Θράκες

Διακόσμηση αρχαίου Θρακικού τάφου.

ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΘΡΑΚΗΣ Οι Θράκες κατά τους ιστορικούς-Γεωγράφους της αρχαιότητας ήταν το μεγαλύτερο Έθνος στον κόσμο μετά τους Ινδούς. Τα όρια της Θράκης κατά την Αρχαιότητα ήταν ο ποταμός Δούναβης (Ίστρος) προς Βορρά (σημερινά σύνορα Ρουμανίας-Βουλγαρίας), αλλά και πέραν αυτού, το Αιγαίον Πέλαγος προς νότο, ο Εύξεινος Πόντος προς Ανατολάς, ο Πηνειός ποταμός προς τα Νοτιοδυτικά (τουτέστιν ένα μέρος της σημερινής Θεσσαλίας-Περραιβία ανήκε στην Αρχαία Θράκη),το Βέρμιο όρος προς τα Δυτικά(κατοικούσαν εκεί Βρύγες Θράκες) και Βορειοδυτικά μέχρι την Ιλλυρία κατοικούσαν οι Παίονες Θράκες και βορειότερα οι ΘρακοΔαρδανοί, όπου υπήρχαν οι πόλεις Σκούποι ή Σκόποι (τα σημερινά Σκόπια), Γενέτειρα του Ιουστινιανού και Ναϊσσός (η σημερινή Νίσσα της Σερβίας), γενέτειρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Υπενθυμίζεται ότι οι Σλάβοι εμφανίστηκαν στη Χερσόνησο του Αίμου μετά τον 6ο μ.χ. αιώνα.. Ο Όλυμπος και η σημερινή μισή Δυτική Μακεδονία καθώς και η Κεντρική και η Ανατολική Μακεδονία ανήκαν στη Θράκη (βλέπε χάρτη Αρχ. Θράκης). Οι Πελαγονες, Λυγκηστές, Ορέστιοι, Ελιμιώτες και Τυμφαίοι (Μακεδνοί) κατοικούσαν στους 3 Νομούς περίπου της σημερινής Δυτικής Μακεδονίας (Κοζάνης-Καστοριάς-Φλώρινας). Ο Όμηρος και ο Στράβων αναφέρουν ότι οι Μυσοί και αργότερα Μοισοί (Θρακικός Λαός) κατοικούσαν και στις δύο όχθες του Δούναβη ποταμού (Ίστρου). Ως μέρη της Θράκης ο Όμηρος αναφέρει και την Πιερία, την Ημαθία και την Παιονία (μέρη ερατεινά =Χαριτωμένα) και όρη της Θράκης τον Όλυμπο και το Άθως (χιονοσκεπασμένα) (ΊλΞ΄225,Β΄30,Ε΄404,Όδ.Ά27,ζ΄240,λ΄315,Ιλ.Ξ΄229).

Τα ίδια λέει και ο Στράβων στο Ζ΄ βιβλίο σελ.329 «Κατέχον δε την Χώραν ταύτη (Ημαθία) Ηπειρωτών τινές και Ιλλυριών, το δε πλείστον Βοττιαίοι και Θράκες. Θρακών δε, Πίερες μεν ενέμοντο την Πιερία και τα περί τον Όλυμπο, Παίονες δε τα περί τον Άξιον Ποταμόν και την καλουμένη δια τούτο Αμφαξίτιν, Ήδωνες δε και Βισάλται την λοιπή μέχρι Στρυμόνος». Αυτή τη Θράκη των Ελλήνων Θρακο-Πελασγών ο Όμηρος τη μνημονεύει ως Χώρα εύφορη «εριβώλαξ» Υ΄485, κτηνοτρόφο Ίλ. Λ΄222 ,ιππότροφο «Θρήκες ιπποπόλοι»,Ξ΄228 και πολύοινο (παρήγαγε πολλά κρασιά)(Ίλ.Ι΄72 και Όδ.ί194-196). Κατά τον Ηρόδοτο τα σύνορα της Θράκης δυτικά εκτείνονταν και μέχρι τη χώρα των Ιλλυριών (Αλβανία) και βόρεια μέχρι τον Ίστρο ποταμό (Δούναβη) που χώριζε τη Θράκη από τη Σκυθία (ιν:99). Η συνολική έκταση της Αρχαίας Θράκης υπερέβαινε τα 200.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Παρατίθεται ο Χάρτης της Αρχαίας Θράκης.

Τα Θρακικά Φύλλα ζούσαν σε διάφορα μέρη της Θράκης, μετακινούμενα ενίοτε, λόγω εκτοπισμού από ισχυρότερα φύλα ή μεταναστεύοντας ομαδικά προς επιβίωση στα Βορειοδυτικά παράλια της Μ. Ασίας ή τη Νότια Ελλάδα. Η Θράκη στην αρχαιότητα δεν ήταν ένα Κράτος ή Έθνος με τη σημερινή έννοια και με ακριβή και καθορισμένα σύνορα. Το έθνος των Θρακών ήταν Μέγιστο, Ισχυρότατο, Πολυπληθέστατο και Μαχιμώτατο. Μπορούσε κατά τον Στράβωνα να παρατάξει τουλάχιστον 15.000 ιππείς και 200.000 Πεζούς, (όταν ήταν αδύναμο). Όλα αυτά βέβαια αν ήταν ενωμένοι οι Θράκες. Δεν υπήρξαν όμως ποτέ ενωμένοι και όπως όλοι οι Έλληνες δεν σταμάτησαν τους αλληλοσπαραγμούς και τις έριδες.

Ο Καψής Αντώνιος , ο Κούμαρης Ιωάννης, ο Γερμανός γεωγράφος Μούκκε και άλλοι, υποστηρίζουν ότι όλοι οι κάτοικοι της Χερσονήσου του Αίμου, του Αιγαίου, της Κύπρου και των παραλίων της Μ. Ασίας ήταν Πελασγοί, αυτόχθονες, δεν ήλθαν ούτε από την Ασία, ούτε από τα βάθη της Ευρώπης. Τα περί Ινδοευρωπαϊκής ομοφυλίας τα θεωρούν μύθο και το αποδεικνύουν με πειστικά επιχειρήματα, με εύλογα ιστορικά στοιχεία και αρχαιολογικά ευρήματα. Αρχαιολογικά ευρήματα σε διάφορες περιοχές, αποδεικνύουν την ύπαρξη ζωής στη Χερσόνησο του Αίμου προ χιλιάδων ετών.

Ενδεικτικά αναφέρονται τα ευρήματα του άνθρωπου του Σπηλαίου Πετραλώνων Χαλκιδικής, ηλικίας 240.000-700.000 ετών, του  Άρδα,  Μακροποτάμου, ο νεολιθικός οικισμός των Προσκυνητών Ροδόπης 7ης χιλιετίας και της Παραδημής Ροδόπης   5ης χιλιετίας  κλπ.

Γενάρχης των Πελασγών ήταν ο αυτόχθονας Πελασγός, γηγενής Αρκάς, υιός του Δία και της Νιόβης και πατέρας του Λυκάονα. (Στην Αρκαδία κτίστηκε η πρώτη πόλη της εποχής, υπόδειγμα κατασκευής, η Λυκόσουρα.) Πελασγοί από τη Θεσσαλία και Ήπειρο μετανάστευσαν από τις Πανάρχαιες Εστίες τους προς Βορρά: Θερμαϊκό και Άθω, προς ανατολάς: στη Θρακική Χερσόνησο, παράλια Μικράς Ασίας και Νησιά του Αιγαίου και προς νότο: Βοιωτία, Αττική, Αργολίδα και Αρκαδία. Δια τούτο η Θεσσαλία ονομαζόταν (κατά το Στράβωνα Ε.) Πελασγιώτις. Ονομαζόταν δε η Θεσσαλία προηγουμένως και Πελασγικό Άργος και Πελασγία από τον Βασιλιά της Πελασγό, καθώς και η Πελοπόννησος η οποία ονομαζόταν πρότερον Απία. Κατά τον Ηρόδοτο (Β. 56) η Ελλάδα και κατά τους Ιστορικούς ακόμη χρόνους ονομαζόταν Πελασγία «της νυν Ελλάδος πρότερον δε Πελασγίας καλουμένης». Οι Αθηναίοι ήταν Πελασγοί, ονομαζόμενοι Κραναοί, κατόπιν Κεκροπίδες από τον Βασιλιά τους Κέκροπα και επί εποχής Ερεχθέα ονομάστηκαν Αθηναίοι. Πελασγοί ήταν επίσης: Οι Δωριείς και Αιολείς κατά τον Στράβωνα, οι Ίωνες οι οποίοι ονομάζονταν Πελασγοί Αιγιαλείς όταν κατοικούσαν στην Αχαΐα και μετονομάστηκαν Ίωνες από τον Ίωνα υιό του Ξούθου (Ηρόδοτ. Α,56- Στράβων ΙΔ ,4,26), οι Νησιώτες που ήταν απέναντι από τα παράλια της Μικράς Ασίας όπου κατοικούσαν οι Ίωνες (που μετοίκησαν) και ονομάστηκαν και αυτοί οι νησιώτες Ίωνες. Πελασγοί μετέβησαν στην Κρήτη και έκτισαν την πόλη Λύκτον. Τη Σκύρο και την Σκιάθο κατέλαβαν Πελασγοί εκ Θράκης (GeogrGraec.Min). Λήμνος και Ίμβρος κατοικούντο από Πελασγούς(Ηροδ.Ε,26). Η Νήσος Δήλος ονομαζόταν Πελασγία και Αστερία (Fragm.Hist.Graec). Την έρημο Νήσο ‘Άνδρο είχε εποικίσει λαός Πελασγών(Μυθ. Ελλην.144). Επομένως σε όλη τη χερσόνησο του Αίμου κατοικούσαν Πελασγοί Πρόγονοι όλων των σημερινών Ελλήνων ( και Αλβανών από τους Ιλλυριούς). Περί την 4η χιλιετία πρώτοι οι Θράκες αποσπάστηκαν από τον κορμό των Πελασγών ως ιδιαίτερο Έθνος κατοικώντας στο χώρο από το Αιγαίο ως τον Ίστρο (Δούναβη ) ποταμό και από τη Γραμμή Ολύμπου-Σκοπίων-Ναησσού ως τον Εύξεινο Πόντο.

Στη συνέχεια οι Θράκες διασπάστηκαν σε διάφορα φύλα 8 κατά τον Ηρόδοτο ή σε 22 κατά τον Στράβωνα  και αυτά σε άλλα μικρότερα  (πατριάς) 70 περίπου, σε διάστημα 4 χιλιετιών.

Η 2η πχ χιλιετία είναι η χιλιετία του πολιτισμού και της προόδου των Πελασγών. Μυνηναϊκός και Μινωϊκός Πολιτισμός, Ορφικά- Διονυσιακά Μυστήρια, Θράκες Ραψωδοί και Ποιητές, Τρωϊκός Πόλεμος, διάσπαση σε προΕλληνικά φύλα κλπ. Ο Μινωϊκός και Μυκηναϊκός πολιτισμός βαδίζουν από νότο προς το Βορρά ενώ Ορφέας – Διόνυσος, Θράκες ποιητές και Ραψωδοί οδεύουν προς νότο.

2η ΠΧ ΧΙΛΙΕΤΙΑ Οι Θράκες κατά τη 2η χιλιετία δημιούργησαν σπουδαίο πολιτισμό. Πήραν από το Νότο τον Μυκηνο-Μινωικό πολιτισμό, αλλά έδωσαν τον Ορφέα (μουσική) και το Διόνυσο (Ελευσίνια Μυστήρια) . Σε όλη τη Χερσόνησο του Αίμου ο Μυκηνο-Μινωικός πολιτισμός όμοια εξελίχθηκε από το νότο προς το βορά. Οι Έλληνες μυθογράφοι, ποιητές και ιστορικοί αποδίδουν στη Θράκη τους πρώτους Ραψωδούς, Αοιδούς και Μουσικούς που αποτελούν ιδιαίτερο γνώρισμα των αρχαίων Θρακών (1700-1500 πχ). Χρησίμευσαν δε αυτοί κατά κάποιον τρόπο (οι αρχαίοι Θράκες Ραψωδοί) ως διδάσκαλοι του Ομήρου, ο οποίος τελειοποίησε τις δημώδεις ραψωδίες σε έπος τέλειο, επίσημο, έντεχνο, άρτια διασκευασμένο ( Κουρτίδης κ.)

Οι σπουδαιότεροι Αρχαίοι Θράκες Ραψωδοί – Ποιητές - Μουσικοί  ήταν:

Φιλάμμων

Περίφημος Θράξ αοιδός σύγχρονος του Ορφέα. Συμμετείχε στην αργοναυτική εκστρατεία. Πρώτος οργάνωσε και δίδαξε στους Δελφούς τους χορούς των παρθένων, καθώς και την τελετή των λερναίων. Υιός του αοιδού Χρυσοθέμιδος εκ

Μουσαίος: Μυθικός εποποιός, μάντις και ιερεύς πολύ προ του Ομήρου. Θεωρείται μαθητής του Ορφέα και για πολλούς υιός του, εισηγητής στην Αττική της θρησκευτικής ποίησης και κατά τον Αριστοφάνη εισήγαγε «θεραπείες νόσων και χρησμούς». Μεταξύ των χρησμών του και η ήττα των Αθηναίων στην εν Αιγός ποταμοίς της Ανατολικής Θράκης μάχη «Και γάρ Αθηναίοισιν επέρχεται άγριος όμβρος Ηγεμόνων κακότητι παραιφασίη δε τις έσται ητταλοισ΄ημούσουσι πλην, τίσουσι δε ποινήν»(Παυσαν.1,9). Δικός του και ο ύμνος στη Δήμητρα. Εύμολπος: Υιός του Μουσαίου ή κατά τη μυθολογία του Ποσειδώνα και της Χιόνης. Διάσημος αοιδός, αρχαίος μουσικός, ιερέας της Δήμητρας και πολεμιστής. Υπήρχε στους Αρχαίους Έλληνες και ποίηση καλουμένη Ευμολπία. Ο Όμηρος τον ονομάζει αγήνορα (γενναίο) ελθόντα από τη Θράκη. Βοήθησε τους Ελευσίνιους κατά των Αθηναίων και φονεύτηκε από τον Ερεχθέα μαζί με τους υιούς του Φόρβαντα και Ιμμάραδο. Λέγεται ότι πρώτος εισήγαγε τα Ελευσίνια Μυστήρια. Δύο από την οικογένεια των Ευμολπίδων που λεγόταν και των Θρακιδών, εκλέγονταν τιμής ένεκεν Επιμελητές των Ελευσίνιων μυστηρίων. Από τον τρίτο υιό του τον Κήρυκα προήλθε πιθανώς η οικογένεια των Κηρύκων κατά τον Παυσανία. Θάμυρις: Υιός του Φιλάμμωνα και της νύμφης Αργιόπης, ο νεότερος από τους γνωστούς Θράκες αοιδούς της αρχαιότητας. Κατά τον Όμηρο, τον τύφλωσαν οι Μούσες, οι Θυγατέρες του Δία, διότι έχασε στοίχημα μουσικού διαγωνισμού στον οποίο τις προκάλεσε και νικήθηκε, τυφλώθηκε από νόσο παρά την Ηλέκτρα πηγή (κατά τον Παυσανία). Προσθέσανε με τον Ορφέα στη λύρα δύο άλλες χορδές την υπάτη και την περιπάτη και έγινε έκτοτε η λύρα επτάχορδη. Τα άσματα του έψαλαν νεότεροι αοιδοί και πλανόδιοι ραψωδοί στα ανάκτορα ηγεμόνων εξυμνώντας θεούς και ήρωες. Ορφέας:

Ο αρχαιότερος μυθικός αοιδός των Θρακών. Υιός του Βασιλιά Οίαγρου ή κατά τον Μύθο του Απόλλωνα και της Μούσας Καλλιόπης. Σύζυγος του η Ευρυδίκη (γνωστός ο μύθος επιστροφής της από τον Άδη).Υπήρξε ο μέγιστος των Ελλήνων στις τελετές, στις μελωδίες και τα θεολογικά. Πατήρ των μυστών, μελωδικός σωτήρ των ανθρώπων, βασιλεύς αθάνατος και τρις στεφανωμένος. Το υπέροχο άσμα του συνάθροιζε τα άγρια θηρία και κινούσε τα δένδρα. Κέντρα δράσης του η Ροδόπη, η πεδιάδα του Έβρου, ο Όλυμπος (Πιερία Θράκη) ο Παρνασσός και ο Ελικών. Εισήγαγε τα Διονυσιακά Μυστήρια. Είχε διδάσκαλο τον Λίνο. Βασίλεψε στα όροι Ίσμαρο και Ροδόπη. Έλαβε μέρος στην αργοναυτική εκστρατεία. Πέθανε σπαραχθείς από τις Μαινάδες της Θράκης και ετάφη στην Πιερία της Θράκης. Στο Δίον (αρχαία θρακική πόλις) υπήρχε επίγραμμα κατά το οποίο ο Ορφεύς πέθανε κεραυνωθείς από τον Δία (Θρήϊκα χρυσολύρην τήδ’ Ορφέα Μούσαι έθαψαν Όν κτάνε υψιμέδων Ζευς Ψολόεντι βέλει). 

Ληστρικές επιδρομές κατά της Θράκης πριν τον Τρωικό Πόλεμο. Ο ελκυστικός πλούτος της Θράκης και η Γεωγραφική και Γεωστρατηγική της θέση, υπήρξαν από την Αρχαιότητα η αιτία ληστρικών και φονικών επιδρομών που δεχόταν από διάφορους Λαούς. Την πρώτη μεγάλη ληστρική καταστροφή την υπέστη η Θράκη προϊστορικά από τους Αιγύπτιους με Βασιλιά τον Σεσώστριο κατά τον Ηρόδοτο ή Σεσόωσιν κατά τον Διόδωρο Σικελιώτη. Την καταστροφή αυτή ακολούθησε δεύτερη από τους παραλιακούς Λαούς της Μικράς Ασίας Τεύκρους και τους Μυσούς και τρίτη από τους Γετοθράκες (μετά τον Τρωικό πόλεμο). Ήτοι από τις 3 ληστρικές καταστροφές της Θράκης, οι 2 εξ ιδίων. Στον Τρωικό πόλεμο (1194-1184 π.χ.) οι Θράκες πολέμησαν στο πλευρό των συγγενών τους Τρώων με βασιλείς και μεγάλες δυνάμεις όπως αναλύονται στα στοιχεία των Μυθικών Ηγεμόνων και Θρακικών Εθνών – Φύλων Μυθικοί Βασιλείς και ηγεμόνες της Θράκης Στα Έθνη και διάφορα Φύλα της Αρχαίας Θράκης ηγήθηκαν πολλοί μυθικοί Βασιλείς και Ηγεμόνες. Οι σπουδαιότεροι από αυτούς είναι : Ο Λυκούργος, Διομήδης, Τηρεύς, Φινεύς, Οίαγρος, Πόλτυς, Τεγύριος, Ακασάμενος, Παλαιστίνος, Ατρεύς, Κισσεύς, Σίθων, Μέντης, Ακάμας, Γορθύων, Πείροος, Εύφημος, Πυραίχμης, Ρίγμος, Μάρων, Ρήσος, και Πολυμήστωρ. Λυκούργος: Υιός του Δρύαντος ή του Άρεως, ηρωικός Βασιλεύς του Μαχιμωτάτου έθνους των Βιστόνων Θρακών και κατά τον Απολλόδωρο των Ηδωνών. Κατά τη μυθολογική παράδοση προσπάθησε να φονεύσει το Διόνυσο όταν περνούσε από τη Θράκη για την Ασία, φόνευσε τις Βάκχες του Διονύσου και στη συνέχεια ο Διόνυσος νίκησε τους Θράκες, τύφλωσε το Λυκούργο και παρέδωσε τη Βασιλεία στο Θάροπα. Ο υιός του Θάροπα ο Οίαγρος παρέδωσε τη Βασιλεία και τα μυστήρια των τελετών του Διονύσου στον υιό του Ορφέα, ο οποίος τα τροποποίησε και ονομάστηκαν Ορφικές τελετές.Με το πάθημα του Λυκούργου ασχολήθηκε ο Δραματικός Σοφοκλής και λέγει: «Και τον Οργισμένο υιό του Δρύαντος, τον Βασιλέα των Ηδωνών επειδή τον περιέπαιξε, ο Διόνυσος τον έδεσε με πέτρινα βρόχια και έτσι ξεθύμανε η τρομερά και ανήμερος μανία του. Και εκείνος εννόησε κατόπιν πως επάνω εις την μανία του πρόσβαλε με γλώσσα περιφρονητική τον Θεό. Τότε που εμπόδιζε τας θεόπνευστους γυναίκας εις την Βακχική φωτιά και ερέθιζε τας Μούσας, που αγαπούν τον αυλό». Στη Λευκαύγεια τραγωδία του Αισχύλου, που Χάθηκε, ανήκαν ως τριλογία οι Ηδωνοί, οι Βασσαρίδες, οι Νεανίσκοι και το σατυρικό δράμα του Λυκούργου που αντιστάθηκε στην εισαγωγή της λατρείας του Διονύσου. Χάθηκαν δυστυχώς πολλά στοιχεία της ιστορίας των Θρακών. Κατά την παράδοση ο Λυκούργος έγινε Θεός και συνταυτίστηκε με το Διόνυσο. Διομήδης Ανδρείος Μυθικός Βασιλιάς των Βιστόνων Θρακών, υιός του Άρη του θεού του πολέμου. Ήταν διάσημος για τις φοράδες του που τρέφονταν από σάρκες ναυαγών στα άγρια παράλια του Θρακικού πελάγους. Ήταν άγριες και αλυσοδεμένες σε χάλκινες φάτνες. Ο Ηρακλής σε έναν από τους άθλους του πήρε τις φοράδες αφού φόνευσε τον Διομήδη. Τηρεύς: Βασιλεύς της Θράκης, Υιός του θεού Άρη και της Βιστονίδας νύμφης, που βοήθησε τον βασιλιά της Αττικής Πανδίονα και πήρε ως αμοιβή την θυγατέρα του Πρόκνη. Φινεύς: Βασιλιάς ή Μάντης της Σαλμυδησού (σημερινής Μήδειας της Ανατολικής Θράκης παρά τον Εύξεινο Πόντο) εξ ου και το όνομα Φινεϊδες Ακταί. Τυφλός οδήγησε τους Αργοναύτες στην εκστρατεία τους. Είχε δύο υιούς κατά τον Ησίοδο ,τον Θύνο και τον Μαριανδυνό. Το Κράτος του Φινέως κατά τον Φερεκύδη επεκτεινόταν και πέραν του Βοσπόρου, επί όλων των θρακών της Ασίας. Στην Αρχαία Ολυμπία σε μία πολυτελή λάρνακα από κέδρο μεταξύ των άλλων παριστάνεται και ο Θράξ Φινεύς. Οίαγρος: Αρχαιότατος Βασιλιάς των Θρακών, πατέρας του Ορφέα. Οι αδελφές του Ορφέα και οι Μούσες εξ αυτού εκκαλούντο Οιαγρίδες. Δεν έχει σχέση με τον ποιητή Οίαγρο ο οποίος πολύ αργότερα τόλμησε πρώτος και πραγματεύτηκε και έψαλε τον Τρωικό Πόλεμο. Πόλτυς Υιός του Ποσειδώνα, υπήρξε Βασιλιάς της Αίνου. Από τον Πόλτυ είχε η Αίνος το προηγούμενο όνομα της Πολτυμβρία. Ο Ηρακλής φόνευσε κοντά στην Αίνο τον Αδελφό του Πόλτυ τον Σαρπηδόνα, ως υβριστή, και εκ τούτου η ακτή ονομάστηκε και Σαρπηδονία. Τεγύριος : Βασιλιάς της Θράκης. Έδωσε την κόρη του στον Ίσμαρο υιό του Ευμόλπου. Μετά το θάνατο του Ισμάρου, ο Εύμολπος διαδέχθηκε τον Τεγύριο. Όταν του ζητήθηκε του Ευμόλπου βοήθεια από τους φίλους του Ελευσινίους στον πόλεμο κατά των Αθηναίων, ανταποκρίθηκε με μεγάλη δύναμη Θρακών και φονεύτηκε στη μάχη από τον Ερεχθέα Ο Ακασάμενος : Υιός του Θεού Ποσειδώνα, πατέρας της Περιβοίας, Βασιλιάς των Παιόνων, έκτισε την πόλη Ακασαμεναί (στη σημερινή Μακεδονία). Παλαιστίνος: Βασιλιάς της Θράκης, υιός του Ποσειδώνα επίσης, που πνίγηκε στο Στρυμόνα ποταμό όταν νικήθηκε από τους εχθρούς του. Εξ αυτού ο Στρυμόνας ονομαζόταν Παλαιστίνος Οτρεύς-Ατρεύς Βασιλιάς των Θρακών Φρυγών ή Βρυγών. Η Αφροδίτη, η ωραιότατη Θεά, τρωθείσα από τον Αγχίση μεταμορφώθηκε σε Κόρη του Οτρέα. Κισσεύς Βασιλιάς των Φρυγών επίσης, υιός του Αντήνορος και της Θεανώς (ιέρειας της Αθηνάς)και πατέρας της Εκάβης. Είχε Έδρα την Κισσό (πλησίον του Αξιού) Σίθων Βασιλιάς της θρακικής Χερσονήσου, υιός του Ποσειδώνα και της Όσης, κόρη του η Φυλλίδα η οποία κρεμάστηκε όταν δεν επέστρεψε έγκαιρα για το γάμο τους ο αρραβωνιαστικός της ο Δημοφών(υιός του Θησέα και της Φαίδρας). Μέντης Ηγεμόνας των Κικόνων Θρακών στον Τρωικό πόλεμο Ακάμας Ηγεμόνας των Θρακών του Ελλησπόντου στον Τρωικό πόλεμο, υιός του Ευσώρου, υψηλός, μεγαλόσωμος και άριστος μεταξύ των Θρακών κατά τον Όμηρο. Φημιζόταν για την ανδρεία του και την «ωκυποδία» του (ταχύτητα). Φονεύτηκε από τον Αίαντα του Τελαμώνος κατά τη συμπλοκή (Ιλιαδ.Ζ 8). Γοργυθίων ή Γεργυθίων Υιός του Πριάμου και της Καστιάνειρας δεύτερης συζύγου του Πριάμου (πρώτη η Εκάβη) και καταγόταν από την Αισύμη ή Οισύμη των Ηδωνών Θρακών (μεταξύ Στρυμόνα και Νέστου ποταμού) Η Αισύμη σύμμαχος της Τροίας, έλαβε μέρος στον Τρωικό πόλεμο με ηγεμόνα τον Γεργυθίωνα ο οποίος φονεύθηκε από τον Τεύκρο. Άμεμπτος και ένδοξος κατά τον Όμηρο. Πειρόος Ένδοξος Ηγεμόνας των εξ Αίνου ακρόκομων Θρακών στον Τρωικό πόλεμο, ο οποίος φονεύτηκε από τον Θόαντα τον Αιτωλό. Πατέρας του ο Ιμβράσος από την Αίνο. Εύφημος Ηγεμόνας των Κικόνων Θρακών, υιός του Τροιζηνίου. Ρίγμος

Φονεύθηκε στον Τρωικό πόλεμο από τον Αχιλλέα

Ο Πυραίχμης

Ηγεμόνας των Αγκυλοτόξων Παιόνων Θρακών που τους οδήγησε στην Αμυδώνα (επί του Αξιού, μεταξύ Κιλκίς και Γιαννιτσών) και στον Τρωικό πόλεμο ως σύμμαχος και φίλος του Πριάμου όπου και φονεύτηκε από τον Πάτροκλο(Ομ. Ιλιαδ.Β,848 και Π, 287)

Μάρων Υιός του Ευάνθους ή του Οινοπίωνα και εγγονός ή υιός του Διονύσου (Βάκχου),Ιερέας του Απόλλωνα στην Ίσμαρο, Κικωνική παραθαλάσσια πόλη στη Ροδόπη. Επιστρέφοντας ο Οδυσσέας από την Τροία με 12 πλοία σταμάτησε στην πόλη αυτή την οποία κυρίευσε και κατάστρεψε. Ο Μάρων φιλοξένησε τον Οδυσσέα και τους εταίρους του , του έδωσε πολλά δώρα, ασκούς με γλυκό κρασί, επτά τάλαντα χρυσού, «Ποτήριον πανάργυρον» και 12 αμφορείς γεμάτους με παλαιό κρασί. Έσφαξε πολλά βόδια και αρνιά για τον Οδυσσέα. Με το κρασί αυτό ο Οδυσσέας μέθυσε τον Πολύφημο (Κύκλωπα) και τους εταίρους του οι οποίοι πήραν από την Ίσμαρο ότι πολύτιμο και τις γυναίκες τους. Πριν προλάβουν να αναχωρήσουν επέπεσαν οι Κίκονες στα πλοία τους και αφού φόνευσαν 6 άνδρες από κάθε πλοίο (σύνολο 72), πήραν πίσω τις γυναίκες τους και τα πολύτιμα δώρα. Η πόλη εκ του Μάρωνα ονομάστηκε Μαρώνεια. Πολυμήστωρ: Βασιλιάς των Θρακών της Χερσονήσου της Θράκης (Καλλίπολη) κατά τον Τρωικό πόλεμο. Ο Ευριπίδης στην τραγωδία του Εκάβη αναφέρει ότι ο Πρίαμος είχε στείλει στον Πολυμήστορα τον νεότερο υιό του με πολλά χρυσαφικά για να διαφύγει τον κίνδυνο του πολέμου. Μόλις έπεσε η Τροία ,ο Πολυμήστωρ τον φόνευσε και τον έριξε στη Θάλασσα. Η Εκάβη όμως που το πληροφορήθηκε, μετά την πτώση κάλεσε τον Πολυμήστορα για να του παραδώσει δήθεν τους μυθώδεις Θησαυρούς του Πριάμου. Εκεί φόνευσαν τους υιούς του και τον τύφλωσαν για την ανόσιο πράξη του και την αθέμιτη πλεονεξία του. Ρήσος Τον Ρήσο στην Τροία ακολούθησε και ο ανεψιός του Ιπποκόων. Είναι θαυμάσιοι οι στίχοι του Ευριπίδη που αφιερώνει στην απαρηγόρητη μητέρα του. Για το θάνατο του δάκρυσε ακόμα και αυτός ο σκληρός Αχιλλέας Στον Τρωικό πόλεμο (1194-1184πχ) δεν πολέμησαν Έλληνες εναντίον Τρώων αλλά Αχαιοί κλπ Πελασγικά φύλλα εναντίον των Τρώων (Φρυγών = Βρυγών Θρακών, πρώην πελασγικών φύλων). Περί τον 7ο πχ αιώνα είχε επικρατήσει για τα διάφορα Πελασγικά φύλα η ονομασία: Πανέλληνες και από εκεί αποσπάστηκε και γενικεύτηκε η ονομασία Έλληνες. Το όνομα Έλληνες στα ομηρικά χρόνια δεν αντιστοιχούσε παρά μόνο σ' ένα ελληνικό φύλο, που κατοικούσε στην περιοχή γύρω από τον Σπερχειό ποταμό στη σημερινή Φθιώτιδα, το οποίο είχε ως ηγέτη του τον μυθικό Αχιλέα. Η ετυμολογία της λέξεως Έλλην προκαλεί μέχρι σήμερα συζητήσεις. Η επικρατέστερη άποψη είναι ότι προέρχεται από τους Σελλούς (< θ. σελ- = φωτίζω), το ελληνικό φύλο της Ηπείρου που ήταν οι ιερείς της Δωδώνης και μέρος των οποίων μετανάστευσε στη Φθία. Άλλες απόψεις σχετίζουν το όνομα Έλλην με το θέμα ελλ- που σημαίνει ορεινός ή με τη λέξη ἔλλοψ που σημαίνει άφωνος, άφθογγος. Και άλλη άποψη από τον Έλληνα, υιό του Δευκαλίωνα και πατέρα του Αίολου και του Δώρου και Παππού του Ίωνα και Αχαιού.

ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ Κατά τη μυθολογία πήρε το όνομα της από την κόρη του θεού Ωκεανού και της Παρθενώπης τη Θράκη. Την άλλη κόρη τους τη λέγανε Ευρώπη. Από τον πρώτο γάμο του ο Ωκεανός με την Παμφολύγη είχε αποκτήσει άλλες δύο κόρες, την Ασία και τη Λιβύη. Το προηγούμενο όνομα της Θράκης ήταν Πέρκη. Ο Όμηρος την αποκαλεί Θρήκη-Θρήιξ-Θρήξ. Λεγόταν λέει και Αρία, ίσως από το Θεό Άρη που κατοικούσε εκεί, ή λόγω καταγωγής των Θρακών εκ της Αρίας φυλής. Κατά τον Καρολίδη το Θράξ-Θράκη μερικοί το συσχετίζουν με το Ελληνικό θρέω-θρώ θρύλος-θρήσκος-θρησκεύω και από ηθική έννοια μετέπεσε σε φυλετική.

Για τον Πλάτωνα, τον Πίνδαρο και τον Αισχύλο η ονομασία είχε συμβολικό χαρακτήρα και υποδήλωνε τον τόπο της αγνής διδασκαλίας και της ιερής ποίησης. Υπάρχουν και άλλες θεωρίες και εκδοχές. 

ΘΡΗΣΚΕΙΑ - ΓΛΩΣΣΑ – ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΘΡΑΚΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ Στην Ελληνική χερσόνησο του Αίμου όλοι λάτρευαν τους ίδιους Θεούς. Είχαν οι Θράκες θρησκευτικό σύστημα λατρείας του Δία και του Απόλλωνα και μετά έγιναν θεμελιωτές του μονοθεϊσμού που υποστηρίχθηκε αργότερα και από το Σωκράτη . Ο Σαράντος Καργάκος γράφει: Οι Θράκες πήραν από το Νότο τον Μυκηνο-Μινωικό πολιτισμό, αλλά έδωσαν τον Ορφέα (μουσική) και το Διόνυσο (Ελευσίνια Μυστήρια) κατά τη 2η π.χ. χιλιετία. Σε όλη τη Χερσόνησο του Αίμου, (που κακώς ονομάστηκε Βαλκανική) ο πολιτισμός ξεκίνησε από το νότο και όμοια εξελίχθηκε προς το βορά. Ομιλούσαν οι Θράκες ένα Πελασγικό διαλεκτικό ιδίωμα. Δεν έγραψαν ποτέ στο ιδίωμα αυτό , παρά μόνο στην Ελληνική. Οι Θράκες πολέμησαν στο πλευρό των συγγενών τους Τρώων στον Τρωικό πόλεμο (1194-1184π.χ. και συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς αγώνες, που οργανώνονταν από Έλληνες και μόνο για Έλληνες. Ανέδειξαν Ολυμπιονίκες. Συμμάχησαν με τους Αθηναίους και Λακεδαιμόνιους, συνεργάστηκαν και συνέζησαν με τους Μακεδόνες και συμμετείχαν στην πανελλήνια εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου με 5000 άνδρες.

Θράκες Ολυμπιονίκες Στους Ολυμπιακούς Αγώνες κατά την αρχαιότητα, που ετελούντο στην Ολυμπία της Πελοποννήσου, με τη συμμετοχή μόνο Ελλήνων αθλητών, η Θράκη ανέδειξε τους εξής Ολυμπιονίκες: 1) Τον Μενεπτόλεμο από την Απολλωνία Θράκης, στο Στάδιο Παίδων το 500 π.χ. 2) Το Θεαγένη από τη Θάσο Θράκης στην πυγμή το 480 π.χ, 3) Το Θεαγένη από τη Θάσο Θράκης στην πυγμή, το 476 πχ 4) Άγνωστο από τη Μαρώνεια Θράκης 476 πχ, στην πάλη, 5) Το Δαμασία στο Στάδιο 320 π.χ, ( Θρακομακεδόνας από την Αμφίπολη ) 6) Το Λάμπο στο τέθριππο 300π.χ, ( Θρακομακεδόνας από τους Φιλίππους) 7) Το Δημοκράτη από την Τένέδο Θράκης, στην πάλη το 220π.χ. και άλλοι 6 Θρακομακεδόνες. των οποίων τα ονόματα βρίσκονται μέσα στα άγνωστα. Χαρακτηρίζουμε Θρακομακεδόνες τους Θράκες που έμειναν στις πατρογονικές τους εστίες μετά τη Μακεδονική κυριαρχία.

6.ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ – ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ – ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΘΡΑΚΗΣ Στους τελευταίους 6 Αιώνες της αρχαιότητας οι Θράκες ανέδειξαν Φιλοσόφους, Προσωπικότητες, Ολυμπιονίκες και δέχθηκαν στα παράλια τους αποικίες των Ελλήνων του νότου και εκπολιτισμό. Εκτός από τους διάσημους ραψωδούς – ποιητές- αοιδούς και μυθικούς Βασιλείς, η Θράκη ανέδειξε κατά την αρχαιότητα και πολλές προσωπικότητες των Γραμμάτων και επιστημών:

Αίσωπος

Καταγόταν από τη Μεσημβρία της Θράκης. Οι μύθοι του είναι παγκοσμίως γνωστοί και θεωρείται πατέρας των μυθοποιών. Δημόκριτος: Γεννήθηκε στα Άβδηρα της Θράκης(Ν. Ξάνθης σήμερα), περί το 470-465 π.χ. και πέθανε το 361 π.χ.. Μέγας Ατομικός Φιλόσοφος εμπνευστής και πατέρας της ατομικής θεωρίας. Λεύκιππος Γεννήθηκε στα Άβδηρα της Θράκης τον 5ο π.χ. αιώνα. Φιλόσοφος, συνιδρυτής της ατομικής θεωρίας με τον Δημόκριτο, ίσως και δάσκαλος του. Αρίσταρχος Γεννήθηκε στη Σαμοθράκη (220-145 π.χ.). Οξυδερκής, Διάσημος Γραμματικός και κριτικός. Εκπαίδευσε 40 Γραμματικούς τους «Αριστάρχειους». Βίων: Γεννήθηκε στα Άβδηρα Θράκης (430-370 π.χ.), Μαθηματικός, Αστρολόγος, Μετεωρολόγος, μαθητής του Δημόκριτου. Θουκυδίδης (460-397π.χ.)Υιός του Ολόρου, Θρακιώτη Βασιλιά ή πλουσίου κτηματία , Στρατηγός των Αθηναίων και Μεγάλος Ιστορικός που έζησε και έγραψε τον Πελοποννησιακό πόλεμο (431-404 π.χ.). Έζησε στη Θράκη τα τελευταία χρόνια της ζωής του στα κτήματα του στην περιοχή της Αμφίπολης- Σκαπτή Ύλη, στις εκβολές του Στρυμόνα ποταμού. Δεν επέστρεψε στην Αθήνα διότι οι Αθηναίοι τον θεώρησαν υπεύθυνο για την κατάληψη της Αμφίπολης από τον Βρασίδα (Στρατηγό των Πελοποννησίων) και τον απείλησαν με βαριά τιμωρία,

Πρωταγόρας (485-410 π.χ.) Γεννήθηκε στα Άβδηρα της Θράκης. Ένας από τους διασημότερους Σοφιστές της Αρχαιότητας, σύγχρονος του Σωκράτη. Είπε το «μέτρο όλων των πραγμάτων είναι ο άνθρωπος
                                                                

Πιττακός (650-570 π.χ.) ένας από τους 7 σοφούς της αρχαιότητας, υιός Θρακιώτη που γεννήθηκε και διέπρεψε στη Μυτιλήνη.

Στη Θράκη γεννήθηκε ο Αριστοτέλης το 384 πχ, στα Στάγιρα Χαλκιδικής. Η Χαλκιδική καταλήφθηκε από τους Μακεδόνες, το Φίλιππο Β (πατέρα του Μ. Αλεξάνδρου) από το 357 ,έως το 347 πχ, οι πόλεις της όμως συνέχισαν να αποκαλούνται Θρακικές.

Σπάρτακος

Θρακιώτης νομαδικού γένους ,ρωμαλέος, συνετός, πράος και μέγας πατριώτης. Αιχμάλωτος των Ρωμαίων, ανδρείος μονομάχος,  διέφυγε από την Καπύη όπου ήταν φυλακισμένος και το 71π.χ. ηγήθηκε των εξεγερθέντων σκλάβων κατά των Ρωμαίων. Έπεσε μαχόμενος στη μάχη της Απουλίας. Παγκοσμίως γνωστός από την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία.

Υπήρξαν και πολλοί άλλοι ονομαστοί άνδρες από την Αρχαία Θράκη όπως: Ο ιατρός Ηρόδικος από τη Συλίβρια, ο γλύπτης Παιόνιος από τη Μένδη της Αν. Θράκης, ο Γραμματικός Διονύσιος από το Βυζάντιο, ο Ευμένης ο Καρδιανός ο αρχιγραμματέας του Μ. Αλεξάνδρου, ο εκδότης και βιβλιοθηκάριος της Αλεξανδρείας ο Αριστοφάνης ο Βυζάντιος και πολλοί άλλοι. Θρακικής καταγωγής από μητέρα ήταν οι Αθηναίοι Στρατηγοί Θεμιστοκλής της Αβρότονος , ο Κίμωνας της Ηγησιπύλης, ο Τιμόθεος, ο Χαρίδημος και ο Ιφικράτης (ο οποίος είχε και σύζυγο Θρακιώτισα), όπως και ο Στρατηγός Μιλτιάδης. Επίσης Θρακιώτισα ήταν και η μητέρα του κωμικού Αντισθένη .

Ο Σεύθης ανεψιός του βασιλέως Οδρυσών Σιτάλκη νυμφεύθηκε την αδελφή του βασιλέως της Μακεδονίας Περδίκκα 

την Στρατονίκη

Η ΘΡΑΚΗ ΕΠΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ 
Περί τον 8ο π.χ. αιώνα, ήρθε στην Πιερία της Θράκης η οικογένεια των Τημενιδών-Αργεαδών από το Άργος της Πελοποννήσου, η οποία αναπτύχθηκε και δυνάμωσε σύντομα.      Απόκτησε, μέσα στη Θράκη, σε σύντομο χρονικό διάστημα, ισχύ  και κατόρθωσε να καθυποτάξει ή να εκτοπίσει τα πανίσχυρα Θρακικά Έθνη. Κατά τον Αππιανό η οικογένεια των Αργεαδών δεν ήρθε από το Άργος της Πελοποννήσου αλλά από το Άργος Οριστικό της Καστοριάς της  Μακεδονίας ( που δεν τεκμηριώνεται όμως κατά τη γνώμη μας ιστορικά).

Αυτή η οικογένεια των Τημενιδών – Αργεαδών στην οποία ανήκουν ο Φίλιππος Β και ο Μέγας Αλέξανδρος, καθόρισε και άλλαξε το μέλλον και την ιστορία των ΘρακοΜακεδόνων, των Ελλήνων γενικά και του Κόσμου. Εκμεταλλευόμενοι την αποδιοργάνωση των Θρακών κατέλαβαν τμηματικά τη Θράκη που διέθετε ελκυστικό πλούτο (πλούσια εδάφη, κτηνοτροφία, ορυχεία χρυσού) και Γεωστρατηγική θέση. Περί τα τέλη του 6ου π.χ. αιώνα κατέλαβαν πέραν από τη σημερινή Πιερία, την Ημαθία, την Πέλλα και μέρη της σημερινής Δυτικής Μακεδονίας όπου κατοικούσαν οι Ορέσται, Ελιμιώται, Λυγκησται και άλλοι, μετατοπίζοντας τα δυτικά όρια της Θράκης στον Αξιό Ποταμό.

Περσικοί Πόλεμοι Οι Πέρσες (Ινδοευρωπαϊκή φυλή) κατέστησαν κατά την αρχαιότητα η μεγαλύτερη δύναμη, με πολύ πλούτο, πολλές κατακτήσεις και με βλέψεις και επιδιώξεις να τις επεκτείνουν και στην Ευρώπη, πάντα διερχόμενοι από τη λαβωμένη Θράκη. Οι Πέρσες που είχαν επεκτείνει το κράτος τους μέχρι τα Ασιατικά παράλια του Αιγαίου , το 515 με το Δαρείο, αποβιβάστηκαν στη Θράκη κατέλαβαν και υπέταξαν τους Θράκες, πλην των Οδρυσών, λεηλάτησαν και κατευθυνθήκαν προς τη Σκυθία. Σκοπός τους ήταν να καταλάβουν και να ληστέψουν την πλούσια σε χρυσό Σκυθία με την οποία είχαν παλαιούς λογαριασμούς. Παρόλο που είχαν μεγάλες δυνάμεις και πολλά μέσα, νικήθηκαν από τους Σκύθες, με πολλές απώλειες. Το 492 π.χ. άρχισαν οι Περσικοί πόλεμοι εναντίον της Ελλάδας σε τρεις φάσεις μέχρι το 477 π.χ. ( 490 πχ η Μάχη του Μαραθώνα μία από τις 100 μεγαλύτερες μάχες του κόσμου όλων των εποχών και το 480 πχ η Ναυμαχία της Σαλαμίνας). Διερχόμενοι οι Πέρσες από τη Θράκη και Μακεδονία λεηλατούσαν, εκτόπιζαν πληθυσμούς και υποχρέωναν πολλούς να τους ακολουθήσουν. Επιστρέφοντας στην Περσία μέσω Θράκης νικημένοι, προκαλούσαν στους Θράκες καταστροφές ληστείες και εκτοπισμούς. Οι ανεξάρτητοι Οδρύσες υπό τον Βασιλέα τους Τήρη, επωφελούμενοι την εξασθένηση των Περσών, κατέλαβαν σχεδόν ολόκληρη τη Θράκη (480-450 π.χ.) Με τη λήξη των Περσικών πολέμων και πριν συνέλθουν οι Θράκες, υπέστηκαν τις συνέπειες των επεκτατικών βλέψεων των Μακεδόνων.

Μέχρι το 454-2 π.χ. οι Μακεδόνες κατέλαβαν εδάφη των Θρακών (Παιόνων, Μυγδόνων, Βισαλτών) και επέκτειναν τα όρια τους κοντά στο Στρυμόνα ποταμό (Εκτός από τη Χαλκιδική) .
Το 431 π.χ. έως το 404 διήρκησε ο Πελοποννησιακός  Πόλεμος, μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών ο οποίος μεταφέρθηκε για αρκετά χρόνια στα πλούσια παράλια της Θράκης (εκβολές του Στρυμόνα και Καλλίπολη))  Ήταν επόμενο να υποστεί  η Θράκη παράπλευρες ζημίες και καταστροφές. 
Ο Στρατηγός των Πελοποννησίων Βρασίδας είχε φθάσει και κατέλαβε την Αμφίπολη πριν από το Στρατηγό των Αθηναίων το Θουκυδίδη. Οι Αθηναίοι τότε απείλησαν το Θουκυδίδη με βαρειά ποινή. Ο Θουκυδίδης δεν επέστρεψε στην Αθήνα αλλά παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του στο κτήμα του Θρακιώτη Πατέρα του Ολόρου στη Σκαπτή Ύλη όπου και έγραψε την Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου.

 

Από το 357 έως το 347 ο Φίλιππος Β κατέλαβε και κατάστρεψε τις πόλεις της Χαλκιδικής (Όλυνθο, Ποτίδαια κ.λπ.) και μέχρι το 341 π.χ. προχώρησε έως το Νέστο Ποταμό όπου και μετατοπίστηκαν τα όρια Θράκης – Μακεδονίας.

Το 336πχ ο Φίλιππος κατέκτησε τη μισή σχεδόν Θράκη και έφτασε μέχρι έξω από το Βυζάντιο (σημερινή Κωνσταντινούπολη).

Κτίστηκαν νέες Πόλεις και μετονομάστηκαν ( Φίλιπποι, Φιλιππούπολη η Ευμολπιάς, Βέροια ή Βερόα η σημερινή Στάρα Ζαγόρα κ.λπ.), έγιναν έργα. Δεν εκτοπίστηκαν οι Θράκες. Συμμάχησε με την Ήπειρο.  Συνεργάστηκε με όλους τους Έλληνες και ηγήθηκε για τη μεγάλη Ελλάδα (πλην Λακαιδεμονίων και  που παρέμειναν ουδέτεροι.
Επί Μεγάλου Αλεξάνδρου καταλήφθηκε όλη σχεδόν η Θράκη μέχρι το 335 π.χ. 

Έτσι σε χρονικό διάστημα τρεισήμισι περίπου αιώνων η οικογένεια των Αργεαδών κατέλαβε όλη τη Θράκη, η Θράκη ονομάστηκε Μακεδονία και οι Θράκες ονομάστηκαν Μακεδόνες. Οι Θράκες συνεργάστηκαν με το Μέγα Αλέξανδρο και έλαβαν μέρος στην εκστρατεία του κατά των Περσών με 5000 πεζούς και πάνω από 1000 ιππείς Αγριάνες (σημερινούς πομάκους) Ο Λυσίμαχος από τους Διάδοχους του Μεγάλου Αλεξάνδρου και άλλοι Ελληνιστικοί ηγεμόνες κυβέρνησαν τμήμα ή τμήματα της Θράκης μέχρι την πτώση της στους Ρωμαίους.

To 279 π.X. οι Γαλάτες προέλασαν στη Μακεδονία, τη Νότια Ελλάδα και τη Θράκη. Απωθήθηκαν γρήγορα από τη Μακεδονία και τη Νότια Ελλάδα, αλλά παρέμειναν στη Θράκη και δημιούργησαν το Βασίλειο της Τύλης ή Θύλης από το 275-215 πχ.
 Μετά 60 περίπου χρόνια οι Θράκες επαναστάτησαν και απέκτησαν την ελευθερία τους . 

Το 168 π.χ. οι Οδρύσες Θράκες συνεξεστράτευσαν με τους Μακεδόνες κατά των Ρωμαίων από τους οποίους νικήθηκαν στην Πύδνα. Εδώ τελείωσε η Μακεδονική κυριαρχία. Οι Θράκες παρέμειναν στις πατρίδες τους, συνεργάστηκαν και συμβίωσαν με τους συγγενείς τους Μακεδόνες στο χώρο μεταξύ Δούναβη – Αιγαίου και Ευξείνου Πόντου-Ιλλυρίας, υπό Ρωμαϊκή πλέον κυριαρχία. Η Θράκη αν και καταλήφθηκε από τους Ρωμαίους διατήρησε σχεδόν την αυτονομία της. Έκτοτε η Θράκη γνώρισε επί αιώνες κατακτητές και καταπατητές. Τα όρια της τα καθόριζαν αυτοί σύμφωνα με την οργάνωση και τα συμφέροντα τους. Άλλα και πολλαπλά ήταν τα όρια της επί Ρωμαιοκρατίας, άλλα επί Βυζαντίου, άλλα επί Τουρκοκρατίας και άλλα τον τελευταίο αιώνα.

Ρωμαϊκή διοίκηση

Τον επόμενο ενάμισι αιώνα έγινε η μετεξέλιξη της Θράκης σε μόνιμο υποτελές Ρωμαϊκό κράτος. Η φυλή των Σαπαίων ήρθε στο προσκήνιο αρχικά υπό την ηγεσία του Ραισκούπορη. Είναι γνωστό ότι πρόσφερε βοήθεια τόσο στον Πομπήιο, όσο και στον Καίσαρα και αργότερα υποστήριξε τα Δημοκρατικά στρατεύματα εναντίον του Αντωνίου και του Οκταβιανού τις τελευταίες μέρες της Δημοκρατίας. Oι κληρονόμοι του Ραισκούπορη μπλέχτηκαν τότε βαθιά σε πολιτικά σκάνδαλα και δολοφονίες όσο και οι Ρωμαίοι κύριοί τους. Μια σειρά από βασιλικές δολοφονίες μετέβαλε το τοπίο της εξουσίας την πρώτη Ρωμαϊκή αυτοκρατορική περίοδο. Διάφορες φατρίες αποκτούσαν τον έλεγχο με την υποστήριξη του Ρωμαίου Αυτοκράτορα. Η αναταραχή θα σταματούσε τελικά με μια τελική δολοφονία. Μετά τη δολοφονία του Ροιμητάλκη Γ΄ του Θρακικού Βασιλείου των Σαπαίων από τη σύζυγό του το 46 μ.Χ. η Θράκη ενσωματώθηκε ως επίσημη Ρωμαϊκή επαρχία, που διοικείτο από Επιτρόπους και αργότερα Επάρχους. Η κεντρική κυβερνητική αρχή της Ρώμης είχε την έδρα της στην Ηράκλεια, αλλά περιοχές μέσα στην επαρχία ήταν υπό τη διοίκηση στρατιωτικών υφισταμένων του κυβερνήτη. Η απουσία μεγάλων αστικών κέντρων έκανε τη Θράκη μέρος δύσκολο να διοικηθεί, αλλά τελικά η επαρχία άκμασε επί της Ρωμαϊκής διοίκησης, κυρίως χάρη στην ίδρυση αρκετών πόλεων (ελληνικού τύπου) από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες, αντί να επιχειρηθεί ο εκρωμαϊσμός της επαρχίας. Θεωρείται ότι την εποχή αυτοί οι περισσότεροι Θράκες ήταν εξελληνισμένοι. Η Ρωμαϊκή εξουσία στη Θράκη στηριζόταν κυρίως στις λεγεώνες που στάθμευαν στη Μοισία. Η αγροτική φύση των πληθυσμών της Θράκης και η απόσταση από τη ρωμαϊκή εξουσία σίγουρα απαιτούσε την παρουσία τοπικών στρατευμάτων για να υποστηρίζουν τις λεγεώνες της Μοισίας. Τους λίγους επόμενους αιώνες η επαρχία περιοδικά και όλο και περισσότερο δεχόταν επιθέσεις από μεταναστεύοντα Γερμανικά φύλα. Επί της βασιλείας του Ιουστινιανού κατασκευάστηκαν πάνω από 100 φρούρια λεγεωναρίων για να υποστηρίξουν την άμυνά της. Τελικά, οι Θράκες στη ρωμαϊκή επαρχία της Κάτω Μοισίας εκρωμαΐστηκαν, ενώ εκείνοι που κατοικούσαν νότια από την οροσειρά του Αίμου (στην επαρχία της Θράκης) είχαν σχεδόν πλήρως εξελληνιστεί.

Σχετικά πάλι με τη θρακική διασπορά εκτός συνόρων (extra fines provinciae), από επιγραφικές μαρτυρίες είναι γνωστή η παρουσία πλήθους Θρακών (κυρίως στρατιωτών) σε όλη την έκταση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και συγκεκριμένα: στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη (Ιταλία, Γερμανία, Γαλατία, Ισπανία, Βρετανία), στη Βόρεια Αφρική και στις ρωμαϊκές επαρχίες της Ανατολής (Ασία, Βιθυνία-Πόντος, Κιλικία, Συρία κλπ.). .

Βάρβαροι

Οι Θράκες θεωρούντο από άλλους λαούς πολεμοχαρείς, άγριοι και αιμοδιψείς. Ονομάζονταν ΄΄βάρβαροι΄΄ από τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους. Ο Πλάτων στην Πολιτεία του τους θεωρεί, μαζί με τους Σκύθες, αμετροεπείς και υψηλόφρονες και στους Νόμους του τους θεωρεί πολεμοχαρή έθνη, μαζί με τους Κέλτες, Πέρσες, Σκύθες, Ίβηρες και Καρχηδονίους. O Πολύβιος έγραψε για το νηφάλιο και ευγενικό χαρακτήρα του Κότυ σε αντίθεση με τους περισσότερους Θράκες. O Τάκιτος στα Χρονικά του γράφει για αυτούς ότι είναι άγριοι, θηριώδεις και ανυπόμονοι, ανυπάκουοι ακόμη και στους δικούς τους βασιλιάδες. Ο Πολύαινος και ο Στράβων γράφουν πώς οι Θράκες με απάτη παραβίαζαν τις συνθήκες ανακωχής. Oι Θράκες χτυπούσαν ο ένας τα όπλα του άλλου πριν τη μάχη, με το Θρακικό τρόπο, όπως πιστοποιεί ο Πολύαινος. Ο Διήγυλις θεωρείτο ένας από τους πιο αιμοδιψείς οπλαρχηγούς από το Διόδωρο Σικελιώτη. Μία αθηναϊκή ομάδα έκνομων νέων πήρε το όνομά της από τους Τριβαλλούς (Θρακική φυλή)

Σωματική εμφάνιση

Μερικοί τάφοι ή επιτύμβιες στήλες έχουν χαραγμένο επάνω τους το όνομα «Ρούφους», που σημαίνει «κοκκινομάλης» - σύνηθες όνομα που δινόταν σε ανθρώπους με κόκκινα μαλλιά. Tα αρχαία Ελληνικά έργα τέχνης συχνά απεικονίζουν τους Θράκες ως κοκκινομάλληδες. Ο Ρήσος της Θράκης, μυθικός βασιλιάς των Θρακών, πήρε το όνομά του από τα κόκκινα μαλλιά του και απεικονίζεται σε Ελληνικά αγγεία με κόκκινα μαλλιά και γενειάδα. Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς επίσης περιέγραφαν τους Θράκες ως κοκκινομάλληδες. Ένα απόσπασμα από τον Έλληνα ποιητή Ξενοφάνη περιγράφει τους Θράκες ως γαλανομάτηδες και κοκκινομάλληδες: «...Oι άνθρωποι φτιάχνουν τους θεούς σύμφωνα με τη δικά τους εικόνα, εκείνοι των Αιθιόπων είναι μαύροι και με κοντή μύτη, εκείνοι των Θρακών έχουν μπλε μάτια και κόκκινα μαλλιά.» Ο Βακχυλίδης περιέγραφε το Θησέα ότι φορούσε καπέλο με κόκκινες τρίχες, που οι κλασικιστές πίστευαν ότι ήταν Θρακικής προέλευσης. Άλλοι αρχαίοι συγγραφείς που περιέγραφαν ως κόκκινα τα μαλλιά των Θρακών ήταν ο Εκαταίος ο Μιλήσιος, ο Γαληνός, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς και ο Φιρμίκος Ματέρνος. Εντούτοις ακαδημαϊκές μελέτες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι Θράκες είχαν φυσικά χαρακτηριστικά τυπικά των Ευρωπαίων της Μεσογείου. Σύμφωνα με τον Δρα Μπεθ Κόεν οι Θράκες είχαν «το ίδιο σκούρο δέρμα και τα ίδια χαρακτηριστικά προσώπου με τους Αρχαίους Έλληνες». Πρόσφατες γενετικές αναλύσεις που συγκρίνουν δείγματα DNA απολιθωμένου υλικού αρχαίων Θρακών από τη νοτιοανατολική Ρουμανία με άτομα σύγχρονων εθνικοτήτων τοποθετούν Ιταλούς, Αλβανούς και Έλληνες σε στενότερη γενετική συγγένεια με τους Θράκες, από ότι οι Ρουμάνοι και οι Βούλγαροι. Αφ' ετέρου ο Δρ Άρης Πουλιανός αναφέρει ότι οι Θράκες, όπως και οι σύγχρονοι Βούλγαροι, ανήκουν κυρίως στον Αιγαιακό ανθρωπολογικό τύπο.

Εξαφάνιση

Oι αρχαίες γλώσσες των λαών αυτών είχαν ήδη εξαλειφθεί και η πολιτιστική τους επιρροή είχε μειωθεί πολύ λόγω των επανειλημμένων βαρβαρικών εισβολών στα Βαλκάνια Κελτών, Ούννων, Γότθων και Σαρματών, παράλληλα με τον εξελληνισμό, τον εκρωμαϊσμό και αργότερα τον εκσλαβισμό. Μετά την υποταγή τους στο Μέγα Αλέξανδρο και στη συνέχεια στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία οι περισσότεροι Θράκες τελικά εξελληνίστηκαν (στην επαρχία της Θράκης) ή εκρωμαΐσθηκαν (στη Μοισία και στη Δακία). Τον 6ο αιώνα μερικοί Θρακορωμαίοι και εξελληνισμένοι Θράκες (δηλ. Βυζαντινοί) νότια του Δούναβη ήρθαν σε επαφή με τους Σλάβους εισβολείς και τελικά αργότερα εκσλαβίστηκαν. Μία από τις τρεις κύριες προγονικές ομάδες των σύγχρονων Βουλγάρων είναι οι Θράκες.

Διάσημα πρόσωπα

Ακολουθεί κατάλογος μερικών σημαντικών Θρακών ή ατόμων εν μέρει Θρακικής καταγωγής.

• Μήτοκος Α΄, βασιλιάς των Θρακών.
• Τήρης Α΄, που ένωσε τις φυλές.
• Σιτάλκης, βασιλιάς του Θρακικού κράτους των Οδρυσών. Σύμμαχος των Αθηναίων κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.
• Σπάρτακος, δούλος της Ρώμης, που ηγήθηκε μιας μεγάλης εξέγερσης δούλων στη Νότια Ιταλία το 73 - 71 π.Χ. Πριν ηττηθεί, ο στρατός του από αποδράσαντες μονομάχους και δούλους νίκησε πολλές Ρωμαϊκές λεγεώνες στον πόλεμο που φέρει το όνομά του.
• Βυρεβίστας, βασιλιάς της Δακίας.
• Oρφέας, μυθική μορφή που περιγράφεται ως επικεφαλής των ποιητών και των μουσικών, βασιλιάς της Θρακικής φυλής των Κικόνων.
• Μαξιμίνος Θραξ, Ρωμαίος Αυτοκράτορας από το 235 ως το 238.
• Ιουστίνος Α΄, Βυζαντινός Αυτοκράτορας και ιδρυτής της Δυναστείας του Ιουστινιανού.
• Ιουστινιανός ο Μέγας, Βυζαντινός Αυτοκράτορας.
• Bελισάριος, Βυζαντινός στρατηγός, υποτιθέμενης Ελληνικής ή Θρακικής καταγωγής.
• Λέων Α΄ ο Θραξ, Βυζαντινός αυτοκράτορας από το 457 ως το 474.

Αρχαιολογία

Ο κλάδος της επιστήμης που μελετά τους αρχαίους Θράκες και τη Θράκη λέγεται Θρακολογία. Η αρχαιολογική έρευνα του Θρακικού πολιτισμού άρχισε τον 20ο αιώνα και ιδιαίτερα μετά το Β΄Παγκόσμιο πόλεμο, κυρίως στην περιοχή της Νότιας Βουλγαρίας. Αποτέλεσμα των εντατικών ανασκαφικών εργασιών τις δεκαετίες των 1960 και 1970 ήταν η ανακάλυψη πολλών Θρακικών τάφων και ιερών. Σημαντικότερα ανάμεσά τους είναι οι τύμβοι στο Σβεστάρι και το Καζανλάκ, το Τατούλ, η Σευθόπολις, το Περπέρικον, ο Τάφος του Αλεξάντροβο, η Σαρμιζεγκέτουσα στη Ρουμανία, κλπ. Επίσης ανασκάφηκε μεγάλος αριθμός περίτεχνα φιλοτεχνημένων χρυσών και ασημένιων θησαυρών από τον 5ο και 4ο αιώνα π.Χ. Τις επόμενες δεκαετίες αυτά εκτέθηκαν σε μουσεία σε όλο τον κόσμο, αποκτώντας δημοτικότητα και γενόμενα έμβλημα του αρχαίου Θρακικού πολιτισμού. Μετά το 2000 ο Βούλγαρος αρχαιολόγος Γκεόργκι Κίτοφ έχει κάνει ανακαλύψεις στην Κεντρική Βουλγαρία που συνοψίστηκαν ως "Η Κοιλάδα των Θρακών Βασιλέων". Η κατοικία των Οδρυσών βασιλιάδων βρέθηκε στο Στάροσελ στα όρη Σρέντνα Γκόρα.

Δείτε επίσης

• Θράκη

Πηγές

• Παγκόσμια Ιστορία, τόμος 1. Εκδοτική Αθηνών. Αθήνα 1990. ISBN 9789602131275.
• Γ. Λεκάκη "Για πρώτη φορά παγκοσμίως ανάγνωση μοναδικού κειμένου στην - σαφώς ελληνική - γλώσσα των Θρακών του 5ου π. Χ. αι. Κείμενο χαραγμένο στο χρυσό «δακτυλίδι του Εζέροβο». Από τον καθηγητή Χαράλαμπο Σπυρίδη, στην εφημ. "Χρόνος" Κομοτηνής, 2.04.2014