Μετάβαση στο περιεχόμενο

Πάπας Γρηγόριος Α΄: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

μ
καμία σύνοψη επεξεργασίας
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Esslet (συζήτηση | συνεισφορές)
Αναίρεση έκδοσης 6626226 από τον 178.59.24.64 (Συζήτηση)
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 18:
 
== Η ζωή του ==
Ο Γρηγόριος, [[Πάπας]] από το [[590]] έως το [[604]], και ο τελευταίος των [[λατίνοι|λατίνων]] Πατέρων της [[Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία|Δυτικής Εκκλησίας]], γεννήθηκε στη [[Ρώμη]] γύρω στο έτος [[540]]. Ανήκε στην ευγενή χριστιανική οικογένεια της [[Ρώμη|Ρώμης]], τους Ανικίους<ref name=panoti>{{cite book|author=Αριστείδης Πανώτης|title=Το Συνοδικόν της εν Ελλάδι Εκκλησίας|volume=A|publisher=Εκδόσεις Σταμούλη|year=2008|pages=222|isbn=978-960-8116-17-7}}</ref>, και ο πατέρας του ήταν μέλος της ρωμαϊκής συγκλήτου. Η οικογένειά του είχε αναδείξει ήδη δύο [[Πάπας|Επισκόπους Ρώμης]]. Η μητέρα του, Σύλβια και δύο από τις αδελφές του πατέρα του αγιοποιήθηκαν από την [[Εκκλησία]]. Στα παιδικά και νεανικά του χρόνια έζησε τις οδυνηρές εμπειρίες των βαρβαρικών επιδρομών εναντίον της Ρώμης. Έλαβε πολύ καλή μόρφωση, σπούδασε νομικά<ref name=panoti/> και αρχικά ασχολήθηκε με τα κοινά. Το [[573]], σε ηλικία τριάντα τριών ετών, ο Γρηγόριος διορίστηκε Praefectus Urbi (έπαρχος της πόλης της [[Ρώμη|Ρώμης]]), μια θέση ιδιαίτερα σημαντική, αλλά παραιτήθηκε μέσα σε ένα έτος για να ακολουθήσει τη μοναστική ζωή. Ίδρυσε με τη μεγάλη περιουσία του επτά μοναστήρια, εκ των οποίων τα έξι βρίσκονταν στα οικογενειακά του κτήματα στη [[Σικελία]]. Ένα έβδομο, που αφιέρωσε στον [[Απόστολος Ανδρέας|Άγιο Ανδρέα]], δημιουργήθηκε στο Clivus Scauri της Ρώμη. Είναι πιθανό, τα μοναστήρια που ίδρυσε, να ακολουθούσαν το μοναστικό πρότυπο του οσίου Βενεδίκτου, αφού ο Γρηγόριος έτρεφε ιδιαίτερο θαυμασμό προς το μεγάλο διδάσκαλο του κοινόβιου μοναχισμού.
 
Στα [[578]] η φήμη του ήταν τέτοια που ο [[Πάπας Βενέδικτος Α΄]] (''Benedictus I'') τον διόρισε ως έναν από τους επτά Regionarii ([[διάκονος|διακόνους]]) της Ρώμης. Το επόμενο έτος απεστάλη από τον [[Πάπας Πελάγιος Β'|Πάπα Πελάγιο Β']] (''Pelagius ΙΙ'') Αποκρισάριος (''nuntius'') στην αυτοκρατορική αυλή της [[Κωνσταντινούπολη|Κωνσταντινούπολης]]<ref name=panoti/>. Παρέμεινε στην Πόλη μέχρι το έτος 586, όπου απόκτησε πλούσιες εμπειρίες, χωρίς όμως να μάθει την [[ελληνική γλώσσα]]. Το ενδιαφέρον για την πατρίδα του υπήρξε αμείωτο, αφού παρακαλούσε τον [[Μαυρίκιος (αυτοκράτορας)|αυτοκράτορα Μαυρίκιο]] (582-602) να αντιμετωπίσει τη λογγοβαρδική εισβολή στην [[Ιταλία]].
Ο Γρηγόριος, [[Πάπας]] από το [[590]] έως το [[604]], και ο τελευταίος των [[λατίνοι|λατίνων]] Πατέρων της [[Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία|Δυτικής Εκκλησίας]], γεννήθηκε στη [[Ρώμη]] γύρω στο έτος [[540]]. Ανήκε στην ευγενή χριστιανική οικογένεια της [[Ρώμη|Ρώμης]], τους Ανικίους, και ο πατέρας του ήταν μέλος της ρωμαϊκής συγκλήτου. Η οικογένειά του είχε αναδείξει ήδη δύο [[Πάπας|Επισκόπους Ρώμης]]. Η μητέρα του, Σύλβια και δύο από τις αδελφές του πατέρα του αγιοποιήθηκαν από την [[Εκκλησία]]. Στα παιδικά και νεανικά του χρόνια έζησε τις οδυνηρές εμπειρίες των βαρβαρικών επιδρομών εναντίον της Ρώμης. Έλαβε πολύ καλή μόρφωση και αρχικά ασχολήθηκε με τα κοινά. Το [[573]], σε ηλικία τριάντα τριών ετών, ο Γρηγόριος διορίστηκε Praefectus Urbi (έπαρχος της πόλης της [[Ρώμη|Ρώμης]]), μια θέση ιδιαίτερα σημαντική, αλλά παραιτήθηκε μέσα σε ένα έτος για να ακολουθήσει τη μοναστική ζωή. Ίδρυσε με τη μεγάλη περιουσία του επτά μοναστήρια, εκ των οποίων τα έξι βρίσκονταν στα οικογενειακά του κτήματα στη [[Σικελία]]. Ένα έβδομο, που αφιέρωσε στον [[Απόστολος Ανδρέας|Άγιο Ανδρέα]], δημιουργήθηκε στο Clivus Scauri της Ρώμη. Είναι πιθανό, τα μοναστήρια που ίδρυσε, να ακολουθούσαν το μοναστικό πρότυπο του οσίου Βενεδίκτου, αφού ο Γρηγόριος έτρεφε ιδιαίτερο θαυμασμό προς το μεγάλο διδάσκαλο του κοινόβιου μοναχισμού.
 
Στα [[578]] η φήμη του ήταν τέτοια που ο [[Πάπας Βενέδικτος Α΄]] (''Benedictus I'') τον διόρισε ως έναν από τους επτά Regionarii ([[διάκονος|διακόνους]]) της Ρώμης. Το επόμενο έτος απεστάλη από τον [[Πάπας Πελάγιος Β'|Πάπα Πελάγιο Β']] (''Pelagius ΙΙ'') Αποκρισάριος (''nuntius'') στην αυτοκρατορική αυλή της [[Κωνσταντινούπολη|Κωνσταντινούπολης]]. Παρέμεινε στην Πόλη μέχρι το έτος 586, όπου απόκτησε πλούσιες εμπειρίες, χωρίς όμως να μάθει την [[ελληνική γλώσσα]]. Το ενδιαφέρον για την πατρίδα του υπήρξε αμείωτο, αφού παρακαλούσε τον [[Μαυρίκιος (αυτοκράτορας)|αυτοκράτορα Μαυρίκιο]] (582-602) να αντιμετωπίσει τη λογγοβαρδική εισβολή στην [[Ιταλία]].
 
Μετά την επιστροφή του στη [[Ρώμη]] ο Γρηγόριος υπηρέτησε ως [[ηγούμενος]] στη [[Μοναστήρι (θρησκεία)|Μονή]] του [[Απόστολος Ανδρέας|Αγίου Ανδρέα]] για περίπου πέντε έτη και παράλληλα εργάστηκε ως σύμβουλος και γραμματέας του [[Πάπας Πελάγιος Β'|Πάπα Πελάγιου Β΄]]. Το [[590]] η ζωή του άλλαξε ριζικά όταν ο Πελάγιος πέθανε και ο ίδιος επελέγη ομόφωνα ως διάδοχός του. Ενθρονίστηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους.
 
== Το έργο του ==
 
Ο Γρηγόριος χαρακτηρίστηκε από τους ιστορικούς ως ο πρώτος πάπας του Μεσαίωνα. Η αρχιερατεία του υπήρξε πετυχημένη, αφού κατόρθωσε και κέρδισε το σεβασμό, την αποδοχή, αλλά και τη συμπάθεια όλων, ακόμα και των αντιπάλων του. Στα χρόνια που παρέμεινε στον παπικό θρόνο, ο [[δυτικός κόσμος]] ήταν σε αναταραχή. Η [[Ιταλία]] ερημωνόταν από τους [[Λομβαρδοί|Λομβαρδούς]] (ή Λογγοβάρδους), και αντιμέτωπος με αυτήν την μανία ο αυτοκρατορικός [[Έξαρχος]] στη [[Ραβένα]] αποδεικνυόταν ανίσχυρος. Κατά συνέπεια, δεδομένου ότι οι πολιτικές δυνάμεις ήταν ανίκανες να αναλάβουν την ασφάλεια των πολιτών τους, ο παπισμός, στο πρόσωπο του Γρηγορίου αναγκάστηκε να αναλάβει την ευθύνη για την ευημερία των ανθρώπων. Χρησιμοποιώντας τις δεξιότητες που είχε αποκτήσει όταν υπηρέτησε ως έπαρχος και πρεσβευτής, σύναψε συμφωνία στα [[598]] μεταξύ της [[Βατικανό|Αγίας Έδρας]] και του Λομβαρδού δούκα [[Σπολέτο]], σταματώντας την εισβολή και αποκαθιστώντας την ειρήνη και την ασφάλεια στη χώρα. Αναδιοργάνωσε επίσης τις απέραντες γαίες της [[Εκκλησία|εκκλησίας]], στην περιοχή που εκτείνεται από την [[Τοσκάνη]] μέχρι τη [[Σικελία]], εκεί που αργότερα θα ιδρύονταν τα [[Βατικανό|παπικά κράτη]]. [[Μοναχός]] ο ίδιος, ο πρώτος που εξελέγη [[Πάπας]], μεριμνά για τη διάδοση του [[μοναχισμός|μοναχισμού]]. Η αγγλοσαξωνική αποστολή του υπό την ηγεσία του Αγίου Αυγουστίνου του [[Καντέρμπουρυ]], θα οδηγήσει τελικά στη μεταστροφή της [[Μεγάλη Βρετανία|Αγγλίας]] στον Χριστιανισμό. Αγωνίστηκε για την ομόνοια των επισκόπων της [[Ιλλυρία|Ιλλυρίας]] και της βόρειας Ιταλίας από την ένταση που είχε δημιουργήσει η έριδα των Τριών Κεφαλαίων.
 
Γραμμή 33 ⟶ 31 :
Αντιμετώπισε τους [[Δονατιστές]] στη βόρεια [[Αφρική]] και έδειξε ουσιαστικό ενδιαφέρον για τον [[εκχριστιανισμός|εκχριστιανισμό]] των ειδωλολατρών [[Λογγοβάρδοι|Λογγοβάρδων]] και τη μεταστροφή άλλων από τον [[Αρειανισμός|Αρειανισμό]] στην [[Καθολική Εκκλησία]].
 
Ο Γρηγόριος αντέδρασε στον τίτλο ''Οικουμενικός'' που, κατόπιν Συνοδικής απόφασης, εισήγαγε ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως [[Πατριάρχης Ιωάννης Δ΄ Νηστευτής|Ιωάννης Δ΄ Νηστευτής]] (582-595). καιΘεώρησε τον τίτλο αυτό εσφαλμένη αξίωση που αντίκειται στο πνεύμα διακονίας που μετέφερε ο Χριστός στους Αποστόλους του<ref name=panoti2>{{cite book|author=Αριστείδης Πανώτης|title=Το Συνοδικόν της εν Ελλάδι Εκκλησίας|volume=A|publisher=Εκδόσεις Σταμούλη|year=2008|pages=223|isbn=978-960-8116-17-7}}</ref>. Έτσι, από αντίδραση υιοθέτησε για τον εαυτό του τον τίτλο ''servus servorum Dei'' (δούλος των δούλων του Θεού), τίτλο που φέρουν οι [[Πάπας|Πάπες της Ρώμης]] μέχρι σήμερα. Παρά το γεγονός αυτό, στα έργα του πρόβαλε το πρωτείο του Αποστόλου Πέτρου και της [[Βατικανό|Αγίας Έδρας]]: «''Petrus namque auctore Deo sanctae Ecclesiae principatum tenens…''», ''Liber Regulae Pastoralis II'', 6, 88-89.
 
Αγωνίστηκε για την εξάλειψη της σιμωνίας και την πνευματική εξύψωση κληρικών και λαϊκών. Αναδιοργάνωσε την εκκλησιαστική ζωή, εκλαΐκευσε τα δόγματα της πίστης, ώστε να είναι κατανοητά από τον απλό πιστό, και αναθεώρησε τη λατινική λειτουργία, εισάγοντας το '''[[γρηγοριανό μέλος]]''' και ιδρύοντας Σχολή ιεροψαλτών (Schola cantorum). Σημαντική ήταν και η συνεισφορά του στην ζωγραφική, καθώς υποστήριξε την άποψη πως η απεικόνιση θρησκευτικών επεισοδίων εντός των εκκλησιών ήταν πολύ χρήσιμη, καθώς μπορούσε να προσφέρει στους αναλφάβητους πιστούς τα ίδια αποτελέσματα με αυτά της ανάγνωσης των Γραφών από όσους ήξεραν να διαβάζουν. Η άποψη αυτή, από έναν άνθρωπο με τόσο ισχυρή εξουσία, αποτέλεσε ένα πολύ σημαντικό γεγονός στην ιστορία της Δυτικής τέχνης.
Γραμμή 74 ⟶ 72 :
 
== Βιβλιογραφία ==
 
Βιογράφος του Αγίου Γρηγορίου είναι ο Ιωάννης, διάκονος Ρώμης (έτος γέννησης άγνωστο, θάνατος πρό του 882 μ.Χ.). Ο Johannes, επονομαζόμενος Hymonides, ήταν γύρω στα μέσα του 9ου αιώνα μοναχός στο Monte Cassino, και αργότερα διάκονος της εκκλησίας της Ρώμης. Έχοντας καλή μόρφωση, συνδέθηκε στενά με τον Αναστάσιο, βιβλιοθηκάριο της Εκκλησίας της Ρώμης (θάνατος 879μ.Χ.), και κατά προτροπή του πάπα Ιωάννη VIII (872-82) συνέγραψε τον βίο του Αγίου Γρηγορίου, βασισμένος στα έργα του και σε αποσπάσματα επιστολών που είχαν διασωθεί στα παπικά αρχεία. Το έργο διαιρείται σε 4 τόμους: το Α' αφηγείται τη ζωή του Αγίου μέχρι την άνοδό του στον παπικό θρόνο. Το Β' το έργο του ως πάπα. Το Γ' την διδασκαλία του και το συγγραφικό του έργο. Το Δ' την πνευματική του εξέλιξη. Έκδοση Mabillon ("Acta SS. ord. S. Benedicti", I, 398-496; "Acta SS.", March, II, 137-211; P.L., LXXV, 50 sqq.).
 
Γραμμή 85 ⟶ 82 :
* M. Fiedrowicz, ''Das Kirchenverständnis Gregors des Grossen. Eine Untersuchung seiner exegetischen und homiletischen Werke'', Freiburg - Basel - Wien 1995.
* Φ. Σ. Ιωαννίδη, "Γρηγόριος Μέγας ο Διάλογος και Ιωάννης της Κλίμακος. Παράλληλες αναγνώσεις στη σκιαγράφηση του ποιμένα και του έργου του”, ''Επιστημονική Επετηρίδα Θεολογικής Σχολής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,Τμήμα Θεολογίας,Νέα Σειρά,Τιμητικό Αφιέρωμα στον Ομότιμο Καθηγητή Νικόλαο Αθ. Ματσούκα'' 12(2002), 133-150.
 
==Παραπομπές==
{{Παραπομπές}}
 
== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==