κύπρος
  6. Ελλάδα
  7. Γαλλία
  8. Γερμανία
  9. Ιταλία
  10. Λιθουανία
  11. Λίβανος
  12. Ολλανδία (μαζί με των Ελλήνων και των Ασσυρίων)[13]
  13. Πολωνία
  14. Ρωσία
  15. Σλοβακία
  16. Σουηδία (μαζί με των Ελλήνων και των Ασσυρίων)[14]
  17. Ελβετία
  18. Ουρουγουάη
  19. Βατικανό
  20. Βενεζουέλα
  21. Αρμενία
  22. Αυστρία (μαζί με των Ελλήνων και των Ασσυρίων)[15]
  23. Βολιβία
  24. Τσεχία
  25. Συρία
  26. Ιράν

Τη Γενοκτονία των Αρμενίων έχουν αναγνωρίσει, επίσης, οι 48 από τις 50 πολιτείες των ΗΠΑ, τέσσερις περιοχές της Ισπανίας (Βασκωνία, Καταλονία, Βαλεαρίδες Νήσοι, Ναβάρα), η Σκωτία, η Ουαλία και η Βόρειος Ιρλανδία από τη Μεγάλη Βρετανία και δύο Πολιτείες της Αυστραλίας (Νέα Νότιος Ουαλία και Νότια Αυστραλία[16]). Στην αναγνώριση από τις Αυστραλιανές Πολιτείες, μαζί με τις γενοκτονίες των Ελλήνων και των Ασσυρίων, συνέβαλε και ο Ελληνο-αυστραλός μελετητής γενοκτονιών Παναγιώτης Διαμαντής.

Μαρτυρίες της εποχής

Ο Semen Ivanovic Aralov, πρώην στρατιωτικός, ήταν πρεσβευτής της Σοβιετικής Ένωσης στην Τουρκία από τον Ιανουάριο 1922 ως τον Απρίλιο 1923. Στο βιβλίο του «Απομνημονεύματα ενός σοβιετικού διπλωμάτη, 1922-1923» (1960) αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο η Σοβιετική Ένωση στήριξε πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά την Τουρκία μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία, καθώς και σε ορισμένα περιστατικά από τις βιαιότητες των Τούρκων κατά Αρμενίων και Ελλήνων:

«Τα τουρκικά στρατεύματα, τα οποία διοικούσε ο αντιδραστικός στρατηγός Κιαζίμ Καραμπεκίρ πασάς, προέβαιναν σε ομαδικές σφαγές Αρμενίων, ύστερα από προγραφές. Σφάχτηκαν περισσότερο από 69.000 άνθρωποι.»[17]

Δείτε επίσης

Για περαιτέρω διάβασμα

50, Supplemento (2014)[1]

Παραπομπές

  1. ↑ «Armenian massacres». Encyclopædia Britannica. 2009. Encyclopædia Britannica Online. 2009
  2. ↑ Council of Europe Parliamentary Assembly Resolution, 24 Απριλίου 1998
  3. ↑ Niall Ferguson, The War of the World: Twentieth-Century Conflict and the Descent of the West, New York: Penguin Press, 2006, 176-7
  4. ↑ «Cultural Cleansing: Who Remembers The Armenians». in Robert Bevan. The Destruction of Memory, Reaction Books, London. 2006, σσ. 25–60
  5. ↑ R. J. Rummel, The Holocaust in Comparative and Historical Perspective, A Journal Social Issues, 1 Απριλίου 1998 — τομ. 3, τευχ. 2
  6. ↑ «From Rep. of Turkey Ministry of Foreign Affairs». Republic of Turkey Ministry of Foreign Affairs. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2017. 
  7. ↑ «Q&A: Armenian genocide dispute» (στα αγγλικά). BBC News. 2016-06-02. http://www.bbc.com/news/world-europe-16352745. Ανακτήθηκε στις 2017-12-27. 
  8. ↑ Soysal, Mumtaz (1985). The Orly Trial, 19 February – 2 March 1985, Statement and Evidence Presented at the Trial. Ankara University, Faculty of Political Sciences. But the third element is the most important: there has to be "an intent of destroying", in part or in whole the said group. This key-description helps to differentiate between genocide and other forms of homicide, which are the consequences of other motives such as in the case of wars, uprisings etc. Homicide becomes genocide when the latent or apparent intention of physical destruction is directed at members of any one of the national, ethnic, racial or religious groups simply because they happen to be members of that group. The concept of numbers only becomes significant when it can be taken as a sign of such an intention against the group. That is why, as Sartre said in speaking of genocide on the occasion of the Russell Tribunal on the Vietnam War, that one must study the facts objectively in order to prove if this intention exists, even in an implicit manner. 
  9. ↑ Mustafa Akyol (2015-04-09). «What was behind the ethnic cleansing of Armenians?» (στα αγγλικά). Al-Monitor. https://www.al-monitor.com/pulse/originals/2015/04/turkey-was-the-ethnic-cleansing-of-armenians-islamic.html. Ανακτήθηκε στις 2017-12-27. 
  10. ↑ Schaller, Dominik J. and Zimmerer, Jürgen (2008) «Late Ottoman Genocides: The Dissolution of the Ottoman Empire and Young Turkish population and extermination policies.» Journal of Genocide Research, 10:1, σσ. 7–14.
  11. ↑ [https://epress.lib.uts.edu.au/system/files_force/GenocidePerspectivesIV_Tatz.pdf?download=1 Panayiotis Diamadis, Children and Genocide, στο Colin Tatzm(ed.) "Genocide Perspectives IV. Essays on Holocaust and Genocide", The Australian Institute for Holocaust & Genocide Studies, UTSePress, 2012, σ. 327.] Παραπέμπει και στο Κοινωνία των Εθνών, "The Rescue of Deported Women and Children".
  12. ↑ «Η γενοκτονία των Αρμενίων». Σαν Σήμερα .gr. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουνίου 2016. 
  13. ↑ Dutch Parliament Recognizes Greek, Assyrian and Armenian Genocide, Greek Europe Reporter
  14. ↑ "Motion 2008/09:U332 Genocide of Armenians, Assyrians/Syriacs/Chaldeans and Pontic Greeks in 1915", Sveriges Riksdag, The Swedish Parliament, Stockholm, 2 October 2008
  15. ↑ Austrian Parliament Recognizes Armenian, Assyrian, Greek Genocide, Assyrian International News Agency (AINA), 22-4-2015
  16. ↑ NSW parliament recognises Greek genocide, εφημ. "Νέος Κόσμος", Αυστραλία, 8 Μαΐου 2-13.
  17. ↑ Παπουλίδης Κ. Κωνσταντίνος, Ο Ελληνικός κόσμος στα Απομνημονεύματα του Σοβιετικού πρεσβευτή στην Τουρκία, S.I. Aralov (1922-1923). Βαλκανικά σύμμεικτα, έκδοση Ιδρύματος Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, 1998, τ. 10, σελ. 190.


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γενοκτονία_των_Αρμενίων&oldid=6802409"